09-03-2012 om 08:02 geschreven door Mowgly  

09-03-2012 om 08:01 geschreven door Mowgly  

MELBOURNE – 02/03/12 :

De vlucht is smoothly verlopen.

Bagage pick up ging vlot en met de shuttlebus naar het hotel Travelodge Southbank, net naast de Eureka Tower.

Toen we Melbourne center zagen liggen vanop de autostrade van luchthaven naar hotel, vielen ons de vele moderne giga-wolkenkrabers op. Toen we aankwamen in ons hotel vielen dan weer het Victoriaanse stijl gemixed met moderne wolkenkrabbers op. Een mengelmoes van gebouwen. Alles kan, alles mag.

Eenmaal bagage geïnstalleerd in de kamer (die redelijk simpel was), hadden we besloten Melbourne te ontdekken via de gratis oude tram van in de jaren stillekes met een stationaankondiger aan boord (een man die elk naderend station live afriep – grappig).

Eerst stoppunt was de Docklands met aan de voet ervan het Etihad Stadium. Verder niets bijzonders en spaghetti gegeten. Melbourne is hier toch wel duidelijk minder duur dan Sydney : in Sydney vragen ze 8 Dollar per pint, hier kon je er al verkrijgen aan 3,5 Dollar. De spaghetti Marinara was lekker pikant en kostte ook maar 9 Dollar.

Buikje vol, besloten we naar het centrum te gaan en hebben ons een citybike gehuurd.

Natuurlijk vergaten we de helmen mee te nemen, dus telkens als we flikken zagen, stapten we af of staken we de straat over... Met de fiets zijn we via Southern Cross Station de hele Collin Street doorgereden : de Melbournese Louizalaan (Prada, Cartier...). Aan het eind van deze heel lange straat hebben we de fiets achtergelaten om alzo de binnenstad verder te verkennen. Prachtige gebouwen en kerken, zeer speciaal met soms een moderne giga-wolkenkrabber achter of naast. Onze ogen konden de verrassende mengelmoes niet volgen. We trokken de Swanson Street door, een wandelvolle straat met allerlei soorten winkeltjes, paardenkoetsen en culturele gebouwen. Prachtig en vooral heel gezellig.

Maar dorst dat wij hadden = “pint”stop aan jaja alweer 8 Dollar.

Vanuit de Swanson Street trokken we verder en ontdekten we het prachtige Flinders Street Station : 1 woord “IMPRESSIONANT”. Langs de Federal Source, waar je al liggend in een strandstoel naar de cinema kan kijken, door de Alexandra Gardens en via de Yarra River slenterden we naar Southbank.

Deze overkant is een hippe, funky place to be. Alle cafés zijn hipmodern en bonkvol. Na een pint van alweer 8 Dollar was het tijd om ons te verfrissen en terug te keren voor het avondmaal.

In één van de hippe restaurants genoemd “Waterfront” hebben we letterlijk en figuurlijk een Rib Eye on Bone. Sukkulant en mals. Het personeel was zeer gedienstig. Dit hebben we dan ook duidelijk gemaakt aan de gerant, een Nieuw-Zeelander met Duitse roots. Een grappig ventje en lokk-a-like van Carl (Van Haesendonck) : zelfde houding, zelfde zotte kop J.

Na een afsluitende koffie zijn we dan dodo gaan doen. Eerst nog even enige fotokes op de blog gepost en nest in.

CAMPERAVONTUUR VAN MELBOURNE NAARADELAIDE – 02/03/2012-09/03/2012

’s Ochtends iets later opgestaan, valiezen naar beneden en gauw nog een ontbijt nuttigen bij de buren.

Na het ontbijt hebben we een taxi genomen richting Apollo Camper.

We hadden weer een speciale taxichauffeur. Een indiër, die absoluut weg wil uit Australië om 3 hoofdredenen : Australië is duur om te leven en hij wordt niet geaccepteerd door zijn schoonouders omdat hij Indiër is en omdat zijn familie allen in België en Noorwegen wonen. We zijn dan ook nog te weten gekomen dat zijn girlfriend Linda noemt. Hij heeft vele vragen gesteld over België en Brussel : is het daar duur ? Wat verdient het ? Wordt je gemakkelijk toeglaten...

Weten jullie dat een taxichauffeur hier maar liefst 4000 Dollar verdient !

Met dat getater waren we sneler dan gedacht toegekomen bij Apollo. De zaak wordt uitgebaat door een zeer gezellige homo en heel pientere lesbische. Na incheck en campercheck, wij weg on the road richting Ballarat.

Ik had gelezen dat dit dorpje echt het bezoeken waard was. Het is bekend omwille van de goudzoekersgeschiedenis. Sovereign Hill is de reconstructie van het 19^de eeuwse Ballarat. Alleen is een bezoekje toch wel tastbaar in je portemonee (42,50 Dollar per persoon). Dat vonden we wat te veel van het goeie en temeer het regende besloten we dan maar verfder door te rijden naar Geelong, waar we iets buiten deze stad onze eerste campingslaapplaats zijn binnen gereden : Barwon River Tourist Park. Vooraleer te besluiten onze nest in te kruipen zijn we wat verder on the road een pasatgerechtje gaan eten met lekkere koele Australische Lambrusco. Een gezellige tent met een nogal trage bediening welliswaar, maar we moesten geen trein, tram of bus pakken. Dus het kon ons niet schelen : besluit was dat we dan maar een 2^de fles van dat sprankelend hemels rood water hebben besteld.

Maagje vol, beentjes strekken, wandeling richting camping en hop bedje in.

