Tijdens de Franse Revolutie was er een leuze die luidde: gelijkheid, broederschap en vrijheid. Hoewel de Franse Revolutie was geslaagd, is deze leuze vandaag de dag nog altijd niet in de praktijk toegepast.

Maar is er vandaag in onze wereld wel gelijkheid? Uiteraard niet! Zo zijn er nog steeds arme mensen en rijke landen: je kan dus vaststellen dat er nog een verschil is tussen volkeren onderling, maar in de 21^ste eeuw zou er toch geen verschil meer mogen zijn tussen de seksen? Jammer genoeg moeten we vaststellen dat er nog steeds een verschil is tussen de man en de vrouw. In Europa heeft de vrouw op zich wel goed, al is ook hier nog ruimte voor verbeteringen:  denken we maar aan het loonsverschil dat er nog steeds is tussen de mannen en de vrouwen. Verder is de gelijkheid der seksen is ook niet terug te vinden in de politiek:  het is statistisch bewezen dat er meer mannen zijn dan vrouwen in de verschillende parlementen.

Maar heeft elke vrouw het zo goed als de Europese vrouw? Hetgeen wat ik wil kan concluderen is dat dit zeker niet zo is. Om het met een voorbeeld te staven ga ik even terug verwijzen naar het boek “mijn status is positief” waarvan een ronduit aangrijpend verslag te lezen was tijdens het afstandsleren van week 6. Deze vrouwen zijn niet altijd procentueel vaak meer het slachtoffer van hiv/aids maar ook van andere barbaarse praktijken zoals verkrachting en vrouwenbesnijdenis. Dat dit de vrouw zowel emotioneel en fysiek kapot maakt, daar staat men te weinig bij stil als je ziet hoe weinig dit krijgt in onze wereld.

Maar niet alleen van dit zijn deze praktijken de grootste slachtoffers: zij zijn ook de mensen die het meest lijden onder armoede en onder oorlogen. De vrouw is vaak het onschuldige slachtoffer van het oorlogsgeweld door de mannen. Hoewel er de universele rechten van de mens zijn worden deze niet altijd nageleefd bij vrouwen: uiteraard moet hier dringend verandering inkomen.

Om me in dit onderwerp te verdiepen ga ik het boek “Zwartboek: de positie van de vrouw lezen” zodat ik nog een veel beter en genuanceerder beeld ga krijgen over de positie van de vrouw in de wereld.

29-11-2009 om 21:55 geschreven door Kris_Stokmans  

Voorwoord

Het boek begint met een indringende getuigenis van Annemie Struyf. Zij vertelt ons wat meer over haar geadopteerde dochter Hope. Annemie heeft ongeveer een jaar gezwegen over de adoptie van haar dochter omdat ze de procedure niet in het gedrang wou brengen. Nog steeds is deze lange procedure niet afgerond maar ze wilt haar kind niet langer verbergen.

Ze wilt de waarheid aan Hope vertellen met behulp van haar boek. Dit is dan ook een boek dat geschreven is voor haar.

Deel 1: Afrika

Inleiding

Wanneer we aan aids denken, denken we om evidente redenen meteen aan Afrika. Niet onterecht, omdat Afrika het continent is waar aids het meest aanwezig is. Vaak zijn de mensen hier onwetend en maken ze geen gebruik van een condoom tijdens de seks. Misschien is deze mening een beetje te subjectief: door middel van getuigenissen ga ik kijken hoe de mensen in Afrika met aids leven en hoe ze er tegen aan kijken.

Het verhaal in Afrika

Het verhaal begint wanneer Lieve Blancquaert en Annemie Struyf samen naar Nairobi vertrekken. Dit is de hoofdstad van Kenia. Hier is heel veel menselijke ellende aanwezig: armoede, criminaliteit en aids. Wanneer beide dames aankomen op de luchthaven staat Achieng hun op te wachten

Het verhaal van Achieng Renish

Achieng is sinds 1996 seropositief en is onlangs met aidsremmers gestart. Verder zijn haar man en haar twee zussen ook aan aids gestorven. Zij leeft in een sloppenwijk en hier komen we ook in aanraking met de baby Hope. Hope was niet het kindje van Achieng maar van een vader die niet voor het kindje wou zorgen. Wanneer ze het kindje meebracht dachten de mensen dat ze een kindje in huis nam omdat ze zelf aan het sterven was. Mede daarom noemde ze haar Hope. Ze heeft Hope ook laten testen op hiv: haar uitslag was echter gelukkig negatief. Achieng weet echter dat ze binnenkort zal sterven en hoopt dat Hope veilig terecht zal komen wanneer zij sterft.

Haar man is gestorven aan aids. Hij heeft nooit de moed gehad om er tegen te vechten. Ze hebben niet met elkaar gepraat over hoe ze aan de ziekte waren geraakt. Dit zou hun relatie hebben kapot gemaakt. Haar man wou de ziekte verbergen, maar zij wou erover praten omdat zwijgen gewoonweg niet helpt. De laatste jaren zet ze haar dan ook in voor aidsbestrijding. Ze geeft informatiesessies over hiv – preventie en deelde haar persoonlijke ervaringen mee onder het motto “positief leven met aids”. Ondanks haar inzet krijgt ze vaak negatieve reacties omdat ze seropositief is.

Hierna komen we in contact met Rose Kilonzo. Ook zij heeft aids. Ze durft aan niemand te vertellen dat ze aids heeft. De mensen denken namelijk dat je een prostituee bent als je status positief is. Zij is van de mening dat de man de vrouw sowieso gebruikt. Ze is in veel haar hoop verloren, de enige hoop die ze nog bezit is God. Haar vriendin Florence heeft ook aids. Samen met Rose vindt ze steun door te bidden tot God. Ook zij is van mening dat de man te dominant is in de Afrikaanse cultuur.

We gaan dan nu ook op zoek naar de Afrikaanse mannen. Hoe kijken zij tegen aids? Zijn ze ook besmet en hoe gaan ze er mee om? Dat gaan we nu eens bekijken.

De jongens van de sloppenwijken

Achieng neemt Lieve en Annemie mee naar de sloppenwijken van Nairobi. Hier ontmoeten ze enkele zware jongens die al enkele misdaden hebben begaan. Onlangs  hebben deze jongens zich laten testen of ze seropositief waren en het resultaat was bevreemdend: niemand was positief! Het resultaat was echter niet correct en uiteindelijk werden ze allemaal nog eens getest: en ja, ze waren allemaal positief.

Wanneer je de verhalen over hiv hoort, hoor je wel dat de mannen pas laat beseffen dat hun riskant gedrag ook zeer grote gevolgen kan hebben. Hetgeen wat opvalt is dat geen enkele van de mannen effectief durft zeggen of ze effectief seropositief zijn. Ze hebben bang om effectief  te horen dat ze seropositief zijn. Verder hebben ook alle jongens een enorme slechte jeugd gehad, waardoor ze vaak in de criminaliteit zijn beland. Is dat een excuus? Nee. Is dat een verzachtende omstandigheid? Ongetwijfeld. In de familie is er ook vaak sprake van aids, net omdat ze weten hoe verschrikkelijk het is, zijn ze waarschijnlijk bang om te weten of zij het ook effectief hebben.

One – night stand

 Maar nog steeds gaan we uit van het stereotype dat iemand die seropositief is altijd een zwarte huidskleur heeft, om dit stereotype te ontkennen gaan we op bezoek bij Sarah. Tijdens een one – night stand heeft zij het virus opgelopen. Wanneer ze het hoorde stortte heel haar wereld in. Toen een vriend van haar belde die aids had besloot ze ook om met hem te gaan praten. Hierdoor kon ze haar ziekte op een beter manier plaatsen.

Ze besloot ook contact te zoeken met de man die haar had besmet: hier hoorde ze het nieuws dat hij zelfs wist dat hij seropositief was! Uiteraard was ze razend, maar anderzijds besefte ze ook wel dat er een gedeelde verantwoordelijkheid was. Sarah besloot ook om mensen te proberen te helpen die seropositief waren, mede ook omdat dit haarzelf ook kon helpen. Vele mensen hebben een negatieve kijk over het seropositief zijn en geven het slachtoffer  altijd de schuld terwijl dit in de praktijk zeker niet altijd zo is. Het is vaak ook moeilijk om je leven terug op een normale manier te beleven wanneer je seropositief bent omdat de mensen “bang” zijn om met je om te gaan. Uiteindelijk wou ze ook haar droom om een kindje te krijgen verwezenlijken. Ze besloot daarom om een spermadonor te zoeken en vond deze ook. Op 1 december, op Wereldaidsdag, verloor ze haar kindje. Dat was uiteraard een ramp. Ook een tweede zwangerschap mislukte jammer genoeg.

Verder beseft ze wel dat  ze gelukkig heeft dat ze een Europese is.  De laatste jaren zijn er in Europa uitstekende medicijnen beschikbaar om het virus af te blokken.

Genoeg is genoeg

Achieng werd op non – actief gezet door de Anglicaanse kerk. Maar ondanks dat ze op non – actief is gezet krijgt ze nog een toelage en een flatje, hierdoor wilt de Anglicaanse Kerk ervoor zorgen dat haar verhaal niet naar buiten komt. Na het gesprek komen Achieng, Annemie en Lieve Mbaika tegen. Mbaika is een seropositieve prostituee. Wanneer ze terug naar het hotel vertrekken en de twee Afrikaanse dames naar hun kamer wil nemen, zegt de manager dat dit niet mag. Dit is toch wel een schoolvoorbeeld dat in Afrika nog steeds niet iedereen gelijk behandeld wordt.

Ook Mbaika is een vrouw die een slechte jeugd heeft gehad. Op haar twaalfde werd ze al gedwongen om in de prostitutie te gaan werken. Als prostituee  krijg je geen respect van de mannen. Daarom verzamelden ze hun in de in de Cosewach. Dit was een organisatie waarbij de prostituees elkaar financieel probeerden te helpen. Vaak worden de prostituees ook mishandeld en de politie doet gewoon mee. Een condoom is ook heel duur (20 cent) omdat je per klant slechts 1 euro verdient.

Het gaat soms zelfs zo ver dat de prostituees zelfs vernederd worden. Ze proberen dan in groep om hem te straffen door  hem te bestelen of wanneer hij het echt te bont heeft gemaakt door hem de ziekte ook te geven. Het volgende hoofdstuk gaat over vijf prostituees en wat zij allemaal al  hebben doorgemaakt.

Vijf prostituees

De eerste prostituee die beide dames spreken is Deborah. Omdat ze haar kinderen niet meer te eten kon geven, besloot ze in de prostitutie te gaan werken.  Wanneer men uiteindelijk in de prostitutie gaat werken, schelden de mannen je uit en mishandelen ze je ook vaak. Het is dan ook geen wonder dat ze mannen haat.

Het zal je dan ook niet verbazen dat haar status positief is. Sommige mannen  gaan dan weg, anderen trekken zich daar niets van aan omdat ze toch niet tegen aids vechten. Momenteel zit Deborah er bijna compleet door, zowel fysiek en mentaal. Ze mag zelfs haar kleren niet meer aan een wasdraad hangen, mag geen gebruik maken van gemeenschappelijke toiletten en moet haar behelpen met een verroest conservenblikje. Ook haar dochters maken hetzelfde lot mee. Het is dus eigenlijk geen wonder dat ze alle hoop verloren heeft.

De tweede prostituee is Lucy, ook zij werd de prostitutie in gedwongen. Hier wordt ze ook vaak bestolen: sommige mannen pakken haar geld gewoonweg terug af. De mannen willen ook zelden een condoom aandoen. Uiteraard haat zij mannen ook, maar ze heeft haar nog nooit op hiv laten testen. Door haar overtuigingskracht heeft ze het echter zelden zonder condoom gedaan, maar toch is ze bang dat ze het virus zou kunnen hebben.

De derde prostituee is Benta.  Zowel zij en haar dochter Lin zijn besmet hiv. De mannen denken dat ze van hiv kunnen afgeraken door een klein meisje te verkrachten. Net daarom beschermt ze haar dochter heel goed. Een vierde prostitué die ook positief is, is Penninah. Net zoals haar dochter omdat haar dochter werd verkracht toen ze even alleen thuis was. Ook zij is besmet geraakt door het feit dat de mannen geen condoom wouden gebruiken.

Haat in de ogen

Hierna vertrekken de dames met Achieng naar Kibera. Hier ontmoeten zij Sabine, die na de dood van haar man moest trouwen met zijn schoonbroer. Dit weigerde ze echter, gelukkig maar, want anders was zij waarschijnlijk ook positief geweest omdat hij het ook was. In deze sloppenwijk is maar liefst tachtig procent van de populatie met hiv besmet.

De meeste vrouwen worden hier door hun man besmet. Wanneer  de vrouw doodgaat, wordt ze onmiddellijk vervangen door een nieuwe. Zonder enig probleem kunnen de mannen hier tien of twaalf echtgenotes hebben en hen één voor één besmetten. De meeste vrouwen haten dan ook hun man. Om het met een voorbeeld te stellen vertelt zij iets meer over Joseph en Rose. Joseph is zevenveertig jaar en heeft twee echtgenotes. Toen hij zich voor het eerst liet testen, weigerde hij dit te vertellen. Pas na zijn tweede test zei hij het tegen zijn echtgenotes. Ook hij gebruikt zelden een condoom waardoor zijn vrouwen ook besmet zijn. Je kan gewoonweg zien dat zijn vrouwen hem ook haten, maar een man is te dominant in Afrika.

