Ons avontuur in Australië begon met een warm ontvangst met welkomstballon en Australische champagne aangeboden door onze liefdevolle vrienden Laraatje en Koentje.
In feite is het komisch om te kunnen genieten van je avontuur samen met 2 vrienden die dan ook nog op amper 500 meter van ons hotel een appartement hebben gehuurd.
Het is dan ook nog eens super dat wij reeds heel wat voorinformatie en tips mochten ontvangen van hen. Op deze manier weten we reeds wat de moeite waard is te bezoeken en wat niet.
Na een nachtje slaap inhalen, want de vlucht was nu toch verdomd lang en zeer slapeloos , hebben we deel 1 van Sydney verkend.
The Opera House, prachtig en echt verrassend vast te stellen dat dit gebouw is opgetrokken in tegeltjes. Onze Koen kreeg kippevel bij het eerste beeld van The Opera House.
The Harbour Bridge ziet er eveneens prachtig en adembenemend uit, zodanig adembenemend dat we er dorst van kregen.
Dus, terwijl ons Lara Caroline, die rondcruised als crew op een cruiseschip, gedag is gaan zeggen, hebben wij ons op een terras gehangen met zicht op The Opera House en The Harbour Bridge.
Elk 3 volle pinten in ons jacket geslagen, dik verbrand, t begint hier al goed zenne
Honger, wat is dat ? Ha ja een mens moet ook nog af en toe ietsken gaan eten.
Grote ontdekking op een scheet van ons hotel: The Ryans : toffe hippe bar met snelle hap en drank (een fles rosé genoemd Kiss - zonder te willen referen naar da purple talentje uit Minneapolis ) en op de koop toe met volle Funk Muziek op het binnenpleintje (James Brown!!). Yes we feel good in Sydney.
Op dag 2 zijn we opnieuw gestart een lekker gezellig ontbijt genuttigd met zijn 4tjes genuttigd in het appartementje van Koen en Lara.
Lara was voor de 2de maal trouwens, overbeten door één of andere bed-bug. Het besluit lag snel vast om dit onverwijld te melden aan de receptie. Wat we dan ook gedaan hebben. De reactie was verrassend : het receptiemeisje vond het this is very bad and Im going to talk to the manager. Deurtje dicht, tetteren met baas en plop, Aziatische baas komt tevoorschijn met grote glimlach. We mochten ons verhaal nog eens doen en hij ging de pest control-firma nog eens bellen zodat zij als dé specialisten hun oordeel konden vellen en nog eens de kamer konden behandelen.
Inmiddels trokken wij richting The Royal Botanical Garden. Op onze weg ontdekten we dan een puur Belgische bar met alleen maar Belgische bieren. Direct sloten we de deal om vanavond hier zeker enen te komen drinken.
Het bezoek aan de Garden was prachtig, van eucalyptusboom, over kaketoes, een uil die we nooit gezien hebben en een hoop omlaaghangende vleerhonden, en ja, nog een straffe stoere dikke spin (zie onze fotokunstwerkjes); Mooi, rustgevend en zeer aangename wandeling.
Van de garden moesten we zeker om 13u00 in de Sydney Tower zijn. Allen daarheen, op plan met straatgids Linda. In eerste instantie kregen we een 4D film te verwerken met een hoop giechelende en luidruchtige Ausie-tieners. Wij kunnen getuigen dat de tieners van hier net dezelfde bekkentrekkers zijn als de tieners van bij ons. Wat ik persoonlijk heel goed vind, is dat alle schoolgaande kinderen hier allen hetzelfde uniform en zelfs dezelfde schooltassen (té coole rugzaken) dragen. Deze tieners hadden een heel tof modern kostuum, want het is soms wel anders (zeer klassiek en lelijke pakken).
Na de eerst tienersessie hebben we gevraagd nog eens van de 4D effecten te mogen genieten en dit maal vooraan. 1 zin What a feeling. Echt knap hoor.
Nadien trokken we naar teh 360° view. Heel grappig zenne, als ze zeggen have a nice view en je komt uit de lift gestapt en ziet geen kl...
De mooie herinnering die we hier wel aan overgehouden hebben, naast de 4D impressie, is een mooi fotoalbum van ons viertjes.
Van de Tower trokken we dan, op dat moment, door de gietende regen. Potverdekke, ook in Sydney kan het weer fucking belgisch zijn. Met honger in de maag en dankzij ons Lara per toeval kijkend naar rechts, schoten we een Chinees binnen. Voor 10 Dollar full option. Lekkere meevaller waar enkel en alleen aziaten aanwezig waren. Als enige europeanen voelde wat vreemd, maar toch ook leuk aan.
