Mijn laatste dagen in China. Het aftellen kan beginnen. Al de papieren om terug te keren zijn bijna in orde, nu nog wachten op de verhuizers, maar met deze dagen wordt het iets moeilijker, de meeste Chinezen hebben geen verlof, enkel op 1januari, maar omdat de verhuizers samen werken met europese firma's is het moeilijk om afspraken te regelen.
Ik herinner mij nog toen we vertrokken naar China. Een beetje tegen onze zin zijn we naar Shanghai verhuisd, we wilden meer lokaal zitten, tussen de echte Chinezen, maar nu, 18 maanden laten willen we eigenlijk niet meer weg. Deze stad heeft het. Ze zeggen ook, dat hetgeen je niet kunt vinden in Shanghai, gewoonweg niet bestaat.  De westerse goederen, zijn meestal iets prijziger, maar vindbaar. Ik moet wel zeggen, er is mayonaise, maar geen D&L, la william (goeie). Zoals in een vorige reeks met de chips, dit is redelijk duur, want goei patatten... nooit gevonden, ze zijn allemaal glazig van binnen, het regent hier ook bijna nooit en als het regent is het een stortvloed, niet goed voor patatten te kweken. In het begin zijn er veel gerechten die je mist (stoofvlees en fritten; vol au vent; een gegrilde kip; ...) maar met de tijd neemt die zin af en er komt zelf een moment dat je Chinees eten wil, zeker elke dag ofwel rijst (liefst) ofwel noodels, de 2 hoofdgerechten in China.
Ook andere dingen beginnen te verwateren. De eerste maanden bel je (skype) of schrijf je e-mailtjes naar vrienden en familie. Vooral om iets te horen van uit het Belgie-land. Niet iedereen antwoord, zij hebben hun leven en jij het uwe, maar dat is natuurlijk nieuw en dat wil je delen met iedereen. Maar ook dit begin je minder te missen want ondertussen heb je hier nieuwe vrienden gemaakt waarmee je dingen doet die je normaal gezien in Belgie doet (voor mij: pinten gaan drinken  ). Je voelt je nu helmaal thuis, de heimwee is nu totaal verdwenen, er zijn quasi geen dingen meer die je wilt uit Belgie, je eigen leven heeft zijn draai gevonden, je voelt je nu thuis. Het komt in zo'n fase, dat ik mij afvraag of mensen wel geintresseerd zijn in de blog die ik maak?, willen ze wel lezen wat ik doe? Als ik terugkijk naar de begin berichten , vooral met de speciallekes, ze zijn niet meer speciaal, dit is alledaags geworden. Veel van die dingen vallen niet meer op. Als expat (werknemer in het buitenland voor een lange periode) doorga je zo verschillende fases, de eerste bij aankomst is 'vakantie'.. alles is nieuw en het geeft je een vakantie gevoel (bij mij nooit weggegaan  ), dan de aanpassingsfase, de dingen die je gewent bent zijn toch net dat beetje anders, je begint je ook te ergeren, de overal rochelende chinezen, auto's die je op het voetpad/zebrapad bijna omver rijden, voorstekende mensen, vooral om in de lift te gaan, betalen met de bankkaart, is EN code ingeven EN handtekenen. Voor mij gelukkig niet mijn eerste keer China (al 5x geweest voor definitief vertrek) en gelukkig ook een Chinese madam die het papierenwerk voor haar rekening neemt, want hier is het ook totaal anders. Dan is er de fase van harmonie (waar ik nu inzit) het is zoals het is, het is anders dan belgie, maar je woont ook niet meer in Belgie. De 'indringer' past zich aan - zouden ze in Belgie toch ook eens mogen opleggen aan de inwijkelingen. En nu komt de laatste en zwaarste fase, de terugkeer. Hej, wat is er mis met Belgie, ik heb er 39 jaar gewoont (geen 40 want al eens 1 jaar in Slowakije verbleven) maar het zullen de dingen worden waar je je aan aangepast hebt dat terug anders zijn. Niet alles is slecht, maar ook niet alles is goed. We komen terug van een avontuur, we zijn inhoudelijk verandert, een andere visie op het leven gekregen. Maar zoals gezegd, ieder heeft zijn eigen leven en wij komen terug en worden verwacht terug hetzelfde te doen als toen we vertrokken, met dat verschil dat we niet meer dezelfde zijn als toen we vertrokken. Daar, daar ben ik nu een beetje bang van, voor de terugkeer. Terug in mijn dorp wonen, met mijn huisje met tuintje, hetgeen ik niet had in China. Eigenlijk ook nooit gemist heb,daar er parken zijn of een veel mooiere tuin aan de apartementsblokken waar ik woon en een grotere speeltuin voor de kinderen. Overal te voet naartoe gaan en altijd omringd door mensen, er wonen 20miljoen mensen in Shanghai, dat is evenveel als er nederlandssprekende zijn in de hele wereld. Een klein aantal heeft een auto, dus er zijn er altijd veel op de straat, te voet, met de brommer, de fiets. Ook de kinderen, ze doen/deden het goed op school, ze zijn perfect 2 talig (vlaams & chinees) en ze kunnen al wat engels ook, al vind ik de leermethode soms een beetje overdreven, de 1ste jaars basis school hebben zo dagelijks een 2 tal uren huiswerk, vooral engels en chinees leren lezen en schrijven. Alle dagen wordt het een beetje meer en meer, want - zoals de Chinezen denken en wel waar is - nu is hun brein een spons en leren ze het snelst en het meeste. Dat zie ik als Zoë-Li een Chinese tekst leest, ik heb indertijd 1,5jaar Chinees gestudeerd en kon na deze periode een 200 tal karakters, zij kent er ook al +200 en dat in 3 maanden. Hiervoor vinden we de terugkeer ook zeer spijtig, de snelheid waaraan ze chinees studeerden zal nooit meer goed te maken zijn. Ook Hulio zijn Engels kwam op een hoger niveau en zijn Chinees is van zoals een 5jarig Chinees kind.