Niet elke Afrikaanse vrouw is een prostituee. Halima is een 38 – jarige kippenverkoopster. Maar ook zij is positief door haar overleden man. Als vrouw moet je ervoor zorgen dat je niet te snel aan hiv sterft want dan denken de mensen dat jij het hebt gegeven.

Het project van Achieng

In Nairobi stelt ze haar opvangproject voor om ervoor te zorgen dat jonge criminelen een betere begeleiding krijgen. Rechnet is de naam van het jaar en het wilt zeggen “Renish Hope for Change Network”. Het is een opvoedingsproject voor criminelen tussen veertien en vijfentwintig jaar oud. Ze hebben fouten gemaakt en dat wilt ze zeker niet minimaliseren. Daarom heeft ze een meisje uitgenodigd die door jongens als hun verkracht en mishandeld werden. Ze is 20 jaar oud en haar eerste seksuele ervaring was een groepsverkrachting waardoor ze zwanger werd. Om het kind te onderhouden moest ze wel in de prostitutie gaan.

Ze heeft haar nog steeds niet laten testen op hiv omdat ze er doodsbang voor is. In het zaaltje is het dan ook doodstil. Men gaat verder door één van de criminelen voor te stellen. Zijn naam is Abdi en hij heeft vaak deelgenomen aan verkrachtings- en moordpartijen. Hij wijt zijn misdaden aan het feit dat diefstal de enige manier is om te overleven in Mathare. Hij heeft ook heel wat seksuele risico’s genomen maar heeft zich nog niet laten testen op aids. Tegenwoordig probeert hij zich te beheersen en niet meer te verkrachten.

Wanneer Abdi wordt geconfronteerd dat hij het leven van een meisje zoals Winie heeft verkracht, neemt hij dit nogal laconiek op. Hij verontschuldigd zich wel voor zijn daden, maar je kan afleiden dat het niet echt gemeend was. Abdi leek zich nauwelijks te realiseren wat hij effectief verkeerd heeft gedaan. De enige reden waarom hij niet meer verkracht is omwille van het hiv – risico.

Candlelight dinner

Achieng heeft terug een vreemde koorts. Men begint dan ook te speculeren wat er zal gebeuren wanneer Achieng er niet meer is. Lieve vraagt dan aan Achieng wat ze zou doen wanneer iemand Hope zou willen adopteren indien deze personen uit België zouden komen.  Achieng zegt vastbesloten dat ze het voorstel zou aanvaarden. Ze smsen hun mannen en de vrouwen moeten zelf beslissen. De mannen zeggen hun dat ze achter hun beslissing zullen staan.

In het dorp Kabondo komen de twee vrouwen ook in contact met de moeder van Achieng. Ze zegt niet of ze aids heeft, maar waarschijnlijk wel wanneer je weet dat haar echtgenoot aan aids was gestorven.

In dit dorpje besluiten ze ook om Hope te adopteren omdat de situatie van Achieng aan het achteruit gaan is. De volgende schooldag gaat Achieng proberen om de schoolkinderen te overtuigen om zich te laten testen tegen aids. Als ze dit doen kan er nu al ingegrepen worden en zullen ze medicijnen krijgen.

De volgende dag rijdt ze naar het huis waar zij en haar overleden man leefden. Zij mag hier echter niet binnen omdat de schoonfamilie er toch vanuit gaat dat Achieng bijna dood is. Ze willen niet liever dat ze zo snel mogelijk dood is.

Een ander probleem in de Afrikaanse cultuur is de wife inheritance. Dit gaat uit van het feit dat wanneer de man sterft, de schoonbroer de vrouw erft. Deze man behandeld je dan ook vaak slecht. Wanneer een vader sterft, moeten ook zijn dochters ritueel “gezuiverd” worden. Dat zorgt ervoor dat het aids – virus nog meer verspreid wordt.  Wanneer een weduwe dit niet wilt tijdens haar leven, doet men dit zelfs na haar dood! Verder is er ook vrouwenbesnijdenis aanwezig in Kenia, maar wat zelfs nog schokkender is dat men in sommige Keniaanse stammen als ritueel de baby opeet.

Ze zegt ook dat Europeanen altijd denken in termen van virussen en medicijnen maar in Kenia speelt bijgeloof ook een grote rol. Veel Afrikaanse mensen zijn echter ook heel gesloten over seks. Een condoom is een taboe in Afrika, hoe kan men dan beschermd zijn tegen hiv en aids?

Gouden zaken

De volgende vertrekt men naar Oyugi om Herin te bezoeken. Haar man is in 1999 aan aids gestorven zonder dat zij wist dat hij aids had. Na zijn dood heeft de schoonfamilie haar alles afgenomen. Kort nadien stierf ook haar eerste dochter aan aids. Wat haar ontzettend pijn doet is ook het feit dat verschillende kinderen van haar seropositief zijn.

In dit dorp komen we ook Judith tegen. Zij is ook positief net als haar man. Haar man wilt er echter niet over spreken. Op dit moment is ze zwanger en ze hoopt dan ook dat het kindje er snel zal zijn. Omdat ze weet hoe hard het leven is als vrouw hoopt ze haar kindje een jongen zal zijn. Haar vriendin Rose is er nog erger aan toe: zij zit momenteel in een vergevorderd aidsstadium. Ze schrijft echter haar ziekte niet toe aan hiv maar aan het feit dat ze behekst zou zijn. Hieruit kan je nog eens afleiden hoe bijgelovig deze mensen zijn.

Hierna komen we nog maar eens in aanraking met de keiharde realiteit. Lilian (14 jaar), Susan (10 jaar), Rose (3 jaar) en Josephine (7 jaar), Victor (6 jaar) en Mary (10 jaar) hebben allemaal gemeen dat ze positief zijn. Ondanks hun jeugdige leeftijd zijn zij dus ook al besmet! Hierna vertrekken Achieng en beide dames naar een begrafenis van een vriendin die overleden is aan hiv. Amper 41 jaar is ze geworden. Haar ziekte volgens de dokter: een longontsteking.

Op de begrafenis vraagt ze ook wie zich heeft laten testen. Er gaan slechts enkele handen effectief de lucht in. Dat is weer iets dat echt zoveel zegt: men durft gewoon de ziekte niet te erkennen en hoe kan je iets oplossen wanneer je het probleem  niet erkent?

Twee stukken

Wanneer ze bij de grootmoeder van Achieng logeren, komen ze ook in contact met Rebecca. Zij komt uit Mathare, een plaats waar het ontzettend gevaarlijk is. Als meisje moet je constant op je hoede hier zijn., maar ook thuis is er geen rust. Als de moeder haar lichaam verkoopt, doet ze dat in één kamer. Haar kinderen zien haar bezig en vinden dat de normaalste zaak van de wereld. Zo gaat een man om met een vrouw denken de jongens en de meisjes denken dat een vrouw zo geld moet verdienen.

Zij heeft echter respect voor het werk dat Achieng doet, maar zelf durft ze de stap niet zetten om haar te laten testen  omdat ze wel eens seropositief zou kunnen zijn. Indien dit zo is, dan zou ze instorten. Terwijl Lieve en Annemie met Rebecca hadden gepraat, was Achieng met Hope naar het hospitaal gegaan. Op 4 oktober vertrekken Annemie en Lieve uit Nairobi. Ze hebben de afspraak gemaakt dat Achieng over zes weken naar België komt en Hope meebrengt. Ondertussen lichtten beide dames zich in over de adoptiemogelijkheden.

In ieder geval, we hebben nu al over aids in Europa gesproken, maar hoe zit het in Europa? Dat gaan we nu eens bekijken.

In Europa

Wanneer ze terug zijn in Europa contacteert Annemie een betrouwbare adoptiedienst. De man noemt haar plan echter een wilde adoptie en daar is hij absoluut geen voorstander van. Ze legt de man echter uit dat ze gewoon Hope wilt adopteren omdat Achieng het haar had gevraagd. Hoewel het gesprek haar wel frustreerde beseft wel dat de man gelijk had door emotionele, impulsieve mensen af te remmen en hun op de consequenties van hun daden te wijzen. Maar zij weet heel goed wat ze aan het doen is.

Ze houdt via e-mail nog steeds contact met Achieng en bediscussiëren de mogelijkheid tot adoptie met elkaar.  Ondertussen gaan beide dames op zoek naar nieuwe getuigenissen. Vandaag was er een ontmoeting met Julia, een vrouw die ook positief is. Zij zit met de gedachte om zelfmoord te plegen en was al bezig met haar afscheidsbrief te schrijven. Hierin staat dat zij gewoon besmet is geweest omdat ze gewoon naar liefde zocht. Julia wilt nog leven, maar niet meer al te lang. Haar afscheidsbrief is een emotionele getuigenis waaruit je kan afleiden dat ze het echt zwaar heeft.

Ondertussen geraakt Annemie meer en meer overtuigd om Hope te adopteren. Ze krijgt ook een uitnodiging van de adoptiedienst voor een vormingsbijeenkomst voor geïnteresseerde kandidaat – adoptiegezinnen. De dag nadien beslist Annemie echter dat zij Hope wel wilt proberen te adopteren. Achieng reageert hier nog steeds positief is omdat ze wilt dat Hope een goede toekomst voor haar heeft.

Met Achieng gaat het stilaan terug de goede kant op. Dankzij de aidsremmers gaat het de laatste weken al terug beter met haar en ze is ingeschreven voor een cursus Human Resources Management. Verder had een belangrijke instelling (Development Through Media) een congres georganiseerd waarbij verkrachting het thema was. Door uit te leggen dat wanneer je de mensen die de fouten maken terug kan heropvoeden, gaan de meisjes en vrouwen ook terug veiliger zijn. Hierop kreeg ze ontzettend veel positieve reacties.

Beide dames werken verder aan de getuigenissen. Hier stoten ze op een meisje, Murielle, die positief werd bevonden door één keer onveilige seks te hebben. Het was eerst een harde slag, ma na twee jaren besloot ze om haar leven terug in eigen handen te pakken. Sinds één jaar neemt ze ook aidsremmers, maar ze beseft dat het de wetenschap is die haar momenteel in leven houdt. Toch hoopt ze dat er meer is na het leven.

Achieng is stilaan afscheid nemen van Hope. De dagen tikken voorbij en uiteraard heeft ze het moeilijk om haar kindje los  te laten. Wat haar echter gelukkig maakt is dat Hope nu een mooie toekomst voor haar heeft. Ondertussen krijgt Annemie ook nog berichten van de adoptiedienst om eventueel een kindje over te nemen, maar Annemie heeft haar zinnen al op Hope gezet.

Stationscafé

Er worden ook nog altijd getuigenissen gemaakt. Een aangrijpende getuigenis is die van Tristan en Hanne. Tristan is besmet geraakt via een bloedtransfusie toen hij drie jaar oud was. Vanaf de middelbare school begon hij minder weerstand te krijgen. Toen hij in het ziekenhuis belandde, weigerden er ook verpleegsters om permanent bij hem in de kamer te blijven. Zij waren zo bang om ook zelf besmet te worden. Sinds dat incident krijgt hij voornamelijk nog thuisverzorging.

Hoe zwaar het ook was, hij liet de moed niet zakken. Hij wou met dit virus leren omgaan. De laatste twee jaren is zijn gezondheid veel beter geworden door nieuwe aidsremmers. Ook zijn vriendin Hanne heeft hem niet laten zitten omdat hij seropositief was. Tristan is ontzettend bang om Hanne te besmetten en daarom vervangen ze altijd het condoom wanneer er ook maar enige twijfels zijn. Verder is de ziekte ook financieel niet gemakkelijk te dragen omdat men an sich heel weinig terugkrijgt van de ziekenkas.

Feel Free

Op 9 november vraagt Achieng om haar te bellen. Een vriend uit Gent heeft haar voorgesteld om Hope financieel te laten adopteren. Achieng wilt echter dat Annemie haar in België laat opgroeien omdat zij zelf bang is om te sterven. Ondertussen krijgt Annemie ook telefoontjes van bepaalde “vrienden”. Zij willen dat ze Achieng niet onder druk zet (doet ze ook niet), dat ze Hope als een Afrikaans kind moet grootbrengen (Waarom?), enz..

Op 12 november heeft ondertussen de adoptiedienst  te horen gekregen dat Annemie druk op Achieng zou hebben gezet. Dat klopt niet, maar de twijfel is nu wel gezaaid. Annemie vraagt of ze de brieven mag doorsturen en Achieng antwoordt hier positief op.

Ronde van Vlaanderen

Op 17 november is Hope aangekomen met Achieng en het ziet er naar uit dat ze bij de familie van Annemie zal blijven. Er wordt ook besloten om  Hope op hiv te testen maar dit is een hele dure procedure, daarom volgt er eerst een gewoon onderzoek. Het lijkt erop dat ze last heeft van schurft en de dokter legt haar uit hoe dit behandeld kan worden.

Ondertussen komt ook Wereldaidsdag dichterbij. De krant begint hier stilletjes aan ook meer aandacht aan te schenken en in de krant kunnen we het volgende lezen:

·         39, 4 miljoen mensen besmet met het aidsvirus

·         Het aantal vrouwen onder mensen met aids stijgt

·         Het virus heeft de voorbije twee jaren het meest terrein gewonnen in Oost- en Centraal – Azië en in Oost – Europa

·         Het Caribische gebied Dominicaanse Republiek is ook zwaar getroffen door aids

Wat later krijgt Annemie goed nieuws. Hope is niet seropositief. Ondertussen vertelt Achieng haar verhaal overal in België. Uiteindelijk krijgt Achieng ook te horen dat Hope niet positief is en er valt ook een hele grote last van haar schouders. Op 30 november vindt er een beslissend gesprek plaats tussen Achieng, Luc, de adoptiebegeleider en haarzelf. Achieng weet echter de adoptiebegeleider te overtuigen dat dit haar eigen keuze is.

