24 maart 2012 : doorreis met wagen langs East Coast naar Herbey Bay om vandaar de ferry naar Fraser Island te nemen.

Normaal gezien waren we van plan om Gladstone (één van de drukste doorvoerhavens van Australië voor landbouwproducten, steenkool en mineralen met de eilanden net voor de kust : Heron Island en Curtis Island in de Great Barrier Reef, die we niet gezieen hebben) en Bundaberg (de uitvalsbasis naar Lady Elliot Island en Lady Musgrave Island. Bekend om de typische “Bundy” rum die hier wordt gedistilleerd, de bestverkochte sterke drank van Australië) mee te pikken, maar wegens tijdgebrek (we moesten in Hervey Bay zijn om 2pm) en de afstand (450 kilometer route) is ons dit niet gelukt.

De doorreis was weer prachtig : velden , herctaren groot van rietsuiker, limoen- en citroenbomen.

We zijn niet gek en hebben toch een Ice Coffee Stop ingelast in the Most Friendly Town of Queensland GIN GIN.

Onderweg ook nog even langsgereden doorheen Childers, een kleurrijk dorpje met victoriaanse woningen en vele groene bomen langsheen alle wegen en rondom elke woonst.

In Hervey Bay – we waren mooi op tijd – na de lunch en parkeren van onze Johnnybak, de ferry op.

Aangekomen in Kingfisher Bay Resort, vonden we onze luxehut midden inde wilde natuur met zicht op zee terug. Wij zwembroek en bikini aan richting zwembad voor lekker duikje en cocktail. Genieten !!!!!

25/03/12 : De ontdekking van Fraser Island – The Great Sandy Island – Gari (abobenaming)

Magnifiek : zand, zee, subtropisch woud, Dingo’s allemaal ontdekt met onze 4WD Truck, bestuurd door Kirsley, jaja, weer een vrouwtje... allée ja, nen halve jong. Het eiland behoort tot het Werelderfgoed en is het grootste zandeiland ter wereld. Op het 123km lange en 25km brede eiland kan je genieten van reusachtige zandduinen, subtropische regenwoud en kristalheldere zoetwatermeren.

Het was een zeer plezant ervaring met heel wat toffe verhalen verteld door onze zeer ontspannen en grappige gidse. Na the hollacoaster (een wobbel hobbeldebobbel zandroute) ontdekten we Lake Mc Kenzie, een voor 100% uit regenwater gevormde lake, waar sommigen, in de gietende regen, zijn ingesprongen... We besloten het nog even rustig te houden tot later.

Ontbijt met thee en koffie in Central Station, onder dak, beschermd voor “the liquid sunshine”. En toen kwam the real sunshine tevoorschijn. Doorheen het subtropisch woud hebben we een korte wandeling geplaatst langsheen Wanggooba Creek : 1 woord : impressionant.

Vandaar hobbeldebobbel naar Eurong Beach Resort, een resort van de jaren 80 en dat kon je zien : totaal afgeleefd met nood aan restauratie en modernisering. Hier kregen we een gigalunch tussen ons kiezen, man.

En dan, hét summum van Fraser island voor ons : een vollebakrit over het Seventy-Five Mile Beach, dat hier dienst doet als “highway” voor de terreinwagens en landingsstrip voor de sportvliegtuigen,  tegen 80km per uur.

Maheno Wreck : een oudberoetserd wrak langs de kust. Zo rot als not, maar knap dat dat is.

The Pinnacles : 72 verschillende kleuren zand in hoogte en lagen opgehoopt. De wonderen der natuur.

Eli Creek : een zoetwater creek die 40 miljoen liter water per uur naar zee laat stromen. Onvoorstelbaar mooi en bewonderenswaardig. Op die momenten vraag je je af (en dat is al de zoveelste keer dat ik me die vraag stel) “waarom ben ik verd... in België geboren ?”...

Op een brug over Eli Creek, zag ik een redelijk corpulente papa met een zwembandje onder hem de Creek afzakken. Ik kon het me niet laten en riep “shark !!!!”. Man, die was geschrokken, sporng van links naar rechts.... alle aanweizge publiek in een deuk... Hij kon ermee lachen en deed het revolverteken naar me, wat ik met mijn glimlach en revolverteken beantwoordde...

Van Eli Creek weer de fameuze beachrace gedaan (4 personen van onze groep hebben een beachvliegtuije genomen tegen 70 Dollar pp) om tot Lake Wabby te rijden.

Onderweg kwamen plots 4 dingo’s alle toeristen en voertuigen begroeten. Ze liepen zelfs een tijdje mee langsheen onze bus en lieten zich lustig fotograferen.

Het dominante vrouwtje (de vrouwen hebben het bij Dingo’s nl. Altijd voor het zeggen) dat om de 5 stappen haar geur sproeide, 2 wakende mannetjes die enige meter links en rechts van haar liepen (om haar te beschermen) en 1 vreemd (niet aan deze meute toebehorend) mannetje, dat onderdanig MOEST zijn en helemaal achteraan liep. Prachtig om dit gedrag te zien.

Na dit wildlife intermezzo was het tijd om terug te hobbelen naar ons resort. Onderweg werden we dan nog eens geblokkeerd door een mini-4x4ken dat in panne was gevallen, maar dat al snel voortgetrokken werd door nen échte 4X4. Grappig J

Tijdens de terugrit heeft ons Kitsley 2 verhalen verteld over het ontstaan van Fraser Island. Een aboriginal verhaal en een geologisch verhaal.

Het aboriginalverhaal gaat over een klein tengere geest, die nooit meemocht naar aarde om te creëren, omdat ze door de oudere geesten té klein en té tenger werd bevonden. Na veel aandrongen kon ze op een dag toch mee en werkte ze zeer hard mee aan de creatie van een eiland. Ze werkte zo hard, dat ze van de ouderen mocht uitrusten. Ze viel in slaap. De ouderen maakten haar wakker, want het was tijd om terug te keren naar de hemel, want het werk was gedaan. Ze wou niet meer mee omdat ze zich hier thuisvoelde. Na veel nadenken besloten de geesten akkoord te gaan, maar op voorwaarde dat ze nooit meer naar de hemel mocht gaan. Het eiland kreeg haar naam : GARI, wat het paradijs betekent.

Het geologisch-historisch verhaal luidt als volgt : Kapitein Fraser en zijn vrouw en alle crew van de boot amuseerden zich rot op een eiland, zodanig amuseerden ze zich dat mevrouw Fraser zwanger geraakt. De kapitein was blij, maar besefte maar al te goed dat het niet echt veilig is voor een zwangere vrouw tussen al die zeebonken en wilde eilanden. Hij besloot door te varen naar Sydney om zijn cargo te lossen en van daaruit naar Brisbane om aan wal te gaan voor de bevalling, samen met zijn vrouw. Hij vaarde heel snel, zo snel dat de boot hevig botste tegen een reef en zonk.

Ze hadden 2 reddingsboten, de kapitein besloot dat alle crew in de eerste boot diende te stappen en te roeien. Hij bond de tweede reddingsboot eraan vast en kroop er met zijn vrouw en alle proviand in. Hij gaf harde orders aan zijn matrozen, hield alle proviand voor zich. Totdat de matrozen samenzweerden en de touw doorknipten.

Kapitein Fraser en zijn vrouw waren verloren midden in de wilde oceaan. Ze konden niets doen en dobberden maanden rond. Vol stress en paniek verloren ze hun baby op zee.

En plots, zag Kp. Fraser land. Ze meerden aan. Onmiddellijk ging hij op zoek naar enig “leven”, maar vond niets. Hij dacht dat het vasteland was, maar ondekte al snel dat het een eiland was.

Tot wanneer ze aboriginals tegen kwamen. Voorzichtig zochten ze contact, wat lukte. Ze integreerden goed. Mevr. Fraser hielp de vrouwen mee met alle kook-, was- en plastaken, Kp. Fraser hielp de mannen mee met jagen en vuur maken.

Op een dag, toen de mannen gingen jagen, kwamen de abo’s plots in volle paniek terug, behalve Kp. Fraser. Mv. Fraser vroeg waar hij was en wat er gebeurd is, maar de mannen wilden niets zeggen, ze zagen er heel geschrokken uit. Mw. Fraser was helemaal van de kaart en bleef maanden lang op haar man wachten. Wegvluchten vanuit het abo-kamp kon ze niet, ze kon immers nergens heen.

Ze begon zich wel meer en meer te integreren in de groep en ging ook mee met de aboriginals op missies aan vasteland. Tijdens één van die missies werd ze opgemerkt door blanken. Op het vasteland Australië wisten ze via de matrozen dat Capt. Fraser en zijn vrouw achtergebleven waren op zee. Het leger was al maanden hopeloos op zoek naar hen of naar hun lichamen, maar had deze nooit gevonden. Het is dus nogal wiedes dat ze het raar vonden dat een blanke vrouw tussen de aboriginals leefde en het is dan ook meer dan normaal dat ze de link legden.

Mevr. Fraser werd dus ondervraagd en heeft heel haar verhaal mogen doen. Een verhaal dat ze eveneens neerschreef in verschillende boeken, die naarmate de jaren verstreken alsmaar spectaculairder werden.

Onderstussen ging het leger verder op zoek naar Kapitein Fraser, zonder succes. Nooit werd zijn lichaam terug gevonden. Ze besloten de zoektocht te beëindigen en gaven het eiland de naam Fraser’s Island, wat nadien in Fraser Island veranderde.

Mevrouw Fraser belandde in een psychiatrische instelling.

Jaren nadien werd ze gelukkig genezen verklaard en herstartte ze haar leven met een andere man.

Haar boeken waren een groot succes.

Dat waren de 2 verhalen over het ontstaan van Fraser Island. Aan jullie de keuze om voor jullie zelf uit te maken welk verhaal je het mooiste vond... Voor mij is het alvast het aboriginal verhaal.

Terug aangekomen in het resort was het tijd om weer wat te relaxen.

26 maart 2012 : terug naar het vasteland met de ferrie met onderweg enige dolfijnen tuimelend in zee.

Met de auto, die veilig geparkeerd stond in Hervey Bay, richting zuid naar The Sebel Resort Noosain Noosa Heads.

Een dubbel superdeluxe 1 slaapkamer suite met voleldig uitgeruste keuken, badkamer met douche en bubbelbad, salon en eetkamer. Hier verblijven we onze 2 laatste dagen vooraleer naar Belgenland terug te reizen via Brisbane. In het resort vindt je verschillende verwarmde zwembaden, sauna’s en een jacuzzi.

Noosa Heads staat bekend als het mekka van de lifetsyle van Australië. Je kan het vergelijken met ons Knokke. De unieke plaats om goed te leven : restaurants, bars, strand, zee, surfen, boutieken...Een combinatie van internationale klasse met de ontspannen sfeer van kleinschalig kuststandje.

Straks gaan we naar de Laguna-uitkijkpunt op Noosa Hill waar we blijkbaar een prachtig uitzicht over het ongerepte grone bushlandschap, de Noosa River, de heldere meren, Main Beach en afzonderlijke baaien zullen kunnen bewonderen.

Noosa heeft eveneens een soort maskotte : de zwarte kalkoen. Dit dier loopt als een heilig door alle straten, in alle winkels en rondom alle terrassen vrij rond, alsof het toebehoort aan het straatbeeld, net zoals de heilig koe in India.

27-03-2012 om 08:50 geschreven door Mowgly  

AIRLIE BEACH – 19 maart 2012

Het is vandaag de verjaardag van Totof. We zijn naar Airlie beach gevlogen : bij vertrek volle zon in Brisbane, bij de landing dikke shit regen.

Op de taxibus ben ik dan natuurlijk mijn jacket vergeten. Ik merkte het pas toen we in checkten in ons hotel Water’s Edge Resort. Busken laten terugkeren J

Airlie Beach is aan het overstromen. Ze hebben hier al 1 week regen en de regen zal blijven komen gedurende de volgende 3 dagen. Het is wel tussen  de 25 en 30 graden tropisch warm.  We lieten ons vertellen dat in Cairns een Cycloon aan de gang is, vandaar de stromende regen bij zwoel weer...

