Het feit dat je met twee onderweg bent doet veel. Ik train nooit zo goed alleen, ik kan steeds een tikkeltje meer met iemand anders aan mijn zijde. Te weinig karakter zeker!

Na onze gezamenlijke start in Mariekerke de luwte opgezocht. Dus al snel de winderige Scheldedijken verlaten en over Puurs, Tisselt, Leest Hombeek en Hofstade naar Mechelen gereden. Met een goed voelbare wind in de zijde naar Walem gefietst en van daaruit met de wind in de rug koers richting Bornem gezet. Andermaal mogen ondervinden dat de koude veel invloed heeft op mijn lichaam. Na de middag gaan supporteren voor mijn zoon. Tornooi op Wilrijk. 

Zondag rond half acht vertrokken en de Paasviering gelaten voor wat ze was. De thermometer gaf -3 graden C° aan. Eerst iets meer dan een half uur alleen onderweg geweest, en daarna meer dan drie uur op pad geweest met de Snelvoeters. Verdorie serieus kou gehad het eerste uur. Ik was echt blij dat ze besloten hebben geen koffie te gaan drinken onderweg en gewoon door te trappen. Dikwijls moeten draaien en keren de kanten van Schoonaarde en de laatste 30 kilometer nog de wind in het nadeel gehad. 

Nadien nog een stukje doorgereden met een plaatselijke renner. Sterke jongen zeg. Thuis mijn rugzak met kledij gaan oppikken en in zijn gezelschap verder gereden naar Walem. Met een zware rugzak op mijn rug, veel tegenwind en een niet te onderschatten versnelling (na 100 km) op de dijk langs het kanaal geraakt. Mijn compagnon ging sowieso niet helemaal tot in Walem doorrijden. Hij is onderweg huiswaarts gekeerd met een ploegmaat en daar was ik niet rouwig om. De pijp was uit. In tussentijd nog aangepikt bij enkele fietsers en nog een babbel gemaakt met een toffe fietsende papa van leerlingen op de school. Het laatste uur zonder zeveren veel tranen gelaten van de wind en de koude in mijn ogen. Bril vergeten. 

Doodop bij mijn ouders aangekomen en moeten vernemen dat Boonen gevallen is in de aanzet van de ronde. Een echte domper voor me. Cancellara had vorig jaar zijn deel van de ellende, nu Boonen. Merde. Toch genoten van de koers en de magistrale overwinning van Fabian. Grote klasse, niet alleen de sportieve prestatie, maar ik vind ook de mens Cancellara een klassebak. 

De pijn was snel verzacht wanneer ik mijn zonen enthousiast paaseieren zag rapen en proeven. Momenten om te koesteren.

Marijke blijft zoveel mogelijk binnen fietsen. Normaal gezien moeten we de komende twee weken de tijd vinden om op geregelde tijdstippen samen op pad te gaan. 

Ikzelf zit met een beetje angst. Ben na inschrijving geloot voor de Amstel gold race cyclo.(13 april) Ik heb het gevoel dat ik er niet volledig klaar voor ben en dat ik erg ga afzien. We zien wel zeker.

Zondag gaan eten voor Kom op tegen Kanker. Het women on wheels team schotelde heerlijke warme beenhesp voor in zaal Kloosterheide.

Heel lekker en een gezellige sfeer. Samen met mijn zonen gaan tafelen, het was plezant. Marijke was ziek.

De laatste dagen veel discussies met Marijke. Het is ver gekomen. Niks onoverkomelijk, gewoon over wie, wanneer mag en kan gaan fietsen.

Moet met de regelmaat van de klok passen, en dat valt zwaar. De steeds terug komende oneliner: 'Gij moet toch niet veel meer trainen, gij zijt dat al gewoon' geeft meestal de doorslag. Ja Marijke ga maar. Ver***me.

Vandaag teambuilding gehad met mijn dierbare collega's. Een fietstocht met opdrachten. Toch even op de fiets gezeten. Vanmorgen alleen een stuk van de tocht gaan verkennen. Moederziel alleen door het Blaasvelds broek gefietst. Wondermooi, zalig!

In de late namiddag met mijn 'uitziekende' zonen even in de tuin wat kunnen spelen en wat in de zon gezeten. Plezante boel.

Zij trapt de laatste tijd haar uren binnen weg. Daar heb ik bewondering voor. Ik kan dat niet, ik ben dat op rollen fietsen binnen de kortste keren grondig beu. Anderzijds ben ik het toch meer en meer aan het overwegen om nog eens een extra inspanning te doen. Wanneer ik Frank gisteren zijn weer voor het weekend hoorde aankondigen zakte de moed me echt tot in het diepste van mijn schoenen. Sneeuw, ijskoude wind en misschien nog wat regen. Er zijn inderdaad veel ergere dingen, maar daar kan ik van vloeken. Ben het kotsbeu. Zou dringend eens een paar langere trainingen willen doen en dat is bij dit weer verre van ideaal. Bij nader inzien heb ik dit weekend wreed veel last gehad van de koude. De inspanningen wegen gewoon veel meer op je lichaam. Och ja, we zien wel.

