Wat ik jullie eigenlijk nog niet verteld heb maar misschien hebben jullie het al gemerkt dat ik enkel Hansen vermeld in mijn blog? Sinds de geboorte van Keith zijn Maca en de kinderen in Santiago gebleven vooral om te herstellen van de bevalling (keizersnede), de operatie, de baby al wat groter is om de toch wel lange busreis van Santiago naar Rio Bueno met de nachtbus én ook voor haar werk. Maar binnenkort zal iedereen naar Rio Bueno komen. Dirk en ik kijken er al erg naar uit om iedereen te zien. Lumaco Bajo is de naam van de streek waar ze in het zuiden wonen en Rio Bueno het dichts bij gelegen stadje. Vandaag is het weer heel mooi weer. In de voormiddag zijn we thuis gebleven en hebben spaghetti gemaakt (mmm lekker) maar na het eten zijn we naar de stroom Pilmaiquen geweest en hebben er gedurende 3 uur kunnen genieten van het keienstrand, het helder-stromende water en de deugddoende zon. Schitterend was dat. Maar ik was nadien wel erg verbrand. Ons wintervelletje kan nog niet tegen de Chileense zon en aan zonnemelk hebben we helemaal niet gedacht wat natuurlijk niet zo slim is.
We hebben ook alle mogelijke lege flessen meegezeuld om ze daar te kunnen opvullen zodanig dat die voor de ergste noden kunnen dienen (wassen, de schapen enz). Het was wel een lastige klim terug, omhoog, de blakende zon en de zware flessen... We waren dan ook moe en bezweet. We moesten ook telkens door koeien- en schapenland (lees keutels en vlaaien) oude én verse. De avond hebben we gevuld met keuvelen en kaarten. En dan moe maar tevreden naar het lekkere bed en de nachtelijke stilte. Zaaaaaaaaaaaaaaaaalig.
we hebben heel goed geslapen en zijn al om 6 u 30 opgestaan. Vandaag gaan we naar Rio Bueno, het meest dichtbij gelegen stadje, op ongeveer 20 km ver van het huis en ongeveer een half uur rijden, en hebben er op het centrale pleintje een lekkere cappuccino gedronken en een stuk taart gegeten bij niet minder dan 'café de la oma'. Het is er proper en gezellig. Jaja, daar kennen ze oma ook al hoor. Er is ook een fort dat het bezoeken waard is en we hebben de school en het internaat van Barbara en binnenkort ook van Cata gezien. Ook hier zie je overal straathonden. Boodschappen gedaan in een supermarkt. Wat opmerkelijk is in die supermarkten is dat er aan het einde van elke kassa 1 of 2 (waarschijnlijk jobstudentjes) staan die je boodschappen inpakken in (veel) plastiek zakken of in kartonnen dozen met een nylon koord strak toegebonden en dan geef je hen wat zakgeld want een ander loon krijgen ze niet. Ook zie je hen dikwijls met de kar met inkopen een heel eind naar de personenwagen van de klant meegaan. Bij onze terugkeer zijn we voorbij het schooltje van Kjell en tot nu ook van Cata gereden dat in San Pablo gelegen is. Ook het paramedisch centrum is in hetzelfde gebouwtje ondergebracht. Er zijn ongeveer 70 leerlingen in het schooltje en verschillende studiejaren zitten samen. Ze waren bezig het gebouwtje aan het renoveren. Wat je hier ook frequent ziet zijn witte reigers, meestal in groepen. Na de middag zijn we via het erf van een buur naar een plaatselijk strandje geweest. Het is vooral een keienstrand. We hebben een dode koe zien liggen en ook ergens verder kon je een dood dier in ontbinding ruiken maar kon je het niet zien. Het is nog altijd prachtig weer. 's Avonds hebben we de schapen binnen hun nachtverblijf gedreven om te voorkomen dat wilde honden 's nachts de lammetjes aanvallen en doden al dan niet om ze op te eten. Zelfs dat kan niet voorkomen dat er al een paar dood gevonden werden omdat ze steeds een uitweg weten te vinden door de omheining. De generator zorgt voor het nodige licht gedurende een tot anderhalf uur per dag en daarna is het met kaarslicht te doen. Dat zorgt er wel voor dat we vroeg gaan slapen. Jaja, het is hier bij ons wel een beetje anders hé. En nu naar bed en morgen gezond weer op voor een nieuwe dag en meer avontuur in het verre Chililand.
