dag mensen allemaal, na bijna 5 jaar gaan we volgend jaar van 12 februari tot 13 maart opnieuw Chili gaan onveilig maken. Deze keer ga ik NIET alleen, dat ziet ge van hier. Dirk zal deze keer meegaan, joepie! Het zal weer eens een heel avontuur worden. Iedereen die dat wenst zal onze avonturen regelmatig kunnen meevolgen op deze blog. Het is dezelfde als 5 jaar geleden die ik heropend heb. Vanaf nu zal ik regelmatig schrijven over de voorbereidingen en de bijhorende stress. Tot gauw?♡ groetjes Dirk en Christine
hello people, ik kan me wel weer voor de kop slaan want het is me al voor de derde keer gelukt om mijn tekst, al dan niet afgewerkt, te laten verdwijnen maar dan wel voorgoed. Precies of dat ik niks anders te doen heb. En Hansen is er nu niet om hem opnieuw te typen dus moet ik het nu zelf doen. Dom dom dom van mij... En jullie maar wachten op het vervolg hé. Ik was al mijn moed kwijt om het direct opnieuw te doen maar uitstel is natuurlijk geen afstel dus hier ga ik voor de tweede keer. Een tweede versie is niet dezelfde als de originele dus zal ik misschien wel het een en ander vergeten of anders formuleren. De dag van vertrek ben ik omstreeks 8 uur opgestaan na een redelijk goede nachtrust. Eerst een verkwikkend bad genomen en voor alle zekerheid mijn 'warme' kleren aangetrokken om de kou te trotseren bij aankomst en een licht ontbijt bestaande uit havermout met melk en suiker en een broodje met zelfgemaakte pruimenconfituur van Hansens makelij. En dan ongeduldig afwachten tot het uur van vertrek. Mijn meeste bagage was de dag voordien voor het grootste deel al ingepakt dus was ik daar vandaag vlug mee klaar. Eerst waren we van plan om met het openbaar vervoer naar de luchthaven te gaan maar dat is wel niet zo plraktisch met de nogal zware koffers want eerst moet je een heel eind te voet naar de metro, veranderen van lijn om naar de bushaltes te gaan en dan met een bus naar de vlieghaven. Hansen had dan ook besloten om een taxi te bellen. Aangezien hij nogal economisch aangelegd is (van wie zou hij dat toch hebben?) vond hij de prijs te hoog en nam hij contact op met een zekere Sergio die het als freelance taxichauffeur voor een kleinere prijs (voor nog geen 12 euro) kon doen. De man was ruim op tijd en Hansen, Maca en ikzelf kwamen rond 10.45 op de luchthaven aan. .Ze zijn beiden mee geweest om me uitgebreid uit te wuiven. Er stond echter een immense file wachtende mensen om tickets en bagage af te geven bij TAM. Daardoor was er spijtig genoeg geen tijd meer over om nog samen een koffie te drinken en uitgebreid afscheid te nemen. Alles moest vlug gaan.. Ik ben zonder problemen door de paspoortcontrole en de douane geraakt. En ook daar is het altijd aanschuiven. Bij de gate stond er weer een pak mensen te wachten om in het vliegtuig te geraken. Eerst werden de rolstoelgebruikers, first- en business-class passagiers, oude mensen en mensen met kleine kinderen binnengelaten waarna het voetvolk aan de beurt was. Ik behoorde uiteraard bij de laatste groep. Het vliegtuig is met een grote vertraging opgestegen. Op dat moment pas
besefte ik dat ik de familie Arents-Millar-Santander weer zeer lang
niet meer zal zien, kreeg ik een krop in de keel en waren de
waterlanders er ook.. Het toestel dat me naar Sao Paulo bracht was van een Braziliaanse luchtvaartmaatschappij TAM en dat is verschillend met mijn heenreis. Het zit namelijk zo dat Swiss Air, waar ik oorspronkelijk bij geboekt had, sedert half maart geen vluchten meer heeft naar Santiago. Daardoor had ik 2 overstappen ipv 1 met alle gevolgen van dien namelijk overal extra wachten voor paspoort- en douanecontroles enz.... De vlucht was heel comfortabel doordat het waarschijnlijk een recent toestel was met alle comfort. Ik heb daar ook met een Duitser uit Bremen gepraat over de reizen die hij al over de hele wereld gemaakt had en dat op de meest uitzonderlijke plaatsen. Daardoor verliep de tijd ook vlugger dan anders. In Sao Paulo aangekomen moest ik via de transit naar het toestel van Swiss Air die me naar Zurich zou brengen. Het is een hele lange nachtvlucht. Je kunt je er wel bezighouden met films te bekijken, muziek te beluisteren, spelletjes te doen enz maar dat verveelt al gauw. Ik heb ook helemaal NIET geslapen op die vlucht door het lawaai van de motoren, plaatsgebrek, lawaai van de medepassagiers enz. Er zijn nochtans mensen die helemaal geen last hebben van dat alles en gezellig liggen te snurken ook als we in nogal hevige turbulentie terecht kwamen. De nacht duurde eindeloos. Echter de voornaamste oorzaak dat ik niet kon slapen (en dat heb je in alle toestellen) is de koude lucht die er constant circuleert, in je gezicht blaast en je neus uitdroogt en als je uit een temperatuur van 30° komt is dat echt wel heel koud. De terugvlucht met TAM verliep van Sao Paulo langs de kust van Brazilie over de Atlantische Oceaan naar Monrovia in Afrika, over Dakar, het Atlasgebergte en de Sahara, over de Middellandse Oceaan en de Alpen naar Zurich. Je kon ook de vlucht met alle gegevens over hoogte, snelheid, buitentemperatuur ed volledig volgen op het scherm voor je. De luchthaven van Zurich is enorm groot en heeft wel een voor ons heel rare naam nl 'Kloten'. Bij aankomst moest je met de metro naar de transferhal en werden we naar het vliegtuig gebracht met een heel speciale bus. Het vliegtuig is een ouder kleiner model en het was nog via een gewone trap op de landingsbaan te bereiken. In het toestel zaten er amper mensen. De vlucht duurde ongeveer 55 minuten en was dan ook zo voorbij. In Brussels Airlines aangekomen was er een hele weg af te leggen door enorme gangen en vele trappen om uiteindelijk aan de bagageruimte te komen om je koffer op te halen en dan naar de hal waar de familie de reizigers opwacht. Ik zag mijn Dirk direct al in grote afwachting staan maar hij keek de verkeerde kant op en zag mij niet. Ik heb dan maar besloten om hem in de rug te verwelkomen met een boe. We waren allebei heel erg blij om elkaar na zo'n lange tijd terug te zien... We zijn meteen vertrokken met de trein in Zaventem naar het noordstation, daar overgestapt op een directe trein naar Brugge en met de auto naar huis. Het voelde heel