Jij die reist, weet dat er geen weg is, maar door te reizen open je een weg.
Al ziet men huis en toren staan, de reis is daarmee nog niet gedaan.
Hij die alleen reist, reist het snelst.
Als u uw vooroordelen verliezen wilt, moet u reizen . Marlène Dietrich
Als de wereld rond is, hoe kan je dan naar de vier hoeken van de wereld reizen ? Wiet Van Broeckhoven
Ik reis graag, maar ik haat het om aan te komen Albert Einstein
De wereld is een boek. Wie niet reist, leest enkel één bladzijde. Augustinus van Hippo
De kunst van te leven is : thuis te zijn alsof men op reis is. Godfried Bomans
De wijze weet zonder te reizen, heeft inzicht zonder te kijken, bereikt iets zonder te handelen. Lao Tse
Het is beter één mijl te reizen dan om duizend boeken te lezen. Confucius
The time to get home depend on the number of pubs you pass
Save water bath with a friend
Always choose friends least equal to yourself
Reizen is niet meer dan een ingewikkelde manier om er achter te komen dat het nergens zo goed is als thuis. Jan de Jong
Wandelen is even alles laten lopen. Jaap de Ruiter
De ware reiziger heeft geen reden nodig om op reis te gaan. Goethe
Hij die niet reist kent de waarde der mensen niet. Noors spreekwoord
Beter tien keer vragen dan één keer verdwalen. Jiddisch spreekwoord
Niemand is gelukkiger dan iemand die vertrekt, tenzij het iemand is die terug komt. Emile Bergerat
Als je jong bent is reizen een deel van je opvoeding ; als je ouder bent is het een deel van je ervaring. Francis Bacon
Een reis is als een mens op zich ; geen twee zijn hetzelfde. John Steinbeck
De aarde is van iedereen die onderweg even stopt, om zich heen kijkt en dan weer verder gaat. Colette
Een man reist de wereld af op zoek naar wat hij nodig heeft en vindt het bij thuiskomst. J. van Geelen
Voor wie niet weet waar hij naartoe wil, zijn alle wegen goed. Chinees spreekwoord
Wandel niet als een ijlbode maar als een ontdekkingsreiziger. J.-J. Rousseau
Reizen, het is zijn hart losmaken van het anker der kleine vaart om het vlot te laten geraken op de zeeën der wereldkaart. Bertus Aafjes
Wie niet gelukkig is waar hij is, zal het ook niet zijn waar hij heen gaat. Koos van Zomeren
Reizen is geen levensvervulling meer. De moderne reis is juist een onderbreking van het zo met dagelijkse plichten gevulde leven. Bertus Aafjes
Ik ga niet op reis om de wereld te zien, doch om haar enige tijd niet te zien. J. Greshoff
Reizen zit de mens in het bloed. Er zit ongetwijfeld evenveel reislust in zijn bloed als zuurstof. De mens is per definitie een reiziger. Zijn leven is een reis. Van de wieg tot het graf. Waar de mens ook gaat en staat, hij zal nooit kunnen verloochenen dat hij in wezen een nomade is. Waar hij zich ook vestigt en voor hoe lang ook, hij blijft een vreemdeling ter plaatse. Te zijner tijd moet hij vertrekken. Goedschiks of kwaadschiks. En tenslotte : voorgoed.
Bertus Aafjes.
Chrisje op reis
Hartelijk welkom om te komen lezen en mee te genieten ! Over voorbereidingen van onze reizen en ook jullie laten meegenieten van hetgeen we hebben gezien en beleefd.
Mijn andere blog kan je vinden op http://blog.seniorennet.be/chrisje/
23-02-2008
een stuk van de wereld zien ! (deel 3 en slot)
Nu kwam dan bijna het einde van onze reis naar Amerika eraan, we vertrokken dus uit het motel, recht naar de luchthaven in Buffalo, dat hadden we allemaal wel wat onderschat.
Je mag immers niet vergeten dat we in bar slechte omstandigheden waren vertrokken, het sneeuwde op Zaventem. Dan in New York geconfronteerd worden met de felle kou en de sneeuw, later met gure wind en met regen, het kruipt allemaal wat in je kleren, geloof me vrij.
