Jij die reist, weet dat er geen weg is, maar door te reizen open je een weg.
Al ziet men huis en toren staan, de reis is daarmee nog niet gedaan.
Hij die alleen reist, reist het snelst.
Als u uw vooroordelen verliezen wilt, moet u reizen . Marlène Dietrich
Als de wereld rond is, hoe kan je dan naar de vier hoeken van de wereld reizen ? Wiet Van Broeckhoven
Ik reis graag, maar ik haat het om aan te komen Albert Einstein
De wereld is een boek. Wie niet reist, leest enkel één bladzijde. Augustinus van Hippo
De kunst van te leven is : thuis te zijn alsof men op reis is. Godfried Bomans
De wijze weet zonder te reizen, heeft inzicht zonder te kijken, bereikt iets zonder te handelen. Lao Tse
Het is beter één mijl te reizen dan om duizend boeken te lezen. Confucius
The time to get home depend on the number of pubs you pass
Save water bath with a friend
Always choose friends least equal to yourself
Reizen is niet meer dan een ingewikkelde manier om er achter te komen dat het nergens zo goed is als thuis. Jan de Jong
Wandelen is even alles laten lopen. Jaap de Ruiter
De ware reiziger heeft geen reden nodig om op reis te gaan. Goethe
Hij die niet reist kent de waarde der mensen niet. Noors spreekwoord
Beter tien keer vragen dan één keer verdwalen. Jiddisch spreekwoord
Niemand is gelukkiger dan iemand die vertrekt, tenzij het iemand is die terug komt. Emile Bergerat
Als je jong bent is reizen een deel van je opvoeding ; als je ouder bent is het een deel van je ervaring. Francis Bacon
Een reis is als een mens op zich ; geen twee zijn hetzelfde. John Steinbeck
De aarde is van iedereen die onderweg even stopt, om zich heen kijkt en dan weer verder gaat. Colette
Een man reist de wereld af op zoek naar wat hij nodig heeft en vindt het bij thuiskomst. J. van Geelen
Voor wie niet weet waar hij naartoe wil, zijn alle wegen goed. Chinees spreekwoord
Wandel niet als een ijlbode maar als een ontdekkingsreiziger. J.-J. Rousseau
Reizen, het is zijn hart losmaken van het anker der kleine vaart om het vlot te laten geraken op de zeeën der wereldkaart. Bertus Aafjes
Wie niet gelukkig is waar hij is, zal het ook niet zijn waar hij heen gaat. Koos van Zomeren
Reizen is geen levensvervulling meer. De moderne reis is juist een onderbreking van het zo met dagelijkse plichten gevulde leven. Bertus Aafjes
Ik ga niet op reis om de wereld te zien, doch om haar enige tijd niet te zien. J. Greshoff
Reizen zit de mens in het bloed. Er zit ongetwijfeld evenveel reislust in zijn bloed als zuurstof. De mens is per definitie een reiziger. Zijn leven is een reis. Van de wieg tot het graf. Waar de mens ook gaat en staat, hij zal nooit kunnen verloochenen dat hij in wezen een nomade is. Waar hij zich ook vestigt en voor hoe lang ook, hij blijft een vreemdeling ter plaatse. Te zijner tijd moet hij vertrekken. Goedschiks of kwaadschiks. En tenslotte : voorgoed.
Bertus Aafjes.
Chrisje op reis
Hartelijk welkom om te komen lezen en mee te genieten ! Over voorbereidingen van onze reizen en ook jullie laten meegenieten van hetgeen we hebben gezien en beleefd.
Mijn andere blog kan je vinden op http://blog.seniorennet.be/chrisje/
07-06-2008
omdat we toch vaak te voet op weg trokken . . .
Ja, als een mens meestal te voet onderweg is in een stad dan heb je op het einde van de week een deftig aantal kilometers in de benen. Maar dat kan ons niet deren . . . alhoewel onze benen toch tekenen vertoonden van een lichte zonneallergie . . . eerder had ik dat ook al gehad maar nu hadden we het allebei op dezelfde dag . . . toch maar wat oppassen daarmee.
