Dag 9 op de Via Podiensis: 14/04 van Lovinhac Le Haut naar Figeac, 26 km.
Vandaag is mijn voorlaatste dag op deze Franse weg naar het graf van de Heilige
Jacobus.
Gisteren lekker gegeten met 3 Franse medepelgrims. 1 man en 2 vrouwen.
Opvallend hoe weinig ik van deze mensen kan vertellen. Dit komt om dat onze
gastvrouw steeds weer het hoogste en luidste woord voerde.
Ze hád wel lekker gekookt: een fris witloof slaatje, een cassoulet, hier de
lokale specialiteit. En de traditionele Franse kazen als dessert. Met
watermeloen.
Tijdens de maaltijd horen we het gedonder in de verte. Bij ons blijft het
droog. Gelukkig want we eten buiten op het terras.
Onze gastvrouw is ook zo lief om mijn retour transport naar Le Puy te regelen.
Donderdag wordt ik om 12u aan het station SNFC verwacht in Figeac, waarna een
bus me terugbrengt voor 60.
Tevens regelt ze voor mij een gite deze avond in Figeac.
Om 20u30 trekt iedereen naar zijn kamer. Ik lees de eerste pagina's In
mijn boek over "dienend leiderschap "
en val vrij snel in slaap.
Tot ik wakker wordt gebeld rond 22u40. Ik spring verschikt uit mijn bed en op
automatische piloot beantwoord ik de beller. Het is de alarmcentrale. Er
is inbraakalarm in mijn Buencamino winkel in Nieuwpoort.
Ik bel Heidi . Gelukkig is ze nog wakker en is ze zo lief om naar ginder te
rijden.
Ze belt me na een kwartiertje terug om te melden dat er niets verdachts te zien
is. Gelukkig.
Ik heb het daarna lastig om opnieuw de slaap te vatten.
Tijdens het draaien en het woelen denk ik terug aan de memorabele avond in
Conques.Meer bepaald aan de woorden van de monnik tijdens de preek.
Hij vroeg zich af waarom zij als orde zo blij zijn als ze een pelgrim
ontmoeten. Voor hem is dat omdat een pelgrim symbool staat voor het
Franse woord " gracieux " gracieus in het Ned.
Gracieus betekent volgens de monnik dat je geeft met je hart, niet alleen aan
hen die je liefhebben. Ook aan hen die je niet liefhebben.
En dit is inderdaad wat je hier vaak voelt.
Door de onverwachtse telefoon besef ik ook dat het voor mij zeer lastig is om
echt los te komen van de echte wereld.
Vanmorgen om 7u ontbijt. De andere drie gasten zitten er al. Buiten ontbijten
met zicht op de vallei, super start van de dag. Ik zal een superdag nodig
hebben na de onrustige nacht. Deels door het telefoontje van de alarmcentrale.
Deels door de hitte.
De andere man Pelgrim komt uit de buurt van Parijs. De twee vriendinnen
uit Lyon. Alledrie doen ze jaarlijks enkele dagen op de camino. Hun trip wordt
voor hen op voorhand geregeld door Pelegrin, een reisorganisatie
gespecialiseerd in pelgrimstochten.
Na drie afscheidszoenen, iets waar onze gastvrouw op aandringt, zijn we
rond 7u40 terug op pad. Het is dan al 25 graden warm.
Na ongeveer 3 km passeer ik 2 jonge dames. Zij spreken me aan. Isolde en
Lorraine is hun naam. 2 zusjes.
Isolde werkt als assistent aan een universiteit in Zwitserland. Lorraine in een
chocolade winkel ik de Haut Savoi. Dicht bij de Zwitserse grens. Zij plant ook
om air bnb te doen voor de mensen die de Mont Blanc komen verkennen.
Vorig jaar stapten ze van Le Puy naar Conques. Samen met hun andere zussen
Mahaut en Alienor.
Mahaut is op kerstdag 2016, precies 6 maanden geleden, uit het leven gestapt.
Ze werd depressief nadat ze ernstig ziek was geworden. "Ze is nu veel
beter waar ze ook mag zijn" roepen ze in koor.
Om hun zusje te eren willen ze ieder jaar een stukje wandelen tot in
Compostela. Dit jaar stappen ze tot in x waar hun ouders wonen.
Bij de kerk Saint-Michel
In Montredon hou ik mijn eerste stilte moment. Buiten gekomen ontmoet ik
opnieuw Jürgen en Mariannah.
We wandelen samen enkele km verder. Mariannah vertelt me dat ze drie jaar
geleden haar eerste man en dochtertje van 3 verloor in een auto ongeval.
Jürgen vertelt over zijn bijna dood ervaring. Hij lag drie weken in een diepe
coma na een acute blindedarmontsteking. Hij vertelt hoe zalig hij het vond het
licht aan de andere kant te zien.
Sinds
toen is hij niet meer bang van de dood en leeft hij iedere dag intens.
Uit dankbaarheid deed hij dus 2 jaar geleden de Camino Frances. Hij nam voor de
laatste 100 km zijn 97 jarige papa mee. Zo droeg hij gedurende 5 dagen 2
rugzakken: de zijne op zijn rug, die van zijn papa op de buik. Daardoor kwam
hij in het visier van Mariannah , die de camino Frances deed om uit haar
verdriet te geraken. Met het gekende gevolg.
Zonder het te beseffen komen we inmiddels aan bij de kapel Sainte
Madeleine, ongeveer halfweg. Zij besluiten direct door te stappen , ze
willen het onweer voor blijven. Ik hou hier mijn eerste eetpauze. Binnen in de
pitoreske kapel ligt een stempel. Leuk.
Iets verder op de Gr 65 staat een bord dat de Pelgrims waarschuwt dat nu een
gevaarlijke baan volgt. We wandelen inderdaad een gans stuk langs de D2, waar
geregeld snelrijdende voertuigen passeren.
Inmiddels worden de donderwolken steeds dreigender. Ben ik blij als ik na een
uur de kerk van Saint Felix bereik. Net op tijd om te schuilen. De hemelsluizen
zijn inmiddels geopend.
