Jij die reist, weet dat er geen weg is, maar door te reizen open je een weg.
Al ziet men huis en toren staan, de reis is daarmee nog niet gedaan.
Hij die alleen reist, reist het snelst.
Als u uw vooroordelen verliezen wilt, moet u reizen . Marlène Dietrich
Als de wereld rond is, hoe kan je dan naar de vier hoeken van de wereld reizen ? Wiet Van Broeckhoven
Ik reis graag, maar ik haat het om aan te komen Albert Einstein
De wereld is een boek. Wie niet reist, leest enkel één bladzijde. Augustinus van Hippo
De kunst van te leven is : thuis te zijn alsof men op reis is. Godfried Bomans
De wijze weet zonder te reizen, heeft inzicht zonder te kijken, bereikt iets zonder te handelen. Lao Tse
Het is beter één mijl te reizen dan om duizend boeken te lezen. Confucius
The time to get home depend on the number of pubs you pass
Save water bath with a friend
Always choose friends least equal to yourself
Reizen is niet meer dan een ingewikkelde manier om er achter te komen dat het nergens zo goed is als thuis. Jan de Jong
Wandelen is even alles laten lopen. Jaap de Ruiter
De ware reiziger heeft geen reden nodig om op reis te gaan. Goethe
Hij die niet reist kent de waarde der mensen niet. Noors spreekwoord
Beter tien keer vragen dan één keer verdwalen. Jiddisch spreekwoord
Niemand is gelukkiger dan iemand die vertrekt, tenzij het iemand is die terug komt. Emile Bergerat
Als je jong bent is reizen een deel van je opvoeding ; als je ouder bent is het een deel van je ervaring. Francis Bacon
Een reis is als een mens op zich ; geen twee zijn hetzelfde. John Steinbeck
De aarde is van iedereen die onderweg even stopt, om zich heen kijkt en dan weer verder gaat. Colette
Een man reist de wereld af op zoek naar wat hij nodig heeft en vindt het bij thuiskomst. J. van Geelen
Voor wie niet weet waar hij naartoe wil, zijn alle wegen goed. Chinees spreekwoord
Wandel niet als een ijlbode maar als een ontdekkingsreiziger. J.-J. Rousseau
Reizen, het is zijn hart losmaken van het anker der kleine vaart om het vlot te laten geraken op de zeeën der wereldkaart. Bertus Aafjes
Wie niet gelukkig is waar hij is, zal het ook niet zijn waar hij heen gaat. Koos van Zomeren
Reizen is geen levensvervulling meer. De moderne reis is juist een onderbreking van het zo met dagelijkse plichten gevulde leven. Bertus Aafjes
Ik ga niet op reis om de wereld te zien, doch om haar enige tijd niet te zien. J. Greshoff
Reizen zit de mens in het bloed. Er zit ongetwijfeld evenveel reislust in zijn bloed als zuurstof. De mens is per definitie een reiziger. Zijn leven is een reis. Van de wieg tot het graf. Waar de mens ook gaat en staat, hij zal nooit kunnen verloochenen dat hij in wezen een nomade is. Waar hij zich ook vestigt en voor hoe lang ook, hij blijft een vreemdeling ter plaatse. Te zijner tijd moet hij vertrekken. Goedschiks of kwaadschiks. En tenslotte : voorgoed.
Bertus Aafjes.
Chrisje op reis
Hartelijk welkom om te komen lezen en mee te genieten ! Over voorbereidingen van onze reizen en ook jullie laten meegenieten van hetgeen we hebben gezien en beleefd.
Mijn andere blog kan je vinden op http://blog.seniorennet.be/chrisje/
29-08-2008
op naar Staufenberg !
Soms zit je daar alleen maar niet dit jaar ! Eerst waren de Britten daar, ik zag ze al van beneden op het terras zitten, helemaal opgetut om te drinken van de lekkere wijn, of ze nog iets anders hebben gebruikt dat weten we niet, ze zaten te ver van ons af.
Wij gingen op het grote terras zitten en dronken van een soort wijn dat we dachten mee naar huis te nemen, toch steeds eens proeven en de wijn werd goed bevonden.
Oei, nu zijn die ook weer op Staufenberg, ze eten een lekkere vleesschotel, drinken uiteraard een flinke karaf met wijn en genieten van het uitzicht.
En in deze omgeving zitten de Belgen dus, hier geniet ik van een lekker wijntje nadat we een flammenkuchen hebben soldaat gemaakt.
Zoals je ziet wat het weer toen niet echt klaar, neen, het zicht was vertroebeld door al het vocht in de lucht, koud was het niet maar later viel er wel regen, jammer, we hadden daar graag nog wat langer verbleven.
Het wijnslot Staufenberg bevindt zich in Dürbach, niet alleen dit maar wij bezoeken alleen dit. In deze omgeving bevinden zich een hoop huizen die wijn verbouwen en die ook wijn verkopen. Staufenberg is het bekendste voor ons en wij voelen ons daar thuis, degene die instaat voor de verkoop ziet ons graag komen. We kochten onze kartons aan, laadden ze in de auto, kregen nog een fles Sauvignon blanc mee naar huis als geschenk en vertrokken voldaan. Jullie zien ons volgend jaar heel zeker terug !
28-08-2008
een schuilhut zoeken
Wat is dat nu hier, dat gaan we eens nader bekijken hé, een liegewiese, ja een ligweide, zo maar in het bos. En ook nog stoelen te bespeuren, wie had dat gedacht, kan dat zo maar zonder meer ?
Wel verdorie, zijn die nu ook al hier geweest, en dat voor onze neus, neen hé. Nu waren we eens gerust hier boven Freudenstad maar je komt ze ook overal tegen !
