Sinterklaasfeest was voor ons als ondernemersgezin, werkzaam in de catering, altijd een hectische periode. Toen, eind jaren '70, als aanloop naar de drukke Kerst, was er voor ons gezin, papa, mama, en vier kindertjes, een spannende tijd aangebroken waarbij het priveleven ondergeschikt was aan de leukedingendoentijd.
Ook de gaven van de Goede Sint moet je in deze context zien.
Zo kregen onze kindertjes van de Goed Heiligman altijd dingen die, of net te pas kwamen, of niet boven de begroting waren, met andere woorden, wat we allemaal met dit soort feesten kregen.
Voor ons gezin was het meestal de meest nuttige zaken zoals ondergoed, een fleurige pyjama, schoolspullen, afijn, noem het maar op, alleen de overbodige dingen, daarvoor hadden we opa's, oma's en....oud-tantes. De noodzakelijke dingetjes, daar waren ze al blij mee.
Tante Corrie, ze woont in Dordrecht, is zo'n Oud-tante. Nu bijna 90 gezonde jaren oud, heel trots op haar familie, al vanaf haar geboorte vrijgezel, wil graag met haar neven en nichten, maar vooral met het kroost van die na-zaten pronken.
De kindertjes Eijgenraam mochten net na het Sinterklaasfeest bij Tante gaan logeren.
Marijntje, de oudste, toen 7 jaar, Wieteke van 5, Hanneke was 3 jaar.
Bartje van 2 jaar moest thuisblijven, was nog niet "groot genoeg" voor deze logeerpartij.
Tante kwam ze ophalen, met de trein. Dat was al heel bijzonder, de kindertjes hadden nog nooit een trein van dichtbij gezien. Alle koffertjes waren gepakt, het zat er allemaal in. Tandpasta, kammetje, ook schone kleren en nieuwe nachtjaponnetjes.
In Dordrecht aangekomen werd er eerst uitgebreid "welkom geheten", limonade en alles wat kinderen daarbij lekker en leuk vinden.
Tante, de jongere zus van hun oma, zette al haar charmes in om de kinderen te amuseren.
"Laten we vanmiddag naar de stad gaan, een ijsje enz......."
Marijntje, als oudste en bijdehandste van het stel, ze was tenslotte al bijna 8 jaar, regelde de organisatie van deze onderneming: iedereen omkleden!!
Tante Corrie met haar achter-kleinnichtjes naar de stad.
De mensen keken naar haar, en vooral naar naar de 3 kleine kindertjes, die parmantig achter haar aanliepen. Tante Corrie vond dat de kindertjes er wel heel bijzonder bijliepen, zo apart gekleed, niet van haar tijd, maar wel heel kleurrijk.
Moe en voldaan kwamen ze bij Tante Corrie thuis, waar ze die avond zouden slapen.
Toen Tante Corrie vroeg, na het tanden-poetsen en plassen " waar zijn jullie pyjama's," zei Marijntje:
"oh, die hebben we de hele middag al aangehad".................!!
Elke keer als ik Billy Joell hoor met zijn geweldige "She's always a woman", wat in dat jaar voor het eerst te horen was, moet ik weer inwendig schateren.
We gingen in de jaren tachtig met onze vier kinderen naar een bestemming in het Chiantigebied. Jarenlang was ons reisdoel Fattoria La Farneta, een prachtig landgoed midden in de heuvels. Vroeger woonden daar twaalf families, wijnbouwers, enkele generaties tegelijk.
La Farneta ligt aan het eind van een zandweg, 8 kilometer van het kleine dorpje Casole d Elsa, eindeloos slingerend, heuvel op, heuvel af.
om de paar honderd meter een autootje langs de weg, meestal een minuscuul Fiatje 500, van de eigenaar en/of bestuurder echter geen spoor. De plaatselijke bewoners zochten in de bossen naar paddestoelen (fungi).
Met de regelmaat van de klok hoorde je in de verte een knal, echoënd tussen de hellingen, en dan wist je dat een van de Fiatbezitters weer een avondmaal had verschalkt.
