Dan onze startbewijzen gaan ophalen. Wij hadden het geluk twee van 12.000 deelnemers te mogen zijn. Onder de tienduizenden inschrijvingen werden 12 000 wielerliefhebbers geloot, die de keuze hadden tussen 75 km, 150 km, 200 km of de volledige afstand van 250 km.

Vlak voor de start van onze tocht (250 km) onze achterzakken vol gestoken met de nodige zoetigheid uit de bevoorrading. Bars, bananen, gels, koeken, suikerwafels en Nederlands nummer één qua peperkoek. Zoek maar eens op welke opvallende naam deze heeft.De eerste die me de juiste naam kan mailen breng ik persoonlijk een exemplaar. Zal het later nog wel eens verklappen. Wat ik al wel kan verklappen is dat ik ze voorlopig niet meer kan ruiken of zien.

Meteen lekker beginnen fietsen en direct onze eerste hellingen bedwongen. Alles ging te vlot dus, ... 2 maal lek gereden in de eerste drie uur. Ja, dan durf ik gerust te vloeken. Eerste keer een stuk glas, tweede keer een nageltje, al dan niet per ongeluk op het parcours terecht gekomen. Voor een huis een andere band gestoken en geholpen door de ontzettend vriendelijk Nederlander. De brave man wilde ons nog trakteren op een kop koffie. Wij hadden echter maar één ding voor ogen: snelheid maken en de verloren tijd min of meer inhalen. Een echt strakke tijd zat er ondertussen al niet meer in. Vanaf dan waren we 'op snee'. Dikwijls aangesloten bij groepjes fietsers van verschillende nationaliteiten. Italianen, Fransen, Spanjaarden, Duisters, Engelsen en Nederlanders natuurlijk. Aan een stevig tempo richting het drielandenpunt gereden. Genoten van het fietsen, de prachtige natuur en de eerlijkheid gebied ook te zeggen van de talrijk opgekomen fietsende Nederlandse vrouwen. Aangenaam om de vervrouwelijking van het fietsen op te merken in levende lijve. En er waren er bij die met een fiets uit de voeten konden hoor. Snel, mooi en sierlijk. Nummer 9725 bijvoorbeeld. Ze was nog vriendelijk ook. Terug naar de kern van de zaak.

Op een gegeven moment aangepikt bij een hoopje Spanjaarden. Ik weet ondertussen dat de crisis in Spanje lelijk huis aan het houden is, maar dat wil niet zeggen dat je je wieleruitrusting niet moet wassen. De geur die enkelen achter lieten was verschrikkelijk. Het was vechten geblazen om in het juiste wiel te zitten. We hebben er lang om gelachen.

Na de eerste uren rond Maastricht en Valkenburg te fietsen, dan het drielandenpunt, terug koers gezet naar omgeving Valkenburg voor het laatste en zwaarste deel van de tocht. De laatste 60 kilometer was het oppassen geblazen want de deelnemers van alle tochten kwamen daar samen op het parcours. Op een gegeven moment waren we aan de afdaling van de Kruisberg bezig en konden we recht tegenover ons de menigte zien klimmen op de Eyserbosweg. Bangelijk hoor wat een massa. Het was er slalommen geblazen.

De laatste bevoorrading was het echt drummen geblazen. (foutje van de organisatie) We hebben zeker een tiental minuten moeten aanschuiven. We dachten eerst alles achter ons te laten, maar ons drinken en eten was op en we hadden het dubbel en dik nodig met nog 50 km voor de boeg. Stevig gegeten en gedronken. Isostar à volonté en Nederlands nummer één .... De bananen en ander lichtere dingen waren blijkbaar al op.

