Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Bart fietst tegen kanker.
Mijn voorbereiding en beleving van de 1000 km Kom op tegen Kanker
02-05-2013
Dat pakken ze niet meer af.
Zon, kameraden, plezier en een vrouw met karakter. Wat moet ik meer hebben? Het opstaan was het minste moment van de dag. Om 6.15u uit de veren, het deed zeer. De gps stuurde ons recht naar de markt van Oudenaarde. De delegatie van fietsende veteranen en volgers (professionele aanpak is alles) hadden hun wagen al een plaats kunnen geven tussen diverse mobilehomes. Raoul verzorgde de inschrijvingen en kwam direct aandraven met een stuk heerlijke rijsttaart. Ging goed binnen, zeker wanneer je nog geen ontbijt hebt genomen. Kurt en Roger trakteerden me op een tas warme koffie. Die warmte kon me bekoren bij een buitentemperatuur van 6,5C°. Zo is het zalig vertrekken, geen beslommeringen en voldoende drank en eten. Met ons Marijke direct het wiel van de speerpunten van de veteranen gekozen: Herman en Kurt. Na enkele kilometers kregen we onze eerste helling van de dag voor de kiezen: Kattenberg. De foto's die later volgen zullen boekdelen spreken. Een eerste klim is altijd een beetje wennen, eigenlijk afzien. Daarna wat vlakke stukken, maar dan wel met afgrijselijke kassei. Dokkeren over de kasseien is niets voor Marijke en mezelf. We hebben er eigenlijk een grondige hekel aan. Kurt en Herman verging het beter, zij trapten alles vlotjes weg. Ook de ledeberg, de muur van Geraardsbergen en nog enkele minder bekende helling bedwongen we. Respect voor mijn vrouwke, ze bedwong de muur met verve. Had wel even medelijden met haar. Nadat we de vesten opgereden waren kwam ze boven (niet van de poes hoor) en was ik zo dom van te zeggen dat het nu eigenlijk begon. Haar blik zei voldoende. Met hoge snelheid de duik naar beneden genomen en naar de eerste bevoorrading gefietst. Bananen, peperkoek, wafels, en appelsienen gegeten en enkele bekertjes sportdrank opgedronken. Ja, ik eet en drink veel tijdens het fietsen. Nog een oud leerling tegen gekomen, en hem later kunnen helpen. Zijn zadel was losgekomen. In volle vaart richting Oudenaarde gereden en onderweg onder andere de Kapelleberg tegengekomen. Marijke had het even moeilijk maar beet door. Na de eerste lus van 77 km had Marijke haar rit volbracht. Knap gedaan. Respect. Samen met de oud leerling de achtervolging ingezet op de veteranen. Het venijn zit in de staart. Eerst de koppenberg. Ik had gehoopt van er dit jaar eens vlotjes op te rijden, maar het is telkens afzien, scharen, krabben, en zien dat je niet stilvalt. Toch goed bovengekomen en gebruik gemaakt van de afdaling om even op plooi te komen en vol naar boven te kunnen rijden op de Taaienberg. Het bergske van mijn idool Boonen. Kort maar pittig. Daar Herman tegengekomen, die even een moeilijk moment had. Ik dacht te wachten maar het had geen zin, het is best dat je ieder je tempo blijft rijden, zeker wanneer de bevoorrading vijf kilometer verder ligt. Weer de inwendige mens versterkt en een babbeltje gedaan met onze getrouwe volgers (zij hadden plichtsbewust Marijke opgepikt), om dan aan het laatste deel te beginnen. Herman ging alleen op pad. Kurt die ik tegen kwam op de bevoorrading en ikzelf reden samen via de Hotond naar de voet van de Paterberg. Het slotstuk van onze Superklassieker. Een kuitenbijter pur sang, maar met één groot voordeel. Hij heeft een goot. Veel makkelijker rijden dus. Met een donkere Ename in het verschiet recht naar Oudenaarde gereden. De supporters waren al op post, zelfs de zieke Xander had het karakter van nog mee naar de finish te komen. Het was andermaal een dag om te koesteren. Echt een topdag voor me. Merci gasten. (foto's volgen)
Nog een week en onze eerste dag van de duizend kilometer zit erop. Het volledige parcours is bekend, tot in het kleinste detail. Zal zo meteen enkele belangrijke plaatsen vermelden, maar je kunt alles perfect bekijken via de website www.1000km.be Ga naar parcours 2013. Daar kun je de rit aanklikken die je wilt bekijken. Op tijdstabel klikken en je krijgt een volledig overzicht waar de pelotons passeren. Let op! Na het eerste peloton moeten er nog drie passeren. Dit op een tijdspanne van ongeveer een uur. Op het kaartje zelf kun op detail klikken en alle straten tot in het kleinste detail bekijken. Op dag 1 rijden we via de Duivenstraat en de Zorgvliet (7.14u - 8.26u)naar Katelijne centrum. (7.34u-8.42u) Op dag 2 rijden we langs Sint Amands op de Provincialebaan en de Dendermondsesteenweg. ( 17.30u-18.46u) Op dag drie komen we door Ruisbroek (Kerkstraat) (7.38u- 8.45u)en rijden via de Eikse Amer, Koning Astridlaan door 'onze' Frans van Haelenstraat.(7.50u-9u) De laatste dag komen we thuis via bekend terrein. Duffel: Mechelsesteenweg (17.48u-18.40) om dan door de Lange Zandstraat naar de Koning Albertstraat te rijden. (18u - 19.17u) Zal de volgende dagen nog meer concrete info proberen te geven, ikzelf weet nog niet juist met welke pelotons ik moet meerijden elke dag.
