Over Tirolermutsen gesproken... Al heel lang lijd ik onder een absurde angst voor alle Tirolerkledij. Nou, wie niet, denk je misschien, maar bij mij gaat het iets verder dan dat. Het begon allemaal toen ik, naar ik schat, een jaar of zeven was. Om één of andere duistere reden was ik in het bezit van een klein pöpchen (een meisje) met Tirolerkledij aan.
Op een keer deed mijn papa opeens heel gemeen tegen mij. Daar was ik helemaal ondersteboven van, want mijn papa was nòòit gemeen, tegen niemand en dus zeker niet tegen mij. Opeens lachte hij demonisch, zijn schaduw tekende zich dreigend af op onze keukenkaskes en hij zei: "Maar Leen toch, heb je het nog niet gesnapt? Ik ben je papa helemaal niet! Ik heb je papa veranderd in dàt daar!". En hij wees naar het schaapachtig lachende Tirolerpopje. Waarop ik wakker schoot. Het popje heb ik nooit nog een blik waardig gegund. Geen enkele pop trouwens denk ik.
25-11-2007 om 10:38
geschreven door Leen
23-11-2007
Dino.
Deze week was ook voor ons spookje een lastige week, doordat wij door onze bazen onverbiddelijk verplicht worden zo hard te werken (dat komt omdat wij heel erg uitblinken in wat we doen, ja). Ze was dan ook zeer blij toen ik deze middag plotsklaps de crèche binnenstapte. Ze roept dan enthousiast "mamaaaaaaaaaa" en loopt zo snel ze kan (denk: spurtende schildpad, want zo snel ze kan is bijlange niet zo snel als ze wil kunnen) naar me toe.
Kortom, ze straalt van vreugde en dat vind ik bijzonder leuk. Maar. Er is altijd die ene halve seconde waarin de emoties nog niet helemaal doordringen. Even staart ze je dan aan alsof je ET met een Tirolermuts op en tapdansschoenen aan bent. Omgekeerd geldt het ook: ze moet altijd eventjes nadenken hoe dat weer moest, huilen of een pruillip opzetten. En ja, dat vinden wij geweldig om te zien, natuurlijk.
23-11-2007 om 20:15
geschreven door Leen
Uit de oude doos.
Dit fotootje is al ongeveer een jaar oud, maar 't blijft een topper, niet?
23-11-2007 om 19:39
geschreven door Leen
22-11-2007
Dutske.
Dan wil ik eens rustig op mijn blog schrijven, word ik voortdurend gestoord door mijn huisgenoot van het andere geslacht die per se zijn oneindige liefde met mij wil delen. U begrijpt, Nicci French-gewijs heeft mijn echtgenoot het laatste stuk van de vorige zin geschreven. Want eigenlijk heeft hij gewoon nood aan aandacht, dewelke hij uiteraard ook verdient. Mijn hardwerkende, liefhebbende, lekkere brok van een echtgenoot. 'k Zal dat dan maar geven zeker, aan dat dutske?
Ik ben niet verantwoordelijk voor de delen die ik hier zelf niet geschreven heb. Dutske met weinig kleren en toch een mutske.
22-11-2007 om 23:19
geschreven door Leen
De Lijst
9. arglistig
22-11-2007 om 23:05
geschreven door Leen
21-11-2007
De Derde Dag.
De voorbije weken waren er klassenraden én oudercontact en traditioneel brengt dat een karrenvracht werk met zich mee. Immers: plots worden ouders brutaal wakker geschud door de lamentabele resultaten van dochter- of zoonlief. Oplossing? Aha. De Leerlingenbegeleiding brengt ongetwijfeld mijn kind met de 37 tekorten snel even op het rechte pad. Fijn en zo, dat vertrouwen. Maar ondanks frappante gelijkenissen ben ik Supergirl niet.
In elk geval, zo kwam het dat collega L. en ik met een minimum aan voorbereiding vandaag op de Mega-EHBO-cursus onze les moesten geven. En 't is nog gelukt ook. Move over, supergirl!
21-11-2007 om 23:12
geschreven door Leen
19-11-2007
Wieniewegis...
Het nieuwste lievelingstijdverdrijf van Ayame is een klassieker in spelletjesland: verstoppertje. In elke kamer heeft ze een vast plaatsje waar ze zich verschanst. Met blinkende oogjes gluurt ze dan naar ons, terwijl we druk in de weer zijn met uitzoeken Waar Ayame Toch Zou Kunnen Zijn.
"Is Ayame misschien in de keuken?" Stilte. Kleine glimlach. "Is Ayame onder de tafel?" Stilte. Glimlach. "Zit Ayame misschien in mijn broekzak?" Stilte. Brede glimlach. "Is Ayame soms al in haar bedje?" "Ja!" Steeds luider klinkt het gegniffel, tot ze triomfantelijk tevoorschijn komt.
Beastiegirl