Nog eens al onze krachten aangesproken en de duik naar de Keutenberg genomen. Daar was het een verschrikkelijk drukte. Veel afstappers, mensen die zwalpen over de weg. Zeker op het eerste gedeelte (22%) had al een groot deel van de massa zijn motor opgeblazen, om nog niet te spreken over de uitloper van de helling, waar ik menig fietser de kant zag opzoeken. Dus laveren, tussen het volk. Pardon, kan ik even door, .... Op tijd te kennen geven dat je aankwam was de boodschap. Ook op de aankomstplaats de zelfde drukte om nog maar over de passage op de Cauberg te zwijgen. Aan de finish weer wachten om te registreren, onze medaille in ontvangst te nemen (voor de kids) en een Amstel te nuttig. We waren niet direct enthousiast om hem aan te nemen, wij drinken liever bier.

Maar de veredelde nieuwe limonade met citroen werkte wel verfrissend. Tussen de massa op het afgesloten terrein de uitgang gevonden en nog een afdaling en beklimming naar de parking moet trotseren. Net iets minder dan 9 u effectief gefietst. Mooi zo! Het was een verrijking. Eindelijk nog eens deftig kunnen bijpraten met Tom en stevig kunnen fietsen met hem. Top!

Denk wel dat het de eerste en laatste keer was dat ik de Amstel reed. Veel te druk soms en ook de organisatie is voor verbetering vatbaar.

Maandag zijn we  samen 96 km op pad geweest. We hebben er allebei van genoten. Zelfs het weer was best aangenaam. Wel veel wind.

Vannacht vertrek naar Valkenburg. Vanaf 6.30u vertrekt de Amstel Gold Race cyclo. Ben eens benieuwd.

Zojuist een mailtje gekregen met het bericht dat we al 5260 euro kunnen schenken aan Kom  op tegen Kanker. Super!

Er is dus geen weg meer terug, ons Marijke moet starten op 9 mei. Geen nood, ik denk dat ze er stilaan klaar voor is. Ze gaat 4 x 125 km fietsen. De andere ritten moeten we nog invullen, maar dat gaat geen enkel probleem vormen.

Dit situatie is wel een klein beetje anders. Ikzelf ga de volledige 1000 km mee fietsen. Ga mee met de organisatie de fietsers begeleiden.

Misschien heb ik dan wel de kans om eens samen met Marijke te fietsen.

Ten tweede omdat ze gisteren haar allereerst cyclo tot een goed einde heeft gebracht. De Brabantse pijl (70km).

We hebben onze huwelijksverjaardag dus grotendeels op de fiets gevierd. Het was een beetje puzzelen om al onze jongens onder te brengen want we moesten al vroeg uit de veren. Gelukkig kunnen we rekenen op veel bereidwillige familieleden. Reken er trouwens maar op dat onze jongens eens graag ergens anders gaan logeren. Naar Mc Donalds gaan eten, chips voor tv, eens een extra uitstap,....

We hebben trouwens tevergeefs geprobeerd om onze jongste telg mee te nemen op fietstocht, maar hij zag de helmplicht niet zitten. (foto)

Om half zeven liep dus de wekker af. Wassen, de hele boel inladen en nog snel enkele verse koffiekoeken verorberen. 

We hebben onze auto achter gelaten aan de Vaartkom in Leuven en zijn door het centrum afgezakt naar het Ladeuzeplein. Inschrijven en reeds ijskoud hebben. Dan even wat gaan opwarmen onder een paddestoel en rond half negen vertrokken. De zenuwen waren best gespannen bij Marijke. Best te begrijpen tussen dat overgrote deel mannen, allemaal met een overlopende testosteronen spiegel, de meest blitse pakken, fietsen en brillen.

Ze beet goed door en worstelde zich makkelijk door de eerste glooiingen. Na een 30 tal kilometer liep het even een beetje fout. In Huldenberg kregen we een haakse bocht voorgeschoteld, met vlak erna een helling met een stijgingspercentage van maar liefst 17%.

Haar ketting raakte van het blad, en naar boven stappen was de boodschap. Ben haar terug tegemoet gereden en heb een handje toegestoken.