In afwachting op droge tijden, begon ik in die kerk mijn blog te schrijven.
Werk gespaard voor straks. De sacrale stilte van deze kerk brengt me tot rust.
Tot nog menig pelgrim binnen valt om zich te beschermen tegen de regen.
Een half uur later zijn we weer onder een warme stralende zon op pad voor de
laatste 9 km richting Figeac.
Ook dit pad volgt hoofdzakelijk een asfaltweg. Behalve 2 km voor Figeac waar de
weg overgaat in een mooi bospad.
Blij dat ik voor nieuwe dreigende onweersbuien de gereserveerde gite bereik in
Figeac om 13u45.
Groot is mijn ontgoocheling als deze pas om 15u30 open gaat. Ik bel het tel
nummer vermeld aan de poort, doch er valt niet te praten. Ze laten me
niet binnen. Ik mag wel mijn rugzak achterlaten op de binnenkoer.
Ondertussen begint het te regenen. In de regen doe ik een eerste Figeac
verkenning. Bij de eerste presse winkel zie ik nog 1 HLN liggen.
Verkocht.
Daarna breng ik een bezoek aan de klooster kerk Saint Sauveur. Waar volgens de
legende in 755 een wonder gebeurde: Christus himself daalde vanuit de hemel
naar beneden, vergezeld van een schare engelen, om dit godshuis te wijden.
Van een lief oud vrouwtje krijg ik de prachtige stempel van de kerk.
Pelgrims kunnen hier ook in de namiddag in een speciaal daarvoor bestemde kapel
een uur alleen komen bidden.
Morgen relaas van mijn laatste dag op de Camino Podiensis. Per bus terug van
Figeac naar Le Puy.
Dinsdag 13 juni van conques naar Livinhac-le-Haut.
Beste bloglezer
Wat ik gisterenavond beleefde was zo niet het mooiste, allicht wel een van de meest memorabele momenten die ik op mijn caminos mocht beleven.
Om 18u De vespers in de kerk.
Om 19u de sobere doch lekker en voldoende maaltijd in de abdij.
De maaltijd wordt ingeleid door de voorzanger van daarnet.
Hij vertelt dat zij met 6 premonstratenzer monniken instaan voor het onderhouden van de kerk en de abdij.
" Wij zijn arme monniken ", vervolgt hij. " Het verschil tussen arme mensen en rijke mensen is dat de eerste veel nood hebben aan vrienden en de tweede veel nood aan debiteuren ". Een citaat om te onthouden.
Hij voegt er lakoniek aan toe dat hun monniken orde beter bekend zijn door de uitbating van de abdij van Leffe en Grimbergen. ..
Voor de uitbating van de abdij worden zij bijgestaan door vrijwilligers. Zo hebben ze hier vorig jaar 18.000 pelgrims ontvangen.
Voor hij de tafel zegent roept hij een Franse, Engelse, Duitse en Nederlandse pelgrim om straks in de mis van 20u30 een stukje tekst voor te lezen. Aangezien ik de enig Nederlands sprekende pelgrim van de avond ben, duidt hij mij aan als Chinese vrijwilliger.
Na de mis volgt er een uitleg van het timpaan boven de dubbele ingang van de kerk. Dit Romaanse beeldhouwwerk beschrijft het thema van het Laatste Oordeel.
Aansluitend volgt een orgelconcert met lichtspel in de kerk. Magnifiek. De superieure klanken gekoppeld aan afwisselend licht zijn een streling voor ogen en oren en geven een zalig gevoel van rust. Ideale voorbereiding voor een vredige nachtrust.
Vanmorgen dan na een eenvoudig ontbijt om 7u45 op pad richting Livinhac - le - Haut.
Aan de ontbijttafel waarschuwen andere pelgrims me voor de aankomende hitte, tot 38 graden. Gevolgd in de late namiddag door forse onweersbuien. Daarom adviseren ze me om een variante route te nemen. In km even lang, doch minder lastig. Eens op pad besluit ik toch om de oorspronkelijke GR 65 te volgen.
Het pad in het bos loopt zeer steil omhoog. Halverwege staat de kleine kapel Sainte - Foy. Ik volg dus het moeilijkere tracé richting Noailhac. Een plaatselijke bewoner probeert me nog op andere gedachten te brengen, doch ik blijf bij mijn keuze.
Om 9u45 bereik ik de kerk van Noailhac en is het tijd voor mijn eerste dagelijks kerkritueel. Ik neem ook een pauze in het plaatselijk dorpscafé. Tevens restaurant en winkel. Na een lekkere deugddoende grande café au lait met een immens en smakelijk stuk cake, ben ik versterkt klaar voor de komende km's.
Iets later bereik ik een zoveelste kapel van Saint-Roch. Tot mijn verbazing zit het Nieuw Zeelands koppel daar te rusten. Ze zijn na mij vertrokken en door de variante route te nemen hebben ze me dus al bijgehaald.
Mariannah en Jürgen leerden elkaar dus kennen 2 jaar geleden op de Camino Frances. Jürgen is een naar Nieuw Zeeland uitgeweken Duitser. Mariannah komt uit Namibië. Jürgen was altijd professioneel actief in de reissector voor een reisbureau verbonden aan Swiss Air. Nu organiseert hij VIP tours in Nieuw Zeeland. Tot 1000 per dag betalen zijn klanten. Het doel is om 6 maanden te werken, en dan 6 maanden, hoofdzakelijk wandelend over caminowegen, Europa verkennen.
Ze sliepen evenees in de abdij in Congues en hij was de Engelstalige voorlezer.
Aan tafel gisterenavond vertelde hij nog een leuk wistje datje : de Kiwi , het export product van zijn land, is eigenlijk begin de jaren 50 ingevoerd als een Chinese " grosseille". De slimme marketing jongens en meisjes van Nieuw Zeeland hebben dan de naam Kiwi bedacht. Genoemd naar een zeldzame vogel die alleen in Nieuw Zeeland verblijft. Ook de inwoners van Nieuw Zeeland noemen ze Kiwi's.