Op 1 december is nog steeds niet alles in orde.  Ondertussen is het Wereldaidsdag geworden en het krijgt aandacht in de verschillende kranten. Hier volgt een artikel uit de krant:

Op 8 december gaat de adoptieprocedure officieel van start. Deze zal enkele maanden duren en zal hard en lang zijn. Jammer genoeg zijn de reacties niet altijd even positief: vele mensen vragen af hoe het komt dat zij al zo snel het kindje heeft. Ze trekt hier echter weinig van aan.

Op 10 december krijgt Achieng slecht nieuws. Twee van haar vroegere criminelen die ze wou heroppvoeden  hebben terug een gewelddadige overval gepleegd. Paul werd door de politie gevat en neergeschoten, terwijl Kusch nog maar eens is ontsnapt. Ze hadden nochtans beloofd om zich vanaf nu te gedragen. Medelijden met hen heeft ze niet meer.

Op 15 november heeft Annemie nogmaals een interview met iemand die seropositief is. Zijn naam is Patrick en hij is homo. Velen mensen besteden niet meer veel aandacht aan hiv omdat er toch pillen voor zijn. Solidariteit tussen het rijke Westen en de rest van de wereld is evenmin niet meer te vinden.

In 1987 was in Vlaanderen de eerste aidscampagne. Ironisch genoeg was hij toen al besmet. Hij wist niet door wie hij is besmet geworden. Omdat hij weet hoe het is, begeleid hij zelf seropositieve mensen. Hij raadt iedereen aan om hier open over te zijn tegenover je vroegere partners.

Maar ondertussen is ook nog de procedure bezig voor de adoptie van Hope. Het duurt lang en je wordt effectief overal naar toe gestuurd. Gelukkig krijgt Annemie ook hulp, vandaag is ook haar man vertrokken naar Brussel om het vertrek van Achieng voor te bereiden.  Uiteindelijk is Achieng op 23 december vertrokken naar Kenia. Het blijkt dat Achieng gelukkig is dat ze effectief aan de bevolking iets meer heeft kunnen vertellen over aids.

Het blijkt dat door de medicatie in België het hiv-virus niet meer terug te vinden is in het bloed van Achieng. Lang duurt het geluk echter niet want de grootmoeder van Achieng ligt momenteel in het ziekenhuis. De dokters kunnen haar niet helpen omdat het Kerstmis. Nog maar eens een schrijnend voorbeeld van hoe slecht de situatie in Kenia is.

Naast het opvoeden van Hope is Annemie nog steeds bezig met het interviewen van mensen. Zo ontmoette ze hier Wouter die haar er attent opmaakt dat er een verschil is tussen hiv en aids. Mensen die hiv hebben zijn vaak dan ook niet ziek, wie aids heeft is dat wel. Hij heeft het opgelopen tijdens de seks met een Afrikaanse man.

Men zegt wel eens dat hij het dan zelf gezocht heeft, maar hij heeft er uiteraard nooit zelf achter gevraagd. Ook de reacties die Annemie heeft gekregen om het kindje te adopteren zijn allesbehalve vriendelijk. Een paar voorbeelden hiervan:

-Een zwartje adopteren? Zo los je het probleem in Afrika toch niet op?

-zo een kind laat je toch beter in het eigen milieu?

-Waarom adopteer je geen seropositief kind? Dat heeft toch meer nood aan een nieuwe kans?

Ook uit Afrika komt geen goed nieuws. Ze is ontslagen door de Anglican Church of Kenia, dus ze is haar inkomen en flatje ook kwijt. Ze slaagt er echter in om te overleven. Ook Hope gaat nu mee naar de school wanneer Annemie een sessie geeft over Afrika en Europa, over aids en de dure medicijnen in Afrika. Ze gaat uiteindelijk nog één interview doen met Anna.

Zij is 48 jaar oud en ondertussen al twintig jaar seropositief. Door met seks te experimenteren werd ze seropositief. Haar droom om toch een kindje te krijgen leek voorgoed voorbij maar op 35 – jarige leeftijd bleek ze toch zwanger te zijn. Ze werd echter verplicht om abortus te plegen omdat men in 1992 niet wist of een besmetting van moeder op kind ook kon voorkomen.

Hoewel een kindje krijgen uitgesloten is, is ze nu toch gelukkig. Er is een nieuwe man in haar leven, een man die naar haar luisterde en dat maakt haar gelukkig.

Met dit interview eindigt het boek. We kunnen wel nog het levensmotto van Annemie (doe wel en zie niet om) lezen maar op vijf maart 2005 – de dag van Hopes adoptiefeest- beslist ze om het boek te beëindigen. Maandenlang heeft ze gezwegen over Hope maar dit wilt niet meer langer doen. Zij heeft recht op haar eigen verhaal en dat heeft ze nu ook.

Conclusie van het boek

Het boek is geschreven in de vorm van een dagboek. Dit maakt het soms wat moeilijker om het  samen te vatten omdat de getuigenissen er soms tussen gezet worden. De inhoud van het boek  is echter indrukwekkend. Op een objectieve manier wordt er verwezen naar hiv/aids maar ook naar de vrouwenrechten die niet overal gerespecteerd worden, de omslachtige adoptieprocedure en discriminatie. Het menselijk verhaal grijpt je echt aan en dit boek is dan ook een aanrader voor iedereen mede door het gebruik van foto’s waardoor je de mensen die het virus hebben echt kan zien.

Actualiteit

Op 1 december is het terug Wereldaidsdag. Om de mensen hieraan te herinneren draagt men dan een rood lintje.  Er zijn op dit moment meer dan 33 miljoen mensen die aids hebben.

22-11-2009 om 23:42 geschreven door Kris_Stokmans  

Ondanks dat we in het jaar 2009 leven, zijn er nog steeds heel veel problemen in onze wereld: denken we maar aan oorlogen, discriminatie, armoede en racisme. Kortom gewoon verschillen tussen mensen die op een negatieve extreem worden uitvergroot. Maar er zijn ook niet alleen problemen tussen de mensen onderling, er zijn ook mensen die in de problemen komen door een ziekte. Vele ziekten kunnen opgelost worden, maar niet allemaal. Eén van de ziekten die men op dit moment nog niet heeft kunnen oplossen is het Acquired Immuno-Deficiency Syndrome, iets wat beter bekend als Aids.

Over Aids bestaan er heel veel misverstanden. Lang heeft men gedacht dat aids een typische homoziekte was omdat 98 % van de besmette mensen (in 1980) effectief mannen waren. Het was zelfs zover gekomen dat men de ziekte ging verwijzen naar het homo zijn. Men noemde het Gay-Related Immuno Deficiency.

Maar hoe komt men eigenlijk aan Aids? Oorspronkelijk is het aidsvirus een apenziekte. Dit virus is echter bij de mensen terechtgekomen door een toegenomen contact tussen mensen en apen. Men ging vroeger apen jagen, kapte het Afrikaanse regenwoud en uiteraard ging men Afrika koloniseren. HIV is een virus en heeft dus gastheren nodig. Het aidsvirus stapte zo over naar de mens en evolueerde zo verder.

Aids was in de eerste decennia na de ontdekking een ziekte die vaak dodelijk was. HIB is een virus wat kan overgedragen door bloedcontact. Een voorbeeld hiervan is een onveilig seksueel contact of doordat besmet bloed in het lichaam komt.

HIV wordt overgedragen wanneer een slijmvlies of de bloedsomloop in aanraking komt met een hiv-besmette lichaamsvloeistof zoals bloed, sperma, vaginale afscheiding, voorvocht en moedermelk.

Het verschil tussen HIV en aids is dat je met HIV nog effectief verder kan leven. Toch kan HIV verder evolueren tot aids. Dit is dodelijk, want hier is nog geen geneesmiddel voor. Bij de Wereldgezondheidsorganisatie wordt aids als een belangrijk probleem beschouwd, waardoor UNAIDS werd opgericht. In ieder geval in het boek “mijn status is positief” gaan we op zoek naar de vraag hoe mensen leven die Aids hebben. Hoe ziet hun leven eruit?

21-11-2009 om 12:55 geschreven door Kris_Stokmans  

Het boek straftijd geschreven door Lieve Blancquaert is ongetwijfeld een aanrader voor mensen die een genuanceerd beeld willen over het leven binnen de gevangenis. In dit boek vind je niet alleen getuigenissen van de gevangenen zelf, maar ook van de mensen die betrokken zijn met de gevangene zoals de familie en het personeel. Ik moet eerlijk bekennen dat er zelfs één verhaal was  dat me echt ontroerd heeft.  Verder heb ik ook heel wat vooroordelen over het gevangenisleven opzij kunnen zetten. Voor het lezen van dit boek was ik van de mening toegedaan dat misdadigers echt in de gevangenis thuishoorden. Nu besef ik dat slechts een beperkt percentage van de gevangenen echte criminelen zijn. Er zitten zoveel mensen in de gevangenis die op één moment de controle  hebben verloren en die hierdoor een deel van hun leven verliezen.  Ikzelf ben echt een voorstander geworden van een herstelgerichte straf.

Naast het verhaal dat men brengt, is het boek ook geïllustreerd met foto’s. Dit vind ik echt een groot pluspunt omdat je nu echt kunt binnenkijken binnen de gevangenissen en je ziet echt de gevangenen. Het zijn doodnormale mensen, net als u en ik. Hier volgt dan ook een bespreking van de interviews met de betrokken personen!

Deel 1: de gedetineerden

Gesprek met Christos

In de gevangenis heeft iedereen een gevecht met de tijd. De gevangenen hebben massa’s tijd en doen alles om de tijd sneller te laten lopen. Christos is ook zo iemand: hij wou voornamelijk meewerken aan het boek om de tijd te doden. Op dit moment gaat het echter niet goed met Christos, hij is bang om te  breken en verstopt zich daarom ook achter zijn grapjes die hij maakt. Wanneer de auteur hem ontmoet, is hij pas 22 jaar oud. Hij zit voor de zesde keer in de gevangenis. Dit komt door zijn verslaving aan drugs. Hij probeert er echter mee te stoppen. Je kan hem echter niet echt een crimineel noemen, misschien kan je hem eerder plaatsen onder de mensen die het moeilijk hebben met deze hedendaagse maatschappij en hun toevlucht zoeken tot drugs.

In het verleden heeft hij het echter nooit  gemakkelijk gehad. Op jonge leeftijd verloor hij zijn vader en dit heeft nooit kunnen verwerken. Onmiddellijk na zijn dood zocht Christos dan ook al een toevlucht naar de drugs. Drugs losten zijn problemen niet op, maar hij keerde altijd terug naar de drugs. Hierdoor  kwam hij ook altijd terug  in de gevangenis terecht.

Over het leven binnen de gevangenis zegt hij het volgende; ,, het is moordend om hier te zitten, tijdens de eerste dagen kon ik zelfs niet slapen”.  Het moeilijke eraan is dat ik nooit bezoek krijg van familie of vrienden. Verder laten de mensen je ook in de steek: zijn vriendin dumpte hem toen hij in de gevangenis terechtkwam. Op dit moment heeft hij nog één droom: een toekomst opbouwen buiten de gevangenis. Niet alleen in zijn geest draagt hij sporen mee van zijn verleden, maar ook op zijn lichaam. Op zijn lichaam staat een tatoeage met de naam van zijn vader op en het woord respect. Vroeger gaf en kreeg hij te weinig respect, dat wilt hij nu echter veranderen.

Gesprek met David

David is een grote, sterke kerel die naar nestwarmte verlangt. Zijn houvast is momenteel zijn plakboek. Hierin staan zijn verleden en dromen in vermeld. Hij droomt er dan ook van om iemand te zijn. Iemand die vrij is en kan gaan en staan waar hij wilt. Momenteel zit hij voor de vierde keer in de gevangenis.

Hoewel hij vrij wilt zijn, is hij ook bang voor de vrijheid. Hierdoor krijg je ook al meteen een beeld van de problemen die er zijn binnen de gevangenis. Er is te weinig begeleiding wanneer je de gevangenis verlaat. Hierdoor hervallen vele mensen. Op dit moment volgt hij vrijwillig het programma begeleid wonen. Hier geeft een begeleider begeleiding op psychosociaal vlak (relaties, opvoeding, kinderen) net zoals begeleiding bij de dagelijkse activiteiten (organisatie van het huishouden, het budget, de administratie, en de werksituatie). Naast begeleid wonen, heb je ook beschermd wonen wat je kan volgen wanneer de bescherming binnen begeleid wonen te beperkt is. Hier is er nog een striktere opvolging.

Wat vele mensen vergeten is dat de maatschappij ook veranderd wanneer iemand in de gevangenis zit. Sommige mensen kennen de Euro niet, en je ouders worden uiteraard ook ouder. David kan gelukkig wel terugvallen op zijn familie, en later wilt hij ook voor hen zorgen. Ook hij heeft geen gemakkelijke jeugd gehad: zijn vader heeft zich opgehangen en met zijn stiefpa kon hij niet mee overweg. Over zijn vader heeft hij weinig informatie, alleen dat hij ook regelmatig aan de drank zat. Binnen de gevangenis werkt ook David aan zijn tekortkomingen, zo probeert hij minder jaloers te worden. Verder is hij ook eerlijker geworden tegenover zichzelf en de anderen.