Een dag die al lang met fluo is aangeduid in mijn agenda. Elk jaar opnieuw een topdag. Gewoon een dagje lekker fietsen en zeveren met de veteranen van Fc Walem. Ben echt blij dat ik nog mee mag met de jongens. Ik zal me wel moeten gedragen dit jaar want Marijke gaat mee.
We vertrekken vanuit Oudenaarde en rijden een deel van het parcours van de ronde van Vlaanderen. Alle kleppers van bulten zijn present: Koppenberg, Paterberg, Kwaremont,.... Normaal goed voor 120 km. Meer over deze dag later, als er nog tijd is morgen anders overmorgen.
Gisteren te gast geweest in het Depot in Leuven, laatste vergadering voor de start van de 1000 km, doorspekt met praktische afspraken en de bekendmaking van het definitieve parcours. Alle belangrijke details zal ik ook later meedelen. Alles zoals straten waar we passeren, ....moet het grootste deel zelf nog doornemen.
Vandaag op bedevaart geweest. Van bij mijn ouders in Sint Katelijne Waver naar Scherpenheuvel gereden. Eerst langs mooie binnenwegen naar Bonheiden en daarna Keerbergen getrapt.Een rondje gereden rond het meer aldaar. Schone omgeving. Even de grote baan genomen naar Werchter om dan af te buigen naar de dijken van de Demer. Smal en slingerend pad pal door de ongerepte natuur. Deze is momenteel echt aan het ontploffen. Prachtig om zien, de variaties aan groen met in de weides de opvallend bloeiende paardenbloemen. Na een dikke 12 kilometer in Aarschot terecht gekomen.
Goed tien kilometer door een golvende omgeving gereden en langs een hoofdbaan het heiligdom binnen gereden. Ik moet eerlijk zijn, ik voelde me daar best goed. Jezelf nog eens jong voelen doet deugd. We waren veruit de jeugdigste personen in en om het centrum van Scherpenheuvel.
Marijke poseerde dan ook gewillig.
Ons Marijke heeft er een lekkere Brusselse wafel achterover geslagen, ikzelf heb het sober gehouden met een koffie en een echte cola.
Mijn eerste bezoek aan Scherpenheuvel zit erop. Rare, beetje kunstmatige bedoening.
Terug naar Aarschot gereden en in Rillaar langs het Daemsplein gereden. Om koers te zetten naar Begijnendijk, Booischot en Schriek.
Daarna gemakkelijkheidshalve de zelfde weg terug genomen. Bij moeke en vake een mooie verwelkoming gekregen van de kids en lekkere pannenkoeken gegeten. Met 107 km kan Marijke tevreden zijn.
Nog veertien dagen en we kunnen beginnen aan onze 1000 kilometer. Alles ligt in zijn definitieve plooi.
Marijke fietst de eerste 2 dagen telkens mee met de ochtendrit. De eerste dag naar Kalmthout, de tweede naar Roeselare.
Op 9 mei neemt mijn broer Tom 's middags het stuur over, 's anderendaags fietst een kameraad van me (Steve) terug naar Mechelen. Steve reed vorig jaar ook al mee, hij kent de klappen van de zweep.
Op dag drie en vier rijdt Marijke vanuit Deinze en Bilzen naar Mechelen. Mijn broer Wim zal die dagen de ochtendrit voor zijn rekening nemen.