Gietende regen toen we buitenkwamen, dus besluit : we duiken de monorail in.
Het was niet zon aangenaam gevoel als we dachten : niks speciaals, het effect van een metro... nothing morel...
Gezien de waterige toestanden trokken we dan naar Paddys markt met onze monorail. Man man man, één en al chinees boetieksken in een supergrote aula. Na 2 rayons gedaan te hebben, hebben mijnen schat en mezelf ons terug getrokken op een alcoholvrij terras, van waarop we de ene na de andere aziaat in welke vorm en onder welke hairdress of clothing voorbij zagen glijden... Funny !
Vanuit de Paddy Market trokken we richting dat Belgisch Beer Café.
2 x 500ml wittekes, 1 krieksken en 1 duvel. Lekker dat dat was. De sfeer : met zakenmensen bomvol immens groot café, een soort afterwork café. De kok, jaja, een Belg achter het kookfornuis. Toffe vijftiger die foert heeft gezegd aan ons Belgenland om zijn droom in Sydney waar te maken. Hij had een instrumentenzaak in Namur, nadien ook in Brussel, heeft een vechtscheiding meegemaakt en mag nu koken in Sydney. Alleen dook het dromentorentje in elkaar toen hij ons vertelde dat het café failliet was. Binnen 6 maanden zouden ze weten of de overnemer het café zou blijven behouden zoals het is, of het volledig sluit.
Na enige tijd konden wij met zijn allen heel goed begrijpen wat de reden van het faillissement wel kon zijn : zeer onwetend en lomp personeel, dat alles vrij en ongecontroleerd mocht doen en laten voor en achter de toog. Pinten schenken was niet echt hun beste talent...
De menukaart biedt nochthans alle soorten Belgische drink en eetspecialiteiten, waarvan we niet konden genieten, want ALLE tafels waren volgeboekt. Dat zulk een goudmijn dan failliet is, is een dikke zonde.
We kwamen even tot rust in ons respectievelijke hotelkamer en appartementje en trokken dan met onzen Koen richting Oxford Street. (Lara was uitgeteld) Thé place to be for the homoworld. We mochten samen met ons Schots Koentje genieten van de volledige openheid en gezelligheid binnen homowereld.
We hebben Richard ontmoet : de meest vrouwelijke homo uit de Berenbar. Die del liet ons niet los. Zelfs toen we naar de 2de bar trokken stond Richard plots bij ons. Hij was ons gewoon, onopvallend gevolgd. En ja, Koen had touch. The Surinaamse Whitney Houston !
Het is duidelijk dat niet alleen vele vrouwen op Koentje vallen, maar ook nog eens de meest vrouwelijke mannen. Bij onze laatste bar kwam er (weeral een vrouwelijk) type tot bij Koen om zijn kilt te bewonderen en vroeg of hij Schots was. Het antwoord was natuurlijk : no, we are belgians... en toen vroag hij : do you wanna know where Im from ? Wij in koor : No... Zijn antwoord : Im the Lock Ness Monster. Tja... moet er nog zand zijn ?
Alleszins t was een fantastisch en zeer amusante avond was het. Op voorhand hadden we reeds besloten met een taxi naar huis te gaan. Tetteren, lachen en Koen die af en toe eens vroeg aan mij de route in t oog te houden om na te gaan of hij wel de kortste weg naar ons hotel nam... En toen overkwam ons iets onverwachts : de Indische taxichauffeur begreep Nederlands !!! Jaja, zijn moeder sprak Nederlands en hij had een paar woordjes geleerd en onthouden : gotverdoeme, vervelend... Ik vroeg hem of hij ook kust mijn kloten kende... Ja toen schoten we met zijn allen in een hevige lachbui. Het moet je toch maar overkomen, in Sydney andere kant van de wereld een Indische taxichauffeur die ons Nederlands begreep en sprak. Ni te doen, ni te doen. 1 uur s morgens was dan de tijd om ons bedje in te kruipen. Weer moe en voldaan. Super ervaring voor ons beiden.
By the way, inmiddels weten we dat ons Lara niet gebeten werd door bugs, maar eerder een allergie heeft. We denken aan het wasproduct waarmee de lakens worden gecleaned. Hopelijk werken de pilletjes Lara en sta je daar niet de hele dag door te krabben op de meest onmogelijke plekjes en steek je ons ook nog aan met een krabfobie... De mensen moeten nogal naar ons gekeken hebben zenne.
Gisteren hebben we een mooie wandeling gemaakt en onder the Bridge door geshuffeld. Paar knappe plaatjes genomen en dan even gecheckt naar ferries. Den enen wou dit, den andere wou dat en lap, daarvan kregen we weer eens dorst : apéro time ! Neerploppen op een voor ons inmiddels zeer bekend terras.