We nemen foto's van elkaar voor de kapel en nemen afscheid. Allicht scheiden hier onze wegen omdat zij stoppen in Decazeville. Ik wandel dan nog een 5 tal km verder.
Ik vervolg mijn weg die nu hoofdzakelijk langs asfaltwegen loopt tot in Decazeville. Steil naar beneden. Vlak voor ik het Laatste stuk van de weg naar beneden richting stad neem, hou ik mijn tweede pauze.
Ik hoor de klok 12 u slaan.
Mijn sandwich met hesp doet deugd. De eau potable bron zeer welkom. Ik verfris er ook hoofd, nek armen en benen want inmiddels is de temperatuur serieus aan het oplopen. Enige afkoeling maakt een mens weer wakker.
De GR65 loopt voornamelijk langs de stad Decazeville, zodat ik er eigenlijk niets kan over vertellen en schrijven.
Op klokslag 13 u begin ik de super zware klim uit de stad. In blakende zon, op hete asfalt. Mijn benen voelen plots zeer zwaar aan. Tijdens deze 1 km durende klim drink ik 1 l water. Mijn gedachten dwalen af naar de renners in de Tour. Hoe moeten zij afzien als ze een col van 20 km in een strengende hitte omhoog fietsen. Rond 13u30 ben ik boven en ben ik wat blij als ik zie dat daar een gite open is.
De patron nodigt me uit om te verpozen wat ik dankbaar aanvaard. Ik bevind me in Gite Sentinelle in het gehucht Baldinie.
Leo, zo heet de attente man, biedt me koffie, cake en water aan. Het is een donativo gite, dus ik betaal wat ik wil.
Leo is gepakt door de Camino sinds hij vanuit zijn woonplaats in Zwitserland vorig jaar de tocht naar Compostela deed. Langs deze weg door Frankrijk en in Spanje via de Norte en de Primitivo. Hij besliste daarna zijn leven verder te gaan op de Camino. Nu houdt hij deze gite open tot einde september. De eigenares is ziek gevallen en zocht een stand in.
Vanaf 1 maart huurt hij een gite in Estaing en zal hij dus pelgrims opvangen. In de tussenperiode plant hij om vanaf 1 oktober de Via Plata te wandelen die start in Sevilla.
Hij noemt 100 dagen op de camino wandelen de grote schoonmaak van het hoofd. Geen enkele psychiater of psycholoog kan in die tijd een mens zo goed helpen dan dat de mens zelf die inspanning doet om 100 dagen te wandelen.
Na dit interessante filosofisch intermezzo ben ik weer fris genoeg om de laatste 3 km te doen. Niet na een bezoek te brengen en kaarsjes te branden in de plaatselijke kapel. En wonder boven wonder, in deze kapel ligt een stempel.
Zo bereik in tegen14u30 mijn slaapplaats voor vanavond in Livinhac - le - Haut. Ik slaap in de Gite Les Monts Chaunac van Mde Bourdache. Voorlopig ben ik nog alleen.
En voor de kenners, ik zit terug in de vallei van de Lot in de Aveyron.
Dag 7 op de via Podiensis, 12 juni 2017, van Colinhac naar Congues.
Vannacht dus geslapen in de gite van Christa en Paul, die hier vanuit het Pajottenland 20 jaar geleden , zijn neergestreken.
We zijn met 7, een internationaal gezelschap: een koppel uit Tasmanië, Australië; een koppel uit Nieuw Zeeland en 2 vriendinnen uit Frankrijk, Normandië.
Het koppel uit Nieuw Zeeland leerde elkaar 3 jaar geleden kennen op de Camino Frances. Vorig jaar zijn ze getrouwd en wandelden ze de Camino Plata vanuit Sevilla. Dit jaar vertrokken ze in Montschau in Duitsland. Ze hebben reeds 50 stapdagen in de voeten. Ze zijn precies aan de helft. Nog 50 dagen te gaan tot in Santiago.
Voor de 2 Franse vriendinnen eindigt een weekje stappen vandaag. Ze vertrokken dinsdag in Aumont d'Aubrac en het eindigt voor hen vandaag in Congues. Ze doen elk jaar samen een weekje, op hun eigen tempo.
Gisteren ben ik in gedachten veel bezig geweest met vaderdag.
In de eerste plaats herinneringen laten naar boven komen over mijn eigen papa, die in 1986 overleed, 65 jaar, aan de gevolgen van longkanker.
In tweede instantie uiteraard leuke momenten de revue laten passeren met mijn eigen kinderen Annelies en Brecht. Beiden overleden aan de gevolgen van de ongeneeslijke zeldzame stofwisselingsziekte San Filipo. Annelies in 2005 op 20 jaar, Brecht in 2009, op 22 jaar.
Ten slotte bleef ik in gedachte bij de mensen die heel graag mama of papa zouden zijn geworden, doch waarbij die droom, om wat voor reden ook, niet konden of kunnen realiseren. Ook voor deze mensen zal een dag als moederdag of vaderdag een speciale, zware emotionele lading hebben. Ook die mensen zullen door een rouwproces gaan. Daarom steek ik voor al die mensen vandaag een extra kaars aan. En wens ik heb veel sterkte in dit rouwproces. En weet dat af en toe zwakte ook goed is.
Heerlijk ontbeten om 7u30. Paul serveert alleen. Christus is niet te bespeuren.
Hij is veearts en naar hier verhuisd om rust te vinden. Weg uit de hectiek van België. Hij specialiseert hier in de Aubrac koeien en verdient hier dus de kost als veearts. Christa zorgt voor de 4 kinderen en de dagelijkse opvang van maximaal 8 pelgrims.
Het weer is omgeslagen. Ideale wandel temperatuur, nevel en mist.
Ik vertrek om 8u30. Om 10 u bereik ik Le Soulier, waar een bijzondere gite mijn aandacht krijgt. Le Soulier de Saint Jacques wordt uitgebaat door een Frans koppel uit Avignon. Ze kunnen 24 pelgrims herbergen in aparte acvomodaties, waaronder zelfs een tipi tent. Ze hebben ook hun eigen kapel ingericht. Zalig.