Onze lijfspreuk in die tijd was: Genieten is niet altijd zondigen. Zo denken de Italianen er kennelijk ook over. In het weekend kwamen van heinde en verre de gasten van de eigenaar van La Farneta, uitgenodigd voor een groot eet- en drinkfestijn.
Lange tafels en banken stonden in de openlucht en in stallen, feestelijk gedekt met plastic bordjes en dito bestek, knalrode servetten en véél mandflessen, gevuld met de kostelijke Chianti. Een sfeer die met porselein, linnen en kristal niet te evenaren was.
Het hoofdgerecht bestond uit gebraden vogeltjes, op lange spiesen geregen en boven grote vuren gegaard, én polenta, een maïsgerecht uit de streek.
Halverwege in een bocht van ons zandweggetje, in de middle of nowhere lag een bouwwerk, La Pietralata, een ogenschijnlijk klein restaurantje, maar achter de deur een gezellige en ruime eetkamer en bar.
In de ochtend ging je melden dat je er savonds wilde komen dineren.
De gastheer was een bejaarde man, met snor, en afkomstig uit de laars van Ital ë.
Zijn echtgenote, een fel kijkende voormalig Siciliaanse schone, zwaaide de scepter in de keuken.
Tussen acht uur en halfnegen werden we verwacht, we togen lopend naar La Pietralata.
We waren aan de vroege kant, maar dat probleem werd door onze gastheer opgelost door al rijkelijk de wijn te schenken.
Toen de tafel gereed was werden we uitgenodigd met de andere gasten aan te schuiven aan een lange, zeer lange tafel.
De gastvrouw had op een bijzondere manier een verwenplan voor ons opgesteld, en het was echt genieten. Antipasti, pasta, paddestoelensoep, eigen gebakken brood, fazant en dan het hoofdgerecht, resultaat van een van die knallen van die middag, konijn bereidt volgens typisch toscaans receptuur, een delicatesse die door zijn eenvoud zijn weerga niet kent. Men proefde het geduld en de kennis van onze gastvrouw, die liefdevol en volgens de traditie het gerecht had bereid.
Het meer dan voortreffelijke hoofdgerecht werd gevolgd door een dessert, dat door de inmiddels zeer joviale gastheer vanaf het hoofd van de tafel naar ons toe werd geschoven op een manier die sterk deed denken aan Sjoelen .
Voor het internationale gezelschap kwam het hoogtepunt van verbroedering op het moment dat we allen van tafel gingen om in de bar nog een digestieve tot ons te nemen, aangeboden door onze Snorreman de Gastheer.
Grappa werd rijkelijk geschonken, de gitaar van de muur gehaald en liederen gezongen, soms in vier talen tegelijk.
Op het einde van de avond moest er uiteraard afgerekend worden, de Gastheer lispelde dan in mijn oor Centemille lires, omgerekend toen 120 guldens, een schijntje voor het ons gebodene.
Terug op La Farneta had ik dan ook nooit het gevoel door de plaatselijke horeca te zijn getild.
Het jaar daarop waren we met twee gezinnen, twee vaders, twee moeders en acht kinderen in La Pietralata, ons favoriete restaurant.
Na een geweldige avond, wijn en uiteraard aan het einde veel muziek en . Grappa, moest ik weer om de rekening vragen.
De heer des huizes lispelde weer in mijn oor Centemille lires ..Hij kende maar één tarief.
Vorig jaar zijn we nog eens langs gereden, het restaurant is niet meer in bedrijf, onze Snorreman is niet meer onder ons, zijn weduwe zit (dromend van Sicilië) rustig in het zonnetje
Herinneringen aan die mooie, zonnige vakantie, aan het eind alleen de ziel van de Chianti-fles.
Hugo kwam ons tegemoet, toen we zijn terrein opliepen. Een kruidentuin, die deel uitmaakt van het Begijnhof in Diest, België.
Het was voor ons een zaterdag om iets te ondernemen. Het werk is gedaan, de vakantieperiode voorbij, en dan heb je eind augustus nog een paar dagen die eigenlijk maar een beetje liggen te slingeren. Het echte werk begint toch in september.