Eigenlijk is deze weg de benaming van het soort hoge bomen dat hier staat, ik heb vernomen in Schiltach dat men bomen met een bepaalde lengte en waarschijnlijk ook van een bepaalde soort, "Holländer" noemt. Ieder land had zo zijn eigen eisen gesteld als het bomen kocht in het Zwarte Woud, dat kan misschien heden ten dage ook nog zo zijn, wat je al niet leert in een museum hé.
Zijn die nu ook hier ? Die mannen van de Middeleeuwen . . . en dat jongentje speel zijn rol heel goed mee. In Wolfach was het een middeleeuwse markt, niet veel van een markt te bespeuren, het was eigenlijk een soort van kampement waarbij de middeleeuwse ambachten werden tentoon gesteld. Echt origineel was het niet maar wel aantrekkelijk voor kinderen, een aangenaam verpozen op de zaterdag en zondag.
Boompjes op een oude boomstronk, je kan het zo gek niet bedenken of je ziet het wel in het woud, alleen mag je je ogen niet sluiten voor de natuur om je heen.
Zulke gekke bomen kom je ook al eens tegen, een mannetje met een hoed erop, fijn voor kinderen en toch wel leuk om te zien.
27-08-2008
over eten gesproken !
Eten moeten we allemaal vroeg of laat wel doen, wij doen dat dus ook wanneer we met vakantie zijn. Er zijn de vorige weken wel vele grapjes gemaakt over het aantal koekjes bij de koffie, of helemaal geen, of over de koekjes bij het ijsje, kortom, het was een echte koekjesvakantie . . . of toch niet ? ? ? ! ! !
Dit is dus een eenvoudige knakworst met mosterd en brood, als drinken daarbij was een fles colamix of een fles water.
Bij een "bachfest" zagen we deze barbecue, het vlees was heel lekker gekruid en smaakte bij een flinke pint bier. Hier wil ik toch wel even opmerken dat het vuur niet te kort bij het vlees mag komen zodat het niet verbrandt.
Je vraagt je misschien af wat we daar deden op dat bachfest, wel, dat is in de buurt van het hotel en vorig jaar zijn we daar ook even naartoe geweest om iets te drinken, daarom dachten we dit jaar op de middag iets te gaan eten.
En dat hebben we ook gedaan, alleen de taarten die staken onze ogen uit, die hebben we tot nu toe nog altijd niet geproefd maar daar gaan we volgend jaar eens verandering in brengen !
Dat we niks te kort kwamen kan ik u bevestigen, deze tafel stond helemaal vol met eten, in zoverre zelfs dat we met 4 personen aan 2 tafels moesten plaats nemen.
Ieder jaar nemen we in stijl afscheid met fondue, dat de avond nog lang zou duren daar waren we al heel zeker van !
De koekjesoorlog was aan de gang en het was dus zaak om minstens 2 koekjes te krijgen, zowel bij de koffie als bij de ijsjes ! Maar eerst en vooral lieten we het ons smaken, wat we allemaal gegeten hebben weet ik niet meer precies maar dat het lekker was daar zijn we van overtuigd.
Jaja, 2 koekjes, heel zeker, we zien het goed, toch weer maar eens gelukt om er twee vast te krijgen !
26-08-2008
vandaag volgt de uitleg
Dit artikel stond in de Schwarzwälder Bote te lezen, hier vindt je de uitleg over hetgeen we gisteren hebben gezien.
En dit is dan de uitleg, het vertalen laat ik aan anderen over maar ik kan wel zeggen wat de inhoud is.
Het gaat er dus over dat de ondergrond, waarop de bomen groeien, helemaal verzuurd is. Om dat tegen te gaan wordt er gemalen kalksteen geblazen tussen de bomen door gespecialiseerde vrachtwagens. Op plaatsen waar dat niet zo kan gebeuren, langs hellingen dus, wordt een helikopter ingezet.
Een eenvoudig uitleg voor hetgeen we daar te zien kregen. We hadden dat ook kunnen vragen aan de mensen die op de grond de hele operatie begeleiden maar dat was bijna onmogelijk door het helse lawaai dat de schroeven van de heli maakten en het stof dat steeds opstoof bij het laden van de bak aan de heli. Wat ik nog vergat te vermelden was dat op een bepaald moment nog 2 vrachtwagens arriveerden met kalksteenpoeder, of ze dat nog dezelfde dag verwerkt kregen is mij een raadsel. Het dreigde toen immers te regenen, wanneer het avond was begon het effectief ook te regenen en waarschijnlijk was dit ook wel heel goed om de kalksteen te laten opnemen door de ondergrond.
Het was iets heel anders dat we te zien kregen dan we gewend waren, we werden er echter ook wat slimmer door. Dat het woud aan het verzuren was op vele plaatsen, dat hadden we al eerder gehoord maar nooit gedacht dat ze er ook zo snel een oplossing hadden voor gevonden.
25-08-2008
rare snuiters in het bos !
Een helikopter kwam onze veilige plek wat onveiliger maken, we mochten er geeneens meer staan op die parking ! Wat eigenlijk niet te verwonderen was wanneer je de ware toedracht weet.
En stof dat die konden doen opwarrelen, of dat allemaal zo gezond is vraag ik me toch af. Wij bleven echter niet lang ter plekke schilderen, we lieten dit over aan de "bevoegden"
En iets verder werd dus de lading gelost, wat het was dat vernamen we pas veel later.
Dit alles vraagt toch wel enige uitleg meen ikzelf, we waren dus zoals iedere dag op wandel, in Zell, boven op de heuvel, de Löcherberg meen ik dat het was. Daar staat een hut die uitgebaat wordt en daar kan je lekkere worst eten met brood en mosterd, een welgekomen versnapering wanneer je een wandeling hebt gedaan.