raar aan om weer thuis te zijn. Ik liep zelfs wat verloren en vergiste me van kamer... Ben meteen begonnen om de valiezen uit te nemen. Ik was echter zo heel erg moe dat ik om 8.30 in bed beland ben en een goede nacht geslapen heb. Het doet goed weer thuis te zijn maar ik ben heel erg gelukkig dat ik naar Hansen en zijn familie geweest ben. Het is een ervaring die ik niet had willen missen met vele mooie herinneringen. Ik heb de kinderen leren kennen en de familie die oh zo hartelijk was alsof ze me al jaren kenden en dat was fantastisch en kan niemand mij nog ontnemen. Ik zal hen missen. Ik hou van hen. Ik ga zeker terug , ik weet niet wanneer maar nooit meer alleen. Mogelijks schrijf ik nog herinneringen in deze blog die pas later in mijn gedachten zullen komen maar voor nu is het dat. Ik hoop dat iedereen die mijn verhaal gevolgd heeft ervan genoten heeft. Ik dank jullie dan ook allemaal van harte voor het lezen ervan. groetjes Christine
hallo, op de valreep nog even enkele wetenswaardigheden. De kinderen dragen hier bijna allemaal een verplicht uniform. Kjell moet dagelijks een lange dikke broek dragen, met een dikke polo en een dikke schabbe en dat in temperaturen van meer dan 30 graden. Catalina draagt donkerblauwe kousen, een witte bloes met das, een donkerblauwe overgooier en een wit-blauw geruite schort. De mensen hebben hier soms meer dan vijf kinderen die een uniform moeten dragen, met de nadruk op moeten, en zeggen dat de mensen het al heel moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Daarboven moeten ze thuis ook nog gewone kleertjes hebben en dat kunnen die mensen dan ook niet kopen dus zijn die uniformen al na een paar maanden versleten omdat ze ook als speelkleertjes dienst moeten doen. Daar komt nog bij dat de armere mensen ook nog vuiler en slechter opgevoed zijn nature uit qua hygiene en manieren, wat er nog eens bijkomt. Behalve het feit dat de scholen een echt inferieure opleiding geven aan de kinderen, zijn ze ook redelijk slecht georganiseerd, de uren veranderen constant, en soms zonder waarschuwing vooraf (en als ze al waarschuwen is het met een klein geprint papiertje en meestal nog maar de dag voordien), wat ervoor zorgt dat de ouders daar dan voor niks aan de schoolpoort staan. Barbara is gelukkig al ouder en kan alleen naar huis komen maar vandaag waren haar drie laatste lessen weggevallen (en die worden nooit vervangen) wat ervoor zorgde dat ze 3 uur te vroeg thuis was. Als beide ouders werken staan de kinderen dan op straat, wat alles behalve veilig is. Dus zijn de oplossingen: de moeder blijft thuis (gebeurt enorm veel), inwonen bij tantes/nonkels/ouders/schoonouders zodat er altijd iemand thuis is (gebeurt ook nog veel, dus zijn er altijd meerdere volwassenen thuis) of kindermeisjes/huishoudsters inhuren, maar dat kunnen alleen de grote verdieners betalen. Gelukkig gaan Cata en Kjell naar een school die dichtbij ligt en is Nacho al bijna volledig zelfstandig, dus dat zijn enkele zorgen minder. (Nacho heeft zijn eigen huissleutels dus moeten we voor hem niet thuis zijn, maar Barbara is nog niet verantwoordelijk genoeg om haar eigen sleutels te hebben) Nog iets anders, sommige mensen eten hun ganse leven soms hetzelfde als warme maaltijd en dat is casuela, een soort hutspot. Van zodra ze de moedermelk ontgroeid zijn tot aan hun dood. Van eentonigheid gesproken. Ze hebben hier ook maar 1 soort brood en dat zijn kleine platte broodjes, hallullas (de h spreek je niet uit en de ll-en als in Mallorca) genaamd, die per kilogram verkocht worden, maar de mensen hier weten van niet beter. Dit alles doet je heel goed beseffen in welk luilekkerland wij leven. Morgen is de dag van mijn vertrek naar huis. Omstreeks 9 u 30 ben ik hier riebedebie. Het zal wel met gemmengde gevoelens zijn wetende enerzijds dat ik Hansen en zijn gezin pas over een aantal jaren zal terug zien maar anderzijds dat ik weer thuis zal zijn bij Dirk, familie en vrienden. Ik kom toe in Zaventem om 13 u 55 donderdagmiddag en dan naar huis. Ik zal dan mijn blog afsluiten met de het verslag van mijn thuisreis, Tot in Varsenare Chao Christine
lieve mensen thuis, Een eerder speciale dag vandaag. Hansen dacht dat het nog de moeite zou zijn om het grootste kerkhof van Santiago te bezoeken. En hij had gelijk, een ervaring die je in Belgie ook niet kan krijgen. Een ruwe schatting van de grootte van het kerkhof is ongeveer 9-10 hectare, het is dus eigenlijk wel overbodig erbij te zeggen dat het aantal graven ontelbaar is. Er waren ook enkele grootse monumenten voor gestorven helden en verdwenen politieke gevangenen tijdens het bewind van Salvador Allende. Duizenden namen op een grote marmeren muur, samen met de datum van hun verdwijning. Chili heeft recent nog een heel bewogen verleden gehad.. We kwamen graven tegen die nog dateren uit de jaren 1930, die nog de tand des tijds doorstaan hebben. Wat je ook ziet zijn effectieve appartementen voor de doden, tot 5 verdiepingen hoog, met verschillende vleugels en op iedere verdieping 5 grafstenen op elkaar. Wat moet een stad als Santiago anders nog doen met zijn doden? Er is geen plaats voor individuele begraafplaatsen en crematie zou te belastend zijn voor het milieu, als ze het al niet op grote afstand van de stad zouden doen, maar wie kan dat betalen?. In het centrum van het kerkhof, waar er vele oude bomen staan, zijn er meer graven (of zeg ik beter: mausoleums) voor rijken. Waaronder generaals, dokters en presidenten, die zijn dan wel gebouwd uit natuursteen, perfect onderhouden met kelders waarin je kan verloren lopen, echt een plaats waar je je 's nachts niet op je gemak zou voelen, vooral ook met de heuvels die de vlakte omringen en op de graven neerkijken, geeft dat een heel aparte sfeer. Het wordt druk bezocht en heeft zijn eigen metrostation, passend cementerios genaamd. Er staan honderden kraampjes rond die de traditionele bloemen verkopen en ook enkele die fast food verkopen, zelfs een paar vrouwen met hun wenende babies die IN het kerkhof staan met een kraam, en drankjes en ijsjes verkopen. Het is daar verdeeld in verschillende sectoren, volgens religie, afkomst en vooral ook: geld. Er lopen straten door, die hebben een naam en zelfs nummers volgens sector, waar het toegelaten is om met je auto door te rijden, het zou anders niet te doen zijn, je geliefden bezoeken die zo ver begraven liggen. Vroeger lag het kerkhof op een kilometer van het centrum van Santiago, maar met de explosieve groei de laatste 50 tot 100 jaar, is de stad er rond gegroeid, en zijn er zelfs vele andere kerkhoven geopend, allemaal even groot. Je kan je er dus letterlijk dood lopen. Ik was ook echt doodop toen ik thuis kwam. Ik ben dan ook doodmoe naar bed gegaan... Voila dat is het dan weer voor deze dag. Verder hebben we geen plannen meer, alleen nog goed uitrusten voor de komende vlucht. Ik schrijf nog een berichtje als ik terugben in Belgie om het blog dan definitief af te sluiten. Groentjes uit Chili bye Christine