Daarna recht naar Overijse gereden en genoten van de bevoorrading. In Overijse kregen we de gekende hellingen van de Druivenkoers op het menu en ons Marijke trotseerde ze allemaal. De laatste loodjes wogen het zwaarst, maar via Ottenburg, Sint Joris Weert, en Oud Heverlee reden we onder de boog in Leuven. Knap werk van mijn vrouw. Ben er best trots op. Zeker wetende dat de tocht niet te onderschatten was.

Na de middag de kinderen gaan ophalen en nog samen genoten van onze avond.

Vanmorgen met -1°c vertrokken met de Snelvoeters voor een tocht van 110 km richting Hulst. Daar een koffie gedronken en genoten van de eerste zonnestralen. Zalig, eindelijk nog eens warm hebben op de fiets. Rond 12.15u aangekomen in Puurs en nog even drie kwartier alleen op pad geweest. Extra kilometers kunnen nooit kwaad. Na de middag met de hele familie genoten van de zon in de tuin. Toch ook de tijd genomen om naar Parijs Roubaix te kijken. Bangelijk koers.De Belgen deden het voortreffelijk maar waren net niet opgewassen tegen Cancellara.

Knap gereden van Vanmarcke en Vandenberghe. Ook Stybar toonde zijn klasse. De organisatie maakte volgens mij een grote fout met geen nadarhekken te zetten op Carrefour de l'Arbre. Ja, de renners moet ook uitkijken, maar na meer dan 230 km vlammen is de concentratie niet meer je dat. Knappe finale, verdiende winnaar, maar veel medelijden met onze Belg op de tweede plaats.Wat heeft die jongen sterk gereden, wat een grinta! Die emotie, ontgoocheling, dat is spijtig genoeg ook een facet van topsport.Met nog maar 24 lentes komt zijn tijd nog wel. Het feit dat een man als Cancellara bijna ko ligt na aankomst, bijna niet kan stappen; dat zegt wat. Vanmarcke liet achteraf zijn gehavende handen zien. 

Die mannen hebben afgezien. Chapeau! Dan wetende dat sommige voetballers durven klagen dat ze moe zijn omdat ze twee wedstrijden in een week moeten spelen.

Zal proberen de nodige actiefoto's van mijn wederhelft te nemen, met later morgen de nodige sappige commentaar.

Verder hebben we samen nog net 110 euro nodig om te mogen starten begin mei. Dat komt dus allemaal dik in orde.

Het feit dat je met twee onderweg bent doet veel. Ik train nooit zo goed alleen, ik kan steeds een tikkeltje meer met iemand anders aan mijn zijde. Te weinig karakter zeker!

Na onze gezamenlijke start in Mariekerke de luwte opgezocht. Dus al snel de winderige Scheldedijken verlaten en over Puurs, Tisselt, Leest Hombeek en Hofstade naar Mechelen gereden. Met een goed voelbare wind in de zijde naar Walem gefietst en van daaruit met de wind in de rug koers richting Bornem gezet. Andermaal mogen ondervinden dat de koude veel invloed heeft op mijn lichaam. Na de middag gaan supporteren voor mijn zoon. Tornooi op Wilrijk. 

Zondag rond half acht vertrokken en de Paasviering gelaten voor wat ze was. De thermometer gaf -3 graden C° aan. Eerst iets meer dan een half uur alleen onderweg geweest, en daarna meer dan drie uur op pad geweest met de Snelvoeters. Verdorie serieus kou gehad het eerste uur. Ik was echt blij dat ze besloten hebben geen koffie te gaan drinken onderweg en gewoon door te trappen. Dikwijls moeten draaien en keren de kanten van Schoonaarde en de laatste 30 kilometer nog de wind in het nadeel gehad. 