De hele nacht heeft het liggen druppelen en gieten. Slecht geslapen, maar ja, het was ook onze eerst nacht op een weeral vreemde plaats, niet waar. Het zal wel wennen.

’s Anderendaags om 8u00 uit ons bed, zelfgemaakt ontbijt gevolgd door een douche (propere toestand).

Wielen richting Torquay met veel zon en wind : stranden, rotsen en baaien met surfer, chique buurten, dikke villa’s, gevolgd door Lorne : een schilderachtige baai met verkenning van het Lorne State Forest Park. Een natuurgebied gekenmerkt door eucalyptusbossen met reuzevarens, volbegroeide kloven en watervallen. We hebben de bekendste bezocht met een lange afdalende (nadien stijlstijgende helling) wandeling : Erskine Falls. Adembenemend prachtig in een tropisch klimaat (vochtige warmte). Bij het afdalen naar de onderkant van de waterva hoorden we van ver Hari Skishna (of hoe je het ook mag schrijven) muziek weerklinken. Indische Hari Krishna’s op teensletsen en omwikkeldn met doeken, met instrumenten en versterkers... Bizarre mesnen.

En plots, toen ik toevallig even naar boven keek, hing er een koala in een boom : hup stop, handrem en fotokes pakken van da beestje. Op onz eterugweg naar beneden richting strand zagen we plots een straat met als naam “Gay Street”. Hilarisch.

Nadien reden we verder richting Apollo Bay waar we iets weg van het drukke strand een lunch (zelfgeplakte boterhammekes) hebben benuttigd en waar we op de parking werden aangesproken door een heel fijn koppel : gescheiden man met zoon. Man is farmer en aannemer in het bouwen van bruggen, wegen en ... Heel simpathiek.

De nieuwe partner had Brugge reeds bezocht tijdens een rondtoer door Europa met bezoek aan Nederland, Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland ... gedurende 4 weken.

Plots beseften we dat het al 14u50 was, tijd om door te rijden, want we willen voor “den donkere” in Warrnambool arriveren en we moeten nog zoveel zien...

Langs onze weg stopten we natuurlijk bij de 12 Apostelen : prachtige rotsformaties, adembenemend zicht, maar wat een hevige wind. Even gingen we checken wat een helikoptervlucht langs deze natuur kostte. We vielen bijna omver : korte vlucht van 5 minuutjes kostte al gauw 95 Dollar PP, van 10 minuten was het al 195 Dollar PP, 20 minuten liet al gauw een gat gapen van 295 Dollar ... enzovoort... Té duur, degoutant !

Tegen de avond, rond een uur of 18 zijn we dan aangekomen in onze slaapplaats genoemd “Warrnambool Holliday Park” in de Simpson Street (J). Het buikje gromde hevig, dus besloten we verder door te wandelen, met plan, naar de restaurant straat (Liebig Street) om zo’n 3km van onze camping. Te voet moet zeker lukken, besloten we, tot wanneer God dan weer hevig de hemelsluizen opende en we wijs terugkeerden om met de camper naar deze resto-straat te trekken. Het werd Mexicaans (Fajittas) met 1 liter Sangria. Lekker en goedgekeurd.

De dag is weer om en dus is het tijd om de ogen te sluiten, zoals meneer de uil altijd zegt. Glaasje wijn en dan slaapwel.

En ja, ’s ochtends er weer uit om 8u00. Deze keer hebben we geweldig goed geslapen en zijn gewekt door een speciaal vogelgeluid. Ik moet toegeven dat het aangenaam was.

Na een boken en warme douche zijn we vertrokken ricting Mount Gambier. We hebben niet de bekende Great Ocean Road gebomen, maar eerder de minder bekende weg via Heywood en allerlei kleine dorpjes. We ontdekten de wijdsheid van Australië, maar ook het feit dat sommige farmers wel heel mooie luxe-boerderijen met immense landen bezitten. Deze route wordt blijkbaar ook heel frekwent bereden door de grote truckers. Langs de weg ontdekten we dat iedereen goeiedag zij aan ons (handje omhoog bij het passeren). Dus wij begonnen er ook aan. 1 feit is zeker : dit gebaar past iedere Apollo-driver toe bij het zien van een andere Apollo-mate. Neig !

Na een goei 150km kwamen we toe in Mount Gambier met zijn mooie lakes (Blue Lake is de meest bekende). Prachtige ervaring; Vele foto’s gemaakt en dan doorrijden richting Naracoorte met een kleine lunch-tussenstop (een overmalse gebraden kip) om duimen en vingers af te likken.

In Naracoorte zijn we de “caves” gaan bezoeken. De site bekend om haar archeologie en oud-Australië onderzoek. Ik keek er echt naar uit, maar kan jullie vertellen dat het niet veel wauw-effect heeft. Té gemaakt, té gekunstled voor toerisme.

Onze Totof vraagt zich nu nog altijd af hoe ze deze grotten hebben gevonden in the middle of no where...

Via onze Australische gps hebben we dan een camping gevonden “Naracoorte Big 4 Holliday Park”.

Weer ontmoeete we een zeer aangename dame aan de receptie, die alle moeite deed om ons te ontvangen en ons op ons gemak te voelen. Bij het buitengaan van de receptie ontmoette we Garfield de eerste Australische kat die we zagen. En weet je wat deze vetzak deed : jagen achter vogels ... en weet je wat... onder onze neus heeft hij toch wel 1 vogel gepakt en zitten oppeuzelen zeker... De vetzak !

De Australiërs zijn zeer sociaal en vriendelijk. Europa kan er veel van leren. Europa kan – by the way – eveneens heel veel leren van de toilet- en douchehygiëne. Echt indrukwekkend in welke luxe je jezlef kan opfrissen in een camping. Zelfs de openbare toiletten waren zeer proper.