Ze verwelkomen iedere passerende pelgrim met koffie, thee en een koekje. Je doneert donativo. Super lokatie.
De weg is de minst mooie tot nu toe. We wandelen weliswaar in een aangenaam glooiend landschap, doch vooral op smalle asfaltwegen.
In Espeyrac , in de kerk Saint Pierre hou ik mijn eerste stilte moment van de dag en aansteek ik de eerste kaarsjes van de dag.
Wat verderop in een bosje komen we plots bij een ontspringende beek. Het geluid van het neervallende klotsende water nodigt me uit om halt te houden. Op een afgeknapte boom kom ik tot rust en geniet ik een hele poos van het geluid van de kolkende beek. Een zalig moment. Een anker moment dat ik meeneem naar de reality world.
We passeren nog de kerk van Sénerques en het plaatsje Frontromieu. Wat vrij vertaald pelgrimsbron betekent. Ten slotte nemen we het voorbij het dorpje Saint Marcel de laatste, steile afdaling naar Congues. Ik neem die in lichte looppas. Dit doet minder pijn aan mijn onderstel.
Veel sneller dan verwacht arriveer ik bij de abdij van Congues, waar ik vanavond zal overnachten.
De mensen bij het onthaal zijn super blij mij te zien. De klokken hebben het 14u geslagen, de abdij opende net haar deuren, en daar valt al een eerste pelgrim binnen. Ik mag een kamer alleen kiezen, een geschenk wat ik in dank aanneem.
De mensen die hier de pelgrims verwelkomen zijn allemaal vrijwilligers. Zij werken hier 2 weken en dan worden ze weer afgelost. Ik neem een foto van dit joviaal kwartet.
Na
de dagelijks noodzakelijke was- en plasbeurt, start ik om 15u mijn ontdekkingstocht
in het wondermooie Congues. Inmiddels is de zon weer in actie getreden en wordt
het net als de vorige 2 dagen gloeiend heet.
Mijn eerste halte is de historische kerk, vlakbij het oude monnikenklooster
waar ik slaap.
De kerk is net als de kathedraal van Santiago een echte Pelgrimsbasiliek: er is
meer dan voldoende plaats in het schip en de dwarsschepen om pelgrims te
herbergen. En de Pelgrims kunnen de kerk aan de ene kant betreden en langs de
andere hun pelgrimstocht vervolgen.
Om 18 u zijn er de vespers en om 20u30 een mis waarin de Pelgrims worden
gezegend.
Na een wandeling , waarbij geen enkel straatje effen ligt, plof ik mij neer op
een terras voor de eerste pannenkoek sinds de start van deze camino.
Morgen lezen jullie meer over mijn religieus beleven in het klooster van
Congues.
Dag 6 op de via Podiensis. Van Espalion naar Colinhac, 28 km.
Eerst en vooral een gelukkige vaderdag aan alle papa's..
Mijn gedachten zijn in het bijzonder bij de papa's die deze dag, om wat voor reden ook, zonder hun kinderen moeten doorbrengen. Besef dat je kinderen hebt voor het leven, wat er ook gebeurt. Ze blijven dus altijd, allicht in het gedachten , zeker in het hart, voor altijd aanwezig.
Geniet er van.
Vanmorgen om 7u30 lekker ontbeten. Het wordt iedere dag beter. Vanmorgen zelfs yoghurt en kiwi op het menu. En 2 soorten cornflakes.
Om half acht vertrek ik en houd direct halt bij de prachtige kerk van Espalion. Bij de beeltenis van Sint Jacobus steek ik het eerste kaarsje van de dag aan. Speciaal voor mijn oudste zus Ingrid en haar Jozef, die een beetje sukkelt met zijn gezondheid. Zij was de eerste om mij om 8 u een bijzondere vaderdag te wensen.
Na dit stilte moment volg ik de oevers van de Lot, tot ik na 4 km arriveer in Saint Pieter. Wie wil investeren, hier staat een prachtige gite te koop. Ik bezoek de kerk van Bessuéjouls, met zijn prachtig romaans altaar en een beeld van de aartsengel Michaël. Hier kan ik geen kaarsjes branden maar ik kan wel een boekje kopen met spirituele teksten voor Pelgrims. Wat ik doe.
Bij het verlaten van de kerk sprong ik binnen in het mini gemeentehuis dat tot mijn grote verbazing toegankelijk is. Er zijn immers parlementsverkiezingen. Goed voor mij, want ik krijg dus een stempel.
En dan loopt het fout. Ik volg gele pijlen in de veronderstelling dat dit de juiste weg is. Tot na 4 km een landbouwer mij vraagt waar ik naar toe wandel. Groot is mijn ontgoocheling als hij mij vetelt dat ik de verkeerde route nam in Saint Pierre.
Ik moet dus terug en om 10u45 ben ik terug in Saint Pierre,. Ik deed dus 4 echte camïno km's in 2u. Ik heb wel anderhalf uur extra van de unieke panorama vergezichten van de vallei van de Lot genoten.
Terug op de goede weg is het direct stevig klimmen. Eens uit het bos vervolgt de weg hoofdzakelijk via een rustige asfaltweg tot in het feeërieke oude dorp Verrières.
Rond 13 uur arriveer ik uitgehongerd en uitgekookt in Estaing. Estaing ligt aan de oevers van de Lot, en via een oude gotische brug kom ik in het centrum. De "skyline" van Estaing wordt overheerst door het oude burcht/ kasteel van de familie Estaing. Allicht doet deze naam bij jullie een belletje rinkelen. Inderdaad, één van de nazaten, Valérie Giscard d' Estaing was een 25 jaar voor het milenniim een tiental jaar de president van Frankrijk.
In het dorp versterk ik de innerlijke mens bij " Au Ch'ti Estagnol. De patron komt uit de buurt van Bergues. Ik bestel een croque om direct op te eten en nog een sandwich met jambon voor onderweg.