hallo, Allereerst ben ik vroeg opgestaan, rond 07.30, want we hadden plannen vandaag. Hansen is ook opgestaan en voelde zich veel beter, en na een douche zag hij er als nieuw uit, hoewel hij nog heel de dag heeft moeten oppassen met wat hij at. Om 10.00 stipt kwam de schoonvader van Hansen toe in zijn autootje (een lada van minstens 20 lentes) en zijn chauffeur (een dikke vent die Roberto noemt maar die door iedereen als "El Gordo" (=de dikke) wordt aangewezen, en verschrikkelijk schurdig rijdt). Na de begroetingen propten we ons allemaal in het arme ladatje voor één van de meest bewogen ritten die ik heb meegemaakt. De chauffeur maakt geen kenbaar gebruik van richtingsaanwijzers, steekt rechts voorbij wanneer het hem uitkomt, en praat constant met Sergio (de schoonvader) over vanalles en nog wat, en wijst naar allerlei gebouwen, mensen en situaties op de straten, terwijl hij het pedaal van de acceleratie tot op de grond stampt, en bijna de assen breekt van het ondertussen al veel gerepareerde autootje. En stel je voor, de vering was er niet of kapot. Na een uurtje kwamen we toe in La Florida, aan de andere kant van Santiago, bij een zus van Sergio, Silvia genaamd, die thuis was met 2 van haar zoons. We werden uitgenodigd om naar Pirque te gaan, een boeredorpje ten zuiden van Santiago, en nog ongeveer een goed half uur rijden daarvandaan. In 2 autos (contrast, de klassieke perfect onderhouden Mercedes, waarin ik heb meegereden, tegenover het mishandelde Ladatje) gingen we dan in volle vaart naar Pirque. Onder de baan legden Silvia en haar zoons me zoveel ze maar konden uit over Santiago, in het Engels. Pirque is de geboortestad van de wijnen Concha Y Toro, die ook bij ons in Belgie te verkrijgen zijn, en hebben we het landgoed bezocht van de "eigenaars" van die stad, een enorme hacienda, tot in de perfectie onderhouden door minstens 6 tuinmannen en evenveel huishoudsters, waar een familie van 40 mensen tot voor kort gewoond heeft. Hun prive kapel had meer weg van een kerk dan van een kapel, maar was gesloten voor bezoek. Na het bezoek aan Pirque gingen we naar het huis van Sergio, waar Raquel ons al stond op te wachten met de voorgerechtjes, chanpignonhoedjes gevuld met kaas in de oven, olijven en augurken waren slechts enkele van de traditionele lekkernijen die ze voor die gelegenheid had klaargemaakt. Als hoofdgerecht was er Casuela de Vacuno (rundercasuela), een typisch gerecht, een soort soep met vlees, mais, aardappelen, boontjes, paprikas en kruiden. Het dessert bestond uit druiven, perzikken en ijs. Het ijs was heel speciaal, smaken die je bij ons in Belgie niet aantreft. Lucuma, Pasas al Ron, en fruitsap van de Maracuya, een vrucht die in de Chileense noordelijke woestijn groeit. De middag passeerde rap, maar was nog niet over, gezien we rond 17.00 door een andere zus van Sergio (Maria Angelica) waren uitgenodigd voor het avondeten. Ze aijn ons ook komen ophalen met de auto (wat een service) en namen ons mee naar hun huis. We werden er heel hartelijk ontvangen door haar, haar man en 2 van haar 4 kinderen (de 2 oudste zijn dokter, respectievelijk chirurg en werken in ploeg). Een tijdje later was het avondeten geserveerd, churrascos, mini pizzas, en cake. Spijtig genoeg konden we niet echt lang van de avond genieten, gezien we vroeg wilden thuiszijn en de kinderen nog moesten ophalen op een vooraf afgesproken tijdstip en plaats in de metro, samen met Manuel. Dus namen we tegen 19.00 afscheid, met alle warme wensen en uitnodigingen naar de toekomst toe (en de niet aflatende vraag wanneer ik Spaans zal leren), en brachten ze ons naar de metro, waar we inderdaad Manuel vonden met zijn 3 kinderen. Een goed uur later waren we thuis, gelukkig maar want het was al donker, en het was per toeval de avond van een lang verwachte voetbalmatch Chili-Peru, wat tien keer slechter is dan bij ons Belgie-Holland. De straat liep vol hooligans en krapuul, dus we waren blij toen we binnen waren. En toevallig (er gebeuren veel toevallen in Chili) was het ook de avond van "dia del joven combatiente", een herdenking van een gevecht tussen jeugdsoldaten en soldaten tijdens het militair regime van Pinochet, wat vroeger wel een eerbare herdenking was, maar nu is gedegradeerd tot een "vandaliseer wat je wil" feest voor de slecht opgevoede jeugd. En inderdaad, we konden het gejoel en de sirenes in de verte al horen, met enkele sporadische geweerschoten later. Volgens Hansen was de avond nog rustig, hij heeft het veel erger meegemaakt, maar de politiecontrole is er wel strenger op geworden. Dus zeker een bewogen dag. Wat een mens toch kan meemaken in de korte tijd dat ik hier ben. Tot nog eens. Morgen is mijn laatste dag hier dus veel nieuws zal er niet meer bijkomen. Chao want Hansen staat nu al te wachten op mij..... Groetjes Christine