Het werd tijd om onze vuile was te doen, dus naar de laundry en 2 machines laten draaien : 1 gratis, want onze voorganger had zijn programma niet afgeweerkt (mooi meegenomen), een 2^de voor 4 Dollar. Lap geen coines genoeg. Ikke de Rutten naar de receptie gestuurd om geld in te wisselen, maar toen kwam plots de klusjesman (immers de echtgenooot van mevrouw receptie) binnen.

Het tetteren sloeg weer aan in volle vaart : van waar zijn we, wat doen we hier, wat is ons beroep... en toen wisselde hij – door 1 machine te openen – 5 Dollar in voor 5 coines. Ondertussen was de Rutten back in town en is hij diene meneer beginnen helpen bij het herstellen van een droogkast (en luister nu goed !) die op butaangas werkt. Jaja, inderdaad.  Maar ze hebben ze niet aan de praat gekregen. Machien kapoet ! Ondertussen was de was gedaan en gedroogd via de 2^de droogkast die gelukkig wel werkte.

Dorst dat we ervan hadden gekregen, zijn we op een pint gevlogen in onze strandstoelekes langs onze camper onder de bomen vol met van die vogels die een raar lawaai maken (weet je nog); Awel het zijn kaketoes. Dat krioelt hiervan.

Als dinner zijn we afgezakt naar “citycenter” zoals de receptiemama ons verteld had. Veel city was er ni aan, het kan 6 keer in Merchtem... maar ja... Geen kat op straat, 3/4 gesloten. Maar er was er nog 1the open. Wij binnengevallen. Een blijkbaar typische Australische bar-resto waar we weer als Goden in Frankrijk werden ontvangen en waar ik aan den toog, voor het bestellen van de wijn, de wijn mocht degusteren : Malone van 2008. Een zeer donkere lokale (bijna zwart van kleur) rode wijn. Zalig genoten met een T-Bone en een penne van Mac (lokale specialiteit).

Nu zitten we in onze camper met een laatste glas wijn en volle stilte rondom ons (zelfs de kaketoes slapen al).

Ik hoor het jullie al vragen : “En hebben jullie al springende kangoeroes in ’t wild gezien tijdens jullie wilde tochten langsheen binnenwegen ?” Hte antwoorrd is : jaja, al 2, maar alleen lagen ze dood langs de weg L sorry.

Slaapwel !

De volgende ochtend vanaf 8u00 al uit bed, na ontbijt en douche richting Keith. Keith is een heel klein dorpje in the middle of no where, waar we een lekkere koffie hebben gedronken en wat naar de lokale mensen hebben zitten kijken. Wat opviel was dat hier heel veel dikke mensen rondlopen en ja achter de toog van het koffiehuisje stond een lesbische en bibi had weer eens prijs.

Plots kwam er een Marina met een Marinabak aangestormd. De wagen was een pick up met 2 giga-antennes vooraan aan de buffelbumper van wel 2 meter hoog. Gieren van ’t lachen !

Van Keith via binnenwegen naar Kingston. Op deze wegen, net zoals we al opgemerkt hadden eenmaal we afwijken van de hoofdwegen, komen ze hun brievenbus leegmaken met de wagen. De brievenbussen zijn zodanig geplaatst dat je er gemakkelijk met je auto kan rondrijden om je post eruit halen zonder uit te stappen.

Kingston : een mooi pitoresk stranddorpje aan een helderblauwe-groene zee met prachtige ongerepte witte stranden.  We liepen langs een postkantoor, dat zo oud als de straat wasen met honderden kleine brievenbusjes over een muur van 10m lang en 1,5m hoog. Grappig zicht.

Het was 13u00, na een kleine wandeling besloten we dus een boken te eten. Na de boterham trokken we verder via de Princess Highway langsheen uitgestrekte landen en vele salt lakes. Adembenemend. Plots zagen we pelikanen voorbij vliegen en in the lakes peddelen en viskes pakken. Impressionant : ik maar fotokes trekken J

We besloten “aan te meren” in Meningie in een 5-sterren Holiday Park langs Lake Albert : rustig en fel bezocht door onze pelikaan-brothers en –sisters J. Tijd zat om mooie foto’s van hen te maken.

De natuur is hier adembenemend, zo adembenemend dat ik per malheur met fototoestel voor de neus in een mierennest ben getraptmet als resultaat dat er honderden miertjes aan mijn voet zaten te knabbelen. Ze dachten waarschijnlijk dat het een reuze stuk kaas in een teenslets was J. Wel pijnlijke ervaring, maar allée we zijn meer gewoon.

Randbemerking : in alle Holiday Parks (campings bij ons genoemd) zit het vol met senioren. Weinig kinderen of jongere mensen. Opvallend.

Vandaag hebben we 2 koala’s gezien, maar weer eens lagen ze dood langs de weg. Ik spotte ook kangoeroe’s, maar we zijn niet kunnen stoppen, gezien de gevaarlijkheid van de wegen hier. Zielig als je al die dode beestjes langs de weg ziet liggen, terwijl je dan de ene zware vrachtwagen na de andere met buffelbumpers ziet voorbij razen tegen 100km per uur.

Na onzen apero besloten we op resto-jacht te gaan. Het enige open en beschikbare resto in het straatlange en brede dorp werd gevonden : eureka ! Het was wel even schrikken, want de bediening gebeurde door Miss Yeti. Echt waar, wat een rare snoet vol haar dat die juffrouw had. En het restaurant leek ook al niet te proper, dus we begonnen naar elkaar te kijken en ons af te vragen wat we op ons bord gingen geschoteld krijgen... Dat meisje was zo lelijk dat Christophe zelfs haar mooie castanjebruine ogen zag. Ik wel. J Maar de bevestiging dat je nooit mag vooroordelen, maar eerder mag oordelen, want het eten was super. De Rosé-wijn uit de streek – Lindemans – eveneens.

