Gisteren was het veel te warm. Meer dan 36°C in Ukkel, de mens is toch niet gemaakt voor zo'n temperaturen. Maar ik stond te werken bij airconditioning, hemel op aarde. De dag leek lang te duren, te lang. Als je dan moet samenwerken met iemand die denkt dat ze zo interessant is dat ze alles moet vertellen... Ook de dakloze man was weer op post. De warmte treft niet alleen mij, maar ook de andere mensen. Nog nooit zoveel puffende mensen gezien die verkoeling zochten bij de airco als gisteren...
Geen zin om filosofisch te doen vandaag, daar is het te warm voor. Om af te sluiten, haal ik een citaat van Edmund Spenser aan. Hij was een man die zocht, zocht, maar nooit vond...
Where whenas death shall all the world subdue, our love shall live, and later life renew. - Edmund Spenser.
comme il pleut sur les villes. De eerste woorden van het derde gedicht uit romances sans paroles van Paul Verlaine. Een prachtige Franse dichter wiens woorden, ook al zijn ze al meer dan een eeuw oud, nog steeds zo waar zijn. Het is een excuus aan zijn geliefde, Arthur Rimbaud, die hij verwondde na een ruzie. Het is zoveel meer dan gewoon een prachtig citaat, een innuendo om niet te missen. ''Il pleut doucement sur la ville'' - A. Rimbaud
Na het werk op dinsdag naar Willem thuis. De bus was verlaten, enkel ik en de chauffeur, die duidelijk ook snel zijn ronde wilde afwerken. Een avond met muziek, games en vrienden, wat wil je nog meer. Om iets na twee vertrek ik samen met Jim, die na me even vergezeld te hebben, ook naar huis fietst. Dan maar luisteren naar muziek onder het wandelen. Ik loop voorbij een politiebusje waar een kleine auto naast stond. Ik hoorde ''vriendin'' en ''ruzie'', lachte de agente toe en liep verder. Ik loop langs het huis waar ik vroeger woonde, ik loop langs de huizen van vrienden...
Woensdag vrijaf. Het mooie weer zorgt ervoor dat ik met mijn ouders naar de Abdijstraat trek. Na afloop een glaasje drinken en iets eten. Meer moet dat niet zijn. Donderdag vroeg wakker, het is weer zo warm, té warm. De laatste dagen vielen mee, maar vandaag is het tropisch warm. Weer om met AC op de zetel te zitten en een boekje te lezen, denken aan alles en niets. Ik denk na over de wereld, zou er nog iets zijn. Iets buiten dit. Ik hou wel van het idee, maar het is bedenkelijk. Een mooie theorie vind ik die van de afgescheurde dimensies. Bij elke keuze, elk ongeluk, elke gebeurtenis, ontstaat er een andere wereld. In geval van een ongeval zouden er dus twee werelden ontstaan, een wereld X waarin het ongeval plaatsvindt en een wereld Y, waarin er niets is gebeurd. Er is dus één perfecte wereld. Ik denk aan jou en ik denk aan haar. Misschien zou in die perfecte wereld...
Ik besluit de avond met deze woorden die zeggen wat ik zo graag zou willen, maar niet kan.
Mon cur près de ton cur bat daise
Et damour pour jusquà la mort : Aime-moi, Car, sans toi, Rien ne puis, Rien ne suis.
De ochtend lonkt weer door de ramen, weinig geslapen vannacht. Te warm, geen slaap... Om 14u sta ik weer op mijn vertrouwde plek, te wachten tot het pauze is. Deze pauze zou anders zijn, ik kocht 2 cola's en zette me naast de dakloze man die zelf ook weer op zijn vertrouwde plek zat. We begonnen te praten. Over zijn leven en over dat van mij. De dakloze man was niet altijd dakloos geweest. Hij had de voorbije 9 jaar (hij was nu bijna 1 jaar dakloos) bij zijn moeder gewoond en voor haar gezorgd. Bij de dood van zijn moeder hebben zijn broers/zussen het huis achter zijn rug van de hand gedaan, het geld verdeeld en verdwenen met de noorderzon. Sindsdien gaat het met de man niet zo goed. Hij is dakloos maar, meent hij zelf, geniet van het leven. Ik lach hem toe dat mijn pauze over is, hij groet me en ik werk verder...
20u, de dag is voorbij. En morgen begint ze opnieuw, tijd om wat te slapen.
The Prince's Robes and Beggar's Rags
Are Toadstools on the Miser's Bags.
A truth that's told with bad intent.
Beats all the Lies you can invent.
Om twaalf uur werd ik wakker, hoewel mijn wekker om 9uur had moeten aflopen. Weeral 3 uur verloren. Snel iets eten, douchen en dan gaan werken. Het is zondag, geen enkele andere winkel is open dus trekt iedereen naar de GB. Een vermoeiende dag, to say the least.
De dakloze man die nu al een soort van bekende is geworden, is ook weer op post. In een wereld waar alles gehaast moet gebeuren, waar geen tijd is voor rust, snelt alles voorbij. Behalve de dakloze man, hij zit daar maar. Hij laat de wereld aan zich voorbij gaan terwijl hij geniet van de mensen en de zon. Van de aalmoezen van enkele vrijgevige mensen koopt hij een appel en een flesje water. En amper een minuut later zit hij weer op zijn plek en groet hij de mensen die voorbijsnellen...
Dat laatste uurtje is er teveel aan. Gelukkig was het vandaag niet mijn beurt om de broodbakken te stofzuigen en schabben te kuisen. Wanneer ik buitenkom is de dakloze man zoals gewoonlijk weg, en ik trek naar huis. Ik ga met mijn ouders even langs de Singsefoor, 't is een soort van traditie geworden op de laatste dag te gaan (die vorig jaar genegeerd werd). De sfeer die ik associeer met de 'foor' is verdwenen. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het voelt niet hetzelfde aan. Misschien heeft dat ook met de crisis te maken en zijn de mensen daarom minder uitbundig.
Thuisgekomen, check ik facebook en kijk ik m'n mails na, met een filmpje op YT op de achtergrond. Nu zit ik deze blog te schrijven, terwijl ik eigenlijk al had moeten slapen. Morgen weer vroeg dag, wéér werken.
Vandaag heb ik niet aan haar gedacht. Nee zelfs niet eens, nee helemaal niet, nee... (05-07-2010 1:55)