Nadien nog een stukje doorgereden met een plaatselijke renner. Sterke jongen zeg. Thuis mijn rugzak met kledij gaan oppikken en in zijn gezelschap verder gereden naar Walem. Met een zware rugzak op mijn rug, veel tegenwind en een niet te onderschatten versnelling (na 100 km) op de dijk langs het kanaal geraakt. Mijn compagnon ging sowieso niet helemaal tot in Walem doorrijden. Hij is onderweg huiswaarts gekeerd met een ploegmaat en daar was ik niet rouwig om. De pijp was uit. In tussentijd nog aangepikt bij enkele fietsers en nog een babbel gemaakt met een toffe fietsende papa van leerlingen op de school. Het laatste uur zonder zeveren veel tranen gelaten van de wind en de koude in mijn ogen. Bril vergeten. 

Doodop bij mijn ouders aangekomen en moeten vernemen dat Boonen gevallen is in de aanzet van de ronde. Een echte domper voor me. Cancellara had vorig jaar zijn deel van de ellende, nu Boonen. Merde. Toch genoten van de koers en de magistrale overwinning van Fabian. Grote klasse, niet alleen de sportieve prestatie, maar ik vind ook de mens Cancellara een klassebak. 

De pijn was snel verzacht wanneer ik mijn zonen enthousiast paaseieren zag rapen en proeven. Momenten om te koesteren.

Marijke blijft zoveel mogelijk binnen fietsen. Normaal gezien moeten we de komende twee weken de tijd vinden om op geregelde tijdstippen samen op pad te gaan. 

Ikzelf zit met een beetje angst. Ben na inschrijving geloot voor de Amstel gold race cyclo.(13 april) Ik heb het gevoel dat ik er niet volledig klaar voor ben en dat ik erg ga afzien. We zien wel zeker.

Zondag gaan eten voor Kom op tegen Kanker. Het women on wheels team schotelde heerlijke warme beenhesp voor in zaal Kloosterheide.

Heel lekker en een gezellige sfeer. Samen met mijn zonen gaan tafelen, het was plezant. Marijke was ziek.

De laatste dagen veel discussies met Marijke. Het is ver gekomen. Niks onoverkomelijk, gewoon over wie, wanneer mag en kan gaan fietsen.

Moet met de regelmaat van de klok passen, en dat valt zwaar. De steeds terug komende oneliner: 'Gij moet toch niet veel meer trainen, gij zijt dat al gewoon' geeft meestal de doorslag. Ja Marijke ga maar. Ver***me.

Vandaag teambuilding gehad met mijn dierbare collega's. Een fietstocht met opdrachten. Toch even op de fiets gezeten. Vanmorgen alleen een stuk van de tocht gaan verkennen. Moederziel alleen door het Blaasvelds broek gefietst. Wondermooi, zalig!

In de late namiddag met mijn 'uitziekende' zonen even in de tuin wat kunnen spelen en wat in de zon gezeten. Plezante boel.

Zij trapt de laatste tijd haar uren binnen weg. Daar heb ik bewondering voor. Ik kan dat niet, ik ben dat op rollen fietsen binnen de kortste keren grondig beu. Anderzijds ben ik het toch meer en meer aan het overwegen om nog eens een extra inspanning te doen. Wanneer ik Frank gisteren zijn weer voor het weekend hoorde aankondigen zakte de moed me echt tot in het diepste van mijn schoenen. Sneeuw, ijskoude wind en misschien nog wat regen. Er zijn inderdaad veel ergere dingen, maar daar kan ik van vloeken. Ben het kotsbeu. Zou dringend eens een paar langere trainingen willen doen en dat is bij dit weer verre van ideaal. Bij nader inzien heb ik dit weekend wreed veel last gehad van de koude. De inspanningen wegen gewoon veel meer op je lichaam. Och ja, we zien wel.

Ze zullen de uren zon aan het opsparen zijn voor de komende vakantie. Zou zo graag nog eens  met de kinderen gaan fietsen. Ze vragen er dikwijls naar. Ze willen hun wieleruitrusting nog eens showen. Ik krijg het ze niet aan hun verstand gebracht, dat het geen weer is voor korte mouwen en korte broek. Heb al met het idee gespeeld om ze te laten vertrekken en het eens te laten ervaren, maar ze zouden nog doorrijden ook denk ik.

