Het vliegtuigavontuur van Kangaroo Island naar Adelaide :

Type vliegtuig : Saab 340 met turbopropellers en 54 plaatsen. 20 minuten vlucht.

Een klein lawaaiierig ding, maar een zeer goede landing. 1 pilote + 1 copiloot en 1 hostess.

1 muntje en 110ml water. Dat was het. Neig !

De taxirit naar RendezVous Hotel is ook de moeite waard om even toe te lichten. We zaten met 2 corpulente luidruchtige Amerikanen in de shuttle. Totof zat naast hen “gesqueesd”. Er zat ook een Duits koppel mee in de bus, die eveneens een kamer hadden in ons hotel. Ik zat naast de chauffeur, een pure Australiër, die, jawel, ook reeds in België is geweest.

Met de grote honger in de maag trokken we richting het Argentijns restaurant, dat we opgemerkt hadden. Totof heeft een T Bone van maar liefst 1KG in zijn jacket geslagen. Ik was voldaan met een kleintje (maar 600gr) J. Een fleske rode wijn mocht niet ontbreken : deze keer gingen we voor een Zuid-Afrikaan. Jamie. De dienster is er eentje van Singapore en jullie gaan ons niet geloven, maar zij kent België vanwege Tomorrowland, waar ze voor gaat sparen. Ze vroeg ons wat het kostte, dus hebben we een hulplijn ingeschakeld : onze froemel efkes gesmst. In 2014 komt ze af, beloofde ze. We vonden het weer zeer opmerkelijk dat een jong meisje van – geschat – 24 zo sympathiek en sociaal kan zijn.

Van Adelaide naar Alice Springs :

Het landschap dat we konden waarnemen vanuit het vliegtuig was precies een landchap van een andere planeet : rood, groen, blauwe plekken met openlopende stromen (net aders) al dan niet gevuld met water en met grote zoutmijnen. Precies Mars.

Het hotel (Aurora) is iets aparts : allemaal kamers met een frigo, badkamer, net appartementjes naast elkaar. Het deed ons wat denken aan Spanje of Lanzarote.

Alice Springs lijkt enorm op een Spaans dorp, behalve dat de lokale bevolking hier de Aboriginals zijn. Koentje had gelijk : ze hebben een afschuwelijke geur (zuur) en een zeer agressieve blik. Om schrik van te krijgen. Ze verplaatsen zicht steeds in groepen en staan naar elkaar te roepen aan elke overkant van de straat. In de winkelstraat (Mall) hebben we ons “Outback-materiaal” aangeschaft : elk een safaribroek die je tot short kan afritsen, 2 hoofdnetjes tegen “the bugs” en een anti-insectenspray.

Morgenvroeg komt een gids van de 4WD-safari ons afhalen om 6am, dus vroeg in bed.

De gids, die ons kwam oppikken noemt Belinda. Een ranke, goedlachse blonde halve jongen in short en hemd. Ze heeft vershillende malen tussenstops gedaan om iedereen aan boord te krijgen in haar 4WD-truck. In totaal zijn we met 17 personen: een Frans koppel, 2 Zwitsers, 1 Oostenrijker (we zagen direct dat het een homootje was), een Nederlands-Duits koppel, een Canadees koppel, 1 Nieuw Zeelands meisje, 1 Britse dame, 5 Duitsers ( ze waren weer in overmacht) en wij, de 2 Belgen.

Op onze weg naar ons kamp zat plots een Tony devil :een klein draakachtige hagedis met 2 hoofden, waarvan hij 1 hoofd afstoot indien hij aangevallen wordt door vogels. Belinda sprong uit haar truck, pakte hem op en kwam hem in de truck laten zien. Een neig beest, jong.

