HOOGTEPUNTEN : CERRO DE PASCO

                                   MACHU PICCHU

                                   CUSCO

ZIEKTE : HOOGTEZIEKTZE, VERKOUDHEID en VALPARTIJ

FIETSERS DIE VROEGER VERTREKKEN : WIM, valpartij, trochanter afgebroken, komt terug in Bariloche.

                                                                            THEO, moeder heeft beroerte gehad.

HONDEN : soms een probleem vooral als ze plots ergens opduiken.

WEGEN : asfaltbanen slecht onderhouden, vaak off-road op kapot gereden banen. Veel washboard. Geen mooie single tracs.

BEKLIMMINGEN : meer dan 10 maal boven de 4000 meter gefietst.

KOUDE : tent bevroren in Racquin ruines.

De drie laatste etappes in Peru. De afstanden werden langer, de hoogtemeters minder, maar de wind was alom aanwezig. De tweede rit van Raqchi ruins naar Pucara zal menigeen bij blijven.

Afstand 158 km en 1228 hoogtemeters, op zich niet zo enorm maar toch. De rit startte op een hoogte van 3500 meter en na 58 km bereikten we terug een hoogte boven de 4000 meter, namelijk 4338 mtr -Pass Abra del Raya-.

Daarna zou er een mooie afdaling en een lang stuk vlak komen, in totaal goed voor 100 km. Waar niemand geen rekening mee gehouden had was de WIND. Tenminste niet iedereen, ik was me namelijk bewust dat dit nog een zware 100 km

kon worden. Als er geen bergen zijn, of geen zware off-road is er wel de wind of de honden....De rappe jongens, waar ik me soms wel mag bij rekenen waren rond 15.00 binnen. Tijd genoeg om je tent op te zetten, te eten en te rusten.

Het was al donker en er moesten nog 7 rijders binnen komen. De hoofdverantwoordelijke besliste, dat dit te gevaarlijk werd en besloot de laatste rijders met de truck op te halen.

De truck reed terug het bushcamp op, de sfeer van de fietsers was gelaten. Er was iets gebeurd.....

Wim één van onze betere  Belgische rijders was zwaar ten val gekomen. Tijdens de laatste 10 km werd hij verrast door 4 half wilde honden. Hij probeerde met zijn ultrasoon toestel de honden te verjagen, wat wel lukte, maar hierdoor verloor hij

zijn evenwicht en viel recht op zijn heup.

In het bushcamp werd meteen het nodige gedaan om de pijn te bestrijden, een morfine injectie en de nodige warme dekens .

's Anderendaags werd na een korte opname in het ziekenhuis vast gesteld dat een stuk van de trochanter was afgebrokkeld. Gevolg 6 weken rust. Wim denkt nu nog na om in La Paz naar huis terug te keren en eventueel 6 weken later terug te keren.

The Andes Trail goes on and will not stop for anything.

Drie rustdagen, de unieke gelegenheid om Machu Picchu te bezoeken. Dit is wel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Om M P te bezoeken moet je wel een strikt programma volgen. Per dag worden 2500 toeristen gedropt.

Dag 1, om 09:00 werden we met de bus opgepikt aan het hotel in Cusco. 11:30 aankomst in Ollantaytambo, een Inca Village, toeristisch uitgebouwd met de mogelijkheid om Inca ruines te bezoeken, zeker de moeite waard.

15..37 vertrek per trein PERU RAIL naar M P/ Aguas Calientes.  17:00 aankomst Hotel Santuario.  18:30 briefing lokale gids.

Dag 2, opstaan 04:00, ontbijt 04:40, 05:00 wachten in een file van toeristen voor de bus naar de archeologische site. Meer dan één uur in de file gestaan.

Rondleiding van iets meer dan twee uur. De nodige foto' s genomen.

Daarna mogelijkheid tot de beklimming van Machu Picchu Mountain.

17:23 trein terug naar Poroy, 21:00 bus terug naar hotel in Cusco.

Aankomst hotel 21:30.

Het bezoek aan M P moet je zeker doen als je in Peru bent. De rondleiding is zeer leerzaam. De toeristen en het strakke schema moet je er maar bij nemen.

De prijs is zeker niet aan de lage kant. Misschien beter om het in één dag te doen als dit haalbaar zou zijn.

Twee dagen voelden we ons als ECHTE TOERISTEN. Morgen zitten we terug op de fiets en voelen we ons een beetje minder geleefd.

Daarna te voet terug naar beneden. Afdaling ging een stuk door de jungle, indrukwekkend.

Vier dagen gefietst nog een boel hoogtemeters verwerkt. De zwaarste rit was de rit van Abancay naar Limatambo, 118 km en meer dan 2500 hoogtemeters. Die dag was het ook bloedheet, temperaturen van 35 graden.

Ook de hoogte speelde mee, terug naar 3960 meter. Na een aantal weken ben je wel gewend aan deze hoogtes maar toch geraak je nooit volledig hersteld. Dit merken we allen aan ons lichaamsgewicht.

Na deze zware rit stond er iets heel speciaals op het menu -althans speciaal voor ons-. CUY of cavia zoals wij dit beter kennen. Vroeger werd dit enkel gegeten bij volkeren in het hoge Andes gebergte.

