Quod est amor, Catulle? Wordt aan Catullus, een voor menig al
meer bekend als anderen, Latijns dichter, in een brief door een vriend
van hem gevraagd. Het is een vraag die al lang de wereld bezig houdt.
Natuurlijk was Catullus niet de eerste die zich er mee bezig hield, het
is een thema van alle tijden. Sappho vòòr hem, die sprak over de liefde
als de tiende muse. Ovidius, die in zijn Remedia Amoris
beschrijft hoe je met de liefde moet omgaan. Vergilius die schrijft dat
de liefde alles overwint, je hoeft er niet tegen te vechten want het
gebeurt, geef je over. Omnia vincit amor, nos et cedamus amori. De liefde overwint alles en laten wij ons nu ook aan haar overgeven. Met daarna de komst van de boekdrukkunst en de gevorderde taal probeerde men in woordenboeken betekenis te geven aan het onbeschrijflijke gevoel. Liefde is de diepe genegenheid die je voelt voor, de welgezindheid of toegeving tot een een bepaald persoon, dier of zaak. Maar toch voel je aan dat dit niets zegt. Dit is niet de liefde. De wetenschap bewijst de liefde op haar kille manier van verklaren. Enkele chemische reacties in de hersenen gepaard met hersenactiviteit zorgen ervoor. Maar zelf voel je dat dat niet klopt. Het kan niet enkel dat zijn. Ik vind me in de woorden van Catullus. Nouja, woord. In één woord verklaart Catullus de liefde. Met een woord zegt hij alles wat er gezegd moet worden. Ea est amor. De liefde, dat is zij.
Liefde is alles doen voor die ene. Liefde is de tijd die je eigenlijk voor jezelf nodig hebt, aan haar spenderen. Liefde is aan niets of geenander kunnen denken. Liefde is luisteren naar wat zij zegt, terwijl je al zoveel aan je hoofd hebt. Liefde is alles doen wat ze vraagt, alles doen wat ze zou vragen. Liefde is zij.
Liefde is zeggen, 'Ja is goed hoor' als zij een chocomelk bestelt en vraagt of jij er ook een wil. En ik zeg ja om niet moeilijk te doen.Want er is één ding dat zij niet weet...
Twee dagen na het familiefeest belt m'n opa me op. Hij vraagt of ik de volgende morgen tijd heb om eens langs te komen. Ik voelde me onwennig, bijna 3 jaar heb ik niets van de man gehoord. Hij heeft me nooit gebeld en dat vind ik spijtig, nog spijtiger is het dat ik hem nooit heb gebeld. Met gemengde gevoelens besluit ik te gaan. Hij doet nog steeds op diezelfde exacte manier de deur open als ik me herinnerd heb en dat stelt me gerust. Wanneer ik boven kom zie ik een opgeruimd appartement, dat herinnerde ik me niet. Hij is veranderd. Zijn appartement was vroeger eerder vuil en onordelijk. Dat is zo gekomen nadat zijn vrouw is overleden. Ik zet me wat ongemakkelijk aan dezelfde oude tafel en hij zet zich moeilijk op een stoel. Hij staat weer recht en neemt een enveloppe die op kast ligt en schuift ze in m'n handen. Hij had me op het familiefeest horen praten over hoe ik nog een laptop nodig had en die ging kopen met het geld dat ik in Juni had verdiend. Hij zegt: ''Is het genoeg? Het is 500." Ik was sprakeloos en stond daar, nu nog ongemakkelijker, te kijken. Nadat ik het geld heb aangenomen, zegt hij dat ik mag doorgaan als ik dat wil. Ik probeer nog een gesprek te starten, maar tevergeefs. Het is niet meer zoals vroeger. De man heeft parkinson en ontkent het. Ik zeg het hem dat hij misschien toch eens naar een dokter moet gaan. Maar hij zegt dat het heus niet zo erg is. Ik voel dat hij door die ziekte terughoudend is geworden. Hij maakt geen leuke grappen meer zoals hij dat vroeger deed. Hij vraagt niet meer om te kaarten zoals vroeger. Hij is niet meer zoals vroeger, en ik vertrek met gemengde gevoelens. Voor de rest neemt het leven haar gewone gangetje weer op. 's Avonds een filmpje meepikken met vrienden, of gewoon iets gaan drinken en een kaartje leggen, het moet allemaal zoveel niet zijn.