Hugo sprak ons aan, omdat wij belangstelling toonden voor de kruidentuin, die naderhand bleek zijn levenswerk te zijn. Hij loodste ons mee naar binnen, in een gebouw waar een plek was die enkele jaren ervoor, zo vertelde hij, echt was ontdekt. Een binnenplaats, blijkbaar eeuwen verborgen voor de buitenwereld, was een schouw die er eigenlijk niet kon zijn, omdat er voor meerdere haarden slechts een rookkanaal was gebouwd.
De ruimtes waren vakkundig en met liefde gerestaureerd, en Hugo vertelde dat leem, het pleisterwerk van onze voorvaderen, maar op een manier de tand des tijds kon weerstaan, en dat was .vermengen met paardenpis. Zo blijft leem wel 300 jaar perfect in conditie.
De ruimtes zijn nu in gebruik als kookschool, diverse verenigingen zijn er thuis.
Hugo kan gepassioneerd vertellen over de geschiedenis van het Begijnhof, over heksen enz. Hij heeft daar kennelijk een studie van gemaakt en heeft een theorie ontwikkeld die een eigen visie op de loop van de geschiedenis geeft.
Stellingen en wetenswaardigheden die hij ons voorhield:
Het denken in kerkelijke aangelegenheden is omstreeks 1200 veranderd,
Kloosters zijn anders opgezet enz.
Brandstapels in combinatie met gebruik van kruiden.
Verhaal over Dominicanen, grootste orde in de Nederlanden in vroege Middeleeuwen en later.
Gelofte van persoonlijke kuisheid.
Combinatie met kruidentuin, uitleg over kale en wollige kruiden.
Hugo heeft er veel over gelezen, en de geschiedenis goed begrepen.
Locatie:
Begijnhof te Diest
Diverse activiteiten zoals:
Boekbinden, heemkunde, culinair, verkeerspark, rondleiding in Begijnhof.
Diest is absoluut de moeite waard om te bezoeken.
Als je naar de wc moet, vraag het Hugo.......de deur links achter!
Amuseren is het naar je zin hebben, zonder daar zelf veel inspanningen voor te moeten leveren. Amuseren doe je door dingen voor je te laten gebeuren, het leuk te vinden en ervan te genieten. Het laten overkomen van ervaringen kan heel verrijkend werken.
Je vermaken heeft een doe-het-zelf- imago, jezelf te verbeteren, of in het slechtste geval te veranderen.
Als je wordt vermaakt, of je doet moeite om jezelf en je omgeving te vermaken, betekent dat in ieder geval dat je niet jezelf wilt blijven.
Amuseren kan heel tongstrelend zijn. Genietend van je omgeving, in de hand een glas gevuld met iets goeds, bij een eenvoudig maar eerlijk hapje komen allerlei gedachten op die bepalend zijn voor de stemming van de volgende dagen. Isabel Allende schrijft in haar boek Afrodite over genieten, laten genieten en het scheppen van banden tussen mensen.
Banden tussen mensen hebben wortels, als de wortels van een boom, de kunst is om langs de stam naar die plek in de boom te komen waar je als blad je laat horen door geruis, het geruis met de bladeren om je heen vormen een klank die mensen vertrouwd in de oren klinkt.
Als die banden met mensen belangrijk zijn, als die wortels zo diep zitten dat vermaken er niet toe doet, dan ga je mensen amuseren.
Amuseren is niet het uitgenodigd worden voor een golfclinic, het volgen van een kookcursus, het is wel trendy, maar eigenlijk is het een soort van wegsturen van moeder uit de keuken. Terwijl zij degene was die altijd paraat stond als: de liefde door de maag moet gaan of een grote mond vullen, wie wil een koekje van eigen deeg, wie is er niet op zijn mondje gevallen.
Amuseren kan zijn: verwennen, verwachtingen opwekken voor iets wat nog gaat komen,
een manier om bij iemand binnen te komen.
Deze tijd van het jaar is bij uitstek geschikt om eerlijke producten te gebruiken.
Wat is er mooier dan de seizoenen, zoals ze zijn bedoeld, te laten leveren wat ze kunnen leveren.
Geen haring in december, of een aardbei in januari, dat is niet logisch, dat is geen amusement.
Geef elk seizoen de kans om zijn eigenwijsheid te tonen, ga geen sleetje-rijden in de zomer, het lukt niet.