Dus we landden op het vliegveld in New York, dit voor "binnenlandse vluchten", La Guardia, daar moesten we nog de bus op om naar de internationale luchthaven gebracht te worden. Eenmaal daar aangekomen werden we, met een bijna volledig gevuld vliegtuig, overgevlogen naar Zaventem.
Als je dan weet dat we ondertussen amper de tijd hadden gekregen om van kledij te wisselen dan kan je wel er iets van voorstellen, hoe dat we er uit zagen toen we hier in België terug waren geland. Eerst dus die vlucht van Buffalo naar de luchthaven van New York, steeds werden we wel goed verzorgd, in het vliegtuig was een bar voorzien en daar werd gretig gebruik van gemaakt . . . alhoewel ik dat in het vertrek niet zo heb gedaan . . . in het naar huis vliegen heb ik het wel gedaan.
In het vliegtuig kan ik meestal niet slapen, bij het ventje is dat geen probleem, die zet zich neer, ogen dicht en wat later is hij licht aan het snurken, doe hem dat maar eens na ! En bij ons vertrek was ikzelf wel wat te opgewonden, de eerste keer met zoveel mensen samen in een vliegtuig, dat was al nieuw, allemaal vreemde mensen, dat was ook nieuw, 3 grote groepen : Schone Kunsten, Bakkers en Experts, ja zo werden wij ingedeeld. Dat van vreemde mensen kan je schrappen, er waren wel een paar bekenden, enkele experten en per toeval ook de bakker van mijn geboortedorp, van een verrassing gesproken. Vlak na het opstijgen, had ik oortjes gevraagd om muziek te beluisteren, daarna een whisky naar binnen gegoten, iets later nog eentje, niet "on the rocks" maar puur . . . en ik had heerlijk geslapen . . . totdat een buur tegen me begon te vertellen . . . toen was ik klaar wakker. Maar het ventje heeft dan de taak op zich genomen om wakker te blijven en hem bezig te houden, zo had ik ook nog genoten van een rustige thuisvlucht.
Later werden er plannen gemaakt om een identiek soort reis te maken naar Japan, die zou gesponsord worden door een Japans automerk maar die is jammer genoeg niet doorgegaan. Wat de reden daarvan was weet ik niet precies maar toen werd er gezegd "wegens te weinig belangstelling" . . . of dat werkelijk zo is kan ik jullie niet vertellen, een feit is dat we daar niet geraakt zijn op eigen kosten . . . zou daar de sleutel niet liggen ?
21-02-2008
een stuk van de wereld zien ! (deel 2)
Als je dan toch in New York bent dan moet je ook bepaalde sites bezoeken, zo brachten we een dag door in het World Trade Center, de fameuze torens die verdwenen zijn na de aanslag op 11/9.
Ik weet nog precies dat we naar boven gingen, naar boven dat wil zeggen : meer dan 100 verdiepingen. Die werden gedaan met de lift natuurlijk . . . in verschillende etappes. Zo kunnen we nog navertellen hoe we er bovenop geraakten, eigenlijk niet helemaal tot op de hoogste verdieping maar wel op de verdieping met de grote glazen waardoor je kon kijken naar beneden, dat was echt adembenemend. Zeker voor iemand die hoogtevrees heeft als ik, het voelde maar raar aan, we stelden ons daar dan ook vragen bij, "voel je dat niet als het felle wind is?" en nog van al die dingen, we genoten volop van het uitzicht, al was dat niet altijd even fraai. Van daaruit zagen we immers de immense bergen sneeuw die waren bij mekaar gehaald en opgestapeld op een groot plein, dat zou wel eens voor overlast kunnen zorgen. Maar niet getreurd, we hadden New York overschouwd . . . alhoewel dat ook nog kan op een andere manier.
Er zullen wel echt veel mensen zijn die ooit eens op die torens hebben gestaan, net zoals wij, jammer dat door toedoen van enkele vandalen deze monumentale torens zijn gesneuveld, jammer ook van de vele levens die toen teloor gingen, een droevig einde van een prestigieus project.
Zo hadden we tussen de bedrijven door, ja er werden ook vergaderingen belegd om wat te leren over hoe de Amerikanen hun auto-ongevallen afwerkten op gebied van expertise en verzekering, een heleboel, veel te veel om op te noemen. Omwille van de lange tijd dat het reeds geleden is ga ik daar nu echt niet over uitwijden, dat zou ons te ver afleiden. We trokken dan ook naar het Rockefellercenter voor weeral een vergadering, in een verzekeringsmaatschappij, allerlei toestanden dus.