Dit weekend gaan we weer met zijn tweeën fietsen. Hopelijk blijft het min of meer droog.
Zaterdag zoals reeds eerder gezegd samen met Marijke gaan fietsen. De route wel even aangepast. Rekening gehouden met de wind, maar alvast nog niet genoeg volgens mijn vrouw. Een reeds eerder gefietste route genomen. Van Temse, naar Beveren, Kallo, Doel, Kieldrecht, Vrasene en zo over Sint Niklaas terug naar huis. Goed voor net geen 80 km. Zeer veel wind gehad, in het oprijden vol op de snoet, op de terugtocht lekker in de rug. In de tocht enkele bruggen opgenomen (E17 en E34) tot ergernis van de wederhelft. Ook kassei werd niet gesmaakt.Toch met het gezelschap van de zon thuis aangekomen, naar een babyborrel geweest en nog even met de familie van de zon genoten in de tuin.
Zondag om 7 uur uit de veren en 110 km gereden met de snelvoeters. Richting Wetteren. Ging vlot, en begin steeds meer van de jongens te kennen. Toffe bende. In plaats van nog wat bij te trainen deze keer iets gaan drinken met de mannen. De sfeer zat er zoals de snelheid goed in.
Daarna heel de tijd met de jongens in de tuin doorgebracht en nog wat liggen prutsen.
Vanmorgen was het friskes op de fiets. Me even mispakt qua kledij. Maar ja, dat is maar korte pijn. Niettemin genoten van de ontwakende natuur en de verdere intrede van de lente. Enkele mooie foto's genomen, al waren de live beelden veel mooier, ze hadden iets magisch.
Op fietsgebied is het een vrij rustige week geweest, met enkel maandag, dinsdag en woensdag een trip naar school met hier en daar een ommetje. Toch altijd even wennen, terug in het ritme komen na twee weken vakantie. Marijke is binnen aan het fietsen gegaan. Morgen gaan we samen fietsen. Een trip richting Nederland zal het worden. Verder nog een drietal weken en het is zover.
We hebben al een beetje weet van het parcours. Telkens vertrekken en aankomen in Mechelen met elke dag een andere middagstad.
Dag 1: Kalmthout
Dag 2: Roeselare
Dag 3: Deinze
Dag 4: Bilzen
Op maandag 29 april krijgen we meer concrete informatie op de laatste infovergadering.
Nog enkele fotokes van de Amstel Gold Race, wel met watermerk, want ben niet van plan ze te kopen.
Mensen die zich in bewegende beelden van de Amstel interesseren kunnen naar hun website gaan kijken. Amstel Gold Race Toerversie 2013.
Even je geboortedatum intikken, klikken op tijden, foto' en video en mijn naam intikken. Gewoon start aanklikken en je ziet mij telkens voorbij sukkelen. Krijg je tevens een beeld van de massa die zich op het parcours bevond.
Zaterdagochtend stond de wekker om 4u. Om 4.30u moest ik mijn metgezel Tom oppikken. Samen gingen we de heuvels rondom Valkenburg bedwingen. Het deed zeer. Slechte nacht gehad. Na anderhalf uur cruisen kwamen we aan bij de parking waar de eerste 'Hollandse' klanken mijn nog half slapende brein bereikten: ' Effe goed doorrijden meneer, want het is best glibberig vooraan de parking (weide). Nou en of. Van onze wagen tot bij de kortst gelegen baan al een halve veldrit moeten rijden. Schoenen en fiets zaten volledig onder de modder.
Dan onze startbewijzen gaan ophalen. Wij hadden het geluk twee van 12.000 deelnemers te mogen zijn. Onder de tienduizenden inschrijvingen werden 12 000 wielerliefhebbers geloot, die de keuze hadden tussen 75 km, 150 km, 200 km of de volledige afstand van 250 km.
Vlak voor de start van onze tocht (250 km) onze achterzakken vol gestoken met de nodige zoetigheid uit de bevoorrading. Bars, bananen, gels, koeken, suikerwafels en Nederlands nummer één qua peperkoek. Zoek maar eens op welke opvallende naam deze heeft.De eerste die me de juiste naam kan mailen breng ik persoonlijk een exemplaar. Zal het later nog wel eens verklappen. Wat ik al wel kan verklappen is dat ik ze voorlopig niet meer kan ruiken of zien.