Maar wij hadden onze eigen picknick meegenomen en genoten daar dan ook van, we zetten ons aan de overkant van de baan op een bank neer, ja, daar staan enkele banken, meestal in de schaduw van enkele imposante bomen. Wat niet iedereen weet is dat je daar ook het beste kan parkeren omdat de wagen daar de hele tijd uit de zon staat en dat is mooi meegenomen op een warme dag.
Nadat we van ons eten hadden genoten besloten we nog de andere zijde van de heuvel op te zoeken, daar wisten we immers nog een grote parking. Van daaruit kan je dan ook gemakkelijk wandelingen maken, dat hadden we vorige jaren al gedaan en wisten dus waarover we spraken. Tot we daar arriveerden natuurlijk, wij doodgemoedereerd onze wagen parkeren langs de kant, toch nog een andere zijde opgezocht . . . maar wat hoorden wij daar ?
Ja dit was natuurlijk die helikopter, met een ronkend geluid kwam die aangevlogen en liet een bak naar beneden zakken, die werd gevuld met de machine, er lag een hele hoop "zand" in de hoek van de parking. Dit spelletje duurde echter niet lang of er kwam een wagen aangereden en die vroeg of we Duits verstonden, ja natuurlijk, hij vroeg ons om de wagen te verplaatsen want ze gingen die parkeerplaats afluiten omdat het een landingsbaan was voor de helicopter.
Hadden wij dan toch zo slecht gekeken ? Wij zijn immers gewoon om daar te parkeren en hadden eerder niks in de gaten. Ja, op de boom langs de kant van de rijbaan, daar was een groot papier geplakt, in het rood nog wel, daarop stond dat het gevaarlijk was en dat het een landingsplaats was voor de helicopter. Om een lang verhaal kort te maken, het perceel werd daar afgesloten met een roodwit lint en de helikopter die vloog maar af en aan . . . of waren het er twee ?
Wij zetten onze wagen 100m verderop op een andere parking, toch een geluk dat we daar wat de weg kennen hé ! En wij te voet naar het schouwspel kijken, wat zou dat toch te betekenen hebben ? We zagen dat die helikopter niet ver vloog, hij liet zijn lading los boven het woud en was in enkele seconden weer terug om te laden. Ja, wat was dat eigenlijk wat hij uitstrooide, was het zand of was het iets anders ? Geen idee, dat zouden we wel eens aan iemand vragen die van deze zaken op de hoogte was, het intrigeerde ons wel erg maar we keken onze ogen uit.
Toen we wat van het zonnetje gingen genieten . . . was ze achter dreigende wolken verdwenen . . . het begon zowaar te donderen. Bliksem zagen we niet maar als men in het bos zit, tussen de bomen, op een hoogte, is het dan niet veiliger om daar te vertrekken. Ik meen te weten dat je dan best niet op een hoogte kan verblijven en wij zochten dan ook veiliger oorden op met steeds nog het gebeuren van daarvoor in ons hoofd.
24-08-2008
het weer was niet iedere dag even mooi
Dit was één van de mindere dagen dus, je kan dat zien aan de fleecevest die om mijn middel is geknoopt. Het had de vorige dagen geregend, alles was al wat opgedroogd maar er bleef een venijnige wind waaien. Dan kan je best wat warms voorzien want in de bossen is het meestal iets frisser dan in de volle zon.
Als je goed kijkt zie je echter ook de lichtere vlekken op het wandelpad, de zon was er ondertussen wel degelijk doorgekomen maar die kon de vochtigheid van de vorige dagen niet dadelijk wegwerken.
Hier waren we toen naar op zoek, die mooie blinkende bladeren van de varens, eens dat je er eentje hebt gevonden dan zie je er natuurlijk een hele hoop staan.
23-08-2008
'k heb het toch wel een beetje onderschat . . .
Belofte maakt schuld, ik weet het wel, het was echter moeilijk om mijn belofte na te komen, daarom mijn excuses dus voor het laat publiceren van mijn foto's, jammer maar helaas . . . er was te weinig tijd.
Maar niet getreurd, ze staan op de computer en dienden nog wat aangepast te worden, ja verwacht geen stadszichten of van die echt touristische plekken te zien op de foto's, neen, die hou ik in mijn geheugen geprent. Omdat we reeds bijna 25 jaren in dezelfde streek met vakantie gaan, waarvan volgend jaar reeds 20 keren bij dezelfde familie, wil ik jullie niet vervelen met de foto's die je overal kan bekijken.
Ikzelf hou het meer bij het bestuderen van de natuur, niet steeds met goed gevolg, niet altijd even scherp, niet altijd door mezelf gemaakt maar toch met het inzicht om jullie mee te laten genieten.
Voordat we vertrokken met vakantie stelde me iemand de volgende vraag : wat vind je nu zo mooi aan het Zwarte Woud om daar ieder jaar weer naartoe te trekken ? en waarom noemen ze dat eigenlijk het Zwarte Woud ?
Ja, dat is ieder zijn voorkeur natuurlijk maar eerst en vooral was het ons om de gezonde lucht te doen, in de bossen kan je veel gemakkelijker adem halen, je longen gaan open, je kan het vergelijken met onze Belgische kust, daar gaat alles ook veel beter dan gewoon thuis. Ook ben je daar dan in vakantiestemming, je gaat wandelen, bekijkt alles met andere ogen, het leven verloopt er in een ander tempo, dat van je eigen, niks moet.
Als kinderen van de natuur houden we er dan ook van om te gaan wandelen, iedere dag gaan we dus op stap, zo ook deze keer, alleen de dagen dat er "dauerregen" was werd de riem er wat afgelegd. Maar dan zoeken we wel een andere manier om rond te lopen, naar de stad trekken bijvoorbeeld, maar dan liefst wel te voet hé ! Zo kan het op het einde van de dag de kilometers optellen, we hebben er genoeg gedaan om er een jaar mee verder te doen. Wat niet wegneemt dat we er hier ook nog wel enkele zullen doen, al is dat dan maar in eigen omgeving . . . waar het ook mooi is !