Om 14 u ben ik er weer klaar voor. Voorbij de brug kun je kiezen uit 2 GR' s om in Congues te geraken: de GR 6 en de GR 65, de route die ik al volg sinds de start. Gezien mijn accident de parcours deze morgen , blijf ik bij het plan en volg verder de GR 65.
Gelukkig is de streek mooi. De temperatuur blijft oplopen tot 35 graden. Het pad is iets minder mooi. Vooral asfaltwegen, wat de voeten nog meer verhit, sporadisch het bos en dus ook de koelte op zoekend.
Uitgeput maar voldaan bereik ik om 17u30 mijn staanplaats voor vanavond. Bij Paul en Rita uit de buurt van Asse.
Na een alweer zeer lekker Frans ontbijt staan we om 8 u onder een stralende zon klaar om te vertrekken.
Buiten gekomen ontmoet ik een bende Duitse vriendinnen.
Die willen weten waar al die buencamino attributen vandaan komen. Mijn fleece, mijn buff, een polsbandje dat ik cadeau kreeg van Anneke en Els. Ik doe dus mijn verhaal en maak de gepaste Buencamino reclame in mijn mooi Duits. En ik nodig ze uit in de mooiste winkel van Nieuwpoort.
Na anderhalf uur en 8 km verder kom ik in Saint-Chely- d'Aubrac aan. Na een avontuurlijke afdaling in een bosrijke omgeving. Het is druk op de camino. Blijkbaar heeft de plaatselijke wandelclub zijn tweedaagse tocht rond de Monts d'Aubrac.
Ik neem hier in Saint Chély een eerste pauze. Eerst wat proviand inkopen, daarna genieten van een kop koffie op terras vlak bij de kerk.
Leuk om al die mensen te zien passeren die ik daarnet in de afdaling voorbij vlamde.
Na 45 min , en na mijn dagelijks kerkritueel, ben ik weer en route.
Via de zogenaamde mooie stenen Pelgrimsbrug kom ik iets verder in een beukenbos. De koelte van het bos is welkom . De temperatuur blijft maar stijgen en de zon toont zich van haar beste zijde. Geen wolkje aan de lucht . Een machtig blauwe hemel. Super.
We arriveren na anderhalf uur in L'Estrade, waar volgens mij de monts d' Aubrac eindigen.
Bij het binnenkomen van dit gehucht vallen we als het ware neer in een schuurtje waar koffie en thee wachten op de Pelgrims. Heel attent. Je laat een bijdrage achter in het geldkoffertje. Een beetje verder is een kraantje waar we de watervoorraad kunnen aanvullen. Geen onbelangrijk detail op de camino, zeker met zo'n hitte. Ik drink gemiddeld 3 l water tijdens de wandeling. 'S morgens en 's avonds nog een liter. Vandaag zal dit zeker nog een liter extra zijn.
Nog geen alcohol gedronken. Slecht voor de spieren.
Tijdens het bijtanken word ik aangesproken door een jonge man uit Laakdal. Hij stapt een weekje hier in de buurt. Morgen wil hij eens een ander traject nemen.
Vol goede moed starten we de afdaling in het bos. De komende 5 km dalen we van 830 m naar 527 m. Dit is voor mij vermoeiender en pijnlijker dan klimmen. Het is wel een prachtig rotspad moeilijk te bewandelen, dus opperste concentratie is geboden. Tijdens deze afdaling kom ik Serge en Utah tegen.
Serge is een kranige 74 jarige man afkomstig uit de grensstreek Frankrijk Italië, in een ski station. Utah is zijn hond. Een prachtige herdershond genre Canto en Goethe. Heel braaf. Hij is 18 maanden . Vanaf nu gaan beiden jaarlijks een weekje stappen op een Sint Jacobs pad.
De stilte van het bos brengt innerlijke rust. Ik word ook plots omringd door 2 vlinders. De voorbije dagen was dit vaak maar 1 exemplaar. Het beeld met de vlinders roept de leuke herinneringen op van mijn vele wandelingen met mijn kinderen Annelies en Brecht. Zowel in het bos van Waasmunster als aan zee in Sint Idesbald. Het brengt me bij de metafoor dat het leven als een droom bestaat : het komt, het gebeurt, en het gaat. Hoe je met het gebeuren om gaat kan voor een groot deel je geluk en je succes bepalen...
Om 13 u , na 24 km, arriveer ik in de vallei van de Lot, in het stadje Saint- Come -D' Olt.
Ik word bevangen door de doodse stilte. Lijkt wel een spookstadje. Dit zal straks wel veranderen als hier meerdere pelgrims aankomen om de nacht door te brengen.
Ik breng een bezoek aan de kerk, en steek een kaarsje aan ter ere van de eerste verjaardag van Heidi 's metekindje Lily.
Bij het verlaten van de kerk bots ik opnieuw op het Franse koppel uit Parijs. Dit is nu de derde dag op rij dat onze pelgrimswegen elkaar kruisen. Ook zij wandelen door tot Espalion. Zij nemen de variante route zonder hoogte verschillen.
Ik besluit om de originele weg te nemen door het bos, steil omhoog, Via het beeld van de Madonna, die hoog op de heuvel over het stadje waakt.
Het zijn, zo lang ik me kan herinneren, de zwaarste en lastigste 6 km in mijn jonge leven geweest. Het lijkt wel op de muur van Hoei, doch 5 km lang.
Voorbij de Madonna komen we bij de Saint-Hilarian kerk van Perse. Ik heb niet de moed en de kracht om nog eens die steile treden naar de kerk te nemen. Ik moet het dus doen met een foto van dit historisch monument vanaf de achterzijde.
Nu nog 1 km steil naar beneden om via de oevers van de Lot Espalion binnen te wandelen. Ik trek eerst naar de info de tourisme voor de stempel. Daarna zoek ik de apotheek. Ik vermoed immers een blaar op de onderkant van mijn rechter hiel. Ik koop voor alle zekerheid tape . Schuin tegenover de apotheek bemerk ik hotel Francais. Gezien mijn vermoeidheid val ik hier binnen. Voor 60 pelgrimsoord krijg ik een kamer met half pension. Moet kunnen. Bij uitdoen van mijn schoenen en kousen krijgt mijn vermoeden gelijk...
