Het is hier al enkele dagen wat stilgevallen, en dat heeft alles te maken met in te halen slaap en zo. Maar! Nu zijn we terug, en hoe! Zaterdagavond (om een uur of zeeeven) ben ik naar Clouseau geweest en enkele bedenkingen bij dit evenement wou ik u natuurlijk niet onthouden. Want al ging mijn adoratie voor Koen Wauters niet zo ver als bij sommige anderen (die zichzelf al op de cover van de boekskes zagen staan met Koen en alsmaar meer baby's), de eerste cassette heb ik toch behoorlijk grijsgedraaid. Hoezo? Jaja, hoezo. En toen ik in't vijfde zat en we kwamen terug van de bosklassen, toen zongen we keihard "Loop naar de maa-aan" mee, en toen kwamen de leerkrachten reclameren. Dat moet zowat het toppunt van rebellie in onze lagere schooltijd geweest zijn. Dus ja, Koen, we hadden toch een band. En móest je een aanzoek gedaan hebben, 'k zou het in elk geval overwogen hebben. Ondanks duetten met Ingeborg, wilde verhalen over allerlei liefjes en je compleet foute kapsel en kledij.
De populariteit van de tweede CD (mijn eerste schijfje toen!) was een veel korter leven beschoren, want de concurrentie van NKOTB bleek té zwaar. En zeker toen je zelf begon te zingen "Geef het op", Koen, heb ik dat braafjes gedaan. Na de rebellie van het vijfde studiejaar hadden al die jaren groene Sint-school toch een heilzaam effect gehad op mijn gehoorzaamheid. Eventjes.
En nog later kon een nieuw nummer mij occasioneel wel eens bekoren. De eerste plaat werd in mijn ogen echter nooit meer geëvenaard. Ik kan ze overigens nog steeds bijna foutloos meezingen, zo blijkt. Zo komt het dat ik me zaterdagavond goed vermaakt heb. Het kwam wat moeizaam op gang, maar naar het einde toe herbeleefde ik de euforie die mij vroeger overviel toen ik, het hoongelach van mijn broers dapper negerend, naar Tien om te Zien keek. Maar ik dacht er meteen bij dat de podiumprésence van mijn echtgenoot minstens even adembenemend is. En dat al die baby's op de cover van den Dag Allemaal nog niet half zo mooi en lief zouden geweest zijn als ons kleintje.
18-12-2007 om 00:00
geschreven door Leen
16-12-2007
Champagneee!
Hoera voor mezelf! We zitten bijna aan de 1000 bezoekers!
16-12-2007 om 00:00
geschreven door Leen
15-12-2007
Hoe eet ik een sandwich met geitenkaas? - door Ayame
1. Pulk zoveel mogelijk van de geitenkaas van de sandwich en lik die van je vingers. 2. Duw daarna de open sandwich verticaal tegen je gezicht, zodat je gezellig vol geitenkaas hangt. 3. Probeer vervolgens de sandwich volledig in je mond te proppen. 4. Neem op aanraden van mama en papa een normale hap van je sandwich (saai). 5. Applaudiseer voor jezelf dat je zo flink een hap hebt genomen. Vergeet hierbij dat je de sandwich nog vasthebt, zodat ook je handje nu vol geitenkaas hangt.
15-12-2007 om 10:16
geschreven door Leen
14-12-2007
One of those nights.
Het plan was: vroeg gaan slapen, want we waren moe. Maar rara, welk klein lief dictatortje stak daar op slinkse wijze een stokje voor? Juist ja. Toen het interval-huilentierenbrullen na een uur nog niet was opgehouden, is papa maar op de kamer van ons spookje gaan slapen. Op een harde zetel. Lief is ze dan, hoor. Zit ze met haar puppy-oogjes te kijken naar je.
14-12-2007 om 09:29
geschreven door Leen
12-12-2007
Chocoholics.
Joehoew, vrouwenavond vanavond! Concept: veel babbelen. Veel chocolade. Vooral veel chocolade.
12-12-2007 om 00:00
geschreven door Leen
11-12-2007
Expo à l' improviste.