Dit is de Valensaquaduct uit de 4de eeuw, over de Atatürk Bulvari. Deze aquaduct hadden we eerder al gezien toen we in Istanbul waren aangekomen. En dan zoek je daar achteraf opnieuw naar, ja wij waren wel gewapend met een plan van de oude stad, veel verkeerd lopen kan je dan niet, zeker als het een drukke weg betreft. Helemaal in de rechterhoek sta ik er ook nog voor een gedeelte op.
Toen we er onderdoor waren gelopen stelden we vast dat het uitzicht langs deze zijde nog veel beter was, ook nog snel een foto genomen natuurlijk. Dat heeft Ivo wel gedaan want ondertussen kreeg ik de vermelding op mijn camera dat de kaart vol was met foto's, dan maar snel enkele slecht uitziende beelden weggewist van die kaart zodat ik opnieuw plaats had. Er is immers meestal zoveel te zien en je wil dat dan ook meteen vastleggen, dat je vergeet dat er ook wel een limiet is op die geheugenkaart, die van mij is al van een oudere datum en niet echt groot . . . ja dat brengt soms problemen mee.
Maar gelukkig zijn we telkens met twee op stap en dan kom je ook al eens minder fraaie beelden tegen. Je zit in een wereldstad met miljoenen inwoners, daar horen dan ook minderbedeelden bij. Dit zou wel eens het voorbeeld kunnen zijn van hoe het niet hoort, beneden een drukke boulevard met talloze winkels en opslagplaatsen voor vele waren, allerlei grote concerns die daar zitten en boven op een heuvel vindt je dan dit huis. Of de mensen echt hulpbehoevend zijn dat is nog maar de vraag, schotelantennes staan er overal !
De ingang of uitgang, net zoals je het wil bekijken, die kon niet ontbreken tussen alle andere foto's. Als ingang gebruikten we die meestal niet, wel als uitgang. Op onze laatste dag deden we dan ook de plaatsen aan die we iedere dag passeerden . . . maar waarvan er nog geen beeld werd vastgelegd : de grote bazar.
En dit café was het enige waar je mocht roken, dat deden we dan ook dagelijks aan in onze tocht terug naar het hotel, daar konden we even overzien wat we tijdens de dag hadden gedaan of wat we ons hadden aangeschaft. Het werd uiteindelijk een gewoonte om daar iets te gaan drinken, de ene keer was het water, de andere keer thee of koffie, net waar we op dat moment zin in hadden.
Deze foto is tevens het einde van het verslag over onze reis naar Istanbul, het was een leerrijke belevenis, over een stad die te paard zit op twee werelddelen. Het Aziatische gedeelte hebben we echter niet aangedaan, misschien iets voor in de toekomst . . . wie weet !
06-06-2008
onze vlucht
We zijn met de nationale trots van Turkije naar Istanbul gevlogen en ook weer naar huis.
Tijdens de vlucht kregen we een warme maaltijd, er was keuze tussen pasta en kip . . . totdat ze bij ons kwamen, blijkbaar was de keuze beperkt en we kregen alleen maar kip . . . niet dat het niet lekker was, verre van, ik was tevreden dat we dit kregen, een slaatje was er ook bij, een nagerecht, en een lekker krokant warm broodje. Dat was alleen in de heenvlucht zo, maar we mochten echt niet klagen, het was lekker . . . maar wel wat te gekruid voor mijn zieke maag, ik was immers vertrokken met een maag- en darmvirus . . . en dat is nu echt niet het ideaal. Maar ik heb er het beste van gemaakt, mijn broodje opgegeten met een tipje kaas en de kip met wat aardappelen en groenten, ik had genoeg gegeten, beter het wat minder doen en morgen ook nog verder kunnen zonder last van de ingewanden.
