Na een alweer zeer lekker Frans ontbijt  staan we om 8 u onder een stralende zon klaar om te vertrekken.

Buiten gekomen ontmoet ik een bende Duitse vriendinnen.

Die willen weten waar al die buencamino attributen vandaan komen. Mijn fleece, mijn buff, een polsbandje dat ik cadeau kreeg van Anneke en Els. Ik doe dus mijn verhaal en maak de gepaste Buencamino reclame in mijn mooi Duits. En ik nodig ze uit in de mooiste winkel van Nieuwpoort.

Na anderhalf uur en 8 km verder kom ik in Saint-Chely- d'Aubrac aan. Na een avontuurlijke afdaling in een bosrijke omgeving. Het is druk op de camino.  Blijkbaar heeft de plaatselijke wandelclub zijn tweedaagse tocht rond de Monts d'Aubrac.

Ik neem hier in Saint Chély een eerste pauze. Eerst wat proviand inkopen, daarna genieten van een kop koffie op terras vlak bij de kerk.

Leuk om al die mensen te zien passeren die ik daarnet in de afdaling voorbij vlamde.

Na 45 min , en na mijn dagelijks kerkritueel, ben ik weer en route.

Via de zogenaamde mooie stenen Pelgrimsbrug kom ik iets verder in een beukenbos. De koelte van het bos is welkom . De temperatuur blijft maar stijgen en de zon toont zich van haar beste zijde. Geen wolkje aan de lucht . Een machtig blauwe hemel. Super.

We arriveren na anderhalf uur in L'Estrade, waar  volgens mij de monts d' Aubrac eindigen.

Bij het binnenkomen van dit gehucht vallen we als het ware neer in een schuurtje waar koffie en thee wachten op de Pelgrims. Heel attent. Je laat een bijdrage achter in het geldkoffertje. Een beetje verder is een kraantje waar we de watervoorraad kunnen aanvullen. Geen onbelangrijk detail op de camino, zeker met zo'n hitte. Ik drink gemiddeld 3 l water tijdens de wandeling. 'S morgens en 's avonds nog een liter. Vandaag zal dit zeker nog een liter extra zijn.

Nog geen alcohol gedronken. Slecht voor de spieren.

Tijdens het bijtanken word ik aangesproken door een jonge man uit Laakdal. Hij stapt een weekje hier in de buurt. Morgen wil hij eens een ander traject nemen.

Vol goede moed starten we de afdaling in het bos. De komende 5 km dalen we van 830 m naar 527 m.   Dit is voor mij vermoeiender en pijnlijker dan klimmen. Het is wel een prachtig rotspad moeilijk te bewandelen, dus opperste concentratie is geboden. Tijdens deze afdaling kom ik Serge en Utah tegen.

Serge is een kranige 74 jarige man afkomstig uit de grensstreek Frankrijk Italië,  in een ski station. Utah is zijn hond. Een prachtige herdershond genre Canto en Goethe. Heel braaf.  Hij is 18 maanden . Vanaf nu gaan beiden jaarlijks een weekje stappen op een Sint Jacobs pad.

De stilte van het bos brengt innerlijke rust. Ik word ook plots omringd door 2 vlinders. De voorbije dagen was dit vaak maar 1 exemplaar. Het beeld met de vlinders roept de leuke herinneringen op van mijn vele wandelingen met mijn kinderen Annelies en Brecht. Zowel in het bos van Waasmunster als aan zee in Sint Idesbald. Het brengt me bij de metafoor dat het leven als een droom bestaat : het komt, het gebeurt, en het gaat. Hoe je met het gebeuren om gaat kan voor een groot deel je geluk en je succes bepalen...

Om 13 u , na 24 km, arriveer ik in de vallei van de Lot, in het stadje Saint- Come -D' Olt.

Ik word bevangen door  de doodse stilte.  Lijkt wel een spookstadje. Dit zal straks wel veranderen als hier meerdere pelgrims aankomen om de nacht door te brengen.

Ik breng een bezoek aan de kerk, en steek een kaarsje aan ter ere van de eerste verjaardag van Heidi 's metekindje Lily.

Bij het verlaten van de kerk bots ik opnieuw op het Franse koppel uit Parijs. Dit is nu de derde dag op rij dat onze pelgrimswegen elkaar kruisen. Ook zij wandelen door tot Espalion. Zij nemen de variante route zonder hoogte verschillen.

Ik besluit om de originele weg te nemen  door het bos, steil omhoog,  Via het beeld van de Madonna,  die hoog op de heuvel over het stadje waakt.

Het zijn, zo lang ik me kan herinneren,  de zwaarste en lastigste 6 km in mijn jonge leven geweest. Het lijkt wel op de muur van Hoei, doch 5 km lang. 

Voorbij de Madonna komen we bij de Saint-Hilarian kerk van Perse. Ik heb niet de moed en de kracht om nog eens die steile treden naar de kerk te nemen. Ik moet het dus doen met een foto van dit historisch monument vanaf de achterzijde.

Nu nog 1 km steil naar beneden om via de oevers van de Lot Espalion binnen te wandelen. Ik trek eerst naar de info de tourisme voor de stempel. Daarna zoek ik de apotheek. Ik vermoed immers een blaar op de onderkant van mijn rechter hiel. Ik koop voor alle zekerheid tape .
Schuin tegenover de apotheek bemerk ik hotel Francais. Gezien mijn vermoeidheid val ik hier binnen. Voor 60€ pelgrimsoord krijg ik een kamer met half pension. Moet kunnen.
Bij uitdoen van mijn schoenen en kousen krijgt mijn vermoeden gelijk...

Ik bedenk dat elk bereikt doel het begin van een nieuwe tocht kan betekenen. Morgen dus naar ....afhankelijk van de voetjes.

Beste buencamino groeten van Bart.