AIRLIE BEACH – 19 maart 2012

Het is vandaag de verjaardag van Totof. We zijn naar Airlie beach gevlogen : bij vertrek volle zon in Brisbane, bij de landing dikke shit regen.

Op de taxibus ben ik dan natuurlijk mijn jacket vergeten. Ik merkte het pas toen we in checkten in ons hotel Water’s Edge Resort. Busken laten terugkeren J

Airlie Beach is aan het overstromen. Ze hebben hier al 1 week regen en de regen zal blijven komen gedurende de volgende 3 dagen. Het is wel tussen  de 25 en 30 graden tropisch warm.  We lieten ons vertellen dat in Cairns een Cycloon aan de gang is, vandaar de stromende regen bij zwoel weer...

We zullen de zeilboot opgaan en snorkelen in regenweer de volgende 3 dagen.  But, no worries mate, we zijn in Australië, aan de Great Barrier Reef, en dat is wat telt. Die regen zal de kans niet krijgen onze honeymoon te verstoren. Gauc een regenjas voor Totof en een zwemshort + zonnecreme (voor wat het nog zou kunnen dienen...) gekocht.

Ons hotel is prachtig en ligt op een hoogte. Onze kamer is eerder een luxe-appartement met een Kingsize bed, een keukentje, een salon, een overdekt terras, inkomhal, badkamer en was en droogruimte én met zicht op zee. Giga knap ! En plots hoorden en zagen we de kaketoe’s op ons terras landen.

Veel te doen in Airlie Beach met dergelijk weer, is er niet. We hebben ons dinner in een lokale resto-bar genomen, KC’s Place genoemd, met alweer een uitmuntende rode Australische wijn van Lindemans.

Vroeg bedje in.

Gezien de regen nog steeds aanwezig was en het restaurant van Water’s Edge Resort vandaag gesloten is, zijn wij, na checkout, een breakfast gaan eten in Airlie Beach. En passant hebben we dan onze zeiltrip geconfirmeerd. Terug naar het hotel, besloten we een taxi te bellen, gezien we reeds doorregend waren, om alzo onze bagage te droppen bij The Backpackers. Vandaar heeft de taximan ons naar Gloria’s café gebracht, waar we afspraak hebben om 13u30 met de crew van de zeilboot.

Wachtende met een waterken op ons vertrek met de Condor, de meest bekende “maxi” zeiljacht in de geschiedenis, met winnende races als Sydney naar Hobart, Fastnet en Bermuda Cup op zijn palmares, 24 meter lang, kwamen er meer en meer jeugd bij ons op het terras zitten (tussen de 18 en max. 22 jaar)... een bende macho’s ...  we keken naar elkaar en hoopten dat dit niet onze zeilcompanen zouden zijn... 13u30, wat bleek : de macho’s zaten op een ander zeilschip (de partyboat genoemd, waar je 24 op 24 volle bak muziek en geen slaap krijgt, maar de resterende jeugd waren wel degelijk onze zeilgenoten... we zijn écht de oudsten. Geen gemakkelijk gevoel.

We kregen allen een kanariekleurige dikke plastieken regenjas om ons lijf, tegen de regen. De crew (skipper Will, crew member Andy en Laura)  hielpen ons aan boord, alle teensletsen uit en blootvoets de slaapkajuiten verkennen. Wij hadden een aparte double kajuit. Een ander Canadees koppel eveneens, net naast ons. Al de rest van de jeugd (ingeschat zo’n 15 personen) sliepen in één grote kajuitruimte.

Na uitleg over het schip, dat je je haar moest kammen op het dek, alsook je insmeren diende daar te gebeuren, dat er 2 wc’s waren en 1 douche, waren we vertrokken.

In de gietende regen, op dek, dienden volunteers de zeilen te hijsen. Totof en mezelf als eersten erbij, de jeugd, eerder tegen hun zin... dan aan één kant van de boot hangend aan de kabelreling, met de boot op 45 graden schuinzijde... Behalve de regen, was dit een fantastische ervaring, nat tot in ons onderbroek J maar onder de indruk van de “helling” van de boot.

We zeilden naar Abel Point Marina (Hook Island), waar onze boot geankerd werd. We konden nog wat in het zeewater springen, wat 4 jeugdigen deden. Maar ze moesten het doen in hun wetsuit, zogezegd omwille van de kwallen. Dankzij het thermisch zwempak was ons lichaam immers beschermd tegen hun prikkels. (Bullshit : geen kwallen te zien, de échte reden ligt in de zonnecrème, neem het van mij aan). Het zeewater was wel warm, dat hadden we al gevoeld bij het zeilen, toen het tegen en voleldig over ons spatte. Totof en mezelf bleven maar aan boord met een glas rode wijn, dat we zelf hadden meegescheepd. Dejeugd had zakken witte en rosé ingeslagen in een ijskoffer.