We zullen de zeilboot opgaan en snorkelen in regenweer de volgende 3 dagen.  But, no worries mate, we zijn in Australië, aan de Great Barrier Reef, en dat is wat telt. Die regen zal de kans niet krijgen onze honeymoon te verstoren. Gauc een regenjas voor Totof en een zwemshort + zonnecreme (voor wat het nog zou kunnen dienen...) gekocht.

Ons hotel is prachtig en ligt op een hoogte. Onze kamer is eerder een luxe-appartement met een Kingsize bed, een keukentje, een salon, een overdekt terras, inkomhal, badkamer en was en droogruimte én met zicht op zee. Giga knap ! En plots hoorden en zagen we de kaketoe’s op ons terras landen.

Veel te doen in Airlie Beach met dergelijk weer, is er niet. We hebben ons dinner in een lokale resto-bar genomen, KC’s Place genoemd, met alweer een uitmuntende rode Australische wijn van Lindemans.

Vroeg bedje in.

Gezien de regen nog steeds aanwezig was en het restaurant van Water’s Edge Resort vandaag gesloten is, zijn wij, na checkout, een breakfast gaan eten in Airlie Beach. En passant hebben we dan onze zeiltrip geconfirmeerd. Terug naar het hotel, besloten we een taxi te bellen, gezien we reeds doorregend waren, om alzo onze bagage te droppen bij The Backpackers. Vandaar heeft de taximan ons naar Gloria’s café gebracht, waar we afspraak hebben om 13u30 met de crew van de zeilboot.

Wachtende met een waterken op ons vertrek met de Condor, de meest bekende “maxi” zeiljacht in de geschiedenis, met winnende races als Sydney naar Hobart, Fastnet en Bermuda Cup op zijn palmares, 24 meter lang, kwamen er meer en meer jeugd bij ons op het terras zitten (tussen de 18 en max. 22 jaar)... een bende macho’s ...  we keken naar elkaar en hoopten dat dit niet onze zeilcompanen zouden zijn... 13u30, wat bleek : de macho’s zaten op een ander zeilschip (de partyboat genoemd, waar je 24 op 24 volle bak muziek en geen slaap krijgt, maar de resterende jeugd waren wel degelijk onze zeilgenoten... we zijn écht de oudsten. Geen gemakkelijk gevoel.

We kregen allen een kanariekleurige dikke plastieken regenjas om ons lijf, tegen de regen. De crew (skipper Will, crew member Andy en Laura)  hielpen ons aan boord, alle teensletsen uit en blootvoets de slaapkajuiten verkennen. Wij hadden een aparte double kajuit. Een ander Canadees koppel eveneens, net naast ons. Al de rest van de jeugd (ingeschat zo’n 15 personen) sliepen in één grote kajuitruimte.

Na uitleg over het schip, dat je je haar moest kammen op het dek, alsook je insmeren diende daar te gebeuren, dat er 2 wc’s waren en 1 douche, waren we vertrokken.

In de gietende regen, op dek, dienden volunteers de zeilen te hijsen. Totof en mezelf als eersten erbij, de jeugd, eerder tegen hun zin... dan aan één kant van de boot hangend aan de kabelreling, met de boot op 45 graden schuinzijde... Behalve de regen, was dit een fantastische ervaring, nat tot in ons onderbroek J maar onder de indruk van de “helling” van de boot.

We zeilden naar Abel Point Marina (Hook Island), waar onze boot geankerd werd. We konden nog wat in het zeewater springen, wat 4 jeugdigen deden. Maar ze moesten het doen in hun wetsuit, zogezegd omwille van de kwallen. Dankzij het thermisch zwempak was ons lichaam immers beschermd tegen hun prikkels. (Bullshit : geen kwallen te zien, de échte reden ligt in de zonnecrème, neem het van mij aan). Het zeewater was wel warm, dat hadden we al gevoeld bij het zeilen, toen het tegen en voleldig over ons spatte. Totof en mezelf bleven maar aan boord met een glas rode wijn, dat we zelf hadden meegescheepd. Dejeugd had zakken witte en rosé ingeslagen in een ijskoffer.

Ons reisagentschap, had ons gemeld dat we tijdens de 3 dagen heel wat zouden snorkelen  bij koraalriffen. Ik keek er alvast naar uit.

Na het eten, kip met allerlei salades, (niks om naar huis te schrijven), waar alle jeugd “op vloog” en als gekke varkens begonnen te schorten, op het dek nog wat keuvelen samen met de Ierse jeugdafdeling. De Duitse jeugdafdeling had zich immers al afgesloten van de rest, met arrogantie en enkel in ’t Duits natuurlijk. Na enige Bunyspellekes, kaartspellekes en veel drinken, zijn we dan in onze hete kajuit gekropen.

Man man man, double kajuit, my ass, ik boven, Totof beneden, geen andere mogelijkheid en dan die hitte en die muziek volle bak, want de boxen hingen boven ons hoofd.... GEEN OOG DICHT GEDAAN. De venstertjes konden niet open, want het is de hele nacht blijven gieten en waaien.

Van de crew hebben we na het eten niemand meer gezien, ze sloten zich af, vooraan het schip in hun privékajuiten.

Dag 2 op Condor, de crew had ontbijt klaargemaakt, zonder te zeggen wanneer we moesten opstaan. Ik hoorde de Duitsers al op het dek, toen in besloot even te gaan kijken... wat bleek : iedereen was al lekker aan het onbijten... veel onbijt bleef er niet ver voor ons...

Toen kondigde Andy aan dat we naar het Whitsunday Island gingen zeilen en op dit eiland in Chance Bay een bush walk gingen ondernemen met nadien enige uurtjes op een wit strand (Whitehaven Beach), en strand dat voor 98,8% uit silicium bestaat. Will kondigde ook aan dat de personen, die zich hadden ingeschreven voor het duiken, niet de mogelijkheid kregen gedurende de volledige zeiltrip. Dit waren 2 personen, die dan onmiddellijk vroegen of en hoe ze terugbetaald gingen worden... Ambiance was anders... Lange gezichten en teleurstelling alom... allé we gaan wandelen, joepie !

Ik ben naar the crew gestapt om te melden dat er toch heel wat teleurstelling was, gezien snorkelen en duiken toch wel hét opzet was van deze zeilervaring... Antwoord van Will : no is a no, er is niets te zien bij het duiken en snorkelen. En mijn baas heeft gezegd dat we niet mochten duiken. Nadien was het duidelijk, er was zelfs geen duikgerei aan boord. De teleurstelling werd nog groter wanneer we een ander schip, dat naast dat van ons aangemeerd had, wel duikers afsmeten in de zee... Will’s excuus : ja maar, zij moeten duikinstructies geven, ze zijn verplicht, want deze mensen hebben hiervoor speciaal geboekt op deze boot.... BULLSHIT !

Na de lunch om 11u00 volgde de bushwalk. Deze was snokheet, maar easy to do, without fun… het silicastrand, ja was mooi, maar daar in een wetsuit in te zwemmen, was niet echt leuk. Plus dit op volle middag ons 2 uur daar laten vertoeven… nee, dat doe je niet. Resultaat : iedereen verbrand, zelf al hebben we ons allen deftig in zitten smeren ! Iedereen kroop weg in één of andere schaduw, wachtend op het teken van Laura om terug te keren naar ons schip. ONVERANTWOORD.

Terug op den boot, zeil zeil, motor motor, naar onze slaapplaats Abel Point Marina.  Dinner, weer dezelfde salade en 1 stuk gebarbequede steak (van ong. 100 gram niet meer) per persoon... Hetzelfde tafereel : iedereen sprong erop, ladies first, maar zonder respect ieder voor zich...

Na nog een gfezellige babbel met Ierland, besloten we in onze kajuit te kruipen, ditmaal met venstertjes open, want het was al de hele dag warm en zonnig, heet zelfs. Heerlijk dat beetje lucht (wind) dat binnenwaaide... maar de Duitsers zaten boven onze kajuit te zuipen met volle bak muziek.

Gevolg : 2^de nacht met ogen open en toch even lekker gevraagd stiller te zijn..; wat ze gelukkig hebben gerespecteerd. 2^de nacht geen crew meer te zien...

Dag 3 : heel vroieg ontbijt, de crew leek gehaast, hop, na het ontbijt, via motor even aangemeerd... we mochten gaan snorkelen voor 45 minuten... Hier was mooie reef en vele kleurrijke visjes alla Nemo. Bibi en Totof als eersten ons masker, suit en snorkel aan, rubberboot binnen en hop zee in... en wat hebben we gezien bij oppervlakte-snorkelen : N A D A !!!

Ik ben wat dieper gaan snorkelen met het onderwaterfototoestel en zag dat 90% van het koraal afgestorven was. De resterende 10% was wel heel mooi (rood, blauw, helwitte sponzen) en ik heb vissen gezien, mooie gestreepte en grote zwarte vissen met een rood punt op hun rug. Ik maar foto’s trekken...  

Na 15 minuten was ik blijkbaar nog de enige enthousiateling in het water, toen Andy me kwam oppikken en me doodleuk zij dat het gedaan was... Teleurstelling nummer zoveel.

Terug op het schip bleek dan ook nog dat ik geen enkele foto had getrokken... ikke blond, heb nl. De film niet doorgerold... J maar ja, ’t was toch ni echt de moeite waard zenne...

En dan was het gedaan voor ons. Terug naar Aitlie Beach, volle bak, even al zeilend, dan weer op motor, volle haast.

Moet jullie ook nog vertellen dat 1 crew member op een avond gewoon overboord stond te plassen, terwijl wij allen op het dek zaten...

Sorry, maar deze crew kan er geen ballen van, heeft geen respect, brengt geen fun aan boord, giechelt enkel met zijn 3en en heeft geen enkele sociale, noch natuurervaring. Nooit meer !

Ik kwaml voor de Great Barrier Reef, wel ik heb NIKS gezien van dit stuk prachtnatuur. Schandalig is het. Dat je hiervoor moet betalen. Ja, wat leuk was, was het zeilen zelf, maar dit was niet meer dan 10% van onze tijd op de boot. We hebben ons natuurlijk goed laten gaan bij het invullen van de survey. Eindscore van Totof : 4/10, eindscore Linda : 2/10.

Terug in Airlie Beach, dat nu totaal anders leek dan toen we het verlaten hadden om op zee te gaan. Een prachtig zeestadje. Hebben we een taxi richting Europ Car genomen, onze Johnnybak afgehaald, ons valiezen opgepikt bij de backpackers en een leker pint met pastalunch benuttigd, samen met één van de leuke jeugd,  Jake, een timide Canadese farmer die 4 maanden reist in Australië, zonder planning, misschien nog de outbakc, Tasmlania en Nieuwzelland zal meenemen.

Na de lunch en het afscheid van Jake, zijn we richting Mackay gereden. Een zeestadje, mooi elegant en kleurrijk. Vandaar naar ons hotel in Eungella, genoemd Broken River Mountain Resort.

Onderweg, bij het verorberen van de steile haarspeldbochten was het één spektakel van watervallen, rotsen, tropische planten en temperaturen. Dit heb ik nog nooit gezien in mijn leven. De fotoklikknop geraakte versleten, mijn ogen konden de natuurspektakels die elkaar opvolgenden amper volgen. WAUW !!! Impressionant.

Aangekomen in ons “hotel” ontvingen we de sleutels van onze blokhut. Neig, jong ! Bed, kitchinette, tv, douche, wasbak, wc. In volle tropische natuur. Bij het diner, kregen we de possums van wel heeeeeel dichtbij te zien. De restauranthouders gaven ze elke avond, op het terras van het restaurant immers lekker vers fruit. Wat zijn dat toch mooie beestjes, hangend tussen beer en rat. 2 soorten kwamen eten en lieten zich gemakkelijk fotograferen : de rode en de grijze possum.