Meteen lekker beginnen fietsen en direct onze eerste hellingen bedwongen. Alles ging te vlot dus, ... 2 maal lek gereden in de eerste drie uur. Ja, dan durf ik gerust te vloeken. Eerste keer een stuk glas, tweede keer een nageltje, al dan niet per ongeluk op het parcours terecht gekomen. Voor een huis een andere band gestoken en geholpen door de ontzettend vriendelijk Nederlander. De brave man wilde ons nog trakteren op een kop koffie. Wij hadden echter maar één ding voor ogen: snelheid maken en de verloren tijd min of meer inhalen. Een echt strakke tijd zat er ondertussen al niet meer in. Vanaf dan waren we 'op snee'. Dikwijls aangesloten bij groepjes fietsers van verschillende nationaliteiten. Italianen, Fransen, Spanjaarden, Duisters, Engelsen en Nederlanders natuurlijk. Aan een stevig tempo richting het drielandenpunt gereden. Genoten van het fietsen, de prachtige natuur en de eerlijkheid gebied ook te zeggen van de talrijk opgekomen fietsende Nederlandse vrouwen. Aangenaam om de vervrouwelijking van het fietsen op te merken in levende lijve. En er waren er bij die met een fiets uit de voeten konden hoor. Snel, mooi en sierlijk. Nummer 9725 bijvoorbeeld. Ze was nog vriendelijk ook. Terug naar de kern van de zaak.
Op een gegeven moment aangepikt bij een hoopje Spanjaarden. Ik weet ondertussen dat de crisis in Spanje lelijk huis aan het houden is, maar dat wil niet zeggen dat je je wieleruitrusting niet moet wassen. De geur die enkelen achter lieten was verschrikkelijk. Het was vechten geblazen om in het juiste wiel te zitten. We hebben er lang om gelachen.
Na de eerste uren rond Maastricht en Valkenburg te fietsen, dan het drielandenpunt, terug koers gezet naar omgeving Valkenburg voor het laatste en zwaarste deel van de tocht. De laatste 60 kilometer was het oppassen geblazen want de deelnemers van alle tochten kwamen daar samen op het parcours. Op een gegeven moment waren we aan de afdaling van de Kruisberg bezig en konden we recht tegenover ons de menigte zien klimmen op de Eyserbosweg. Bangelijk hoor wat een massa. Het was er slalommen geblazen.
De laatste bevoorrading was het echt drummen geblazen. (foutje van de organisatie) We hebben zeker een tiental minuten moeten aanschuiven. We dachten eerst alles achter ons te laten, maar ons drinken en eten was op en we hadden het dubbel en dik nodig met nog 50 km voor de boeg. Stevig gegeten en gedronken. Isostar à volonté en Nederlands nummer één .... De bananen en ander lichtere dingen waren blijkbaar al op.
Nog eens al onze krachten aangesproken en de duik naar de Keutenberg genomen. Daar was het een verschrikkelijk drukte. Veel afstappers, mensen die zwalpen over de weg. Zeker op het eerste gedeelte (22%) had al een groot deel van de massa zijn motor opgeblazen, om nog niet te spreken over de uitloper van de helling, waar ik menig fietser de kant zag opzoeken. Dus laveren, tussen het volk. Pardon, kan ik even door, .... Op tijd te kennen geven dat je aankwam was de boodschap. Ook op de aankomstplaats de zelfde drukte om nog maar over de passage op de Cauberg te zwijgen. Aan de finish weer wachten om te registreren, onze medaille in ontvangst te nemen (voor de kids) en een Amstel te nuttig. We waren niet direct enthousiast om hem aan te nemen, wij drinken liever bier.
Maar de veredelde nieuwe limonade met citroen werkte wel verfrissend. Tussen de massa op het afgesloten terrein de uitgang gevonden en nog een afdaling en beklimming naar de parking moet trotseren. Net iets minder dan 9 u effectief gefietst. Mooi zo! Het was een verrijking. Eindelijk nog eens deftig kunnen bijpraten met Tom en stevig kunnen fietsen met hem. Top!
Denk wel dat het de eerste en laatste keer was dat ik de Amstel reed. Veel te druk soms en ook de organisatie is voor verbetering vatbaar.
De laatste dagen (sinds maandag) beiden niet meer gefietst. Tijd voor de familie.
Maandag zijn we samen 96 km op pad geweest. We hebben er allebei van genoten. Zelfs het weer was best aangenaam. Wel veel wind.
Vannacht vertrek naar Valkenburg. Vanaf 6.30u vertrekt de Amstel Gold Race cyclo. Ben eens benieuwd.