Net zoals de meeste gevangenen droomt hij van een toekomst en wilt hij zeggen dat het hem spijt. Hij wilt zorgen dat andere mensen niet de fouten maakt die hij heeft gemaakt. Ik denk wel dat hij hier een geschikt persoon voor is. In de gevangenis leer je de andere “criminelen” ook als mens kennen en je merkt dat ze vaak niet zo bruut zijn zoals men wilt doen uitschijnen in de media. Toen hij hier voor het eerst in 1994 kwam er was geen sprake van psychologen of sociale begeleiders. Verder kon je ook enkel bezoek krijgen wanneer je langer dan drie maanden in de gevangenis zat.

Sinds 2000 is de situatie echter beter geworden. Ongestoord bezoek is toegelaten voor wie niet in verlof kan gaan en een relatie heeft. Met verlof bedoelt dat men voor enkele uren buiten de gevangenis mag wonen. Verder is kinderbezoek ook mogelijk worden en er zijn ook meer vrouwelijke cipiers. 

Hier volgt een voorbeeld van een dagje gevangenis te Hoogstraten

Gesprek met Stephane

Stephane probeert te overleven in een wereld die hem diep kwetste. Het enige waarvan hij droomt is een betere toekomst, want tijdens zijn jonge jaren heeft hij het nooit gemakkelijk gehad. Zo had zijn vader een alcoholprobleem en kreeg Stephane ook regelmatig een pak voor de broek. Het werd zo erg dat een sociaal assistent moest tussenkomen omdat dit een duidelijk voorbeeld van kinderverwaarlozing was.  In het internaat werd er goed voor hem gezorgd. Sinds hij hieruit is, is hij zijn veilig gevoel kwijt. Hij is op zoek naar een veilig nest.

De enige personen die hij echt mist is zijn moeder en uiteraard ook zijn zes kindjes die hij heeft. Wanneer hij uit de gevangenis komt, wilt hij een goede vader zijn. De relaties mislukten altijd omdat hij in de gevangenis zat. Het is namelijk niet evident om een relatie te hebben met iemand die niet vrij is. Verder is hij ook boos op zichzelf omdat hij in de gevangenis zit, terwijl hij op dit moment bij zijn kinderen had kunnen zitten. Dat doet hem pijn. Net zoals het feit dat de kinderen hem niet mogen bezoeken van de mama’s.

Hij vindt het jammer dat hij is opgesloten, want hier leert hij niet veel. Op zich verdoet hij hier gewoon zijn tijd. Op dit moment zit hij voor de vijfde keer in de gevangenis. Nu is het echter wel de ergste keer omdat zijn vorige straffen ook in rekening werden gebracht. De reden waarom  hij in de gevangenis zit zijn slagen en verwondingen. Toch kan ik begrip opbrengen waarom hij het deed. Toen hij jong was, had hij een ongeluk gehad waardoor hij kaal zou blijven en zichtbare littekens opliep voor de rest van zijn leven aan zijn hoofd. Toen iemand zijn pet aftrok en die littekens voor iedereen zichtbaar werden, werd hij razend met alle gevolgen vandien. Het enige “positieve” aan de gevangenis is dat je je echte vrienden leert kennen. Jammer genoeg zijn er ook andere manieren om dit te ontdekken. Hij mist het om vrij te zijn en hoopt dat hij snel uit deze hel weg is.

Gesprek met Chris

Chris is een man van 33 jaar en zit al liefst 12 jaar in de cel. Dat is ongeveer 1/3^de van zijn leven.  Het grootste probleem voor hem is dat hij geen vrijheid heeft. Net als vele andere gevangenen verliest hij alle hoop. 

Hij is een voorbeeld dat het niet altijd mensen met een slechte jeugd zijn die in de gevangenis geraken. Hij heeft  een goede opvoeding gekregen, maar hij kreeg te weinig ruimte voor zichzelf. Verder had hij ook heel weinig contact met de andere kinderen.

Chris is ook iemand die heel realistisch is. Hij zit liever in een Westerse gevangenis, dan een Afrikaanse. Toch ergert hij zich aan de vieze geur die er in de gevangenis hangt. Zo is hij één van de weinige gevangen die niet rookt waardoor hij zich moet aanpassen. Zijn droom is, net zoals alle gevangen, terug proeven van de vrijheid.  Bijna niemand komt hem opzoeken maar hij vindt dat normaal. Omdat hij in de gevangenis zit, kan hij nooit een tegenbezoekje doen. Dat doet hem pijn. Verder pleit hij ook van een realistischer beeld in de media over de politie en de gevangenis. Dit beeld dat men krijgt is totaal niet realistisch.

Gesprek met Nino

Nino heeft veranderende gevoelens. Dit zorgt ervoor dat hij op dit moment gewoon nog niet klaar is voor de maatschappij. In de toekomst wilt hij opnieuw gaan werken en wilt hij gaan trouwen met de vrouw van zijn leven. Hoewel het een huwelijk was dat geregeld werd door de familie, wat eigen is aan de Marokkaanse maatschappij, ziet hij ze echt graag. Nino werd veroordeeld omdat hij voortvluchtig was maar hij ging zichzelf uiteindelijk toch aangeven. Op zijn 18^de geraakt hij bevriend met foute vrienden en begon hij aan de drugs te zitten. Nu heeft hij echter zijn lesje geleerd. Tot slot wilt hij ook nog vertellend at in de gevangenis niet alleen criminelen zitten, sommige mensen hebben zich gewoon laten meeslepen.

Gesprek met Antoon

Enkele weken geleden werd Antoon vader. Op het moment dat zijn vriendin naar hem wou komen brak haar water. Hij kon de geboorte niet meemaken omdat hij niet mag buiten mag zonder politiebegeleiding. Dit komt omdat hij nog niet definitief veroordeeld is. Hij heeft zes kinderen, en die hebben zijn leven sterk veranderd. Waar hij zich ook schuldig over voelt, naast het feit dat hij er niet kan zijn voor de kinderen is het feit dat hij de geboortes van de andere kindjes niet heeft kunnen meemaken.

In zijn jeugd was alles op presteren gericht en zoveel mogelijk goed doen. Verliefd worden was iets dat zeker niet mocht. Toen hij uiteindelijk van thuis vertrok moest hij zich aanpassen en dit lukte niet zo goed.

Er zijn momenten dat hij dood wil in de gevangenis. Hoewel hij nog steun krijgt van zijn vriendin, heeft hij het moeilijk. Verder willen de ouders ook niet dat iemand weet dat hun zoon in de gevangenis zit. Er was totaal geen openheid binnen het gezin en dit is nu nog niet het geval. Dit is een waarde die hij in zijn gezin wel wilt bijbrengen.

Antoon is een voorbeeld dat iedereen van de maatschappij hier zit. Je wordt hierdoor wel sterker en harder, maar de tijd die je verliest komt nooit meer terug. Daarom zegt hij ook dat hij spaarzaam zal worden met woorden en tijd, want geen van beide krijgen een herkansing.

Gesprek met Steven

Steven ziet er uit als een doodnormaal iemand. Maar toch heeft hij een moord begaan en  is hij bang van de buitenwereld en van zichzelf. In de gevangenis heb je verschillende gevoelens, maar stilaan wen je aan alles.

Waar je nooit aan went is dat je al je vrijheid kwijt bent. Er gaat geen minuut voorbij waarbij je niet denkt aan je vrijlating. Daarom weigert hij ook om zijn cel mooi in te richten: dat zou ervoor zorgen dat anderen denken dat je hier graag bent. Elke dag in de gevangenis is een hel en op een gegeven moment ontplof je gewoon. Hierdoor is het ook niet verwonderlijk dat er regelmatig zelfmoorden zijn in de gevangenis.

Wanneer je in de gevangenis geraakt, is dit vaak door omstandigheden die gebeurd zijn in het verleden. Dit is bij Steven door de scheiding van zijn ouders gekomen. Hierdoor kon hij bij niemand meer terecht want niemand gaf hem nog aandacht. Op een gegeven moment doe je iets wat je eigen leven en dat van anderen kapot maakt. Je maakt de fout om iemand te vermoorden door al die frustraties. Mentaal maken ze je achter kapot in de gevangenis.

Hij is wel blij dat de wet – Dupont er is gekomen. Hierdoor hebben de gevangenen een statuut en rechtszekerheid. Je stem telt in theorie dus wel. Verder stoort hij zich wel aan het gebrek aan privacy en het feit dat hij hier moet zitten maakt hem onzeker. Hij is dan ook bang van zichzelf.

Als hij vroeger begeleiding had gehad, dan had hij zeker geen moord op zijn geweten. Na zijn moord wou hij ook zelfmoord plegen, maar zijn moeder verhinderde dat.

Gesprek met Christophe

Christophe zit momenteel al  vier maanden in de gevangenis. Wanneer zijn vrienden en hemzelf waren gingen ze naar een verlaten school en stak iemand per ongeluk de school in brand. Verder was hij op dat moment ook onder invloed van drugs.

Op dit moment is hij van de drugs af, maar toch is hij bang om hier opnieuw te komen.  Hij verlangt er dan ook naar om naar buiten te gaan maar de tijd tikt hier tergend traag voorbij. Alle leven wordt uit hem gezogen en het is hier saai, koud en eenzaam tussen de muren.

Gesprek met Jeroen

Jeroen zat op een buitengewone school omwille van zijn gedrag. Ook werd bij hem ADHD vastgesteld. Op zich heeft hij ook geen goede jeugd gehad en hij heeft dan op dit moment ook geen contact meer met zijn ouders.

De enige persoon waarom hij nog geeft is zijn kleine broer van dertien jaar. Op die leeftijd zat Jeroen al aan de drugs en hij wilt ervoor zorgen dat zijn kleine broer niet dezelfde fouten maakt. Hij wordt gek van de gevangenis en zal blij zijn wanneer hij eruit is. Jeroen wilt zich dan ook dringend herpakken.

De conclusie

Hier volgen enkele conclusies over de gevangenis.

Stelling: De tijd die men in de gevangenis zit is verloren tijd. Men zou zich beter eens afvragen wie er beter wordt  als iemand in het de gevangenis zit

Conclusie: de tijd die men in de gevangenis is, is voor iedereen verloren tijd.

Deel 2: de familie

Gesprek met Lut

Vrouwen die met een gedetineerde trouwen, worden  vaak scheef bekeken. Toch is het verhaal van Lut een ontzettend mooi verhaal.

Op een dag kreeg ze telefoon van een moeder van een gedetineerde. Ze vroeg als zij hem niet eens wou bezoeken. Uiteindelijk ging ze op het aanbod in. Toen ze naar de gevangenis trok werd ze onmiddellijk verliefd op deze man. Net omdat hij een gedetineerde was, was het makkelijker om haar gevoelens te uiten omdat er geen schone schijn was. Samen hebben ze aan hun verliefdheid gewerkt en na twee jaar besloten ze om met elkaar te trouwen. Het huwelijk vond plaats in de cel en ze was heel gelukkig dat haar man een kostuum kon aandoen.

Het trouwen in de gevangenis was een aparte situatie: het was een kleine ceremonie waar alleen alle mensen aanwezig waren waar ze van hielden. Hoewel hij in de gevangenis zat, doofde de liefde niet. Hoewel pas na een jaar ongestoord bezoek mogelijk was, hebben ze dit toch overwonnnen. Maar liefst veertien zit hij in de gevangenis en dat is veel te lang voor de misdaad die hij heeft gedaan vind ze. Ze is dan ook ontzettend nieuwsgierig om te zien hoe haar man thuis is en wanneer ze eindelijk eens met hem kan gaan wandelen. Hoe dan ook, ze zal thuis op hem wachten.

Maar andere mensen maken het ook niet gemakkelijk voor hun relatief. De reacties wanneer je met iemand trouwt die in de gevangenis zit, zijn vaak negatief. Toch zijn er de laatste jaren inspanningen geleverd om een relatie met mensen uit de gevangenis draaglijker te maken. Zo mag men tegenwoordig drie keer per maand een ongestoord bezoek plannen.

Gesprek met Karel

Eén van zijn oudste kleinkinderen is sinds twee jaar veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf voor  doodslag. Hij vindt het terecht dat hij gestraft moet worden, maar is van de mening toegedaan dat een gevangenisstraf geen goede straf is. Hij is voor een voorstander van herstelgerichte detentie omdat dit het meest effectief is. Hierbij wilt men zeggen dat men compensatie moet zoeken voor de slachtoffers: hij vergelijkt hierbij een historische gebeurtenis met de gevangenis. Toen de Eerste Wereldoorlog gedaan was, moest Duitsland heel veel geld betalen. Hierdoor kwam de Tweede Wereldoorlog tot stand. Mensen die ook zo een zware straf krijgen, gaan vaak wraak willen en zijn hierdoor vaak gewoon nog niet klaar voor de maatschappij.

Gesprek met Cathy

Cathy is de moeder van Steven wiens getuigenis eerder op zijn blog staat te lezen. Steven had deze moord gepleegd in Engeland, maar gaf zich uiteindelijk zelf aan in België. Na het telefoongesprek viel haar wereld in elkaar.

Hoewel ze vindt dat het terecht is dat haar zoon gestraft moet worden, is justitie echt onfair. Van neutraliteit is geen sprake en ze vindt het erg dat men tijdens de rechtzaak openlijk met modder gooit naar de familie. Dat is ronduit schandalig, want de familie is ongetwijfeld ook een slachtoffer van de daden van de dader..

Gesprek met Vincent

Vincent zijn vader zit in de gevangenis. Toch blijft hij ontzettend trouw aan zijn vader. Met een geweldige metafoor zegt hij wat hij over het gerecht denkt: “op zich noemen ze het wel het ge – recht, maar eigenlijk is meer ge-scheef”. De mening van kleine kinderen wordt niet aanvaard  en de mening van leugenaars wel.