hallo dag mensen daar, Ik heb deze nacht minder goed geslapen, zelfs met oordoppen ben ik rond 04.00 's nachts wakker geworden door hevig lawaai in de straat, een gevecht tussen buren, meer kon ik er niet van maken. Ik heb de slaap niet meer kunnen vatten door een constant geblaf van straathonden, dat tot de vroege morgen doorging. Ik ben dan maar vroeg opgestaan en heb een theetje gemaakt, waarbij ik vernam dat Hansen ziek geworden was die nacht. Rond 04.30 heeft hij moeten overgeven en lag met koorts in bed. Hij is die dag bijna niet opgestaan en heeft bijna de klok rond geslapen. Het was nog een voordeel dat de drie oudste kinderen bij hun vader waren en dat het zaterdag was, en we geen echte plannen hebben moeten verzetten. Na de middag, waarbij de koorts van Hansen nog niet was gebeterd, maar zijn eetlust gelukkig wel een beetje, (hoewel hij enkel gekookte rijst en wortelen heeft gegeten, samen met thee), ben ik dan met Maca en Kjell naar de lokale Persa geweest (de markt die hier ieder weekend tijdens de avond wordt georganiseerd). Maca heeft enkel een paar T shirts gekocht voor Barbara, voor haar verjaardag en ik heb een ijsje getrakteerd voor ons drieen. Het was wel nogal vroeg dus de meeste kraampjes waren nog niet bezet of begonnen pas hun waren uit te stallen. We zijn allemaal vroeg gaan slapen want iedereen was moe. Dat was het dan weer een keer. tot morgen bye groetjes Christine
hallo thuis, vandaag is het Barbara haar verjaardag. Ze wordt er al 14, spijtig genoeg was ze niet bij ons thuis om het te vieren, maar nog altijd bij haar vader.. Ik heb goed geslapen maar heb toch een paar uren wakker gelegen door hondengeblaf. Rustige ochtend met muziek en niksdoen. Ik kan dat wel niet goed maar het is ook niet de bedoeling om hier de grote kuis te doen tijdens mijn verblijf, niet? Naar de lokale markt geweest om paprika's en ijsbergsla te kopen voor ons slaartje 's middags. Nadat Hansen Kjell afgehaald had van school en Kjell zijn schoolkleertjes verwisseld had voor dagdagelijkse kleertjes zijn we weer eerst te voet en dan met de metro naar Santa Lucia gereisd om er te gaan winkelen in de kleine artisanale winkeltjes op zoek naar souveniertjes. De dag is verder gewoon verlopen. Ik ben vroeg gaan slapen, reeds om 8 u 30. De moeheid is ook te wijten aan het feit dat je hier op ongeveer 480 meter boven de zeespiegel zit en er dus al minder zuurstof in de lucht hangt en dan die warmte... Tot morgen allemaal dan ben ik er weer met nog wat meer nieuws. Verder alles goed. groetjes Christine
Dag mijn ventje, familie, vrienden en collega's, Hier het vervolg van mijn verhaal. Ja, het is zover, Kjell is vandaag jarig en hij wordt er al 5. Wat wordt hij al groot, niet te doen hoe vlug het allemaal gaat. Er was taart en cadeautjes. Maar eerst moest hij tot 13 u 30 naar school. In de voormiddag hebben we (Hansen en ik) het park O'Higgins bezocht. Er is ook een immens groot plein waar de militaire parades (tijdens de nationale feestdag) plaatsvinden en waar de presidente en haar gevolg gezeten op tribunes alles volgen. Het park was heel mooi met allerhande oude bomen, eilandjes, bankjes enz en ook een pretpark voor de kinderen. Weer eens de moeite waard om te zien. Het was er zalig onder de bomen in de warmte van de dag. Er was ook nog een kort bezoek van opa Luis (de opa van de 3 oudste kinderen langs vaders kant) met een geliukwens en cadeautje voor Kjell: Hij had ook voor mij iets mee: een paar mooie kaarten, logo's van Chili met de vlag erop en een persoonlijke brief voor mij van zijn vrouw. Hansen heeft het uiteraard moeten vertalen maar het was heel erg mooi en persoonlijk. De mensen zijn hier oh zo hartelijk en warm. 's Avonds was er barbecue met kip, koteletjes en worstjes, boontjes en rijpe tomaten. Het heeft weer eens goed gesmaakt. Daarna vroeg naar bed want de warmte vermoeit een mens heel erg. Nog iets. Om inbraken en overvallen te voorkomen hebben bijna alle huizen tralies voor de ramen. De apotheek bijvoorbeeld geeft medicatie door dergelijke metalen roosters ,,, Maca heeft gisteren ook ervaren dat er veel criminaliteit is want ze heeft haar stethoscoop doorgesneden teruggevonden in de auto die een ogenblik met het raam open gestaan heeft. Er loopt hier veel louche volk rond en alleen op straat in het donker is niet aan te raden. Kinderen worden hier al van jongsaf geleerd om niemand te vertrouwen... Wat een wereld om in op te groeien... Dat was het voor vandaag. Lekker slapen en morgen gezond weer op, Groeten aan allen en tot gauw bye Christine
dag thuisblijvers, het is hier nog altijd volop zomer. Ik heb al vernomen dat het bij jullie een hondeweer is. Ik hoop toch dat het tegen 2 april een beetje over zal zijn want anders zal ik bij aankomst direct vervriezen... We zijn in de voormiddag naar het centrum geweest niet ver van de Plaza de Armas naar het "Museo Precolombino" (museum over de Inka's en Maya's, de culturen vóór de Spaanse kolonisatie ofwel het pre-Colombus tijdperk) Er zijn vier zalen met de prachtigste verzameling oude voorwerpen en juwelen, kleren, mummies, koperwerk en massief gouden beeldjes. Er liep overal bewaking rond en alle glazen kasten werden voordurend gecontroleerd of ze nog gesloten waren. Ik hou nochtans niet van musea maar deze had ik voor niks willen missen. Zeer de moeite waard: In de namiddag hebben we wat gekaart met de kinderen; We hebben hen leren piekenzot jagen en hartenjagen, en ze vinden het heel erg leuk. Zo ging de tijd ook vlug voorbij, Tegen 7 uur in de avond hadden Hansen en Kjell een afspraak bij een neuroloog. Kjell moest op verzoek van school onderzocht worden op eventuele problemen. Hij kan heel moeilijk stil zitten en kan zich niet lang concentreren. De neuroloog echter zei dat hij maar zo normaal kan zijn als hij is en dat alle kinderen zo zouden moeten zijn dus lopen en vliegen oñ hun energie kwijt te geraken ipv voor de computer of teevee te zitten zoals zo dikwijls. Toch werd een voorschrift meegegeven om dagelijks een half pilleke in te nemen om gedurende de schooluren meer geconcentreerd te kunnen zijn. Eens uitgewerkt is ie direct weer zichzelf. We doen bijna alles te voet dus heb ik al heel wat kilometers afgelegd de laatste weken. Alleen als het niet ansers kan of te ver is nemen we een taxi of de metro. Je kunt overal op elk moment een taxi nemen voor niet veel geld en de metro brengt je in geen tijd naar de andere kant van deze reuzenstad. Verder alles goed maar ik verlang al heel erg naar huis. Veel lieve groeten voor jullie allemaal en hou je aan 't gras al satat het misschien nog niet erg hoog. Tot de volgende keer. Groetjes Christine
