24 maart 2012 : doorreis met wagen langs East Coast naar Herbey Bay om vandaar de ferry naar Fraser Island te nemen.
Normaal gezien waren we van plan om Gladstone (één van de drukste doorvoerhavens van Australië voor landbouwproducten, steenkool en mineralen met de eilanden net voor de kust : Heron Island en Curtis Island in de Great Barrier Reef, die we niet gezieen hebben) en Bundaberg (de uitvalsbasis naar Lady Elliot Island en Lady Musgrave Island. Bekend om de typische Bundy rum die hier wordt gedistilleerd, de bestverkochte sterke drank van Australië) mee te pikken, maar wegens tijdgebrek (we moesten in Hervey Bay zijn om 2pm) en de afstand (450 kilometer route) is ons dit niet gelukt.
De doorreis was weer prachtig : velden , herctaren groot van rietsuiker, limoen- en citroenbomen.
We zijn niet gek en hebben toch een Ice Coffee Stop ingelast in the Most Friendly Town of Queensland GIN GIN.
Onderweg ook nog even langsgereden doorheen Childers, een kleurrijk dorpje met victoriaanse woningen en vele groene bomen langsheen alle wegen en rondom elke woonst.
In Hervey Bay we waren mooi op tijd na de lunch en parkeren van onze Johnnybak, de ferry op.
Aangekomen in Kingfisher Bay Resort, vonden we onze luxehut midden inde wilde natuur met zicht op zee terug. Wij zwembroek en bikini aan richting zwembad voor lekker duikje en cocktail. Genieten !!!!!
25/03/12 : De ontdekking van Fraser Island The Great Sandy Island Gari (abobenaming)
Magnifiek : zand, zee, subtropisch woud, Dingos allemaal ontdekt met onze 4WD Truck, bestuurd door Kirsley, jaja, weer een vrouwtje... allée ja, nen halve jong. Het eiland behoort tot het Werelderfgoed en is het grootste zandeiland ter wereld. Op het 123km lange en 25km brede eiland kan je genieten van reusachtige zandduinen, subtropische regenwoud en kristalheldere zoetwatermeren.
Het was een zeer plezant ervaring met heel wat toffe verhalen verteld door onze zeer ontspannen en grappige gidse. Na the hollacoaster (een wobbel hobbeldebobbel zandroute) ontdekten we Lake Mc Kenzie, een voor 100% uit regenwater gevormde lake, waar sommigen, in de gietende regen, zijn ingesprongen... We besloten het nog even rustig te houden tot later.
Ontbijt met thee en koffie in Central Station, onder dak, beschermd voor the liquid sunshine. En toen kwam the real sunshine tevoorschijn. Doorheen het subtropisch woud hebben we een korte wandeling geplaatst langsheen Wanggooba Creek : 1 woord : impressionant.
Vandaar hobbeldebobbel naar Eurong Beach Resort, een resort van de jaren 80 en dat kon je zien : totaal afgeleefd met nood aan restauratie en modernisering. Hier kregen we een gigalunch tussen ons kiezen, man.
En dan, hét summum van Fraser island voor ons : een vollebakrit over het Seventy-Five Mile Beach, dat hier dienst doet als highway voor de terreinwagens en landingsstrip voor de sportvliegtuigen, tegen 80km per uur.
Maheno Wreck : een oudberoetserd wrak langs de kust. Zo rot als not, maar knap dat dat is.
The Pinnacles : 72 verschillende kleuren zand in hoogte en lagen opgehoopt. De wonderen der natuur.
Eli Creek : een zoetwater creek die 40 miljoen liter water per uur naar zee laat stromen. Onvoorstelbaar mooi en bewonderenswaardig. Op die momenten vraag je je af (en dat is al de zoveelste keer dat ik me die vraag stel) waarom ben ik verd... in België geboren ?...
Op een brug over Eli Creek, zag ik een redelijk corpulente papa met een zwembandje onder hem de Creek afzakken. Ik kon het me niet laten en riep shark !!!!. Man, die was geschrokken, sporng van links naar rechts.... alle aanweizge publiek in een deuk... Hij kon ermee lachen en deed het revolverteken naar me, wat ik met mijn glimlach en revolverteken beantwoordde...
Van Eli Creek weer de fameuze beachrace gedaan (4 personen van onze groep hebben een beachvliegtuije genomen tegen 70 Dollar pp) om tot Lake Wabby te rijden.
Onderweg kwamen plots 4 dingos alle toeristen en voertuigen begroeten. Ze liepen zelfs een tijdje mee langsheen onze bus en lieten zich lustig fotograferen.
Het dominante vrouwtje (de vrouwen hebben het bij Dingos nl. Altijd voor het zeggen) dat om de 5 stappen haar geur sproeide, 2 wakende mannetjes die enige meter links en rechts van haar liepen (om haar te beschermen) en 1 vreemd (niet aan deze meute toebehorend) mannetje, dat onderdanig MOEST zijn en helemaal achteraan liep. Prachtig om dit gedrag te zien.
Na dit wildlife intermezzo was het tijd om terug te hobbelen naar ons resort. Onderweg werden we dan nog eens geblokkeerd door een mini-4x4ken dat in panne was gevallen, maar dat al snel voortgetrokken werd door nen échte 4X4. Grappig J
Tijdens de terugrit heeft ons Kitsley 2 verhalen verteld over het ontstaan van Fraser Island. Een aboriginal verhaal en een geologisch verhaal.
Het aboriginalverhaal gaat over een klein tengere geest, die nooit meemocht naar aarde om te creëren, omdat ze door de oudere geesten té klein en té tenger werd bevonden. Na veel aandrongen kon ze op een dag toch mee en werkte ze zeer hard mee aan de creatie van een eiland. Ze werkte zo hard, dat ze van de ouderen mocht uitrusten. Ze viel in slaap. De ouderen maakten haar wakker, want het was tijd om terug te keren naar de hemel, want het werk was gedaan. Ze wou niet meer mee omdat ze zich hier thuisvoelde. Na veel nadenken besloten de geesten akkoord te gaan, maar op voorwaarde dat ze nooit meer naar de hemel mocht gaan. Het eiland kreeg haar naam : GARI, wat het paradijs betekent.