De ingesteldheid van de kinderen was formidabel, de kracht die de ouders uitstraalden bewonderingswaardig. Bijna 1,2 miljoen euro voor onderzoek naar de gevolgen van de ingrijpende behandelingen. Super!

Zondag voor de eerste keer gefietst met de 'Snelvoeters'. Was plezant kilometers malen, babbeltje doen en goed opletten in groep.

De reportage was opnieuw een stimulans om geld in te verzamelen. Zeker omdat ze tegenwoordig al 75% van de kinderen kunnen genezen. Mits wat meer financiële inbreng moet dat misschien nog beter kunnen. Straks ga ik kijken naar de show van Kom op tegen Kanker. Elk jaar opnieuw een staaltje sterke televisie, doorspekt met aangrijpende getuigenissen en hoopgevende berichten in verband met het onderzoek en de genezing van Kanker.

Vandaag bijna vier uur door de provincies Antwerpen, Vlaams Brabant en Oost Vlaanderen gereden. Vertrokken in de Van Haelenstraat en met volle wind op kop naar Asse getrapt. Zware bedoening. Mijn gemiddelde snelheid lag gelijk met die van een bompa die zondag ochtend pistolets gaat halen bij de bakker om de hoek. Boven in Asse centrum een beetje kunnen profiteren van een zijdelingse wind en recht naar Affligem en daarna Aalst gereden. Via Moorsel in Gijzegem terecht gekomen en daar een stevige spurt moeten trekken. Twee loslopende Staffords hadden het niet op mij begrepen. Ze liepen op het fietspad en kwamen niet al te vredelievend mijn richting uit. Ik kon eerst niet weg, auto's op de baan, een brugleuning rechts van me. De bruine viervoeter kunnen ontwijken en daarna vol op de pedalen gaan staan, een haakse bocht moeten nemen en daarna richting horizon gevlogen. De beesten werden kleiner, mijn hartslag stilaan terug normaal. Gevaarlijk.

Langs de Dender recht naar Dendermonde getrapt en over Baasrode naar thuisbasis Bornem. 

Moe maar voldaan fiets gepoetst en dan met de familie samen gezellig gegeten. Ga nu afsluiten, de show is net begonnen.

dan zijt ge goed zot!!

Misschien een spreuk die ze bij de Bond Zonder Naam kunnen gebruiken voor hun kalender. Ze zien maar.

Gisteren en deze ochtend moet wikken en wegen. De auto en dan uren in de file staan of de fiets en even doorbijten. 

Ik heb nog getwijfeld om van thuis uit 'te werken', maar ik vrees dat ik dat niet aan onze directeur verkocht kreeg. Het leek me anders wat.

Toch uiteindelijk voor de tweewieler gekozen. Tijdens het ochtendgloren de dijk enkel moeten delen met veel wind en sneeuw. Verder geen kat gezien, zelfs de konijnen gaven verstek.

Een beetje motregen en een nijdig windje hebben we moeten trotseren. Marijke had het eerste uur last van de wind op kop, maar kwam er stelselmatig door. Anderhalf uur samen op pad geweest en daarna nog drie kwartier alleen gefietst aan een pittig tempo.

Om half acht stond de wekker vanmorgen. Ging eens meerijden met de Snelvoeters in Puurs. Ik schrok me rot, sneeuw verdomme en nogal veel. Zonder al te veel na te denken terug even in bed gedoken. In de late namiddag even gaan fietsen. Het was een pak kouder dan de vorige dagen. Lek gereden onderweg (kou gehad) en na een uurtje of twee terug thuis gekomen. Rustig het weekend afsluiten en op naar een nieuwe week.

Het zijn maar beesten, maar er zat verdomd veel emotie in het geluid en de bewegingen van de prachtige gans. 