En eindelijk kregen we ook wat vrije tijd om voor onszelf iets te gaan bezoeken, de ene deed het vrijheidsstandbeeld aan, of toch tenminste het eiland waarop het staat, anderen, zoals wij, gingen winkelen. De creditcard was daar toen al zo ver ingeburgerd dat wij er verstomd van stonden op datzelfde moment, ze kregen daar dan ook bijna geen cash geld in handen, wij hadden dat dus wel bij, kochten wat aan en deponeerden het in onze kast in het hotel.
Op een dag stond er een helicoptervlucht op het programma, tenminste als het weer meeviel en ja, ondertussen was de sneeuw bijna overal overgegaan in water en we konden de lucht in. Het was een tamelijk groot toestel, ik dacht dat we zelfs met 7 of 8 in die helicopter konden stappen, zo precies weet ik het niet meer. Hetgeen ik nog het beste van al heb onthouden was dat ik toen danig schrik had, in de eerste momenten toch, ik heb immers hoogtevrees en die deur van de helicopter was voor het grootste deel gemaakt uit een soort doorzichtige stof, glas noem ik het maar dat zal het wel niet geweest zijn ! Iedere keer dat de wentelwiek naar één of andere richting draaide lag die dus meestal bijna op zijn zijde, ik zat dan ook vlak naast het raam en de eerste keren deed dat wel raar moet ik zeggen. Later was ik het gewoon en uiteindelijk had ik spijt dat we niet meer hadden kunnen genieten van het uitzicht, je kon van daaruit letterlijk alles zien, veel meer dan op de torens die er nu niet meer staan (World Trade Center).
Van uit New York ging de reis verder naar Canada, kan je dat voorstellen zo in februari, niet echte prettige wintertoestanden. Het werd dus een vlucht naar Buffalo, een zogenaamde "binnenlandse vlucht" dus. Daar logeerden we in een motel, we werden daar naartoe gebracht met bussen, we logeerden daar in een reuzengrote kamer, voorzien van alle Amerikaans comfort, je kon het zo gek niet bedenken of het was er wel. En dat waren we niet gewoon, we trokken dan meestal ook maar met vakantie, stelden ons tevreden met een iets meer dan gemiddeld hotel, dit was dan de uitzondering en dat mocht ook wel eens zijn.
Onderweg kregen we de grote meren te zien, het Eriemeer is me het beste bij gebleven. Waarom weet ik ook niet maar het is in die buurt waarschijnlijk dat de Niagarawatervallen zijn, we zitten dus op dit moment nog niet in Canada maar wel in het grensgebied. Want de grens die ligt letterlijk midden op de brug die je over moet wanneer je de watervallen wil zien vanaf het Canadees gebied, daar werden we danig gecontroleerd, onze passen werden binnenste buiten gekeerd, de bussen werden degelijk onderzocht, wat nog allemaal, dat weet ik niet precies. Wat ik wel weet is dat er toch iemand van onze groep moest achterblijven totdat we weer naar het motel terug reden, die zijn pas was niet in orde, ik weet wel wat ermee aan de hand was maar dat doet er hier niet toe. Hij werd dus degelijk gewijgerd om Canada te betreden, is de hele dag daar alleen achter gebleven, jammer als je het samen met een gezelschap kan doen.
We kwamen dus aan de Niagarawatervallen, een geluk dat ik een "regenkapke" bij had want zonder kan je daar echt niks gaan doen. Dat water komt met een donderend geraas naar beneden en er hangt daar dan ook constant een mist waarvan je wel degelijk nat kan worden, iedereen was snel naar binnen gevlucht. Toch hadden we geluk met het zicht op de watervallen, een gedeelte van het opstuivende water was immers bevroren door de hele koude temperaturen en het was een evenement op zich om dat toen mee te maken.
We trokken dan ook verder met de bus, naar een toren die daar niet zo ver vandaan staat, van daaruit had je ook een heel mooi uitzicht over de rest van het landschap. Natuurlijk mocht een soort van indianenreservaat niet ontbreken, daar werden indiaanse spullen verkocht, allemaal gemaakt, of meestal toch, van lederen dierenhuiden.