Hij vond het vreemd om papa te bezoeken in de gevangenis. Elke week bezoekt hij hem. Toch lijkt het alsof Vincent zijn leven naar de vaantjes is omdat papa weg is. Verder pesten ook de kinderen van de klas hem dat omdat zijn vader in de gevangenis zit.

Gesprek met Anna

Het gesprek met Anna is ongetwijfeld het meest ontroerende dat ik de laatste jaren heb gelezen. Sinds haar zoon Mark in de gevangenis zit, staat haar leven ook stil. Ze heeft altijd haar best gedaan om Mark een goede opvoeding te geven. Wanneer hij iemand neerstak ging het leven langs haar heen.

Ze kon niet geloven dat hij het had gedaan, hoewel Mark het al aan de politie had bekend. Veertien jaar celstraf is in ieder geval te lang. Als hij een echte crimineel zou zijn, zou hij volgens de Belgische wetten wel al thuis zijn. Anna wilt dat er een verschil wordt gemaakt tussen echte criminelen, ontvoerders, verkrachters en pedofielen. Elk geval is anders! Het enige waarvoor ze nog leeft is haar zoon Mark vrij te zien, ze hoopt dat ze er dan nog is.

Deel 3: het personeel

25-10-2009 om 00:00 geschreven door Kris_Stokmans  

Ieder mens heeft recht om te gaan en staan waar hij wilt. Wanneer je echter iemand onrecht aandoet, kan het zijn dat men je vrijheid afneemt. De ergste straf voor een mens is dan ook dat je effectief in de gevangenis terecht komt.

Uiteraard is dit een volledige andere manier van leven . Je bent niet meer afhankelijk van jezelf en je levensschema zal er volledig anders gaan uitzien. In onze gevangenissen zie je dat de mensen op een menselijke manier worden behandeld. Ze verliezen inderdaad wel een stuk van vrijheid, maar ze worden niet geslagen of vernederd. Dit is echter niet overal zo: denk maar aan Guantanamo waar er in het verleden al mensen mishandeld werden om getuigenissen af te leggen. Verder heeft iedereen ook wel de shockerende foto’s van de Irakese gevangenen gezien die werden gemarteld en vernederd door de Amerikanen. Je kan je in deze gevallen dan ook de vraag stellen of deze bewakers deze mensen wel als mensen zien of als een nummer? Verder kan je je ook de vraag stellen waarom de overheid niet ingrijpt? We moeten zelfs stellen dat in sommige gevangenissen de overheid zelfs deze soort acties ondersteunt. Om het met een voorbeeld te ondersteunen: in China worden politieke gevangen hard aangepakt. Zij moeten vaak zware arbeid verrichten onder slechte omstandigheden. Een voorbeeld van een straf voor politieke gevangenen in Tibet is heropvoeding door dwangarbeid. China weigert echter deze straf die in strijd is met de mensenrechten af te schaffen.

Om terug te gaan naar onze gebieden: wij zitten op dit moment met een tekort aan gevangenissen. Hierdoor kunnen niet alle gedetineerden geplaatst worden, wat uiteraard de geloofwaardigheid van justitie doet afnemen.  Men zoekt daarom ook een oplossing hiervoor en ik stootte dan ook op dit actueel artikel.

De situatie voor de jeugdgevangenissen is zelfs nog slechter. Regelmatig lezen we in de media dat ze kleine boefjes moeten laten gaan omdat er gewoon geen plaats is om hen te plaatsen in een gevangenis.

Maar waarom is het zo dat we een tekort hebben aan gevangenissen? Wel, meestal staan de buurtbewoners ook niet te springen om een gevangenis in hun straat te hebben. Men heeft het vooroordeel hiervan dat dit een “huis” vol criminelen is, waardoor het soms kan aanvoelen dat men zijn/haar eigen vrijheid in het gedrang kan komen.

Door het lezen van het boek straftijd geschreven door Lieve Blancquart, ga ik op zoek naar de vraag hoe het is om te leven in een gevangenis. Dit boek vertelt je aan de hand van een aantal getuigenissen hoe zij de gevangenis ervaren. Verder hoop ik ook om een antwoord te krijgen wat de buurtbewoners denken van een gevangenis in hun buurt. Mijn laatste doelstelling is ook om te verklaren waarom er net regelmatig ontsnappingspogingen zijn…

Tot zondag voor het verslag!

Kris

19-10-2009 om 22:53 geschreven door Kris_Stokmans  

Brussel is een stad die me nooit heeft aangesproken en die me  meer dan waarschijnlijk nooit zal aanspreken, maar vandaag viel het echt goed mee. Omdat het stereotype dat vrouwen niet kunnen kaartlezen, soms wel van toepassing is bij mannen viel ik maar een agent lastig om te vragen waar het museum van de Nationale Bank zich bevond. In mijn beste Frans sprak ik hem dan ook aan en het bleek zowaar dat er  ook Nederlandstalige agenten zijn in Brussel, drie maal hoera voor deze vaststelling! Uiteindelijk is hij met mij meegewandeld naar het museum, waarvoor dank!

Ik ging dan ook het museum binnen waar mijn aandacht meteen werd gewekt door de knappe receptioniste. Met een briefje van 20 € en mijn studentenpasje in de hand om hopelijk een korting te kunnen afdingen  stond ik klaar om te betalen: uiteindelijk bleek echter dat studenten gratis binnen mochten, hoera!

Net zoals de tentoonstelling “van Kyoto tot Kopenhagen” probeert dit museum ook weer kunst betrekken met het onderwerp. Hier hingen dan ook de ,,8 visions of Hope” ontworpen door Rini Hartman. Deze acht visies van hoop zijn een verwijzing naar de millenniumdoelstellingen die men wilt bereiken tegen 2015. Ondanks dat deze datum relatief dichtbij is, heeft  men heeft heel wat ambitieuze doelstellingen opgesteld. Ik vroeg me dan ook af wanneer deze werden opgericht en door wie.  willen bereiken dus ik vroeg me af wanneer deze opgericht waren en door wie. Na wat opzoekwerk vond ik een antwoord op deze vraag: deze worden opgericht bij de start van het nieuwe millennium door de Verenigde Naties. Dit zijn afspraken om met alle landen samen tegen 2015 de belangrijkste wereldproblemen aan te pakken. De doelen moeten een einde maken aan armoede, ziektes, ongelijkheid en milieuproblemen.

Doelstelling 1: De grootste armoede en honger uitbannen

Invoegen kunstwerk

Doelstelling 2: Basisonderwijs toegankelijk maken voor iedereen

Invoegen kunstwerk

Doelstelling 3: de gelijke behandeling van mannen en vrouwen bevorderen

Invoegen kunstwerk

Doelstelling 4: de kindersterfte terugdringen

Doelstelling 5: de gezondheid van moeders verbeteren

Invoegen kunstwerk

Doelstelling 6: strijd leveren tegen HIV/Aids, maleria en andere ziekten

Doelstelling 7: actief werken aan een duurzaam milieu

Doelstelling 8: werken aan een mondiaal partnerschap voor ontwikkeling

Invoegen kunstwerk

Ik heb ook eens gevraagd of we op het juiste schema zitten om deze doelstellingen te bereiken en het bleek eerst van wel maar door de huidige economische crisis zitten we niet meer op schema. Men probeert hier wel bovenop te komen, maar dit zal een werk van lange adem worden. Het is onmogelijk te voorspellen wanneer we terug op het juiste spoor zullen zitten.

De volgende zaal was gericht over de mysteries van het  geld. Geld werkt voor vele mensen inspirerend, maar  het kan soms ook een enorme negatieve  invloed hebben. Dat is doorheen de geschiedenis genoeg bewezen.  Denken we maar aan het verhaal van El Dorado: men dacht dat er een koning woonde die zich in het meer van Parima zou baden en telkens geheel bedekt met goud zijn bad beëindigen.  Iedereen was dan ook op zoek naar deze plaats. Heel wat rijke mensen wouden ook een goudader ontdekken, de situatie waarin deze mensen vaak leefden waren vaak echter mensonterend. Sommige mensen bleven soms vier (!!) maanden onder de grond waar ze hun niet wasten, hun tanden niet poetsten en zelden een proper hemd konden aantrekken. Maar ook de katholieke kerk was zeker niet heiliger dan de paus. Zij gebruikten vaak het geld van de kleine burger om hun kerk te verrijken met prachtige kunstwerken, gouden beelden, enzovoort. In ieder geval hebben betaalmiddelen doorheen de geschiedenis altijd al een grote rol gespeeld, en vandaag de dag is het er zeker niet op verminderd!

In de centrale hal vind je dan ook enorm veel informatie over de geschiedenis van het geld.  Ik wist dat geld regelmatig veranderde, maar ik wist niet dat het effectief zo vaak veranderde. Het geld heeft er niet altijd uitgezien zoals het hedendaagse  geld: hier volgt een overzicht van het geld doorheen de tijd.

Zoals al in mijn voorbeschouwing gezegd werd, is briefjesgeld echt nog niet zo heel oud, wist je dat het eerste briefje in Zweden gedrukt werd in de zestiende eeuw?  Toch heeft men niet altijd met geld betaald, in bepaalde gebieden heeft men dan ook andere (betaal)gewoontes. Zo heeft men aan de noordkust van Amerika vaak betaald in koper in het verleden, terwijl men in Zuid – Amerika in de 17^de eeuw vaak betaalde in cacao.  In Ethopie kon je tot ver in de 20^ste eeuw zelfs betalen met zout, terwijl je in China gewoon je goederen kon betalen met thee. In de gebieden rond Azië kon je dan weer betalen met Kauri’s: dit was een soort van schelp! In sommige gebieden kan je hier zelfs nu nog mee betalen. Op het eilandje Yap, in Micronesië kon je echter ook in stenen betalen. In Nieuw – Guinea daarentegen kon je zelfs in hondentanden betalen.

Vaak denkt men dat geld altijd evenveel waard is. Toch moet je in tijden van inflatie over heel wat geld beschikken om te overleven. De bekendste situatie van inflatie was ongetwijfeld in Duitsland merkbaar: door de nederlaag in de Eerste Wereldoorlog moesten de Duitsers heel wat geld aan de rest van Europa betalen. Het gevolg hiervan was dat de Duitse economie zwaar achteruitging en uiteindelijk volledig in elkaar stortte. Een brood kostte algauw 5 miljoen mark! Uiteraard had de gewone burger dit niet. Hier zie je een briefje van 5 miljoen mark:

Invoegen foto

Zoals al eerder gezegd heeft men lang gedacht dat briefjesgeld geen waarde had omdat het gewoon een stuk papier is. Met behulp van handtekeningen en zegels willen de banken garanderen dat het effectief iets waard is. Ook geld evolueert: wij allemaal hebben de periode van de Belgische Franken nog meegemaakt, maar uiteraard zag deze er ook niet altijd hetzelfde uit. Het begon in 1830 toen België eindelijk onafhankelijk werd.

Nu daarentegen bepalen we met de Euro’s. Iedereen kent deze wel, maar hier volgt nog een overzichtje.

Invoegen foto’s

Nu genoeg over het geld zelf: we gaan eens de functies bekijken van de Nationale Bank . De Nationale bank is de centrale bank van België. Sinds 1 januari 1999 is ze één van de deelnemers van het  Eurosysteem. Hiertoe behoren de Europese  Centrale Bank en de nationale banken van al de lidstaten die ook de euro gebruiken.  Hieronder vind je een afbeelding van alle landen die de euro gebruiken.

Maar  wat doet deze centrale bank eigenlijk? Wel om te beginnen zorgt zij ervoor dat de banken zoals de KBC, Fortis en Dexia voorzien worden van geld. De spaarders zetten hun geld op de rekening, dus de spaarder verwacht ook dat zij het er meteen terug af kunnen halen indien ze dit willen. Het is daarom de spaarder die eigenlijk beslist  hoeveel geld er moet worden uitgereikt aan de verschillende banken. Uiteraard zijn ook de leningen hiervan van groot belang. Verder  is het ook belangrijk dat de bank ervoor zorgt dat de munt stabiel blijft: de waarde ervan moet hetzelfde blijven! Maar waarom is dit? Hiervoor moet je de drie functies van een munt bekijken:

·         Het is een ruilmiddel, een middel waar twee partijen goederen en diensten mee kunnen uitwisselen

·         Het is een rekeneenheid waarmee je de waarde van verschillende goederen en diensten mee kunt vergelijken.

·         Het is een waardereserve die je gebruikt om te sparen om geld te lenen

Toch kan een munteenheid doorheen de tijd niet stabiel blijven. Wanneer je spreekt over inflatie (stijging van de waarde van de prijzen) of deflatie (daling van de waarde van prijzen) heeft dit gevolgen op de economische situatie van het land. Misschien vraag je dan af: hoe kan de Nationale Bank daar in godsnaam iets aan veranderen. Doorheen de geschiedenis zie je dat men hier al oplossingen zocht. Zo was John Keynes van mening dat de economie zich niet vanzelf ging herstellen. De overheid moet dan investeren in openbare werken zodat er terug meer werk komt of door de belastingen te verlagen. Verder gaat men ook de rente laag zetten, zodat de mensen minder gaan sparen en meer geld gaan uitgeven. Dit is alleen in tijden van inflatie zo. Wanneer men over deflatie spreekt, dan gaat men net de rente verhogen om het sparen aantrekkelijker te maken. Hierdoor herstelt de economie zich.

Verder heeft de Nationale Bank ook als taak om effectief de munten en biljetten uit te geven. Dit doen ze sinds 1851. Maar hoe worden deze dan in omloop gebracht? Drukt men altijd evenveel biljetten? Mijn bezoek aan het museum leert me dat dit afhankelijk is van de economische situatie van het land. Indien er veel vraag is naar biljetten bij de banken dan gaat men meer biljetten drukken, indien dit niet zo is dan doet men dit uiteraard niet. Verder keren ook de biljetten vaak terug om elektronisch gecontroleerd te worden: hierdoor worden valse biljetten opgespoord, geanalyseerd en overgemaakt aan de politie.