Het geologisch-historisch verhaal luidt als volgt : Kapitein Fraser en zijn vrouw en alle crew van de boot amuseerden zich rot op een eiland, zodanig amuseerden ze zich dat mevrouw Fraser zwanger geraakt. De kapitein was blij, maar besefte maar al te goed dat het niet echt veilig is voor een zwangere vrouw tussen al die zeebonken en wilde eilanden. Hij besloot door te varen naar Sydney om zijn cargo te lossen en van daaruit naar Brisbane om aan wal te gaan voor de bevalling, samen met zijn vrouw. Hij vaarde heel snel, zo snel dat de boot hevig botste tegen een reef en zonk.
Ze hadden 2 reddingsboten, de kapitein besloot dat alle crew in de eerste boot diende te stappen en te roeien. Hij bond de tweede reddingsboot eraan vast en kroop er met zijn vrouw en alle proviand in. Hij gaf harde orders aan zijn matrozen, hield alle proviand voor zich. Totdat de matrozen samenzweerden en de touw doorknipten.
Kapitein Fraser en zijn vrouw waren verloren midden in de wilde oceaan. Ze konden niets doen en dobberden maanden rond. Vol stress en paniek verloren ze hun baby op zee.
En plots, zag Kp. Fraser land. Ze meerden aan. Onmiddellijk ging hij op zoek naar enig leven, maar vond niets. Hij dacht dat het vasteland was, maar ondekte al snel dat het een eiland was.
Tot wanneer ze aboriginals tegen kwamen. Voorzichtig zochten ze contact, wat lukte. Ze integreerden goed. Mevr. Fraser hielp de vrouwen mee met alle kook-, was- en plastaken, Kp. Fraser hielp de mannen mee met jagen en vuur maken.
Op een dag, toen de mannen gingen jagen, kwamen de abos plots in volle paniek terug, behalve Kp. Fraser. Mv. Fraser vroeg waar hij was en wat er gebeurd is, maar de mannen wilden niets zeggen, ze zagen er heel geschrokken uit. Mw. Fraser was helemaal van de kaart en bleef maanden lang op haar man wachten. Wegvluchten vanuit het abo-kamp kon ze niet, ze kon immers nergens heen.
Ze begon zich wel meer en meer te integreren in de groep en ging ook mee met de aboriginals op missies aan vasteland. Tijdens één van die missies werd ze opgemerkt door blanken. Op het vasteland Australië wisten ze via de matrozen dat Capt. Fraser en zijn vrouw achtergebleven waren op zee. Het leger was al maanden hopeloos op zoek naar hen of naar hun lichamen, maar had deze nooit gevonden. Het is dus nogal wiedes dat ze het raar vonden dat een blanke vrouw tussen de aboriginals leefde en het is dan ook meer dan normaal dat ze de link legden.
Mevr. Fraser werd dus ondervraagd en heeft heel haar verhaal mogen doen. Een verhaal dat ze eveneens neerschreef in verschillende boeken, die naarmate de jaren verstreken alsmaar spectaculairder werden.
Onderstussen ging het leger verder op zoek naar Kapitein Fraser, zonder succes. Nooit werd zijn lichaam terug gevonden. Ze besloten de zoektocht te beëindigen en gaven het eiland de naam Frasers Island, wat nadien in Fraser Island veranderde.
Mevrouw Fraser belandde in een psychiatrische instelling.
Jaren nadien werd ze gelukkig genezen verklaard en herstartte ze haar leven met een andere man.
Haar boeken waren een groot succes.
Dat waren de 2 verhalen over het ontstaan van Fraser Island. Aan jullie de keuze om voor jullie zelf uit te maken welk verhaal je het mooiste vond... Voor mij is het alvast het aboriginal verhaal.
Terug aangekomen in het resort was het tijd om weer wat te relaxen.
26 maart 2012 : terug naar het vasteland met de ferrie met onderweg enige dolfijnen tuimelend in zee.
Met de auto, die veilig geparkeerd stond in Hervey Bay, richting zuid naar The Sebel Resort Noosain Noosa Heads.
Een dubbel superdeluxe 1 slaapkamer suite met voleldig uitgeruste keuken, badkamer met douche en bubbelbad, salon en eetkamer. Hier verblijven we onze 2 laatste dagen vooraleer naar Belgenland terug te reizen via Brisbane. In het resort vindt je verschillende verwarmde zwembaden, saunas en een jacuzzi.
Noosa Heads staat bekend als het mekka van de lifetsyle van Australië. Je kan het vergelijken met ons Knokke. De unieke plaats om goed te leven : restaurants, bars, strand, zee, surfen, boutieken...Een combinatie van internationale klasse met de ontspannen sfeer van kleinschalig kuststandje.
Straks gaan we naar de Laguna-uitkijkpunt op Noosa Hill waar we blijkbaar een prachtig uitzicht over het ongerepte grone bushlandschap, de Noosa River, de heldere meren, Main Beach en afzonderlijke baaien zullen kunnen bewonderen.
Noosa heeft eveneens een soort maskotte : de zwarte kalkoen. Dit dier loopt als een heilig door alle straten, in alle winkels en rondom alle terrassen vrij rond, alsof het toebehoort aan het straatbeeld, net zoals de heilig koe in India.
Het is vandaag de verjaardag van Totof. We zijn naar Airlie beach gevlogen : bij vertrek volle zon in Brisbane, bij de landing dikke shit regen.
Op de taxibus ben ik dan natuurlijk mijn jacket vergeten. Ik merkte het pas toen we in checkten in ons hotel Waters Edge Resort. Busken laten terugkeren J
Airlie Beach is aan het overstromen. Ze hebben hier al 1 week regen en de regen zal blijven komen gedurende de volgende 3 dagen. Het is wel tussende 25 en 30 graden tropisch warm.We lieten ons vertellen dat in Cairns een Cycloon aan de gang is, vandaar de stromende regen bij zwoel weer...
We zullen de zeilboot opgaan en snorkelen in regenweer de volgende 3 dagen.But, no worries mate, we zijn in Australië, aan de Great Barrier Reef, en dat is wat telt. Die regen zal de kans niet krijgen onze honeymoon te verstoren. Gauc een regenjas voor Totof en een zwemshort + zonnecreme (voor wat het nog zou kunnen dienen...) gekocht.
