Diegenen onder jullie die mij een beetje kennen, weten dat ik niet meteen een handige Harriëtte ben. Waar ik dan wél weer erg goed in ben, is het straal negeren van die kleine gebreken van mezelf.
Zo kwam het dat ik enkele weken geleden op het lumineuze idee kwam om zelf mijn platte fietsband te maken. Vroeger vulden die gaatjes zich altijd vanzelf (waarvoor dank, papa), dus eigenlijk wist ik niet heel erg goed waar ik aan begon. Onder het motto "wat je zelf doet, doe je beter en ook wel goedkoper" ging ik verwoed aan de slag met fietspomp, emmer water en herstelkit. En ja hoor, anderhalf uur en veel binnensmonds gevloek later was het zover: het pomp-moment. Maar je raadde het al: luttele minuten daarna bleek de band alweer plat.
Manlief besloot de volgende dag dan maar de boel achter mijn gat te redden. Diagnose? Niet één gat te vinden. Ook geen twee of drie, maar wel vier. Vier! In een volgend leven kom ik terug als perforator. Tot zover mijn dappere poging om een vrouw te zijn die het best wel zelf kan fiksen. Tot zover ook mijn plannen om BH's te verbranden.
En wat bleek vandaag: weer platte band. Grmbl. Morgen maar eens naar de fietsenmaker, denk ik.
04-11-2007 om 21:21
geschreven door Leen
03-11-2007
Over appels en bomen.
Zaterdagavond, wild uitgaan en feesten! Tot plotsklaps, om 21 u., de vermoeidheid toeslaat. Het ouderschap eist zijn tol. Dat spookje van ons (waarvan ik binnenkort een fotootje plaats!) heeft de hele middag geweigerd om te slapen. Ze ligt dan in haar bedje om verlossing te roepen. Als mama en papa niet ter hulp komen, zoekt ze haar heil elders. Iémand moet haar toch uit dat rotbed kunnen halen? Moemoe komt haar vast wel halen. Of vriendinnetje Ella ("Eja") van de crèche misschien? Maar die zijn veel te ver weg... Elmo dan maar? Nobele huisvriend met de kromme pootjes? Tja, ze weet natuurlijk niet dat ik Elmo op snode wijze uitgeschakeld heb door haar buiten te steken.
Maar ze geeft niet af, die kleine meid. Mijn moederhart breekt, Ayame zegeviert en mag uit bed.
Ze kan me al net zo makkelijk vermurwen als haar vader dat kan. De appel valt niet ver van de boom hier. Maar morgen meer daarover!
03-11-2007 om 00:00
geschreven door Leen
02-11-2007
Akketuut.
Deze blog heeft ook wel een beetje als doel om jullie te laten meegenieten van de avonturen van Ayame, een klein zwartharig meisje dat bij ons woont en dat wij toevallig ook het liefste kindje van de wereld en ver daarbuiten vinden. Met al onze bezigheden (slapen en eten en zo) komt het er namelijk niet altijd van om vlug even naar pakweg Hertsberge, Oordegem, Drongen of Berlijn te rijden.
Dus. Ayame. Ze babbelt. Veel. Ze zegt al tientallen woordjes, het lijkt wel of ze alles nazegt. Ze benoemt zowat alles en iedereen die ze in het vizier krijgt, met een voorkeur voor familieleden, dieren en gekke voorwerpen ("pu" is een paraplu bijvoorbeeld). Een andere favoriet is "poesj nee", wat betekent dat er géén poes op de muur van het terras zit. De plaat durft wel al eens blijven hangen: onvermoeibaar verkondigt ze dan de afwezigheid van de poes.
Verder blijkt Ayame een experte in efficiënt taalgebruik. Zo is het complexe lied "in een klein stationnetje" in haar no nonsense-taaltje gereduceerd tot "akketuut". Hiermee bedoelt ze eigenlijk "Ik vind dat een leuk liedje, zing dat eens want ik heb zin om te dansen, maar niet om zelf te zingen, althans niet dat volledige liedje, alleen maar op het einde da-ag". 33 woorden. 8 letters. Faut le faire.
02-11-2007 om 15:39
geschreven door Leen
Wauw! Geweldig!
Ja beste lezer, nù ziet dit blad er nog wit uit, maar daar komt gauw verandering in. Eindelijk, eindelijk heb ik een manier gevonden om mijn literair talent te delen met de wereld. Ik kruip in uw scherm en tover op uw gezicht verwondering, vreugde,verlichting, verbazing en God weet wat nog allemaal. Dit enkel en alleen door op een toetsenbord te tokkelen, Leen? Ja, dit enkel en alleen door de juiste toetsen in de juiste volgorde te raken. Gestuurd door kleine en grote gebeurtenissen in het leven. Mijn leven meer bepaald, en dat van m'n anderhalf jaar oude dochter, naar wie deze blog genoemd is. En geholpen door het feit dat ik uit een schrijversfamilie stam.
Geweldig. Ayame zou zeggen "wauw". Of ja. Ik doe gewoon m'n best en hoop dat jullie mijn schrijfseltjes leuk vinden om te lezen. En ik hoop zeker dat jullie af en toe reageren.
Beastiegirl