De Nationale Bank vindt ook dat er openheid moet zijn betreffende de economische en financiële informatie. Zij probeert dan ook deze informatie zo ruim mogelijk te verspreiden. Maar niet alleen aan ons verleent ze diensten maar ook aan de staat.

De Nationale bank houdt de inkomsten en uitgaven van de federale staat bij op de rekening van de Belgische Schatkist bij de Nationale Bank. Op deze rekening worden ook de verrichtingen geregistreerd die de Nationale Bank voor rekening van de staat doet. Ook staat zij in voor de uitgifte en de financiële dienst van de staatsleningen. Vandaar haalt de staat dus zijn geld dat men leent. Maar ook is de Nationale Bank belast met het dagelijks beheer van het Rentenfonds: dit zorgt ervoor dat de aan- of verkooporders van overheidsleningen correct worden uitgevoerd.

In ieder geval heeft de Nationale Bank meer effect op ons dan we zelf denken. Het was dan ook een leerrijke uitstap..

18-10-2009 om 00:00 geschreven door Kris_Stokmans  

Iedereen heeft wel dromen. Ik was eens benieuwd wat de dromen van mijn kotgenoten waren: de meest frequente antwoorden waren dan liefde, een goede gezondheid en geld. Als het mogelijk zou zijn wouden ze zelfs veel geld hebben. Ikzelf ben van de mening toegedaan dat geld niet per se gelukkiger maakt, maar dat het wel een nuttig hulpmiddel kan zijn om het geluk te vinden. Geld lijkt iets te zijn dat ons leven lijkt te bepalen, maar toch heeft het doorheen de geschiedenis een opmerkelijke weg afgelegd.

In de oude Griekse beschaving (323 v. Christus) sprak men voor het eerst over geld. Elke deelstaat had toen zijn eigen munt. Je kan dit vergelijken met hoe men vroeger de Belgische Frank in België had en de Gulden in Nederland. Niet elke munt had dezelfde waarde. Om het met een voorbeeld te stellen: voor één Atheense munt moest je twee Kretenzische munten geven. Toen de Griekse beschaving ten onderging, namen de Romeinen de gewoonte van het geld als betaalmiddel over. Zij maakten één munt voor het volledige Romeinse rijk. Zowel in het oude Griekenland als in Rome waren deze munten gemaakt van goud. Men sprak in deze tijd nog lang niet over briefjesgeld.

 Het briefjesgeld kwam pas in opkomst tijdens de middeleeuwen. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. Deze  briefjes werden gemaakt van papier, waardoor als er brand was, het geld volledig verloren was. Verder had men ook kritiek op het  briefjesgeld omdat dit  iets was dat de handelaars vooral gebruikten. In deze tijd zag men handel doen als duivels. Men maakte winst op goederen die al één keer verkocht werden: de katholieken vonden dit onethisch. Pas toen de mensen de machines gingen uitvinden werden papieren bankbiljetten door iedereen aanvaard. Vandaag de dag worden ze echter door iedereen met plezier aanvaard.

Men heeft niet overal dezelfde munteenheid. Tot 1999 had men in België  de Belgische Frank. Dit was alleen de munt waarmee je in België kon betalen, in andere landen ging dit niet. Wanneer je naar Nederland wou gaan moest je dan ook in Nederlandse Guldens  betalen. Uiteraard was dit niet makkelijk en de Europese Unie wou ook dat er op het gebied van de munten eenheid kwam. Hier werd dan ook de euro geboren, de munteenheid waarbij we bijna in heel Europa mee kunnen betalen.

Vandaag de dag zijn er echter heel wat problemen met de Euro. Niet iedereen heeft genoeg geld omdat er een economische crisis heerst. Mensen geraken moeilijker aan een job waardoor de werkloosheid uiteraard stijgt. Vele mensen vragen dan ook een lening aan. Je kan dit doen bij de Fortis, KBC, enzovoort. Maar iemand moet ervoor zorgen dat alles onder controle blijft: de Nationale Bank van België neemt deze taak op zich.

De Nationale Bank van België is, hoe kan het ook anders, gelegen in Brussel. De helft van deze aandelen van deze bank is in handen van de Belgische staat. Hierdoor kunnen zij altijd de controle behouden. Maar wat doen zij eigenlijk? Wanneer je dit via het internet opzoekt dan kom je bij de volgende tabel uit:

Dit zijn de taken die ze verrichten. Om me verder in deze materie te verdiepen trek ik vrijdag naar Brussel naar het Museum van de Nationale bank van België.  Hier ga ik op zoek naar een antwoord op de vraag hoe werkt geld effectief? Om toch een beetje ingelicht te zijn over deze vraag heb ik ook enkele basisbegrippen opgezocht die nauw betrokken zijn met geld.

Een verslag met foto’s zal volgen op zaterdag omdat ik vrijdag eerst nog wat van mijn geld opmaken aan een bezoek in Oceade ;-)

Tot zaterdag,

Kris

14-10-2009 om 23:43 geschreven door Kris_Stokmans  

Op zondag 11 oktober bracht ik een bezoek aan de tentoonstelling ,,dit is onze aarde: van Kyoto tot Kopenhagen”.  Als voorbereiding op deze uitstap had ik enkele cartoons gevonden op het internet die nauw betrokken waren met de milieuproblematiek. Het leek me wel een leuk idee om deze cartoons te verklaren aan de hand van de tentoonstelling. Deze zal ik dan ook als slotconclusie toelichten op het einde van dit verslag.

Onwetend als ik was over dit onderwerp, ging ik met een bang hartje naar binnen. Ik stelde me de vraag of dit niet teveel informatie voor me op één keer zou zijn? Zou ik alles begrijpen?

Deel 1: Aardtijd

Wanneer je de eerste stappen zet in deze tentoonstelling kom je meteen het volgende kunstwerk tegen:

Dit is een kunstwerk van de Duitse kunstenares Gloria Friedmann. Mijn interpretatie van dit kunstwerk is dan ook dat het haar  bedoeling is om aan ons duidelijk maken dat de tijd voor de mens alsmaar aan het inkorten is. Men heeft dit kunstwerk willen ondersteunen door middel van het geluid een tikkende tijdbom  Het ritme gaat snel en je hebt de indruk dat deze bom op elk moment kan ontploffen.  Uiteraard is dit een verwijzing naar de manier waarop we de aarde aan het vernietigen zijn door ons ondoordacht milieugedrag. Dit kunstwerk en deze kamer heeft dan ook als bedoeling om je het gevaar te laten “voelen” van onze acties.

Maar om te weten hoe en waar het precies is fout gelopen, moet je uiteraard ook het verleden begrijpen. We denken misschien dat een aarde zonder de mens een utopie is, en dat we sowieso definitief onze stempel op de aarde hebben gedrukt, maar niets is minder waar. Om het met een concreet voorbeeld te stellen: na twintig jaar zou het Panamakanaal al volledig zijn dichtgeslibd terwijl het slechts enkele jaren zou duren voordat onze steden volledig verwilderd zijn. Wij kunnen ons hier echter moeilijk iets bij voorstellen, maar om dit toch te kunnen illustreren zijn de werken van Yannick Monget en Bob Verschueren op deze tentoonstelling te bewonderen.  Onder de titel  “Demain la terre” geven deze kunstenaars je een beeld wat er kan gebeuren als er geen mensen meer aanwezig zouden zijn op de aarde.

Het verwilderde Kapitool te Washington

De glorieuze Chinese Muur zou omringd zijn door een savanne

Het romantische Venetië zou niet meer zo romantisch zijn..

Ons eigen Atomium zou bedekt zijn met sneeuw

Velen onder ons weten echter niet hoe de aarde is ontstaan.  Daarom is de tentoonstelling ook uitgerust met een indrukwekkende bibliotheek. Omdat de omgeving van deze bibliotheek ronduit schitterend is ontworpen, verdient deze echt wel een speciale vermelding.

In deze bibliotheek kom je te weten dat de aarde 4,6 miljard geleden is ontstaan. Zij blijft evolueren, dit is vandaag de dag nog zo. Men heeft ervoor gekozen om alleen de delen  waarin het ontstaan van leven wordt verteld open te stellen aan het publiek net als het verhaal van de klimaatveranderingen en van de grote catastrofen die bijna het einde van de wereld hebben betekend. Wist je trouwens dat:

·         Koude perioden heel zeldzaam zijn? Het is maar liefst drie miljoen jaren geleden dat er nog eens een periode met een koud klimaat was waardoor er ijskappen kwamen aan de polen?

·         Warme periodes. Ongeveer 100 miljoen jaar geleden was de gemiddelde temperatuur 6 graden onder de gemiddelde temperatuur die wij nu jaarlijks meemaken.  Verder waren de oceanen ook 200 meter hoger, waardoor het continent onder water liep. De verklaring hiervoor is  dat de atmosfeer 4 tot 6 keer meer CO2 bevatte dan voor het industriële tijdperk.

Zoals iedereen wel weet, leven we vandaag de dag in een  tijd die gedomineerd wordt door de industrie. Toch is dit nog maar heel recent het geval. Sinds de 18^de eeuw is de Industriële Revolutie van start gegaan in Engeland. Geleidelijk aan verspreidde deze zich over de volledige wereld. De machines namen het werk van de mensen over en de werknemer werd een product. Zij presteerden diensten, maar ze werden ook vaak uitgebuit. Denk maar aan de film Daens.  De kloof tussen rijk en arm werd alsmaar groter… net als de kloof tussen de mens en het milieu.

De mensentijd

De kloven tussen de mensen onderling zijn vandaag de dag nog zichtbaar. Op de tentoonstelling heeft men dit ook op een interactieve manier proberen te illustreren: mensen in Afrika moeten hun drinkwater gaan halen uit waterputten en dit kilometers meetillen in zware emmers. Je krijgt ook de kans om een gevulde emmer op te tillen en dat is echt immens zwaar:  hierdoor besef hoe goed je het  hebt in het Westen en hoe onrechtvaardig het in feite is dat zij zo afhankelijk zijn van één put terwijl wij gewoon de kraan moeten opendraaien om drinkbaar water te hebben.

Op een pijnlijke manier geeft men ook het verschil tussen de levensduur weer in België en in India. Wat men feitelijk voornamelijk wil weergeven in dit gedeelte van de tentoonstelling is dat we allemaal (op papier) gelijk zijn, maar dat we zeker niet kunnen spreken over gelijke kansen.

Invoegen fotoà doen wanneer ik thuis ben

Eén van de redenen waarom wij langer leven is uiteraard omdat we beter beschermd zijn tegen weer en wind. Maar de manier waarop wij dit bereiken is echt schadelijk voor het milieu en hierdoor brengen wij de komende generaties in gevaar. Al de gebouwen in het Westen zijn verantwoordelijk voor maar liefst 18 % van de uitstoot van de broeikasgassen en 25 % van het energiegebruik. Wij blijven echter maar bouwen ten koste van de landbouwgrond.

Een ander probleem zijn uiteraard de wagens. Dit hoor je ook wel in de media, maar de gevolgen van de vliegtuigreizen die we allemaal wel maken zijn nog veel groter. Indien we ons klimaat in evenwicht willen houden, is een uitstoot van 1,8 ton CO2 het maximum, wanneer we echter het vliegtuig nemen naar Bangkok produceren we maar liefst 4,2 ton CO2, alleen maar voor deze vlucht! Wat ik me dan afvroeg is hoe het kwam dat de CO2 uitstoot toch in evenwicht is, ondanks dat miljoenen mensen regelmatig een reis maken met behulp van het vliegtuig, het antwoord hierop is dat gewoon niet iedereen een reis met het vliegtuig kan betalen zodat het lijkt dat alles onder controle is, maar dat is het niet.

Hetgeen wat ook eigen is aan onze maatschappij zijn de supermarkten. We kunnen probleemloos Amerikaanse, Afrikaanse en Aziatische producten consumeren. Wat je echter niet in de supermarkt ziet, is de weg die al deze producten hebben afgelegd om in onze supermarkt te liggen. Uiteraard is door deze reisweg ook heel wat broeikasgas uitgestoten.

Wat we voornamelijk moeten concluderen is dat er dringend acties moeten komen om de uitstoot van broeikasgassen te beperken en we moeten voornamelijk minder CO2 uitstoten. Eén van de organisaties die deze visie deelt is het WWF: zij pleiten voor duurzame ontwikkeling zodat de volgende generaties ook de kans hebben om in een niet al te onvoorspelbaar klimaat te leven.

Raar-weer-tijd

In onze tijd leven we in een klimaat dat enorm onvoorspelbaar is. Verder worden we ook geconfronteerd met dieren die aan het uitsterven zijn, denk maar aan de tijger, de koningspinguïn, de flamingo, de olifant en de pandabeer. In totaal waren er zo een 19 diersoorten waarover men vertelde dat deze met uitsterven bedreigd werden. Ik ging op zoek op de vraag of het enkel deze dieren waren die in gevaar en vond deze informatie:  

Maar hoe komt het net dat deze dieren dan uitsterven en wat heeft dat precies met het milieu te maken? Om te beginnen is het belangrijk om te weten dat er een natuurlijk broeikaseffect is: deze zorgt ervoor dat de temperatuur niet onder nul daalt. Slechts een heel klein gedeelte broeikasgassen zijn door menselijke activiteit. Maar het zijn deze broeikasgassen die het klimaat op aarde dreigen te ontregelen op een onomkeerbare manier. Omdat deze broeikasgassen niet gerecycleerd kunnen worden door de oceanen, planten en de ondergrond ontregelen ze ons milieu. Bij de natuurlijke broeikasgassen is dit echter niet het geval.