Tijdens de rit hebben we links en rechts reeds wat kennisgemaakt met elkaar en na 6,5 uur rijden kwamen toe in ons kamp om te lunchen. Ons kamp : een soort overdekte plaats met een aantalbanken, een gootsteen en een kookplaat en daarrond ................... N I K S ............ alleen maar natuur. Belinda vroeg ons om samen de lunch voor te bereiden en klaar te maken : brood, sla, tomaten, kaas, hesp.... Dit was zeer gezellig en gaf aan iedereen de gelegenheid om elkaar nog beter te leren kennen. Goed gezien. De afwas was ook een teamwork.

Het was tijd om Uluru te bezoeken : een rode rots die enige jaren terug zich heeft omgedraaid tot wat “zij” nu is : pracht en praal. Een fantastische monoliet. In het cultureel centrum, aan de voet van Uluru, maakten we kennis met de aboriginalcultuur en religie : Dreamtime (creation time). Zeer speciaal en toch wel hartverscheurend om te lezen wat er allemaal gebeurd is in de geschidenis, waarbij vele Abo’s gevangen genomen, vermoord en verjaagd werden door de blanken. Ze hebben een mooi geloof met een groot sprookjesgehalte.

Nadien zijn we Uluru rodngewandeld en liet Belinda zien waar de verschillende “sprookjes” zicht hebben afgespeeld op en rond Uluru. Uit respect voor de Aboriginalcultuur die vraagt om Uluru niet de beklimmen, heeft niemand dit gelukkig gedaan.

Nat in ’t zweet,want het is hier immers 37°C heet, reden we terug naar ons kamp om vanop onze “hill” de sunset te aanschouwen met Uluru en Kata Tjuta in beeld en dit met een glas champagne.

En toen gebeurde het plots : de Franse jongen (JP) vroeg zijn meisje (Charlotte) ten huwelijk en Uluru, Kata Tjuta en wij met zijn allen mochten de getuigen zijn. Zo schoon, op zijn kniekes met een ringdoos met een getekende ring in. Onze Totof heeft snel van het ijzeren stuk van één van de champagneflessen een ring gemaakt.

Na deze mooie scene was het weer tijd voor Dinner : Belinda’s Spaghetti. Kampvuur aan, groentjes gewassen en gechopped, douchke in. Rond het kampvuur zaten we met zijn allen op onze “swags” te genieten van de spaghetti. Ik had mijn teensletsen aangetrokken, want de voetjes deden wat zeer door de hevige wandeling. De talloor op de schoot.... heel gezellig........ tot wanneer een HOOP mieren en nen dikke vieze kever besloten mijn voeten en bord aan te vallen. Het moest mij weer overkomen. Ik had gedaan met eten en sommige dames en meisjes rondom mij plots ook (van de schrik en van mijn hevige reactie met de keverdood tot gevolg, denk ik) ;-).

Nog even napraten bij de afwas en onze swag in. Ik had een andere swag verwacht. Dit was als het ware gewoon een soort matras in een zware slaapzak. Onder de blote hemel en op de grond (tussen al die mieren, kevers en alle andere denkbeeldige bugs in)... Insectenspray !!!!!!!!

Zoals in Ecuador was de sterrenhemel prachtig, maar die bichkes rondom hé .......... brrrrrrrrrrrrr.

Ik kon maar niet slapen. De dingo’s besloten rond 4 uur ’s ochtends eveneens hun best te doen: huilen als wolven. En dan was het plots 5am, tijd om op te staan, besloot Belinda. Met zijn allen het ontbijt klaarmaken, afwasken doen en sunrise spektakel bekijken op onze hill.

Opgestaan met een gigadik linkeroog en 94 muggebeten. Een beest onder de velen, die vannacht een “party” organiseerde in en rond mijn swag, zag mijn oog als de vijand.

Ik was niet de enige, ook Rianne (NL) had gevochten en eenmegadikrechteroog. We waren elkaars spiegelbeeld.