Zojuist een mailtje gekregen met het bericht dat we al 5260 euro kunnen schenken aan Kom op tegen Kanker. Super!
Er is dus geen weg meer terug, ons Marijke moet starten op 9 mei. Geen nood, ik denk dat ze er stilaan klaar voor is. Ze gaat 4 x 125 km fietsen. De andere ritten moeten we nog invullen, maar dat gaat geen enkel probleem vormen.
Dit situatie is wel een klein beetje anders. Ikzelf ga de volledige 1000 km mee fietsen. Ga mee met de organisatie de fietsers begeleiden.
Misschien heb ik dan wel de kans om eens samen met Marijke te fietsen.
Een dubbel en dikke proficiat voor mijn vrouwke. Ze houdt het allereerst al elf jaar (op getrouwde basis) uit met mij. Geen sinecure.Bedankt suske!
Ten tweede omdat ze gisteren haar allereerst cyclo tot een goed einde heeft gebracht. De Brabantse pijl (70km).
We hebben onze huwelijksverjaardag dus grotendeels op de fiets gevierd. Het was een beetje puzzelen om al onze jongens onder te brengen want we moesten al vroeg uit de veren. Gelukkig kunnen we rekenen op veel bereidwillige familieleden. Reken er trouwens maar op dat onze jongens eens graag ergens anders gaan logeren. Naar Mc Donalds gaan eten, chips voor tv, eens een extra uitstap,....
We hebben trouwens tevergeefs geprobeerd om onze jongste telg mee te nemen op fietstocht, maar hij zag de helmplicht niet zitten. (foto)
Om half zeven liep dus de wekker af. Wassen, de hele boel inladen en nog snel enkele verse koffiekoeken verorberen.
We hebben onze auto achter gelaten aan de Vaartkom in Leuven en zijn door het centrum afgezakt naar het Ladeuzeplein. Inschrijven en reeds ijskoud hebben. Dan even wat gaan opwarmen onder een paddestoel en rond half negen vertrokken. De zenuwen waren best gespannen bij Marijke. Best te begrijpen tussen dat overgrote deel mannen, allemaal met een overlopende testosteronen spiegel, de meest blitse pakken, fietsen en brillen.
Ze beet goed door en worstelde zich makkelijk door de eerste glooiingen. Na een 30 tal kilometer liep het even een beetje fout. In Huldenberg kregen we een haakse bocht voorgeschoteld, met vlak erna een helling met een stijgingspercentage van maar liefst 17%.
Haar ketting raakte van het blad, en naar boven stappen was de boodschap. Ben haar terug tegemoet gereden en heb een handje toegestoken.
Daarna recht naar Overijse gereden en genoten van de bevoorrading. In Overijse kregen we de gekende hellingen van de Druivenkoers op het menu en ons Marijke trotseerde ze allemaal. De laatste loodjes wogen het zwaarst, maar via Ottenburg, Sint Joris Weert, en Oud Heverlee reden we onder de boog in Leuven. Knap werk van mijn vrouw. Ben er best trots op. Zeker wetende dat de tocht niet te onderschatten was.
Na de middag de kinderen gaan ophalen en nog samen genoten van onze avond.
Vanmorgen met -1°c vertrokken met de Snelvoeters voor een tocht van 110 km richting Hulst. Daar een koffie gedronken en genoten van de eerste zonnestralen. Zalig, eindelijk nog eens warm hebben op de fiets. Rond 12.15u aangekomen in Puurs en nog even drie kwartier alleen op pad geweest. Extra kilometers kunnen nooit kwaad. Na de middag met de hele familie genoten van de zon in de tuin. Toch ook de tijd genomen om naar Parijs Roubaix te kijken. Bangelijk koers.De Belgen deden het voortreffelijk maar waren net niet opgewassen tegen Cancellara.
Knap gereden van Vanmarcke en Vandenberghe. Ook Stybar toonde zijn klasse. De organisatie maakte volgens mij een grote fout met geen nadarhekken te zetten op Carrefour de l'Arbre. Ja, de renners moet ook uitkijken, maar na meer dan 230 km vlammen is de concentratie niet meer je dat. Knappe finale, verdiende winnaar, maar veel medelijden met onze Belg op de tweede plaats.Wat heeft die jongen sterk gereden, wat een grinta! Die emotie, ontgoocheling, dat is spijtig genoeg ook een facet van topsport.Met nog maar 24 lentes komt zijn tijd nog wel. Het feit dat een man als Cancellara bijna ko ligt na aankomst, bijna niet kan stappen; dat zegt wat. Vanmarcke liet achteraf zijn gehavende handen zien.