In onze blokhut hebben we nog genoten van enige glazen rode wijn samen met de Simpsons.

De volgende ochtend, wakker worden in volle natuur en ontbijtje genoten, zijn we gaan wandelen om de platipussen te spotten. En ja hoor : 2 kwamen ons even aan de oppervlakte van de rivier begroeten. Speciale beesten.

Vandaag moeten we absoluut in Rockhampton geraken, wat maar liefst een goei 400km verder is.

Maar de rit was zeer aangenaam dankzij moeder natuur. We zagen akkers vol met rietsuikerplanten, de ene creek na de andere, het effect van de overstromingen die er de dagen voordien gfeweest waren, de watervallen, de tropische planten, kleurrijke papegaaien, zwarte kaketoes die overvlogen , ibissen, reigers, bultrugkoeien in puur witte of okerbruine of knalzwarte kleuren ... Ik weet weer waarom ik naar dit land zo lang al heb gesnakt.

In Sarina, een klein vergeten dorpje zijn we een koffie gaan drinken. In Marlborough een kleine boterham en in Yeppoon, een knappe zeestad met vele palmbomen hebben we een ijsje gegeten.

En dan hop naar Rockhampton, langswaar de Steenbokskeerkring dwars doorloopt, dat 40 km landinwaarts ligt, hét administratief en commercieel centrum van Central Queensland, bekend als de “Beef Capital” van Australië. De ogen van Totof staan al wijd open, de zever loopt uit zijn mond.... J

Aangekomen in ons Travellodge hotel, werden we verwelkomt door kleurrijke papegaaien op ons balkon en een adembenemend zicht vanuit onze kamer op de rivier en de brug.

Straks dus een steaksken in ons kraag smijten en doorspoelen met een lekkere rode wijn, zie.

23-03-2012 om 08:56 geschreven door Mowgly  

Het vliegtuigavontuur van Kangaroo Island naar Adelaide :

Type vliegtuig : Saab 340 met turbopropellers en 54 plaatsen. 20 minuten vlucht.

Een klein lawaaiierig ding, maar een zeer goede landing. 1 pilote + 1 copiloot en 1 hostess.

1 muntje en 110ml water. Dat was het. Neig !

De taxirit naar RendezVous Hotel is ook de moeite waard om even toe te lichten. We zaten met 2 corpulente luidruchtige Amerikanen in de shuttle. Totof zat naast hen “gesqueesd”. Er zat ook een Duits koppel mee in de bus, die eveneens een kamer hadden in ons hotel. Ik zat naast de chauffeur, een pure Australiër, die, jawel, ook reeds in België is geweest.

Met de grote honger in de maag trokken we richting het Argentijns restaurant, dat we opgemerkt hadden. Totof heeft een T Bone van maar liefst 1KG in zijn jacket geslagen. Ik was voldaan met een kleintje (maar 600gr) J. Een fleske rode wijn mocht niet ontbreken : deze keer gingen we voor een Zuid-Afrikaan. Jamie. De dienster is er eentje van Singapore en jullie gaan ons niet geloven, maar zij kent België vanwege Tomorrowland, waar ze voor gaat sparen. Ze vroeg ons wat het kostte, dus hebben we een hulplijn ingeschakeld : onze froemel efkes gesmst. In 2014 komt ze af, beloofde ze. We vonden het weer zeer opmerkelijk dat een jong meisje van – geschat – 24 zo sympathiek en sociaal kan zijn.

Van Adelaide naar Alice Springs :

Het landschap dat we konden waarnemen vanuit het vliegtuig was precies een landchap van een andere planeet : rood, groen, blauwe plekken met openlopende stromen (net aders) al dan niet gevuld met water en met grote zoutmijnen. Precies Mars.

Het hotel (Aurora) is iets aparts : allemaal kamers met een frigo, badkamer, net appartementjes naast elkaar. Het deed ons wat denken aan Spanje of Lanzarote.

Alice Springs lijkt enorm op een Spaans dorp, behalve dat de lokale bevolking hier de Aboriginals zijn. Koentje had gelijk : ze hebben een afschuwelijke geur (zuur) en een zeer agressieve blik. Om schrik van te krijgen. Ze verplaatsen zicht steeds in groepen en staan naar elkaar te roepen aan elke overkant van de straat. In de winkelstraat (Mall) hebben we ons “Outback-materiaal” aangeschaft : elk een safaribroek die je tot short kan afritsen, 2 hoofdnetjes tegen “the bugs” en een anti-insectenspray.

Morgenvroeg komt een gids van de 4WD-safari ons afhalen om 6am, dus vroeg in bed.

De gids, die ons kwam oppikken noemt Belinda. Een ranke, goedlachse blonde halve jongen in short en hemd. Ze heeft vershillende malen tussenstops gedaan om iedereen aan boord te krijgen in haar 4WD-truck. In totaal zijn we met 17 personen: een Frans koppel, 2 Zwitsers, 1 Oostenrijker (we zagen direct dat het een homootje was), een Nederlands-Duits koppel, een Canadees koppel, 1 Nieuw Zeelands meisje, 1 Britse dame, 5 Duitsers ( ze waren weer in overmacht) en wij, de 2 Belgen.

Op onze weg naar ons kamp zat plots een Tony devil :een klein draakachtige hagedis met 2 hoofden, waarvan hij 1 hoofd afstoot indien hij aangevallen wordt door vogels. Belinda sprong uit haar truck, pakte hem op en kwam hem in de truck laten zien. Een neig beest, jong.

Tijdens de rit hebben we links en rechts reeds wat kennisgemaakt met elkaar en na 6,5 uur rijden kwamen toe in ons kamp om te lunchen. Ons kamp : een soort overdekte plaats met een aantalbanken, een gootsteen en een kookplaat en daarrond ................... N I K S ............ alleen maar natuur. Belinda vroeg ons om samen de lunch voor te bereiden en klaar te maken : brood, sla, tomaten, kaas, hesp.... Dit was zeer gezellig en gaf aan iedereen de gelegenheid om elkaar nog beter te leren kennen. Goed gezien. De afwas was ook een teamwork.

Het was tijd om Uluru te bezoeken : een rode rots die enige jaren terug zich heeft omgedraaid tot wat “zij” nu is : pracht en praal. Een fantastische monoliet. In het cultureel centrum, aan de voet van Uluru, maakten we kennis met de aboriginalcultuur en religie : Dreamtime (creation time). Zeer speciaal en toch wel hartverscheurend om te lezen wat er allemaal gebeurd is in de geschidenis, waarbij vele Abo’s gevangen genomen, vermoord en verjaagd werden door de blanken. Ze hebben een mooi geloof met een groot sprookjesgehalte.

Nadien zijn we Uluru rodngewandeld en liet Belinda zien waar de verschillende “sprookjes” zicht hebben afgespeeld op en rond Uluru. Uit respect voor de Aboriginalcultuur die vraagt om Uluru niet de beklimmen, heeft niemand dit gelukkig gedaan.

Nat in ’t zweet,want het is hier immers 37°C heet, reden we terug naar ons kamp om vanop onze “hill” de sunset te aanschouwen met Uluru en Kata Tjuta in beeld en dit met een glas champagne.

En toen gebeurde het plots : de Franse jongen (JP) vroeg zijn meisje (Charlotte) ten huwelijk en Uluru, Kata Tjuta en wij met zijn allen mochten de getuigen zijn. Zo schoon, op zijn kniekes met een ringdoos met een getekende ring in. Onze Totof heeft snel van het ijzeren stuk van één van de champagneflessen een ring gemaakt.

Na deze mooie scene was het weer tijd voor Dinner : Belinda’s Spaghetti. Kampvuur aan, groentjes gewassen en gechopped, douchke in. Rond het kampvuur zaten we met zijn allen op onze “swags” te genieten van de spaghetti. Ik had mijn teensletsen aangetrokken, want de voetjes deden wat zeer door de hevige wandeling. De talloor op de schoot.... heel gezellig........ tot wanneer een HOOP mieren en nen dikke vieze kever besloten mijn voeten en bord aan te vallen. Het moest mij weer overkomen. Ik had gedaan met eten en sommige dames en meisjes rondom mij plots ook (van de schrik en van mijn hevige reactie met de keverdood tot gevolg, denk ik) ;-).

Nog even napraten bij de afwas en onze swag in. Ik had een andere swag verwacht. Dit was als het ware gewoon een soort matras in een zware slaapzak. Onder de blote hemel en op de grond (tussen al die mieren, kevers en alle andere denkbeeldige bugs in)... Insectenspray !!!!!!!!

Zoals in Ecuador was de sterrenhemel prachtig, maar die bichkes rondom hé .......... brrrrrrrrrrrrr.

Ik kon maar niet slapen. De dingo’s besloten rond 4 uur ’s ochtends eveneens hun best te doen: huilen als wolven. En dan was het plots 5am, tijd om op te staan, besloot Belinda. Met zijn allen het ontbijt klaarmaken, afwasken doen en sunrise spektakel bekijken op onze hill.

Opgestaan met een gigadik linkeroog en 94 muggebeten. Een beest onder de velen, die vannacht een “party” organiseerde in en rond mijn swag, zag mijn oog als de vijand.

Ik was niet de enige, ook Rianne (NL) had gevochten en eenmegadikrechteroog. We waren elkaars spiegelbeeld.

Vandaag staat het bezoek van Kings Canyon op deplanning met “the pregnant lady” als rotsindruk. Weer een stevige wandeling van 4 uur door de Valley of the Winds in de benen. Zware kost, maar alles werd beloond met the Lost City met indrukwekkende zandsteenkoepels, steile rotswanden en grandioze uitzichten in de kloof, een flinke duik in the Garden of Eden, een rotsmeertje. Een superervaring en iedereen is erin gesprongen. Vanaf hier voelde je al dat deze groep enorm klikt. Mijn mate Lucy (NZ), het grootlawaai met overgrote energie, werd plots stil en werd onwel tijdens de wandeling (buikpijn). Wat ik toen opmerkte, was niet alleendat ik haar hielp, maar dat iedereen uit de groep zeer bezorgd was om haar. De groep ontfermde zich ook over beide dikke ogen. Ongelofelijk hoe snel een kleine groep mensen zeer dicht bij elkaar staat op zo’n korte tijd.

’s Avonds hebben we afscheid genomen van 4 (ondertussen) vrienden en kennis gemaakt met onze Flavia, een Italiaanse blonde deerne. Bij een goei pint op ’t terras hebben we Belinda verrast met een getekende landkaart van Australië, waar iedereen een leuk woordje voor haar had neergepend. Het is immers haar laatste tour. Ze was ervan aangedaan en liet ons weten dat we een zeer uitzondelijke groep waren, zo gehecht aan elkaar, en dat ze zich heel goed bij ons voelde.

Na het avondmaal hebben we maschmellows - boven het kampvuur – gegeten. Dat was lang geleden, zie. We hebben ook het konijnenspel gedaan : jij bent het konijn, de persoon links van je is het linkeroor, de persoon rechts van jou is je rechteroor en zo geef je je oren door... moeilijk uit te leggen, zonder het te doen, maar het was  big fun.

Het bananenteken op hoofd bij boer en prot aangeleerd aan iedereen. We hebben dus enig cultuurplezier bijgebracht bij alle Aussies, Kisi’s, Duitsers, Zwitsers en Fransen. Dat was lachen jong.

Het grote muskietennet dat we gekocht hebben, heeft niet veel gediend vannacht. WIND, WIND, WAAI, ZWAAI... Nadeel : net weg gevlogen met Linda erachteraan, handdoeken die aan de wasdraad hingen, vlogen weg, vuur wakkerde terug aan... Linda erachteraan.

Voordeel : NO MOSQUITO’S tonight !!!! Joehoe !!!!.