Weet ge dat dit de eerste keer is dat we de keuze hebben tussen het beschikbare eten, en we hebben toch al een deftig aantal vuchten op ons palmares, zo zie je maar dat je nooit te oud bent om bij te leren, het was een prima vlucht totdat we moesten landen in Istanbul. Dat vliegtuig heb ik nog nooit zulke bewegingen weten maken als bij de landing, ik was bang dat we met de vleugel de grond zouden raken, zo ging dat vliegtuig over en weer, waarschijnlijk een minder begaafde piloot ? ? ? ! ! !
Wanner we naar huis terug vlogen volgden we hetzelde schema, dachten we tenminste. Het inchecken was geen lachertje, een geluk dat we begeleiding kregen van de maatschappij die onze transfert had gedaan, zonder die man stonden we nog in Istanbul, dat duurde en duurde maar. En dat is normaal als ge weet dat er voor ons een aantal mannen stonden met pakken tot 250 kg om te versturen met hun nationale trots, waar naartoe daar heb ik het raden naar, ik versta nog altijd geen gebenedijd woord Turks. Eindelijk waren we dan toch onze koffers kwijt geraakt, na veel wachten en aanschuiven . . . maar toen begon het maar pas. Onze koffer had al een serieuze scan ondergaan, zo ook wijzelf en onze handbagage, voordat we aan de incheckbalie stonden. De grens dan maar passeren bij de politie en dat verliep allemaal vlot, ons visum was immers in orde en we kregen opnieuw een stempel dat we het land hadden verlaten, dat was dat dus al.
We trokken naar de gate die opgegeven stond op het bord, tot onze spijt moesten we daar wachten, waarom was ons een raadsel. Maar dat bleek maar goed ook achteraf want de gate was gewijzigd op het moment dat we daar stonden aan te schuiven. En de trektocht begon naar de andere gate, oef, daar waren we bijna de eerste, de scan was daar ook niet mis, weeral papieren klaar nemen, spullen in de bakken leggen, riemen uitdoen, ge kent dat misschien, een hele poespas en waarom dan ? Het strafste van de zaak vind ik dan nog dat we metalen bestek kregen op het vliegtuig om mee te eten, wat zou er nu meer last kunnen bezorgen bij een mogelijke aanval dan dat metaal, niet het spul dat wij bij hadden. Zelfs zijn schoenen moest Ivo uit trekken, die poort piepte immers steeds maar, ja dat hebt ge als ge met geweren en messen in uw schoenzolen rond loopt hé. Die moesten door de gewone scanner en het was oké, ja, daar zijn we gescand voor ons hele leven. Zo lachte Ivo ermee bij de huisarts : als iedere scan in Turkije een foto moest opleveren dan had ik er meer dan genoeg voor mijn hele verdere leven !
05-06-2008
op naar het Dolmabahçepaleis !
Daar zijn jammer genoeg niet veel foto's van, wel enkele natuurlijk, ik laat ze jullie toch even bekijken en geef er commentaar bij !
Hier zie je de beroemde zwanenfontein, ook al ziet het water er maar groentjes uit, het park rondom is heel mooi aangelegd. Dit hele domein grenst dus aan de Bosporus en wordt angstvallig bewaakt, dat zal je verder nog wel zien.
Pas in 1956 werd opdracht gegeven om dit paleis te bouwen maar dat neemt niet weg dat een een mooi pareltje is aan de Bosporus, het krijgt dan ook vele bezoekers.
Alleen kan je niet zo maar tot aan het paleis geraken, wij namen dus de boot, van uit Eminönü en trokken naar Besiktas, ja van de gelijknamige voetbalploeg. En van daaruit trokken we te voet naar het paleis, het was nog een stukje lopen want de ingang lag helemaal langs de andere kant, je gaat dus letterlijk het paleis voorbij voordat je er naar binnen kan geraken.
