Ik heb mijn hele leven muziek mogen maken, vanaf mijn 11e verjaardag, toen ik met mijn (peet)tante met eigen gespaard geld een Ukelele (hoe schrijf je zoiets) mocht gaan kopen bij Muziekwinkel Peters aan het St.Annaplein in Tilburg.
Voorspel: dagenlang in de etalage kijken, kan ik hem nu betalen, 12 guldens is toch wel veel, zit dat al in mijn spaarpot?
En een week na mijn 11e verjaardag ging ik dus over tot de aanschaf van mijn felbegeerde Ukelele, weet nog steeds niet hoe je dit instrument .oh nee, wacht even, op Google staat dat ik het goed schrijf!!!
Mijn toenmalige buurjongen kreeg een gitaar, hij was 10 jaar, en voor mij een hele bink. Een gitaar, de zestiger jaren voor tienerboys, opgeteld een basis voor succes, in carrière en bij de meisjes . Alleen, een ukelele is een beetje lullig instrument, hoe stem je zon ding, en vooral, wat kan je er mee?
We vonden een goed item om de nummers van de toenmalige sterren te play-backen. Ik zal u de ins en outs van het repertoire, artiesten e.d. besparen, maar het resultaat was wel dat ik met mijn UKELELE, en de daarmee verworven kennis van muziekmaken, verder ben gekomen.
Mijn vriend met gitaar heeft deze al vrij spoedig, eind jaren zestig, aan de kapstok gehangen. (voor hem een snelle racefiets, voor mij een oubollige Opafiets).
Mijn muzikale carrière, daar kan ik kort over zijn. Diverse samenstellingen , via country na een reunie in eind zeventiger jaren. Nu een beetje de blues-kant, nog steeds zoekend naar de, voor mij ideale mix tussen goede rock, niet ouderwets en bluesnummers van deze tijd, gespeeld door artiesten die niet zijn blijven hangen in hun successen, maar vooral willen door-rammen in hun muziekbeleving.
Nou, en dus hadden we afgelopen maandagavond weer een muziekavond, bij mij thuis. Ik heb het geluk een huis te hebben, een beetje in een landelijke omgeving, waarbij op de zolder een repetitie-ruimte is, en waar je alle spullen kunt laten staan.
Mijn echtgenote Nicole, beneden, vindt het geen probleem als we luidruchtig tekeer gaan. Ook buren kunnen er mee leven (hoop ik). Stel je voor: drums, basinstallatie, piano- en gitaarversterkers, en daar overheen nog eens de zang van prille-zeventigers (geen genot).
Voorafgaand aan de repetitie, zo noemen we deze bijeenkomsten, drinken we een kopje thee, en bespreken we de voorvallen uit ons aller levens, meestal korte-termijnwerk. Geen zorgen, tijdens de muzikale oefening gaat de kurk uit de fles.
Afgelopen maandag ging het van: ach, en weet je wie er nu is overleden ..die ken je wel, van die en die band, hij was al negenenzestig. Toen heb ik het voorstel gedaan: "DIEGENE, VAN ONZE MUZIKALE VRIENDENCLUB, DIE ALS LAATSTE OVERBLIJFT, MOET DAN TRAKTEREN OP EEN GOEDE FLES WIJN" .
Ik was een puber die als zoon des huizes bezig was met mijn plek te beheren, of in mijn geval het afbakenen van het puber-territorium. Wij woonden als familie in Tilburg, in 1955 zijn mijn ouders met ons de rivieren over gestoken naar het zuiden, om in Tilburg een nieuw leven te beginnen.
Dordrecht was de bakermat van onze familie, maar om redenen die er hier niet toe doen, was deze stap kennelijk een noodzaak, die voor ons als kinderen betekende dat alles in ons leven, een klein kinderleven, overhoop werd gegooid en we een andere, zeg maar nieuwere variant gingen leiden. Dit nieuwe leven voor mij hield in dat de school, na een kleuter- en basisschool, in Dordrecht, tot de derde klas, met als juf ene dame Koendergras (dit kan fonetisch of onverstaanbaar zijn geweest) in ieder geval herinner ik me wel dat ik het Fiepje van de klas was bij deze mevrouw (Fiepje betekent in dit geval LIEVERDJE, dat later bij de Frater(s) in Tilburg het meer was gebaseerd op GEFRIEMEL aan de PIEMEL.....).
Ik moest me in 1955 inpassen in de Tilburgse Lagere school in de Antoniusstraat, middenin een schooljaar met derde klassers basisschool, tegenwoordig heet dat 5e groepers, bij een klasse-onderwijzer die als enige kunstje had het zijn van een frater met als specialiteit het kwellen van oorlellen, knijpen en ja..hoe leg je dat uit, er flitsen dan twee vingers langs je oorlel, waarbij je de gehele ochtend of middag op school met een gloeiend luisterorgaan zat, maar waarvan pa en moe bij thuiskomst niets zagen. Zo handig waren die mannen toen wel..... Frater L. was zon man.
Ik kende meer van deze morsige figuren, maar daar kan ik eigenlijk niet een etiket op plakken, achteraf durf ik te stellen dat ze allemaal wel iets hadden. Bij frater F. moest ik op zeker moment komen, in zijn spreekkamer op het fraterhuis aan de Kruisvaardersstraat, een schemerige setting in een donker kamertje, en hij begon tegen mij, als 12 jarige, te praten over dingen als aan mezelf komen, ik weet niet eens meer precies hoe hij het zei, maar een ding wist ik wel: wegwezen...., en ben dus rennend de kamer uitgevlucht.
Naderhand hoorde ik van mij vader dat de vis-leveranties aan het Fraterhuis in de Kruisvaardersstraat waren stopgezet. Ik was 12 en besefte niet hoe sneu en desastreus mijn weglopen bij deze frater was geweest.
De volgende frater die mijn pad heeft gekruist was ene G. Het was de 1e klas van de MULO. Deze man liet mij, als ik net vijf minuten thuis was uit school, terugkomen voor een lullig klusje. Hij belde dan mijn vader, die dus toen nog zeer volgzaam en afhankelijk was van de leveranties aan het fraterhuis, met de vraag of Bartje even terug kon komen, er moesten nog spullen, boeken en andere prullaria opgeruimd worden. En dan ga je weer. Begint zon figuur direct weer aan me te friemelen, ik wist er niet zo veel van in die tijd, en na een rondje gymzaal, zolder van de school, opgetild worden, handstandjes maken, verzin het maar, staat die frater zich ergens in een hoekje te bevredigen. En dan ineens, wat ik op dat moment raar vond, maar nu wel snap, is dat het ineens klaar was, klaarkomen is nu een begrip. Ik werd dan plotseling naar huis gestuurd, zonder uitleg.
Ik ben nu 63 jaar plus ongeveer 87 maanden oud.
Ik prijs me gelukkig dat ik hier nooit enige last, complex of anderszins aan heb overgehouden.
Wel is het voor mij van belang dat, als iemand dit ooit leest als ik dit verhaal niet meer zelf kan vertellen, weet dat ik alles heb vergeven en heb willen vergeten. Door de verhalen die nu, omstreeks 2016 en later, worden opgerakeld, is de frustratie ook bij mij weer voelbaar. Ik ben niet gebruikt, althans zo voel ik het niet, eerder heb ik medelijden met voor mij eenzame, tot een bepaalde roeping gekozen mensen, die als een jongere een richting werd gewezen waar ze hun geaardheidheid, wellicht niet hun echte, moesten manifesteren/tonen aan de aan hen toevertrouwde zwakkeren, lees kinderen.