Veel van Canada hebben we dus niet gezien maar toen we terug in het hotel arriveerden wilden we toch wel ook eens een stapje in de wereld zetten. Aan de receptie vroegen we dus of we taxi's konden nemen om de stad in te trekken maar toen bleek die stad, waar we nota bene op het grondgebied van verbleven, nog wel een uur ver te liggen, dat was ons wel een stapje te ver in die wereld. Wijselijk besloten wij dan ook om de avond samen rustig door te brengen, in de kamer die tenslotte toch wel degelijk groter was dan hetgeen we nu onze leefruimte mogen noemen . . . en die is ook niet klein !
In de volgende aflevering nemen we afscheid van de Amerikanen, het einde van onze eerste lange-afstandsvlucht.
19-02-2008
een stuk van de wereld zien ! (deel 1)
Daar is het de meeste mensen toch om te doen als ze op reis gaan, terwijl genieten ze ook van gezonde lucht, meestal toch, water en wat zonneschijn. Wat heeft men meer nodig tijdens een vakantie.
Maar niet alle reizen zijn vakantie, zo hebben we een reis naar New York en een gedeelte van Canada meegemaakt als studiereis. Ivo was toen immers auto-expert en kon, samen met collega's, op studie naar Amerika, daar hebben we dan ook gebruik van gemaakt.
Ik weet nog precies als de dag van vandaag dat het in februari was, de 17de heeft een speciale betekenis voor mezelf. Dat was jaren geleden mijn eigen eerste werkdag, precies op 17/2/1964 ben ik begonnen aan mijn loopbaan . . . en dat heb ik tot op de dag van mijn pensionering, op 1/11/2006, vol gehouden, zelfs steeds bij dezelfde werkgever, dat is kunnen hé. Maar daar gaat het hier niet over, wel over onze reis naar Amerika, dat was eind jaren '70, ik dacht in 1979 maar heel zeker ben ik daar niet van.
We vertrokken hier van op Zaventem, met zo'n hele groot vliegtuig, hoeveel personen daarin zaten weet ik niet meer precies. Het was onderverdeeld in 3 delen, dat weet ik nog wel, langs de wanden waren rijen van 3 zetels, in het midden zeker 5, een zware vracht. Toen we moesten vertrekken begon het te sneeuwen en dat betekent wat vertraging, het was toen al avond en dan zit je daar opeengepakt te wachten met die warme kledij aan. Ze hadden ons immers op voorhand op het hart gedrukt dat we moesten warme kledij meenemen want het kon ginder wel eens heel koud worden !
Dat hebben we dus wel degelijk ondervonden want het was niet minder dan -15° en tel daarbij nog een snijdende wind dan kan je het wel voorstellen dat het werkelijk fris was ! Zo werden we in New York op een morgen wakker van lawaai op de straat, wat was al dat kabaal ? Het waren sneeuwruimers die naast mekaar door de brede avenue's reden om sneeuw te ruimen. Tijdens de nacht was het immers danig gaan sneeuwen en dadelijk lag daar alle verkeer stil, dat was pech voor ons want onze uitstappen vielen . . . in de sneeuw ! Omdat we daar wel wat op voorzien waren trokken we er toch op uit, te voet dan maar, de stad in. De mensen waren zelf de stoepen aan het ruimen met een soort van grasmaaier . . . voor sneeuw dan . . . dat hadden we bij ons nog niet gezien. Maar we hadden ook nog nooit New York gezien, en nu hier zijn met die koude en die sneeuw, daardoor liep ons schema ook in de war, de begeleiders konden ons niet op tijd opvangen, ze hadden en slechte verbinding, hier en daar liep het verkeer dan ook in de war, wat later nog verergerde door het aanvriezen van het dooiwater. Ook al werd er met man en macht zout gestrooid, al werd er sneeuw geruimd, het was een compete overrompeling.
Maar zo hebben we toch tenminste ook eens iets anders beleefd dan steeds dat strakke gedoe, we hebben immers een ondergesneeuwd New York gezien ! En ik kan je verzekeren dat het soms lachwekkende scènes opleverde, als je ziet wat ze dan aan hun voeten hebben en wat ze zelf over hun schoenen trekken, ja van die "overschoenen", iets waar wij nooit mee te maken kregen in eigen land !