Heyhey, Vandaag weer schitterend weer dus weer de schandalen (want dat zijn ze ondertussen al) en de short aan en we kunnen weer in de zon flaneren. Van hieruit te voet langs de markt gelopen naar de metro, wat al een heel eind is, om nog enkele postkaarten voor thuis te laten frankeren en versturen en dan dezelfde weg terug genomen. Door mijn eigen onhandigheid ben ik weer eens gevallen (Maca zegt dan als een van de kinderen valt.' zijt ge weer grond aan het kopen?' Daar lag ik dan languit op den troittoir, ik had bijna een madam die voor mij liep in mijn val meegesleurd. Er is gelukkig niks ergs gebeurd, alleen de carrosserie een beetje beschadigd, maar dat is niet erg want de garantie is al lang verlopen. Op de markt een watermeloen gekocht voor geen geld, alleen voor Hansen, de fretbol. Hij eet de helft van een hele watermeloen (bijna 5 kilo) op in 1 keer! Erna ziet hij eruit als een mier die een olijf heeft ingeslikt (ook weer volgens Maca). Maar daarvoor nog, toen we naar de markt waren, was Maca les aan het geven over slijmextractie bij slakken, aan een man die er ver voor gereisd had. Zo verdienen ze hier hun geld, maar hoewel ze zeker niet iedere dag "studenten" over de vloer krijgen, betaalt het nog goed. Die middag (vóór de watermeloen) hebben we zalm gegeten (lekkkkkerrrrrrrrrrr), met rijst en groentjes. Daarna hebben we eerst Kjell en een paar uurtjes later ook Cata van school gehaald. De middag hebben we samen met Cata en Kjell doorgebracht in een groot shoppingcenter, die op 5 minuutjes van het huis ligt, met de taxi. Onderweg kwamen we weer een vreemde situatie tegen: op de baan hadden twee jongeren een "griffo" (= grote kraan op straat waar de brandweer zijn water van haalt om te blussen) geopend, gewoonweg om hun auto te wassen, hij reed maar rondjes in de waterstraal, ondertussen duizenden en duizenden liters drinkbaar water verspillend, recht het riool binnen, en dat in zulk droog klimaat, waar iedere waterdruppel kostbaar is. (zie foto) Het shoppingcenter is enorm groot (en er zijn er tientallen in Santiago), met veel winkels op verschillende verdiepingen. Hoofdzakelijk kleren en speelgoed, maar ook enkele andere winkeltjes, heel modern en verfrissend (airco, ook zie foto) en verrassend veel kraampjes waar ze ijs verkopen, heeeeeel lekker, weer maar eens een indicatie voor de toenemende obesiteit. Er werd van de gelegenheid gebruik gemaakt om een nieuwe thermos te kopen voor thuis, en op een terrasje een koffie te drinken, de kinderen kregen een warme tas chocolademelk, waar ze heeeeeeeeel blij mee waren (ook zie foto). Na een kort bezoekje aan een bescheiden afdeling aan het Nationaal Museum van Schone Kunsten zijn we huiswaarts gekeerd. En zo is ook deze dag weer bijna voorbij, enkele ervaringen rijker. En straks gaan slapen en gezond weer op. Tot morgen en slaap lekker. Christientje met de blote voetjes (volgens Maca uiteraard)
dag lieve mensen thuis, Vandaag zijn de kinderen terug naar school. Barbara is terug naar haar vader. De eerste maand van elk schooljaar verblijft ze daar maar komt ze in de weekends thuis. De ouders hebben de bezoekregeling op die manier overeengekomen. Ook zijn ze bij hun vader elke helft van de vakanties. Hansen maakt vandaag zelfgemaakte pizza's, zowel het deeg als het beleg. Heeeeel lekker al zeg ik het zelf en niet zo veel werk ook niet. Zo zie je maar dat een mens nooit te oud is om iets van je kinderen te leren. Gegarandeerd dat Dirk dat ook voorgeschoteld zal krijgen eens ik thuis ben... Verder is er niks meer gebeurd vandaag. Heb me dus eigenlijk wat verveeld. Maar zo is het soms in het leven. Slaapwel voor jullie allemaal. groetjes Christine
Hallo, hier dan het vervolg, wel wat laat maar beter laat dan nooit. De dag na het huwelijk beloofde het weer warm te worden, en hoewel het er eerst niet uitzag dat we een uitstapje zouden doen, was er weer enorm veel lawaai in het gebuurte, waardoor Hansen en Maca dan toch besloten hebben om uit te gaan (huwelijksreis??????). Maca reed de auto voor, en na een snelle wasbeurt (autos worden door het stof en de smog na enkele dagen al zo vuil dat je niet meer door de ramen kan kijken) waren we op weg naar het "pueblito Los Dominicos", een artisanaal dorpje in hartje Las Condes (een rijke gemeente in de agglomeratie Santiago). Na een voorspoedige autorit van een goed half uur waren we aangekomen. Het dorpje is gezellig en uitnodigend en duidelijk sterk toeristisch georienteerd, je komt er vele Amerikanen tegen, Europeanen (vooral Duitsers) en Aziaten, die komen kijken naar de spektakels en de winkeltjes vol handgemaakte souveniers. Er is aardewerk te krijgen, chocolade, bronzen beeldjes, voorwerpen uit klei, handgemaakte kleren (mutsen, ponchos, pullovers, kousen, handtassen, etc...) met zelfgemaakte en -gekleurde wol. Toen het na twaalf uur was, kreeg Kjell (en iedereen trouwens) grote honger en gingen we zitten aan enkele tafeltjes, waar we voor iedereen empanadas bestelden en een cola. Daarna verkenden we verder de kleine winkeltjes, sommige verkochten zelfs handgemaakte meubels, glaswerk, hangmatten, houten maskers, en één iemand verkocht zelfs beeldjes gemaakt uit exact 1 lucifer. Er was ook een kleine kinderboerderij met verschillende soorten vogels, en andere dierenwinkels, heel populair bij alle kinderen. We hadden het geluk na de middag te kunnen genieten van een openbaar schouwspel, traditionele zang en dans uit Rapa Nui (paaseiland), gesproken in de originele taal uit het Chileense eilandje. Na de terugkomst ben ik dan met Hansen naar een lokale markt geweest "Persa" genaamd, dat wordt hier ieder weekend en op alle feestdagen georganiseerd, en staat midden op straat! Allemaal kraampjes met oude en nieuwe dingen, veel kleren, schoenen, maar ook keukengerei, GSMs, meubels, ontelbare kraampjes met fastfood, hot-dogs, snoep en ijsjes (veel obesiteit), en alles wat je maar verder kan bedenken, en bijna een kilometer lang. Het lijkt voor de meeste mensen een favoriet tijdverdrijf want je kon er bijna niet bewegen door het grote aantal aanwezigen. Je ziet onder het wandelen ook de armoede waarin sommige families moeten leven. Ze overleven letterlijk door de verkoop van gevonden en afgedankte voorwerpen, waarvan wij Belgen zouden denken dat er nooit iemand het in zijn hoofd zou halen om te kopen. Half verroeste oude grasmachine motors, halve fietswielen, jarenoude tandenborstels, stukken van kleren, en allemaal vuil. Maar zo is hun leven, met de ups en downs, en de eeuwige talrijke kroost van slecht geklede en ondervoede kindjes die dan lopen te vechten met de honden op straat. En nu moet ik de computer aan anderen overgeven dus is mijn verhaal voorlopig ten einde. bye en tot later groetjes Christine