En waarom noemen ze dat het Zwarte Woud, wel omdat de donkere dennenwouden echt zwart lijken van op een afstand. Wanneer je op een hoogte staat en je kan zo een aantal heuvels overschouwen dan lijkt alles zo donker en zwart, het woud heeft zijn naam niet gestolen. In Wolfach en omgeving, Oberwolfach dus meegerekend, zit je eigenlijk in het midden van het Zwarte Woud met een lichte neiging naar het zuiden van de staat Baden-Wurtemberg.
Als we aan de grens de eerste Duitse nummerplaten tegen komen met de beginletters OG dan weet je dat we in de omgeving van Offenburg zitten, we komen dus op bekend terrein. Dit jaar zijn we zonder kleerscheuren overal door geraakt, dat wil zeggen dat we geen enkele boete hebben betaald bij het doorkruisen van Luxemburg en Frankrijk, dat was vorig jaar wel anders.
20-08-2008
. . . en we zijn weer terug in het land !
Na enkele weldoende weken verblijf in de bossen en de natuur, zijn we er weer, terug in eigen land.
Als alles hier normaal verloopt, er kan al eens iets mislopen natuurlijk, dan zet ik morgen de foto's op de computer en na een grondig nazicht laat ik jullie van een deel ervan mee genieten. Je mag niet verwachten dat ik alle foto's openbaar maak, 'k hou nog een klein beetje voor mezelf en voor de familie, de nodige commentaar zal er ook wel bij zijn.
Maar toch wil ik eerst nog kwijt dat we een paraplu meekregen in het hotel, welgemeende groeten en een stevige handdruk van de drie regerende vrouwen van het hotel : oma, de cheffin en dochter Manuela.
Onderweg naar huis hebben we alle soorten van temperaturen en weer gehad die er maar zijn behalve onweer, dat net niet. Bij ons vertrek was het 22°, in de loop van de voormiddag werden het er 27°, later in Frankrijk werd het donker weer, regen en koud, amper 16°, in Luxemburg was het zacht en warm, zelfs de zon scheen. In eigen land was het een normaal Belgisch weer met zon en wolken maar toch een aangename temperatuur van 22°, we waren weer thuis.
Na een weldoend maal van mosselen met de Belgische frieten, begeleid door een frisse pint of een witte wijn, keerden we naar huis en zagen dat het goed was geweest.
Er blijft nu nog alleen de was en de plas te doen zodat alle kledij en andere spullen opnieuw hun plaats krijgen in de kasten, we vertrekken steeds graag, zien er zelfs naar uit maar telkens is het fijn om weer op de eigen plek terug te keren . . . daarvan getuigt het lange slapen in de voormiddag . . . ja, eigen haard is goud waard.
27-07-2008
binnekort zijn we weer op weg !
Als de maand augustus eraan komt dan zijn de plannen werkelijkheid, we vertrekken dan voor onze jaarlijkse vakantie naar Duitsland.
Het Zwarte Woud trekt ons aan en samen met ons verblijven er nog landgenoten in dezelfde omgeving. Daarom niet dadelijk op hotel zoals wij maar ook in een "Ferienwonung" of gewoon "Zimmer Frei", alhoewel dat tegenwoordig daar ter plaatse niet zoveel meer gedaan wordt. En met daar ter plaatse wil ik zeggen in Oberwolfach, daar zijn wij een 20 jaren geleden ook eens aanbeland. Dat was onze eerste ervaring met vertrekken op goed geluk af en we zien wel waar we terecht komen !
Het was druilerig weer en ginder aangekomen zag het er niet beter uit ; regenen, drukkend weer, onweer, zonneschijn tussendoor, een typisch Belgisch vakantieweertje, dat hadden we meegenomen naar Duitsland. Zo begon de zoektocht naar een verblijfplaats, we hadden minstens 3 slaapkamers nodig, 2 koppels en een jongeman, tel daarbij nog een badkamer of tenminste douche en we waren gesteld. Dat liep natuurlijk niet van een leien dakje, dat kan je zo wel voorstellen, 1 kamer hier en een andere daar, ja dat was wat te veel van het goede, we wilden samen blijven, samen aankomen en samen vertrekken. Omdat ook alles met dezelfde wagen te doen was reden we van hier naar daar om aan te kloppen en ja, bij Schoch in de Rosenstrasse waren er nog kamers beschikbaar, we controleerden ze en besloten om daar te verblijven, een betere keuze konden we niet maken.
Jan en José betrokken de ene kamer, daarnaast was nog een tweede kamer en daar kon Marc dan slapen, er was alles voorhanden, een douche en een wasbak met spiegel om hen op te frissen, dat zou wel lukken. Wijzelf namen de andere kamer met aangrenzende badkamer, dat was handig, zo liepen we mekaar niet in de weg wanneer we ons toilet maakten.
Ons verblijf van een week was snel voorbij, we beleefden allerlei avonturen, we lachten wat af en we waren tussendoor ook al eens ziek, nietwaar Marc, het was een prettig verblijf en we besloten om daar nog eens naartoe te trekken.
Het jaar daarop trokken we als koppel solo op vakantie, ja, naar Oberwolfach, het werd het begin van een lange relatie . . . die gaat tot nu toe nog altijd voort . . . wanneer ze zal eindigen weten we niet, vermoedelijk wanneer er aan één van ons iets gebeurt wat niet terug te draaien is . . . hopelijk is dit nog heel ver af !
Dus als je ons in augustus wil treffen moet je ook naar Oberwolfach komen, in hotel "3 Könige", steeds welkom dus.
Het is niet eenvoudig om een blog actueel te houden en steeds nieuwe bestemmigen aandoen.