Waar gaat de wereld toch heen. Mensen gaan als een gek tekeer als er ergens een hond van een brug wordt gegooid, maar je hoort ze nooit wanneer er duizendensterven door natuurrampen.Mensen verliezen hun vermogen tot relativeren. Mensen moeten overal een mening over hebben. Mensen hebben overal een mening over en dat is net wat die meningen zo ontzettend waardeloos maakt. Ze zeggen dat iedereen gelijk is, hoewel toch zoveel duidelijk wordt, dat net sommige mensen gelijker zijn dan anderen. Er gaat zoveel geld rond in onnuttige dingen. En ik weet dat het niet zo zwart-wit is, dat weet ik. Maar met het geld dat de mensen elk jaar uitgeven aan overbodige luxeproducten, kunnen we elk kind naar school sturen. Kunnen we elke dag mensen voorzien in hun noden. Maar dat gebeurt niet. Net omdat de mensen die een verandering kunnen veroorzaken er baat bij hebben dat alles net blijft zoals het is. En dat is er mis met de wereld.
Her smile of great splendour, shines more than rays of agleam sun. Reality may shatter in days of woe, the dreams spring like flowers dun. I know your love for me is a mirage, were - I wish - it to be true, I'd show the world howmuch I do. I would hold the world inside my hand, Show you the finest golden strand. Thousand and one roses show my love to you, for until the last one withered, unconditional and true. My love will never die, Thousands were to have decry, yet one lives, forever and ever, as woven with silk, my love is forever. Zurezat ilargia, iapurtuko nuke gauero, Eta zu itsu zaude bere argia ikustko, ez zara gaueko izar bakarra, ez zara. Une baten sinisteko zegaren guztia.
To see a world in a grain of sand And
a heaven in a wild flower, Hold infinity in the palm of your
hand And eternity in an hour. A world been built on sheer
respite, Craving nothing but mere delight. Faint tears come
aforth the brow As bruises mark the broken vow. Delusion breaks
the mirrors of love Never men'd nor healed thereof. We sit
alone, scared of few, Yet no salvation comes from the pew. The
Eternal Saviour beloved by man Will perish by the Devil's
clan. Perdition rules among the land Deprived of divine hand.
Le train-train cotidien. Het leven gaat zijn gewone gangetje en dat vind ik niet erg. Nog één maand vakantie. Na lang twijfelen tussen Fysica of Informatica is het dan toch
Informatica geworden. Bij je eerste gedacht blijven, dat is altijd het
beste. Ik ga het missen die middelbare school. Ik ga het zo erg missen.
Zoveel moment die nooit meer zullen terug komen. Er gaat ook een nieuwe
wereld open, een nieuwe tijd, een nieuw begin?
Zaterdag zak ik samen met vrienden af naar het huis van Tom voor een avondje in de tuin. Alcohol, waterpijp, muziek en vrienden, meer moet dat niet zijn. We zakken samen even af naar een feestje maar zijn al snel weer terug. Rond drie uur vertrek ik samen met Jim en Bram, die dan al van de wereld was verdwenen. Om vijf uur kom ik uitgeput thuis.
Familiefeest. Mijn jongste nichtje wordt 5 jaar en heel de familie is uitgenodigd. Praten over hoe lang het geleden is dat iedereen elkaar nog heeft gezien. Afspreken dat het zeker vaker moet gebeuren, wat nooit het geval is. Ik hoor mijn nonkel achter de rug van mijn peter over hem praten. Enkele minuten later staan ze weer samen te lachen. Ik zie in de verte mijn opa zitten. De man die me heeft leren kaarten, schaken. Of ten minste wat er van overblijft. Hij is mager maar verzorgd. Hij zit stil en alleen, zijn vrouw is jaren geleden gestorven. Hij is veranderd in de jaren die ons scheidden. Hij is niet meer de man die me van school kwam halen, hij is oud geworden en is ziek geworden.