Marijke heeft gisteren nog een deftige tocht gemaakt van om en bij de 3 uur. In het gezelschap van Gitte. Ben ze even tegemoet gereden om me te vergewissen van de trainingsintensiteit. Aan de graad rood van hun hoofden te zien zat dat goed. Na enkele minuten wijselijk besloten om alleen op pad te gaan. Nog intens genoten van het fietsen en vooral de deugddoende zon.

Dit weekend heeft Marijke op zaterdag indoor gefietst. Door allerlei omstandigheden kwam ze er niet meer toe om overdag te fietsen.

Ikzelf ben zaterdag eerst naar de voetbalwedstrijd van Robbe gaan kijken en heb me daarna gestort is een wisselwerking tussen mijn zetel, een stoel en terug de zetel. Ziekskes. Hoesten, moe en veel snot en slijmekes. Weet mij te herinneren dat wanneer baby's slijmen hebben ze liefelijk op de rug worden getikt, waardoor alles los komt te zitten. Niemand die mijn rug onder handen heeft genomen. Dus binnen gebleven, met alles blijven zitten en goed gerust met hoop op beterschap.

Zondag heb ik alle moed bijeen gesprokkeld en ben 2 uurtje weggeweest met de fiets. Met de nadruk op weggeweest. Er was niet echt sprake van vlot fietsen. Vandaag moet ik trouwens de mensen van Natuurpunt op de hoogte brengen, dat ze niet moeten panikeren dat de naaktslakken aan het ontwaken zijn langs de Scheldedijken. Ze zijn na het wakker worden niet terug naar hun schuiloorden gevlucht, door de voorbijrazende hordes felgekleurde wielertoeristen. Nee, alle slijmen aldaar heb ik persoonlijk geproduceerd. Ga het niet al te plastisch maken, maar het was niet normaal die stroom snot. Het was één van de weinige ritten waar ik niet echt van genoten heb. 

Vandaag rustig met de wagen naar school gereden, om morgen met de fiets te kunnen rijden en van het ochtendgloren te genieten.

Een deel van mijn trip naar school kan ik reeds terug in het daglicht afwerken. Altijd leuk om zo wat meer te zien dan een straal wit ledlicht en een rood flikkerlicht. Nu kan ik 's morgens terug de buizerds spotten in de bomen, een vos in de weide en waarschijnlijk binnen dit en een paar weken dozijnen jonge, wild heen en weer schietende konijnen.

Het fondsen werven loopt vlot (ongeveer 4500 euro ), het plannen van het fietsen in combinatie met het gezin is andere koek. Puzzelen geblazen. Dit jaar moet ik ook rekening houden met de vrouw die wil gaan trainen. En rekenen er maar op dat ze het doet. Ze is echt gedreven. Dus minder tijd voor mezelf, want er moet iemand bij de kindjes blijven. Samen fietsen is iets voor zaterdag middag, als de 2 oudsten naar de jeugdbeweging zijn.

Woensdag zijn we er beiden apart op uitgetrokken. Marijke is de Netedijken gaan verkennen (zonder te vallen dit keer), ikzelf ben naar Holsbeek gefietst, langsheen de Leuvense vaart. Het was aardig fris. Dinsdag spreken ze van zon. Wat was dat ook al weer. Een gele bol, die warmte geeft. Ik ben benieuwd!

Ik weet van mezelf dat ik een gevoelige antenne heb in verband met alles wat met kanker te maken heeft. Toch blijft het me verbazen hoe je week na week toch weer te horen krijgt hoeveel mensen ermee te maken krijgen. Spijtig ook weer deze week. Mijn drive om centen te verzamelen voor het onderzoek blijft hierdoor maar aanwakkeren. Ook bij mijn vrouwke is dat goed voelbaar.

Heb de laatste dagen al meerdere keren gevraagd of zij eens iets gaat schrijven, maar het draait telkens uit op een njet. Ze ziet dat niet echt zitten.

Geen nood, zal mijn best doen de blog te voorzien van de nodige gevarieerde (hopelijk, want niet makkelijk) schrijfsels.