Hello people, Ja, het is gebeurd, Hansen en Maca hebben gisteren hun jawoord gegeven samen met 2 getuigen en heel wat familie. De ganse dag zijn er voorbereidingen geweest, taart bakken, huis kuisen, living wat herinrichten en hapjes klaarmaken voor de genodigden. De ambtenaar van de burgerlijke stand is om ongeveer 17 u 55 toegekomen en ook de familie en de getuigen waren al aanwezig. Na een korte uiteenzetting hebben H en M hun jawoord gegeven en hebben ze na het tekenen van de registers hun trouwboekje gekregen en zijn ze nu officieel getrouwd en dat na vele jaren samenwonen. De champagne werd ontkurkt, felicitaties uitgedeeld en de cadeautjes uitgepakt; Ik heb ook kunnen kennismaken met heel veel familieleden van Maca: haar vader en zijn vrouw Raquel, tantes, nonkels en neven en nichten. Er waren gelukkig enkele mensen die wat engels spraken dus heb ik ook wat kunnen babbelen. Het was heel aangenaam maar wel vlug voorbij, Omstreeks 8 uur zijn de meesten naar huis vertrokken. Hansen en ik hebben nog wat nagepraat en omstreeks 10 uur, nadat de laatste gast was vertrokken, is iedereen gaan slapen want moe was iedereen. Ik ben toch blij dat ik erbij geweest ben. De mensen waren heel lief en hartelijk. Toch nog heel anders dan bij ons. Gevoelens worden echt getoond, iedereen liep zoentjes te geven en elkaar te omhelzen. groetjes Christine
Helaba, Je raadt het nooit. Ik had al een volledige tekst over vrijdag getypt en ben het kwijt, niet te doen, moet nu opnieuw beginnen en eigenlijk heb ik daar geen zin in maar ik moet wel want sommigen kijken uit naar het vervolg. Hier is het zo ongeveer Nadat Hansen de 2 kleinsten naar school gebracht heeft, zijn we te voet en daarna met de metro naar centraal station van Santiago vertrokken om de dag door te brengen in Valparaiso. De stad ligt een goeie honderd km van Santiago dus zijt ge na ongeveer anderhalf uur ter plaatse. De eerste vijftig kilometer buiten Santiago zie je hoofdzakelijk verdorde heuvels met wat laag struikgewas. Op een gegeven moment zagen we op een enorm stuk grond, van vele hectares, een magere eenzame koe die probeerde haar dagelijkse kost te vinden, maar met slechts matig succes. Eens we dichter bij Valparaiso kwamen, en het klimaat vochtiger werd waren er uitgestrekte bossen te zien, bestaande uit eucalyptusbomen, kleine en grote. Valparaiso zelf is een grote en drukke havenstad aan de Pacific Ocean. De stad ligt in een baai die bijna vanaf het strand al direct overgaat in steile heuvels. De kleurrijke huisjes liggen als het ware op elkaar gestapeld op de rotsen, het is een uniek zicht om al die kleine kleurige huisjes op elkaar te zien staan, zonder teken bijna van banen of andere toegangswegen, er zijn hele gebuurtes die slechts toegankelijk zijn via steile afgesleten trappen zonder leuningen. Op vele plaatsen kan je ook scheve half verzakte huisjes zien en regelmatig ruines, een direct gevolg van de o zo onstabiele funderingen op los zand en de gewaagde architectuur. Je moet overal via trapjes en steile hellingen omhoog klimmen. Er zijn ook wel overal kabelliften. De trappen en zo zijn niet goed onderhouden wat het soms wel gevaarlijk maakt, maar ik heb het overleefd. Typisch voor Chili, langs alle grote wegen zijn de kleine schrijnen. Ze lijken net kleine hondenhokjes. De familie van overleden mensen die daar gestorven of verongelukt bouwen dat daar om de overledenen te herdenken. Er liggen opgebrande kaarsen in, kransen enz... Het is er ook heel erg druk in die stad, met zijn 250.000-300.000 inwoners en beperkt oppervlak. 's Middags zijn we boven de grootste markt van de stad in een restaurant een typisch chileens gerecht gaan eten nl. paila marina. Dat is een visgerecht bestaande uit zeevruchten zoals coquilles, mosseltjes en ondefinieerbare zaken...Dus niet echt mijn ding... Het gerecht werd voorafgegaan door empanadas de mariscos (empanadas met zeevruchten en kaas), een heel lekkere en romige zeevruchtenconsomé, brood, pebre (dat is een pikante saus van gehakte tomaat, peterselie, ajuintjes en pili pili peper, dat wordt met het brood gegeten), en een glaasje zoete witte wijn Maar geef mij toch maar onze vertrouwde vlaamse kost. Verder hebben we veel rondgelopen en van alles gezien en ook vele kiekjes genomen. Later op de middag hebben we nog genoten van de zon in een parkje. Dat was een aangenaam en welkom contrast met de ochtend, toen was het mistig en bewolkt en niet echt warm. Daarna zijn we een Lucuma-ijsje gaan eten, een smaak die hier heel courant is maar in Belgie nog niet doorgedrongen is, dan heb ik van de gelegendheid ook gebruik gemaakt om de kaartjes te versturen naar Belgie. Om 5 uur zijn we huiswaarts vertrokken met dezelfde bus als in het heengaan. De langeafstandsbussen hebben een alarmsysteem die de chauffeur en passagiers verwittigd als hij sneller rijdt dan 100 km/uur. We waren pas thuis toen het al goed donker was. Ik was doodop en ben dan ook vlug gaan slapen. Barbara is ook thuisgekomen voor het feest van vandaag. Ze is zeer bedeesd en echt een tiener. Vandaag trouwen Hansen en Maca. Daarover vertel ik jullie later wel hoor. Het beste aan iedereen. Zonnige groetjes Chrisitne