Die mannen hebben afgezien. Chapeau! Dan wetende dat sommige voetballers durven klagen dat ze moe zijn omdat ze twee wedstrijden in een week moeten spelen.
Vandaag van mijn vrouwke de kans gekregen om een drietal uurtjes met mijn tweewieler op pad te gaan. Na een dik anderhalf uur tegen de wind in te beuken, in Kallo terecht gekomen. Wanneer Kallo achter me verdwijnt kom ik in een andere wereld terecht. Nieuwsgierig als ik ben, ben ik gaan freewheelen. Op verkenning in een wereld van water, dokken, containers, fabrieken, vrachtwagens en chemische geuren. Niet echt een gebied waar je aan denkt wanneer je gaat fietsen. Rare, aparte wereld, waar ik me niet echt in thuis voel. Ook een beetje onwezenlijk. Al dat industrieel gedoe, de drukte en anderzijds de prachtige polders langs de randen van de Antwerpse haven. Op bepaalde momenten kon ik me totaal niet meer oriënteren. Ik zag schepen, veel water, voelde me eigenlijk ingesloten en gevangen. Dan maar gekozen om in de richting van de vertrouwde koeltorens van Doel te rijden. Per ongeluk gestoten op de werken voor het Deurganckdok. Wat een enorme werf. Immens breed en diep. Gewoon gigantisch. Een tijdje met open mond blijven gapen. De koude snijdende wind won het na een tijdje van de zon en dus snel doorgereden. Via Kieldrecht naar Nieuwkerken Waas en Sint Niklaas getrapt, om eigenlijk later dan verwacht thuis te komen.
Vanmiddag de zetel opgezocht met net geen 250 km op teller. (dit weekend wel te verstaan) Gisteren sinds heel lang nog eens met Peter op schok geweest. Reuze plezant. Nog eens mogen ondervinden dat een 'oude' vos zijn streken niet verleerd. Wij, en vooral hij heeft me heel de tijd liggen jennen. Ik, de arme sukkelaar heb me echt moeten weren als een duivel in een wijwatervat.
Het feit dat je met twee onderweg bent doet veel. Ik train nooit zo goed alleen, ik kan steeds een tikkeltje meer met iemand anders aan mijn zijde. Te weinig karakter zeker!
Na onze gezamenlijke start in Mariekerke de luwte opgezocht. Dus al snel de winderige Scheldedijken verlaten en over Puurs, Tisselt, Leest Hombeek en Hofstade naar Mechelen gereden. Met een goed voelbare wind in de zijde naar Walem gefietst en van daaruit met de wind in de rug koers richting Bornem gezet. Andermaal mogen ondervinden dat de koude veel invloed heeft op mijn lichaam. Na de middag gaan supporteren voor mijn zoon. Tornooi op Wilrijk.
Zondag rond half acht vertrokken en de Paasviering gelaten voor wat ze was. De thermometer gaf -3 graden C° aan. Eerst iets meer dan een half uur alleen onderweg geweest, en daarna meer dan drie uur op pad geweest met de Snelvoeters. Verdorie serieus kou gehad het eerste uur. Ik was echt blij dat ze besloten hebben geen koffie te gaan drinken onderweg en gewoon door te trappen. Dikwijls moeten draaien en keren de kanten van Schoonaarde en de laatste 30 kilometer nog de wind in het nadeel gehad.
Nadien nog een stukje doorgereden met een plaatselijke renner. Sterke jongen zeg. Thuis mijn rugzak met kledij gaan oppikken en in zijn gezelschap verder gereden naar Walem. Met een zware rugzak op mijn rug, veel tegenwind en een niet te onderschatten versnelling (na 100 km) op de dijk langs het kanaal geraakt. Mijn compagnon ging sowieso niet helemaal tot in Walem doorrijden. Hij is onderweg huiswaarts gekeerd met een ploegmaat en daar was ik niet rouwig om. De pijp was uit. In tussentijd nog aangepikt bij enkele fietsers en nog een babbel gemaakt met een toffe fietsende papa van leerlingen op de school. Het laatste uur zonder zeveren veel tranen gelaten van de wind en de koude in mijn ogen. Bril vergeten.
Doodop bij mijn ouders aangekomen en moeten vernemen dat Boonen gevallen is in de aanzet van de ronde. Een echte domper voor me. Cancellara had vorig jaar zijn deel van de ellende, nu Boonen. Merde. Toch genoten van de koers en de magistrale overwinning van Fabian. Grote klasse, niet alleen de sportieve prestatie, maar ik vind ook de mens Cancellara een klassebak.