Ons hotel is prachtig en ligt op een hoogte. Onze kamer is eerder een luxe-appartement met een Kingsize bed, een keukentje, een salon, een overdekt terras, inkomhal, badkamer en was en droogruimte én met zicht op zee. Giga knap ! En plots hoorden en zagen we de kaketoes op ons terras landen.
Veel te doen in Airlie Beach met dergelijk weer, is er niet. We hebben ons dinner in een lokale resto-bar genomen, KCs Place genoemd, met alweer een uitmuntende rode Australische wijn van Lindemans.
Vroeg bedje in.
Gezien de regen nog steeds aanwezig was en het restaurant van Waters Edge Resort vandaag gesloten is, zijn wij, na checkout, een breakfast gaan eten in Airlie Beach. En passant hebben we dan onze zeiltrip geconfirmeerd. Terug naar het hotel, besloten we een taxi te bellen, gezien we reeds doorregend waren, om alzo onze bagage te droppen bij The Backpackers. Vandaar heeft de taximan ons naar Glorias café gebracht, waar we afspraak hebben om 13u30 met de crew van de zeilboot.
Wachtende met een waterken op ons vertrek met de Condor, de meest bekende maxi zeiljacht in de geschiedenis, met winnende races als Sydney naar Hobart, Fastnet en Bermuda Cup op zijn palmares, 24 meter lang, kwamen er meer en meer jeugd bij ons op het terras zitten (tussen de 18 en max. 22 jaar)... een bende machos ...we keken naar elkaar en hoopten dat dit niet onze zeilcompanen zouden zijn... 13u30, wat bleek : de machos zaten op een ander zeilschip (de partyboat genoemd, waar je 24 op 24 volle bak muziek en geen slaap krijgt, maar de resterende jeugd waren wel degelijk onze zeilgenoten... we zijn écht de oudsten. Geen gemakkelijk gevoel.
We kregen allen een kanariekleurige dikke plastieken regenjas om ons lijf, tegen de regen. De crew (skipper Will, crew member Andy en Laura) hielpen ons aan boord, alle teensletsen uit en blootvoets de slaapkajuiten verkennen. Wij hadden een aparte double kajuit. Een ander Canadees koppel eveneens, net naast ons. Al de rest van de jeugd (ingeschat zon 15 personen) sliepen in één grote kajuitruimte.
Na uitleg over het schip, dat je je haar moest kammen op het dek, alsook je insmeren diende daar te gebeuren, dat er 2 wcs waren en 1 douche, waren we vertrokken.
In de gietende regen, op dek, dienden volunteers de zeilen te hijsen. Totof en mezelf als eersten erbij, de jeugd, eerder tegen hun zin... dan aan één kant van de boot hangend aan de kabelreling, met de boot op 45 graden schuinzijde... Behalve de regen, was dit een fantastische ervaring, nat tot in ons onderbroek J maar onder de indruk van de helling van de boot.
We zeilden naar Abel Point Marina (Hook Island), waar onze boot geankerd werd. We konden nog wat in het zeewater springen, wat 4 jeugdigen deden. Maar ze moesten het doen in hun wetsuit, zogezegd omwille van de kwallen. Dankzij het thermisch zwempak was ons lichaam immers beschermd tegen hun prikkels. (Bullshit : geen kwallen te zien, de échte reden ligt in de zonnecrème, neem het van mij aan). Het zeewater was wel warm, dat hadden we al gevoeld bij het zeilen, toen het tegen en voleldig over ons spatte. Totof en mezelf bleven maar aan boord met een glas rode wijn, dat we zelf hadden meegescheepd. Dejeugd had zakken witte en rosé ingeslagen in een ijskoffer.
Ons reisagentschap, had ons gemeld dat we tijdens de 3 dagen heel wat zouden snorkelenbij koraalriffen. Ik keek er alvast naar uit.
Na het eten, kip met allerlei salades, (niks om naar huis te schrijven), waar alle jeugd op vloog en als gekke varkens begonnen te schorten, op het dek nog wat keuvelen samen met de Ierse jeugdafdeling. De Duitse jeugdafdeling had zich immers al afgesloten van de rest, met arrogantie en enkel in t Duits natuurlijk. Na enige Bunyspellekes, kaartspellekes en veel drinken, zijn we dan in onze hete kajuit gekropen.
Man man man, double kajuit, my ass, ik boven, Totof beneden, geen andere mogelijkheid en dan die hitte en die muziek volle bak, want de boxen hingen boven ons hoofd.... GEEN OOG DICHT GEDAAN. De venstertjes konden niet open, want het is de hele nacht blijven gieten en waaien.
Van de crew hebben we na het eten niemand meer gezien, ze sloten zich af, vooraan het schip in hun privékajuiten.
Dag 2 op Condor, de crew had ontbijt klaargemaakt, zonder te zeggen wanneer we moesten opstaan. Ik hoorde de Duitsers al op het dek, toen in besloot even te gaan kijken... wat bleek : iedereen was al lekker aan het onbijten... veel onbijt bleef er niet ver voor ons...
Toen kondigde Andy aan dat we naar het Whitsunday Island gingen zeilen en op dit eiland in Chance Bay een bush walk gingen ondernemen met nadien enige uurtjes op een wit strand (Whitehaven Beach), en strand dat voor 98,8% uit silicium bestaat. Will kondigde ook aan dat de personen, die zich hadden ingeschreven voor het duiken, niet de mogelijkheid kregen gedurende de volledige zeiltrip. Dit waren 2 personen, die dan onmiddellijk vroegen of en hoe ze terugbetaald gingen worden... Ambiance was anders... Lange gezichten en teleurstelling alom... allé we gaan wandelen, joepie !
Ik ben naar the crew gestapt om te melden dat er toch heel wat teleurstelling was, gezien snorkelen en duiken toch wel hét opzet was van deze zeilervaring... Antwoord van Will : no is a no, er is niets te zien bij het duiken en snorkelen. En mijn baas heeft gezegd dat we niet mochten duiken. Nadien was het duidelijk, er was zelfs geen duikgerei aan boord. De teleurstelling werd nog groter wanneer we een ander schip, dat naast dat van ons aangemeerd had, wel duikers afsmeten in de zee... Wills excuus : ja maar, zij moeten duikinstructies geven, ze zijn verplicht, want deze mensen hebben hiervoor speciaal geboekt op deze boot.... BULLSHIT !