De kokkin was een reuzin waar je absoluut geen ruszie mee wil hebben, geloof me. Haar handen en voeten waren groter dan die van Totof !

Het valt op dat Australiërs gewoon zijn grote porties te eten. Ik heb mijn bord niet leeg kunnen maken en nochtans weet iedereen dat ik een heel goede eter (en drinker, ja ik weet het) ben... Maar mijn overbuur bood zich maar al te graag aan om ook mijn bord te finishen met de opmerking : allée ni slecht voor een entrée. Wat lag er allemaal op : 2 lamsbouten, 2 dikke reuzechipollata’s, 1 entrecôte van ong. 200gr en dikke frieten.

Bon, na het eten druipten we nog ne bruine baar op zo’n 10m verder binnen. De leste drinken, hé.

Lap, wat viel op, is dat Mister Yeti de bediener was en dat Miss Yeti via een achterdeur ook even kwam piepen. Beide etablissementen communiceren blijkbaar met elkaar. Mister Yeti kwam onmiddellijk naar ons toe – al grimmassend, want die armeman had dan ook nog een tik in het gelaat waardoor zijn mond vele malen van links naar rechts trok, een bizar zicht. Om schrik te kijgen.

Maar wat bleek, Mr. Yeti kent België, jaja, en zo goed zelfs dat hij weet dat in het Noorden de Vlamingen en in het Zuiden de Walen leven en dat ze elkaar niet verstaan. We hebben hem natuurlijk trachten uit te leggen dat het niet verstaan eerder op politiek niveau ligt, maar we hebben het opgegeven. Te ingewikkeld voor deze mens, zijn tics begonnen helemaal tilt te slaan J het was wel verrassend dat hij de woorden “de rekening” en “l’addition” kende. Neig ! In het hol van Pluto spreken ze Nederlands en Frans. Na een glas lekkere rode wijn, die Mr. Yeti voor ons speciaal had gekozen zijn we dan in onze camper gekropen.

Ah ja : vergeten te melden dat we langsheen die “outside” streets in niemandsland vele speedways en renbanen (voor paarden en windhonden) voorbij zijn gesnort. Australië is een mysterieus veelbedend land. Je gelooft je eigen ogen niet !

Allée sloppel.

Vanochtend naar Strathalbyn gereden (weer een klein schattig dorpje) via Wellington met kleine gratis overzet. Wellington komen je binnenrijden en na 2 kruispunten ben je er al voorbij. Grappig.

Koffie is leeg, nu gaan we verder door naar Victor Harbor.

Aangekomen in Victor Harbor valt het ons onmiddellijk op dat dit geen klein dorpje is zoals onze voorgaande. Een heel mooi dorp gelegen aan de Encouter Bay. Weer helblauw water met lichte tot goeie bries. Eenmaal de camper geïnstalleerd besloten we een knappe wandeling te plaatsen langsheen het towncenter en de promenade. In deze stad – net zoals in Strathalbyn – worden de soldaten enorm geërd en herdacht. Ook hier vind je een Soldiers Memorial Garden. Mooie tuinen met kleine monumentjes waarop alle namen van alle vechtende soldaten van WOII schitteren op goudkleurige platen. Bij onze wandeling hebben we eveneens Granite Island bezocht. Een klein eilandje dat verbonden is door een houten wandelpier, die momenteel in hestelling is en waardoor je hem te voet dient te bewandelen. Normaliter wordt het eiland bezocht door een tram getrokken door paarden, maar door de werken kon dit niet. Op Granite island komen ’s avonds eveneens de kleine wit-zwarte pinguins uitrusten. Ze “springen” aan vanaf een uur of 19 à 20.

Tussen mei en november organiseren ze hier eveneens verscheidene boottochten in de Encounter Bay om walvissen, dolfijnen en zeeleeuwen te bewonderen.

Na een stevige wandeling op het eiland en in Victor Harbor zochten we een gezellig terras op om na te genieten met een goei lokaal pint. Het was happy hour en je kon een pint drinken voor 4 Dollar (normaal 8 Dollar) en er was een wedstrijd waarbij je een quad kon winnen bij het drinken van 4 pints met het invullen van je naam en gsm-nummer op een papierken. Dat hebben we dan ook gedaan. Stel je voor dat we nu uitgeloot en gebeld worden... De eerste vraag die reist : hoe pakken we diene Quad mee naar Belgenland ???

Na enige minuten genieten kwam er een ouder koppeltje naast ons plaatsnemen met 3 hondjes. De dame sprak me onmiddellijk aan en vroeg of ik zo lief wou zijn om de kleinste (heel verlegen) trachten aan te raken, want ze komt uit een asiel en moet iets meegemaakt hebben in haar klein leventje, want ze heeft een grote schrik van alle mensen en gromt naar iedereen... Jaja, behalve naar mij en Christophe. Ze liet zich zelfs even strelen door me. Die dame was in de hemel en we slaagden aan den babbel. Zij is Ierse, hij is Brit. Zij is op haar 18 jaar naar Adelaide gekomen om een tante te bezoeken en is gebleven (ik kan haar begrijpen) en hij was een zakenman en heeft eveneens op één van zijn vele zakenreizen besloten in Adelaide te blijven wonen. Ze hebben elkaar leren kennen tijdens een wandeling (georganiseerd door een wandelgroep waar ze beiden waren ingeschreven). Het is de man’s 2^de echtgenoot. Wij vertelden dan weer onze kan van het verhaal en onze ervaring en onze afkomst. Wat dacht je : de dame had eveneens België bezocht tijdens haar kinderjaren omdat haar opa gelegerd was in België en ze heeft Brugge bezocht.