Gevolg : Opgestaan, net veilig onder mijn schoenen weggeborgen, handdoeken gaan zoeken en opgeborgen, vuur gedoofd met zand... met onze Belinda in slip en met Birgit. Onze mates waren veilig... terug in swag. SLOPPEL.

SLOPPEL ? No way, in het dovende vuur zag de dees nog 2 grote ogen op haar neerkijken, ogen die soms opwakkerde, dan weer zachter werden. Gaaf, man ! Had ik maar het fototoestel bij me...

6 uur : opstaan ! Eggs and bacon with toast on fire... Zalig.

En dan was het tijd voor K1 : met de schop putteke graven, minimum 20cm diep, de bush ... Ik bespaar jullie de details, maar het gevoel en uitzicht waren prettig ;-)... de vliegen minder. L

Op onze weg richting Palm Beach hebben we heel wat wildlife ontmoet : dingo’s, kaketoes, kangeroes, kamelen en cows.

Palm Valley is een paradijs op aarde. In the middle of nowhere een palmbomenvallei. Het Australisch verhaal hierachter is dat deze valley volledig is utigebrand en date r nadien palmbomen tevoorschijn zijn gekomen. Het aboriginal verhaal is ongeveer hetzelfde, behalve dat vele abo’s tijdesn deze brand zijn omgekomen en dat elke palmboom 1 overleden abo is, waarvan je de paniekerige en schreeuwende gezichten terugvindt in de rotsen. Ik heb ze gezien, die gezichten... bizaar gevoel.

Glen Helen : the Ghost Gump walk : een rustgevend natuurplaatje met een lekkere corona op het terras als beloning én dé ontmoetign van de dag : de lover van ons Belinda, Paul (een kop kleiner dan zij, maar zo’n grappig manneken). Hij is een échte outback vent met een leuk accent.

Paul is met ons meegekomen nar ons kamp en heeft samen met de groep dinner klaargemaakt : steak met onze salades. Na het konijnenspel, veel gelach, gezever, bananentekens en babbels aan het kampvuur met ons gat op onze swags en met zijn allen op Lucy gesprongen te hebben, was het swagtime.

Een zalige winderige nacht, bugfree en heel koel (12°C) heerlijk geslapen !

Tijdens deze 5daagse outback hebben we vele uitgestrekte weilanden doorkruist, onmetelijke runderfarms, gezwommen in rotspoelen en genoten van duizenden jaar oude landschappen.

Het toppunt van deze 5daagse is wel dat Lucy en het Franse koppel (Charlotte en JP) op dezelfde vlucht naar Brisbane zitten als wij. Dat beloofd...

We hebben eveneens met zijn allen afgesproken om vanavond in Alice Springs te gaan eten in Bo Jangels. Dat beloofd ook.

Tussendoor hebben we Rainbow Valley meegepikt met Ricky als gids, een “halve aboriginal”. Wij hebben de wereld van de abo’s beter leren kennen. Ricky’s mama is abo, zijn papa is blank. Hij is getrouwd met een blanke. Wij hebben de rotsgravures ontdekt : kangeroe (2 tenen), walibi (3 tenen), water, plaats, mens, hagedis en veel geleerd hoe de abo’s de natuur gebruiken om te overleven.

Ik mocht met een uit hout gesneden en bewerkte kromme kom met daarin bonen en  allerlei andere dingen rondlopen van plaats A naar onze truck en terug. De heenweg verliep smoothly, de terugweg daarentegen... bij de draai padaboem, alles op de grond. Tja.

Tijdens het rijden in onze truck, moest ik dringend. Dus heb ik de truck doen stoppen en heb ik gedaan wat ik moest doen : K2. Ik snelterug met puppy eyes naar de truck, want ze zaten daar allemaal te wachten op me... eenmaal op de rtruck begin dat daar te stinken, maar te stinken... Ik ben blijkbaar in mijn eigen str... gaan staan.  Man, man, man. Ik dit stillekes verteld aan oznen Totof. Raampje opengezet. Diene van ons : “Blijf stilzitten en beweeg je voet vooral niet”.

Ik denk dat ze niets gemerkt hebben. Truck uit, boskes in en schoentej veeg gedaan... Ni vu, ni connu.

Alice Springs – Bo Jangels : gezellige tent, super ambiance, dans, dj, muziek, lekker eten en veel drank. Ik wou hem zien, diene beruchte bar, wel ik heb hem gezien en yes it was fun ! We hebben ons gigantisch geamuseerd tot het tijd werd om afscheid te nemen, met krop in de keel. Belinda zei me: “See you on the wedding of Charlotte en JP”. Dit zou leuk zijn : een outback tafel op hun huwelijk. Ze trouwen in Engeland.

Volgende ochtend, 18 maart, was gedaan, want stinken dat de kleren doen. 3 machiens gewassen.

Tijd voor de taxi naar de luchthaven. Probleem bij de kredietkaartlezing, tijd verloren, want we konden alleen cash betalen en dit moest nog afgehaald worden met als resultaat dat we onze vlucht hebben gemist. Een vriendelijke jongen van Qantas heeft ervoor gezorgd dat we via Sydney tot in Brisbane zijn geraakt zonder extra kosten en met exit seats. What a service !

18-03-2012 om 13:49 geschreven door Mowgly  

Ik ben nog vergeten te melden dat ik een “egale” (arend) die een kangoeroecadaver aan het uit elkaar reten was, heb gespot. Spijtig genoeg is de vogel gaan vliegen eenmaal hij me had opgemerkt net toen ik een foto wou trekken.

Het zwembad en de jacuzzimomenten waren zeer aangenaam en rustgevend. Dit alles laten volgen door een bad. De luxe kan zalig smaken.

Net bij het inchecken merkten we dat onze straat voor een groot gedeelte afegezet was. De reden was : een festivalleken met allerlei straatartiesten, zowals zotte Daphne, 2 rondhuppelende zeemeeuwen en een travestiet op stelten.

Een pluspunt voor Australië zijn de “dryzones” : buiten het festival, geen alcoholische dranken en dit wordt bewaakt. Ook wordt ervoor gezorgd dat er geen verkeer doorkomt en liggen er geen peuken op trottoirs en straten want aan verscheidene gevels zijn lange proper asbakken bevestigd.

Voor Adelaide is hét pluspunt de festivals, want zonder deze heeft deze stad naar mijn gevoel weinig ziel en vreugde. Jammer.

Bij het afsluiten van de avond hebben we gedineerd in ons hotel. We hebben kangoeroe gegeten met een lokale rode wijn. Heerlijk was dat.

KANGAROO ISLAND – 10/03/12-11/03/12

Op onze weg van ons hotel naar Cape Jervis (met de Kangarro Island Coach) hebben we onze ogen uitgekeken naar kangoeroes, kangoeroes, kangoeroes, zot ronddwarrelende papegaaien in rood, groen en sommigen felblauw. Lama’s (Impala’s), schapen, geiten, koeien en paarden mogen ook op de erelijst. Prachtig ! Wat we gedurende 7 dagen niet hebben kunnen spotten, liep en vloog hier in ’t rond en dat gedurende een busrit van maar 2 uurtjes. J

Aangekomen op het eiland, dienden we eerst onze wagen (type medium) af te halen. Wat kregen we, de pietzakken die we soms wel kunnen zijn ? Nen schone witte 4X4. Een Nissan. Wij content.

Wij des te contenter, want met een gewoon wagentje rondkoersen op deze wegen, dat moet ni te doen zijn : meer off road dan wat anders. Pluspunt : er staan 4 Grandtreks onder (inside info voor de bandenmensen onder ons).

Cape Willoughby – Lighthous : gesloten en niet veel soeps... Ne vuurtoren, da was’t.

Seal Bay aan the South Coast : zeeleeuwen te spotten vanop een ponton voor 15Dollar pp (wou je met gids even op het strand op afstand van de zeeleeuwen was het 30 Dollar. Eerlijk : viel wat tegen, we zijn meer gewoon (Zuid-Afrika en Galapagos).

Knor, knor begonnen de magen zich te manifesteren. Snelle hap in het Seal Bay Cottage café, uitgebaat door een jong koppeltje.

Onder een boom stond een plaat met een peil naar omhoog en met het opschrift “Find the Koala”. We hebben hem gevonden (zie foto’s). Met de sandwich op de buitenbank kwamen we “Chrissie” tegen : een kleine gris-rode (maar anders dan coco) papegaai, die heel sociaal is en direct op mijn hand, arm, schouder en rug kwam. Ze was maar al te blij, want ze kon toch nog efkes meesnoepen van mijnen sandwich. Als bedankinkje kreeg ik dan een dikke vette drol op mijn rechterschouderblad. Bedankt Chrissie. J

Kingscote : de hoofdstad, waar we om 5pm “the pelican feed” konden meepikken : YES, meevaller. Op ne scheet van ons nen hoop pelikane aan het schijten, geeuwen, slapen en ruziemaken. Daartussen af en toe en meeuw die de kaka van de pelikanen kwamen versnaperen (smakelijk).

De show werd gegeven door ne toffe pé, met volle overtuiging, nen emmer vis en een visserpak tot onder zijn tetten getrokken. Het werd me daar een overrompeling van zeemeeuwen vechtend met pelikanen, pelikanen vechten met henzelf en de portie vis die ze niet konden doorslikken. Het netterde en kletste tot net voor ons tenen en neuzen. Leuk !

Aangekomen in ons “hotel”. Ja wadde, wat is dat jong : een soort Cottage Huis in zeer goed staat. Eerst vonden we den ingang niet (wij blond) alle kanten van het huis afgekeken, tot een koppel met thee de entrée-deur wees. Wij binnen, ja wat het was binnen zonder bellen (geen bel), tot in de keuken, waar gastvrouw en gastheer aan het koken waren en ons zeer hartelijk ontvingen. Ze noemen Lyn en Graham. Lyn toonde onze kamer, onze badkamer en apart toilet : de max ! De foto’s zullen wel spreken (zeker voor Koentje).Zeer stijlvol met oog voor detail. Onze kamer is by the way niet zomaar een kamer, maar de suite des huizes.

Vanavond kookt Lyn voor ons. We konden kiezen tussen 2 voorgerechten (een salade met schapenkaas of een tomatensoep) en 2 hoofdgerechten (varkensfilet of snapper). We kijken er al naar uit, want we eten met zijn allen rond 1 tafel. Ik denk dat het gezellig gaat worden.

Het was dus overheerlijk en een zeer goed en gezellig gezelschap. 2 Britse schatrijke koppels en 1 man (Dan) die een wereldreis aan het maken is. Dan is volgens ons beiden een homo, wij hebben echter geen bevestiging (ja, ik heb dat niet durven vragen zenne), die zijn leven wil veranderen op professionaal vlak. Hij woont in Zurich (lap, zeg, nu komt hij net binnen in de luchthaven, ook toevallig, op zoek naar een bankautomaat – ni te doen). Hij was voor 10 jaar marketing verantwoordelijke in een financieel bedrijf, heeft finance gestudeerd en zou nu graag willen gaan voor General Manager en denkt zelfs na om naar Vietnam te gaan om een deel van zijn Vietnamese roots en de taal te leren... Wat een speciale mensen die wij al tegen gekomen zijn, dat kunnen jullie niet geloven.

Bij de koffie en thee kwam de gastheer bij ons aan tafel zitten en stelde voor om Don, Totof en mezelf mee te nemen voor een 4X4 nachtsafari in de velden. Natuurlijk zagen wij dat zitten. Graham kent dus al zijn velden met alle poorten en deurtjes eraan uit het hoofd. Hij heeft de farm van zijn grootvader overgenomen, heeft 2 zonen (dus opvolging is gegarandeerd) en heeft maar liefst 2500 schapen die hij kweekt voor de wol en het vlees.

