Van Aumont -Aubrac naar Aubrac, 35 km.

De wandeling vandaag kunnen we met 1 woord. omschrijven: subliem.

35 km wandelen in de weidse omgeving, door de weiden waar de Aubrac koeien razen, klimmen van 1050 m naar het hoogste punt van deze camino 1324 m ( Col d' Aubrac), het is zalig.

Samen met de bergpas van Saint Jean Pied de Port over de Pyreneeën,  en de bergpas van Cebreiro in de bergen van Cantabrië, toch wel het mooiste wat ik tot nu toe op mijn pelgrimswegen naar Compostela mocht beleven.

Na het beste ontbijt dat ik deze week al kon proeven, het klassieke Frans brood, doch nu aangevuld met heerlijke chocolade koek en echte grote boterige Franse croissant,  Begin ik om 8u15 aan mijn tocht door de Monts d'Aubrac. Tijdens het ontbijt is het onophoudelijk aan het regenen

Het wandelen vergaat mij vandaag super. 

Geen last van de kwaaltjes die ik gisteren had. Ik geniet en vlieg over de hellingen. 

Mijn eerste halte, voor mijn eerste stilte moment en kaarsjes ritueel in na 5 km in de minuscule kapel de Bastide.

Wat verder staat een prachtig huis te koop met een oninneembaar zicht op de Aubrac heuvels. Het zet me aan het dromen...tot ik in Lasbros, na 7 km, bijna uit mijn sokken wordt weggewaaid door een laag overvliegende jet. Wat een hele kabaal ook. Waarschijnlijk is hier ergens in de buurt een militaire basis.

Mijn meegereisde sandwich eet ik op in Rieutort na 20 km. Bij de stenen dorpsbron, naast een voormalig bakhuisje, staat nu een nieuwe PICNIC tafel. Ik krijg direct het gezelschap van 2 poezen die zo lief kijken dat ze mogen mee eten 

Dit tafereel doet me nadenken over de ware geest van de camino. De weg als gids, delen, ontvangen en nemen. Ontmoetingen met mensen. Er is alleen de goede weg, buencamino. Het is de wijze waarop wij hem bewandelen die zal bepalen of we goed of minder goed zullen aankomen.

Na deze korte overpeinzingen ben ik om  12u30 klaar om verder te stappen naar Nasbinals. In de mooie Romaanse Notre Dame kerk heb ik mijn tweede stilte moment  van de dag. De meeste Pelgrims houden hier ook half om te slapen. Bij het buitenkomen van de kerk bots ik op het Franse koppel dat bij mj aan tafel zat in Le Sauvage. Ze geven toe dat er af en toe een " snellere" route nemen. Iedereen zijn camino. De man vertelt me zelfs dat er een handeltje bestaat in voorgestempelde stempelboekjes, die Fransen dan kopen,  om toch maar aan te tonen dat ze de camino liepen.

Na dit weetje dagje wandel ik nog 8 km door naar Aubrac, noodzakelijk door weiden in gezelschap van de Aubrac koeien  en reusachtige graniet stenen. Net voor het dorp ligt een oud sanatorium,  nu dienst doend als manage en vakantiecentrum. Ik slaap in het centrum in het oude pelgrimshospitaal, nu een hotel. Uiteraard staat vanavond Aubrac steak op het menu. Smakelijk.

Net voor je Aubrac binnen stapt staat een mooi gedenkteken met een wijze tekst. Vrij vertaald: in de stilte en het alleen zijn, vindt je de kracht van het essentiële. 

Met deze doordenker wens ik jullie buencamino.

Bart.