Ik zou heel graag eens iemand overtuigen om een getuigenis neer te schrijven over zijn of haar gevecht tegen kanker, want ik denk dat we soms nog niet half beseffen wat dat met zich meebrengt. 

Morgen ochtend eerst nog wat taxi spelen voor de boys en daarna aan de hoeveel snot in neus en omstreken bepalen hoelang ik ga fietsen. Geen nood, er was al iemand serieus onder mijn duiven aan het schieten met de woorden: Dat is niks dat je wat ziekskes bent suske, leg u maar op de zetel, ik zal wel gaan fietsen. Dat komt aan. Zo makkelijk worden fiets uren niet afgegeven. Er zullen veel snottebellen moeten vloeien vooraleer ik thuis blijf.

Geen roekeloze inspanningen maar berekende acties, die zorgden voor een grotendeels saaie koers. Ben na het zien van de wedstrijd een beetje gerust gesteld over de vorm van Tom Boonen. Ik denk (hoop) dat het goed komt tijdens de topklassiekers.

Marijke heeft dit weekend gepast. Te koud en zondag te gevaarlijk om te fietsen. Ze zal de schade wel inhalen.

Zondag vloekend opgestaan. Sneeuw en wind. Waarschijnlijk afzien geblazen. Dat hoort erbij. Zal me maar goed inpakken.

Jim kwam me ophalen. Luxe. Zonder enige vorm van stress naar een wedstrijd toeleven. Nog een plezante babbel in de wagen en dan de nummers gaan afhalen. Nummers 208 voor Jim en het nummer 46 was de mijne. 

Alle materiaal in orde brengen en nog even enkele stukjes van het parcours verkennen met de mtb. Dat verliep allemaal vlot. Alles lag er nog min of meer prima bij.

Dan alle materiaal naar de wisselzone brengen en nog even loslopen.

Twee uur stipt start. Ruim tweehonderd deelnemers knallen langs het strand het asfalt op voor een ronde van 3,1km lopen. De hartslag lag meteen erg hoog. Niet volgens planning, maar geen tijd om te rusten of na te denken. Lopen.

Terug het mulle zand door en recht naar de bike. Wisselen van schoenen, helm op en vlammen. Het was dan moeilijk rijden. Weinig grip met de banden en de wisselende toestand van de omloop .De bevroren ondergrond werd nu stilaan pap. 

Iets meer dan 21 kilometer mountainbiken stond op het menu.

Het begin was moeilijk. Zware benen en zeer weinig plaats om in te halen. Maar geen nood, blijven gaan.

Redelijk vlot het fietsgedeelte kunnen afsluiten. Loopschoenen aan en nog iets minder dan een kwartier afzien. 

Doodop onder de aankomst boog gelopen en best tevreden. Al moet het nog een pak beter kunnen. Plaats 54. 

Niet echt meer moeten gaan lopen zal een verlossing zijn voor me, enkel focussen op het fietsen. Mijn aandacht verdelen over twee sporten is moeilijk voor mij. Toch vond ik het reuzeleuk, weer een ervaring rijker, en Jim beter leren kennen. Echt toffe gast.

Alles voor herhaling vatbaar.

Het is voor mij zeer plezant om zien dat ze zelf initiatief neemt om te gaan fietsen, zeker in deze koude. Ze begint de kilometers vlot weg te trappen. Enkel het afstappen gebeurt nog niet op de reguliere manier. Links losklikken en rechts omvallen is niet de standaard.

Geen lichamelijke schade, dus we kunnen erom lachen. (ik toch)

Donderdag en vrijdag nog twee keer rustig om pad gaan en zaterdag misschien samen.

Alhoewel ik daar sterk mijn twijfels over heb. Denk dat de lokroep van de koers het zal halen. Openingsweekend van het Belgische wielerseizoen.

Best spannend voor mij. Hoe zou het gesteld zijn met de conditie van mijn wielerheld Boonen?

Zeker met de duatlon van een dag later, denk ik dat ik ga passen.