Nu wonen ze hier. Net zoals vele oudere mensen, hadden ze hier eerst hun buitenverblijf en hun hofdverblijf in Adelaide. Ze kwamen hier om uit te rusten tijdens weeekends en vakantiedagen tot ze besloten hier permanent te blijven wonen. En dit is de reden waarom we in vele dorpen in deze regio veel senioren tegenkomen, want het koppel vertelde ons immers dat vele senioren genoeg krijgen van Adelaide en naar de buitendorpjes trekken om hun oude dagen te slijten.

Toen we vertelden dat we gepland hadden om de McLaren Valle te bezoeken voor het proeven van de wijn, bevestigden ze ons dat dit de juiste keuze was en raadde ze ons ook aan om Woodstock Valle te gaan bezoeken. Ze vertelden ons ook dat het aantal pinguins dat op het eiland aankomen de laatste jaren steeds lager en lager wordt? Vroeger waren het er duizenden, nu amper nog 100 !

De vraag die we ons met zijn vieren stelden, is “wat zoude reden nu zijn : de climate-change ? De zeeleeuwen die de pinguins meer aanvallen ? De vervuiling van de oceaan ? De vraag bleef onbeantwoord.

Om terug te komen op Woodstock : deze wijngaard vindt je blijkbaar niet op de kaart, maar het is een zeer gezellige wijngaard waar je met hap en drank ontvangen wordt. Dit wordt dus onze planning voor morgen vooraleer we doorrijden naar Adelaide.

Het valt ons trouwens op dat het weer beter en beter en warmer en warmer wordt des te korter we bij Adelaide komen.

Plots reed er een luidruchtige Johnybak voorbij. Ik vertelde hen dat “bij ons” dergelijke wagens en jongere mensen bestempeld werden als een “Johny”. Hier worden dat “Hoons” genoemd. Grappig.

Ze wezen ons eveneens een goed Italiaans restaurant aan, toen we dit vroegen, net rechtover onze bar. Zij besloten “home” te gaan for dinner en wij de straat over te steken. Bij het eten (pasta voor Totof en vis met Thaïse rijst voor mij : trouwens overheerlijk gekruid met gember) dronken we een McLaren wijntje. Lekker dat dat was. En dan wandelden we weer voldaan naar onze camper om de oogjes te sluiten.

’s Ochtends weer voreg uit bed en naar verschillende dorpjes langsheen de kust rijden, was het plan. Eerst naar Cap Jersey, waar we overmorgen de ferry naar Kangoeroe Island nemen. Zo hebben we al een idee. Het idee was zeer simpel in te vullen : een niemandsdorp dat duidelijk leegloopt; Nog geen 200m2 groot, schat ik. Delamere : nog kleiner, ne scheet groot. Normanville voor een koffie : mooi klein seniorendorp met veel aandacht voor de vele soldaten die hun leven hebben gelaten voor WOII. Yankalilla : ongeveer eenzelfde dorp als Normanville, minder gezellig, kleiner. Willunga : doorgevlogen zonder dat we het beseften, zo klein was het J. En dan eindelijk Mc Laren Valle : direct naar de informatiesite : hop brochuurken meegepikt met het adres van Woodstock. Mo ho, eerst boken in ons maag duwen zenne, kwestie van een fondke te leggen.

Woodstock : inderdaad een kleine lieve wijngaard, straatoud, met achter den toog een jonge praatgrage kerel die dewereld wil verzetten op de planetenkaart J Hij is 1/3 Italiaan, 1/3 Auistraliër en 1/3 Joegoslaaf. Man man man, wat kon hij praten, wil naar Europa, Italië, want zijn familie woont daar, is ni zo intelligent zegt hij, kent zijn talen niet, heeft al veel geld verdiend maar ten koste van zijn relatie, gezien hij tot 60 uren per week heeft geklopt.... blablablablabla, en terwijl wij (later alleen ik, want diene van ons is bob) ons alle rode wijnen van Woodstock heeft laten proeven... De Brit van Victor Harbor had gelijk : zeer fijne wijnen, zeer fijn.

Bij het weggaan heb ik de jonge kerel van 24 jaar als raad gegeven eerst nog wat ervaring op te doen en de taal van het land waar hij naartoe gaat te leren . We sloten af met “nice talking to you” en “good luck, mate”.

Vandaaruit vertrokken we naar AdelaÎde, alwaar we incheckten in de volgend Caravan Park “Rockwood”. Alles afgedropt, den bus op richting city.

Adelaïde : de festivalstad, druk, rumourig, geen stijl, veel te veel kerken tussen smakeloze buildings en een mengelmoes van mensen... De eerste indruk was niet ok. We hebben vele straten afgelopen, heel wat kantoren, heel wat winkels en dan een resto-bar straat, met nog steeds hetzelfde lawaai en dezelfde drukte. We besloten onze avond met Thaïs en een mooie “moon-view” over Adelaïde.

En dan kwam de kat op de koord : waar moeten we weer diene bus pakken richting onze camping ? Het is de 171, dat weten we... maar ondertussen was het al donker, dus alles leek anders...

Stap-voor-stap en kramp-voor-kramp. Yes een bushalte waar hij “blijkbaar” naar ons gevoel zou moeten stoppen en ja, daar is hem, oei bijna voorbij. Loop-loop-loop – ook dan nog.