Ze zullen de uren zon aan het opsparen zijn voor de komende vakantie. Zou zo graag nog eens  met de kinderen gaan fietsen. Ze vragen er dikwijls naar. Ze willen hun wieleruitrusting nog eens showen. Ik krijg het ze niet aan hun verstand gebracht, dat het geen weer is voor korte mouwen en korte broek. Heb al met het idee gespeeld om ze te laten vertrekken en het eens te laten ervaren, maar ze zouden nog doorrijden ook denk ik.

De ingesteldheid van de kinderen was formidabel, de kracht die de ouders uitstraalden bewonderingswaardig. Bijna 1,2 miljoen euro voor onderzoek naar de gevolgen van de ingrijpende behandelingen. Super!

Zondag voor de eerste keer gefietst met de 'Snelvoeters'. Was plezant kilometers malen, babbeltje doen en goed opletten in groep.

De reportage was opnieuw een stimulans om geld in te verzamelen. Zeker omdat ze tegenwoordig al 75% van de kinderen kunnen genezen. Mits wat meer financiële inbreng moet dat misschien nog beter kunnen. Straks ga ik kijken naar de show van Kom op tegen Kanker. Elk jaar opnieuw een staaltje sterke televisie, doorspekt met aangrijpende getuigenissen en hoopgevende berichten in verband met het onderzoek en de genezing van Kanker.

Vandaag bijna vier uur door de provincies Antwerpen, Vlaams Brabant en Oost Vlaanderen gereden. Vertrokken in de Van Haelenstraat en met volle wind op kop naar Asse getrapt. Zware bedoening. Mijn gemiddelde snelheid lag gelijk met die van een bompa die zondag ochtend pistolets gaat halen bij de bakker om de hoek. Boven in Asse centrum een beetje kunnen profiteren van een zijdelingse wind en recht naar Affligem en daarna Aalst gereden. Via Moorsel in Gijzegem terecht gekomen en daar een stevige spurt moeten trekken. Twee loslopende Staffords hadden het niet op mij begrepen. Ze liepen op het fietspad en kwamen niet al te vredelievend mijn richting uit. Ik kon eerst niet weg, auto's op de baan, een brugleuning rechts van me. De bruine viervoeter kunnen ontwijken en daarna vol op de pedalen gaan staan, een haakse bocht moeten nemen en daarna richting horizon gevlogen. De beesten werden kleiner, mijn hartslag stilaan terug normaal. Gevaarlijk.

Langs de Dender recht naar Dendermonde getrapt en over Baasrode naar thuisbasis Bornem. 

Moe maar voldaan fiets gepoetst en dan met de familie samen gezellig gegeten. Ga nu afsluiten, de show is net begonnen.

dan zijt ge goed zot!!

Misschien een spreuk die ze bij de Bond Zonder Naam kunnen gebruiken voor hun kalender. Ze zien maar.

Gisteren en deze ochtend moet wikken en wegen. De auto en dan uren in de file staan of de fiets en even doorbijten. 

Ik heb nog getwijfeld om van thuis uit 'te werken', maar ik vrees dat ik dat niet aan onze directeur verkocht kreeg. Het leek me anders wat.

Toch uiteindelijk voor de tweewieler gekozen. Tijdens het ochtendgloren de dijk enkel moeten delen met veel wind en sneeuw. Verder geen kat gezien, zelfs de konijnen gaven verstek.

Een beetje motregen en een nijdig windje hebben we moeten trotseren. Marijke had het eerste uur last van de wind op kop, maar kwam er stelselmatig door. Anderhalf uur samen op pad geweest en daarna nog drie kwartier alleen gefietst aan een pittig tempo.

Om half acht stond de wekker vanmorgen. Ging eens meerijden met de Snelvoeters in Puurs. Ik schrok me rot, sneeuw verdomme en nogal veel. Zonder al te veel na te denken terug even in bed gedoken. In de late namiddag even gaan fietsen. Het was een pak kouder dan de vorige dagen. Lek gereden onderweg (kou gehad) en na een uurtje of twee terug thuis gekomen. Rustig het weekend afsluiten en op naar een nieuwe week.

Het zijn maar beesten, maar er zat verdomd veel emotie in het geluid en de bewegingen van de prachtige gans. 