Na de lunch om 11u00 volgde de bushwalk. Deze was snokheet, maar easy to do, without fun het silicastrand, ja was mooi, maar daar in een wetsuit in te zwemmen, was niet echt leuk. Plus dit op volle middag ons 2 uur daar laten vertoeven nee, dat doe je niet. Resultaat : iedereen verbrand, zelf al hebben we ons allen deftig in zitten smeren ! Iedereen kroop weg in één of andere schaduw, wachtend op het teken van Laura om terug te keren naar ons schip. ONVERANTWOORD.
Terug op den boot, zeil zeil, motor motor, naar onze slaapplaats Abel Point Marina. Dinner, weer dezelfde salade en 1 stuk gebarbequede steak (van ong. 100 gram niet meer) per persoon... Hetzelfde tafereel : iedereen sprong erop, ladies first, maar zonder respect ieder voor zich...
Na nog een gfezellige babbel met Ierland, besloten we in onze kajuit te kruipen, ditmaal met venstertjes open, want het was al de hele dag warm en zonnig, heet zelfs. Heerlijk dat beetje lucht (wind) dat binnenwaaide... maar de Duitsers zaten boven onze kajuit te zuipen met volle bak muziek.
Gevolg : 2de nacht met ogen open en toch even lekker gevraagd stiller te zijn..; wat ze gelukkig hebben gerespecteerd. 2de nacht geen crew meer te zien...
Dag 3 : heel vroieg ontbijt, de crew leek gehaast, hop, na het ontbijt, via motor even aangemeerd... we mochten gaan snorkelen voor 45 minuten... Hier was mooie reef en vele kleurrijke visjes alla Nemo. Bibi en Totof als eersten ons masker, suit en snorkel aan, rubberboot binnen en hop zee in... en wat hebben we gezien bij oppervlakte-snorkelen : N A D A !!!
Ik ben wat dieper gaan snorkelen met het onderwaterfototoestel en zag dat 90% van het koraal afgestorven was. De resterende 10% was wel heel mooi (rood, blauw, helwitte sponzen) en ik heb vissen gezien, mooie gestreepte en grote zwarte vissen met een rood punt op hun rug. Ik maar fotos trekken...
Na 15 minuten was ik blijkbaar nog de enige enthousiateling in het water, toen Andy me kwam oppikken en me doodleuk zij dat het gedaan was... Teleurstelling nummer zoveel.
Terug op het schip bleek dan ook nog dat ik geen enkele foto had getrokken... ikke blond, heb nl. De film niet doorgerold... J maar ja, t was toch ni echt de moeite waard zenne...
En dan was het gedaan voor ons. Terug naar Aitlie Beach, volle bak, even al zeilend, dan weer op motor, volle haast.
Moet jullie ook nog vertellen dat 1 crew member op een avond gewoon overboord stond te plassen, terwijl wij allen op het dek zaten...
Sorry, maar deze crew kan er geen ballen van, heeft geen respect, brengt geen fun aan boord, giechelt enkel met zijn 3en en heeft geen enkele sociale, noch natuurervaring. Nooit meer !
Ik kwaml voor de Great Barrier Reef, wel ik heb NIKS gezien van dit stuk prachtnatuur. Schandalig is het. Dat je hiervoor moet betalen. Ja, wat leuk was, was het zeilen zelf, maar dit was niet meer dan 10% van onze tijd op de boot. We hebben ons natuurlijk goed laten gaan bij het invullen van de survey. Eindscore van Totof : 4/10, eindscore Linda : 2/10.
Terug in Airlie Beach, dat nu totaal anders leek dan toen we het verlaten hadden om op zee te gaan. Een prachtig zeestadje. Hebben we een taxi richting Europ Car genomen, onze Johnnybak afgehaald, ons valiezen opgepikt bij de backpackers en een leker pint met pastalunch benuttigd, samen met één van de leuke jeugd, Jake, een timide Canadese farmer die 4 maanden reist in Australië, zonder planning, misschien nog de outbakc, Tasmlania en Nieuwzelland zal meenemen.
Na de lunch en het afscheid van Jake, zijn we richting Mackay gereden. Een zeestadje, mooi elegant en kleurrijk. Vandaar naar ons hotel in Eungella, genoemd Broken River Mountain Resort.
Onderweg, bij het verorberen van de steile haarspeldbochten was het één spektakel van watervallen, rotsen, tropische planten en temperaturen. Dit heb ik nog nooit gezien in mijn leven. De fotoklikknop geraakte versleten, mijn ogen konden de natuurspektakels die elkaar opvolgenden amper volgen. WAUW !!! Impressionant.
Aangekomen in ons hotel ontvingen we de sleutels van onze blokhut. Neig, jong ! Bed, kitchinette, tv, douche, wasbak, wc. In volle tropische natuur. Bij het diner, kregen we de possums van wel heeeeeel dichtbij te zien. De restauranthouders gaven ze elke avond, op het terras van het restaurant immers lekker vers fruit. Wat zijn dat toch mooie beestjes, hangend tussen beer en rat. 2 soorten kwamen eten en lieten zich gemakkelijk fotograferen : de rode en de grijze possum.
In onze blokhut hebben we nog genoten van enige glazen rode wijn samen met de Simpsons.
De volgende ochtend, wakker worden in volle natuur en ontbijtje genoten, zijn we gaan wandelen om de platipussen te spotten. En ja hoor : 2 kwamen ons even aan de oppervlakte van de rivier begroeten. Speciale beesten.
Vandaag moeten we absoluut in Rockhampton geraken, wat maar liefst een goei 400km verder is.
Maar de rit was zeer aangenaam dankzij moeder natuur. We zagen akkers vol met rietsuikerplanten, de ene creek na de andere, het effect van de overstromingen die er de dagen voordien gfeweest waren, de watervallen, de tropische planten, kleurrijke papegaaien, zwarte kaketoes die overvlogen , ibissen, reigers, bultrugkoeien in puur witte of okerbruine of knalzwarte kleuren ... Ik weet weer waarom ik naar dit land zo lang al heb gesnakt.
In Sarina, een klein vergeten dorpje zijn we een koffie gaan drinken. In Marlborough een kleine boterham en in Yeppoon, een knappe zeestad met vele palmbomen hebben we een ijsje gegeten.
