|
Beste bloglezer
Wat ik gisterenavond beleefde was zo niet het mooiste, allicht wel een van de meest memorabele momenten die ik op mijn caminos mocht beleven.
Om 18u De vespers in de kerk.
Om 19u de sobere doch lekker en voldoende maaltijd in de abdij.
De maaltijd wordt ingeleid door de voorzanger van daarnet.
Hij vertelt dat zij met 6 premonstratenzer monniken instaan voor het onderhouden van de kerk en de abdij.
" Wij zijn arme monniken ", vervolgt hij. " Het verschil tussen arme mensen en rijke mensen is dat de eerste veel nood hebben aan vrienden en de tweede veel nood aan debiteuren ". Een citaat om te onthouden.
Hij voegt er lakoniek aan toe dat hun monniken orde beter bekend zijn door de uitbating van de abdij van Leffe en Grimbergen. ..
Voor de uitbating van de abdij worden zij bijgestaan door vrijwilligers. Zo hebben ze hier vorig jaar 18.000 pelgrims ontvangen.
Voor hij de tafel zegent roept hij een Franse, Engelse, Duitse en Nederlandse pelgrim om straks in de mis van 20u30 een stukje tekst voor te lezen. Aangezien ik de enig Nederlands sprekende pelgrim van de avond ben, duidt hij mij aan als Chinese vrijwilliger.
Na de mis volgt er een uitleg van het timpaan boven de dubbele ingang van de kerk. Dit Romaanse beeldhouwwerk beschrijft het thema van het Laatste Oordeel.
Aansluitend volgt een orgelconcert met lichtspel in de kerk. Magnifiek. De superieure klanken gekoppeld aan afwisselend licht zijn een streling voor ogen en oren en geven een zalig gevoel van rust. Ideale voorbereiding voor een vredige nachtrust.
Vanmorgen dan na een eenvoudig ontbijt om 7u45 op pad richting Livinhac - le - Haut.
Aan de ontbijttafel waarschuwen andere pelgrims me voor de aankomende hitte, tot 38 graden. Gevolgd in de late namiddag door forse onweersbuien. Daarom adviseren ze me om een variante route te nemen. In km even lang, doch minder lastig. Eens op pad besluit ik toch om de oorspronkelijke GR 65 te volgen.
Het pad in het bos loopt zeer steil omhoog. Halverwege staat de kleine kapel Sainte - Foy. Ik volg dus het moeilijkere tracé richting Noailhac. Een plaatselijke bewoner probeert me nog op andere gedachten te brengen, doch ik blijf bij mijn keuze.
Om 9u45 bereik ik de kerk van Noailhac en is het tijd voor mijn eerste dagelijks kerkritueel. Ik neem ook een pauze in het plaatselijk dorpscafé. Tevens restaurant en winkel. Na een lekkere deugddoende grande café au lait met een immens en smakelijk stuk cake, ben ik versterkt klaar voor de komende km's.
Iets later bereik ik een zoveelste kapel van Saint-Roch. Tot mijn verbazing zit het Nieuw Zeelands koppel daar te rusten. Ze zijn na mij vertrokken en door de variante route te nemen hebben ze me dus al bijgehaald.
Mariannah en Jürgen leerden elkaar dus kennen 2 jaar geleden op de Camino Frances. Jürgen is een naar Nieuw Zeeland uitgeweken Duitser. Mariannah komt uit Namibië. Jürgen was altijd professioneel actief in de reissector voor een reisbureau verbonden aan Swiss Air. Nu organiseert hij VIP tours in Nieuw Zeeland. Tot 1000 per dag betalen zijn klanten. Het doel is om 6 maanden te werken, en dan 6 maanden, hoofdzakelijk wandelend over caminowegen, Europa verkennen.
Ze sliepen evenees in de abdij in Congues en hij was de Engelstalige voorlezer.
Aan tafel gisterenavond vertelde hij nog een leuk wistje datje : de Kiwi , het export product van zijn land, is eigenlijk begin de jaren 50 ingevoerd als een Chinese " grosseille". De slimme marketing jongens en meisjes van Nieuw Zeeland hebben dan de naam Kiwi bedacht. Genoemd naar een zeldzame vogel die alleen in Nieuw Zeeland verblijft. Ook de inwoners van Nieuw Zeeland noemen ze Kiwi's.
We nemen foto's van elkaar voor de kapel en nemen afscheid. Allicht scheiden hier onze wegen omdat zij stoppen in Decazeville. Ik wandel dan nog een 5 tal km verder.
Ik vervolg mijn weg die nu hoofdzakelijk langs asfaltwegen loopt tot in Decazeville. Steil naar beneden. Vlak voor ik het Laatste stuk van de weg naar beneden richting stad neem, hou ik mijn tweede pauze.
Ik hoor de klok 12 u slaan.
Mijn sandwich met hesp doet deugd. De eau potable bron zeer welkom. Ik verfris er ook hoofd, nek armen en benen want inmiddels is de temperatuur serieus aan het oplopen. Enige afkoeling maakt een mens weer wakker.
De GR65 loopt voornamelijk langs de stad Decazeville, zodat ik er eigenlijk niets kan over vertellen en schrijven.
Op klokslag 13 u begin ik de super zware klim uit de stad. In blakende zon, op hete asfalt. Mijn benen voelen plots zeer zwaar aan. Tijdens deze 1 km durende klim drink ik 1 l water. Mijn gedachten dwalen af naar de renners in de Tour. Hoe moeten zij afzien als ze een col van 20 km in een strengende hitte omhoog fietsen. Rond 13u30 ben ik boven en ben ik wat blij als ik zie dat daar een gite open is.
De patron nodigt me uit om te verpozen wat ik dankbaar aanvaard. Ik bevind me in Gite Sentinelle in het gehucht Baldinie.
Leo, zo heet de attente man, biedt me koffie, cake en water aan. Het is een donativo gite, dus ik betaal wat ik wil.
Leo is gepakt door de Camino sinds hij vanuit zijn woonplaats in Zwitserland vorig jaar de tocht naar Compostela deed. Langs deze weg door Frankrijk en in Spanje via de Norte en de Primitivo. Hij besliste daarna zijn leven verder te gaan op de Camino. Nu houdt hij deze gite open tot einde september. De eigenares is ziek gevallen en zocht een stand in.
Vanaf 1 maart huurt hij een gite in Estaing en zal hij dus pelgrims opvangen. In de tussenperiode plant hij om vanaf 1 oktober de Via Plata te wandelen die start in Sevilla.
Hij noemt 100 dagen op de camino wandelen de grote schoonmaak van het hoofd. Geen enkele psychiater of psycholoog kan in die tijd een mens zo goed helpen dan dat de mens zelf die inspanning doet om 100 dagen te wandelen.
Na dit interessante filosofisch intermezzo ben ik weer fris genoeg om de laatste 3 km te doen. Niet na een bezoek te brengen en kaarsjes te branden in de plaatselijke kapel. En wonder boven wonder, in deze kapel ligt een stempel.
Zo bereik in tegen14u30 mijn slaapplaats voor vanavond in Livinhac - le - Haut. Ik slaap in de Gite Les Monts Chaunac van Mde Bourdache. Voorlopig ben ik nog alleen.
En voor de kenners, ik zit terug in de vallei van de Lot in de Aveyron.
Veel leesplezier,
Buencamino groeten van Bart.
13-06-2017, 20:26 geschreven door bartie 
|
