Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Bart fietst tegen kanker.
Mijn voorbereiding en beleving van de 1000 km Kom op tegen Kanker
13-05-2013
Het zit erop.
Eigenlijk weet ik niet goed wat eerst te schrijven in dit laatste bericht, opgesmukt met tal van foto's (dank u nonkel) en een filmpje van de supporters (merci familie Verbelen). Dus ga ik waarschijnlijk van de hak op de tak springen en schrijven wat in me opkomt. Eerst en vooral de bewondering voor de prestatie van Marijke. Echt bijzonder knap, zeker in deze zeer zware editie. Knap gereden. Je zag haar dag per dag evolueren in het rijden in peloton. Ze deed het echt goed. Op het laatste was ze zelfs in staat trager dan stapvoets te rijden zonder zich los te klikken (en te vallen). Ze trotseerde de stevige wind koude en de regen. Wat ik ook heel belangrijk vind is dat ze genoten heeft, veel mensen leerde kennen en dat ze blijft fietsen. Dat kunnen we samen doen, en ook met de kids. Torenhoog respect voor alle kankerpatiënten en ex- patiënten in het peloton. Veel verhalen gehoord, dikwijls viel mijn mond open, soms zelfs slikken. Nog veel meer bewondering voor zij die moeten blijven vechten tegen kanker. Wat mezelf betreft, ik heb intens genoten van veel momenten en zeer veel voldoening geput uit mijn taak in het peloton. Het was veel zwaarder dan ik had verwacht, duwen, tegen de wind in rijden en vooral de koude tijdens de regen was een zware dobber. In dat opzichte had dit een beter eerbetoon geweest aan mijn overleden vriend Jochen. Het had iets extra, en voor hem kan het niet genoeg zijn. Dan kom je aan en komen verschillende mensen je bedanken voor je hulp, spontaan een kus krijgen van de vrouwen omdat je ze duwde en wat moed insprak, het respect van vele mensen en vooral de intense sfeer die rond de duizend kilometer hangt doen wonderen. Volgend jaar ben ik weer van de partij. Anekdotes met hopen. Teveel om op te noemen, maar toch een greep uit het arsenaal. 1) De man die tegen een aanzienlijk snelheid de beek in tuimelde. Zonder zeveren, hoofd eerst dan de rest. Het was het type beek dat bestond uit een bovenlaag van bladeren, en dan een halve meter water/modder. Wanneer we zagen dat de man ongedeerd was, en hij zelf hard begon te lachen, deden wij bijna in onze broek. Ongelofelijk, hij hing vol modder en bladeren. Bleef lachen en zette samen met ons vrolijk de achtervolging in richting peloton. Respect 2) De vrouw die we kilometers moesten duwen en achteraf 3 maanden zwanger bleek. 3) De bourgondiër die ik niet naar de kop van het peloton mocht duwen, want dat strookte niet met zijn ego. (deelnemer met een bedrijf, en collega's die in de groep zaten) Goed voor mij, geen probleem. Remmen toe geknepen en me een 50 tal meter achter hem gezet (laatste van het peloton). Het werd 100 meter, ... Tot hij me smeekte toch te duwen. Knalrood, schuim op de lippen. Hij had last van zijn maag ... 4) Telkens er een deelnemer moest plassen moesten de begeleiders wachten en de persoon (meestal een man) naar het peloton brengen. Zoals overal in een peloton zijn 95% van de fietsers gewone vriendelijke en aangename mensen en 5% mensen die soms het bloed vanonder je nagels halen. Deze 'topwielrenner' stuurde me weg, met de boodschap dat hij voldoende man was om het alleen rond te krijgen. Mij goed, maar ben hem wel moeten terug gaan halen. Ik zou door de grond zakken. 5) De immer vrolijke bende van de 24 km/u. Zalig om daar mee te fietsen, te helpen en veel te lachen. Super. 6) De piekfijne organisatie, motards, vrijwilligers,... enorm veel volk die dit mogelijk maken.
Het was weeral een top ervaring. Als laatste een zeer welgemeende dank u aan iedereen die interesse toonde in Kom op tegen Kanker en de organisatie steunde, alle mensen die supporterden, ons steunden. Hopelijk kan jullie en onze bijdrage iets extra opleveren voor kankerpatiënten. Thanks! Geniet van de foto's en het filmpje!
Het zal kort worden. Dat zegt genoeg zeker. Eerst en vooral een dikke dank u aan mijn naamgenoot Bart om mijn vrouwke te steunen en te helpen
tijdens haar rit deze voormiddag. Geloof mij vrij, het was zware kost. Zeer glooiend landschap en een zeer stevige bries op kop.
Toch fietste mijn vrouwke op karakter naar Roeselare.
Bij Bartje draaide alles vierkant. De eerste 80 kilometer ging allesbehalve vlot. De hele voormiddag achteraan het peloton moeten rijden en een tiental mensen moeten assisteren. Heb er veel 'zien sterven'. Het was werkelijk 125 km wind vol op de kop.
De laatste 125 km met de wind in de rug het peloton naar Mechelen gebracht. Nu slapen, hopelijk wat beter dan vannacht.
