Ik schitter hier in de lucht heel tevreden en kijk vol blijdschap naar beneden Want papa en mama kennen weer het geluk van de komst van een kleine ukkepuk
'n Dikke 5 maand geleden nu... 2009 is achter de rug, 2010.... een nieuw jaar... Eindelijk! Niet dat we ons meisje vergeten of willen vergeten, integendeel! Hoe ons klein sterretje 'n indruk bij onze drie kids achterliet bewijzen sommige verrassende momenten. Zo is er de avond dat we allen samen in de frituur staan. De uitbaatster geeft de opmerking dat ze niet wist dat we 3 kindjes hebben, waarop Fran, en ik citeer: "We zijn eigenlijk met 4 kindjes maar er is eentje niet mee..." Toen werd het stil...
Na een lange tijd ben ik hier even terug. Vandaag precies 2 maand geleden dat ons Fre werd geboren. En geloof me, 't is alsof het gisteren was. Met ups en downs lukt het wel. En ja, ook ik heb wel 's een down-tje... Vanavond hadden we afspraak bij de gynaecoloog en waren de resultaten binnen van het onderzoek. En 'k moet zeggen dat we toch even met onze mond vol tanden zaten bij het horen van de resultaten. Op erfelijk vlak is er geen enkel probleem, de nieren waren dus wel aanwezig. De oorzaak van alles ligt bij een te kleine en slecht functionerende placenta. Onze kleine meid kreeg onvoldoende voedingsstoffen en zuurstof door om te groeien. Ook de aanmaak van vruchtwater bleek niet voldoende waardoor het ontwikkelen van de longen onmogelijk zou zijn. Door het weinige (tot geen) vruchtwater had ons Fre ook geen plaats om te bewegen en daardoor konden de spieren ook niet ontwikkelen. Sowieso was het voor onze kleine meid HELAAS een uigemaakte zaak en had ze geen schijn van kans. Het doet nog altijd pijn, véél pijn... Nu, samen met de kids en de steun van vele vrienden slaan we er ons door! We weten nu wat er precies gebeurd is, eindelijk!...
Even een kort berichtje... Even wat kwijt... Deze avond 'n zwak momentje verbeten... Fre meisje, je schitterde vanavond zo mooi. Wat heb ik zonet even van je genoten! Liggend in de tuinstoel..., waarlijks, je knipoogde zelfs even...
Hoi... 'k Ben hier nog eens. Schrijven helpt me werkelijk 'verwerken'... We zijn net terug van 'n weekje verlof. Geloof me of niet maar 't heeft deugd gedaan en 't kwam net op tijd! M'n vorig berichtje dateert van 16/08 en sedert dan is er weer veel gebeurd...
Maandag 17/08 kreeg ons Fre een plaatsje op de begraafplaats. In de voormiddag nog even langs het gemeentehuis voor wat papieren... We zouden er langs de ene kant maar al te graag bij zijn maar langs de andere kant... als het 'n technisch verloop is, dan zijn we er liever niet bij... Men zegt ons dat het eerder 'n technische aangelegenheid is, dus besluiten we om er HELAAS niet bij te zijn. Rond 13u30 lopen we er alletwee wat nerveus bij. Ons Fre wordt om 14u begraven...jammer dat onze kleine meid zo 'alleen' moet gaan... Kort voor 14u krijgen we telefoon van de hoofdvroedvrouw die op de begraafplaats aanwezig is en verlost ons uit ons lijden. Blijkbaar krijgen we toch nog de mogelijkheid om daar afscheid te nemen. Die kans grijpen we met met beide handen!! Vlug even meiden bij schoonzussie... En dan komen we aan het kapelleke en staat ze daar...ons Fre. In dat mooie witte kistje. Wat voelt het goed om toch nog even dicht bij onze kleine meid te zijn! De hoofdvroedvrouw en de pastoraal medewerkster zijn er ook en ze hebben enkele teksten mee die we samen lezen... Het werd een enorm intens afscheid... Vanaf vandaag heeft ons Fre haar vaste plaatsje waar we voortaan heen kunnen om even dicht bij onze kleine meid te zijn. Klinkt misschien raar maar het voelt goed dat we er op dat laatste moment toch nog bij konden zijn... Iedere avond kijken we naar de sterrenhemel om even naar ons Fre te kijken, 'n knipoogje, 'n glimlach, 'n traan... DIE ster betekent nu zo veel voor ons... Ondertussen krijgen we veel steun van de mensen om ons heen en dat doe deugd, ENORM veel deugd...een kaartje, een sms, een mail, een gesprek,....