Sinds de zestiger jaren is het meer sociaal aanvaard als normale consumptie in Peru en Bolivie. Het wordt zelfs ook gegeten in Ecuador en Colombie. Naar schatting worden er 65 miljoen CUYS geconsumeerd

per jaar enkel in Peru.

Voor mij persoonlijk was het gewoon dat ik dit ook wel  eens wilde eten. Eerlijk gezegd het is niet slecht het smaakt een beetje naar kip en een beetje naar runds vlees en het is wel vrij vettig.

Ik heb het gegeten maar thuis zal ik het zeker niet klaarmaken.

Laat onze kinderen maar rustig spelen met onze cavia's of laat ze gewoon in hun kooitje maar leg ze niet op ons bordje.

Op het internet vind je verschillende methodes om je vetpercentage te berekenen.

Eén van deze methodes lijkt me wel vrij betrouwbaar. Aan de hand van je lichaamslengte, gewicht, omvang van je taille, omvang van je nek, en geslacht

wordt je vetpercentage berekend.

Na het invullen van deze parameters kwam ik tot de vaststelling dat mijn percentage gedaald was tot 6,7.

Dit mag zeker niet meer verlagen, maar wat doe je daar aan?

Alle dagen probeer je de nodige calorieen te verorberen maar je verbrandt er meer dan je binnen krijgt.

Komt daar nog bij dat je regelmatig spijsverteringsproblemen hebt - diaree, overgeven -, wat een negatief saldo geeft.

Tijdens de rustdagen proberen dit saldo naar de positieve kant te brengen.

Eén derde van de ritten zijn gereden, hopelijk dat mijn vetpercentage niet meer daalt.

Drie dagen waarvan één dag op een bushcamp. De eerste dag stond er toch weer een pas van meer dan 4100 meter op het programma. Door omstandigheden waren we om 18:00 boven op deze bergovergang.

De afdaling een 25 km gebeurde in het halfdonker. Een warme vest aan, lichtjes opgezet en dan maar afdalen, vreselijk koud. Het was al donker toen we op het bushcamp aankwamen. De tent opzetten in het

donker, op zich niet moeilijk allen zie je niet waar je terecht komt. De volgende morgen een niet zo aangename verrassing. Heel de nacht op een nest van een schorpioen geslapen. Die morgen nog vlug een foto

genomen van dit kleine diertje. Gelukkig was het geen zwarte schorpioen, die zijn dodelijk, het was een geel bruin achtig mormel en die zijn niet zo giftig. Toch was het even slikken.

De derde dag stond er een klim van 40 km op het programma. Van 2700  naar 4235 meter, een hele klus maar het laatste stuk was o zo prachtig. Die dag had ik echt super benen. Met de snelle groep vertrokken

en meteen in de aanval gegaan. Eén voor één moesten ze er af. Dit komt slechts één keer in de honderd jaar voor. Ik vloog naar boven. Ik had een techniek ontwikkeld om telkens na een tijdje op een klein verzet

te malen, recht op de pedalen te staan en een versnelling te verhogen. Dit tempo kon ik tot boven op de top volhouden. De afdaling was meer dan 45 km lang. Een lekker gevoel bij het afdalen , regelmatig bijtrappen

en op naar de finish. De truck was nog maar juist aangekomen in het hotel en ik stond er reeds. Dit zal ik nooit meer kunnen herhalen. Een geweldige prestatie die je altijd bij blijft.

Drie dagen gefietst, twee bushcamps en nu een hotel in Ayacucho. Het tweede bushcamp was op zijn minst gezegd heel speciaal. Op het eerste zicht leek het een mooie plaats langs een wild kronkelende rivier,

die we reeds twee dagen volgden. In werkelijkheid was het een plaats die we niet zo vlug zullen vergeten door een boel ongemakken. De volledige oppervlakte was bedekt met een fijne laag korzelig zand, best

aangenaam om je tent op te zetten. Waar we niet met gerekend hadden was de plots opstekende wind. Op een gegeven moment begon het werkelijk te stormen. Het fijne zand blies overal in en om je heen.

Je moest alles wat los op de grond lag vasthouden of je was het kwijt voor altijd. Je ogen, oren, neusgaten en mond vlogen vol met dit venijnige fijne zand. Je tent en je sportzak werden omgeschapen tot

een ware zandbak. Tijdens het eten proefde je nog de restanten van deze zanderige ondergrond. Dit was echter nog niet voldoende, toen de wind was gaan liggen werden we door een andere plaag bestookt.

Heelder zwermen zandvlooien doken uit het niets op en probeerde ons en onze warme maaltijd te verorberen. Iedereen sloeg als een gek om zich heen om van deze vervelende insekten verlost te geraken.

Tot het donker werd voerde menigeen een gevecht tegen een vijand die onverslaagbaar was. Resultaat, warm eten met extra proteinen, die niet gewenst waren, en een massa rode bultjes overal op je huid.

De nacht bracht terug rust en kalmte over het camp. Iedereen lag in zijn tentje zijn insektebeten te verzorgen. Slapen is één van de belangrijkste dingen tijdens een fietsexpeditie. Als je niet kan slapen ga je

zienderogen achteruit. Gelukkig werden we die nacht van verder ongemakken gespaard en kon iedereen ' s anderendaags uitgeslapen van zijn ontbijt genieten, zei het wel met de aanwezigheid van.....

zandvlooien.