En Guizhou, tja, die heeft zo haar eigen leven. Met de mama's van de klas (soort comité, maar dan enkel van één klas) deden ze hun wekelijkse uitstap, ze volgde cursussen, alles is ook op wandelafstand.Het zal ook terug aanpassen worden eens ze terug is.
Maar er zijn ook minder goede dingen, de smog, zeker in de winterperiode, sommige dagen ondoenbaar (600deeltjes daar waar de maximum limiet in europa 25 is ; dat is 25keer meer) en dan denkende aan de kinderen met hun nog groeiende longen, neen dank u. (In de klassen en op de buro's staan er wel overal luchtfiltermachines, is de grootte van een airco, maar dan een luchtzuivering).
Alles bij elkaar genomen:
wo ai shanghai, kijk maar rechts op de foto:
 met zijn welbekende zicht van de sky-line - en het nieuwe donkere gebouw, bijna voltooid, met 2 lichtjes op het dak  een rode zon (door de slechte luchtkwaliteit) en een nevel (=smog) over de stad  zijn ontelbare wolkenkrabbers, er zouden meer dan 4000 gebouwen staan hoger dan 20 verdiepingen, in Belgie ook een 30 tal. Door deze massa aan beton zakt Shanghai zo'n 2cm per jaar. En dan zeggen dat het waterpeil stijgt.  Bruggen worden zodanig ontworpen om plaats te besparen.  maar naast al de nieuwbouw ook nog de tempels. Chinezen zijn algemeen niet gelovig en dat maakt van hen ook zeer aanvaardbare mensen. Ze hebben zo wel hun princiepes, feng-shui, of dingen die je niet ma doen als vrouw, voor en na de geboorte of hun geneeskunde op basis van de natuur.  Ook zijn welgekende "Nanjing road" (nan = zuid, jing = stad; beijing => bei = noord en jing = stad, gemakkelijk he), de bekendste winkelstraat van China.  Openings tijden: van 10u tot 22u, 7/7, 365/365. Nooit gezien dat er maar één winkel dicht was (tenzij verbouwingen).  Soms een beetje vergane glorie van de jaren 30 - 40  of oude, gerenoveerde, gebouwen  Heel raar in het begin was dat de rijke en de 'armere' chinezen gewoon naast elkaar wonen. Hetgeen ik zal missen is dat er geen jaloezie is (toch nooit zichtbaar) of er nooit iets gestolen wordt. Je kan je helm van je brommer op je zadel laten liggen, niet vast, en als je terugkeert ligt die er nog. Veel koeriers met brommertjes rijden zo rond met dozen, ze gaan die dan afleveren, de rest hangt los aan hun brommer, enkel een rekkertje om niet af te vallen, en nooit zal er iemand zich in het hoofd halen een va deze dozen mee te nemen. Was raar maar nu gewente en moet kunnen.  De Bund 'den dijk', is het oudste edeelte van Shanghai. Nu eens van ergens anders gezien.  Maar ook de bizondere dingen die gebeuren. Zo was er vorige een koor aan het zingen in een winkelcentrum, ik kreeg er rillingen van. Gewoon, omdat het kerst periode is/was.  Of de dansende Chinezen, overal terug te vinden, in elke stad. Vooral ouderen om op een plezierige manier aan lichaamsbeweging te doen. Zo blijven ze fit en amuseren ze zich ook nog. Soms is het dansen al iets opvallender.  Maar hetgeen ik het meeste zal missen is de streetfood. Als je ergens naartoe gaat moet je nooit iets meenemen van eten of drinken, overal zijn er kraampjes of winkeltjes. De prijs is laag, ook in de toeristiche gedeeltes. Ze hebben het van de massaverkoop en verkopen liever veel aan een kleine winst dan weinig aan een grote winst. Hiermee ook steeds vers(er) en lekker. Zo kun je op de 'bund' een flesje water kopen van 0,5l voor 1RMB (= 0,12), waarom er dan nog zelf aan dragen. 
Jaja; ik ga dat hier missen.
En ik heb de grootse voorbereidingen gezien om oud jaar af te sluiten, dat zal nog knallen worden.
Aan allen , een gelukkig 2014 gewenst.
|
