Wij hebben nog geen kerstboom, wij. We gaan er wel nog ene zetten, want volgende week moeten daar allemaal cadeautjes onder. Maar nu hopen we, in de beste Strybol-traditie, dat we na Kerstmis een boom zullen kunnen kopen aan minimum 50 % korting.
Wat we wel hebben, zijn lichtjes voor ons raam. En dan krijgen wij een kaartje in de bus, met een handschrift op dat lijkt op dat van uw en mijn tante Anna, waarin men ons bedankt voor de mooie versiering. Getekend: de koninklijke dekenij.
De koninklijke dekenij... We moeten nog onze prijs gaan halen die we gewonnen hebben met de tombola van de dekenij. Elk jaar komt die tante Anna met enkele kompanen namelijk kaarten verkopen aan de deur en ik vind dat dan zo aandoenlijk dat ik mij altijd laat overhalen. Nu zijn we toch wel gewonnen zekers. We hebben niet de hoofdprijs gewonnen (nen bruudruuster), maar 'k ben toch benieuwd. Maar niet zo heel erg, want in twee maand tijd ben ik er nog niet in geslaagd de prijs af te halen. Als ze erin geslaagd zijn hun tombolalotjes te verkopen, vragen de tantes van de dekenij altijd hoopvol of ik misschien lid wil worden. Gezien dat toch wel écht een brug te ver is druipen ze dan triest, maar trots af. Volgende keer wordt het nog moeilijker om te weigeren, denk ik.
23-12-2007 om 22:27
geschreven door Leen
22-12-2007
Wazda?
Vandaag hebben we de volgende dingen gedaan: - opgestaan - ontbeten - een auto gekocht.
Een hele dikke zulle! Allez, in vergelijking met onze andere auto dan toch. Een Mazda Premacy, zo'n echte gezinswagen, weet je wel, om al je luierdozen, buggy's en gezinsleden in te douwen. Hip? Nee dus. Maar toch een vooruitgang ten opzichte van onze rijdende doos.
22-12-2007 om 14:07
geschreven door Leen
19-12-2007
Ode aan mijn zieke dochter.
Ayame ligt tien minuten te slapen. Ineens gehuil. Ik gaan kijken. Bedje vol braaksel. Papa opgetrommeld, alles opkuisen. Je voelt je pas écht leven als je kots aan het opkuisen bent.
Maar ons kleintje is dan zó lief, niet te doen. Ze geeft geen kik. Kijkt je aan met haar lieve, vermoeide oogjes. En als je dan vraagt: gaan we nu terug in bedje? Dan legt ze haar hoofdje op je schouder en zegt zachtjes "ja".
19-12-2007 om 00:00
geschreven door Leen
18-12-2007
Het lijkt een ver verleden.
Het is hier al enkele dagen wat stilgevallen, en dat heeft alles te maken met in te halen slaap en zo. Maar! Nu zijn we terug, en hoe! Zaterdagavond (om een uur of zeeeven) ben ik naar Clouseau geweest en enkele bedenkingen bij dit evenement wou ik u natuurlijk niet onthouden. Want al ging mijn adoratie voor Koen Wauters niet zo ver als bij sommige anderen (die zichzelf al op de cover van de boekskes zagen staan met Koen en alsmaar meer baby's), de eerste cassette heb ik toch behoorlijk grijsgedraaid. Hoezo? Jaja, hoezo. En toen ik in't vijfde zat en we kwamen terug van de bosklassen, toen zongen we keihard "Loop naar de maa-aan" mee, en toen kwamen de leerkrachten reclameren. Dat moet zowat het toppunt van rebellie in onze lagere schooltijd geweest zijn. Dus ja, Koen, we hadden toch een band. En móest je een aanzoek gedaan hebben, 'k zou het in elk geval overwogen hebben. Ondanks duetten met Ingeborg, wilde verhalen over allerlei liefjes en je compleet foute kapsel en kledij.
De populariteit van de tweede CD (mijn eerste schijfje toen!) was een veel korter leven beschoren, want de concurrentie van NKOTB bleek té zwaar. En zeker toen je zelf begon te zingen "Geef het op", Koen, heb ik dat braafjes gedaan. Na de rebellie van het vijfde studiejaar hadden al die jaren groene Sint-school toch een heilzaam effect gehad op mijn gehoorzaamheid. Eventjes.
En nog later kon een nieuw nummer mij occasioneel wel eens bekoren. De eerste plaat werd in mijn ogen echter nooit meer geëvenaard. Ik kan ze overigens nog steeds bijna foutloos meezingen, zo blijkt. Zo komt het dat ik me zaterdagavond goed vermaakt heb. Het kwam wat moeizaam op gang, maar naar het einde toe herbeleefde ik de euforie die mij vroeger overviel toen ik, het hoongelach van mijn broers dapper negerend, naar Tien om te Zien keek. Maar ik dacht er meteen bij dat de podiumprésence van mijn echtgenoot minstens even adembenemend is. En dat al die baby's op de cover van den Dag Allemaal nog niet half zo mooi en lief zouden geweest zijn als ons kleintje.
Beastiegirl