En dan hop naar Rockhampton, langswaar de Steenbokskeerkring dwars doorloopt, dat 40 km landinwaarts ligt, hét administratief en commercieel centrum van Central Queensland, bekend als de Beef Capital van Australië. De ogen van Totof staan al wijd open, de zever loopt uit zijn mond.... J
Aangekomen in ons Travellodge hotel, werden we verwelkomt door kleurrijke papegaaien op ons balkon en een adembenemend zicht vanuit onze kamer op de rivier en de brug.
Straks dus een steaksken in ons kraag smijten en doorspoelen met een lekkere rode wijn, zie.
Het vliegtuigavontuur van Kangaroo Island naar Adelaide :
Type vliegtuig : Saab 340 met turbopropellers en 54 plaatsen. 20 minuten vlucht.
Een klein lawaaiierig ding, maar een zeer goede landing. 1 pilote + 1 copiloot en 1 hostess.
1 muntje en 110ml water. Dat was het. Neig !
De taxirit naar RendezVous Hotel is ook de moeite waard om even toe te lichten. We zaten met 2 corpulente luidruchtige Amerikanen in de shuttle. Totof zat naast hen gesqueesd. Er zat ook een Duits koppel mee in de bus, die eveneens een kamer hadden in ons hotel. Ik zat naast de chauffeur, een pure Australiër, die, jawel, ook reeds in België is geweest.
Met de grote honger in de maag trokken we richting het Argentijns restaurant, dat we opgemerkt hadden. Totof heeft een T Bone van maar liefst 1KG in zijn jacket geslagen. Ik was voldaan met een kleintje (maar 600gr) J. Een fleske rode wijn mocht niet ontbreken : deze keer gingen we voor een Zuid-Afrikaan. Jamie. De dienster is er eentje van Singapore en jullie gaan ons niet geloven, maar zij kent België vanwege Tomorrowland, waar ze voor gaat sparen. Ze vroeg ons wat het kostte, dus hebben we een hulplijn ingeschakeld : onze froemel efkes gesmst. In 2014 komt ze af, beloofde ze. We vonden het weer zeer opmerkelijk dat een jong meisje van geschat 24 zo sympathiek en sociaal kan zijn.
Van Adelaide naar Alice Springs :
Het landschap dat we konden waarnemen vanuit het vliegtuig was precies een landchap van een andere planeet : rood, groen, blauwe plekken met openlopende stromen (net aders) al dan niet gevuld met water en met grote zoutmijnen. Precies Mars.
Het hotel (Aurora) is iets aparts : allemaal kamers met een frigo, badkamer, net appartementjes naast elkaar. Het deed ons wat denken aan Spanje of Lanzarote.
Alice Springs lijkt enorm op een Spaans dorp, behalve dat de lokale bevolking hier de Aboriginals zijn. Koentje had gelijk : ze hebben een afschuwelijke geur (zuur) en een zeer agressieve blik. Om schrik van te krijgen. Ze verplaatsen zicht steeds in groepen en staan naar elkaar te roepen aan elke overkant van de straat. In de winkelstraat (Mall) hebben we ons Outback-materiaal aangeschaft : elk een safaribroek die je tot short kan afritsen, 2 hoofdnetjes tegen the bugs en een anti-insectenspray.
Morgenvroeg komt een gids van de 4WD-safari ons afhalen om 6am, dus vroeg in bed.
De gids, die ons kwam oppikken noemt Belinda. Een ranke, goedlachse blonde halve jongen in short en hemd. Ze heeft vershillende malen tussenstops gedaan om iedereen aan boord te krijgen in haar 4WD-truck. In totaal zijn we met 17 personen: een Frans koppel, 2 Zwitsers, 1 Oostenrijker (we zagen direct dat het een homootje was), een Nederlands-Duits koppel, een Canadees koppel, 1 Nieuw Zeelands meisje, 1 Britse dame, 5 Duitsers ( ze waren weer in overmacht) en wij, de 2 Belgen.
Op onze weg naar ons kamp zat plots een Tony devil :een klein draakachtige hagedis met 2 hoofden, waarvan hij 1 hoofd afstoot indien hij aangevallen wordt door vogels. Belinda sprong uit haar truck, pakte hem op en kwam hem in de truck laten zien. Een neig beest, jong.
Tijdens de rit hebben we links en rechts reeds wat kennisgemaakt met elkaar en na 6,5 uur rijden kwamen toe in ons kamp om te lunchen. Ons kamp : een soort overdekte plaats met een aantalbanken, een gootsteen en een kookplaat en daarrond ................... N I K S ............ alleen maar natuur. Belinda vroeg ons om samen de lunch voor te bereiden en klaar te maken : brood, sla, tomaten, kaas, hesp.... Dit was zeer gezellig en gaf aan iedereen de gelegenheid om elkaar nog beter te leren kennen. Goed gezien. De afwas was ook een teamwork.
Het was tijd om Uluru te bezoeken : een rode rots die enige jaren terug zich heeft omgedraaid tot wat zij nu is : pracht en praal. Een fantastische monoliet. In het cultureel centrum, aan de voet van Uluru, maakten we kennis met de aboriginalcultuur en religie : Dreamtime (creation time). Zeer speciaal en toch wel hartverscheurend om te lezen wat er allemaal gebeurd is in de geschidenis, waarbij vele Abos gevangen genomen, vermoord en verjaagd werden door de blanken. Ze hebben een mooi geloof met een groot sprookjesgehalte.
Nadien zijn we Uluru rodngewandeld en liet Belinda zien waar de verschillende sprookjes zicht hebben afgespeeld op en rond Uluru. Uit respect voor de Aboriginalcultuur die vraagt om Uluru niet de beklimmen, heeft niemand dit gelukkig gedaan.
Nat in t zweet,want het is hier immers 37°C heet, reden we terug naar ons kamp om vanop onze hill de sunset te aanschouwen met Uluru en Kata Tjuta in beeld en dit met een glas champagne.
En toen gebeurde het plots : de Franse jongen (JP) vroeg zijn meisje (Charlotte) ten huwelijk en Uluru, Kata Tjuta en wij met zijn allen mochten de getuigen zijn. Zo schoon, op zijn kniekes met een ringdoos met een getekende ring in. Onze Totof heeft snel van het ijzeren stuk van één van de champagneflessen een ring gemaakt.
