24 maart 2012 : doorreis met wagen langs East Coast naar Herbey Bay om vandaar de ferry naar Fraser Island te nemen.
Normaal gezien waren we van plan om Gladstone (één van de drukste doorvoerhavens van Australië voor landbouwproducten, steenkool en mineralen met de eilanden net voor de kust : Heron Island en Curtis Island in de Great Barrier Reef, die we niet gezieen hebben) en Bundaberg (de uitvalsbasis naar Lady Elliot Island en Lady Musgrave Island. Bekend om de typische Bundy rum die hier wordt gedistilleerd, de bestverkochte sterke drank van Australië) mee te pikken, maar wegens tijdgebrek (we moesten in Hervey Bay zijn om 2pm) en de afstand (450 kilometer route) is ons dit niet gelukt.
De doorreis was weer prachtig : velden , herctaren groot van rietsuiker, limoen- en citroenbomen.
We zijn niet gek en hebben toch een Ice Coffee Stop ingelast in the Most Friendly Town of Queensland GIN GIN.
Onderweg ook nog even langsgereden doorheen Childers, een kleurrijk dorpje met victoriaanse woningen en vele groene bomen langsheen alle wegen en rondom elke woonst.
In Hervey Bay we waren mooi op tijd na de lunch en parkeren van onze Johnnybak, de ferry op.
Aangekomen in Kingfisher Bay Resort, vonden we onze luxehut midden inde wilde natuur met zicht op zee terug. Wij zwembroek en bikini aan richting zwembad voor lekker duikje en cocktail. Genieten !!!!!
25/03/12 : De ontdekking van Fraser Island The Great Sandy Island Gari (abobenaming)
Magnifiek : zand, zee, subtropisch woud, Dingos allemaal ontdekt met onze 4WD Truck, bestuurd door Kirsley, jaja, weer een vrouwtje... allée ja, nen halve jong. Het eiland behoort tot het Werelderfgoed en is het grootste zandeiland ter wereld. Op het 123km lange en 25km brede eiland kan je genieten van reusachtige zandduinen, subtropische regenwoud en kristalheldere zoetwatermeren.
Het was een zeer plezant ervaring met heel wat toffe verhalen verteld door onze zeer ontspannen en grappige gidse. Na the hollacoaster (een wobbel hobbeldebobbel zandroute) ontdekten we Lake Mc Kenzie, een voor 100% uit regenwater gevormde lake, waar sommigen, in de gietende regen, zijn ingesprongen... We besloten het nog even rustig te houden tot later.
Ontbijt met thee en koffie in Central Station, onder dak, beschermd voor the liquid sunshine. En toen kwam the real sunshine tevoorschijn. Doorheen het subtropisch woud hebben we een korte wandeling geplaatst langsheen Wanggooba Creek : 1 woord : impressionant.
Vandaar hobbeldebobbel naar Eurong Beach Resort, een resort van de jaren 80 en dat kon je zien : totaal afgeleefd met nood aan restauratie en modernisering. Hier kregen we een gigalunch tussen ons kiezen, man.
En dan, hét summum van Fraser island voor ons : een vollebakrit over het Seventy-Five Mile Beach, dat hier dienst doet als highway voor de terreinwagens en landingsstrip voor de sportvliegtuigen, tegen 80km per uur.
Maheno Wreck : een oudberoetserd wrak langs de kust. Zo rot als not, maar knap dat dat is.
The Pinnacles : 72 verschillende kleuren zand in hoogte en lagen opgehoopt. De wonderen der natuur.
Eli Creek : een zoetwater creek die 40 miljoen liter water per uur naar zee laat stromen. Onvoorstelbaar mooi en bewonderenswaardig. Op die momenten vraag je je af (en dat is al de zoveelste keer dat ik me die vraag stel) waarom ben ik verd... in België geboren ?...
Op een brug over Eli Creek, zag ik een redelijk corpulente papa met een zwembandje onder hem de Creek afzakken. Ik kon het me niet laten en riep shark !!!!. Man, die was geschrokken, sporng van links naar rechts.... alle aanweizge publiek in een deuk... Hij kon ermee lachen en deed het revolverteken naar me, wat ik met mijn glimlach en revolverteken beantwoordde...
Van Eli Creek weer de fameuze beachrace gedaan (4 personen van onze groep hebben een beachvliegtuije genomen tegen 70 Dollar pp) om tot Lake Wabby te rijden.
Onderweg kwamen plots 4 dingos alle toeristen en voertuigen begroeten. Ze liepen zelfs een tijdje mee langsheen onze bus en lieten zich lustig fotograferen.
Het dominante vrouwtje (de vrouwen hebben het bij Dingos nl. Altijd voor het zeggen) dat om de 5 stappen haar geur sproeide, 2 wakende mannetjes die enige meter links en rechts van haar liepen (om haar te beschermen) en 1 vreemd (niet aan deze meute toebehorend) mannetje, dat onderdanig MOEST zijn en helemaal achteraan liep. Prachtig om dit gedrag te zien.
Na dit wildlife intermezzo was het tijd om terug te hobbelen naar ons resort. Onderweg werden we dan nog eens geblokkeerd door een mini-4x4ken dat in panne was gevallen, maar dat al snel voortgetrokken werd door nen échte 4X4. Grappig J
Tijdens de terugrit heeft ons Kitsley 2 verhalen verteld over het ontstaan van Fraser Island. Een aboriginal verhaal en een geologisch verhaal.