De kop is eraf, en Marijke heeft haar rit met verve afgewerkt. Ze heeft op geen enkel moment in de problemen gezeten. Knap werk.
Marijke en ikzelf zijn eigenlijk vertrokken met een duidelijk doel. We hebben beiden deze week twee keer slecht nieuws gekregen. Twee personen in onze onmiddellijke omgeving die spijtig genoeg te maken kregen met kanker.
Veel babbeltjes gedaan vandaag, veel gehoord en vooral veel gezien.
We hebben veel geluk gehad met het weer, alleen veel wind en dat heb ik gevoeld. Op sommige momenten hadden we achteraan het peloton handen tekort om iedereen vooruit te duwen of terug naar het peloton te brengen. Vrouwen (mannen ook) die even moesten wennen aan het peloton rijden, mannen wiens ego het (in het begin) niet toeliet om hen te duwen, en zeer veel die dankzij onze winter onvoldoende training in de benen hadden.
Geloof me vrij, niet altijd een sinecure, maar de voldoening is enorm. Veel dankbaarheid, samenhorigheid en plezier.
Ben eigenlijk best moe, dus ga het niet te lang trekken.
Morgen rijden we naar Roeselare. Marijke rijdt in de voormiddag, mijn kameraad Steve de namiddag.
Aan iedereen die berichten (heb nog geen tijd gehad om te antwoorden, pas om 19.45u aangekomen om de markt) heeft gestuurd, reacties heeft gegeven op de blog: dikke merci voor de steun, doet enorm deugd.
Alles loopt vlot, enkel het wisselvallige weer baart me een beetje zorgen. Toch zullen we het moeten nemen zoals het komt.
Donderdag zal ik meerijden met het peloton 24km/u. 's Ochtends is dat het eerste peloton, 's middags het laatste.
De andere dagen mag ik op pad met het peloton 27 km/u. Dat zal telkens het tweede of derde peloton zijn dat voorbij komt. Deze groep delen ze namelijk op in peloton a en b.
De eerste dag kan ik dus Marijke vergezellen. Misschien helpt dat wat om de zenuwen onder controle te houden of net niet.
Verder moeten we al een dag afwijken van het parcours, we mogen niet door Wetteren. Begrijpelijk.
De laatste feestvierders verlieten voldaan de Carré als ik hen langs de A12 passeerde. Eigenlijk is zo vroeg in de ochtend rijden best plezant. Enerzijds totaal geen last van files, zeker niet op zaterdag. Tegelijkertijd heb je eens rustig de tijd om alle passanten te bestuderen en even te bedenken naar waar ze op weg zijn in de vroege ochtend. Witte bestelwagens met mannen op weg naar een bouw, oudere mensen op uitstap, een stewardess op weg naar Zaventem en zeer veel auto's met fietsendragers vol blitse racefietsen.
Zaterdag trok een groot deel van de meute naar Doornik voor de Grinta Challenge. Een tocht doorheen Pays de Collines. Adembenemend golvend landschap met enkele stevige puisten erin. Het was eigenlijk de eerste maal dat ik dit gebied opzocht om te fietsen en ik heb er geen seconde spijt van gehad. Groene weides vol met paardenbloemen, felgroene beukenbossen waarin de boshyacinten fel opvielen, kleine dorpjes en rustig fietsen. Na een kilometer of 20 aangesloten bij een groepje van om en bij de 20 fietsers en in hun bijzijn de eerste hellingen genomen. Kuitenbijters tot en met de 18%. Alles verliep vlot. Na een tijdje begon het tempo een beetje terug te vallen en dat stond me niet aan, want ik had geen tijd. Moest 's middags nog present zijn op het schoolfeest van onze jongens en te laat komen was geen optie. Wat wikken en wegen dus en besloten om de laatste 50 km dan maar alleen af te leggen. Wanneer je zoiets besluit moet je wel één ding voor ogen houden: zorg dat je voorop blijft. Ik vind het namelijk afgang om eerst het hazenpad te kiezen en later ingelopen te worden. Het is niet van mijn gewoonte dit te doen, maar het doel heiligt de middelen. Dat het een onbesuisde daad was, daar kwam ik al snel achter. De wind stond het laatste stuk vol op de kop en hij blies fel. Na tijdje begon dat goed door te wegen. Op de Mont Saint Aubert ging het licht even uit. Doodop.
Geluk bij een ongeluk was het dan nog maar 5 kilometer rijden en was er in mijn zog niets te zien. Doel bereikt, maar ik heb de tol moeten betalen.
Thuiskomen, douchen en onze jongens het beste van zichzelf zien geven op het schoolfeest.