Ik bedenk dat elk bereikt doel het begin van een nieuwe tocht kan betekenen. Morgen dus naar ....afhankelijk van de voetjes.
De wandeling vandaag kunnen we met 1 woord. omschrijven: subliem.
35 km wandelen in de weidse omgeving, door de weiden waar de Aubrac koeien razen, klimmen van 1050 m naar het hoogste punt van deze camino 1324 m ( Col d' Aubrac), het is zalig.
Samen met de bergpas van Saint Jean Pied de Port over de Pyreneeën, en de bergpas van Cebreiro in de bergen van Cantabrië, toch wel het mooiste wat ik tot nu toe op mijn pelgrimswegen naar Compostela mocht beleven.
Na het beste ontbijt dat ik deze week al kon proeven, het klassieke Frans brood, doch nu aangevuld met heerlijke chocolade koek en echte grote boterige Franse croissant, Begin ik om 8u15 aan mijn tocht door de Monts d'Aubrac. Tijdens het ontbijt is het onophoudelijk aan het regenen
Het wandelen vergaat mij vandaag super.
Geen last van de kwaaltjes die ik gisteren had. Ik geniet en vlieg over de hellingen.
Mijn eerste halte, voor mijn eerste stilte moment en kaarsjes ritueel in na 5 km in de minuscule kapel de Bastide.
Wat verder staat een prachtig huis te koop met een oninneembaar zicht op de Aubrac heuvels. Het zet me aan het dromen...tot ik in Lasbros, na 7 km, bijna uit mijn sokken wordt weggewaaid door een laag overvliegende jet. Wat een hele kabaal ook. Waarschijnlijk is hier ergens in de buurt een militaire basis.
Mijn meegereisde sandwich eet ik op in Rieutort na 20 km. Bij de stenen dorpsbron, naast een voormalig bakhuisje, staat nu een nieuwe PICNIC tafel. Ik krijg direct het gezelschap van 2 poezen die zo lief kijken dat ze mogen mee eten
Dit tafereel doet me nadenken over de ware geest van de camino. De weg als gids, delen, ontvangen en nemen. Ontmoetingen met mensen. Er is alleen de goede weg, buencamino. Het is de wijze waarop wij hem bewandelen die zal bepalen of we goed of minder goed zullen aankomen.
Na deze korte overpeinzingen ben ik om 12u30 klaar om verder te stappen naar Nasbinals. In de mooie Romaanse Notre Dame kerk heb ik mijn tweede stilte moment van de dag. De meeste Pelgrims houden hier ook half om te slapen. Bij het buitenkomen van de kerk bots ik op het Franse koppel dat bij mj aan tafel zat in Le Sauvage. Ze geven toe dat er af en toe een " snellere" route nemen. Iedereen zijn camino. De man vertelt me zelfs dat er een handeltje bestaat in voorgestempelde stempelboekjes, die Fransen dan kopen, om toch maar aan te tonen dat ze de camino liepen.
Na dit weetje dagje wandel ik nog 8 km door naar Aubrac, noodzakelijk door weiden in gezelschap van de Aubrac koeien en reusachtige graniet stenen. Net voor het dorp ligt een oud sanatorium, nu dienst doend als manage en vakantiecentrum. Ik slaap in het centrum in het oude pelgrimshospitaal, nu een hotel. Uiteraard staat vanavond Aubrac steak op het menu. Smakelijk.
Net voor je Aubrac binnen stapt staat een mooi gedenkteken met een wijze tekst. Vrij vertaald: in de stilte en het alleen zijn, vindt je de kracht van het essentiële.
Impressies van dag 3 op de prachtige Via Podiensis, door de Montagne de la Margeride. Van Sauvage tot Aumont Aubrac, 28 km.
Beste Bloglezers,
Lekker gegeten in Le Sauvage, allemaal gerechten, klaar gemaakt met plaatselijke producten. Le Sauvage was aanvankelijk een boerderij, eigendom van de Orde der Tempeliers. Toen ze in handen kwam van het Departement Le Puy, werd besloten om ze uit te baten als herberg voor de Pelgrims op weg naar Compostela. Na een grondige renovatie werd een aanbesteding uitgeschreven voor deze uitbating. 31 lokale boeren schreven gezamenlijk in en wonnen de aanbesteding. De herberg wordt dus dagelijks door een van deze 31 mensen uitgebaat. heel knap. En dit om hun lokakale producten in de kijker te zetten. Er is dan ook in de herberg een kleine winkel met hun producten. ik deel de tafel met 2 Franse vrienden uit de streek van Tours, een Frans koppel uit Parijs, een papa en zijn dochter uit Duitsland en een dame uit Zwitserland. Ik heb heel slecht geslapen omdat de 2 Duitse dames op de kamer om ter hardst snurken. En dat laat zich direct voelen bij de eerste stappen. Ik vertrek om 8 u en voel pijn aan beide voorvoeten, mijn linker kuitspier, en last but not least, mijn nek en schouders. Dit baart me de meeste zorgen, gezien mijn operatie vorig jaar. Nog een verandering na mijn laatste camino in 2012. Nadat ik een paar keer mijn rugzak op en aan zet, om telkens de schouderriemen te veranderen , lijkt het me dat de derde poging de beste aanvoelt. De pijn vermindert inderdaad na een paar km en ik haal opgelucht adem. Inmiddels verbijt ik de pijn in de voeten en drijf ik mijn tempo op. Wat opvalt is opnieuw de stilte en de prachtige vergezichten, omgeven door groen. Bijna zonder het te beseffen bereik ik om 14u30 mijn gereserveerde slaapplaats Hotel Aubrac in Aumont- Aubrac. Ik ben de eerste gast, doch de uitbater zegt dat ik geluk heb dat ik reserveerde, want hij zit vol. Straks zijn we hier dus met 24 Pelgrims. Bij het uitdoen van mijn schoenen zie ik direct van waar de pijn komt: ik heb een joekel van een blaar op mijn linker grote teen. En ze is open gegaan tijdens het wandelen . na de deugddoende douche en de dagelijkse was en plas van de kledij, ga ik op zoek naar een apotheek om gerief te kopen zodat ik mijn wonde kan verzorgen. Daarna bezoek ik