Het aboriginalverhaal gaat over een klein tengere geest, die nooit meemocht naar aarde om te creëren, omdat ze door de oudere geesten té klein en té tenger werd bevonden. Na veel aandrongen kon ze op een dag toch mee en werkte ze zeer hard mee aan de creatie van een eiland. Ze werkte zo hard, dat ze van de ouderen mocht uitrusten. Ze viel in slaap. De ouderen maakten haar wakker, want het was tijd om terug te keren naar de hemel, want het werk was gedaan. Ze wou niet meer mee omdat ze zich hier thuisvoelde. Na veel nadenken besloten de geesten akkoord te gaan, maar op voorwaarde dat ze nooit meer naar de hemel mocht gaan. Het eiland kreeg haar naam : GARI, wat het paradijs betekent.
Het geologisch-historisch verhaal luidt als volgt : Kapitein Fraser en zijn vrouw en alle crew van de boot amuseerden zich rot op een eiland, zodanig amuseerden ze zich dat mevrouw Fraser zwanger geraakt. De kapitein was blij, maar besefte maar al te goed dat het niet echt veilig is voor een zwangere vrouw tussen al die zeebonken en wilde eilanden. Hij besloot door te varen naar Sydney om zijn cargo te lossen en van daaruit naar Brisbane om aan wal te gaan voor de bevalling, samen met zijn vrouw. Hij vaarde heel snel, zo snel dat de boot hevig botste tegen een reef en zonk.
Ze hadden 2 reddingsboten, de kapitein besloot dat alle crew in de eerste boot diende te stappen en te roeien. Hij bond de tweede reddingsboot eraan vast en kroop er met zijn vrouw en alle proviand in. Hij gaf harde orders aan zijn matrozen, hield alle proviand voor zich. Totdat de matrozen samenzweerden en de touw doorknipten.
Kapitein Fraser en zijn vrouw waren verloren midden in de wilde oceaan. Ze konden niets doen en dobberden maanden rond. Vol stress en paniek verloren ze hun baby op zee.
En plots, zag Kp. Fraser land. Ze meerden aan. Onmiddellijk ging hij op zoek naar enig leven, maar vond niets. Hij dacht dat het vasteland was, maar ondekte al snel dat het een eiland was.
Tot wanneer ze aboriginals tegen kwamen. Voorzichtig zochten ze contact, wat lukte. Ze integreerden goed. Mevr. Fraser hielp de vrouwen mee met alle kook-, was- en plastaken, Kp. Fraser hielp de mannen mee met jagen en vuur maken.
Op een dag, toen de mannen gingen jagen, kwamen de abos plots in volle paniek terug, behalve Kp. Fraser. Mv. Fraser vroeg waar hij was en wat er gebeurd is, maar de mannen wilden niets zeggen, ze zagen er heel geschrokken uit. Mw. Fraser was helemaal van de kaart en bleef maanden lang op haar man wachten. Wegvluchten vanuit het abo-kamp kon ze niet, ze kon immers nergens heen.
Ze begon zich wel meer en meer te integreren in de groep en ging ook mee met de aboriginals op missies aan vasteland. Tijdens één van die missies werd ze opgemerkt door blanken. Op het vasteland Australië wisten ze via de matrozen dat Capt. Fraser en zijn vrouw achtergebleven waren op zee. Het leger was al maanden hopeloos op zoek naar hen of naar hun lichamen, maar had deze nooit gevonden. Het is dus nogal wiedes dat ze het raar vonden dat een blanke vrouw tussen de aboriginals leefde en het is dan ook meer dan normaal dat ze de link legden.
Mevr. Fraser werd dus ondervraagd en heeft heel haar verhaal mogen doen. Een verhaal dat ze eveneens neerschreef in verschillende boeken, die naarmate de jaren verstreken alsmaar spectaculairder werden.
Onderstussen ging het leger verder op zoek naar Kapitein Fraser, zonder succes. Nooit werd zijn lichaam terug gevonden. Ze besloten de zoektocht te beëindigen en gaven het eiland de naam Frasers Island, wat nadien in Fraser Island veranderde.
Mevrouw Fraser belandde in een psychiatrische instelling.
Jaren nadien werd ze gelukkig genezen verklaard en herstartte ze haar leven met een andere man.
Haar boeken waren een groot succes.
Dat waren de 2 verhalen over het ontstaan van Fraser Island. Aan jullie de keuze om voor jullie zelf uit te maken welk verhaal je het mooiste vond... Voor mij is het alvast het aboriginal verhaal.
Terug aangekomen in het resort was het tijd om weer wat te relaxen.
26 maart 2012 : terug naar het vasteland met de ferrie met onderweg enige dolfijnen tuimelend in zee.
Met de auto, die veilig geparkeerd stond in Hervey Bay, richting zuid naar The Sebel Resort Noosain Noosa Heads.
Een dubbel superdeluxe 1 slaapkamer suite met voleldig uitgeruste keuken, badkamer met douche en bubbelbad, salon en eetkamer. Hier verblijven we onze 2 laatste dagen vooraleer naar Belgenland terug te reizen via Brisbane. In het resort vindt je verschillende verwarmde zwembaden, saunas en een jacuzzi.
Noosa Heads staat bekend als het mekka van de lifetsyle van Australië. Je kan het vergelijken met ons Knokke. De unieke plaats om goed te leven : restaurants, bars, strand, zee, surfen, boutieken...Een combinatie van internationale klasse met de ontspannen sfeer van kleinschalig kuststandje.
Straks gaan we naar de Laguna-uitkijkpunt op Noosa Hill waar we blijkbaar een prachtig uitzicht over het ongerepte grone bushlandschap, de Noosa River, de heldere meren, Main Beach en afzonderlijke baaien zullen kunnen bewonderen.
Noosa heeft eveneens een soort maskotte : de zwarte kalkoen. Dit dier loopt als een heilig door alle straten, in alle winkels en rondom alle terrassen vrij rond, alsof het toebehoort aan het straatbeeld, net zoals de heilig koe in India.