De gevolgen van de opwarming van de aarde zijn vandaag de dag ook echter al te zien. De laatste vijf decennia is de temperatuur met 0,13 graden Celsius gestegen tussen 1993 en 2003 minstens 3 mm was gestegen. Wanneer we onze uitstoot niet doen verminderen  zal de gemiddelde temperatuur in 2100 minstens 1,1 graden Celsius warmer zijn dan deze van 1991 en het zeeniveau zal minstens 59 cm gestegen zijn!

We stoten dan ook zelf heel wat CO2 uit zonder dat we het beseffen. Ongeveer 14 miljoen ton per inwoner stoot de gemiddelde Belg uit. De Amerikanen doen het echter nog slechter dan ons met maar liefste 20 miljoen ton CO2 (!) per inwoner! Toch is dit 5 % beter dan in 1990, dit werd voornamelijk bereikt door de inspanningen van de energieproducenten en de industrie. De transport- en de bouwsector hebben echter hun uitstoot niet verminderd. We moeten ons beseffen dat het dringend tijd is om te reageren, het is dus actietijd! Als afsluiter van deze galerij kan je zelf nog een test doen om uit te zoeken hoe ecologisch verantwoord jij bezig bent.

Actietijd 

In december 2009 zullen bijna alle landen vertegenwoordigd zijn op de top van Kopenhagen. Je kan tijdens de  tentoonstelling ook een blikje nemen achter de schermen van de vergadering van Kopenhagen, je wandelt hier dan ook door een gang die niet verlicht is, misschien is dat wel een subtiele verwijzing naar het feit dat men nog steeds in het duister tast naar wat men effectief zal bereiken. Het is alleszins de bedoeling dat er een akkoord komt om de uitstoot van het aantal broeikasgassen nog meer te verminderen tegen 2012. Het zal voor iedereen een uitdaging zijn om deze akkoorden te respecteren.

In deze galerij is ook nog een quiz aanwezig over kernenergie. Sommige mensen zijn van mening dat dit de oplossing kan bieden, terwijl anderen hier dan weer niet mee akkoord zijn. Ik ga er niet dieper op ingaan en zeker hier niet mijn mening over ventileren, maar ik heb wel de moeite gedaan om de voordelen en nadelen hier eventjes te noteren.

Verder wilt deze galerij ook nog eens extra benadrukken  hoeveel onrecht wij de natuur soms aandoen. De Italiaanse kunstenaar  Stefano Bombardieri maakt dit op een pijnlijke manier duidelijk door middel van zijn kunstwerk ,,Des exercises de technique japonaise”. In deze XXL conservenblik hangen drie walvissen aan vleeshaken. Het is een verwijzing naar hoe we de  walvis aan het uitroeien zijn.

In ieder geval stilaan zijn we alles aan het kapot maken. Tijdens de 20^ste eeuw hadden we bijna ons volledig ras afgemaakt, zal de 21^ste eeuw de eeuw worden waar totale milieuchaos zal heersen? Hopelijk zal dit niet het geval zijn, maar we zullen dan wel dringend respectvoller met het milieu moeten omgaan. Door middel van duurzame ontwikkeling kunnen we onze kinderen en later hun kinderen ook laten genieten van een gezond milieu dat niet constant wordt gedomineerd door overstromingen, tornado’s, enz.. Het is onze morele plicht om ook aan de toekomst te denken, dat is het belangrijkste wat ik door deze tentoonstelling heb geleerd! Het is een echte aanrader voor iedereen van ons.

Verklaring Cartoons

Dit is uiteraard een verwijzing naar hoe laks sommige bedrijven omgaan met het milieu. De slachtoffers hiervan zijn de dieren, kijk maar eens naar de vissen die aan het verstikken zijn om maar een voorbeeld te geven. Het is de bedoeling dat zulke praktijken –uiteraard- worden tegengegaan, want dat is echt onaanvaardbaar voor het milieu.

Alsmaar meer en meer bomen verdwijnen omdat wij deze willen als consument. Het gevolg hiervan is dat de dieren zonder bomen zitten. Een actueel voorbeeld is de toestand in het regenwoud: jaarlijks sterven hierdoor 50 000 diersoorten per jaar!

Dit is dan weer een verwijzing naar hoe de aarde aan het opwarmen, en het ijs op Antarctica aan het smelten is. Echter als het ijs smelt, stijgt ook de zeespiegel en dat kan ook rampzalige gevolgen hebben voor ons.

Hoewel Amerika één van de grootste vervuilers is, heeft het lang niet meegedaan aan het Kyoto – akkoord. Dit was voornamelijk omdat de voormalige president George W. Bush bang was, dat dit slecht zou zijn voor de Amerikaanse economie. De huidige president  Barack Obama heeft wel al te kennen gegeven dat hij op (korte) termijn interesse heeft om dit protocol te ondertekenen.

13-10-2009 om 00:00 geschreven door Kris_Stokmans  

Vandaag is het 4 oktober 2009, er is geen vuiltje aan de lucht. We leven in een moderne beschaving met enorm veel welvaart. Gevaren lijken er niet te zijn, alvast dat denken we toch. Toch leven we vandaag de dag in een enorme gevaarlijke situatie. Onze aarde is ziek, het heeft de ziekte die men wel eens global warming durft te noemen. Hoe men dit kan genezen? Zo snel mogelijk een injectie duurzame ontwikkeling geven of onze nakomelingen zullen de aarde nooit kennen zoals wij ze hebben gekend.

Maar die injectie duurzame ontwikkeling, wat is dat eigenlijk? Duurzame ontwikkeling is ervoor zorgen dat je genoeg grondstoffen hebt om zelf te overleven, maar zonder de toekomstige generaties in gevaar te brengen. De grondstoffen die deze aarde bezit zijn namelijk niet oneindig. Mede door het overmatig gebruik van deze grondstoffen, komt ons klimaat in gevaar. Nog nooit doorheen de geschiedenis van de aarde is deze evolutie zo snel gegaan. Maar hoe komt het dat mens en natuur zo hard met elkaar botsten? Op deze vraag ga ik een antwoord zoeken tijdens mijn bezoek aan de tentoonstelling “Van Kyoto tot Kopenhagen” in Brussel. Verder wil ik ook een antwoord vinden op de vraag hoe ik kan bijdragen tot een beter milieu.

Ik vraag me dan wel af waarom men net de naam “van Kyoto tot Kopenhagen” aan deze tentoonstelling heeft gegeven. Na  wat grasduinen vond ik de verklaring voor deze naam.  In Kyoto werd het Kyoto – verdrag afgesloten, de bedoeling hiervan was dat men besefte dat men dringend de hoeveelheid broeikasgassen die geproduceerd worden moesten verminderen. Niet alleen de grote landen zoals de Verenigde Staten en Japan moeten dit doen. Ook België moet dringend minder broeikasgassen uitstoten: zo een 7, 5 % minder tegen 2012.  De cijfers die men neemt als richtcijfer zijn die van 1990.

Uiteraard moeten deze beslissingen in samenwerking met alle betrokken landen gebeuren. De volgende bijeenkomst zal dan  ook in 2009 in Kopenhagen zijn. Deze landen zijn verzameld binnen de Conference of Parties en zij nemen de beslissingen binnen het verdrag. Zij willen ervoor zorgen dat de opwarming van de aarde stopt.

Door al deze informatie begrijp ik meer en meer het opzet van deze tentoonstelling. Het is afgeleid van het parcours dat men heeft afgelegd van Kyoto tot de volgende vergadering in Kopenhagen. Deze vergadering maakt deel uit van een klimaatverdrag, maar wat is dit klimaatverdrag in feite?

Dit verdrag werd in 1992 beklonken omdat de Verenigde Naties toen pas actie wouden ondernemen tegen de opwarming van de aarde. Door de uitstoot van de broeikasgassen collectief te doen verminderen, kan er een klimaatsverandering voorkomen worden. Omdat 2009 een sleutelmoment is binnen de milieuproblematiek wilt men op de vergadering in Kopenhagen een nieuw akkoord vinden over een global deal. Willen we samen de aarde nog redden, zelf snel een realistisch akkoord moeten volgen.

In ieder geval, vrijdag bezoek ik de tentoonstelling en zal ik meer kunnen vertellen over wat duurzame ontwikkeling precies is en wat het kan betekenen voor de toekomst van onze aarde. Om af te ronden heb ik ook enkele cartoons (en een wereldkaart) onder aan de blog geplaatst, door middel van de tentoonstelling ga ik deze proberen te verklaren.

Tot binnenkort!

04-10-2009 om 15:45 geschreven door Kris_Stokmans  

Een klein woordje vooraf

De film Gandhi, geregisseerd door Richard  Attenborough is een film die op heel wat internationale erkenning kan rekenen. Op briljante wijze wist de regisseur het leven van Gandhi openbaar te maken. Deze film werd bekroond met acht Oscars, waaronder die voor beste film, beste regie, beste scenario en beste acteur.

Bespreking van de film

De film start op 30 januari 1948 te New Delhi in  India. Dit is de dag waarop Gandhi brutaal vermoord werd door een extremistische hindoe. Je vraagt je dan ook meteen af, waarom het net een hindoe is die hem vermoord  ondanks dat Gandhi ook hindoeïstisch was. Doorheen de film (en deze bespreking) krijg je een antwoord op deze vraag. Wat je wel onmiddellijk zag was dat hij een ware volksheld was. Miljoenen mensen willen hun Bapu (=vader) een laatste keer eren. Ook de commentatoren zijn emotioneel geraakt wat je merkt aan hun  woorden:  Gandhi stierf zonder geld, zonder bezittingen, zonder officiële titel of ambt. Hij was geen legerleider, wetenschapper of kunstenaar maar een man die zijn land naar de vrijheid leidde. Wanneer iedereen verward was, slaagde hij erin om het geweten van de mensheid te verwoorden.

Maar hoe slaagde hij erin om het geweten van de mensen te verwoorden? Hoe kunnen we verklaren dat hij erin slaagde om op te komen voor de rechten van alle Indiase mensen?  Hiervoor moeten we terug in de geschiedenis gaan. Door middel van een flashback keren we terug naar Zuid – Afrika 1893. Op dit moment komt Gandhi al in aanraking met racisme. Als gerespecteerde advocaat zijnde, kocht hij een kaartje om in eerste klasse te reizen. Omdat hij gekleurd is, moest hij echter naar de derde klasse verhuizen. Hij weigert dit en ze gooien hem dan ook letterlijk van de trein af. Gandhi trekt op onderzoek uit waarom dit zo is, en hij ontdekt dat het door zijn  afkomst is. Indiërs worden als minderwaardig gezien in  Zuid - Afrika.  Uit onvrede start hij het Indiase Congrespartij van Zuid – Afrika op om tegen dit onrecht te werken. Wat belangrijk is om te weten is dat Zuid – Afrika, net zoals India, een deel van het Britse rijk was. Men werkte hier met pasjes om de identiteit van de inwoner aan te tonen. In deze tijd werden Indiërs dan ook minderwaardig behandeld en berecht. Gandhi begint als reactie hierop de pasjes te verbranden, met een arrestatie met geweld als gevolg.  Verder zie je in de film ook al zijn volharding: wanneer blanken roepen dat hij niet samen met een christen op de stoep mag lopen, wijkt hij niet. Zonder geweld, zijn woord is zijn voornaamste wapen.

Wanneer men de pasjeswet wilt aanpassen, is Gandhi verontwaardigd. Vanaf nu moet van elke Indiër een vingerafdruk genomen worden, christelijke huwelijken worden alleen nog meer aanvaard en elke Indiër zijn huis mag doorzocht worden door een politieman. Hij zet  demijnwerkers aan tot protest, waarop de Britse agenten willen reageren met geweld. Uiteindelijk leggen de Indiërs zich op de grond, waardoor de Britten niet kunnen aanvallen. Iets later arresteert men Gandhi.  In de gevangenis wilt generaal Smütts spreken met Gandhi. Hij heeft met eigen ogen gezien welke reputatie Gandhi heeft opgebouwd. De generaal sluit een compromis: de wet zal aangepast worden en Gandhi zal voor geen problemen meer zorgen. Hij vertrekt dan ook terug naar zijn geboorteland, India.

In de film volgt dan ook een flashforward naar het jaar 1915: Gandhi komt hier in Bombay aan. Zoals de meesten onder ons wel weten, was er in 1915 een Wereldoorlog aan de gang. India, als kolonie van Groot – Brittanië werd verplicht om deel te nemen aan deze oorlog. Toen Gandhi in Zuid – Afrika was, hebben ze ook niet stilgezeten in India. Men wou zelfbestuur in India hebben. Maar Gandhi kende zijn geboorteland niet zo goed en wilde het beter leren kennen door een rondreis. Wanneer de Eerste Wereldoorlog is afgelopen (=1918) begint de schreeuw naar Indisch zelfbestuur groter te worden. Op het Indische Nationale Congres eist India zelfbestuur. De leider hiervan is Mr Jinnah, die een moslim is. Tijdens dit congres spreekt ook Gandhi de mensen toe: hoewel de mensen eerst sceptisch tegen hem stonden omdat men alleen zijn verhalen in Zuid – Afrika kende en nauwelijks in India was geweest, besefte hij dat men moest rondtrekken om het volk te bereiken. De Britten beseffen dat Gandhi een gevaar aan het worden is  voor de Britse overheersing en onmiddellijk arresteren ze hem. Wanneer ze hem willen berechten, zit de zaal vol met Indiërs. De rechter beslist dat Gandhi de provincie moet verlaten wegens ordeverstoring, hij weigert dit echter en meteen erna spreken ze hem zelf vrij. Voor iedereen is hij nu de held.