Vandaag staat het bezoek van Kings Canyon op deplanning met “the pregnant lady” als rotsindruk. Weer een stevige wandeling van 4 uur door de Valley of the Winds in de benen. Zware kost, maar alles werd beloond met the Lost City met indrukwekkende zandsteenkoepels, steile rotswanden en grandioze uitzichten in de kloof, een flinke duik in the Garden of Eden, een rotsmeertje. Een superervaring en iedereen is erin gesprongen. Vanaf hier voelde je al dat deze groep enorm klikt. Mijn mate Lucy (NZ), het grootlawaai met overgrote energie, werd plots stil en werd onwel tijdens de wandeling (buikpijn). Wat ik toen opmerkte, was niet alleendat ik haar hielp, maar dat iedereen uit de groep zeer bezorgd was om haar. De groep ontfermde zich ook over beide dikke ogen. Ongelofelijk hoe snel een kleine groep mensen zeer dicht bij elkaar staat op zo’n korte tijd.

’s Avonds hebben we afscheid genomen van 4 (ondertussen) vrienden en kennis gemaakt met onze Flavia, een Italiaanse blonde deerne. Bij een goei pint op ’t terras hebben we Belinda verrast met een getekende landkaart van Australië, waar iedereen een leuk woordje voor haar had neergepend. Het is immers haar laatste tour. Ze was ervan aangedaan en liet ons weten dat we een zeer uitzondelijke groep waren, zo gehecht aan elkaar, en dat ze zich heel goed bij ons voelde.

Na het avondmaal hebben we maschmellows - boven het kampvuur – gegeten. Dat was lang geleden, zie. We hebben ook het konijnenspel gedaan : jij bent het konijn, de persoon links van je is het linkeroor, de persoon rechts van jou is je rechteroor en zo geef je je oren door... moeilijk uit te leggen, zonder het te doen, maar het was  big fun.

Het bananenteken op hoofd bij boer en prot aangeleerd aan iedereen. We hebben dus enig cultuurplezier bijgebracht bij alle Aussies, Kisi’s, Duitsers, Zwitsers en Fransen. Dat was lachen jong.

Het grote muskietennet dat we gekocht hebben, heeft niet veel gediend vannacht. WIND, WIND, WAAI, ZWAAI... Nadeel : net weg gevlogen met Linda erachteraan, handdoeken die aan de wasdraad hingen, vlogen weg, vuur wakkerde terug aan... Linda erachteraan.

Voordeel : NO MOSQUITO’S tonight !!!! Joehoe !!!!.

Gevolg : Opgestaan, net veilig onder mijn schoenen weggeborgen, handdoeken gaan zoeken en opgeborgen, vuur gedoofd met zand... met onze Belinda in slip en met Birgit. Onze mates waren veilig... terug in swag. SLOPPEL.

SLOPPEL ? No way, in het dovende vuur zag de dees nog 2 grote ogen op haar neerkijken, ogen die soms opwakkerde, dan weer zachter werden. Gaaf, man ! Had ik maar het fototoestel bij me...

6 uur : opstaan ! Eggs and bacon with toast on fire... Zalig.

En dan was het tijd voor K1 : met de schop putteke graven, minimum 20cm diep, de bush ... Ik bespaar jullie de details, maar het gevoel en uitzicht waren prettig ;-)... de vliegen minder. L

Op onze weg richting Palm Beach hebben we heel wat wildlife ontmoet : dingo’s, kaketoes, kangeroes, kamelen en cows.

Palm Valley is een paradijs op aarde. In the middle of nowhere een palmbomenvallei. Het Australisch verhaal hierachter is dat deze valley volledig is utigebrand en date r nadien palmbomen tevoorschijn zijn gekomen. Het aboriginal verhaal is ongeveer hetzelfde, behalve dat vele abo’s tijdesn deze brand zijn omgekomen en dat elke palmboom 1 overleden abo is, waarvan je de paniekerige en schreeuwende gezichten terugvindt in de rotsen. Ik heb ze gezien, die gezichten... bizaar gevoel.