Het is zeer bizar om midden in de nacht (het was immers al 22u00) door de dorre velden te crossen en vanalle oogjes te zien verschijnen in het licht van de 4X4 : schapen, kangoeroe’s, walabi’s , possums en een kitten. Schattig was dat. Bepaalde kangoeroe’s en walabi’s bleven gewoon zitten verder eten en trokken zich van ons plots bezoek niks aan. Dan even de wagen volledig stil zetten,lichetn uit, uitstappen en kijken naar de prachtige sterrenhemel met  ontdekking van de Zuidster en Orion.

Dan was aangeduid als “gate-opener”. We zagen af en toe wel dat hij toch op zijn hoede was met al die beesten rondom zich en hij had zelfs schrik dat we hem gingen achterlaten. Dit zou ons vermoeden over het feit dat we denken dat hij gay is, wel eens kunnen bevestigen J Schattig.

Om 23u00 smeet Graham ons af in the cottage om dodo te doen.

Het was een goede nachtrust, zeer rustig en heel zacht bed.

Na douche richting “familietafel” hebben we met zijn allen gezellig en uitgebreid ontbeten. Een zalig ontbijt. Een dikke pluim voor Lyn. Het was tijd om afscheid te nemen, nog even te verduidelijken dat we echt genoten hebben van deze korte ontmoetingen en ervaringen, ons e-mail adres af te geven aan Dan, zodat hij de nachtfoto’s naar ons zou doorsturen, en vervolgens te vertrekken richting Zuid-West kant van het eiland.

We zijn tot de Remarquable Rocks gereden : een panoramisch natuurspektakel. Moeder natuur heeft uit het binnenste van haar buik magna naar buiten gespuugd dat langzaam aan is beginnen verharden tot deze schitterende oranjekleurige speciaal gevormde rotsen.

Flinders Chase Park was eveneens een mooi stuk natuur van maar liefst 70000ha. We hebben een wandeling geplaatst van maar liefst anderhalf uur om op zoek te gaan naar beestjes. De platypus had geen zin en was te verlegen om zich te tonen aan ons, maar toen ik plots zei tegen Totof : dat stinkt hier naar een besst dook er een al te trotse en paraderende leguaan op, die dan schoon bleef staan voor de fotosessie. Nog even een koala’s hangend in een boom meegepikt en langs de weg een egel.

Van daaruit nog even de vuurtoren van Cape du Couedic meegepikt en dan volle bak richting het Noorden, een lunchken binnengehapt in de “stad” Parndana en doorgereden naar Kingscote om na het voltanken van de wagen op een terras toch nog eens te genieten van een goei frisse pint.

Op het terras vroegen we ons af met wat voor vliegtuig (met accent op “tuig”) we naar Adelaide zouden vliegen en hoe de luchthaven er dan wel zou utizien.

Nu dat we er zitten, kunnen we jullie vertellen dat het een open veld is met een klein gebouwtje en parking langs en met 2 gates. We zouden vliegen met REX (Regional Express)... Als dat maar goedkomt...

11-03-2012 om 22:21 geschreven door Mowgly  

09-03-2012 om 08:10 geschreven door Mowgly  

09-03-2012 om 08:10 geschreven door Mowgly  

09-03-2012 om 08:08 geschreven door Mowgly  

09-03-2012 om 08:05 geschreven door Mowgly  

09-03-2012 om 08:03 geschreven door Mowgly  

09-03-2012 om 08:02 geschreven door Mowgly  

09-03-2012 om 08:01 geschreven door Mowgly  

MELBOURNE – 02/03/12 :

De vlucht is smoothly verlopen.

Bagage pick up ging vlot en met de shuttlebus naar het hotel Travelodge Southbank, net naast de Eureka Tower.

Toen we Melbourne center zagen liggen vanop de autostrade van luchthaven naar hotel, vielen ons de vele moderne giga-wolkenkrabers op. Toen we aankwamen in ons hotel vielen dan weer het Victoriaanse stijl gemixed met moderne wolkenkrabbers op. Een mengelmoes van gebouwen. Alles kan, alles mag.

Eenmaal bagage geïnstalleerd in de kamer (die redelijk simpel was), hadden we besloten Melbourne te ontdekken via de gratis oude tram van in de jaren stillekes met een stationaankondiger aan boord (een man die elk naderend station live afriep – grappig).

Eerst stoppunt was de Docklands met aan de voet ervan het Etihad Stadium. Verder niets bijzonders en spaghetti gegeten. Melbourne is hier toch wel duidelijk minder duur dan Sydney : in Sydney vragen ze 8 Dollar per pint, hier kon je er al verkrijgen aan 3,5 Dollar. De spaghetti Marinara was lekker pikant en kostte ook maar 9 Dollar.

Buikje vol, besloten we naar het centrum te gaan en hebben ons een citybike gehuurd.

Natuurlijk vergaten we de helmen mee te nemen, dus telkens als we flikken zagen, stapten we af of staken we de straat over... Met de fiets zijn we via Southern Cross Station de hele Collin Street doorgereden : de Melbournese Louizalaan (Prada, Cartier...). Aan het eind van deze heel lange straat hebben we de fiets achtergelaten om alzo de binnenstad verder te verkennen. Prachtige gebouwen en kerken, zeer speciaal met soms een moderne giga-wolkenkrabber achter of naast. Onze ogen konden de verrassende mengelmoes niet volgen. We trokken de Swanson Street door, een wandelvolle straat met allerlei soorten winkeltjes, paardenkoetsen en culturele gebouwen. Prachtig en vooral heel gezellig.

Maar dorst dat wij hadden = “pint”stop aan jaja alweer 8 Dollar.

Vanuit de Swanson Street trokken we verder en ontdekten we het prachtige Flinders Street Station : 1 woord “IMPRESSIONANT”. Langs de Federal Source, waar je al liggend in een strandstoel naar de cinema kan kijken, door de Alexandra Gardens en via de Yarra River slenterden we naar Southbank.

Deze overkant is een hippe, funky place to be. Alle cafés zijn hipmodern en bonkvol. Na een pint van alweer 8 Dollar was het tijd om ons te verfrissen en terug te keren voor het avondmaal.

In één van de hippe restaurants genoemd “Waterfront” hebben we letterlijk en figuurlijk een Rib Eye on Bone. Sukkulant en mals. Het personeel was zeer gedienstig. Dit hebben we dan ook duidelijk gemaakt aan de gerant, een Nieuw-Zeelander met Duitse roots. Een grappig ventje en lokk-a-like van Carl (Van Haesendonck) : zelfde houding, zelfde zotte kop J.

Na een afsluitende koffie zijn we dan dodo gaan doen. Eerst nog even enige fotokes op de blog gepost en nest in.

CAMPERAVONTUUR VAN MELBOURNE NAARADELAIDE – 02/03/2012-09/03/2012

’s Ochtends iets later opgestaan, valiezen naar beneden en gauw nog een ontbijt nuttigen bij de buren.

Na het ontbijt hebben we een taxi genomen richting Apollo Camper.

We hadden weer een speciale taxichauffeur. Een indiër, die absoluut weg wil uit Australië om 3 hoofdredenen : Australië is duur om te leven en hij wordt niet geaccepteerd door zijn schoonouders omdat hij Indiër is en omdat zijn familie allen in België en Noorwegen wonen. We zijn dan ook nog te weten gekomen dat zijn girlfriend Linda noemt. Hij heeft vele vragen gesteld over België en Brussel : is het daar duur ? Wat verdient het ? Wordt je gemakkelijk toeglaten...

Weten jullie dat een taxichauffeur hier maar liefst 4000 Dollar verdient !

Met dat getater waren we sneler dan gedacht toegekomen bij Apollo. De zaak wordt uitgebaat door een zeer gezellige homo en heel pientere lesbische. Na incheck en campercheck, wij weg on the road richting Ballarat.

Ik had gelezen dat dit dorpje echt het bezoeken waard was. Het is bekend omwille van de goudzoekersgeschiedenis. Sovereign Hill is de reconstructie van het 19^de eeuwse Ballarat. Alleen is een bezoekje toch wel tastbaar in je portemonee (42,50 Dollar per persoon). Dat vonden we wat te veel van het goeie en temeer het regende besloten we dan maar verfder door te rijden naar Geelong, waar we iets buiten deze stad onze eerste campingslaapplaats zijn binnen gereden : Barwon River Tourist Park. Vooraleer te besluiten onze nest in te kruipen zijn we wat verder on the road een pasatgerechtje gaan eten met lekkere koele Australische Lambrusco. Een gezellige tent met een nogal trage bediening welliswaar, maar we moesten geen trein, tram of bus pakken. Dus het kon ons niet schelen : besluit was dat we dan maar een 2^de fles van dat sprankelend hemels rood water hebben besteld.

Maagje vol, beentjes strekken, wandeling richting camping en hop bedje in.

De hele nacht heeft het liggen druppelen en gieten. Slecht geslapen, maar ja, het was ook onze eerst nacht op een weeral vreemde plaats, niet waar. Het zal wel wennen.

’s Anderendaags om 8u00 uit ons bed, zelfgemaakt ontbijt gevolgd door een douche (propere toestand).

Wielen richting Torquay met veel zon en wind : stranden, rotsen en baaien met surfer, chique buurten, dikke villa’s, gevolgd door Lorne : een schilderachtige baai met verkenning van het Lorne State Forest Park. Een natuurgebied gekenmerkt door eucalyptusbossen met reuzevarens, volbegroeide kloven en watervallen. We hebben de bekendste bezocht met een lange afdalende (nadien stijlstijgende helling) wandeling : Erskine Falls. Adembenemend prachtig in een tropisch klimaat (vochtige warmte). Bij het afdalen naar de onderkant van de waterva hoorden we van ver Hari Skishna (of hoe je het ook mag schrijven) muziek weerklinken. Indische Hari Krishna’s op teensletsen en omwikkeldn met doeken, met instrumenten en versterkers... Bizarre mesnen.

En plots, toen ik toevallig even naar boven keek, hing er een koala in een boom : hup stop, handrem en fotokes pakken van da beestje. Op onz eterugweg naar beneden richting strand zagen we plots een straat met als naam “Gay Street”. Hilarisch.

Nadien reden we verder richting Apollo Bay waar we iets weg van het drukke strand een lunch (zelfgeplakte boterhammekes) hebben benuttigd en waar we op de parking werden aangesproken door een heel fijn koppel : gescheiden man met zoon. Man is farmer en aannemer in het bouwen van bruggen, wegen en ... Heel simpathiek.

De nieuwe partner had Brugge reeds bezocht tijdens een rondtoer door Europa met bezoek aan Nederland, Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland ... gedurende 4 weken.

Plots beseften we dat het al 14u50 was, tijd om door te rijden, want we willen voor “den donkere” in Warrnambool arriveren en we moeten nog zoveel zien...

Langs onze weg stopten we natuurlijk bij de 12 Apostelen : prachtige rotsformaties, adembenemend zicht, maar wat een hevige wind. Even gingen we checken wat een helikoptervlucht langs deze natuur kostte. We vielen bijna omver : korte vlucht van 5 minuutjes kostte al gauw 95 Dollar PP, van 10 minuten was het al 195 Dollar PP, 20 minuten liet al gauw een gat gapen van 295 Dollar ... enzovoort... Té duur, degoutant !

Tegen de avond, rond een uur of 18 zijn we dan aangekomen in onze slaapplaats genoemd “Warrnambool Holliday Park” in de Simpson Street (J). Het buikje gromde hevig, dus besloten we verder door te wandelen, met plan, naar de restaurant straat (Liebig Street) om zo’n 3km van onze camping. Te voet moet zeker lukken, besloten we, tot wanneer God dan weer hevig de hemelsluizen opende en we wijs terugkeerden om met de camper naar deze resto-straat te trekken. Het werd Mexicaans (Fajittas) met 1 liter Sangria. Lekker en goedgekeurd.

De dag is weer om en dus is het tijd om de ogen te sluiten, zoals meneer de uil altijd zegt. Glaasje wijn en dan slaapwel.

