Afgelopen nacht zijn mama en Gerben weer een nachtje in het Virga Jesse verbleven, deze maal was het voor de wiegendood test te doen. Na de opname in de kliniek vorige week hadden we een monitor mee naar huis. Gelukkig is het alarm nooit afgegaan, maar voor al de zekerheid gaan we vandaag toch de testen doen. Aangekomen in het ziekenhuis mocht hij dadelijk op de weegschaal en daarna in de meetbak. Hij weegt nu 5295 gram en is 57 cm groot, onze kerel is vandaag 9 weken en 3 dagen. Na zijn laatste flesje moest hij in een bedje en werden en allerlei sensoren aan het vastgemaakt. Ziet er allemaal een beetje vreemd uit, zeg maar zielig, maar als ik dan bedenk dat dit maar voor één nachtje is en dat er andere kindjes zo heel lang moeten liggen, is dit helemaal niets. Nadat hij een kwartiertje in zijn bedje ligt begin hij afgrijselijk hard te huilen. Hij is met niets meer rustig te krijgen dus halen we hem uit zijn bedje. Ongeveer 3 kwartier heeft hij in mijn armen liggen schreeuwen, zijn darmen geven weer last. Vermits hij niet los mag van de bedrading, moeten we hem in zijn bedje een ander pampertje geven en meteen ook maar een glycerine suppo. Erg handig is dit allemaal niet, maar het ventje is er toch ietsjes beter door. Nadien neemt de verpleegster hem op de arm, ze heeft echt met het ventje te doen en gaat dit ook meteen in zijn dossier zetten voor de arts die morgen langskomt. Uiteindelijk is hij bij haar op de arm in slaap gevallen, voorzichtig leggen we hem terug in zijn bedje. Mama gaat naar het kamertje er tegenover om ook wat te slapen, papa gaat naar huis. S’morgens komt de dokter langs, hij zegt dat Gerben niet meer kans op wiegendood heeft dan normaal en dat hij naar huis mag zonder monitor. Hij doet ook nog even een controle van zijn hoofd en nekje, het valt me op dat Gerben begint te huilen als de arts zijn hoofd naar links draait, maar de arts zegt hier niets van... Maar goed, we zijn blij met het goede nieuws over de test en vertrekken naar huis. Eind goed al goed zeggen ze dan.