Ook vorige week in Frankrijk was deugddoend. En ons Fre was mee. We moesten niet lang zoeken... ze schitterde dan ook als geen ander... Iedere dag deed ik mijn best om de wolkjes aan de kant te schuiven en 'k moet zeggen, 't lukte me aardig! Vraag het maar aan de kids! :) Vandaag, na 'n week, terug naar ons Fre geweest...
Al hebben we je maar kort in ons midden gehad... we missen je Fre...
Jup, Donderdag, na 'n slapeloze nacht (al moet ik zeggen dat ik toch 'n klein beetje geslapen heb, voor m'n frezeke was dat iets anders...) om 6u50 behoorlijk nerveus in de kliniek aangekomen. Om 7u20 worden er 4 pillekes opgestoken om de bevalling in te leiden. Niet te doen wat die pillekes met mijn frezeke doen. Koorts tot bijna 39 graden, raar... Maar wonder boven wonder blijven we alletwee behoorlijk kalm. We worden in de kliniek dan ook goed opgevangen. Tijdens het wachten krijgen we dan ook alle info en vertellen ze ons perfect wat er komt, al blijft de praktijk wel 'n bang afwachten en 'n mengeling van gevoelens, niet te beschrijven. Ik weet echt niet goed hoe ik zal reageren als ik ons kindje te zien zal krijgen... Ondertussen houdt mijn frezeke zich sterk, ligt te rillen in bed van de koorts. Na 'n tijdje beginnen de pillekes toch te werken en volgen er harde buiken. Er wordt een infuus gestoken met vocht én 'n zakje tegen de koorts, want die stijgt dus behoorlijk... Ze adviseren ons om 'n epidurale te laten steken. Bedenkelijke blik bij mijn frezeke want een epidurale is nieuw voor ons. Jels, Fran en Eef zijn zonder geboren. Maar als ze ons vertellen dat dit meer pijn kan doen dan 'n gewone bevalling omdat het lichaam eigenlijk geforceerd wordt blijkt het inderdaad zinloos om zonder epidurale verder te gaan. De anesthesist vertelt ons dat hij n iets zwaardere epidurale zal toedienen zéér vriendelijke man, geen pro die zomaar even n prikje komt geven
Na lang wachten komt alles in n versnelling en is het moment daar Ik kan er niet aan doen maar k word behoorlijk nerveus De gynaecoloog en de vroedvrouw zijn er en dan is ze daar. Om 15u29 komt ze ter wereld, onze dochter! Fre is haar naam, 240 gr en 22 cm groot
En DIT is niet te beschrijven, maar eigenlijk zijn we er wel trots op! De vloed aan tranen die ik verwachtte blijft op zich wachten. Ik sta er zelf verstomd van k kan eigenlijk niet goed meer volgen Mijn frezeke van hetzelfde laken een pak
Uiterlijk ALLES erop en eraan, maar alles in het klein WONDERMOOI is ze, alleen mocht het voor onze kleine meid helaas niet zijn Gelukkig worden we in t ziekenhuis zéér goed opgevangen Er worden enkele fotos genomen. Fre kan perfect op mijn hand liggen zo klein Ook worden er afdrukjes gemaakt van de handjes en de voetjes Allemaal enorm ontroerend! Na dit alles wordt Fre in haar bedje gelegd, want ze mag nog n tijdje bij ons op de kamer blijven.
Eigenlijk is t niet te geloven als je haar ziet liggen maar het is de harde realiteit helaas kleine meid, we kunnen er niks aan doen Sorry
Door alle emoties heen moeten we ook nog wat praktische zaken regelen, maar t meeste wordt voor ons door de hoofdvroedvrouw geregeld Wij kunnen optimaal bezig zijn met de korte tijd die ons rest met ons Fre dicht bij ons. Ik kan bijna niet beschrijven hoe mooi ze is, ons Fre, en ik ben zeker dat het de mooiste ster wordt die we zullen zien aan de fonkelende sterrenhemel!!