En ja, ’s ochtends er weer uit om 8u00. Deze keer hebben we geweldig goed geslapen en zijn gewekt door een speciaal vogelgeluid. Ik moet toegeven dat het aangenaam was.

Na een boken en warme douche zijn we vertrokken ricting Mount Gambier. We hebben niet de bekende Great Ocean Road gebomen, maar eerder de minder bekende weg via Heywood en allerlei kleine dorpjes. We ontdekten de wijdsheid van Australië, maar ook het feit dat sommige farmers wel heel mooie luxe-boerderijen met immense landen bezitten. Deze route wordt blijkbaar ook heel frekwent bereden door de grote truckers. Langs de weg ontdekten we dat iedereen goeiedag zij aan ons (handje omhoog bij het passeren). Dus wij begonnen er ook aan. 1 feit is zeker : dit gebaar past iedere Apollo-driver toe bij het zien van een andere Apollo-mate. Neig !

Na een goei 150km kwamen we toe in Mount Gambier met zijn mooie lakes (Blue Lake is de meest bekende). Prachtige ervaring; Vele foto’s gemaakt en dan doorrijden richting Naracoorte met een kleine lunch-tussenstop (een overmalse gebraden kip) om duimen en vingers af te likken.

In Naracoorte zijn we de “caves” gaan bezoeken. De site bekend om haar archeologie en oud-Australië onderzoek. Ik keek er echt naar uit, maar kan jullie vertellen dat het niet veel wauw-effect heeft. Té gemaakt, té gekunstled voor toerisme.

Onze Totof vraagt zich nu nog altijd af hoe ze deze grotten hebben gevonden in the middle of no where...

Via onze Australische gps hebben we dan een camping gevonden “Naracoorte Big 4 Holliday Park”.

Weer ontmoeete we een zeer aangename dame aan de receptie, die alle moeite deed om ons te ontvangen en ons op ons gemak te voelen. Bij het buitengaan van de receptie ontmoette we Garfield de eerste Australische kat die we zagen. En weet je wat deze vetzak deed : jagen achter vogels ... en weet je wat... onder onze neus heeft hij toch wel 1 vogel gepakt en zitten oppeuzelen zeker... De vetzak !

De Australiërs zijn zeer sociaal en vriendelijk. Europa kan er veel van leren. Europa kan – by the way – eveneens heel veel leren van de toilet- en douchehygiëne. Echt indrukwekkend in welke luxe je jezlef kan opfrissen in een camping. Zelfs de openbare toiletten waren zeer proper.

Het werd tijd om onze vuile was te doen, dus naar de laundry en 2 machines laten draaien : 1 gratis, want onze voorganger had zijn programma niet afgeweerkt (mooi meegenomen), een 2^de voor 4 Dollar. Lap geen coines genoeg. Ikke de Rutten naar de receptie gestuurd om geld in te wisselen, maar toen kwam plots de klusjesman (immers de echtgenooot van mevrouw receptie) binnen.

Het tetteren sloeg weer aan in volle vaart : van waar zijn we, wat doen we hier, wat is ons beroep... en toen wisselde hij – door 1 machine te openen – 5 Dollar in voor 5 coines. Ondertussen was de Rutten back in town en is hij diene meneer beginnen helpen bij het herstellen van een droogkast (en luister nu goed !) die op butaangas werkt. Jaja, inderdaad.  Maar ze hebben ze niet aan de praat gekregen. Machien kapoet ! Ondertussen was de was gedaan en gedroogd via de 2^de droogkast die gelukkig wel werkte.

Dorst dat we ervan hadden gekregen, zijn we op een pint gevlogen in onze strandstoelekes langs onze camper onder de bomen vol met van die vogels die een raar lawaai maken (weet je nog); Awel het zijn kaketoes. Dat krioelt hiervan.

Als dinner zijn we afgezakt naar “citycenter” zoals de receptiemama ons verteld had. Veel city was er ni aan, het kan 6 keer in Merchtem... maar ja... Geen kat op straat, 3/4 gesloten. Maar er was er nog 1the open. Wij binnengevallen. Een blijkbaar typische Australische bar-resto waar we weer als Goden in Frankrijk werden ontvangen en waar ik aan den toog, voor het bestellen van de wijn, de wijn mocht degusteren : Malone van 2008. Een zeer donkere lokale (bijna zwart van kleur) rode wijn. Zalig genoten met een T-Bone en een penne van Mac (lokale specialiteit).

Nu zitten we in onze camper met een laatste glas wijn en volle stilte rondom ons (zelfs de kaketoes slapen al).

Ik hoor het jullie al vragen : “En hebben jullie al springende kangoeroes in ’t wild gezien tijdens jullie wilde tochten langsheen binnenwegen ?” Hte antwoorrd is : jaja, al 2, maar alleen lagen ze dood langs de weg L sorry.

Slaapwel !

De volgende ochtend vanaf 8u00 al uit bed, na ontbijt en douche richting Keith. Keith is een heel klein dorpje in the middle of no where, waar we een lekkere koffie hebben gedronken en wat naar de lokale mensen hebben zitten kijken. Wat opviel was dat hier heel veel dikke mensen rondlopen en ja achter de toog van het koffiehuisje stond een lesbische en bibi had weer eens prijs.

Plots kwam er een Marina met een Marinabak aangestormd. De wagen was een pick up met 2 giga-antennes vooraan aan de buffelbumper van wel 2 meter hoog. Gieren van ’t lachen !

Van Keith via binnenwegen naar Kingston. Op deze wegen, net zoals we al opgemerkt hadden eenmaal we afwijken van de hoofdwegen, komen ze hun brievenbus leegmaken met de wagen. De brievenbussen zijn zodanig geplaatst dat je er gemakkelijk met je auto kan rondrijden om je post eruit halen zonder uit te stappen.

Kingston : een mooi pitoresk stranddorpje aan een helderblauwe-groene zee met prachtige ongerepte witte stranden.  We liepen langs een postkantoor, dat zo oud als de straat wasen met honderden kleine brievenbusjes over een muur van 10m lang en 1,5m hoog. Grappig zicht.

Het was 13u00, na een kleine wandeling besloten we dus een boken te eten. Na de boterham trokken we verder via de Princess Highway langsheen uitgestrekte landen en vele salt lakes. Adembenemend. Plots zagen we pelikanen voorbij vliegen en in the lakes peddelen en viskes pakken. Impressionant : ik maar fotokes trekken J

We besloten “aan te meren” in Meningie in een 5-sterren Holiday Park langs Lake Albert : rustig en fel bezocht door onze pelikaan-brothers en –sisters J. Tijd zat om mooie foto’s van hen te maken.

De natuur is hier adembenemend, zo adembenemend dat ik per malheur met fototoestel voor de neus in een mierennest ben getraptmet als resultaat dat er honderden miertjes aan mijn voet zaten te knabbelen. Ze dachten waarschijnlijk dat het een reuze stuk kaas in een teenslets was J. Wel pijnlijke ervaring, maar allée we zijn meer gewoon.

Randbemerking : in alle Holiday Parks (campings bij ons genoemd) zit het vol met senioren. Weinig kinderen of jongere mensen. Opvallend.

Vandaag hebben we 2 koala’s gezien, maar weer eens lagen ze dood langs de weg. Ik spotte ook kangoeroe’s, maar we zijn niet kunnen stoppen, gezien de gevaarlijkheid van de wegen hier. Zielig als je al die dode beestjes langs de weg ziet liggen, terwijl je dan de ene zware vrachtwagen na de andere met buffelbumpers ziet voorbij razen tegen 100km per uur.

Na onzen apero besloten we op resto-jacht te gaan. Het enige open en beschikbare resto in het straatlange en brede dorp werd gevonden : eureka ! Het was wel even schrikken, want de bediening gebeurde door Miss Yeti. Echt waar, wat een rare snoet vol haar dat die juffrouw had. En het restaurant leek ook al niet te proper, dus we begonnen naar elkaar te kijken en ons af te vragen wat we op ons bord gingen geschoteld krijgen... Dat meisje was zo lelijk dat Christophe zelfs haar mooie castanjebruine ogen zag. Ik wel. J Maar de bevestiging dat je nooit mag vooroordelen, maar eerder mag oordelen, want het eten was super. De Rosé-wijn uit de streek – Lindemans – eveneens.

De kokkin was een reuzin waar je absoluut geen ruszie mee wil hebben, geloof me. Haar handen en voeten waren groter dan die van Totof !

Het valt op dat Australiërs gewoon zijn grote porties te eten. Ik heb mijn bord niet leeg kunnen maken en nochtans weet iedereen dat ik een heel goede eter (en drinker, ja ik weet het) ben... Maar mijn overbuur bood zich maar al te graag aan om ook mijn bord te finishen met de opmerking : allée ni slecht voor een entrée. Wat lag er allemaal op : 2 lamsbouten, 2 dikke reuzechipollata’s, 1 entrecôte van ong. 200gr en dikke frieten.

Bon, na het eten druipten we nog ne bruine baar op zo’n 10m verder binnen. De leste drinken, hé.

Lap, wat viel op, is dat Mister Yeti de bediener was en dat Miss Yeti via een achterdeur ook even kwam piepen. Beide etablissementen communiceren blijkbaar met elkaar. Mister Yeti kwam onmiddellijk naar ons toe – al grimmassend, want die armeman had dan ook nog een tik in het gelaat waardoor zijn mond vele malen van links naar rechts trok, een bizar zicht. Om schrik te kijgen.

Maar wat bleek, Mr. Yeti kent België, jaja, en zo goed zelfs dat hij weet dat in het Noorden de Vlamingen en in het Zuiden de Walen leven en dat ze elkaar niet verstaan. We hebben hem natuurlijk trachten uit te leggen dat het niet verstaan eerder op politiek niveau ligt, maar we hebben het opgegeven. Te ingewikkeld voor deze mens, zijn tics begonnen helemaal tilt te slaan J het was wel verrassend dat hij de woorden “de rekening” en “l’addition” kende. Neig ! In het hol van Pluto spreken ze Nederlands en Frans. Na een glas lekkere rode wijn, die Mr. Yeti voor ons speciaal had gekozen zijn we dan in onze camper gekropen.

Ah ja : vergeten te melden dat we langsheen die “outside” streets in niemandsland vele speedways en renbanen (voor paarden en windhonden) voorbij zijn gesnort. Australië is een mysterieus veelbedend land. Je gelooft je eigen ogen niet !

Allée sloppel.

Vanochtend naar Strathalbyn gereden (weer een klein schattig dorpje) via Wellington met kleine gratis overzet. Wellington komen je binnenrijden en na 2 kruispunten ben je er al voorbij. Grappig.

Koffie is leeg, nu gaan we verder door naar Victor Harbor.

Aangekomen in Victor Harbor valt het ons onmiddellijk op dat dit geen klein dorpje is zoals onze voorgaande. Een heel mooi dorp gelegen aan de Encouter Bay. Weer helblauw water met lichte tot goeie bries. Eenmaal de camper geïnstalleerd besloten we een knappe wandeling te plaatsen langsheen het towncenter en de promenade. In deze stad – net zoals in Strathalbyn – worden de soldaten enorm geërd en herdacht. Ook hier vind je een Soldiers Memorial Garden. Mooie tuinen met kleine monumentjes waarop alle namen van alle vechtende soldaten van WOII schitteren op goudkleurige platen. Bij onze wandeling hebben we eveneens Granite Island bezocht. Een klein eilandje dat verbonden is door een houten wandelpier, die momenteel in hestelling is en waardoor je hem te voet dient te bewandelen. Normaliter wordt het eiland bezocht door een tram getrokken door paarden, maar door de werken kon dit niet. Op Granite island komen ’s avonds eveneens de kleine wit-zwarte pinguins uitrusten. Ze “springen” aan vanaf een uur of 19 à 20.