En dan relax achteraan de bus in de airco.

Opvallend ding : iedereen die de bus verlaat, zegt dank u aan de chauffeur. Wat een mooie blijk respect voor elkaar. I like it.

Ik heb de route trachten te volgen op de kaart en geef plots teken aan de Rutten om te bellen. Hij vindt dat het nog niet nodig is, want hij heeft “de lichten” nog niet gezien (ik vroeg me af over welke lichten hij het had).  Dan zag hij lichten en besloot dat het hier was. Doh ! Niet dus.

Even de chauffeur geconsulteerd en wat bleek : de Rutten had beter naar zijn vrouwken geluisterd en vroeger gebeld, want we waren al 5 haltes te ver.

Dus we hebben een keer-ne-keer-weer bustrip extra en gratis mogen doen (dank u meneer de buschauffeur die zelfs geen dienst meer had en ons toch nog mee opgepikt heeft).

We zijn goed en wel in onze camper geraakt voor ne goeie dodo.

Vanochtend hebben we dan na ons ontbijtje alles netjes opgeruimd, zijn we nog even naar Glenelg gereden : een zeer aangenaam en rustig dorp net buiten Adelaïde getrokken voor een wandeling op de dijk en op de pier en een smakelijke koffie. Ook hier maken de mensen veel lawaai : ze praten gewoon heel luid. Ik begrijp de senioren die meer en meer Adelaïde ontvluchten, echt waar.

Ingecheckt in ons hotel RendezVous : een suite met bad in kamerzicht op 13^de verdieping, een zwembad en jaccuzzi. Wat een luxe nade campertocht. Wordt geapprecieerd.

Camper uitgeladen, kamer volgeladen, camper binnengebracht bij Apollo, waar ze ons lieten weten dat het zelden is dat ze de camper zo proper terug ontvangen (pluim voor de Ruttens) J

Via de bus terug in ons hotel, waar ik nu eerst de blog aanvul, zodat jullie weer wat lectuur en pictuur hebben... en dan plons in zwembad en jac, wees maar zeker !

Morgen gaan we Kangoeroe Island onveilig maken voor 2 dagen met wagen. We kijken er al naar uit en hopen jullie ook ?

Tot later. Dikke beis !

09-03-2012 om 07:59 geschreven door Mowgly  

02-03-2012 om 12:17 geschreven door Mowgly  

02-03-2012 om 12:04 geschreven door Mowgly  

02-03-2012 om 11:51 geschreven door Mowgly  

Ons avontuur in Australië begon met een warm ontvangst met welkomstballon en Australische champagne aangeboden door onze liefdevolle vrienden Laraatje en Koentje.

In feite is het komisch om te kunnen genieten van je avontuur samen met 2 vrienden die dan ook nog op amper 500 meter van ons hotel een appartement hebben gehuurd.

Het is dan ook nog eens super dat wij reeds heel wat voorinformatie en tips mochten ontvangen van hen. Op deze manier weten we reeds wat de moeite waard is te bezoeken en wat niet.

Na een nachtje slaap inhalen, want de vlucht was nu toch verdomd lang en zeer slapeloos…, hebben we deel 1 van Sydney verkend.

The Opera House, prachtig en echt verrassend vast te stellen dat dit gebouw is opgetrokken in “tegeltjes”. Onze Koen kreeg kippevel bij het eerste beeld van The Opera House.

The Harbour Bridge ziet er eveneens prachtig en adembenemend uit, zodanig adembenemend dat we er dorst van kregen.

Dus, terwijl ons Lara Caroline, die rondcruised als crew op een cruiseschip, gedag is gaan zeggen, hebben wij ons op een terras gehangen met zicht op The Opera House en The Harbour Bridge.

Elk 3 volle pinten in ons jacket geslagen, dik verbrand, ‘t begint hier al goed zenne 

Honger, wat is dat ? Ha ja een mens moet ook nog af en toe ietsken gaan eten.

Grote ontdekking op een scheet van ons hotel: The Ryan’s : toffe hippe bar met snelle hap en drank (een fles rosé genoemd “Kiss” - zonder te willen referen naar da purple talentje uit Minneapolis…) en op de koop toe met volle Funk Muziek op het binnenpleintje (James Brown!!). Yes we feel good in Sydney.

Op dag 2 zijn we opnieuw gestart een lekker gezellig ontbijt genuttigd met zijn 4tjes genuttigd in het appartementje van Koen en Lara.

Lara was voor de 2^de maal trouwens, overbeten door één of andere “bed-bug”. Het besluit lag snel vast om dit onverwijld te melden aan de receptie. Wat we dan ook gedaan hebben. De reactie was verrassend : het receptiemeisje vond het “this is very bad and I’m going to talk to the manager”. Deurtje dicht, tetteren met baas en plop, Aziatische baas komt tevoorschijn met grote glimlach. We mochten ons verhaal nog eens doen en hij ging de “pest control”-firma nog eens bellen zodat zij – als dé specialisten – hun oordeel konden vellen en nog eens de kamer konden behandelen.

Inmiddels trokken wij richting The Royal Botanical Garden. Op onze weg ontdekten we dan een puur Belgische bar met alleen maar Belgische bieren. Direct sloten we de deal om vanavond hier zeker enen te komen drinken.

Het bezoek aan de Garden was prachtig, van eucalyptusboom, over kaketoes, een uil die we nooit gezien hebben en een hoop omlaaghangende vleerhonden, en ja, nog een straffe stoere dikke spin (zie onze fotokunstwerkjes); Mooi, rustgevend en zeer aangename wandeling.