de kerk voor mijn dagelijkse stilte moment en mijn kaarsjes ritueel. De kaarsjes zijn voor alle mensen die ik wil dankbaar zijn: in de eerste plaats Heidi die me deze tocht gunt; Dina en Martine die de winkel en de Smovey draaiende houden; Eric van Clixxs die me dit verlof gunt, alhoewel ik er geen recht op heb ( doordat ik vorig jaar niet in loondienst werkte); en alle mensen die ik ontmoet die me bij staan met raad en daad. Vervolgens passeer ik bij het bureau van Toerisme om de lokale stempel te krijgen. Op de terugweg naar het hotel bots ik op een plaatselijk Buencamino shop. Ik stap er binnen en begin ervaringen met de patron uit te wisselen. Hij focust op alleen wandelen, en. Beperkt zijn assortiment tot 2 merken kledij en 3 merken schoenen. Ook hij maakt gebruik van de voeten meetplank van Sidas. Ik vertel hem over mijn probleem. Hij zegt me niet verwonderd te zijn, ik ben blijkbaar niet de enige met dergelijk verhaal. Door de typische ondergrond van deze via Podiensis, namelijk veel kiezel, raken de voeten veel sneller over verhit. Gecombineerde met spannende schoenen en niet passende kousen kan dit leiden tot blaarvorming. Alweer een ervaring en slimme adviezen rijker. Net voor het avondeten strompelen de Duitse papa en zijn dochter binnen. Papa Willem trekt de bagage voort op een karretje. Ze zien er beide oververmoeid uit en sluiten direct bij me aan. Zij spreken geen Frans, en de andere gasten zijn allemaal Fransen. En zoals iedereen weet spreek ik perfect Jean Marie Pfaff Duits. Willem is 80 jaar en wilde samen met zijn dochter Birgit op de camino lopen. Birgit is lerares Duits Godsdienst en in Duitsland hebben die nu 2 weken verlof. In juli zijn de scholen er gewoon open en dan in augustus hebben ze een maand verlof. Ook Birgit heeft een connectie met België. haar zoon studeert pol en soc en zit momenteel voor een stage in het Europees parlement in Brussel'. Ze heeft ook een dochter die kinderarts is. Maar alle respect voor haar papa Willem die op zijn 80 ste dit huzarenstukje wil doen. vandaag hebben we gewandeld onder een stralende zon en lekker warm. Tijdens het avondeten zien we de wolken voorbij komen. Dit beloofd niet veel goeds voor de wandeling van morgen. Positief blijven en vertrouwen hebben!
fijne avond en tot blogs, beste buencamino groeten van Bart.
we zijn klaar voor dag 2. Gisteren lekker gegeten in de gite van onze gastheer en gastvrouw. Ze beschikken over 2 kamers: een voor 6 personen en een voor 4 personen. De eerste werd ingenomen door een Duitse familie, afkomstig uit het Brugge van Duitsland, de naam ontsnapt me. Opa, oma, dochter, schoonzoon,, kleinzoon en kleindochter. Opvallend is dat de kleindochter het syndroom van Down heeft. Knap dat zij de samen de camino lopen tot in Congues. Opa heeft de camino microbe aan zijn nakomelingen doorgegeven. Hij stapte reeds in 1990 op de camino Frances. in de tweede kamer slaap ik samen met drie Belgische dames afkomstig uit de buurt van Luik. Zevroegen le of ik niet bang was om de kamer te delen met 3 dames van rijpere leeftijd. Ik antwoordde dat ik wel wat vrouwengeweld gewoon was, aangezien ik opgroeide met 6 zussen. Op dat moment besefte ik dat er veel gebeurde sinds mijn laatste camino in 2012. Niet alleen professioneel, zeer zeker ook op familiaal vlak. 2 zussen zijn inmiddels , Myriam en Mizef, zijn immers resp in 2013 en 2016 overleden. Beide na een lange , harde en ongelijke strijd tegen kanker. De eerste kaarsjes morgen vandaag zijn voor hen en hun dichtste nabestaanden. Ook professioneel ziet mijn leven er nu gans anders uit. Na mijn ontslag begin 2014 bij Vebego, na 29 jaar dienst toch weleen harde klap, besliste ik om van wandelen mijn professie te maken, zeker geïnspireerd door de eerder gewandelde camino's. Gecombineerd met mijn praktijk ervaring als coach, en mijn opleiding mastercoach bij Gea en wandelcoach bij wandelcoach Nederland werd ik dus wandelcoach. Gecombineerd met een wandelwinkel en een wandelclub en Smovey wandelen. Vooralsnog geen groot succes. De juiste focus kiezen zal de komende maanden heel belangrijk zijn. Wat een lens aandacht geeft, groeit. Ik geef misschien aan teveel dingen aandacht, zodat niet alles optimaal tot zijn recht kan komen. Hopelijk vind ik op deze camino de juiste antwoorden. En zo kom ik weer bij de gasten van gisteravond. De elfde pelgrim was een IC arts van Gasthuisberg. Aangezien er maar 10 slaapplaatsen waren, mocht hij gebruik maken van het noodbed in de living. En hij gaf me al direct een bruikbare tip die me kan helpen bij de juiste keuze. Hij adviseerde mij om volop voor wandelcoaching te gaan, naar de doelgroep hoofdverpleegkundigen in de zorg. Zij zijn onderhevig aan veel werkdruk, en stress. Tevens wordt van hen coachende vaardigheden verwacht, terwijl ze daar niet voor opgeleid zijn, en er ook van binnen de zorg weinig aan gebeurd. Belangrijke tip. Ook artiesten zouden deugd hebben aan een korte trip om tot rust te komen, begeleid door een coach. Daarom doet deze man deze korte camino. Op aanraden van een collega van hem. Hij zal vandaag van de route afwijken. Annemie Struyf, bekend van op tv, is een vriendin des huizes. Zij verblijft momenteel in de buurt en hij wilde ze een bezoekje brengen. Hij beloofde me om het thema wandelcoachen bij haar aan te kaarten. Misschien ziet ze er wel een reportage in.