Omdat ik de ingangspoort niet wou hebben met de wachten erop, heb ik er een foto van genomen langs de binnenzijde, je ziet dat er geen moeite gespaard werd om er iets mooi van te maken. Zelf vind ik het wel redelijk overladen naar mijn eigen smaak maar het neemt niet weg dat het de moeite is om eens te gaan bekijken.
Zo zie je deze rozenbomen, ja ze werden zo geleid dat ze deze vorm kregen, hoe ze dat hebben gedaan is mij een raadsel, ofwel zijn het echt hele oude rozelaars . . . ofwel hebben ze die rozen op een andere onderstam geënt, ik heb er geen andere verklaring voor. Maar een normale rozelaar kan je dit toch niet noemen volgens mij !
Dit is de toegang tot de Bosporus, geen toegang dus want er staan wachten en die laten je gegarandeerd niet door. Die mannen staan daar in de volle zon, met de helm op hun hoofd, te zweten en af te zien, we hebben gezien hoe ze die tussendoor kwamen verfrissen, als ze met hun voet niet meer op de juiste plaats staan dan tikken ze daar met hun eigen voet even tegen totdat ze weer perfect staan, plezant is toch wel iets anders in mijn ogen.
Zo ziet de ingang van het paleis eruit, het is er gewoon aangenaam en imposant, vooral de grote luchters en de vele kandelaars, ik vraag me af waar ze al die energie halen om dat te kunnen onderhouden, verlichten en verwarmen ? Zo zie je maar dat de afstand tussen arm en rijk steeds groter wordt, zo oud is dit paleis immers nog niet, ikzelf zie graag mooie dingen maar ik zie het nut niet in van zulke paleizen.
De enige foto die ik binnen heb genomen is deze, een flash mag je al niet gebruiken en dan is het heel moeilijk om al eens een deftige foto te maken, eigenlijk is het helemaal verboden om foto's te nemen maar ze laten het oogluikend toe. Van het moment dat er geen grenzen worden overschreden, dat wil zeggen wanneer je achter de afsluiting blijft, zegt niemand er iets van.
Ieder bezoek is dan ook degelijk onder begeleiding, zonder gids kom je er helemaal niet in, de taal : Turks of Engels, daar moet je het mee stellen.
Als je dit vergelijkt met onze paleizen in België . . . ik vermoed dat daar nog veel meer energie en geld worden aan uitgegeven . . . en waartoe dient het allemaal . . . tot heil van de natie ? ? ? ! ! !
en steeds maar eten ! (deel 2)
Dit brood kregen me meestal aangeboden, het kwam recht uit de oven, geloof het of niet, het is helemaal hol en is meer een "dubbele pannenkoek", maar wel echt smakelijk en gekruid met zaadjes. Daarbij krijg je nog wat kaas aangeboden, met of zonder nootjes, olijven, olijfolie, soms ook olijfolie met wat erin maar daar hebben we niet van geproefd, de smaken leken ons te sterk ! Het brood daar ging niet veel van terug, Ivo lachte er telkens mee : "jij hebt al genoeg gegeten aan dat brood alleen !"
Niet alleen gingen we eten maar daarbij hoorde ook drank en op onze laatste dag had ik gekozen voor een "Efes"-bier, een doodgewone pils dus maar wel lekker omdat het steeds heel koel werd aangeboden. Zitten we daar niet net al echte pacha's in de dikke kussens, het was er wel heerlijk toeven, net naast de Nieuwe Moskee in de wijk Eminönü, op het plein, dat was onze pleisterplaats. Daar werd telkens halt gehouden om wat te drinken, en later trokken we dan terug langs de kruidenbazar, bergop naar de grote bazar en zo de straat onderdoor naar ons hotel.
De zotte toeren zijn nog de wereld niet uit, op onze laatste dag wou mijn ventje een schepijs, die zag er zo lekker uit. Hij vroeg een coupe met alleen chocolade, de baas van de tent was zo attent om er een tweede lepel bij te voegen . . . zo kon ik ook meeëten, en dat ik het me heb laten smaken bewijst deze foto !