Bij amusement hoort een tongstrelende verwennerij: de Amuse.
De amuse is een voorproefje van wat gaat komen, een belofte.
Culinaire Recessie, of hoe we bewuster gaan leven.
Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: we halen de officiële groeiramingen niet. Onze bestedingen worden aangepast aan onze mogelijkheden, we worden spaarzamer.
Natuurlijk, de recessie zat al jaren in de pijplijn, maar nu het werkelijk aan de hand is, zijn er toch momenten en situaties waarbij ik mijn bedenkingen heb. Naar mijn mening wordt er teveel verspild, ook op culinair gebied, dus in de keuken.
Ik kijk met verbazing naar kookprogrammas op TV, binnen- en buitenland, het maakt niet uit.
De presenterende kok, meestal een vakman wiens ster al straalt aan het culinaire uitspansel, opent met een overzicht van de ingrediënten, die klaar staan in keurige schoteltjes, bakjes, glaasjes e.d.
Nadat de benodigdheden uitgebreid aan de kijker zijn uitgelegd, het vlees of de vis ter tafel is gebracht, het bak-en braadwerk vordert, begint bij mij een onbehagen op te komen.
De schoteltjes, bakjes en glaasjes worden slechts ten dele geleegd. Altijd blijft een aanzienlijk deel van de mise en place achter op de keukentafel. Voor mij onbegrijpelijk, weet men geen maat of verhouding, of zet men zomaar wat klaar?
Het komt voor U misschien als flauw en zeurderig over, maar ik kan U verzekeren dat dit gedrag ook in de echte keuken veel te vaak voor komt.
Ik wijs leerling-koks er op dat het niet nodig is om 5 stokbroden te bakken als er maar 2 nodig zijn. Dure producten (tarbot, ganzenlever e.d.) worden soms achteloos gebruikt om eenvoudige gerechten zoals salades te maken.
Kennis van de waarde, houdbaarheid en toepasbaarheid van het product ontbreekt vaak.
Ik denk dat, als we bewuster met de beschikbare middelen omgaan, alleen datgene gebruiken wat echt nodig is, we de zogenaamde recessie in de keuken in ieder geval goed te lijf gaan.
Maak in ieder geval de complete mise en place op, U hebt de voorbereiding en inkoop toch niet voor niets gedaan?
Zo, en dan is het even stil, maar ik zal het uitleggen.
We wonen nu al zo'n 16 jaren in België, zeer tot ons genoegen. Een mooi huis op een leuke plek, dat is meegenomen, maar vooral de atmosfeer staat ons aan.
Vooropgesteld dat alles in België mis is, teveel Belgen, en dan nog het taalprobleem, de overheid die constant vraagtekens loopt rond te strooien, de plaatselijke onduidelijkheid, het ongepast gezag dat ze denken te hebben, zelfs de Euro moet je hier niet serieus nemen, de politiemacho's, vooral als het tegen ons 'Ollanders" gaat, (hoewel we het er soms wel naar maken), dat alles neemt niet weg dat ik het prettig vind om een BELGLANDER te zijn.
In het dorp waar ik woon doe ik al enkele jaren mee met de mei-tentoonstelling, dat is de plek waar amateur-kunstenaars kunnen laten zien wat ze artistiek in huis hebben.
Een kerkje is de lokatie waar resultaten van kunstnijverheid zoals pottenbakken, fotograferen, houtsnijden, tuinkabouters-fabriceren en dus ook schilderen ten toon worden gesteld.
De bedoeling is dat de kunstenaars een deel van de tijd invullen met Surveilleren, dat wil in mijn geval zeggen dat ik b.v. op zondagmiddag ongeveer 3 uren voor Jandoedel in die kerk heb gezeten, om uiteindelijk 4 mensen uit te leggen dat er ook werk van mij tentoongesteld was.
Voor hen niet zo belangrijk, want ze kwamen eigenlijk voor de vazen van hun kleindochter....
Maar België dus, een land wat ons heel veel vreugde schenkt.
Zo zijn we, Nicole en ik, laatst naar Brussel gegaan, om een concert/optreden bij te wonen van de "Frivole Framboos".