Ik ga binnen om weg te geraken van de schijnheiligheid. Binnen vind ik de dochter van de nieuwe man van mijn nicht. Ik neem een glas wijn en ga tegenover haar aan tafel zitten. Ze zegt niet veel wanneer ik vraag hoe het op school gaat, naar welk jaar ze gaat. Ze is aan het schrijven op een blad papier. Wanneer ik mijn glas ga bijvullen, loop ik langs haar. Ik lees "Soms ben ik een beetje verlegen. Ik ben bang dat alles verandert. Maar ik ben blij dat ik hier zit, omringd door mensen van wie ik denk dat ze van mij houden." Haar stiefzusje komt binnen en vraagt wat ze aan het doen is. Zij zegt schrijven en dat het privé is. Ze stopt met schrijven, scheurt het papier af de blok en steekt het in haar zak. Ik begeef me terug naar de tuin en meng me weer tussen de mensen, van achter me hoor ik haar stiefzus roepen, zij roept niets terug.
That look you give that guy, I wanna see...
Looking right at me.
If I could be that guy, instead of me...
I'd never let you down.
It always seems like you're going somewhere,
better than you've been before.
Well I go to sleep, and I dream all night,
of you knocking on my door.
I never thought that I could be so bold,
to even say these thoughts aloud.
But if let's say, it won't work out.
You know where I can be found.
That look you give that guy, I wanna see...
Looking right at me.
If I could be that guy, instead of me...
I'd never let you down. I'd never let you down.
De waker ziet een wereld. De waker ziet een afschuwelijke wereld. Een wereld van moord, verkrachting, haat en bejag. De waker kan niet meer slapen, hij kan niet meer vergeten. Hij is aan zijn lot overgelaten en dwaalt de wereld rond, op zoek naar dat ene licht dat hij nooit zal vinden. Als een nomade loopt hij door een desolate beschaving, op zoek naar een oase. Hij weet dat er niets meer te vinden is en hoopt niet meer. De waker is verloren. Nee, hij is de enige die de echte wereld ziet.
De slaper ziet geen wereld. Hij ziet niets. Hij slaapt en hij voelt niets. Geen pijn en geen geluk. Hij hoeft nooit te zoeken, want hij heeft niets te vinden. Er is niets en daar is hij blij mee. Hij is blij bij afwezigheid van het onbekende. Hij zoekt niets nieuw, hij hoopt niet. Hij is verloren. Nee, hij is de enige die de echte wereld ziet.
De dromer ziet een wereld. De dromer ziet een prachtige wereld. Geen pijn maar geluk. Een wereld van liefde, schoonheid, natuur, vriendschap en vrijgevigheid. Maar de dromer wordt nooit meer wakker. En dat hoeft hij ook niet. De droom geeft hem alles wat hij wil en daar heeft hij genoeg aan. Hij leeft de illusie, een waanbeeld, hij is verloren.
Een lange dag gisteren, 's morgens vroeg op om een kadootje te zoeken voor moederdag. 's Middags naar Linkerwoofer en 's avonds even langs Jazz Middelheim gegaan. Het is niet echt mijn ding die jazz. Ik zou er zelf nooit kaarten voor kopen, maar het brengt je wel tot rust. Ik legde me neer en keek naar de donkere hemel. Ik kwam tot rust en dacht aan bijna niets meer. De avond vond zijn einde in een gezellig cafeetje aan het Mechelsplein. Sommige mensen kunnen blijkbaar niet zo goed tegen drank. Tegen 5 uur ben ik terug thuis en kruip ik licht beschonken mijn bed in. Morgen zomerfilms, Y tu mama tambien.
Cause I'd rather waste my life pretending
Than have to forget you for one whole minute
Ik zou graag willen geloven maar ik weet niet hoe. Ik zou graag kracht kunnen putten uit dat geloof maar ik zie niet in hoe. Ik kan me niet blindelings overgeven aan zo'n geloof hoewel ik het wel zou willen. Nothing compares to A quiet evening alone Just the one, two I was just counting on That never happens I guess I'm dreaming again Let's be more than this
En omdat er verder niets te zeggen is; Amore, more, ore, re
Het is midden in de nacht en ik ben klaarwakker. Ik staar naar de maan die me toch soort van gezelschap houdt. Ik luister naar muziek die me tot rust brengt en al de rest doet vergeten. Spinvis en Johnny Cash, beiden masters in their own house. Ergens in de verte hoor ik een verdwaalde brandweerauto. Ik weet niet waar hij heen gaat. Mijn laatste werkdag was zalig. Er was niets te doen. Ik sla voor de laatste keer een babbel met de dakloze man, die met der tijd een soort van vriend is geworden. Om 18h gaat hij zijn eigen weg en ga ik de mijne om 20h. J'espère que tu vas la gloire, Carlo. Een mooie afsluiter van een vermoeiende maand. 's Avonds ga ik nog iets drinken met vrienden en om 2uur kom ik uitgeput te slapen in m'n bed.