Na deze mooie scene was het weer tijd voor Dinner : Belindas Spaghetti. Kampvuur aan, groentjes gewassen en gechopped, douchke in. Rond het kampvuur zaten we met zijn allen op onze swags te genieten van de spaghetti. Ik had mijn teensletsen aangetrokken, want de voetjes deden wat zeer door de hevige wandeling. De talloor op de schoot.... heel gezellig........ tot wanneer een HOOP mieren en nen dikke vieze kever besloten mijn voeten en bord aan te vallen. Het moest mij weer overkomen. Ik had gedaan met eten en sommige dames en meisjes rondom mij plots ook (van de schrik en van mijn hevige reactie met de keverdood tot gevolg, denk ik) ;-).
Nog even napraten bij de afwas en onze swag in. Ik had een andere swag verwacht. Dit was als het ware gewoon een soort matras in een zware slaapzak. Onder de blote hemel en op de grond (tussen al die mieren, kevers en alle andere denkbeeldige bugs in)... Insectenspray !!!!!!!!
Zoals in Ecuador was de sterrenhemel prachtig, maar die bichkes rondom hé .......... brrrrrrrrrrrrr.
Ik kon maar niet slapen. De dingos besloten rond 4 uur s ochtends eveneens hun best te doen: huilen als wolven. En dan was het plots 5am, tijd om op te staan, besloot Belinda. Met zijn allen het ontbijt klaarmaken, afwasken doen en sunrise spektakel bekijken op onze hill.
Opgestaan met een gigadik linkeroog en 94 muggebeten. Een beest onder de velen, die vannacht een party organiseerde in en rond mijn swag, zag mijn oog als de vijand.
Ik was niet de enige, ook Rianne (NL) had gevochten en eenmegadikrechteroog. We waren elkaars spiegelbeeld.
Vandaag staat het bezoek van Kings Canyon op deplanning met the pregnant lady als rotsindruk. Weer een stevige wandeling van 4 uur door de Valley of the Winds in de benen. Zware kost, maar alles werd beloond met the Lost City met indrukwekkende zandsteenkoepels, steile rotswanden en grandioze uitzichten in de kloof, een flinke duik in the Garden of Eden, een rotsmeertje. Een superervaring en iedereen is erin gesprongen. Vanaf hier voelde je al dat deze groep enorm klikt. Mijn mate Lucy (NZ), het grootlawaai met overgrote energie, werd plots stil en werd onwel tijdens de wandeling (buikpijn). Wat ik toen opmerkte, was niet alleendat ik haar hielp, maar dat iedereen uit de groep zeer bezorgd was om haar. De groep ontfermde zich ook over beide dikke ogen. Ongelofelijk hoe snel een kleine groep mensen zeer dicht bij elkaar staat op zon korte tijd.
s Avonds hebben we afscheid genomen van 4 (ondertussen) vrienden en kennis gemaakt met onze Flavia, een Italiaanse blonde deerne. Bij een goei pint op t terras hebben we Belinda verrast met een getekende landkaart van Australië, waar iedereen een leuk woordje voor haar had neergepend. Het is immers haar laatste tour. Ze was ervan aangedaan en liet ons weten dat we een zeer uitzondelijke groep waren, zo gehecht aan elkaar, en dat ze zich heel goed bij ons voelde.
Na het avondmaal hebben we maschmellows - boven het kampvuur gegeten. Dat was lang geleden, zie. We hebben ook het konijnenspel gedaan : jij bent het konijn, de persoon links van je is het linkeroor, de persoon rechts van jou is je rechteroor en zo geef je je oren door... moeilijk uit te leggen, zonder het te doen, maar het wasbig fun.
Het bananenteken op hoofd bij boer en prot aangeleerd aan iedereen. We hebben dus enig cultuurplezier bijgebracht bij alle Aussies, Kisis, Duitsers, Zwitsers en Fransen. Dat was lachen jong.
Het grote muskietennet dat we gekocht hebben, heeft niet veel gediend vannacht. WIND, WIND, WAAI, ZWAAI... Nadeel : net weg gevlogen met Linda erachteraan, handdoeken die aan de wasdraad hingen, vlogen weg, vuur wakkerde terug aan... Linda erachteraan.
Voordeel : NO MOSQUITOS tonight !!!! Joehoe !!!!.
Gevolg : Opgestaan, net veilig onder mijn schoenen weggeborgen, handdoeken gaan zoeken en opgeborgen, vuur gedoofd met zand... met onze Belinda in slip en met Birgit. Onze mates waren veilig... terug in swag. SLOPPEL.
SLOPPEL ? No way, in het dovende vuur zag de dees nog 2 grote ogen op haar neerkijken, ogen die soms opwakkerde, dan weer zachter werden. Gaaf, man ! Had ik maar het fototoestel bij me...
6 uur : opstaan ! Eggs and bacon with toast on fire... Zalig.
En dan was het tijd voor K1 : met de schop putteke graven, minimum 20cm diep, de bush ... Ik bespaar jullie de details, maar het gevoel en uitzicht waren prettig ;-)... de vliegen minder. L
Op onze weg richting Palm Beach hebben we heel wat wildlife ontmoet : dingos, kaketoes, kangeroes, kamelen en cows.
Palm Valley is een paradijs op aarde. In the middle of nowhere een palmbomenvallei. Het Australisch verhaal hierachter is dat deze valley volledig is utigebrand en date r nadien palmbomen tevoorschijn zijn gekomen. Het aboriginal verhaal is ongeveer hetzelfde, behalve dat vele abos tijdesn deze brand zijn omgekomen en dat elke palmboom 1 overleden abo is, waarvan je de paniekerige en schreeuwende gezichten terugvindt in de rotsen. Ik heb ze gezien, die gezichten... bizaar gevoel.
Glen Helen : the Ghost Gump walk : een rustgevend natuurplaatje met een lekkere corona op het terras als beloning én dé ontmoetign van de dag : de lover van ons Belinda, Paul (een kop kleiner dan zij, maar zon grappig manneken). Hij is een échte outback vent met een leuk accent.
Paul is met ons meegekomen nar ons kamp en heeft samen met de groep dinner klaargemaakt : steak met onze salades. Na het konijnenspel, veel gelach, gezever, bananentekens en babbels aan het kampvuur met ons gat op onze swags en met zijn allen op Lucy gesprongen te hebben, was het swagtime.