Totof, Lara en mezelf besloten de ferry naar Manly Beach te nemen, terwijl Koentje in de ferry richting Taronga Zoo trok.
Manly Beach is een zeer rustgevend dorpje aan een mooi okergeel strand. Surfers in het sop en vele kleurrijke papegaaien in de palmbomen. De wandeling met voetjes in strand en zee heeft onze wandelspieren helemaal ontspannen. Alleen spatte de zee nogal hoog op als we niet geconcentreerd wandelde, maar eerder onze ogen uitkeken naar schoon volk met als resultaat dat onze shorts de zee hebben ontmoet. En weer kregen we er dorst van. Dus besloten we een toevallig terrasken van een gezellig looking barken onveilig te maken. Toeval of niet (weeral) maar bij elke cocktail kreeg je er eentje gratis erbij. Cocktailen dan maar. Als jullie naar de fotos van de cocktails kijken zie je dat klein glaasje.
Wel dat was mijn cocktaileken, maar straf dat dat was, straf ! Lara had de roos-rode cocktail, genoemd Island Honey (aarbeiencocktail met rum, heel natuurlijk en lekker). Totof heeft een Mojito in zijn keel geslagen en de dees dat klein ding genoemd El Ritual (rum, koffie, limoen, vodka). Daarbij nog een lekker hapje en we waren er weer klaar voor. Back to Sydney via de ferry.
Afspraak met Koen op ons welbekend terras met happy hour om daar van Koen zijn avontuur te delen met dat van ons. Koen heeft dus een nieuw gadget-horloge (schotse kilt look) en ze loopt al af en toe eens achter (Koen niet, die horloge). Blijkbaar was hij nog wat rustig aan het keuvelen in de Zoo-buurt, denkend dat hij nog tijd had vooraleer de ferry back to Sydney te nemen, toen plots bleek dat de ferry vetrekkensklaar en los van de kade stond. In volle paniek heeft Koen daar dan staan roepen, beggen (please, please take me with you knipoog naar ons klein lief Princeken) als een klein kind en heeft een boom van een vent hem letterlijk en figuurlijk op de boot gesleurd. Vanaf dan heeft Koen zich rustig en braaf in het ultiemste hoekje van de ferryboot weggestopt. We hadden dat willen zien, we hadden dat willen zien...
Bon, inmiddels zaten we al aan happy horu cocktail nummer dak-het-ni-meer-weet en het begon te gieten, te gieten. Lekker knus onder onze parasol vermaakten we ons enbegon de rest van Sydney rond te draaien. We hebben de eer gehad mogen kennis te maken met een Russisch Canadees meisje, van wie we dan ook nog lekkere dikke frieten kregen, want ze kreeg ze niet meer op en met 2 ervaren Sydney-dames, die naar het concert van Olivia Newton John kwamen zien ter nagedachtenis van een vriend die ze verloren hadden. Ze vierden in feite zijn heengaan. Mooi toch ?
Toen het donker werd en happy hour al lang voorbij was trouwens zijn we ons gaan verfrissen (t was nodig, geloof me) en hebben we een lekkere steak gegeten in ons hotel. Als je bleu besteld, krijg je hier een saignant tot zelfs medium... Ni echt steakkenners in de keuken dus. We lieten aan de look-a-like van Join toch wel blijken dat die medium (diene van ons Lara) steak echt niet kon (op een zeer vriendelijke toon hoor) en hop ons Lara kreeg een gratis glas witte wijn. Wij weer blij en gelukkig.
Van daaruit zijn we dan als afsluiter naar het appartement van Koen en Lara getrokken : om de wijn op te drinken. Ik weet niet of ons dat gelukt is of niet, maar wat ik wel weet , is dat we die avond een heel emotioneel gesprek met elkaar hebben gehad... En dan kwam het afscheid. Dikke knuffel en kus aan Koen en Lara die nog enige dagen in Sydney blijven om Mardi Gras mee te pikken en dan doorgaan : Koen naar Fucking Belgium en Lara naar de Goudkust.
Ondertussen zitten we nu in de luchthaven van Sydney, na een dolle rit in een shuttlebusje dat bestuurd werd door een doorgedrilde driftkikker van een chauffeur... man man man, zon klein nerveus ventje hebben we nog nooit gezien en meegemaakt. De check in hebben we zelf moeten doen op een volgens Christophe ik-haat-zon-toestel. Dan bleken ons valiezen oversized. Dat begrepen we niet, want ze waren niet oversized toen we in het land kwamen. Zijn die dan gegroeid of zo ? Is ons niet opgevallen... Maar het is ons gelukt. En nu zitten we chill met lekker warme koffie te wachten op onze boarding.
