Twee dagen na het familiefeest belt m'n opa me op. Hij vraagt of ik de volgende morgen tijd heb om eens langs te komen. Ik voelde me onwennig, bijna 3 jaar heb ik niets van de man gehoord. Hij heeft me nooit gebeld en dat vind ik spijtig, nog spijtiger is het dat ik hem nooit heb gebeld. Met gemengde gevoelens besluit ik te gaan. Hij doet nog steeds op diezelfde exacte manier de deur open als ik me herinnerd heb en dat stelt me gerust. Wanneer ik boven kom zie ik een opgeruimd appartement, dat herinnerde ik me niet. Hij is veranderd. Zijn appartement was vroeger eerder vuil en onordelijk. Dat is zo gekomen nadat zijn vrouw is overleden. Ik zet me wat ongemakkelijk aan dezelfde oude tafel en hij zet zich moeilijk op een stoel. Hij staat weer recht en neemt een enveloppe die op kast ligt en schuift ze in m'n handen. Hij had me op het familiefeest horen praten over hoe ik nog een laptop nodig had en die ging kopen met het geld dat ik in Juni had verdiend. Hij zegt: ''Is het genoeg? Het is 500." Ik was sprakeloos en stond daar, nu nog ongemakkelijker, te kijken. Nadat ik het geld heb aangenomen, zegt hij dat ik mag doorgaan als ik dat wil. Ik probeer nog een gesprek te starten, maar tevergeefs. Het is niet meer zoals vroeger. De man heeft parkinson en ontkent het. Ik zeg het hem dat hij misschien toch eens naar een dokter moet gaan. Maar hij zegt dat het heus niet zo erg is. Ik voel dat hij door die ziekte terughoudend is geworden. Hij maakt geen leuke grappen meer zoals hij dat vroeger deed. Hij vraagt niet meer om te kaarten zoals vroeger. Hij is niet meer zoals vroeger, en ik vertrek met gemengde gevoelens. Voor de rest neemt het leven haar gewone gangetje weer op. 's Avonds een filmpje meepikken met vrienden, of gewoon iets gaan drinken en een kaartje leggen, het moet allemaal zoveel niet zijn.
Waar gaat de wereld toch heen. Mensen gaan als een gek tekeer als er ergens een hond van een brug wordt gegooid, maar je hoort ze nooit wanneer er duizendensterven door natuurrampen.Mensen verliezen hun vermogen tot relativeren. Mensen moeten overal een mening over hebben. Mensen hebben overal een mening over en dat is net wat die meningen zo ontzettend waardeloos maakt. Ze zeggen dat iedereen gelijk is, hoewel toch zoveel duidelijk wordt, dat net sommige mensen gelijker zijn dan anderen. Er gaat zoveel geld rond in onnuttige dingen. En ik weet dat het niet zo zwart-wit is, dat weet ik. Maar met het geld dat de mensen elk jaar uitgeven aan overbodige luxeproducten, kunnen we elk kind naar school sturen. Kunnen we elke dag mensen voorzien in hun noden. Maar dat gebeurt niet. Net omdat de mensen die een verandering kunnen veroorzaken er baat bij hebben dat alles net blijft zoals het is. En dat is er mis met de wereld.
Her smile of great splendour, shines more than rays of agleam sun. Reality may shatter in days of woe, the dreams spring like flowers dun. I know your love for me is a mirage, were - I wish - it to be true, I'd show the world howmuch I do. I would hold the world inside my hand, Show you the finest golden strand. Thousand and one roses show my love to you, for until the last one withered, unconditional and true. My love will never die, Thousands were to have decry, yet one lives, forever and ever, as woven with silk, my love is forever. Zurezat ilargia, iapurtuko nuke gauero, Eta zu itsu zaude bere argia ikustko, ez zara gaueko izar bakarra, ez zara. Une baten sinisteko zegaren guztia.