Als we ergens gingen eten volgde meestal een drankje van het huis, hier was het raki en daar was het een thee, omdat ik van geen van de twee vies ben ging dat er vlotjes in !
Het lekkerste wat hij in Sultanahmet gegeten heeft was een steak met pepersaus en lekkere frietjes, ja daar moet je naar Istanbul voor gaan ! Ik moet toegeven dat de saus die erbij was heel lekker smaakte en redelijk pikant was afgewerkt, deze schotel was dus de tweede beste. De foto is niet zo heel scherp maar als je al wat wijn naar binnen hebt gekieperd dan kan het wel eens voorvallen dat de handen even trillen, of was het van de scherpe kruiden in mijn sausje ?
Van de Turkse keuken en van al wat we daar gegeten hebben mogen ze van mij niks slecht zeggen, ik heb er smakelijk gegeten en die man van mij heeft ook nooit geklaagd, zijn we geen gemakkelijke mensen ? ? ? ! ! !
04-06-2008
en steeds maar eten ! (deel 1)
Een lekkere vis mag niet ontbreken op het menu wanneer je aan de Galatabrug gaat eten, het heeft ons heel lekker gesmaakt. Ik was immers met een virus van thuis uit vertrokken en moest wat uitkijken wat ik ging eten . . . maar dit ging er steeds als niks naar binnen, daarbij een lekkere wijn en de dag kon niet meer stuk !
Lamsboutjes in een pannetje, heel heet maar ook heel lekker . . . alleen dat probleem met morsen ! Gelukkig was er voldoende brood in voorraad, het was een Anatolische specialiteit maar vraag me de naam niet want die weet ik niet meer. In het vervolg toch maar een notaboekje meenemen misschien om alles te noteren ? ? ?
Speciale Kebab, vraag me niet wat het precies was maar het smaakte ons heerlijk, het slaatje dat erbij was bestond uit tomaten, komkommer, groene pepers en wat fijne kruiden, daarover was een lichte vinaigrette gesprenkeld. Bij de "pannenkoek" was dan het vlees en ook nog wat kruiden gevoegd zodat het een smakelijk geheel vormde. Dit werd letterlijk voor onze neus klaargemaakt door een mevrouw achter een grote bakplaat, voor de pannenkoeken, smakelijk . . . ! ! !
Dit was één van de voorgerechtjes die we namen in de haven, lekkere gamba's, klaargemaakt in een stoofpotje, samen met aardappelen en allerlei kruiden, dit was eerder een duur grapje achteraf gezien, zeker als je dan terwijl geniet van een fles witte wijn !
03-06-2008
het Topkapipaleis (deel 2)
We zijn op halfweg in het Topkapipaleis, nog niet de helft hebben we gezien van hetgeen er te zien is, ook niet alles staat op foto want hier is het wel eens wat te donker om de kleuren te doen uitkomen en daar is het dan weer overbelicht of reflecteert het licht in de glanzende tegels. Dat er reuzegrote tapijten liggen is ook een feit, wat voor mij dan weer de vraag oproept : hoe houden ze die verdorie zo proper ? Je ziet het, onze dagdagelijkse beslommeringen dringen ook nog door terwijl we met vakantie zijn, het zag er allemaal kraaknet uit . . . maar hoort dat ook niet in een paleis ?
Zo maar wat tegels die tegen de muur waren gezet, wit-blauw, ze spreken van Izniktegels in de Blauwe Moskee, ik vermoed dat de tegels in het paleis ook daar werden gemaakt vermits het een plaats was waar de mooiste tegels vandaan kwamen.
En die "meneer" moest persé daar in dat hoekje kunnen blijven staan, ik wou de tegels hebben maar hij wou en zou er bij op staan, met zijn fototoestel in de aanslag. Ik vraag me nog steeds af waarvoor die nissen werden gemaakt, bemerk ook de mooi ingelegde deur met parelmoer.