Vanmorgen dus om 8u30 vertrokken na een lekker ontbijt met oa zelfgemaakte bananen/kiwi konfituur. De eerste 12 km zijn niet van de poes. De klim naar Saugues, 12 km lang, 500 hoogte meters overwinnen, mag er zijn. De imposante Saint Medard kerk valt direct op. Zoals gemeld brand ik er de eerste kaarsjes van de dag. Hier in Frankrijk zijn het trouwens echte kaarsen, niet van dat electronisch gedoe zoals in de meeste grote kerken in Spanje. Wanneer ik de kerk verlaat woedt ik opgewacht door een oud vrouwtje. Zij neemt me mee naar haar bureeltje om mij te voorzien van de originele stempel. Ze vertelt me dat ik nu het lastigste stuk van de via Podiensis achter de rug hebt. Als ze hoort dat ik verder wandel richting Le Sauvage waarschuwt ze mij dat het daar ook in deze periode vrij koud kan zijn. Saugues is verder ook gekend als klompenmakers stad en van de legende dat de stad einde achttiende eeuw geterroriseerd werd door een wolf. Deze zou honderden vrouwen en kinderen hebben verslonden alvorens hij gedood werd door een plaatselijk held. Er is een museum gewijd aan deze gebeurtenissen. inmiddels wandelen we verder naar La Sauvage , terwijl het in tegenstelling tot wat het oude vrouwtje vertelde, steeds warmer wordt. Van Saugues naar Le Sauvage is het 20 km vals plat, richting de Montagne de Margeride, 1300 m hoog. Heerlijk, doch ook niet te versmaden.
ik slaap vanavond in de enig slaapplaats op Le Sauvage, ze draagt ook dezelfde naam als de plaats. Ik heb gelukkig gereserveerd, wat ze zijn volgeboekt. Ik slaap in een kamer met 6, en wordt vriendelijk verwelkomt door Pamela, een Amerikaanse dame die banden heeft met Merksem. Haar man deed zijn laatse jaar humaniora in Merksem, Sint Lutgardis, bij gastfamilie Goosens. Zij wandelde vorig jaar alleen de Camino Frances, nu samen met haar man de via Podiensis. Haar man is nergens te bespeuren. Hij zit in de bar een biertje te drinken. De andere kamergenoten komen uit Duitsland en Frankrijk.
Dag 1, 6 juni 2017, Le - Puy- en - Velay naar Monistrol d'Allier, 32 km
beste bloglezers,
aangezien ik mijn inloggegevens niet meer kon achterhalen van mijn vorige blog, heb ik een nieuwe gekozen, met een meer toepasselijke naam " Buencamino".
vandaag ben ik gestart met een mini camino op de via Podiensis in Frankrijk. Deze start in Le Puy en eindigt in Saint Jean Pied de Port, 730 km. Ik hoop om er 250 te doen, tot in Figeac.
Ik heb heerlijk vannacht geslapen in de authentieke pelgrimsherberg in Le Puy, vlak bij de kathedraal. Om 6u30 ontbijt, om 7u de mis met de zegening van alle pelgrims die vandaag vertrekken. Snel gerekend zijn er een 100 tal. De meeste mensen komen uit Frankrijk. Daarna gaan we de wereld rond: een koppel uit Nederland, 4 Belgen, een dame uit Canada, een koppel uit Noorwegen, iemand van Amerika, van Madagascar, een achttal Duitsers en iemand van Australië. In tegenstelling tot op de Camino Frances in Spanje geen Aziaten.
De aanbevolen route gaat tot Saint Privat d'Allier. Ik wandel dus door tot Monistrol d' Allier, prachtig gebied, Gorges de l'Allier.
De start in Le Puy is op 630 m. De hoogste top is voorbij Montbonnet, Monts de Devès op 1205 m. De afdalingen naar Saint Privat d' allier en naar Monistrol zijn niet te onderschatten.
Ik slaap in de Gite La Tsabone, bij het echtpaar Manière. Er is plaats voor 10 mensen, doch we slapen vandaag met 11. Heel klein voor zoveel mensen. Ik deel de kamer met 3 Belgische dames : drie vriendinnen uit Wallonië die jaarlijks enkele dagen uittrekken om op de camino te wandelen. Ze zijn enkele jaren gelden gestart in Luik, en nu gaan ze door tot Congues. Zij zijn zondag gestart in Le Puy, en laten hun bagage vervoeren. In de andere kamer slaapt een Duitse familie uit de streek van Nürnberg . Opa, oma, dochter, schoonzoon en de 2 kleinkinderen. Opa trok reeds in 1990 voor de eerste keer naar Compostela. Hij heeft de Camino verslaving dus door aan zijn nageslacht. Het kleindochtertje Anna is een meisje van 14 met het syndroom van Down. Fantastisch dat ook zij dit mag meemaken.
De 11 de gast is een dokter IC actief in Gasthuisberg. Hij stapt een week , doch gaat richting Rochamandour. Hij brengt er een bezoek aan Annemie Struyf, bekend van op tv. Zij is een vriendin des huizes. Hij is onder de indruk van mijn wandelcoach verhaal en moedigt mij aan om van deze activiteit een echte prioriteit te maken, met focus naar de zorg. Hij beschrijft de stress en het gebrek aan coaching binnen de zorg en beweert dat wandelen met een coach veel mensen zou helpen binnen de gezondheidszorg. Hij zou onze ontmoeting zeker aankaarten bij Annemie, miss hier maakt ze een reportage over wandelcoaching.
Toeval bestaat dus echt niet. Immers een van de redenen waarom ik deze camino loop is om na te denken welke professionele focus ik kan leggen de komende jaren, in de herfst van mijn actieve carrière. Dokter Joost zou het alleszins weten.
Morgen stap ik naar Le Sauvage, een etappe naar het op 1 na hoogste punt van deze camino, 32 km.