Zon, kameraden, plezier en een vrouw met karakter. Wat moet ik meer hebben? Het opstaan was het minste moment van de dag. Om 6.15u uit de veren, het deed zeer. De gps stuurde ons recht naar de markt van Oudenaarde. De delegatie van fietsende veteranen en volgers (professionele aanpak is alles) hadden hun wagen al een plaats kunnen geven tussen diverse mobilehomes. Raoul verzorgde de inschrijvingen en kwam direct aandraven met een stuk heerlijke rijsttaart. Ging goed binnen, zeker wanneer je nog geen ontbijt hebt genomen. Kurt en Roger trakteerden me op een tas warme koffie. Die warmte kon me bekoren bij een buitentemperatuur van 6,5C°. Zo is het zalig vertrekken, geen beslommeringen en voldoende drank en eten. Met ons Marijke direct het wiel van de speerpunten van de veteranen gekozen: Herman en Kurt. Na enkele kilometers kregen we onze eerste helling van de dag voor de kiezen: Kattenberg. De foto's die later volgen zullen boekdelen spreken. Een eerste klim is altijd een beetje wennen, eigenlijk afzien. Daarna wat vlakke stukken, maar dan wel met afgrijselijke kassei. Dokkeren over de kasseien is niets voor Marijke en mezelf. We hebben er eigenlijk een grondige hekel aan. Kurt en Herman verging het beter, zij trapten alles vlotjes weg. Ook de ledeberg, de muur van Geraardsbergen en nog enkele minder bekende helling bedwongen we. Respect voor mijn vrouwke, ze bedwong de muur met verve. Had wel even medelijden met haar. Nadat we de vesten opgereden waren kwam ze boven (niet van de poes hoor) en was ik zo dom van te zeggen dat het nu eigenlijk begon. Haar blik zei voldoende. Met hoge snelheid de duik naar beneden genomen en naar de eerste bevoorrading gefietst. Bananen, peperkoek, wafels, en appelsienen gegeten en enkele bekertjes sportdrank opgedronken. Ja, ik eet en drink veel tijdens het fietsen. Nog een oud leerling tegen gekomen, en hem later kunnen helpen. Zijn zadel was losgekomen. In volle vaart richting Oudenaarde gereden en onderweg onder andere de Kapelleberg tegengekomen. Marijke had het even moeilijk maar beet door. Na de eerste lus van 77 km had Marijke haar rit volbracht. Knap gedaan. Respect. Samen met de oud leerling de achtervolging ingezet op de veteranen. Het venijn zit in de staart. Eerst de koppenberg. Ik had gehoopt van er dit jaar eens vlotjes op te rijden, maar het is telkens afzien, scharen, krabben, en zien dat je niet stilvalt. Toch goed bovengekomen en gebruik gemaakt van de afdaling om even op plooi te komen en vol naar boven te kunnen rijden op de Taaienberg. Het bergske van mijn idool Boonen. Kort maar pittig. Daar Herman tegengekomen, die even een moeilijk moment had. Ik dacht te wachten maar het had geen zin, het is best dat je ieder je tempo blijft rijden, zeker wanneer de bevoorrading vijf kilometer verder ligt. Weer de inwendige mens versterkt en een babbeltje gedaan met onze getrouwe volgers (zij hadden plichtsbewust Marijke opgepikt), om dan aan het laatste deel te beginnen. Herman ging alleen op pad. Kurt die ik tegen kwam op de bevoorrading en ikzelf reden samen via de Hotond naar de voet van de Paterberg. Het slotstuk van onze Superklassieker. Een kuitenbijter pur sang, maar met één groot voordeel. Hij heeft een goot. Veel makkelijker rijden dus. Met een donkere Ename in het verschiet recht naar Oudenaarde gereden. De supporters waren al op post, zelfs de zieke Xander had het karakter van nog mee naar de finish te komen. Het was andermaal een dag om te koesteren. Echt een topdag voor me. Merci gasten. (foto's volgen)
Nog een week en onze eerste dag van de duizend kilometer zit erop. Het volledige parcours is bekend, tot in het kleinste detail. Zal zo meteen enkele belangrijke plaatsen vermelden, maar je kunt alles perfect bekijken via de website www.1000km.be Ga naar parcours 2013. Daar kun je de rit aanklikken die je wilt bekijken. Op tijdstabel klikken en je krijgt een volledig overzicht waar de pelotons passeren. Let op! Na het eerste peloton moeten er nog drie passeren. Dit op een tijdspanne van ongeveer een uur. Op het kaartje zelf kun op detail klikken en alle straten tot in het kleinste detail bekijken. Op dag 1 rijden we via de Duivenstraat en de Zorgvliet (7.14u - 8.26u)naar Katelijne centrum. (7.34u-8.42u) Op dag 2 rijden we langs Sint Amands op de Provincialebaan en de Dendermondsesteenweg. ( 17.30u-18.46u) Op dag drie komen we door Ruisbroek (Kerkstraat) (7.38u- 8.45u)en rijden via de Eikse Amer, Koning Astridlaan door 'onze' Frans van Haelenstraat.(7.50u-9u) De laatste dag komen we thuis via bekend terrein. Duffel: Mechelsesteenweg (17.48u-18.40) om dan door de Lange Zandstraat naar de Koning Albertstraat te rijden. (18u - 19.17u) Zal de volgende dagen nog meer concrete info proberen te geven, ikzelf weet nog niet juist met welke pelotons ik moet meerijden elke dag.