Wat ik jullie nog niet verteld heb gisteren is dat we een nog jonge vrouw gezien hebben die benzine aan het snuiven was aan de tank van een moto. Ze was gratemager en waarschijnlijk al in weken niet meer gewassen. Het doet je toch wat als je zoiets ziet. Hansen en ik zijn op het lokale marktje zalm gaan kopen en tijdens onze terugweg lag er een dode hond naast de baan... Zulke zaken zijn hier schering en inslag. Je ziet zo veel ellende. Verder is er vandaag niet zo veel gebeurd. Ik heb wel kennis gemaakt met de vader van Maca en ook met haar kozijn Jaime. Haar vader is al achteraan in de zeventig en is erg ziek. Hij heeft een longziekte. Ik heb jullie nog niks geschreven over de kinderen in dit gezin. De oudste, Barbara, heb ik nog niet leren kennen omdat ze bij haar vader blijft deze maand, was wel thuis toen Hansen, Kjell en ik naar Osorno waren. Maar dit weekend komt ze weer naar huis. Manuel, die dezelfde naam heeft als zijn natuurlijke vader wordt hier door iedereen Nacho genoemd. Hij is heel zelfstandig, leergierig en stil. Een brave jongen dus. Nummer drie is Catalina, kortweg Cata genoemd. Ze is een guitig, attent en lief meisje van 7 of 8 jaar en ze houdt heel veel van de katjes hier. En ja dan heb je Kjell ... een echte wildebras, eigenzinnig en enorm veel energie. Maar ook wel lief. Hansen zal nog veel werk aan hem hebben want luisteren is niet zijn sterkste kant. Ik zal, als ik ooit nog terugkom naar Chili, zeker Spaans moeten leren want nu kan ik geen enkel gesprek volgen en niet comuniceren met de kinderen noch met iemand anders en dat is een verschrikkelijke handicap. Hansen en Maca wonen hier in een piepklein huisje met 6 mensen dus kan je je voorstellen hoe dat eraan toegaat en ik die er dan ook nog eens 3 weken bij kom logeren....Hier zijn de mensen het gewoon om met velen in kleine ruimten te wonen. Ik hoop dat ze de kans hebben om gauw te verhuizen ... Morgen hebben Hansen en ik een uitstap naar Valparaiso gepland. Het is een bekende havenstad hier niet ver vandaan. Je hoort morgen wel hoe ik het daar gesteld zal hebben. Verder alles goed. Straks eten we gistwafels... mmm ik verlang er al naar. Het is hier nu 17 u 15 dus bij jullie al 22 u 15 en gaan de meesten onder jullie al slapen. Ondanks alles tel ik toch de dagen al een beetje af. Maar ik probeer toch zo veel mogelijk te genieten. Hou jullie goed en tot gauw dikke knuffel Christine of moetie voor Ellen en Kim
Dag allemaal, Hier ben ik weer met het vervolg van mijn verhaal. Niet dat er zoveel gebeurd is vandaag maar toch... Na een rustige voormiddag zijn Hansen en ik met de metro naar de heuvel San Cristobal geweest. We hebben besloten om naar de top te gaan met de kabellift, waar het heiligdom voor de onbevlekte Maria gesitueerd is, evenals de kapel van de aartsbisschop van Santiago. We hadden daar een heel mooi en uitgestrekt zicht over Santiago, waarbij je pas beseft hoe enorm groot de stad eigenlijk wel is. Na het bezoek aan de kapel en het standbeeld van Maria, dat meer dan 36000 kilo weegt en in het jaar 1904 door de Fransen naar Chili getransporteerd werd, en dat over heel de stad uitkijkt, zijn we terug naar beneden gegaan. In een lokaaltje hebben we dan enkele lokale Chileense gerechten.besteld, een empanada de queso (gelijkend aan een appelflap maar met een licht gezouten deeg en gevuld met kaas, dat wordt gebakken in de oven) en een Mote con huesillos (een zoete thee, gemaakt van gedroogde perziken die gekookt werden, samen met voorgekookte graantjes). Daarna hebben we besloten huiswaarts te keren, te voet de berg af, toch een hele opgave, de berg is 850 meter hoog en Santiago zelf ligt bijna 400 meter lager, gelukkig was het paadje groot en goed onderhouden, met talrijke bankjes om uit te rusten Na de afdaling, die een uurtje geduurd heeft, zijn we via de metro dan maar terug naar huis gegaan. Voor de rest is alles goed met mij. Voor al de lieve vrienden thuis die mij een mailtje stuurden hartelijk dank. Het is hier ondertussen ook al donker geworden; De dagen worden ook duidelijk korter maar het blijft nog altijd behoorlijk warm. Ik zal nu maar sluiten want Hansen is me weer aan het ambeteren... dikke kus Christine
hola, ik heb net jullie amtwoorden gelezen op mijn blog ik had dat totnutoe nog niet gedaan, sorry kwestie van er mee te leren werken natuurlijk er is daar weinig gelegenheid voor want hier ben ik niet de enige die op de computer zit ... heel lief wat ik gelezen heb het doet waarlijk deugd dat er mensem zijn die aan mij denken ja voor Kjell ben ik nog een vreemde al mag ik zeggen dat naarmate de tijd vordert hij al meer open geworden is. de grootste struikelblok is natuurlijk de taal hij begrijpt heel goed nederlands ttz vlaams maar hij spreekt enkel spaans gesprekken kan ik niet volgen ik ben toch van plan om een cursus te volgen want zo wil ik geen tweede keer komen zonder een jota spaans te kennen ik heb nog geen foto's kunnen meesturen met de blog omdat elke poging totnogtoe mislukt is maar ik blijf proberen ooit lukt het wel (update 19 maart: ondertussen is het al gelukt er fotos op te zetten) en anders zullen ze voor thuis zijn nog heel erg bedankt voor jullie reacties ik kijk er nu meer naar uit hoor dikke zoen christine
hola, ja mensen, ik ben eindelijk terug van mijn bewogen uitstap naar het zuiden. Hansen, Kjell en ikzelf zijn dus op vrijdagavond uit Santiago vertrokken met een nachtbus die ons tegen de morgen in Osorno, zo'n 1.100 km, bracht. De bus was zeer comfortabel en veilig,voorzien van alle mogelijke nutsvoorzieningen zoals wij die ook bij ons kennen zoals toilet, televisie, airco slaapzetels, dekens enz... Daar aangekomen hebben we onze bagage in een pension afgegeven en hebben daar ontbijt gekregen. Wat ik wel over het eten hier kan vertellen is dat het altijd eenvoudig en dikwijls eentonis is. De mensen eten hier ook niet erg gezond. Veel vette spijzen en het alombekemde junkfood... Er zijn dan natuurlijk veel dikke mensen. 's Avonds hebben we Osorno verkend. Het is er kalmer dan in het drukke Santiago maar verder is het wat gelijkaardig. Na een goede nachtrust zijn we dan weer met een bus naar een natuurreservaat en park geweest, Puyehue genaamd. Het was er prachtig. Het is er vulkanisch en je hebt er warmwaterbronnen waar je in kunt liggen. Er zijn ook zwembaden al dan niet overdekt waar je in het warme water kunt zwemmen Aangezien het nu laagseizoen is was het er erg kalm. De regen was echter een spelbreker en heeft ons gedwongen om vroeger terug te keren naar Osorno. En dus weer de bus op... De chauffeur reed echter als een gek... Stel je voor. een oud spel dat aan alle kanten rammelt, in de regen, in de bergen... ik was allesbehalve op mijn gemak. Toen iemand een opmerking daarover gaf, zei hij enkel dat hij verloren tijd moest inhalen die hij verloren had wegens oponthoud van wegwerkzaamheden en hij reed door. Gelukkig verliep het tweede stuk rustiger toen er veel schoolkinderen op de bus zaten. We zijn veilig toegekomen. In Osorno ergens gaan eten, maar het was weinig zaaks. Wat hebben wij het toch goed in ons belgenland, je hebt geen idee... 