Tussen mei en november organiseren ze hier eveneens verscheidene boottochten in de Encounter Bay om walvissen, dolfijnen en zeeleeuwen te bewonderen.

Na een stevige wandeling op het eiland en in Victor Harbor zochten we een gezellig terras op om na te genieten met een goei lokaal pint. Het was happy hour en je kon een pint drinken voor 4 Dollar (normaal 8 Dollar) en er was een wedstrijd waarbij je een quad kon winnen bij het drinken van 4 pints met het invullen van je naam en gsm-nummer op een papierken. Dat hebben we dan ook gedaan. Stel je voor dat we nu uitgeloot en gebeld worden... De eerste vraag die reist : hoe pakken we diene Quad mee naar Belgenland ???

Na enige minuten genieten kwam er een ouder koppeltje naast ons plaatsnemen met 3 hondjes. De dame sprak me onmiddellijk aan en vroeg of ik zo lief wou zijn om de kleinste (heel verlegen) trachten aan te raken, want ze komt uit een asiel en moet iets meegemaakt hebben in haar klein leventje, want ze heeft een grote schrik van alle mensen en gromt naar iedereen... Jaja, behalve naar mij en Christophe. Ze liet zich zelfs even strelen door me. Die dame was in de hemel en we slaagden aan den babbel. Zij is Ierse, hij is Brit. Zij is op haar 18 jaar naar Adelaide gekomen om een tante te bezoeken en is gebleven (ik kan haar begrijpen) en hij was een zakenman en heeft eveneens op één van zijn vele zakenreizen besloten in Adelaide te blijven wonen. Ze hebben elkaar leren kennen tijdens een wandeling (georganiseerd door een wandelgroep waar ze beiden waren ingeschreven). Het is de man’s 2^de echtgenoot. Wij vertelden dan weer onze kan van het verhaal en onze ervaring en onze afkomst. Wat dacht je : de dame had eveneens België bezocht tijdens haar kinderjaren omdat haar opa gelegerd was in België en ze heeft Brugge bezocht.

Nu wonen ze hier. Net zoals vele oudere mensen, hadden ze hier eerst hun buitenverblijf en hun hofdverblijf in Adelaide. Ze kwamen hier om uit te rusten tijdens weeekends en vakantiedagen tot ze besloten hier permanent te blijven wonen. En dit is de reden waarom we in vele dorpen in deze regio veel senioren tegenkomen, want het koppel vertelde ons immers dat vele senioren genoeg krijgen van Adelaide en naar de buitendorpjes trekken om hun oude dagen te slijten.

Toen we vertelden dat we gepland hadden om de McLaren Valle te bezoeken voor het proeven van de wijn, bevestigden ze ons dat dit de juiste keuze was en raadde ze ons ook aan om Woodstock Valle te gaan bezoeken. Ze vertelden ons ook dat het aantal pinguins dat op het eiland aankomen de laatste jaren steeds lager en lager wordt? Vroeger waren het er duizenden, nu amper nog 100 !

De vraag die we ons met zijn vieren stelden, is “wat zoude reden nu zijn : de climate-change ? De zeeleeuwen die de pinguins meer aanvallen ? De vervuiling van de oceaan ? De vraag bleef onbeantwoord.

Om terug te komen op Woodstock : deze wijngaard vindt je blijkbaar niet op de kaart, maar het is een zeer gezellige wijngaard waar je met hap en drank ontvangen wordt. Dit wordt dus onze planning voor morgen vooraleer we doorrijden naar Adelaide.

Het valt ons trouwens op dat het weer beter en beter en warmer en warmer wordt des te korter we bij Adelaide komen.

Plots reed er een luidruchtige Johnybak voorbij. Ik vertelde hen dat “bij ons” dergelijke wagens en jongere mensen bestempeld werden als een “Johny”. Hier worden dat “Hoons” genoemd. Grappig.

Ze wezen ons eveneens een goed Italiaans restaurant aan, toen we dit vroegen, net rechtover onze bar. Zij besloten “home” te gaan for dinner en wij de straat over te steken. Bij het eten (pasta voor Totof en vis met Thaïse rijst voor mij : trouwens overheerlijk gekruid met gember) dronken we een McLaren wijntje. Lekker dat dat was. En dan wandelden we weer voldaan naar onze camper om de oogjes te sluiten.

’s Ochtends weer voreg uit bed en naar verschillende dorpjes langsheen de kust rijden, was het plan. Eerst naar Cap Jersey, waar we overmorgen de ferry naar Kangoeroe Island nemen. Zo hebben we al een idee. Het idee was zeer simpel in te vullen : een niemandsdorp dat duidelijk leegloopt; Nog geen 200m2 groot, schat ik. Delamere : nog kleiner, ne scheet groot. Normanville voor een koffie : mooi klein seniorendorp met veel aandacht voor de vele soldaten die hun leven hebben gelaten voor WOII. Yankalilla : ongeveer eenzelfde dorp als Normanville, minder gezellig, kleiner. Willunga : doorgevlogen zonder dat we het beseften, zo klein was het J. En dan eindelijk Mc Laren Valle : direct naar de informatiesite : hop brochuurken meegepikt met het adres van Woodstock. Mo ho, eerst boken in ons maag duwen zenne, kwestie van een fondke te leggen.

Woodstock : inderdaad een kleine lieve wijngaard, straatoud, met achter den toog een jonge praatgrage kerel die dewereld wil verzetten op de planetenkaart J Hij is 1/3 Italiaan, 1/3 Auistraliër en 1/3 Joegoslaaf. Man man man, wat kon hij praten, wil naar Europa, Italië, want zijn familie woont daar, is ni zo intelligent zegt hij, kent zijn talen niet, heeft al veel geld verdiend maar ten koste van zijn relatie, gezien hij tot 60 uren per week heeft geklopt.... blablablablabla, en terwijl wij (later alleen ik, want diene van ons is bob) ons alle rode wijnen van Woodstock heeft laten proeven... De Brit van Victor Harbor had gelijk : zeer fijne wijnen, zeer fijn.

Bij het weggaan heb ik de jonge kerel van 24 jaar als raad gegeven eerst nog wat ervaring op te doen en de taal van het land waar hij naartoe gaat te leren . We sloten af met “nice talking to you” en “good luck, mate”.

Vandaaruit vertrokken we naar AdelaÎde, alwaar we incheckten in de volgend Caravan Park “Rockwood”. Alles afgedropt, den bus op richting city.

Adelaïde : de festivalstad, druk, rumourig, geen stijl, veel te veel kerken tussen smakeloze buildings en een mengelmoes van mensen... De eerste indruk was niet ok. We hebben vele straten afgelopen, heel wat kantoren, heel wat winkels en dan een resto-bar straat, met nog steeds hetzelfde lawaai en dezelfde drukte. We besloten onze avond met Thaïs en een mooie “moon-view” over Adelaïde.

En dan kwam de kat op de koord : waar moeten we weer diene bus pakken richting onze camping ? Het is de 171, dat weten we... maar ondertussen was het al donker, dus alles leek anders...

Stap-voor-stap en kramp-voor-kramp. Yes een bushalte waar hij “blijkbaar” naar ons gevoel zou moeten stoppen en ja, daar is hem, oei bijna voorbij. Loop-loop-loop – ook dan nog.

En dan relax achteraan de bus in de airco.

Opvallend ding : iedereen die de bus verlaat, zegt dank u aan de chauffeur. Wat een mooie blijk respect voor elkaar. I like it.

Ik heb de route trachten te volgen op de kaart en geef plots teken aan de Rutten om te bellen. Hij vindt dat het nog niet nodig is, want hij heeft “de lichten” nog niet gezien (ik vroeg me af over welke lichten hij het had).  Dan zag hij lichten en besloot dat het hier was. Doh ! Niet dus.

Even de chauffeur geconsulteerd en wat bleek : de Rutten had beter naar zijn vrouwken geluisterd en vroeger gebeld, want we waren al 5 haltes te ver.

Dus we hebben een keer-ne-keer-weer bustrip extra en gratis mogen doen (dank u meneer de buschauffeur die zelfs geen dienst meer had en ons toch nog mee opgepikt heeft).

We zijn goed en wel in onze camper geraakt voor ne goeie dodo.

Vanochtend hebben we dan na ons ontbijtje alles netjes opgeruimd, zijn we nog even naar Glenelg gereden : een zeer aangenaam en rustig dorp net buiten Adelaïde getrokken voor een wandeling op de dijk en op de pier en een smakelijke koffie. Ook hier maken de mensen veel lawaai : ze praten gewoon heel luid. Ik begrijp de senioren die meer en meer Adelaïde ontvluchten, echt waar.

Ingecheckt in ons hotel RendezVous : een suite met bad in kamerzicht op 13^de verdieping, een zwembad en jaccuzzi. Wat een luxe nade campertocht. Wordt geapprecieerd.

Camper uitgeladen, kamer volgeladen, camper binnengebracht bij Apollo, waar ze ons lieten weten dat het zelden is dat ze de camper zo proper terug ontvangen (pluim voor de Ruttens) J

Via de bus terug in ons hotel, waar ik nu eerst de blog aanvul, zodat jullie weer wat lectuur en pictuur hebben... en dan plons in zwembad en jac, wees maar zeker !

Morgen gaan we Kangoeroe Island onveilig maken voor 2 dagen met wagen. We kijken er al naar uit en hopen jullie ook ?

Tot later. Dikke beis !

09-03-2012 om 07:59 geschreven door Mowgly  

02-03-2012 om 12:17 geschreven door Mowgly  

02-03-2012 om 12:04 geschreven door Mowgly  

02-03-2012 om 11:51 geschreven door Mowgly  

Ons avontuur in Australië begon met een warm ontvangst met welkomstballon en Australische champagne aangeboden door onze liefdevolle vrienden Laraatje en Koentje.

In feite is het komisch om te kunnen genieten van je avontuur samen met 2 vrienden die dan ook nog op amper 500 meter van ons hotel een appartement hebben gehuurd.

Het is dan ook nog eens super dat wij reeds heel wat voorinformatie en tips mochten ontvangen van hen. Op deze manier weten we reeds wat de moeite waard is te bezoeken en wat niet.

Na een nachtje slaap inhalen, want de vlucht was nu toch verdomd lang en zeer slapeloos…, hebben we deel 1 van Sydney verkend.

The Opera House, prachtig en echt verrassend vast te stellen dat dit gebouw is opgetrokken in “tegeltjes”. Onze Koen kreeg kippevel bij het eerste beeld van The Opera House.

The Harbour Bridge ziet er eveneens prachtig en adembenemend uit, zodanig adembenemend dat we er dorst van kregen.

Dus, terwijl ons Lara Caroline, die rondcruised als crew op een cruiseschip, gedag is gaan zeggen, hebben wij ons op een terras gehangen met zicht op The Opera House en The Harbour Bridge.

Elk 3 volle pinten in ons jacket geslagen, dik verbrand, ‘t begint hier al goed zenne 

Honger, wat is dat ? Ha ja een mens moet ook nog af en toe ietsken gaan eten.

Grote ontdekking op een scheet van ons hotel: The Ryan’s : toffe hippe bar met snelle hap en drank (een fles rosé genoemd “Kiss” - zonder te willen referen naar da purple talentje uit Minneapolis…) en op de koop toe met volle Funk Muziek op het binnenpleintje (James Brown!!). Yes we feel good in Sydney.

Op dag 2 zijn we opnieuw gestart een lekker gezellig ontbijt genuttigd met zijn 4tjes genuttigd in het appartementje van Koen en Lara.

Lara was voor de 2^de maal trouwens, overbeten door één of andere “bed-bug”. Het besluit lag snel vast om dit onverwijld te melden aan de receptie. Wat we dan ook gedaan hebben. De reactie was verrassend : het receptiemeisje vond het “this is very bad and I’m going to talk to the manager”. Deurtje dicht, tetteren met baas en plop, Aziatische baas komt tevoorschijn met grote glimlach. We mochten ons verhaal nog eens doen en hij ging de “pest control”-firma nog eens bellen zodat zij – als dé specialisten – hun oordeel konden vellen en nog eens de kamer konden behandelen.