Marijke heeft gisteren nog een deftige tocht gemaakt van om en bij de 3 uur. In het gezelschap van Gitte. Ben ze even tegemoet gereden om me te vergewissen van de trainingsintensiteit. Aan de graad rood van hun hoofden te zien zat dat goed. Na enkele minuten wijselijk besloten om alleen op pad te gaan. Nog intens genoten van het fietsen en vooral de deugddoende zon.

Dit weekend heeft Marijke op zaterdag indoor gefietst. Door allerlei omstandigheden kwam ze er niet meer toe om overdag te fietsen.

Ikzelf ben zaterdag eerst naar de voetbalwedstrijd van Robbe gaan kijken en heb me daarna gestort is een wisselwerking tussen mijn zetel, een stoel en terug de zetel. Ziekskes. Hoesten, moe en veel snot en slijmekes. Weet mij te herinneren dat wanneer baby's slijmen hebben ze liefelijk op de rug worden getikt, waardoor alles los komt te zitten. Niemand die mijn rug onder handen heeft genomen. Dus binnen gebleven, met alles blijven zitten en goed gerust met hoop op beterschap.

Zondag heb ik alle moed bijeen gesprokkeld en ben 2 uurtje weggeweest met de fiets. Met de nadruk op weggeweest. Er was niet echt sprake van vlot fietsen. Vandaag moet ik trouwens de mensen van Natuurpunt op de hoogte brengen, dat ze niet moeten panikeren dat de naaktslakken aan het ontwaken zijn langs de Scheldedijken. Ze zijn na het wakker worden niet terug naar hun schuiloorden gevlucht, door de voorbijrazende hordes felgekleurde wielertoeristen. Nee, alle slijmen aldaar heb ik persoonlijk geproduceerd. Ga het niet al te plastisch maken, maar het was niet normaal die stroom snot. Het was één van de weinige ritten waar ik niet echt van genoten heb. 

Vandaag rustig met de wagen naar school gereden, om morgen met de fiets te kunnen rijden en van het ochtendgloren te genieten.

Een deel van mijn trip naar school kan ik reeds terug in het daglicht afwerken. Altijd leuk om zo wat meer te zien dan een straal wit ledlicht en een rood flikkerlicht. Nu kan ik 's morgens terug de buizerds spotten in de bomen, een vos in de weide en waarschijnlijk binnen dit en een paar weken dozijnen jonge, wild heen en weer schietende konijnen.

Het fondsen werven loopt vlot (ongeveer 4500 euro ), het plannen van het fietsen in combinatie met het gezin is andere koek. Puzzelen geblazen. Dit jaar moet ik ook rekening houden met de vrouw die wil gaan trainen. En rekenen er maar op dat ze het doet. Ze is echt gedreven. Dus minder tijd voor mezelf, want er moet iemand bij de kindjes blijven. Samen fietsen is iets voor zaterdag middag, als de 2 oudsten naar de jeugdbeweging zijn.

Woensdag zijn we er beiden apart op uitgetrokken. Marijke is de Netedijken gaan verkennen (zonder te vallen dit keer), ikzelf ben naar Holsbeek gefietst, langsheen de Leuvense vaart. Het was aardig fris. Dinsdag spreken ze van zon. Wat was dat ook al weer. Een gele bol, die warmte geeft. Ik ben benieuwd!

Ik weet van mezelf dat ik een gevoelige antenne heb in verband met alles wat met kanker te maken heeft. Toch blijft het me verbazen hoe je week na week toch weer te horen krijgt hoeveel mensen ermee te maken krijgen. Spijtig ook weer deze week. Mijn drive om centen te verzamelen voor het onderzoek blijft hierdoor maar aanwakkeren. Ook bij mijn vrouwke is dat goed voelbaar.

Heb de laatste dagen al meerdere keren gevraagd of zij eens iets gaat schrijven, maar het draait telkens uit op een njet. Ze ziet dat niet echt zitten.

Geen nood, zal mijn best doen de blog te voorzien van de nodige gevarieerde (hopelijk, want niet makkelijk) schrijfsels.

Ik zou heel graag eens iemand overtuigen om een getuigenis neer te schrijven over zijn of haar gevecht tegen kanker, want ik denk dat we soms nog niet half beseffen wat dat met zich meebrengt. 

Morgen ochtend eerst nog wat taxi spelen voor de boys en daarna aan de hoeveel snot in neus en omstreken bepalen hoelang ik ga fietsen. Geen nood, er was al iemand serieus onder mijn duiven aan het schieten met de woorden: Dat is niks dat je wat ziekskes bent suske, leg u maar op de zetel, ik zal wel gaan fietsen. Dat komt aan. Zo makkelijk worden fiets uren niet afgegeven. Er zullen veel snottebellen moeten vloeien vooraleer ik thuis blijf.