Op dit moment zit ik geplaagd met een hardnekkig virus dat reeds een viertal weken stand houdt. Op advies van de huisarts neem ik nu andere medicatie en we hopen allemaal dat het aanslaat, zo geraak ik er misschien eens vanaf.
Dit virus put een mens uit en de fut gaat dan helemaal weg, dat neemt niet weg dat ik toch tussendoor een uitstapje naar hier en daar doe maar echt lekker voel ik me momenteel niet. Zou dat wisselvallig weer er voor iets tussen zitten, ik weet heel zeker dat het zonnetje een mens kan beter maken, daarom geniet ik er ook ieder moment van dat ik even tijd heb.
En de reisjes zal je zeggen, ja die komen wel, zeker in de maand augustus, hou jullie nu al maar klaar.
24-06-2008
niet meer op reis ?
Van op reis gaan komt deze dagen niet echt veel in huis, er staat voldoende op het programma om deze week vol te krijgen.
Maar Ivo opperde toch al : "zouden we niet naar de kust rijden ?", ja met dit mooie weer spreekt dat natuurlijk meer aan. Ikzelf hou het dan liever wat rustiger, er is immers een tijd om wat spullen na te kijken, controleren op wat moet hersteld worden. En ja, ik weet het, dat doet ge beter wanneer het proper gewassen is . . . maar ik heb de laatste tijd al zoveel gewassen en gestreken, ik wil tussendoor al wel eens iets anders.
Wel daar heb ik een goede oplossing voor : laat ons wat meer te voet gaan inpecteren hier en daar, dat komt onze gezondheid ten goede en ook het milieu. We moeten niet steeds ergens naartoe trekken met de wagen of met het openbaar vervoer, laat ons ook eens de benen strekken en de fiets van stal halen . . . of blijft het alleen bij goede voornemens . . . ? ? ?
21-06-2008
nog wat informatie verzameld
Zo kwam ik in de krant nog wat informatie tegen over Tsjechië, dat heb ik zorgvuldig bewaard bij alle spullen die we bij mekaar hadden toen we vorige jaren naar Praag en omgeving zijn geweest.
Het gaat hier vooral over de mogelijkheden om bij Belgen in Tsjechië te verblijven, zo kan je toch nog eens je eigen taal spreken in een vreemde omgeving.
Als het er nog eens van komt om naar Tsjechië te gaan dan willen we met de eigen wagen rijden maar niet verblijven in Praag zelf, daar is het verkeer veel te druk en je kan ook niet overal met de wagen komen. Omdat we Praag reeds twee keren hebben gedaan willen we nu de wijdere omgeving eens verkennen, misschien zelfs met de eigen wagen een paar uitstappen doen, misschien ook onze vrienden opnieuw bezoeken, ik ben benieuwd wanneer het er van zal komen.
18-06-2008
sorteren van afval !
Een rare manier van het sorteren van afval hebben we wel geleerd in Istanbul.
Zo zetten de meeste handelaars hun afval mooi klaar naast een boom of lantaarnpaal op de stoep, alles wordt verpakt in grote plastieken zakken, reuzenzakken in het zwart, ze zijn dus allemaal deftig dicht gebonden.
Totdat de eerste er komt in neuzen, die haalt alle karton eruit, stapelt dat bij zijn eigen karton dat hij bij heeft en gaat verder. Daarna volgt de tweede, die verzamelt blikken dozen, alles wat metaal is, die gaat daarna ook mooi verder. Zo komen er nog een paar langs en uiteindelijk ligt die hele grote plastieken zak daar bijna plat op de grond . . . en als er niks meer te rapen valt voor de volgende die langs komt . . . dan stampt die het hele zooitje nog wat rond zodat alles open ligt. Wat daarna volgt is de vuilniswagen, die laden de plastieken zak met restanten op en nemen dat mee . . . wat daarbuiten valt dat laten ze maar liggen . . . daar zorgen later de mensen voor die met borstel en kar de stoepen proberen te onderhouden. En als het echt te erg wordt dan gaan ze er wel met een spuit water overheen, dan schrik je wel even maar nog beter dit dan een smerige stoep achter te laten.
Ik moet eerlijk bekennen dat we niet veel vuiligheid hebben gezien, ook ruikt het er niet vies . . . ofwel hebben we daar niet geweest . . . alleen aan de Galatabrug zouden ze wel wat anders mogen omgaan met hun afval. Ofwel kieperen ze daar alles zo maar in het water wat er over blijft van voedsel . . . ofwel is de stroming daar zo dat daar alles bij mekaar komt. Daar kan je letterlijk eens alles zien drijven op het water, van plastieken flessen tot een half broodje, tot sla en weet ik wat allemaal voor groenten en fruit . . . dat is iets wat voor mij niet door de beugel kan.
In de buurt van de Galatabrug is er wel veel beweging van boten, mensen,bussen en wat nog allemaal, als ieder eens een papiertje laat vallen dan komt daar natuurlijk dadelijk een hoop bijeen . . . maar zou het toch niet nuttig zijn om iedereen eens op zijn plichten te wijzen . . . ? ? ? ! ! !
16-06-2008
nu is het reizen in ons geheugen . . .
Om de tijd te overbruggen die ons nog rest tot de volgende uitstap, reizen we nu vooral terug in de tijd.
Als er vrienden, kennissen of familieleden op bezoek komen dan stellen ze steeds de vraag : " En hoe is het geweest in Istanbul ?"
Zo zeggen we dan dat het uitstekend is bevallen, dat we veel hebben gezien en zonder dat je het weet ben je alles aan het vertellen. Omdat nu die vakantie voorbij is, kunnen we er rustig op terugblikken, ook worden steeds zaken boven gehaald die op dat moment zelf niet zo belangrijk leken. En dat van de eerste koffie in het hotel en het "Turks Fruit" van Ivo dat komt op het voorplan natuurlijk, dat vond ikzelf achteraf bekeken nog het beste wat we hebben meegemaakt, 'k heb tenminste eens goed kunnen lachen.