s Avonds moet ik mijn frezeke en Fre achterlaten in t ziekenhuis Thuis aangekomen even alles op n rijtje proberen te zetten en even in de tuin gaan kijken of ik ons Fre zie schitteren. Maar ze laat nog even op zich wachten want het is ietwat bewolkt en is dus niet te zien Hopelijk zie ik je morgen Fre
Vrijdagmorgen, na een korte nacht terug naar mama en Fre. Mijn frezeke staat nog ietwat wankel op de benen, want tijdens de verkwikkende douche moet plots alles snel gaan want ze wordt behoorlijk bleek van kleur Ons Fre ligt in haar bedje, god wat is ze mooi! Ze ligt werkelijk precies te slapen, zo vredig ligt ze erbij! Straks komen ze haar halen voor t onderzoek Na het onderzoek komt ze nog even terug en dan komt het werkelijke afscheid angstvallig zeer dichtbij. Maar het moet nu eenmaal, we moeten weer verder, hoe dan ook
We leggen ons Fre in haar doosje op n klein matrasje en n klein hoofdkussentje ze is zo schattig ze ligt er rustig bij k word er stil van onwerkelijk is het allemaal, zo onwerkelijk
Gisterenavond zag ik haar schitteren, ons Fre Zo mooi is ze daarboven, zo helder, zo puur!!! Heb haar getoond aan mn frezeke
Morgen krijgt ze n plekje op de begraafplaats
Fre, kleine meid, k vind het zo erg zo machteloos te moeten zijn het spijt me
Vandaag dus naar Gent geweest, maar helaas zéér slecht nieuws gekregen. De wens van vannacht heeft niet mogen baten... De echo heeft nauwelijks 10 minuutjes geduurd. De prof wist meteen wat er aan de hand was. Joske heeft geen nieren en dus ook geen kans op leven. Alle vruchtwater was nu bijna weg, maar doordat er geen nieren zijn wordt er geen urine aangemaakt en plast de baby niet. Ik moet zeggen dat de rest van de dag behoorlijk op automatische piloot passeerde... Vandaag nog 'n afspraak gemaakt om de zwangerschap te onderbreken, "gelukkig" kan het snel en mogen we morgen reeds binnen. Morgen zal ons sterretje dus geboren worden... We houden ons voorlopig sterk, maar ik ben eerlijk gezegd wat bang voor morgen... Wat komt er op ons af? Wie zal het zeggen? Mijn frezeke houdt zich taai, maar zo ken ik ze! We mogen niet beginnen denken, want dan komt er wel 't één en het ander boven. Tranen komen spontaan, we kunnen ze niet tegenhouden, maar daar doe ik dan ook geen moeite voor... Wie had dit durven denken?...
Jels is vandaag op kamp vertrokken en we hebben hem voorlopig nog het pijnlijke nieuws geheim gehouden, eerst een leuk kamp beleven. Onze meiden hebben we op de hoogte gebracht en hen gezegd hoe de vork aan de steel zit. Eef is nog ietwat te jong om volledig te snappen wat er aan de hand is, gelukkig. Maar ons Fran, goh, dàt was iets moeilijker... Tranen met tuiten... Mijn hart breekt nog als ik er aan denk! Wat dit met ons doet, niet normaal....
Hoi! Ben hier nog eventjes terug... Ze zeiden vanavond in het nieuws dat er rond middernacht vallende sterren te zien kunnen zijn... Nu ben ik niet bijgelovig maar kon het niet laten even 'n kijkje te nemen. Rond 0u11 heb ik een vallende ster gezien!!! Wensje gedaan....
Jup! Gisterenavond zo laat mogelijk in ons bedje gekropen om te slapen tot woensdagmorgen... om de tijd rap te doen passeren. Helaas niet gelukt, deze morgen om 7u30 al wakker, en terug beginnen denken en piekeren.... Moet het nu wel lukken dat joske deze morgen behoorlijk voelbaar voor m'n frezeke van de ene naar de andere kant kroop. Ik kon goed voelen waar hij/zij zat... Plots dus wel wat duidelijke beweging... Ik moet nu wel eerlijk zijn dat ik ietwat minder euforisch reageerde dan wat ik in normale omstandigheden zou doen, ongewild, maar 't is nu eenmaal zo. 'k Kan er echt niet aan doen... sorry...
Vandaag mochten we nog eens bij de gynaecoloog passeren om in eerste instantie 'n brief af te halen met 't verslag van het onderzoek van gisteren (voor de prof in Gent) én voor de uitslag van het bloedonderzoek. Bloedresultaten zijn ok, geen één of andere besmetting dus. Deze piste mogen we dus schrappen... (helaas? , ik weet het niet goed meer) We mochten ook nog eens bij de gynaecoloog langs, want ondertussen zaten wij ook reeds met enkele vragen... 't Komt er nu vooral op aan om de resultaten van morgen af te wachten. We hopen dat we morgen toch al IETS weten van wat er nu precies aan de hand is... Normaal zou het vrijdag zijn volgens onze gynaecoloog, maar vrijdag is nog lang....héél lang....
Daarna nog eens bij de huisdokter langsgeweest. Was ook behoorlijk geschrokken. Nog 't één en het ander duidelijk gemaakt, want 't wordt plots zo ingewikkeld allemaal, onverwachts... Maar met alle info die we krijgen kunnen we redelijk op weg...