Deze haarfijne schildering op de koepel kon ik toch niet zo laten, die moest ik ook hebben, merk op de zijdelingse schildering, het geheel was zo helder dat ge er geen extra belichting bij nodig had, wat van sommige plaatsen niet kon gezegd worden.
Zelf vind ik deze foto heel goed gelukt, ook qua kleur, een mengeling van felle kleuren die toch samen een mooi geheel vormen, het is niet zo eenvoudig om kamers te fotograferen waar het felle licht langs de ramen naar binnen komt. Meestal zijn de ramen dan te fel belicht en de omgeving ervan onderbelicht, daardoor zijn ook veel van mijn eigen foto's en die van het ventje gesneuveld bij nazicht thuis !
Eén van de vele binnenpleinen, de buitenzijde mocht ook wel gezien worden, van hieruit had je een vergezicht over het water, of ik dat heb gefotografeerd vraag ik me af maar waarschijnlijk was ik toch een half meterke te klein om er iets deftig van te maken !
Ik weet dat we toen bijna aan het einde van onze ronde waren gekomen, we hebben nog wat rondgedrenteld maar dat was het dan ook, er viel geen weg terug meer te nemen, jammer van de verloren foto's maar er valt niks aan te doen. We hebben dan ook geen professionele apparatuur, we zijn echte amateurs maar wie maalt daarom, we hebben toch onze indrukken kunnen opdoen en houden alles veilig opgeslagen in ons geheugen.
02-06-2008
het Topkapipaleis (deel 1)
Waar veel volk bij mekaar komt moet toch wel iets te zien zijn, we waren dus op zondag al vroeg op pad gegaan want we vreesden anders helemaal niks te zien van al die mooie dingen ! En gelijk hadden we, in de namiddag, toen wij het paleis verlieten, stond er een hele schare kijklustigen aan te schuiven, hetgeen we niet hebben gedaan en wat wel de moeite waard leek, de schatkamer, die hebben we niet gedaan.
Je kan dus een audiogids huren waarop alle uitleg wordt gegeven maar dat hebben we niet gedaan, het is immers niet in onze eigen taal te beluisteren, ikzelf zou er nog wel iets aan gehad hebben maar Ivo . . . ja, die moet daar helemaal niet van hebben. Zo zie je hier deze mooie poort, een mevrouw is aan het beluisteren waarover het gaat, rechts staat het nummer aangegeven dat je moet aantikken maar wij hebben daar niet veel aan. Let ook even op de kunstig verwerkte keien op het looppad . . . !
Dit is een detail van een deur, waarschijnlijk van een ingemaakte kast, dat weet ik niet precies. Hetgeen wit oplicht dat is allemaal parelmoer, waaruit de rest bestaat weet ik niet precies maar het leek me een houtsoort, heel mooi afgewerkt, dat waren zeker geen armen die in het paleis verbleven . . . is dat bij ons in België ook niet zo . . . ! ! ! ? ? ?
Alles kan dus niet steeds helemaal op de foto, dan maar een detail laten zien, samen met de luchter, een kunstig beschilderde koepel, allemaal prachtig om te zien. Een mens zou dat in meerdere keren moeten kunnen doen maar daar ontbreekt de tijd voor, en ja, eigenlijk is het ook niet gratis om naar binnen te gaan. Zo kwamen we er na een tijdje steeds op uit dat het telkens 10 Turkse Lyra was dat ze vroegen, voor vele dingen die we hebben gedaan . . . het was louter toeval !
Prachtige kleuren allemaal, als je ziet hoeveel werk ze daarin hebben gestoken dan moet daar wel een heleboel volk aan het werk zijn geweest, de ene ruimte is al prachtiger dan de andere maar is het daarom ook niet een paleis.
In één enkele keer is het onmogelijk om alles te laten zien, daarom brei ik er nog wel een vervolg aan, je ziet het dan wel.
