Het is midden in de nacht en ik ben klaarwakker. Ik staar naar de maan die me toch soort van gezelschap houdt. Ik luister naar muziek die me tot rust brengt en al de rest doet vergeten. Spinvis en Johnny Cash, beiden masters in their own house. Ergens in de verte hoor ik een verdwaalde brandweerauto. Ik weet niet waar hij heen gaat. Mijn laatste werkdag was zalig. Er was niets te doen. Ik sla voor de laatste keer een babbel met de dakloze man, die met der tijd een soort van vriend is geworden. Om 18h gaat hij zijn eigen weg en ga ik de mijne om 20h. J'espère que tu vas la gloire, Carlo. Een mooie afsluiter van een vermoeiende maand. 's Avonds ga ik nog iets drinken met vrienden en om 2uur kom ik uitgeput te slapen in m'n bed.
Het is nu een maand geleden, dat ik haar nog gehoord of gezien heb in persoon. En dat doet pijn. Ik mis elke dag tegen haar praten voor uren aan een stuk, over de domste dingen maar dat maakte niets uit. Ik mis het staren en verdwalen in die ogen wanneer ze me iets vertelt. Ik mis naast haar zitten. Ik mis haar voorbij zien lopen... Ik mis haar en dat doet zeer. She shines In a world full of ugliness She matters When everything is meaningless. Ik wil haar een bericht, een sms sturen, maar wat maakt het uit, wat moet ik zeggen. Het doet er niet toe. Het doet er niet toe. Misschien is het beter dat ze het niet weet, nooit weet. Blissful Ignorance.
Het is vreemd om dit hier neer te schrijven. Zo dichtbij voor iedereen om te lezen, maar zo veraf. Het geeft een soort vrijheid, zo'n blog. Je praat tegen niemand, je kan je gevoelens vrij laten gaan. Geen remmingen die je ervaart wanneer je tegen iemand vertelt. Ik weet niet of zij het leest, dat zal wel niet, maar ergens hoop ik toch van wel.
De maan is reeds verdwenen en ik ben weer alleen, nu enkel meer moe als daarnet. Het is al ochtend, zondagochtend. De vogels zullen zo wel wakker worden en ik ga slapen.
Why should she give her bounty to the dead?
What is divinity if it can come
Only in silent shadows and in dreams?
Shall she not find in comforts of the sun,
In pungent fruit and bright green wings, or else
In any balm or beauty of the earth,
Things to be cherished like the thought of heaven?
Divinity must live within herself:
Passions of rain, or moods in falling snow;
Grievings in loneliness, or unsubdued
Elations when the forest blooms; gusty
Emotions on wet roads on autumn nights;
All pleasures and all pains, remembering
The bough of summer and the winter branch.
These are the measure destined for her soul.
I am waiting for a train. A train that will take me far, far away. I know where I hope this train will take me, but I cannot be sure. But it doesn't matter. Because we'll be together, and that is all that matters.
Een rustige zaterdag. De rest van de wereld lijkt op vakantie te zijn terwijl ik de rol van aanvuller op mij neem. De dag ging ondanks de rust snel voorbij. Tijdens mijn pauzes praat ik wat bij met de dakloze man die nog steeds aan de ingang van de GB zit. 's Avonds heb ik afgesproken om de film 'Inception' te zien. Toen we bovenkwamen zag ik voor de eerste keer zo'n grote groep mensen wachten om een zaal binnen te gaan. De zaal zat stampvol.
Wauw. Wat een film, zeker een aanrader. Wat een einde. Het is de eerste keer dat ik een zaal heb horen roepen van verbazing op het einde van de film. Zoveel verwarring die dan op het einde wordt uitgelegd. Maar de film roept wel een mooie vraag op. Stel nu dat dit alles een droom is, een droom van iemand. Een droom waarin er één persoon schept, creëert en vormt naar zijn of haar wil. Het zou veel verklaren. In een droom lijkt niets vreemd, tot je wakker wordt en nadenkt over wat je hebt gedroomd. Dus misschien moeten we allemaal wakker worden, om te beseffen hoe de wereld echt is. Hoe vreemd de wereld echt is en waarom niets klopt. Waarom er dingen gebeuren die eigenlijk niet zouden mogen gebeuren, zo'n kleine kans en toch nog. Ik ga slapen en de regen tikt tegen de ramen. Ik vraag me af of zij nog wakker is. Of zij misschien ook nog ooit eens aan me denkt. Maar ze zal wel slapen, en aan niets meer denken, en zeker niet aan mij.
Nog twee dagen werken en dan vakantie.
If I could read your mind, love,
What a tale your thoughts could tell.
Just like a paperback novel,
The kind the drugstores sell.
When you reached the part where the heartaches come,
The hero would be me.
But heroes often fail, And you won't read that book again
Because the ending's just too hard to take.
Het is weeral even geleden sinds ik mijn laatste blog schreef, reden te meer om aan een nieuwe te beginnen. Het leven gaat zijn/haar gewone gangetje. Werken, vroeg of laat, het maakt niet uit. De dagen lijken zo snel te gaan. Niets doen is nergens goed voor. Zoveel 'bekende mensen' komen er over de vloer. Ik zag Els de Schepper, Stany Crets en Robbe de Herdt. Deze laatste was oud geworden en ik miste de rode, Antwerpse handdoek rond zijn nek. Ook heb ik minder, maar voor mij toch bekende mensen gezien. Caspar, Laura Nys, die haar CV kwam binnenbrengen, en mijn ex-buurvrouw kwamen ook eens langs.
Dagen van samenwerken met vermoeiende collega's worden afgewisseld door dagen van werken met interessante mensen. Zaterdag ga ik na het werk naar Jim om wat bij te praten, leuke afwisseling in de monotone week tot nu toe. Zondag wel weer om acht uur op, dus lang heb ik niet kunnen genieten.
De laatste dagen werken komen in het vooruitzicht, nog 3 en ik ben er vanaf.
You look so beautiful today when you're sitting there it's hard for me to look away So I try to find the words that I could say And I know distance doesn't matter but you feel so far away.
And I can't lie, everytime you leave my heart turns grey. Another day without you with me, is like a blade that cuts right through me, but I can wait forever... I can wait forever... I can wait forever...