De pijn was snel verzacht wanneer ik mijn zonen enthousiast paaseieren zag rapen en proeven. Momenten om te koesteren.
Marijke blijft zoveel mogelijk binnen fietsen. Normaal gezien moeten we de komende twee weken de tijd vinden om op geregelde tijdstippen samen op pad te gaan.
Ikzelf zit met een beetje angst. Ben na inschrijving geloot voor de Amstel gold race cyclo.(13 april) Ik heb het gevoel dat ik er niet volledig klaar voor ben en dat ik erg ga afzien. We zien wel zeker.
Tijdens het drukke weekend slechts twee uur kunnen fietsen en met heel veel kou moeten huiswaarts keren.(smeltende sneeuw)
Zondag gaan eten voor Kom op tegen Kanker. Het women on wheels team schotelde heerlijke warme beenhesp voor in zaal Kloosterheide.
Heel lekker en een gezellige sfeer. Samen met mijn zonen gaan tafelen, het was plezant. Marijke was ziek.
De laatste dagen veel discussies met Marijke. Het is ver gekomen. Niks onoverkomelijk, gewoon over wie, wanneer mag en kan gaan fietsen.
Moet met de regelmaat van de klok passen, en dat valt zwaar. De steeds terug komende oneliner: 'Gij moet toch niet veel meer trainen, gij zijt dat al gewoon' geeft meestal de doorslag. Ja Marijke ga maar. Ver***me.
Vandaag teambuilding gehad met mijn dierbare collega's. Een fietstocht met opdrachten. Toch even op de fiets gezeten. Vanmorgen alleen een stuk van de tocht gaan verkennen. Moederziel alleen door het Blaasvelds broek gefietst. Wondermooi, zalig!
In de late namiddag met mijn 'uitziekende' zonen even in de tuin wat kunnen spelen en wat in de zon gezeten. Plezante boel.
Deze week zowel op dinsdag en donderdag met de fiets naar het werk gegaan. Samen iets meer dan vier uur gefietst. Dit weekend zal druk worden. Toneel op school, voetbal voor de kinderen, hier en daar een randactiviteit met het gezin en hopelijk samen met Marijke nog wat proberen te fietsen.
Zij trapt de laatste tijd haar uren binnen weg. Daar heb ik bewondering voor. Ik kan dat niet, ik ben dat op rollen fietsen binnen de kortste keren grondig beu. Anderzijds ben ik het toch meer en meer aan het overwegen om nog eens een extra inspanning te doen. Wanneer ik Frank gisteren zijn weer voor het weekend hoorde aankondigen zakte de moed me echt tot in het diepste van mijn schoenen. Sneeuw, ijskoude wind en misschien nog wat regen. Er zijn inderdaad veel ergere dingen, maar daar kan ik van vloeken. Ben het kotsbeu. Zou dringend eens een paar langere trainingen willen doen en dat is bij dit weer verre van ideaal. Bij nader inzien heb ik dit weekend wreed veel last gehad van de koude. De inspanningen wegen gewoon veel meer op je lichaam. Och ja, we zien wel.
Ze zullen de uren zon aan het opsparen zijn voor de komende vakantie. Zou zo graag nog eens met de kinderen gaan fietsen. Ze vragen er dikwijls naar. Ze willen hun wieleruitrusting nog eens showen. Ik krijg het ze niet aan hun verstand gebracht, dat het geen weer is voor korte mouwen en korte broek. Heb al met het idee gespeeld om ze te laten vertrekken en het eens te laten ervaren, maar ze zouden nog doorrijden ook denk ik.
Zondag wakker geworden van de gezangen van mijn jongste zoon. Slaap kindje slaap was het enige lied uit zijn repertoire. Zalig, zeker met de Kom op tegen Kanker slotshow in het achterhoofd. Het was zoals verwacht een heel confronterende show, maar in een heel positieve sfeer.
De ingesteldheid van de kinderen was formidabel, de kracht die de ouders uitstraalden bewonderingswaardig. Bijna 1,2 miljoen euro voor onderzoek naar de gevolgen van de ingrijpende behandelingen. Super!
Zondag voor de eerste keer gefietst met de 'Snelvoeters'. Was plezant kilometers malen, babbeltje doen en goed opletten in groep.