We zijn vanmorgen, na een goede nachtrust, wakker geworden met de geluiden van de dieren op het erf. Al bij het ochtendgloren hoor je hier de hanen kraaien en allerhande andere vogels hun liedje fluiten. Verder is het hier zo stil, niet te doen. Me gusta mucho!!!
Ik zal eens opsommen welke dieren je hier allemaal in het wild en op het erf van de familie vindt: bandurrias zijn een soort ibissen trailers peuco zijn een soort aasgieren tiukey is een soort havik colibri's papegaaien uilen, jote (een soort aasgier) slangen nutrias zijn muskusratten grote spinnen stinkdieren en de gebruikelijke koeien, schapen, wespen, vliegen enz Het wordt vandaag een dag om uit te rusten na een lange heenreis. We zijn tot aan de rivier 'de Pilmaiquen' gewandeld, eerst door het land rond het huis met de schapen, dan een weiland met grazende koeien, dan door een kastanjebos, dan een bos van eucalyptussen en dan nog over een terrein dat eigendom is van een buur om zo tot aan de rivier te geraken. Het neemt toch al gauw een half uur in beslag( enkele reis). Het landschap is ook hier golvend. Na het warme middagmaal door Hansen klaargemaakt zijn we in de lokale winkeltjes ttz bij de buren die hun eigen produkten verhandelen en verkopen geweest om kaas en groenten te kopen. Hansen maakt bijna altijd zelf brood in de oven van de houtkachel, tenminste als de kachel brandt en hij er de tijd voor heeft. Het weer is droog en warm dus buiten eten is dan ook het beste wat je kunt doen. Er is echter wel een dreigend watertekort door de langdurige droogte!!! Dit is het voor nu.
Hansen en de familie wonen dus op het platteland ongeveer 20 kilometer van Rio Bueno een klein stadje. Zijn huis is volledig in hout opgetrokken en wordt enkel verwarmd in de winter door een houtkachel waar je ook mee kan koken. brood in kan bakken enz Verder is er nog een gasfornuis met een gasketel om als het vuur niet brandt toch te kunnen koken. De schapen (een 50tal) lopen te grazen rond het huis en gaan voor de nacht in een afspanning apart om te voorkomem dat wilde honden ze aanvallen en doden om op te eten wat al meer dan eens gebeurd is. De schapen vinden toch ergens nog een opening om te ontsnappen ... Verder is er een kastanjebos aangeplant en nog verder naar de rivier een eucalyptusbos. Er lopen ook op een vrij stuk weiland (verhuurd aan een buur) koeien te grazen. Maar dat contract vervalt eind dit jaar zodanig dat de schapen er dan permanent zullen kunnen verblijven en ze van wei naar wei zullen kunnen fourageren. Hansen rijdt met een 20 jaar oude Fort Explorer 4x4 wat geen luxe is als je weet op welke wegen je dagelijks moet rondtoeren. Hoe die auto niet uit elkaar valt is me een raadsel met zo n lading aan mensen en over onmogelijke wegen. Het heeft al weken niet meer geregend en alles staat droog ook de waterput waar de ganse familie moet van leven voor de was en de plas. Gelukkig is er een buur die hen gratis van grondwater wilt voorzien. Dus om de 2 dagen met alle mogelijke recipienten ernaartoe om te vullen. What a life, what a world. Maar Hansen klaagt niet en is gelukkig. Het is nu bijna een uur dat ik schrijf en ik stop het voor nu. De volgende keer schrijf ik weer met meer. Ik heb nog geen heimwee en dat is uitzonderlijk voor mij maar dat komt mog wel, mezelf kennende.