Maar welke stommiteiten ikzelf heb gedaan, dat vertel ik natuurlijk niet, daar zal Ivo ook wel iets over weten te zeggen, daar ben ik van overtuigd.
Alhoewel de Turken rijden als gekken, roken als . . . een Turk, arm zijn als Job en wat weet ik nog allemaal, veel ongevallen hebben we er niet gezien. Of toch ééntje, een "Vespa" die onzacht in aanraking was gekomen met een auto. De beide bestuurders stonden er wat beteuterd bij te kijken, hoe of wat er aan de hand was daar hebben we het raden naar maar de hoge stoepen hadden nogal veel plooien gelegd in de Vespa. Of daar politie bij te pas is gekomen . . . dat hebben we niet afgewacht . . . dit alles was voorgevallen in de straat waar het hotel zich bevindt, we zijn dus rustig verder gegaan.
Ook hebben we 's avonds een man een aanval zien krijgen maar wat daar de reden voor was hebben we niet geweten, we zijn verder getrokken. De man kreeg immers al bijstand van omstaanders, we moeiden ons beter niet in zulke toestanden. Het was wel vlak aan de moskee waar die vele nargileh's werden gerookt, had het daar iets mee te maken of helemaal niet, we zullen het nooit weten.
11-06-2008
enkele rare beelden !
Nog snel wat beelden gezocht, 'k heb ze immers niet allemaal laten zien, dat kan je best geloven.
Degene die hieronder staan zijn genomen in de basilicacisterne, ondergronds dus, het zijn hoofden. Maar deze staan wel onder een zuil, ze dragen dus een hele hoop aan gewicht . . . maar dat zie je niet steeds !
Volgens mijn reisgids vertelt zijn het de hoofden van Medusa, het gewelf zou aangelegd zijn in 532 door Justinianus. Het dak rust op 336 zuilen, elk meer dan 8 meter hoog. Er is slechts tweederde van bewaard gebleven van de gehele ruimte.
Echt helemaal op zijn kop staat dit hoofd, het geheel was dus letterlijk een ondergronds vergaarbekken voor water, tot op de dag van vandaag staat er water in en zie je de vissen erin zwemmen.
09-06-2008
en vorig jaar . . .
Vorig jaar, rond deze tijd, dan zaten we in Praag, dat weet ik nog heel goed, dat was een vakantie om U tegen te zeggen. Niet dat we daar de rijke Belg gingen uithangen, neen dat helemaal niet, we hadden wel een 5-sterren-hotel geboekt en kwamen daar terecht in een mooie kamer, maar dat was het dan zowat. Om te slapen lig ik nogal graag comfortabel en dat was het deze keer echt wel, maar daarvoor waren we niet naar Praag getrokken : we gingen daar onze vrienden bezoeken.
Katka, haar man Marty en beide kinderen Lucy en David, wonen een dertigtal kilometer buiten Praag, als vrienden wilden we hen bezoeken, David was immers pas in het begin van het jaar geboren. En we hadden hun beloofd om daar naartoe te komen . . . dat hebben we dan ook gedaan en dat is formidabel meegevallen.
Maar dit jaar zit een bezoek er echt niet in, we zijn al uit aan het kijken naar onze volgende vakantie, die gaat door in Duitsland. We zitten dan in het midden van het Zwarte Woud, in Oberwolfach, vlak naast de stad Wolfach.
Van gisteren zitten daar al enkele mensen die we kennen en dan doe je al eens een berichtje om te horen hoe het ginder gaat, of het weer meezit en zo van die dingen.
Daar kreeg ik hetvolgende antwoord op : "Hallo mensen, bier en weer zijn goed maar het hotel is minder geworden, er zit een bus Belgen !" Nu moet je weten dat onze vrienden Nederlanders zijn en we kunnen het niet laten van steeds op mekaars kap te zitten, zo maken wij lol samen en trekken al eens een dagje er samen op in de beste vriendschap.
Welk bericht zouden we hun nu doorsturen om toch ook een steekje onder water te geven . . . het is nog even doordenken en dan krijgen ze dat vandaag wel te lezen . . . 'k zou best iets gevat zijn . . . straks valt ons wel iets in !
In ieder geval, geniet nog van jullie vakantie en in augustus zijn we ook weer samen in hetzelfde hotel, hou jullie kloek en tot ziens !
07-06-2008
omdat we toch vaak te voet op weg trokken . . .
Ja, als een mens meestal te voet onderweg is in een stad dan heb je op het einde van de week een deftig aantal kilometers in de benen. Maar dat kan ons niet deren . . . alhoewel onze benen toch tekenen vertoonden van een lichte zonneallergie . . . eerder had ik dat ook al gehad maar nu hadden we het allebei op dezelfde dag . . . toch maar wat oppassen daarmee.
Dit is de Valensaquaduct uit de 4de eeuw, over de Atatürk Bulvari. Deze aquaduct hadden we eerder al gezien toen we in Istanbul waren aangekomen. En dan zoek je daar achteraf opnieuw naar, ja wij waren wel gewapend met een plan van de oude stad, veel verkeerd lopen kan je dan niet, zeker als het een drukke weg betreft. Helemaal in de rechterhoek sta ik er ook nog voor een gedeelte op.
Toen we er onderdoor waren gelopen stelden we vast dat het uitzicht langs deze zijde nog veel beter was, ook nog snel een foto genomen natuurlijk. Dat heeft Ivo wel gedaan want ondertussen kreeg ik de vermelding op mijn camera dat de kaart vol was met foto's, dan maar snel enkele slecht uitziende beelden weggewist van die kaart zodat ik opnieuw plaats had. Er is immers meestal zoveel te zien en je wil dat dan ook meteen vastleggen, dat je vergeet dat er ook wel een limiet is op die geheugenkaart, die van mij is al van een oudere datum en niet echt groot . . . ja dat brengt soms problemen mee.