Het is nu een maand geleden, dat ik haar nog gehoord of gezien heb in persoon. En dat doet pijn. Ik mis elke dag tegen haar praten voor uren aan een stuk, over de domste dingen maar dat maakte niets uit. Ik mis het staren en verdwalen in die ogen wanneer ze me iets vertelt. Ik mis naast haar zitten. Ik mis haar voorbij zien lopen... Ik mis haar en dat doet zeer. She shines In a world full of ugliness She matters When everything is meaningless. Ik wil haar een bericht, een sms sturen, maar wat maakt het uit, wat moet ik zeggen. Het doet er niet toe. Het doet er niet toe. Misschien is het beter dat ze het niet weet, nooit weet. Blissful Ignorance.
Het is vreemd om dit hier neer te schrijven. Zo dichtbij voor iedereen om te lezen, maar zo veraf. Het geeft een soort vrijheid, zo'n blog. Je praat tegen niemand, je kan je gevoelens vrij laten gaan. Geen remmingen die je ervaart wanneer je tegen iemand vertelt. Ik weet niet of zij het leest, dat zal wel niet, maar ergens hoop ik toch van wel.
De maan is reeds verdwenen en ik ben weer alleen, nu enkel meer moe als daarnet. Het is al ochtend, zondagochtend. De vogels zullen zo wel wakker worden en ik ga slapen.
Why should she give her bounty to the dead?
What is divinity if it can come
Only in silent shadows and in dreams?
Shall she not find in comforts of the sun,
In pungent fruit and bright green wings, or else
In any balm or beauty of the earth,
Things to be cherished like the thought of heaven?
Divinity must live within herself:
Passions of rain, or moods in falling snow;
Grievings in loneliness, or unsubdued
Elations when the forest blooms; gusty
Emotions on wet roads on autumn nights;
All pleasures and all pains, remembering
The bough of summer and the winter branch.
These are the measure destined for her soul.
I am waiting for a train. A train that will take me far, far away. I know where I hope this train will take me, but I cannot be sure. But it doesn't matter. Because we'll be together, and that is all that matters.
Een rustige zaterdag. De rest van de wereld lijkt op vakantie te zijn terwijl ik de rol van aanvuller op mij neem. De dag ging ondanks de rust snel voorbij. Tijdens mijn pauzes praat ik wat bij met de dakloze man die nog steeds aan de ingang van de GB zit. 's Avonds heb ik afgesproken om de film 'Inception' te zien. Toen we bovenkwamen zag ik voor de eerste keer zo'n grote groep mensen wachten om een zaal binnen te gaan. De zaal zat stampvol.
Wauw. Wat een film, zeker een aanrader. Wat een einde. Het is de eerste keer dat ik een zaal heb horen roepen van verbazing op het einde van de film. Zoveel verwarring die dan op het einde wordt uitgelegd. Maar de film roept wel een mooie vraag op. Stel nu dat dit alles een droom is, een droom van iemand. Een droom waarin er één persoon schept, creëert en vormt naar zijn of haar wil. Het zou veel verklaren. In een droom lijkt niets vreemd, tot je wakker wordt en nadenkt over wat je hebt gedroomd. Dus misschien moeten we allemaal wakker worden, om te beseffen hoe de wereld echt is. Hoe vreemd de wereld echt is en waarom niets klopt. Waarom er dingen gebeuren die eigenlijk niet zouden mogen gebeuren, zo'n kleine kans en toch nog. Ik ga slapen en de regen tikt tegen de ramen. Ik vraag me af of zij nog wakker is. Of zij misschien ook nog ooit eens aan me denkt. Maar ze zal wel slapen, en aan niets meer denken, en zeker niet aan mij.