Inmiddels trokken wij richting The Royal Botanical Garden. Op onze weg ontdekten we dan een puur Belgische bar met alleen maar Belgische bieren. Direct sloten we de deal om vanavond hier zeker enen te komen drinken.

Het bezoek aan de Garden was prachtig, van eucalyptusboom, over kaketoes, een uil die we nooit gezien hebben en een hoop omlaaghangende vleerhonden, en ja, nog een straffe stoere dikke spin (zie onze fotokunstwerkjes); Mooi, rustgevend en zeer aangename wandeling.

Van de garden moesten we zeker om 13u00 in de Sydney Tower zijn. Allen daarheen, op plan met straatgids Linda. In eerste instantie kregen we een 4D film te verwerken met een hoop giechelende en luidruchtige Ausie-tieners. Wij kunnen getuigen dat de tieners van hier net dezelfde bekkentrekkers zijn als de tieners van bij ons. Wat ik persoonlijk heel goed vind, is dat alle schoolgaande kinderen hier allen hetzelfde uniform en zelfs dezelfde schooltassen (té ‘coole’ rugzaken) dragen. Deze tieners hadden een heel tof modern kostuum, want het is soms wel anders (zeer klassiek en lelijke pakken).

Na de eerst “tienersessie” hebben we gevraagd nog eens van de 4D effecten te mogen genieten en dit maal vooraan. 1 zin “What a feeling”. Echt knap hoor.

Nadien trokken we naar teh 360° view. Heel grappig zenne, als ze zeggen “have a nice view” en je komt uit de lift gestapt en ziet geen kl...

De mooie herinnering die we hier wel aan overgehouden hebben, naast de 4D impressie, is een mooi fotoalbum van ons viertjes.

Van de Tower trokken we dan, op dat moment, door de gietende regen. Potverdekke, ook in Sydney kan het weer fucking belgisch zijn. Met honger in de maag en dankzij ons Lara per toeval kijkend naar rechts, schoten we een Chinees binnen. Voor 10 Dollar full option. Lekkere meevaller waar enkel en alleen aziaten aanwezig waren. Als enige “europeanen” voelde wat vreemd, maar toch ook leuk aan.

Gietende regen toen we buitenkwamen, dus besluit : we duiken de monorail in.

Het was niet zo’n aangenaam gevoel als we dachten : niks speciaals, het effect van een metro... nothing morel...

Gezien de waterige toestanden trokken we dan naar Paddy’s markt met onze monorail. Man man man, één en al chinees boetieksken in een supergrote aula. Na 2 rayons gedaan te hebben, hebben mijnen schat en mezelf ons terug getrokken op een alcoholvrij terras, van waarop we de ene na de andere aziaat in welke vorm en onder welke hairdress of clothing voorbij zagen glijden... Funny !

Vanuit de Paddy Market trokken we richting dat Belgisch Beer Café.

2 x 500ml wittekes, 1 krieksken en 1 duvel. Lekker dat dat was. De sfeer : met zakenmensen bomvol immens groot café, een soort “afterwork café”. De kok, jaja, een Belg achter het kookfornuis. Toffe vijftiger die “foert” heeft gezegd aan ons Belgenland om zijn droom in Sydney waar te maken. Hij had een instrumentenzaak in Namur, nadien ook in Brussel, heeft een vechtscheiding meegemaakt en mag nu koken in Sydney. Alleen dook het dromentorentje in elkaar toen hij ons vertelde dat het café failliet was. Binnen 6 maanden zouden ze weten of de overnemer het café zou blijven behouden zoals het is, of het volledig sluit.

Na enige tijd konden wij met zijn allen heel goed begrijpen wat de reden van het faillissement wel kon zijn : zeer onwetend en “lomp” personeel, dat alles vrij en ongecontroleerd mocht doen en laten voor en achter de toog. Pinten schenken was niet echt hun beste talent...

De menukaart biedt nochthans alle soorten Belgische drink en eetspecialiteiten, waarvan we niet konden genieten, want ALLE tafels waren volgeboekt. Dat zulk een goudmijn dan failliet is, is een dikke zonde.

We kwamen even tot rust in ons respectievelijke hotelkamer en appartementje en trokken dan met onzen Koen richting Oxford Street. (Lara was uitgeteld) Thé place to be for the homoworld. We mochten samen met ons “Schots” Koentje genieten van de volledige openheid en gezelligheid binnen homowereld.

We hebben Richard ontmoet : de meest vrouwelijke homo uit de Berenbar. Die del liet ons niet los. Zelfs toen we naar de 2^de bar trokken stond Richard plots bij ons. Hij was ons gewoon, onopvallend gevolgd. En ja, Koen had “touch”. The Surinaamse Whitney Houston !

Het is duidelijk dat niet alleen vele vrouwen op Koentje vallen, maar ook nog eens de meest vrouwelijke mannen. Bij onze laatste bar kwam er (weeral een vrouwelijk) type tot bij Koen om zijn kilt te bewonderen en vroeg of hij Schots was. Het antwoord was natuurlijk : no, we are belgians... en toen vroag hij : do you wanna know where I’m from ? Wij in koor : No... Zijn antwoord : I’m the Lock Ness Monster. Tja... moet er nog zand zijn ?

Alleszins ’t was een fantastisch en zeer amusante avond was het. Op voorhand hadden we reeds besloten met een taxi naar “huis” te gaan. Tetteren, lachen en Koen die af en toe eens vroeg aan mij de route in ’t oog te houden om na te gaan of hij wel de kortste weg naar ons hotel nam... En toen overkwam ons iets onverwachts : de Indische taxichauffeur begreep Nederlands !!! Jaja, zijn moeder sprak Nederlands en hij had een paar woordjes geleerd en onthouden : gotverdoeme, vervelend... Ik vroeg hem of hij ook “kust mijn kloten” kende... Ja toen schoten we met zijn allen in een hevige lachbui. Het moet je toch maar overkomen, in Sydney – andere kant van de wereld – een Indische taxichauffeur die ons Nederlands begreep en sprak. Ni te doen, ni te doen. 1 uur ’s morgens was dan de tijd om ons bedje in te kruipen. Weer moe en voldaan. Super ervaring voor ons beiden.

By the way, inmiddels weten we dat ons Lara niet gebeten werd door “bugs”, maar eerder een allergie heeft. We denken aan het wasproduct waarmee de lakens worden gecleaned. Hopelijk werken de pilletjes Lara en sta je daar niet de hele dag door te krabben op de meest onmogelijke plekjes  en steek je ons ook nog aan met een krabfobie... De mensen moeten nogal naar ons gekeken hebben zenne.

Gisteren hebben we een mooie wandeling gemaakt en onder the Bridge door geshuffeld. Paar knappe plaatjes genomen en dan even gecheckt naar ferries. Den enen wou dit, den andere wou dat en lap, daarvan kregen we weer eens dorst : apéro time ! Neerploppen op een voor ons inmiddels zeer “bekend” terras.

Totof, Lara en mezelf besloten de ferry naar Manly Beach te nemen, terwijl Koentje in de ferry richting Taronga Zoo trok.

Manly Beach is een zeer rustgevend dorpje aan een mooi okergeel strand. Surfers in het sop en vele kleurrijke papegaaien in de palmbomen. De wandeling met voetjes in strand en zee heeft onze wandelspieren helemaal ontspannen. Alleen spatte de zee nogal hoog op als we niet geconcentreerd wandelde, maar eerder onze ogen uitkeken naar “schoon volk” met als resultaat dat onze shorts de zee hebben ontmoet. En weer kregen we er dorst van. Dus besloten we een toevallig terrasken van een gezellig looking barken onveilig te maken. Toeval of niet (weeral) maar bij elke cocktail kreeg je er eentje gratis erbij. Cocktailen dan maar. Als jullie naar de foto’s van de cocktails kijken zie je dat klein glaasje.

Wel dat was mijn cocktaileken, maar straf dat dat was, straf ! Lara had de roos-rode cocktail, genoemd Island Honey (aarbeiencocktail met rum, heel natuurlijk en lekker). Totof heeft een Mojito in zijn keel geslagen en de dees dat klein ding genoemd El Ritual (rum, koffie, limoen, vodka). Daarbij nog een lekker hapje en we waren er weer klaar voor. Back to Sydney via de ferry.

Afspraak met Koen op ons welbekend terras met happy hour om daar van Koen zijn avontuur te delen met dat van ons. Koen heeft dus een nieuw “gadget”-horloge (schotse kilt look) en ze loopt al af en toe eens achter (Koen niet, die horloge). Blijkbaar was hij nog wat rustig aan het keuvelen in de Zoo-buurt, denkend dat hij nog tijd had vooraleer de ferry back to Sydney te nemen, toen plots bleek dat de ferry vetrekkensklaar en los van de kade stond. In volle paniek heeft Koen daar dan staan roepen, beggen (please, please take me with you – knipoog naar ons klein lief Princeken) als een klein kind en heeft een boom van een vent hem letterlijk en figuurlijk op de boot gesleurd. Vanaf dan heeft Koen zich rustig en braaf in het ultiemste hoekje van de ferryboot weggestopt.  We hadden dat willen zien, we hadden dat willen zien...

Bon, inmiddels zaten we al aan happy horu cocktail nummer “dak-het-ni-meer-weet” en het begon te gieten, te gieten. Lekker knus onder onze parasol vermaakten we ons enbegon de rest van Sydney rond te draaien. We hebben de eer gehad mogen kennis te maken met een Russisch Canadees meisje, van wie we dan ook nog lekkere dikke frieten kregen, want ze kreeg ze niet meer op en met 2 ervaren Sydney-dames, die naar het concert van Olivia Newton John kwamen zien ter nagedachtenis van een vriend die ze verloren hadden. Ze vierden in feite zijn heengaan. Mooi toch ?

Toen het donker werd en happy hour al lang voorbij was trouwens zijn we ons gaan verfrissen (’t was nodig, geloof me) en hebben we een lekkere steak gegeten in ons hotel. Als je bleu besteld, krijg je hier een saignant tot zelfs medium... Ni echt steakkenners in de keuken dus. We lieten aan de look-a-like van Join toch wel blijken dat die medium (diene van ons Lara) steak echt niet kon (op een zeer vriendelijke toon hoor) en hop ons Lara kreeg een gratis glas witte wijn. Wij weer blij en gelukkig.

Van daaruit zijn we dan als afsluiter naar het appartement van Koen en Lara getrokken : om de wijn “op” te drinken. Ik weet niet of ons dat gelukt is of niet, maar wat ik wel weet , is dat we die avond een heel emotioneel gesprek met elkaar hebben gehad... En dan kwam het afscheid. Dikke knuffel en kus aan Koen en Lara die nog enige dagen in Sydney blijven om “Mardi Gras” mee te pikken en dan doorgaan : Koen naar Fucking Belgium en Lara naar de Goudkust.

Ondertussen zitten we nu in de luchthaven van Sydney, na een dolle rit in een shuttlebusje dat bestuurd werd door een doorgedrilde driftkikker van een chauffeur... man man man, zo’n klein nerveus ventje hebben we nog nooit gezien en meegemaakt. De check in hebben we zelf moeten doen op een volgens Christophe “ik-haat-zo’n-toestel”. Dan bleken ons valiezen “oversized”. Dat begrepen we niet, want ze waren niet oversized toen we in het land kwamen. Zijn die dan gegroeid of zo ? Is ons niet opgevallen... Maar het is ons gelukt. En nu zitten we chill met lekker warme koffie te wachten op onze boarding.

Foto's volgen... Geduld ...

Tot straks in Melbourne...

02-03-2012 om 03:46 geschreven door Mowgly  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

25-02-2012 om 09:16 geschreven door