Mijn ouders hadden dan wel geen voortuin, maar zij gebruikten de vensters van de benedenverdieping als kleine expositieruimte. Mijn moeder hing haar gedichten voor het raam. Mijn vader, de man die niets weggooit (als je tijdens een telefoongesprek wat droedels op een vodje papier zet, vind je die de volgende dag terug aan een punaise aan de muur), zette een beeldje, een tekening, reclame voor Luxaflex, een mooi stuk glas, een naambordje van een wildvreemde of een stukje krant in de etalage. Mooi was dat.
11-12-2007 om 22:55
geschreven door Leen
10-12-2007
Jardin d' artistes.
Voortuintjes, die vind ik heel fascinerend. Dat wist u vast niet, en mogelijks interesseert het u helemaal niet, maar ik ga er toch lekker over schrijven. Gnap gnap. Als ik etnische kunst had gedaan, had ik beslist mijn thesis over voortuintjes in Vlaanderen gemaakt (en Mariagrotjes in de tuin natuurlijk, maar da's ook wel een beetje omdat we er nu zelf eentje hebben). Net als het het interieur weerspiegelt de voortuin een beetje de inborst van de bewoner, met dat verschil dat een voortuin eigenlijk louter een visitekaartje naar de buitenwereld is. Je gaat niet effe gezellig in de voortuin zitten, of zo. Je probeert wél buren, kennissen en zelfs onschuldige passanten te overtuigen van je tuinierskwaliteiten, je goede smaak voor bucolische beeldhouwwerkjes of je talent om vijvers aan te leggen. Net dat maakt een voortuin in mijn ogen zo geweldig. Wat mensen allemaal uitvinden zeg. En ook: wat ze allemaal niet uitvinden. De typisch Vlaamse braafheid van een wijk vol fermettes en pastoriewoningen en een piekfijn verzorgde voortuin.
In dat opzicht vind ik het dus wel jammer dat we geen voortuin hebben. We hebben er ook nooit één gehad (die van mijn ouderlijk huis zou er gegarandeerd knotsgek uitgezien hebben, met originele kunstwerken, klaprozen en korenbloemen of allerlei vergeten voorwerpen). En ook nu denk ik soms "mocht ik een voortuin hebben, ik zou dàt erin zetten". Maar ik ben ook wel blij dat we er geen hebben. De druk! de stress! Dààr ontsnappen we toch maar mooi aan.
10-12-2007 om 00:00
geschreven door Leen
09-12-2007
U ook!
Eén van de lievelingsspelletjes van Ayame is "stampen". Als ze roept "stampen!", dan is het de bedoeling dat je zo snel mogelijk ter plaatse trappelt. Als we het wagen niet meteen mee te doen, spoort ze ons aan door te zeggen "papa ook! mama ook!". Ja, zelfs Elmo met de kleine kromme pootjes moet eraan geloven: "Emmo ook!".
Inderdaad, al is ons spookje een kleine dictator, ze is toch ook erg gericht op haar medemensen. Als je vraagt "Waar is Ayame's neus?", dan duidt ze niet alleen haar eigen neus aan, maar ook elke andere neus die zich in haar omgeving bevindt. Als ze haar neus snuit, dan moeten overigens ook al die neuzen rond haar gesnoten worden. Ikke geen vuile neus, niemand een vuile neus, denkt Hare Majesteit dan. Tja, zo gaat dat in Ayame-land.
09-12-2007 om 20:29
geschreven door Leen
08-12-2007
Let there be light.
Er hangen kerstlampjes voor onze ruit. Jaja, we zijn echt burgerlijk geworden en al. Nu nog een voortuin.
08-12-2007 om 00:00
geschreven door Leen
07-12-2007
Speedy Gonzales.
Zoals je hier ergens in de reacties kan lezen, staat het huis van vriendin S. te koop. Dat is eigenlijk van maandag. Dinsdag krijg ik telefoon: dat hun huis te koop staat en dat ze zelf naar een ander huis gaan kijken die avond. Ha ja, denk je dan. Fijn, op het gemak beginnen rondkijken. Woensdagochtend telefoon: het huis is precies wat ze zoeken. Woensdagmiddag telefoon: ze hebben het huis gekocht. En dat voor een vrouw die soms een week twijfelt of ze die trui nu wel of niet zou kopen.
Anyhow: proficiat met dit TGV-avontuur!
07-12-2007 om 20:55
geschreven door Leen
06-12-2007
Stilte na de storm.