eindelijk lukt het mij om iets op de blog te schrijven. We zijn nu in Rio Bueno in een internetcafe om jullie deze tekst te schrijven. Het lukt ons niet om op het land internet te hebben, vandaar. We stellen het allebei heel goed al is het een totaal andere wereld waar we in terecht gekomen zijn. Momenteel is het hier nog heel warm em ben ik gisteren goed verbrand. Onze heenreis is redelijk goed verlopen tot in Santiago en dan is het mis gelopen. We waren namelijk verplicht om onze bagage op te halen (telkens je van een internationale naar een nationale vlucht moet overstappen) voordat we konden verder vliegen. Eerst moesten we naar immigratie : dus daar was het al aanschuiven, dan naar de bagageband maar er was een probleem met de bagage die maar bij mondjesmaat en veel te laat afkwam. We hadden maar een goeie 2 uur om onze volgende vlucht naar Osorno te nemen waar Hansen ons op zou wachten. Het heeft bijna een uur geduurd vooraleer we onze valiezen konden oppikken ... daarna naar de douane waar er alweer een file stond. We hebben dan iemand aangesproken die ons in volle vaart begeleid heeft naar de incheckbalie maar daar waren we helaas te laat: dus vlucht gemist. Ze hebben ons dan van verdiep naar verdiep en van balie naar balie gestuurd en overal was het wachten en konden of wilden ze ons niet helpen. Ten einde raad zijn we naar de balie van LAN (onze binnenlandse vlucht zou met hen gebeuren) gegaan en hebben ze ons een alternatief aangeboden. Er waren nog een drietal zitplaatsen vrij op een latere vlucht naar Temuco en daarna moesten we nog een bus nemen naar Osorno. Die bus zou vertrekken om 17 uur en zou nog 2 uur duren (het waren er in werkelijkheid 3). In Temuco aangekomen moesten we wel ook nog een taxi nemen om ons tot aan het busstation te brengen. De bus was meer dan een uur te laat en is pas om 18 u 15 vertrokken!
We zijn pas om 21 u 10 in Osorno aangekomen en het was toen al helemaal donker én dan nog met de auto naar huis. We waren pas thuis bij Hansen om 22 uur. We waren meer dan versleten. Stel je voor: woensdag thuis om 14 uur vertrokken en donderdag om 22 uur aangekomen met heel weinig slaap en eten. En tenslotte naar bed om 23 u 15.
P.S. het is uiterst moeilijk om op een querty én versleten klavier te typen. Ik ben het dus al goed beu. Por eso, hasta la proxima vez, gente
alle duivels en granaten! Jaja, ik heb het weer eens voor elkaar gekregen en dat zelfs al tot 3 maal toe. Ik ben mijn tekst weer eens kwijtgespeeld. En die was nochtans naar mijn bescheiden mening goed. Ik had er heel veel tijd in gestoken. Zo frustrerend is dat. En zeggen dat een ezel zich geen 2 maal aan dezelfde steen stoot! Dat zegt genoeg hé. Maar deze keer moet het lukken anders geef ik het op.
Hier gaan we dan, nog een keer. Het is bijna zover. Morgen vertrekken we met elk een grote valies en handbagage volgestouwd met cadeautjes van velen onder jullie (waarvoor dank!!!) naar het verre Chili. Ik ben de laatste dagen al behoorlijk zenuwachtig geweest wat mijn spijsvertering in de knoop doet liggen. Hopelijk gaat het voorbij eens we daar zijn. Weggaan voor een maand, huis, kat, familie en vrienden achterlaten is niet alledaags en vraagt toch behoorlijk wat voorbereidingen. Maria en Walter, die gedurende die tijd onze huisoppassers en catsits zullen zijn, wil je toch niet in een vuil huis laten wonen dus heb ik eerst nog de grote kuis gedaan, wat dacht je. We nemen morgen de trein naar Brussels Airport om 14 u 36 in Brugge. Marleen, onze lieve vriendin, zal ons vergezellen naar Brussel. Om 19 u 10 stijgen we op richting Madrid waar we om 21 u 40 zullen aankomen. Om 00 u 20 vertrekken we dan voor de lange vlucht naar Santiago de Chile en landen daar om 9 u 45 plaatselijke tijd. Het is hier in Belgie dan 4 uur later dus 13 u 45. We moeten dan nog een binnenlandse vlucht nemen naar Osorno vertrek 12 u 05 aankomst 13 u 40. Hansen zal ons daar opwachten. Het is hem geraden We moeten dan nog een kleine 2 uur rijden met de wagen naar 'the middle of nowhere' waar hij en zijn gezin een bescheiden stulpje hebben We hopen dat alles goed zal verlopen en dat we niet geradbraakt zullen toekomen. Ik verlang er heel erg naar om iedereen (terug) te zien. Ik zal proberen om zo veel mogelijk op deze blog te schrijven maar dat zal niet altijd lukken, spijtig genoeg.
Heel veel liefs van Christine en Dirk P.S. eerste tekst was vééél beter