Maar gelukkig zijn we telkens met twee op stap en dan kom je ook al eens minder fraaie beelden tegen. Je zit in een wereldstad met miljoenen inwoners, daar horen dan ook minderbedeelden bij. Dit zou wel eens het voorbeeld kunnen zijn van hoe het niet hoort, beneden een drukke boulevard met talloze winkels en opslagplaatsen voor vele waren, allerlei grote concerns die daar zitten en boven op een heuvel vindt je dan dit huis. Of de mensen echt hulpbehoevend zijn dat is nog maar de vraag, schotelantennes staan er overal !
De ingang of uitgang, net zoals je het wil bekijken, die kon niet ontbreken tussen alle andere foto's. Als ingang gebruikten we die meestal niet, wel als uitgang. Op onze laatste dag deden we dan ook de plaatsen aan die we iedere dag passeerden . . . maar waarvan er nog geen beeld werd vastgelegd : de grote bazar.
En dit café was het enige waar je mocht roken, dat deden we dan ook dagelijks aan in onze tocht terug naar het hotel, daar konden we even overzien wat we tijdens de dag hadden gedaan of wat we ons hadden aangeschaft. Het werd uiteindelijk een gewoonte om daar iets te gaan drinken, de ene keer was het water, de andere keer thee of koffie, net waar we op dat moment zin in hadden.
Deze foto is tevens het einde van het verslag over onze reis naar Istanbul, het was een leerrijke belevenis, over een stad die te paard zit op twee werelddelen. Het Aziatische gedeelte hebben we echter niet aangedaan, misschien iets voor in de toekomst . . . wie weet !
06-06-2008
onze vlucht
We zijn met de nationale trots van Turkije naar Istanbul gevlogen en ook weer naar huis.
Tijdens de vlucht kregen we een warme maaltijd, er was keuze tussen pasta en kip . . . totdat ze bij ons kwamen, blijkbaar was de keuze beperkt en we kregen alleen maar kip . . . niet dat het niet lekker was, verre van, ik was tevreden dat we dit kregen, een slaatje was er ook bij, een nagerecht, en een lekker krokant warm broodje. Dat was alleen in de heenvlucht zo, maar we mochten echt niet klagen, het was lekker . . . maar wel wat te gekruid voor mijn zieke maag, ik was immers vertrokken met een maag- en darmvirus . . . en dat is nu echt niet het ideaal. Maar ik heb er het beste van gemaakt, mijn broodje opgegeten met een tipje kaas en de kip met wat aardappelen en groenten, ik had genoeg gegeten, beter het wat minder doen en morgen ook nog verder kunnen zonder last van de ingewanden.
Weet ge dat dit de eerste keer is dat we de keuze hebben tussen het beschikbare eten, en we hebben toch al een deftig aantal vuchten op ons palmares, zo zie je maar dat je nooit te oud bent om bij te leren, het was een prima vlucht totdat we moesten landen in Istanbul. Dat vliegtuig heb ik nog nooit zulke bewegingen weten maken als bij de landing, ik was bang dat we met de vleugel de grond zouden raken, zo ging dat vliegtuig over en weer, waarschijnlijk een minder begaafde piloot ? ? ? ! ! !
Wanner we naar huis terug vlogen volgden we hetzelde schema, dachten we tenminste. Het inchecken was geen lachertje, een geluk dat we begeleiding kregen van de maatschappij die onze transfert had gedaan, zonder die man stonden we nog in Istanbul, dat duurde en duurde maar. En dat is normaal als ge weet dat er voor ons een aantal mannen stonden met pakken tot 250 kg om te versturen met hun nationale trots, waar naartoe daar heb ik het raden naar, ik versta nog altijd geen gebenedijd woord Turks. Eindelijk waren we dan toch onze koffers kwijt geraakt, na veel wachten en aanschuiven . . . maar toen begon het maar pas. Onze koffer had al een serieuze scan ondergaan, zo ook wijzelf en onze handbagage, voordat we aan de incheckbalie stonden. De grens dan maar passeren bij de politie en dat verliep allemaal vlot, ons visum was immers in orde en we kregen opnieuw een stempel dat we het land hadden verlaten, dat was dat dus al.
We trokken naar de gate die opgegeven stond op het bord, tot onze spijt moesten we daar wachten, waarom was ons een raadsel. Maar dat bleek maar goed ook achteraf want de gate was gewijzigd op het moment dat we daar stonden aan te schuiven. En de trektocht begon naar de andere gate, oef, daar waren we bijna de eerste, de scan was daar ook niet mis, weeral papieren klaar nemen, spullen in de bakken leggen, riemen uitdoen, ge kent dat misschien, een hele poespas en waarom dan ? Het strafste van de zaak vind ik dan nog dat we metalen bestek kregen op het vliegtuig om mee te eten, wat zou er nu meer last kunnen bezorgen bij een mogelijke aanval dan dat metaal, niet het spul dat wij bij hadden. Zelfs zijn schoenen moest Ivo uit trekken, die poort piepte immers steeds maar, ja dat hebt ge als ge met geweren en messen in uw schoenzolen rond loopt hé. Die moesten door de gewone scanner en het was oké, ja, daar zijn we gescand voor ons hele leven. Zo lachte Ivo ermee bij de huisarts : als iedere scan in Turkije een foto moest opleveren dan had ik er meer dan genoeg voor mijn hele verdere leven !
05-06-2008
op naar het Dolmabahçepaleis !
Daar zijn jammer genoeg niet veel foto's van, wel enkele natuurlijk, ik laat ze jullie toch even bekijken en geef er commentaar bij !