Opvallend hoeveel werk een mens kan verzetten als ie niet constant leerlingen over de vloer krijgt. En dan heb ik nog niet eens doorgewerkt, want ik heb ook nog met de printer geworsteld, gebeld, poffertjes gegeten, kerstlampjes geschikt, tandenstokers gezocht en dies meer. Zaaaalig, die rust. Maar niet te lang. Twee weken, da's net genoeg.
06-12-2007 om 22:48
geschreven door Leen
04-12-2007
It's oh so quiet...
Vandaag is onze school overigens overrompeld door een reddingsoperatie van jewelste. - 3 brandweerwagens - 2 politiewagens, met wel 7 agenten - politie liet het verkeer stoppen aan onze school - brandweer spoot ondertussen een rioolputteke aan de overkant van de school uit - ik was onderwijl een kiwi aan 't eten
Oorzaak? Een klein potje natriumdinges, in een lavabo gegoten door een leerkracht die kuis hield in z'n lokaal. Wegspoelen die handel, zo dacht hij, maar het goedje dacht daar anders over en reageerde nogal explosief. En dat spul zat dus nog in den sifon. En de brandweer vond dat blijkbaar zeeeer gevaarlijk.
04-12-2007 om 20:12
geschreven door Leen
The mummy returns.
O ja, en het mondopeningsritueel om een mummie de levensfuncties terug te geven is wonderwel gelukt. Leerling in kwestie zag er meteen weer kerngezond uit. En dat ondanks het feit dat ik z'n hersens met een koperen haakje tot moes had geroerd en via z'n neusgaten verwijderd had. Hij miste ze blijkbaar niet, die hersens.
04-12-2007 om 19:57
geschreven door Leen
Correctie.
We hebben zondag vastgesteld dat Ayame Arne eigenlijk helemaal niet zoent. Neenee. Ayame laat zich zoenen.
04-12-2007 om 19:52
geschreven door Leen
03-12-2007
De mummie.
Vandaag geef ik de laatste les van 2007. En 't gaat over mummies. Ik ben van plan een leerling te mummificeren. Want die leerlingen woordkunst-drama, die moet je een beetje theater voorschotelen wil je ze bij de les houden. 'k Ben eens benieuwd.
03-12-2007 om 11:45
geschreven door Leen
02-12-2007
Klaasje.
Jaja, de Goedheilig Man maakte vandaag tijd om de mini-crèche van Ayame met een bezoekje te vereren. Zoals we al verwacht hadden, sloeg Ayame de drukte gade vanop de veilige arm van papa of mama. Enthousiast bevestigde ze dat K(l)aasje haar vriend is. Maar toen het moment eindelijk daar was dat ze bij haar vriend mocht gaan, probeerde ze haar cadeautje mee te grabbelen terwijl zich zo snel mogelijk uit de voeten probeerde te maken. Incasseren en wegwezen. Een poging om haar op de schoot van de Sint te laten plaatsnemen werd niet op prijs gesteld door ons hevig met de beentjes wriemelende spookje. Ze gunde de arme Sint zelfs geen blik meer waardig. Gelukkig was er nog Arne die wat troost kon bieden. En suikerbrood.
02-12-2007 om 00:00
geschreven door Leen
01-12-2007
De jeugd van tegenwoordig.
Eén van de dingen die ik doe tijdens de werkuren is gesprekken voeren met leerlingen die het om de één of andere reden laten afweten op school. Ze werken niet, zijn vaak niet in orde, ze komen te laat, spijbelen enzovoort.
Sommige van die leerlingen zijn schoolmoe, anderen doorstaan een knoert van een puberteit, nog anderen zijn gewoon lui of tegendraads. Maar wat ik eventjes wou zeggen: je zou ervan versteld staan hoeveel van die leerlingen eraan twijfelen of ze wel graag gezien worden door hun ouders. Of preciezer: ze weten ergens wel dat hun ouders van hen houden, maar ze voelen het niet meer zo aan. De discussies zijn zo negatief, de relaties zo verzuurd dat ze denken dat hun ouders er enkel op uit zijn hun gelijk te halen en hun kroost het leven moeilijk te maken. Of nog erger: ze denken dat het hun ouders allemaal niet zoveel kan schelen.