Nog twee dagen werken en dan vakantie.
If I could read your mind, love,
What a tale your thoughts could tell.
Just like a paperback novel,
The kind the drugstores sell.
When you reached the part where the heartaches come,
The hero would be me.
But heroes often fail, And you won't read that book again
Because the ending's just too hard to take.
Het is weeral even geleden sinds ik mijn laatste blog schreef, reden te meer om aan een nieuwe te beginnen. Het leven gaat zijn/haar gewone gangetje. Werken, vroeg of laat, het maakt niet uit. De dagen lijken zo snel te gaan. Niets doen is nergens goed voor. Zoveel 'bekende mensen' komen er over de vloer. Ik zag Els de Schepper, Stany Crets en Robbe de Herdt. Deze laatste was oud geworden en ik miste de rode, Antwerpse handdoek rond zijn nek. Ook heb ik minder, maar voor mij toch bekende mensen gezien. Caspar, Laura Nys, die haar CV kwam binnenbrengen, en mijn ex-buurvrouw kwamen ook eens langs.
Dagen van samenwerken met vermoeiende collega's worden afgewisseld door dagen van werken met interessante mensen. Zaterdag ga ik na het werk naar Jim om wat bij te praten, leuke afwisseling in de monotone week tot nu toe. Zondag wel weer om acht uur op, dus lang heb ik niet kunnen genieten.
De laatste dagen werken komen in het vooruitzicht, nog 3 en ik ben er vanaf.
You look so beautiful today when you're sitting there it's hard for me to look away So I try to find the words that I could say And I know distance doesn't matter but you feel so far away.
And I can't lie, everytime you leave my heart turns grey. Another day without you with me, is like a blade that cuts right through me, but I can wait forever... I can wait forever... I can wait forever...
You once said you'd be lost without me, I now still wonder if that's true, you seem to be doing great without me and I'm stuck here deprived of you.
And I tell you I don't know, just so you'll explain and look at me, I'll stare back to you although I know that you'll look but never see, friends is the last thing I'd ever want us to be.
Now it has been oh so long since we've seen eachother or spoke. I promise to never ever treat you wrong, I wish I could take you to New York...
De mens is een kuddedier. We hebben routine in ons leven (nodig). Zo ga ik weer om tien voor twee door om mijn routine te hervatten. En het leven gaat verder. Het is vijf dagen geleden dat ik mijn laatste blog schreef en ik herinner me niet meer zoveel van de voorbije werkdagen om eerlijk te zijn. Het zijn doordeweekse dagen geweest maar er is iets waar ik altijd aan denk.
Het is twintig juli, de dag voor de nationale feestdag. Dat betekent, alle leveranciers die normaal op woensdag komen, komen vandaag. Ze hadden zelfs extra personeel ingezet. Vandaag moest ik geen kassa doen, enkel aanvullen. Om het met de woorden van een collega te zeggen, ''fitness is er niks tegen''. Dat de wereld zoveel kratjes bier nodig heeft, het is ongelooflijk. En er is van alles veel. Te veel. Zoveel soorten bier, chips, frisdrank hebben we toch helemaal niet nodig. Zoveel productie om niets, om de massaconsumptie te voldoen.
's Avonds begeef ik me naar het stadspark, waar enkele vrienden al reeds zaten. Een waterpijp, een fles appeljenever en passoa maken de avond aangenamer. Wanneer het donker is, is het stadspark toch geen fijn park meer. Louche figuren op fietsen die rondrijden en rondrijden en rondrijden... Een eenzame vrouw durft te joggen door het park. We gaan nog naar een studentenfeestje achter de kathedraal. Superavond. Rond half vier loop ik met Tom naar huis. En ik denk en ik zie dat het leven mooi is en er is iets waar ik altijd aan denk.
Nationale feestdag. Voor een land dat geen land wil zijn, is het een hele stap. We hebben geen regering maar dat maakt niet uit. De twee delen van een land kunnen elkaar niet uitstaan, maar dat wordt allemaal vergeten, echter is er iets waar ik heel de dag aan denk. Morgenvroeg werken, ik ga slapen.
22-07-2010 - 1:03
Beautiful girls, all over the world. I could be chasin', but my time would be wasted. They've got nothing on you baby.