Hier zie je de beroemde zwanenfontein, ook al ziet het water er maar groentjes uit, het park rondom is heel mooi aangelegd. Dit hele domein grenst dus aan de Bosporus en wordt angstvallig bewaakt, dat zal je verder nog wel zien.
Pas in 1956 werd opdracht gegeven om dit paleis te bouwen maar dat neemt niet weg dat een een mooi pareltje is aan de Bosporus, het krijgt dan ook vele bezoekers.
Alleen kan je niet zo maar tot aan het paleis geraken, wij namen dus de boot, van uit Eminönü en trokken naar Besiktas, ja van de gelijknamige voetbalploeg. En van daaruit trokken we te voet naar het paleis, het was nog een stukje lopen want de ingang lag helemaal langs de andere kant, je gaat dus letterlijk het paleis voorbij voordat je er naar binnen kan geraken.
Omdat ik de ingangspoort niet wou hebben met de wachten erop, heb ik er een foto van genomen langs de binnenzijde, je ziet dat er geen moeite gespaard werd om er iets mooi van te maken. Zelf vind ik het wel redelijk overladen naar mijn eigen smaak maar het neemt niet weg dat het de moeite is om eens te gaan bekijken.
Zo zie je deze rozenbomen, ja ze werden zo geleid dat ze deze vorm kregen, hoe ze dat hebben gedaan is mij een raadsel, ofwel zijn het echt hele oude rozelaars . . . ofwel hebben ze die rozen op een andere onderstam geënt, ik heb er geen andere verklaring voor. Maar een normale rozelaar kan je dit toch niet noemen volgens mij !
Dit is de toegang tot de Bosporus, geen toegang dus want er staan wachten en die laten je gegarandeerd niet door. Die mannen staan daar in de volle zon, met de helm op hun hoofd, te zweten en af te zien, we hebben gezien hoe ze die tussendoor kwamen verfrissen, als ze met hun voet niet meer op de juiste plaats staan dan tikken ze daar met hun eigen voet even tegen totdat ze weer perfect staan, plezant is toch wel iets anders in mijn ogen.
Zo ziet de ingang van het paleis eruit, het is er gewoon aangenaam en imposant, vooral de grote luchters en de vele kandelaars, ik vraag me af waar ze al die energie halen om dat te kunnen onderhouden, verlichten en verwarmen ? Zo zie je maar dat de afstand tussen arm en rijk steeds groter wordt, zo oud is dit paleis immers nog niet, ikzelf zie graag mooie dingen maar ik zie het nut niet in van zulke paleizen.
De enige foto die ik binnen heb genomen is deze, een flash mag je al niet gebruiken en dan is het heel moeilijk om al eens een deftige foto te maken, eigenlijk is het helemaal verboden om foto's te nemen maar ze laten het oogluikend toe. Van het moment dat er geen grenzen worden overschreden, dat wil zeggen wanneer je achter de afsluiting blijft, zegt niemand er iets van.
Ieder bezoek is dan ook degelijk onder begeleiding, zonder gids kom je er helemaal niet in, de taal : Turks of Engels, daar moet je het mee stellen.
Als je dit vergelijkt met onze paleizen in België . . . ik vermoed dat daar nog veel meer energie en geld worden aan uitgegeven . . . en waartoe dient het allemaal . . . tot heil van de natie ? ? ? ! ! !
en steeds maar eten ! (deel 2)
Dit brood kregen me meestal aangeboden, het kwam recht uit de oven, geloof het of niet, het is helemaal hol en is meer een "dubbele pannenkoek", maar wel echt smakelijk en gekruid met zaadjes. Daarbij krijg je nog wat kaas aangeboden, met of zonder nootjes, olijven, olijfolie, soms ook olijfolie met wat erin maar daar hebben we niet van geproefd, de smaken leken ons te sterk ! Het brood daar ging niet veel van terug, Ivo lachte er telkens mee : "jij hebt al genoeg gegeten aan dat brood alleen !"
Niet alleen gingen we eten maar daarbij hoorde ook drank en op onze laatste dag had ik gekozen voor een "Efes"-bier, een doodgewone pils dus maar wel lekker omdat het steeds heel koel werd aangeboden. Zitten we daar niet net al echte pacha's in de dikke kussens, het was er wel heerlijk toeven, net naast de Nieuwe Moskee in de wijk Eminönü, op het plein, dat was onze pleisterplaats. Daar werd telkens halt gehouden om wat te drinken, en later trokken we dan terug langs de kruidenbazar, bergop naar de grote bazar en zo de straat onderdoor naar ons hotel.
De zotte toeren zijn nog de wereld niet uit, op onze laatste dag wou mijn ventje een schepijs, die zag er zo lekker uit. Hij vroeg een coupe met alleen chocolade, de baas van de tent was zo attent om er een tweede lepel bij te voegen . . . zo kon ik ook meeëten, en dat ik het me heb laten smaken bewijst deze foto !
Als we ergens gingen eten volgde meestal een drankje van het huis, hier was het raki en daar was het een thee, omdat ik van geen van de twee vies ben ging dat er vlotjes in !
Het lekkerste wat hij in Sultanahmet gegeten heeft was een steak met pepersaus en lekkere frietjes, ja daar moet je naar Istanbul voor gaan ! Ik moet toegeven dat de saus die erbij was heel lekker smaakte en redelijk pikant was afgewerkt, deze schotel was dus de tweede beste. De foto is niet zo heel scherp maar als je al wat wijn naar binnen hebt gekieperd dan kan het wel eens voorvallen dat de handen even trillen, of was het van de scherpe kruiden in mijn sausje ?
Van de Turkse keuken en van al wat we daar gegeten hebben mogen ze van mij niks slecht zeggen, ik heb er smakelijk gegeten en die man van mij heeft ook nooit geklaagd, zijn we geen gemakkelijke mensen ? ? ? ! ! !