Ons reisagentschap, had ons gemeld dat we tijdens de 3 dagen heel wat zouden snorkelen  bij koraalriffen. Ik keek er alvast naar uit.

Na het eten, kip met allerlei salades, (niks om naar huis te schrijven), waar alle jeugd “op vloog” en als gekke varkens begonnen te schorten, op het dek nog wat keuvelen samen met de Ierse jeugdafdeling. De Duitse jeugdafdeling had zich immers al afgesloten van de rest, met arrogantie en enkel in ’t Duits natuurlijk. Na enige Bunyspellekes, kaartspellekes en veel drinken, zijn we dan in onze hete kajuit gekropen.

Man man man, double kajuit, my ass, ik boven, Totof beneden, geen andere mogelijkheid en dan die hitte en die muziek volle bak, want de boxen hingen boven ons hoofd.... GEEN OOG DICHT GEDAAN. De venstertjes konden niet open, want het is de hele nacht blijven gieten en waaien.

Van de crew hebben we na het eten niemand meer gezien, ze sloten zich af, vooraan het schip in hun privékajuiten.

Dag 2 op Condor, de crew had ontbijt klaargemaakt, zonder te zeggen wanneer we moesten opstaan. Ik hoorde de Duitsers al op het dek, toen in besloot even te gaan kijken... wat bleek : iedereen was al lekker aan het onbijten... veel onbijt bleef er niet ver voor ons...

Toen kondigde Andy aan dat we naar het Whitsunday Island gingen zeilen en op dit eiland in Chance Bay een bush walk gingen ondernemen met nadien enige uurtjes op een wit strand (Whitehaven Beach), en strand dat voor 98,8% uit silicium bestaat. Will kondigde ook aan dat de personen, die zich hadden ingeschreven voor het duiken, niet de mogelijkheid kregen gedurende de volledige zeiltrip. Dit waren 2 personen, die dan onmiddellijk vroegen of en hoe ze terugbetaald gingen worden... Ambiance was anders... Lange gezichten en teleurstelling alom... allé we gaan wandelen, joepie !

Ik ben naar the crew gestapt om te melden dat er toch heel wat teleurstelling was, gezien snorkelen en duiken toch wel hét opzet was van deze zeilervaring... Antwoord van Will : no is a no, er is niets te zien bij het duiken en snorkelen. En mijn baas heeft gezegd dat we niet mochten duiken. Nadien was het duidelijk, er was zelfs geen duikgerei aan boord. De teleurstelling werd nog groter wanneer we een ander schip, dat naast dat van ons aangemeerd had, wel duikers afsmeten in de zee... Will’s excuus : ja maar, zij moeten duikinstructies geven, ze zijn verplicht, want deze mensen hebben hiervoor speciaal geboekt op deze boot.... BULLSHIT !

Na de lunch om 11u00 volgde de bushwalk. Deze was snokheet, maar easy to do, without fun… het silicastrand, ja was mooi, maar daar in een wetsuit in te zwemmen, was niet echt leuk. Plus dit op volle middag ons 2 uur daar laten vertoeven… nee, dat doe je niet. Resultaat : iedereen verbrand, zelf al hebben we ons allen deftig in zitten smeren ! Iedereen kroop weg in één of andere schaduw, wachtend op het teken van Laura om terug te keren naar ons schip. ONVERANTWOORD.

Terug op den boot, zeil zeil, motor motor, naar onze slaapplaats Abel Point Marina.  Dinner, weer dezelfde salade en 1 stuk gebarbequede steak (van ong. 100 gram niet meer) per persoon... Hetzelfde tafereel : iedereen sprong erop, ladies first, maar zonder respect ieder voor zich...

Na nog een gfezellige babbel met Ierland, besloten we in onze kajuit te kruipen, ditmaal met venstertjes open, want het was al de hele dag warm en zonnig, heet zelfs. Heerlijk dat beetje lucht (wind) dat binnenwaaide... maar de Duitsers zaten boven onze kajuit te zuipen met volle bak muziek.

Gevolg : 2^de nacht met ogen open en toch even lekker gevraagd stiller te zijn..; wat ze gelukkig hebben gerespecteerd. 2^de nacht geen crew meer te zien...

Dag 3 : heel vroieg ontbijt, de crew leek gehaast, hop, na het ontbijt, via motor even aangemeerd... we mochten gaan snorkelen voor 45 minuten... Hier was mooie reef en vele kleurrijke visjes alla Nemo. Bibi en Totof als eersten ons masker, suit en snorkel aan, rubberboot binnen en hop zee in... en wat hebben we gezien bij oppervlakte-snorkelen : N A D A !!!

Ik ben wat dieper gaan snorkelen met het onderwaterfototoestel en zag dat 90% van het koraal afgestorven was. De resterende 10% was wel heel mooi (rood, blauw, helwitte sponzen) en ik heb vissen gezien, mooie gestreepte en grote zwarte vissen met een rood punt op hun rug. Ik maar foto’s trekken...  