En ja, sommige van die jongeren doén ook heel moeilijk en ik kan mij voorstellen dat dat de ouders soms tot wanhoop drijft. Je kan maar moeilijk zeggen "oh, wat fijn dat je de tafel niet wil afruimen, je huiswerk niet gemaakt hebt en je weer schreeuwt tegen me wat een conservatief rotmens ik ben". Maar toch: heel vaak hebben jongeren nood aan meer aandacht en meer positieve interesse in wat ze wél goed doen. Het is natuurlijk lang niet zo eenvoudig als ik het hier nu neerschrijf. Een keer zeggen "Ik ben trots op je", een knuffel geven of zelfs maar zeggen "wat een mooie broek heb je gekocht" is geen wondermiddel, dat weet deze dromer ook wel. Maar 't is wel al een stap in de goede richting.
Ik vraag me dan altijd af hoe het op een tijdspanne van 10 à 15 jaar soms zo verkeerd is kunnen lopen. De overgrote meerderheid van de mensen is dolgelukkig met een positieve zwangerschapstest, toch? En bijna iedereen probeert zo goed mogelijk te zorgen voor die kleine hummeltjes. De puberteit is niet altijd gemakkelijk, voor pubers noch voor ouders. Kinderen rebelleren tegen je en snakken toch (heimelijk) nog naar je goedkeuring. Maar sommige ouders haken te snel af, vrees ik.
Ik hoop alleen maar dat Ayame nooit het gevoel heeft dat ze niet graag gezien wordt. Ik zou er kapot van zijn.
01-12-2007 om 11:23
geschreven door Leen
30-11-2007
Sterke troetelbeer.
Vanavond nog naar de dokter geweest omdat Ayame al enkele dagen kampt met een hoest. Niets ernstigs, zo dachten wij, want onze sterk beertje gedroeg zich niet ziek. Blijkt dat ze toch al serieus ontstoken luchtwegen heeft. En zo komt het dat ons kleintje voor de eerste keer aan de antibiotica moet.
Slecht nieuws dus voor Arne. Wie is Arne? Aha. Arne is Ayame's prins op het witte hobbelpaard. Liefdesinitialen AA dus, net als hun lievelingsdrank. Al de hele week bericht men ons dat deze twee tortelduifjes voortdurend kussen. In de zetel. Als ze elkaar tegenkomen in de speelhoek. En vast nog op geheime plaatsen ook. Maar nu zit het er dus dik in dat hij al een besmetting heeft opgelopen door haar. Liefde kan zeer doen.
30-11-2007 om 00:00
geschreven door Leen
29-11-2007
Joepie de poepie.
Laat de champagne maar knallen en de slachtoffers maar vallen (niet natuurlijk): ik ben Gebrevetteerd Eerstehulpverlener én Gebrevetteerd Eerstehulpverlener-Instructeur!
29-11-2007 om 00:00
geschreven door Leen
28-11-2007
Oeps.
Deze post draag ik graag op aan het dutske van de week, namelijk vriendin L. Zij is er namelijk in geslaagd een vliegtuig te missen. En dat vliegtuig, dat vloog dan nog naar een vakantiebestemming. Intriest, niet? 'k Zie ze daar al staan, met al hun valiezen, vol proper onderbroekskes en tandenborstels. Oei bolleke, we zijn precies wat te laat. Ook wel een hele prestatie vind ik. Zelfs ik ben daar nog nooit in geslaagd ('t heeft wel een keer niet veel gescheeld, ik herinner mij een sprint van ongeveer 1 kilometer lang door de gangen van London Heathrow, we waren toen net op tijd...).
Klein intermezzo: Ayame liet van zich horen. Ze zat als een droef boeddhaatje op haar bedje en zei halfslapend "tuutje". Nu ze dit kostbare kleinood terug in haar bezit heeft, kan ze vredig verder slapen.
Maar dus. Vliegtuig gemist. Straf he.
Ja, 't was eens nipt bij mij. En ja, wij zaten eens in La Roche in Waals Brabant terwijl we eigenlijk naar La Roche-en-Ardenne wilden (we voelden al nattigheid toen het daar verdacht vlak was, maar we overtuigden elkaar dat we op een plateau zaten). Op basis van deze wapenfeiten kon je, als het dan per se moest, mij nog zien als de ongekroonde koningin van de abuisiteiten. Maar nu zie ik mij genoodzaakt mijn troon af te staan. Koningin L., ik kniel nederig voor zoveel abuisiviteit.
Beastiegirl