Morgenochtend dus naar Gent... straks zo laat mogelijk gaan slapen...
Goeiemorgen... Allé, 't is te zeggen... voor ons 'n iets mindere morgen... Gisteren dus naar de gynaecoloog geweest en 't werd een harde noot om te kraken. Met 'n uur en 'n half vertraging mochten we eindelijk binnen. Meteen bij de start van het onderzoek werd ons duidelijk dat er iets mis was. Bij het meten van de hoofdomtrek konden we aflezen dat de baby qua groei 18 weken is, 2 weken achterstand dus. De gynae had ook enorm veel moeite om 'n duidelijke echo te maken omdat er blijkbaar maar héél weinig vruchtwater is. Hij haalde er 'n collega gynaecoloog bij voor 'n second opinion. Er werd direct gesproken om ons door te sturen voor verder onderzoek.
Ondertussen keken de kids ook mee op 't scherm want voor de gelegenheid én omdat dit normaal gezien de mooiste echo zou moeten worden mochten ze meekomen. En natuurlijk keken ze er enorm naar uit! "Ik heb het hoofdje gezien" klonk er enthousiast, terwijl ik toen reeds op mijn tanden moest bijten om mijn tranen te beheersen ...
De gynae vroeg of mijn frezeke haar ziek had gevoeld de laatste tijd en zo... Er werd meteen gekeken voor 'n afspraak bij 'n specialist. Morgen om 8u35 naar UZ Gent voor 'n speciale echo en hoogstwaarschijnlijk 'n punctie... Het zou ook kunnen dat er dus gewoon weinig vruchtwater is en dat de baby daardoor groei-achterstand heeft en dat er verder niks aan de hand is, maar de gynaecoloog maakte wel duidelijk dat er ook meer aan de hand kan zijn... kwestie dat we voorbereid zijn...ALS je je daar al kunt op voorbereiden.... Gisteren nog bloed laten trekken en deze namiddag krijgen we daarvan de uitslag...
Vandaag zou wel eens 'n lange dag kunnen worden want het wachten lijkt eeuwig te duren...
Ik hoop dat ik straks wakker wordt en dat dit alleen maar 'n rare droom was... dat hoop ik...
Lang geleden hé?... Sorry... We zijn een klein beetje nerveus... Waarom? Ewel, joske is ietwat aan de kalme kant de laatste tijd en dat brengt wat onrust met zich mee... raar hé? 'k Moet zeggen dat ik nu écht wel ongeduldig begin te worden, want van ons jels, fran en eef werd ik al lang beloond met 'n voelbaar klopke en nu zit ik hier maar te wachten en te wachten en te wachten... Ondertussen ligt frezeke hier naast me ook ongeduldig te worden om 'n klopke te voelen... gelukkig hebben we de happytone nog en horen we wel de hartslag. Mochten we dit toestelleke echter niet hebben dan waren we zeker en vast al naar de kliniek gereden. Morgen gaan we voor 't tweede onderzoek naar de gynaecoloog en hopelijk loopt alles zoals 't moet en wordt onze ongerustheid met de grond gelijk gemaakt... HOPELIJK!!!
Het weekend met zijn tweetjes naar de Elzas getrokken... Allé... 't is te zeggen, met z'n drietjes hé! De drie oudste mochten het weekend mee met oma en opa naar de ardennen. En ze hebben zich geamuseerd!! Wij dus naar de Elzas om ons 10-jarig huwelijk te vieren. We hadden mooi weer en hebben er ENORM van genoten! Joske pestte ons wel wat door opvallend afwezig te zijn. Gelukkig kwam er zaterdag een verlossend stampke, want we waren al behoorlijk op ons ongemakken. Gisteren thuis begon mijn frezeke behoorlijk te zweten toen ze met de happytone nog eens wou luisteren naar de harttonen... ze vond niks... Gelukkig was ik er met mijn magisch fingerspitzengefuhl (?) en vond in no time de harttoontjes. En ja, ook ik was opgelucht, want Frezeke zien panikeren is niet van de poes...
Vandaag naar de dokter op maandelijkse controle. Alles tip top! Hartonen meteen gevonden! De harde buiken die af en toe komen zijn niet onrustwekkend... Eef is meegeweest en mocht ook meeluisteren naar de harttonen, en preus dat ze was als ze thuiskwam. Jels en Fran (en Eef ook natuurlijk) mochten thuis nog eens luisteren met de happytone. Jels zegt dat joske's hartslag precies jumpmuziek is...
De drie oudste 
mochten het weekend mee met oma en opa naar de ardennen. En ze hebben zich geamuseerd!!