Van de garden moesten we zeker om 13u00 in de Sydney Tower zijn. Allen daarheen, op plan met straatgids Linda. In eerste instantie kregen we een 4D film te verwerken met een hoop giechelende en luidruchtige Ausie-tieners. Wij kunnen getuigen dat de tieners van hier net dezelfde bekkentrekkers zijn als de tieners van bij ons. Wat ik persoonlijk heel goed vind, is dat alle schoolgaande kinderen hier allen hetzelfde uniform en zelfs dezelfde schooltassen (té ‘coole’ rugzaken) dragen. Deze tieners hadden een heel tof modern kostuum, want het is soms wel anders (zeer klassiek en lelijke pakken).

Na de eerst “tienersessie” hebben we gevraagd nog eens van de 4D effecten te mogen genieten en dit maal vooraan. 1 zin “What a feeling”. Echt knap hoor.

Nadien trokken we naar teh 360° view. Heel grappig zenne, als ze zeggen “have a nice view” en je komt uit de lift gestapt en ziet geen kl...

De mooie herinnering die we hier wel aan overgehouden hebben, naast de 4D impressie, is een mooi fotoalbum van ons viertjes.

Van de Tower trokken we dan, op dat moment, door de gietende regen. Potverdekke, ook in Sydney kan het weer fucking belgisch zijn. Met honger in de maag en dankzij ons Lara per toeval kijkend naar rechts, schoten we een Chinees binnen. Voor 10 Dollar full option. Lekkere meevaller waar enkel en alleen aziaten aanwezig waren. Als enige “europeanen” voelde wat vreemd, maar toch ook leuk aan.

Gietende regen toen we buitenkwamen, dus besluit : we duiken de monorail in.

Het was niet zo’n aangenaam gevoel als we dachten : niks speciaals, het effect van een metro... nothing morel...

Gezien de waterige toestanden trokken we dan naar Paddy’s markt met onze monorail. Man man man, één en al chinees boetieksken in een supergrote aula. Na 2 rayons gedaan te hebben, hebben mijnen schat en mezelf ons terug getrokken op een alcoholvrij terras, van waarop we de ene na de andere aziaat in welke vorm en onder welke hairdress of clothing voorbij zagen glijden... Funny !

Vanuit de Paddy Market trokken we richting dat Belgisch Beer Café.

2 x 500ml wittekes, 1 krieksken en 1 duvel. Lekker dat dat was. De sfeer : met zakenmensen bomvol immens groot café, een soort “afterwork café”. De kok, jaja, een Belg achter het kookfornuis. Toffe vijftiger die “foert” heeft gezegd aan ons Belgenland om zijn droom in Sydney waar te maken. Hij had een instrumentenzaak in Namur, nadien ook in Brussel, heeft een vechtscheiding meegemaakt en mag nu koken in Sydney. Alleen dook het dromentorentje in elkaar toen hij ons vertelde dat het café failliet was. Binnen 6 maanden zouden ze weten of de overnemer het café zou blijven behouden zoals het is, of het volledig sluit.

Na enige tijd konden wij met zijn allen heel goed begrijpen wat de reden van het faillissement wel kon zijn : zeer onwetend en “lomp” personeel, dat alles vrij en ongecontroleerd mocht doen en laten voor en achter de toog. Pinten schenken was niet echt hun beste talent...

De menukaart biedt nochthans alle soorten Belgische drink en eetspecialiteiten, waarvan we niet konden genieten, want ALLE tafels waren volgeboekt. Dat zulk een goudmijn dan failliet is, is een dikke zonde.

We kwamen even tot rust in ons respectievelijke hotelkamer en appartementje en trokken dan met onzen Koen richting Oxford Street. (Lara was uitgeteld) Thé place to be for the homoworld. We mochten samen met ons “Schots” Koentje genieten van de volledige openheid en gezelligheid binnen homowereld.

We hebben Richard ontmoet : de meest vrouwelijke homo uit de Berenbar. Die del liet ons niet los. Zelfs toen we naar de 2^de bar trokken stond Richard plots bij ons. Hij was ons gewoon, onopvallend gevolgd. En ja, Koen had “touch”. The Surinaamse Whitney Houston !

Het is duidelijk dat niet alleen vele vrouwen op Koentje vallen, maar ook nog eens de meest vrouwelijke mannen. Bij onze laatste bar kwam er (weeral een vrouwelijk) type tot bij Koen om zijn kilt te bewonderen en vroeg of hij Schots was. Het antwoord was natuurlijk : no, we are belgians... en toen vroag hij : do you wanna know where I’m from ? Wij in koor : No... Zijn antwoord : I’m the Lock Ness Monster. Tja... moet er nog zand zijn ?

Alleszins ’t was een fantastisch en zeer amusante avond was het. Op voorhand hadden we reeds besloten met een taxi naar “huis” te gaan. Tetteren, lachen en Koen die af en toe eens vroeg aan mij de route in ’t oog te houden om na te gaan of hij wel de kortste weg naar ons hotel nam... En toen overkwam ons iets onverwachts : de Indische taxichauffeur begreep Nederlands !!! Jaja, zijn moeder sprak Nederlands en hij had een paar woordjes geleerd en onthouden : gotverdoeme, vervelend... Ik vroeg hem of hij ook “kust mijn kloten” kende... Ja toen schoten we met zijn allen in een hevige lachbui. Het moet je toch maar overkomen, in Sydney – andere kant van de wereld – een Indische taxichauffeur die ons Nederlands begreep en sprak. Ni te doen, ni te doen. 1 uur ’s morgens was dan de tijd om ons bedje in te kruipen. Weer moe en voldaan. Super ervaring voor ons beiden.