's Anderendaags hetzelfde ontbijt en dan wachten op vervoer naar het land van Hansen en Maca. Een vriend van Maca, Marcos heeft ons gebracht in een open pickup. Stel je voor. de bagage in de open laadbak en wij gedrieen op 1 zetel vooraan en het laatste stuk over eerst een grintbaan en dan een heeeeel eind over een keibaan voordat we bij de buren van H en M toekwamen. We werden heel gastvrij en vriendelijk ontvangen door Margarita en haar dochter Suzanna. Margarita is sedert een jaar weduwe en runt de boerderij omzeggens alleen. Haar dochter studeert nog en haar zoon is het huis al uit. Elke ochtend staat ze om 5 uur op en melkt de 18 koeien die ze heeft. Bij onze aankomst was ze bezig broden en koekjes aan het bakken in een houtkachel. Het was er dus heel heet in de keuken. En dat met het warme weer buiten... Verder heeft ze nog 2 honden, 5 katten, heel veel koeien en kalveren, ganzen, schapen, een zeug die een 12 tal biggen zal krijgen binnenkort, kippen met kleine kuikentjes enz... Het is een klein maar kranig vrouwtje. We hebben ook bij haar de nacht doorgebracht. Marcos is ons dan tegen de avond terug komen ophalen maar ditmaal met eem andere auto en zijn we met de nachtbus teruggekeerd naar Santiago. 's Morgens om 9.15 uur waren we terug en zijn we per taxi weer bij Hansen thuis aangekomen. De metro zat namelijk proppensvol en een taxi is hier niet duur, vandaar Dit is het verhaal tot op dit moment. Meer details schrijf ik in een boekje om thuis meer over te vertellen. Ik stel het goed maar heb nu al heimwee naar huis. Chili is toch niet mijn ding, als jullie me begrijpen... Tot de volgende keer groetjes christine
tijd, tijd en nog eens tijd te kort om op mijn blog te schrijven en sommigen van jullie wachten geduldig op wat nieuws. Wel, hier probeer ik een vervolg te breien. Vandaag zijn Hansen en ik naar Providencia geweest en ook deze keer met de metro. De metrotoestellen zijn van franse makelij en de oudste dateren van 1973. Je merkt meteen dat je in een meer residentiele buurt van Santiago komt. Het is er koeler en netter en ook de huizen, winkels en kantoren zijn navenant. De lanen hebben huizenhoge platanen en een apart irrigatiesysteem om alle groen van water te voorzien; Dat water is afkomstig van de rivier. We hebben de Belgische ambassade gezien maar het was niet toegankelijk. Hansen en Maca en andere belgen die hier in Chili verblijven, gaan elk jaar sinterklaas vieren op uitnodiging van de ambassadeur. Ik heb echter geen enkele foto van die uitstap omdat mijn fototoestel het liet afweten maar geen nood het toestel doet het nu weer en misschien gaan we daar nog eens terug. In de metrohallen is er constant bewaking en om de hete lucht af te koelen zijn er hier en daar vernevelaars voorzien. De metrotoestellen zitten op bepaalde drukke lijnen proppensvol. Maar zoals bijna alles in het leven geraak je ook dat gewend. De scholen hebben hier verschillende begin en einduren dus moet je, vooral als ze nog klein zijn, regelmatig kinderen van en naar school doen en zo blijf je maar bezig natuurlijk totdat ze oud genoeg zijn om alleen te gaan. Ze dragen ook allemaal een uniform of stofjas. Als ze uit school thuiskomen is het eerste wat ze moeten doen hun schoolkleren verwisselen met speelkleren. Nacho staat elke morgen om 6.30 op om met een bus naar school te vertrekken en de 2 kleinsten gaan samem met Hansen te voet maar wel later. Gisterenavond hebben we chocoladetaart gegeten 'fijn voor mijn lijn' en daarna een glaasje rode wijn gedronken met wat kaas. Kjell is vol energie en een klein aapje. De toeren dat hij uitsteekt, wel ik moet dikwijls mijn adem inhouden. Hij babbelt ook aan een stuk door. 's Avonds is er hier in de buurt veel lawaai.blaffende, en soms vechtende honden, luide muziek, wenende kinderen en geroep van volwassenen... Dat is hier dagelijkse kost. Ik hoop voor Hansen en zijn gezin dat ze heel gauw ergens anders een beter onderkomen zullen vinden. Gisteren ben ik vroeg gaan slapen, reeds om 8.30. De vliegreis, het andere uur en de warmte matten af. Het verslag voor vandaag zal ik pas maandag kunnen doorgeven want vanavond vertrekken we tot maandagochtend naar het zuiden, meer bepaald naar Osorno en het land. Mijn blog zal een paar dagen onaangeroerd blijven. ik wens jullie allemaal het allerbeste en tot maandag. dikke knuf Christine
Ik ben na een goede nachtrust- met een slaappilletje en
oordoppen- goed uitgerust opgestaan.
Het bed was koel en heel aangenaam.
Maca en Hansen hebben hun bed aan mij afgestaan voor de periode dat ik hier ben wat heel erg lief is._
Het is hier
tijdens de dag tussen de 25 en 30 graden dus echt wel warm.
Tussen haakjes: het typen
gaat ook niet echt vlot op een querty klavier ....
Na het
ontbijt hebben we Kjell en Cata naar school gebracht en zijn we met de bus naar het centrum geweest.
We hebben daar op de Plaza de Armas (wapenplein) de kathedraal bezocht. Het is een heel groot en prachtig gebouw en wat vooral opviel is de stilte want geloof, er is hier heel erg veel lawaai . Hoe kan het ook anders met meer dan 6 miljoen mensen die op een hoop leven.
Het is hier warm, stoffig en vuil op de meeste plaatsen.
Je komt hier ook overal straathonden tegen die nu en dan een gevecht aangaan.....
Na ons bezoek aan de Plaza zijn we te voet doorgelopen naar Santa Lucia.
Het is een prachtige rotsheuvel in het midden van de stad en gekend door toeristen want we waren er ook niet alleen.
Op het hoogste punt heb je uitzicht over de ganse stad, maar door de smog die hier zo eigen is en kon je spijtig genoeg het Andesgebergte niet zien.
Om tijdig terug te zijn hebben we dan gebruik gemaakt van de metro.
Er was niet ver van hier een grote markt waar we vis, fruit en groenten gekocht hebben.
Wat wel opvalt is dat openbaar groen en parken heel goed onderhouden worden en net zijn.
hallo,
Dag mijn ventje, familie, vrienden en collega's,
dag thuisblijvers,
Dag allemaal,
hola,