Net het geluk gehad om mijn drie gezonde zonen in hun bed te leggen. Donderdag naar de aangrijpende reportage van Koppen gekeken, en sindsdien nog maar eens het extra besef gekregen wat een zaligheid het is om gezonde kinderen te hebben. Het beeld van de kinderen op de kankerafdeling pakt iedereen. Grenzeloos respect voor het verplegende personeel dat iedere dag met de kinderen werkt. Ook de mensen van de ziekenhuisschool verrichten schitterend werk. Eigenlijk is dat iets wat ik ook doodgraag zou doen. Dat ik het werk zou aankunnen kan ik niet voorspellen, maar zou het wel willen proberen. Het moet mentaal enorm zwaar zijn, maar alleen al de gedachte van eventueel pretlichtjes te zien in de indrukwekkende oogjes van de kinderen moet een enorm gevoel geven. Hun dagelijkse 'sleur' doorbreken, ze een beetje gelukkig maken tussen hun vier muren, ze laten lachen,... De meeste gezonde kinderen beseffen spijtig genoeg niet wat een luxe dat is. Geen echte zorgen hebben, alles kunnen doen, naar de 'saaie school' kunnen gaan en zoveel meer.
De reportage was opnieuw een stimulans om geld in te verzamelen. Zeker omdat ze tegenwoordig al 75% van de kinderen kunnen genezen. Mits wat meer financiële inbreng moet dat misschien nog beter kunnen. Straks ga ik kijken naar de show van Kom op tegen Kanker. Elk jaar opnieuw een staaltje sterke televisie, doorspekt met aangrijpende getuigenissen en hoopgevende berichten in verband met het onderzoek en de genezing van Kanker.
Vandaag bijna vier uur door de provincies Antwerpen, Vlaams Brabant en Oost Vlaanderen gereden. Vertrokken in de Van Haelenstraat en met volle wind op kop naar Asse getrapt. Zware bedoening. Mijn gemiddelde snelheid lag gelijk met die van een bompa die zondag ochtend pistolets gaat halen bij de bakker om de hoek. Boven in Asse centrum een beetje kunnen profiteren van een zijdelingse wind en recht naar Affligem en daarna Aalst gereden. Via Moorsel in Gijzegem terecht gekomen en daar een stevige spurt moeten trekken. Twee loslopende Staffords hadden het niet op mij begrepen. Ze liepen op het fietspad en kwamen niet al te vredelievend mijn richting uit. Ik kon eerst niet weg, auto's op de baan, een brugleuning rechts van me. De bruine viervoeter kunnen ontwijken en daarna vol op de pedalen gaan staan, een haakse bocht moeten nemen en daarna richting horizon gevlogen. De beesten werden kleiner, mijn hartslag stilaan terug normaal. Gevaarlijk.
Langs de Dender recht naar Dendermonde getrapt en over Baasrode naar thuisbasis Bornem.
Moe maar voldaan fiets gepoetst en dan met de familie samen gezellig gegeten. Ga nu afsluiten, de show is net begonnen.
Ga je in België rond half maart met de vélo op trot,
dan zijt ge goed zot!!
Misschien een spreuk die ze bij de Bond Zonder Naam kunnen gebruiken voor hun kalender. Ze zien maar.
Gisteren en deze ochtend moet wikken en wegen. De auto en dan uren in de file staan of de fiets en even doorbijten.
Ik heb nog getwijfeld om van thuis uit 'te werken', maar ik vrees dat ik dat niet aan onze directeur verkocht kreeg. Het leek me anders wat.
Toch uiteindelijk voor de tweewieler gekozen. Tijdens het ochtendgloren de dijk enkel moeten delen met veel wind en sneeuw. Verder geen kat gezien, zelfs de konijnen gaven verstek.
Na een avond lekker tafelen, een ochtend supporteren in regen en wind toch nog op de fiets gekropen met Marijke.
Een beetje motregen en een nijdig windje hebben we moeten trotseren. Marijke had het eerste uur last van de wind op kop, maar kwam er stelselmatig door. Anderhalf uur samen op pad geweest en daarna nog drie kwartier alleen gefietst aan een pittig tempo.
Om half acht stond de wekker vanmorgen. Ging eens meerijden met de Snelvoeters in Puurs. Ik schrok me rot, sneeuw verdomme en nogal veel. Zonder al te veel na te denken terug even in bed gedoken. In de late namiddag even gaan fietsen. Het was een pak kouder dan de vorige dagen. Lek gereden onderweg (kou gehad) en na een uurtje of twee terug thuis gekomen. Rustig het weekend afsluiten en op naar een nieuwe week.