Glen Helen : the Ghost Gump walk : een rustgevend natuurplaatje met een lekkere corona op het terras als beloning én dé ontmoetign van de dag : de lover van ons Belinda, Paul (een kop kleiner dan zij, maar zo’n grappig manneken). Hij is een échte outback vent met een leuk accent.

Paul is met ons meegekomen nar ons kamp en heeft samen met de groep dinner klaargemaakt : steak met onze salades. Na het konijnenspel, veel gelach, gezever, bananentekens en babbels aan het kampvuur met ons gat op onze swags en met zijn allen op Lucy gesprongen te hebben, was het swagtime.

Een zalige winderige nacht, bugfree en heel koel (12°C) heerlijk geslapen !

Tijdens deze 5daagse outback hebben we vele uitgestrekte weilanden doorkruist, onmetelijke runderfarms, gezwommen in rotspoelen en genoten van duizenden jaar oude landschappen.

Het toppunt van deze 5daagse is wel dat Lucy en het Franse koppel (Charlotte en JP) op dezelfde vlucht naar Brisbane zitten als wij. Dat beloofd...

We hebben eveneens met zijn allen afgesproken om vanavond in Alice Springs te gaan eten in Bo Jangels. Dat beloofd ook.

Tussendoor hebben we Rainbow Valley meegepikt met Ricky als gids, een “halve aboriginal”. Wij hebben de wereld van de abo’s beter leren kennen. Ricky’s mama is abo, zijn papa is blank. Hij is getrouwd met een blanke. Wij hebben de rotsgravures ontdekt : kangeroe (2 tenen), walibi (3 tenen), water, plaats, mens, hagedis en veel geleerd hoe de abo’s de natuur gebruiken om te overleven.

Ik mocht met een uit hout gesneden en bewerkte kromme kom met daarin bonen en  allerlei andere dingen rondlopen van plaats A naar onze truck en terug. De heenweg verliep smoothly, de terugweg daarentegen... bij de draai padaboem, alles op de grond. Tja.

Tijdens het rijden in onze truck, moest ik dringend. Dus heb ik de truck doen stoppen en heb ik gedaan wat ik moest doen : K2. Ik snelterug met puppy eyes naar de truck, want ze zaten daar allemaal te wachten op me... eenmaal op de rtruck begin dat daar te stinken, maar te stinken... Ik ben blijkbaar in mijn eigen str... gaan staan.  Man, man, man. Ik dit stillekes verteld aan oznen Totof. Raampje opengezet. Diene van ons : “Blijf stilzitten en beweeg je voet vooral niet”.

Ik denk dat ze niets gemerkt hebben. Truck uit, boskes in en schoentej veeg gedaan... Ni vu, ni connu.

Alice Springs – Bo Jangels : gezellige tent, super ambiance, dans, dj, muziek, lekker eten en veel drank. Ik wou hem zien, diene beruchte bar, wel ik heb hem gezien en yes it was fun ! We hebben ons gigantisch geamuseerd tot het tijd werd om afscheid te nemen, met krop in de keel. Belinda zei me: “See you on the wedding of Charlotte en JP”. Dit zou leuk zijn : een outback tafel op hun huwelijk. Ze trouwen in Engeland.

Volgende ochtend, 18 maart, was gedaan, want stinken dat de kleren doen. 3 machiens gewassen.

Tijd voor de taxi naar de luchthaven. Probleem bij de kredietkaartlezing, tijd verloren, want we konden alleen cash betalen en dit moest nog afgehaald worden met als resultaat dat we onze vlucht hebben gemist. Een vriendelijke jongen van Qantas heeft ervoor gezorgd dat we via Sydney tot in Brisbane zijn geraakt zonder extra kosten en met exit seats. What a service !

18-03-2012 om 13:49 geschreven door Mowgly