Na 15 minuten was ik blijkbaar nog de enige enthousiateling in het water, toen Andy me kwam oppikken en me doodleuk zij dat het gedaan was... Teleurstelling nummer zoveel.

Terug op het schip bleek dan ook nog dat ik geen enkele foto had getrokken... ikke blond, heb nl. De film niet doorgerold... J maar ja, ’t was toch ni echt de moeite waard zenne...

En dan was het gedaan voor ons. Terug naar Aitlie Beach, volle bak, even al zeilend, dan weer op motor, volle haast.

Moet jullie ook nog vertellen dat 1 crew member op een avond gewoon overboord stond te plassen, terwijl wij allen op het dek zaten...

Sorry, maar deze crew kan er geen ballen van, heeft geen respect, brengt geen fun aan boord, giechelt enkel met zijn 3en en heeft geen enkele sociale, noch natuurervaring. Nooit meer !

Ik kwaml voor de Great Barrier Reef, wel ik heb NIKS gezien van dit stuk prachtnatuur. Schandalig is het. Dat je hiervoor moet betalen. Ja, wat leuk was, was het zeilen zelf, maar dit was niet meer dan 10% van onze tijd op de boot. We hebben ons natuurlijk goed laten gaan bij het invullen van de survey. Eindscore van Totof : 4/10, eindscore Linda : 2/10.

Terug in Airlie Beach, dat nu totaal anders leek dan toen we het verlaten hadden om op zee te gaan. Een prachtig zeestadje. Hebben we een taxi richting Europ Car genomen, onze Johnnybak afgehaald, ons valiezen opgepikt bij de backpackers en een leker pint met pastalunch benuttigd, samen met één van de leuke jeugd,  Jake, een timide Canadese farmer die 4 maanden reist in Australië, zonder planning, misschien nog de outbakc, Tasmlania en Nieuwzelland zal meenemen.

Na de lunch en het afscheid van Jake, zijn we richting Mackay gereden. Een zeestadje, mooi elegant en kleurrijk. Vandaar naar ons hotel in Eungella, genoemd Broken River Mountain Resort.

Onderweg, bij het verorberen van de steile haarspeldbochten was het één spektakel van watervallen, rotsen, tropische planten en temperaturen. Dit heb ik nog nooit gezien in mijn leven. De fotoklikknop geraakte versleten, mijn ogen konden de natuurspektakels die elkaar opvolgenden amper volgen. WAUW !!! Impressionant.

Aangekomen in ons “hotel” ontvingen we de sleutels van onze blokhut. Neig, jong ! Bed, kitchinette, tv, douche, wasbak, wc. In volle tropische natuur. Bij het diner, kregen we de possums van wel heeeeeel dichtbij te zien. De restauranthouders gaven ze elke avond, op het terras van het restaurant immers lekker vers fruit. Wat zijn dat toch mooie beestjes, hangend tussen beer en rat. 2 soorten kwamen eten en lieten zich gemakkelijk fotograferen : de rode en de grijze possum.

In onze blokhut hebben we nog genoten van enige glazen rode wijn samen met de Simpsons.

De volgende ochtend, wakker worden in volle natuur en ontbijtje genoten, zijn we gaan wandelen om de platipussen te spotten. En ja hoor : 2 kwamen ons even aan de oppervlakte van de rivier begroeten. Speciale beesten.

Vandaag moeten we absoluut in Rockhampton geraken, wat maar liefst een goei 400km verder is.

Maar de rit was zeer aangenaam dankzij moeder natuur. We zagen akkers vol met rietsuikerplanten, de ene creek na de andere, het effect van de overstromingen die er de dagen voordien gfeweest waren, de watervallen, de tropische planten, kleurrijke papegaaien, zwarte kaketoes die overvlogen , ibissen, reigers, bultrugkoeien in puur witte of okerbruine of knalzwarte kleuren ... Ik weet weer waarom ik naar dit land zo lang al heb gesnakt.

In Sarina, een klein vergeten dorpje zijn we een koffie gaan drinken. In Marlborough een kleine boterham en in Yeppoon, een knappe zeestad met vele palmbomen hebben we een ijsje gegeten.

En dan hop naar Rockhampton, langswaar de Steenbokskeerkring dwars doorloopt, dat 40 km landinwaarts ligt, hét administratief en commercieel centrum van Central Queensland, bekend als de “Beef Capital” van Australië. De ogen van Totof staan al wijd open, de zever loopt uit zijn mond.... J

Aangekomen in ons Travellodge hotel, werden we verwelkomt door kleurrijke papegaaien op ons balkon en een adembenemend zicht vanuit onze kamer op de rivier en de brug.

Straks dus een steaksken in ons kraag smijten en doorspoelen met een lekkere rode wijn, zie.

23-03-2012 om 08:56 geschreven door Mowgly