Een zalige winderige nacht, bugfree en heel koel (12°C) heerlijk geslapen !
Tijdens deze 5daagse outback hebben we vele uitgestrekte weilanden doorkruist, onmetelijke runderfarms, gezwommen in rotspoelen en genoten van duizenden jaar oude landschappen.
Het toppunt van deze 5daagse is wel dat Lucy en het Franse koppel (Charlotte en JP) op dezelfde vlucht naar Brisbane zitten als wij. Dat beloofd...
We hebben eveneens met zijn allen afgesproken om vanavond in Alice Springs te gaan eten in Bo Jangels. Dat beloofd ook.
Tussendoor hebben we Rainbow Valley meegepikt met Ricky als gids, een halve aboriginal. Wij hebben de wereld van de abos beter leren kennen. Rickys mama is abo, zijn papa is blank. Hij is getrouwd met een blanke. Wij hebben de rotsgravures ontdekt : kangeroe (2 tenen), walibi (3 tenen), water, plaats, mens, hagedis en veel geleerd hoe de abos de natuur gebruiken om te overleven.
Ik mocht met een uit hout gesneden en bewerkte kromme kom met daarin bonen enallerlei andere dingen rondlopen van plaats A naar onze truck en terug. De heenweg verliep smoothly, de terugweg daarentegen... bij de draai padaboem, alles op de grond. Tja.
Tijdens het rijden in onze truck, moest ik dringend. Dus heb ik de truck doen stoppen en heb ik gedaan wat ik moest doen : K2. Ik snelterug met puppy eyes naar de truck, want ze zaten daar allemaal te wachten op me... eenmaal op de rtruck begin dat daar te stinken, maar te stinken... Ik ben blijkbaar in mijn eigen str... gaan staan.Man, man, man. Ik dit stillekes verteld aan oznen Totof. Raampje opengezet. Diene van ons : Blijf stilzitten en beweeg je voet vooral niet.
Ik denk dat ze niets gemerkt hebben. Truck uit, boskes in en schoentej veeg gedaan... Ni vu, ni connu.
Alice Springs Bo Jangels : gezellige tent, super ambiance, dans, dj, muziek, lekker eten en veel drank. Ik wou hem zien, diene beruchte bar, wel ik heb hem gezien en yes it was fun ! We hebben ons gigantisch geamuseerd tot het tijd werd om afscheid te nemen, met krop in de keel. Belinda zei me: See you on the wedding of Charlotte en JP. Dit zou leuk zijn : een outback tafel op hun huwelijk. Ze trouwen in Engeland.
Volgende ochtend, 18 maart, was gedaan, want stinken dat de kleren doen. 3 machiens gewassen.
Tijd voor de taxi naar de luchthaven. Probleem bij de kredietkaartlezing, tijd verloren, want we konden alleen cash betalen en dit moest nog afgehaald worden met als resultaat dat we onze vlucht hebben gemist. Een vriendelijke jongen van Qantas heeft ervoor gezorgd dat we via Sydney tot in Brisbane zijn geraakt zonder extra kosten en met exit seats. What a service !
Ik ben nog vergeten te melden dat ik een egale (arend) die een kangoeroecadaver aan het uit elkaar reten was, heb gespot. Spijtig genoeg is de vogel gaan vliegen eenmaal hij me had opgemerkt net toen ik een foto wou trekken.
Het zwembad en de jacuzzimomenten waren zeer aangenaam en rustgevend. Dit alles laten volgen door een bad. De luxe kan zalig smaken.
Net bij het inchecken merkten we dat onze straat voor een groot gedeelte afegezet was. De reden was : een festivalleken met allerlei straatartiesten, zowals zotte Daphne, 2 rondhuppelende zeemeeuwen en een travestiet op stelten.
Een pluspunt voor Australië zijn de dryzones : buiten het festival, geen alcoholische dranken en dit wordt bewaakt. Ook wordt ervoor gezorgd dat er geen verkeer doorkomt en liggen er geen peuken op trottoirs en straten want aan verscheidene gevels zijn lange proper asbakken bevestigd.
Voor Adelaide is hét pluspunt de festivals, want zonder deze heeft deze stad naar mijn gevoel weinig ziel en vreugde. Jammer.
Bij het afsluiten van de avond hebben we gedineerd in ons hotel. We hebben kangoeroe gegeten met een lokale rode wijn. Heerlijk was dat.
KANGAROO ISLAND 10/03/12-11/03/12
Op onze weg van ons hotel naar Cape Jervis (met de Kangarro Island Coach) hebben we onze ogen uitgekeken naar kangoeroes, kangoeroes, kangoeroes, zot ronddwarrelende papegaaien in rood, groen en sommigen felblauw. Lamas (Impalas), schapen, geiten, koeien en paarden mogen ook op de erelijst. Prachtig ! Wat we gedurende 7 dagen niet hebben kunnen spotten, liep en vloog hier in t rond en dat gedurende een busrit van maar 2 uurtjes. J
Aangekomen op het eiland, dienden we eerst onze wagen (type medium) af te halen. Wat kregen we, de pietzakken die we soms wel kunnen zijn ? Nen schone witte 4X4. Een Nissan. Wij content.
Wij des te contenter, want met een gewoon wagentje rondkoersen op deze wegen, dat moet ni te doen zijn : meer off road dan wat anders. Pluspunt : er staan 4 Grandtreks onder (inside info voor de bandenmensen onder ons).
Cape Willoughby Lighthous : gesloten en niet veel soeps... Ne vuurtoren, da wast.
Seal Bay aan the South Coast : zeeleeuwen te spotten vanop een ponton voor 15Dollar pp (wou je met gids even op het strand op afstand van de zeeleeuwen was het 30 Dollar. Eerlijk : viel wat tegen, we zijn meer gewoon (Zuid-Afrika en Galapagos).
Knor, knor begonnen de magen zich te manifesteren. Snelle hap in het Seal Bay Cottage café, uitgebaat door een jong koppeltje.
