Na onze eerste kennismaking met Peru in Chulucanas zijn we al een beetje gewoon geraakt aan de nieuwe omgeving. Afval vind je hier overal langs de weg, de mensen maken er hier helemaal niets van.

De bevolking is erg vriendelijk, maar toch zo arm, onvoorstelbaar als je ziet dat men hier tussen het vuil naar iets bruikbaars zoekt. Op dit moment zitten we in een dor woestijngebied waardoor de

Panamerican Highway loopt. Een baan met veel vrachtwagens, die als bezetenen langs je voorbij flitsen. Soms zie je een dode hond liggen, die volledig verorberd wordt door een zwerm gieren, immers

niets gaat hier verloren. Een kerkhof midden in de woestijn, je moet hier maar begraven liggen. Pacasmayo en Huanchaco,  twee badstadjes aan de Pacific, staan in fel contrast met de armzalige optrekjes

waar de locals proberen te overleven - tenminste zo zien wij dit -. We verbleven in een mooi resort met zwembad, maar als je er buiten kwam waande je je in de Gaza strook. Net een belegerde stad, angstaanjagend.

Een huwelijksfeest woonden we ook bij, blijkbaar voor de upper few. Alles erop en eraan, weer een contrast. Iedereen probeert zich mobiel te verplaatsen met een tuck-tuck, een overjaarse fiets, met paard en kar

of met een zware terreinwagen. De gsm en alles wat erbij hoort heeft zelfs deze wereld veroverd. Twee rustdagen en dan trekken we verder. Peru zal zich weldra van een andere kan laten zien in het hooggebergte.