By the way, inmiddels weten we dat ons Lara niet gebeten werd door “bugs”, maar eerder een allergie heeft. We denken aan het wasproduct waarmee de lakens worden gecleaned. Hopelijk werken de pilletjes Lara en sta je daar niet de hele dag door te krabben op de meest onmogelijke plekjes  en steek je ons ook nog aan met een krabfobie... De mensen moeten nogal naar ons gekeken hebben zenne.

Gisteren hebben we een mooie wandeling gemaakt en onder the Bridge door geshuffeld. Paar knappe plaatjes genomen en dan even gecheckt naar ferries. Den enen wou dit, den andere wou dat en lap, daarvan kregen we weer eens dorst : apéro time ! Neerploppen op een voor ons inmiddels zeer “bekend” terras.

Totof, Lara en mezelf besloten de ferry naar Manly Beach te nemen, terwijl Koentje in de ferry richting Taronga Zoo trok.

Manly Beach is een zeer rustgevend dorpje aan een mooi okergeel strand. Surfers in het sop en vele kleurrijke papegaaien in de palmbomen. De wandeling met voetjes in strand en zee heeft onze wandelspieren helemaal ontspannen. Alleen spatte de zee nogal hoog op als we niet geconcentreerd wandelde, maar eerder onze ogen uitkeken naar “schoon volk” met als resultaat dat onze shorts de zee hebben ontmoet. En weer kregen we er dorst van. Dus besloten we een toevallig terrasken van een gezellig looking barken onveilig te maken. Toeval of niet (weeral) maar bij elke cocktail kreeg je er eentje gratis erbij. Cocktailen dan maar. Als jullie naar de foto’s van de cocktails kijken zie je dat klein glaasje.

Wel dat was mijn cocktaileken, maar straf dat dat was, straf ! Lara had de roos-rode cocktail, genoemd Island Honey (aarbeiencocktail met rum, heel natuurlijk en lekker). Totof heeft een Mojito in zijn keel geslagen en de dees dat klein ding genoemd El Ritual (rum, koffie, limoen, vodka). Daarbij nog een lekker hapje en we waren er weer klaar voor. Back to Sydney via de ferry.

Afspraak met Koen op ons welbekend terras met happy hour om daar van Koen zijn avontuur te delen met dat van ons. Koen heeft dus een nieuw “gadget”-horloge (schotse kilt look) en ze loopt al af en toe eens achter (Koen niet, die horloge). Blijkbaar was hij nog wat rustig aan het keuvelen in de Zoo-buurt, denkend dat hij nog tijd had vooraleer de ferry back to Sydney te nemen, toen plots bleek dat de ferry vetrekkensklaar en los van de kade stond. In volle paniek heeft Koen daar dan staan roepen, beggen (please, please take me with you – knipoog naar ons klein lief Princeken) als een klein kind en heeft een boom van een vent hem letterlijk en figuurlijk op de boot gesleurd. Vanaf dan heeft Koen zich rustig en braaf in het ultiemste hoekje van de ferryboot weggestopt.  We hadden dat willen zien, we hadden dat willen zien...

Bon, inmiddels zaten we al aan happy horu cocktail nummer “dak-het-ni-meer-weet” en het begon te gieten, te gieten. Lekker knus onder onze parasol vermaakten we ons enbegon de rest van Sydney rond te draaien. We hebben de eer gehad mogen kennis te maken met een Russisch Canadees meisje, van wie we dan ook nog lekkere dikke frieten kregen, want ze kreeg ze niet meer op en met 2 ervaren Sydney-dames, die naar het concert van Olivia Newton John kwamen zien ter nagedachtenis van een vriend die ze verloren hadden. Ze vierden in feite zijn heengaan. Mooi toch ?

Toen het donker werd en happy hour al lang voorbij was trouwens zijn we ons gaan verfrissen (’t was nodig, geloof me) en hebben we een lekkere steak gegeten in ons hotel. Als je bleu besteld, krijg je hier een saignant tot zelfs medium... Ni echt steakkenners in de keuken dus. We lieten aan de look-a-like van Join toch wel blijken dat die medium (diene van ons Lara) steak echt niet kon (op een zeer vriendelijke toon hoor) en hop ons Lara kreeg een gratis glas witte wijn. Wij weer blij en gelukkig.

Van daaruit zijn we dan als afsluiter naar het appartement van Koen en Lara getrokken : om de wijn “op” te drinken. Ik weet niet of ons dat gelukt is of niet, maar wat ik wel weet , is dat we die avond een heel emotioneel gesprek met elkaar hebben gehad... En dan kwam het afscheid. Dikke knuffel en kus aan Koen en Lara die nog enige dagen in Sydney blijven om “Mardi Gras” mee te pikken en dan doorgaan : Koen naar Fucking Belgium en Lara naar de Goudkust.

Ondertussen zitten we nu in de luchthaven van Sydney, na een dolle rit in een shuttlebusje dat bestuurd werd door een doorgedrilde driftkikker van een chauffeur... man man man, zo’n klein nerveus ventje hebben we nog nooit gezien en meegemaakt. De check in hebben we zelf moeten doen op een volgens Christophe “ik-haat-zo’n-toestel”. Dan bleken ons valiezen “oversized”. Dat begrepen we niet, want ze waren niet oversized toen we in het land kwamen. Zijn die dan gegroeid of zo ? Is ons niet opgevallen... Maar het is ons gelukt. En nu zitten we chill met lekker warme koffie te wachten op onze boarding.

Foto's volgen... Geduld ...

Tot straks in Melbourne...

02-03-2012 om 03:46 geschreven door Mowgly  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

25-02-2012 om 09:16 geschreven door