Onder een boom stond een plaat met een peil naar omhoog en met het opschrift Find the Koala. We hebben hem gevonden (zie fotos). Met de sandwich op de buitenbank kwamen we Chrissie tegen : een kleine gris-rode (maar anders dan coco) papegaai, die heel sociaal is en direct op mijn hand, arm, schouder en rug kwam. Ze was maar al te blij, want ze kon toch nog efkes meesnoepen van mijnen sandwich. Als bedankinkje kreeg ik dan een dikke vette drol op mijn rechterschouderblad. Bedankt Chrissie. J
Kingscote : de hoofdstad, waar we om 5pm the pelican feed konden meepikken : YES, meevaller. Op ne scheet van ons nen hoop pelikane aan het schijten, geeuwen, slapen en ruziemaken. Daartussen af en toe en meeuw die de kaka van de pelikanen kwamen versnaperen (smakelijk).
De show werd gegeven door ne toffe pé, met volle overtuiging, nen emmer vis en een visserpak tot onder zijn tetten getrokken. Het werd me daar een overrompeling van zeemeeuwen vechtend met pelikanen, pelikanen vechten met henzelf en de portie vis die ze niet konden doorslikken. Het netterde en kletste tot net voor ons tenen en neuzen. Leuk !
Aangekomen in ons hotel. Ja wadde, wat is dat jong : een soort Cottage Huis in zeer goed staat. Eerst vonden we den ingang niet (wij blond) alle kanten van het huis afgekeken, tot een koppel met thee de entrée-deur wees. Wij binnen, ja wat het was binnen zonder bellen (geen bel), tot in de keuken, waar gastvrouw en gastheer aan het koken waren en ons zeer hartelijk ontvingen. Ze noemen Lyn en Graham. Lyn toonde onze kamer, onze badkamer en apart toilet : de max ! De fotos zullen wel spreken (zeker voor Koentje).Zeer stijlvol met oog voor detail. Onze kamer is by the way niet zomaar een kamer, maar de suite des huizes.
Vanavond kookt Lyn voor ons. We konden kiezen tussen 2 voorgerechten (een salade met schapenkaas of een tomatensoep) en 2 hoofdgerechten (varkensfilet of snapper). We kijken er al naar uit, want we eten met zijn allen rond 1 tafel. Ik denk dat het gezellig gaat worden.
Het was dus overheerlijk en een zeer goed en gezellig gezelschap. 2 Britse schatrijke koppels en 1 man (Dan) die een wereldreis aan het maken is. Dan is volgens ons beiden een homo, wij hebben echter geen bevestiging (ja, ik heb dat niet durven vragen zenne), die zijn leven wil veranderen op professionaal vlak. Hij woont in Zurich (lap, zeg, nu komt hij net binnen in de luchthaven, ook toevallig, op zoek naar een bankautomaat ni te doen). Hij was voor 10 jaar marketing verantwoordelijke in een financieel bedrijf, heeft finance gestudeerd en zou nu graag willen gaan voor General Manager en denkt zelfs na om naar Vietnam te gaan om een deel van zijn Vietnamese roots en de taal te leren... Wat een speciale mensen die wij al tegen gekomen zijn, dat kunnen jullie niet geloven.
Bij de koffie en thee kwam de gastheer bij ons aan tafel zitten en stelde voor om Don, Totof en mezelf mee te nemen voor een 4X4 nachtsafari in de velden. Natuurlijk zagen wij dat zitten. Graham kent dus al zijn velden met alle poorten en deurtjes eraan uit het hoofd. Hij heeft de farm van zijn grootvader overgenomen, heeft 2 zonen (dus opvolging is gegarandeerd) en heeft maar liefst 2500 schapen die hij kweekt voor de wol en het vlees.
Het is zeer bizar om midden in de nacht (het was immers al 22u00) door de dorre velden te crossen en vanalle oogjes te zien verschijnen in het licht van de 4X4 : schapen, kangoeroes, walabis , possums en een kitten. Schattig was dat. Bepaalde kangoeroes en walabis bleven gewoon zitten verder eten en trokken zich van ons plots bezoek niks aan. Dan even de wagen volledig stil zetten,lichetn uit, uitstappen en kijken naar de prachtige sterrenhemel metontdekking van de Zuidster en Orion.
Dan was aangeduid als gate-opener. We zagen af en toe wel dat hij toch op zijn hoede was met al die beesten rondom zich en hij had zelfs schrik dat we hem gingen achterlaten. Dit zou ons vermoeden over het feit dat we denken dat hij gay is, wel eens kunnen bevestigen J Schattig.
Om 23u00 smeet Graham ons af in the cottage om dodo te doen.
Het was een goede nachtrust, zeer rustig en heel zacht bed.
Na douche richting familietafel hebben we met zijn allen gezellig en uitgebreid ontbeten. Een zalig ontbijt. Een dikke pluim voor Lyn. Het was tijd om afscheid te nemen, nog even te verduidelijken dat we echt genoten hebben van deze korte ontmoetingen en ervaringen, ons e-mail adres af te geven aan Dan, zodat hij de nachtfotos naar ons zou doorsturen, en vervolgens te vertrekken richting Zuid-West kant van het eiland.
We zijn tot de Remarquable Rocks gereden : een panoramisch natuurspektakel. Moeder natuur heeft uit het binnenste van haar buik magna naar buiten gespuugd dat langzaam aan is beginnen verharden tot deze schitterende oranjekleurige speciaal gevormde rotsen.
Flinders Chase Park was eveneens een mooi stuk natuur van maar liefst 70000ha. We hebben een wandeling geplaatst van maar liefst anderhalf uur om op zoek te gaan naar beestjes. De platypus had geen zin en was te verlegen om zich te tonen aan ons, maar toen ik plots zei tegen Totof : dat stinkt hier naar een besst dook er een al te trotse en paraderende leguaan op, die dan schoon bleef staan voor de fotosessie. Nog even een koalas hangend in een boom meegepikt en langs de weg een egel.
Van daaruit nog even de vuurtoren van Cape du Couedic meegepikt en dan volle bak richting het Noorden, een lunchken binnengehapt in de stad Parndana en doorgereden naar Kingscote om na het voltanken van de wagen op een terras toch nog eens te genieten van een goei frisse pint.
Op het terras vroegen we ons af met wat voor vliegtuig (met accent op tuig) we naar Adelaide zouden vliegen en hoe de luchthaven er dan wel zou utizien.
Nu dat we er zitten, kunnen we jullie vertellen dat het een open veld is met een klein gebouwtje en parking langs en met 2 gates. We zouden vliegen met REX (Regional Express)... Als dat maar goedkomt...