Nehru, een medestander van Gandhi wilt met behulp van geweld een onafhankelijkheid eisen. Gandhi daarentegen pleit voor actieve en provocerende reacties van de Indiase mensen. Ondertussen is Bapu, de bijnaam van Gandhi overal gekend. Hij is de vader van de staat en hij wilt zorgen dat elke Indiase persoon, onafhankelijk welk geloof hij of zij ook is, gelukkig is. Hij wilt dan ook onafhankelijkheid bereiken door een dag van gebed en vasten in te lassen. Op deze dag zal er dan niet gewerkt worden. Het leger is razend en schiet op heel veel onschuldige mensen. Dit gebeurde bij Armitsar, en gaat de geschiedenis in als  het bloedbad  van Armitsar. Er werden maar liefst 1516 onschuldige mensen vermoord!

Gandhi bleef inmiddels de tactiek van non – coöperatie gebruiken. Hierbij verwerpt hij elke vorm van samenwerking, want India heeft de Britten niet nodig. Hij zegt dan ook het volgende:  ,, Er is geen enkel volk dat hun eigen slechte regering niet verkiest boven dat van goede vreemden. De Britten moeten vertrekken, want 100 000 Britten kunnen geen 350 miljoen Indiërs controleren”. Verder is het ook op opmerkelijk dat hij de zwakheden inzag van zijn eigen natie: de religieuze verdeeldheid die er was tussen hindoes en moslims. De protesten werden alsmaar groter tegenover de Britse bezetting, het nieuws verspreidt zich over de hele wereld. Door de grote censuur die er echter binnen India heerst, weet men ironisch genoeg in het buitenland meer over de situatie. Ondertussen escaleren ook de protesten: wanneer men ziet hoe Indiase mensen worden afgeslagen door politieagenten steekt men het politiebureau in brand en vermoord men deze agenten. Gandhi voelt zich moreel verantwoordelijk voor deze campagne en gaat vasten als boetedoening. Iets later arresteert men hem weer: hij geeft toe dat hij inderdaad de regering wilt omver werpen. De rechter veroordeelt hem, ondanks dat hij dat niet wilt, tot zes jaren gevangenis.

De Britten wouden natuurlijk dat men Gandhi vergat. Dat was uiteraard niet zo en toen hij vrijkwam  vocht hij opnieuw voor een vrij India. De wereldwijde pers is inmiddels al op het verhaal over Gandhi gesprongen, wat de Britten uiteraard niet zo leuk vonden. Hij besluit om nogmaals actie te voeren: hij wandelt naar Dandi om hier zout te winnen. Dit was eerder een symbolische daad omdat de Engelsen een monopoly hadden op zout. Door aan te tonen dat dit nu Indisch zout was, erkende hij dat hij de Britten niet meer zag als hun heerser. De Indiase mensen volgen hen met deze zoutwinning, maar iedereen die dit zal onmiddellijk gearresteerd worden.  Deze arrestaties gebeurden met geweld. De Indiase mensen willen de volgende dag de zoutfabriek in Dhasserana bezetten door een staking. Ze gaan hier naartoe, en worden hier afgetroefd door de politie. De Indiase mensen vechten echter niet terug. Het belangrijke van deze daad is dat hindoes en moslims naast elkaar liepen met opgeheven hoofd, zonder angst voor verwondingen of de dood. Voor de pers is het Westen het moreel recht over India kwijt.  Zoals een Engelse journalist dan ook zegt: ,,India is vrij want ze hebben alles verdragen wat wapens en wreedheden konden brengen en ze hebben niet gebogen noch geweken”. In 1930 lijkt er een doorbraak te komen in de Indiase onafhankelijkheid: Gandhi krijgt een uitnodiging voor de rondetafelconferentie te Londen, maar komt zonder akkoord terug. Volgens hen is India te religieus verdeeld.

Maar niet alleen de onafhankelijkheid van India was een zorg voor Groot – Brittanië, ook de voorbereiding op de Tweede Wereldoorlog werd een probleem. Hitler, die in Duitsland aan het hoofd  stond van de NSDAP werd een bedreiging voor Europa. Gandhi weigerde echter om de oorlog te steunen: waar geweld is, is altijd leed, volgens hem. Terwijl Gandhi nogmaals onder arrestatie komt, kon Jinnah vrijuit spreken. Hij heeft de moslims angst aangejaagd door te vermelden dat hindoes en moslims niet samen konden leven. Omdat de hindoes massaal in de meerderheid waren, was men bang voor een eventuele lynchpartij van hen. In de gevangenis sterft ook zijn vrouw, dit klopt echter historisch gezien niet.

Na de oorlog werd India praktisch onmiddellijk onafhankelijk. Toch kwam Gandhi zijn grote droom niet uit: er werd Pakistan opgericht, waar de moslimmeerderheden woonden en India was voornamelijk  bevolkt door de hindoes. Bapu wou echter één gezamenlijk India: moslims en hindoes zijn het linker- en rechteroog van het land. Door het voorstel om Jinnah, een moslim tot premier te maken verliest Gandhi heel wat steun van de Hindoes. Hierdoor kan je verklaren waarom een extremistische hindoe Gandhi neerschot: hij voelde zich verraden. Uiteindelijk werd Jinnah premier van Pakistan, en Gandhi’s vriend Nehru de eerste premier van India. Door de oprichting van Pakistan treden nu echter de Indiase – Pakistaanse verschillen op de voorgrond. Er is heel veel geweld en Gandhi besluit om terug te vasten tot  de gevechten tot het verleden behoren. Uiteindelijk stoppen deze rellen, maar wanneer Gandhi ging bidden in een publieke ruimte werd hij neergeschoten.  

Om deze bespreking af te sluiten, ga ik eindigen met een citaat van Gandhi. Dit citaat is een teken van hoop en een verwijzing naar de Britse onderdrukking.

De actualiteit

Wanneer je in de krant bekijkt, zie je regelmatig heel wat aanslagen met religieuze motieven. Toch moeten we dit nuanceren. Door mensen zoals Gandhi is er alvast een dialoog ontstaan tussen mensen uit verschillende godsdiensten. Het loopt pas fout als de politiek zich ermee bemoeid. In ieder geval, Gandhi is één van de grootste mensen op aarde die ooit geleefd heeft. Door middel van een dialoog bracht hij de gemeenschappen dichter bij elkaar. Dat één man dit kon doen is, is echt ongezien.  Laten we echter niet naïef zijn: vandaag de dag komen er nog aanslagen voor in India door bepaalde religieuze groepen, en hier moeten we zeker niet doof voor zijn. Maar verder kan je echt niet zeggen dat het werk van Gandhi nutteloos was!

Verder heeft Gandhi ook mede ervoor gezorgd dat de onafhankelijkheidsstrijd geen bloedige strijd werd. In vele landen was de dekolonisatiestrijd een bloedige gebeurtenis, in India viel dat relatief gezien nog mee. Al moeten we uiteraard nuanceren dat er nog steeds te veel onschuldige slachtoffers waren.

Over de film

Deze film is echt een aanrader. Ondanks de lange tijdsduur blijft het je uitermate boeien. Verder is het ook een film die je doet nadenken. Indien je dan ook de kans hebt om deze film te zien, laat deze kans dan niet liggen!

Bronnen: http://www.trouw.nl/achtergrond/deverdieping/article1941352.ece/Behalve_geweld_kent__India_ook_tolerantie.html

03-10-2009 om 16:47 geschreven door Kris_Stokmans  

Doorheen de geschiedenis zijn er altijd kantelmomenten. Deze momenten zijn zo belangrijk omdat ze de basis leggen van een bepaalde beschaving. Toen de Grieken begonnen met te koloniseren omtrent 200 voor Christus werd de basis gelegd voor de voortdurende kolonisatie.

Deze kolonies waren de economische steunpilaren van de bloeiende beschavingen. Voornamelijk  rond de 13^de eeuw werd er wereldwijd gekoloniseerd.  De grote landen zoals Frankrijk, Groot - Brittanië en Spanje waren trots op deze kolonies. Wat er echter gebeurde in deze kolonies was niet om trots op te zijn. De lokale inwoners werden vaak gewelddadig onderdrukt en het land werd economisch kapot gemaakt omdat men de grondstoffen bruut afnam.

De grootmacht die ongetwijfeld het meeste kolonies verzamelde was Groot – Brittanië. De trots van de Britse kroon was ongetwijfeld het grondstofrijke India dat werd gekoloniseerd in 1858. Men vond hier niet alleen goud, zilver, maar ook Oosterse specerijen, opium en uiteraard werd een deel van de bevolking ook slaaf. Verder lag het ook op een strategische interessante plaats omdat het bij de zee ligt.

Deze kolonisatie zorgde voor grote slachtoffers. Zoals eerder gezegd werd de lokale bevolking uitgebuit. Uiteraard waren deze mensen hier niet tevreden mee. Soms kwamen er dan ook opstanden, maar deze werden vaak gewelddadig onderdrukt. Sinds het einde van de 19^de eeuw begonnen de Indiërs echter echt te beseffen dat ze niks gemeen hadden met Groot - Brittanië. Ze wouden onafhankelijkheid! Hiervoor hadden ze een grote leider nodig. Deze vonden ze in Gandhi.

Gandhi werd geboren in Porbandar in India op 2 oktober 1869. Zijn geboortedag wordt gevierd als Gandhi Jayanti wat toch moet betekenen dat hij één van de invloedrijkste personen van Indische afkomst was. Na zijn studies in India besloot hij om te vertrekken naar Engeland. Hier ging hij studeren aan de University College London. Toen hij terugkeerde naar India, wou hij een advocatenkantoor opstarten. Dit werd echter niet zo een succesvol verhaal.

Hij vertrok naar Zuid – Afrika (aankomst in 1906), wat hem tekende voor de rest van zijn leven. Zo was in Zuid – Afrika het apartheidsregime aanwezig. Dit wilt zeggen dat blanken en zwarten strikt gescheiden moesten leven. Gandhi riep dan ook het volk op zich om te verzetten tegen de pasjeswetgeving. Hij stelde wel duidelijk dat er geen geweld mocht gebruikt worden. In de jaren die hierop volgden werden duizenden mensen in elkaar geslagen, gevangen gezet en vernederd. De Indiërs gebruikten echter geen geweld!

In 1915 keerde hij terug naar India. Enkele jaren later, in 1918, stichtte hij een hindoeïstische gemeenschap en begon hij dorpen te reorganiseren en scholen en ziekenhuizen te bouwen. De reactie van de autoriteiten waren schokkend: Gandhi werd gearresteerd en dit leidde tot ontzettend veel protest. Hierdoor kreeg hij ook zijn bijnaam van Bapu ( de vader).

In 1919 was er de Rowlatt – wet die het volk in rep en roer zette. Dit was een wet die de overheid in staat stelde om mensen zonder rechtszaak in de gevangenis te zetten. Onder leiding van Gandhi kwamen hier opstanden tegen. De reactie van het leger onder leiding van de Britten was verkeerd: er vielen veel burgerslachtoffers ondanks dat het een vreedzaam protest was.

De reactie van Gandhi hierop was ook veelzeggend: alle geweld is kwaad volgens hem. Hij realiseerde zich dan ook dat onafhankelijkheid de enige oplossing was voor de problemen op te lossen en hij ging zich inzetten voor zelfbestuur.

In 1920 werd hij voorzitter van de India Home Rule League en in 1921 werd hij voorzitter van de Congrespartij. Onafhankelijkheid was één van de doelen van het partijprogramma. Dit moest echter zonder geweld gebeuren.

Verder vond hij ook dat vrouwen een rol moesten hebben in de onafhankelijkheidsbeweging. Om dit te bereiken riep hij iedereen op om zelf kleding te spinnen. Deze campagne was succesvol maar in 1922 ging het mis toen er geweld gebruikt werd in 1922. Gandhi riep dan ook uit tot beëindiging van de campagne: geweld was de oplossing niet!

Ironisch genoeg geraakte Gandhi zelf in de gevangenis wegens aanzetting tot rebellie. Tijdens zijn afwezigheid werd de Congrespartij in tweeën gesplitst en de samenwerking tussen moslims en hindoes begon ook stroef te lopen.

De Britse autoriteiten probeerden een commissie samen te stellen die de grondwet konden wijzigen, maar deze zou enkel uit Britten bestaan. Uiteraard was Gandhi en de Indiërs hier niet tevreden mee. Hij riep een boycot uit binnen de Indische politiek. India was rijp voor een gedeeltelijke autonomie en op 26 januari 1930 werd door de Indisch Nationaal Congres uitgeroepen als de dag van onafhankelijkheid voor India.

In 1931 werd het Gandhi-Irwin-pact getekend. Dit was ook een succesje voor Gandhi omdat de Britten beloofden alle politieke gevangenen vrij te laten in ruil voor het opschorten van de burgerlijke ongehoorzaamheidbeweging. In 1932 werd door de regering een voorstel gedaan om aparte verkiezingen te organiseren. Ghandi ging in protest en de regering veranderde het plan. In 1933 vastte hij 21 dagen uit protest tegen de Britse onderdrukking.

Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, wouden de Britten dat de Indiërs hen steunden in deze strijd. Ghandi zei  echter dat de Indiërs de Britten alleen zou steunen, indien zij onafhankelijkheid kregen. Hij schreef dan ook de “Quit India” – resolutie waarin de Britse regering werd verzocht om India te verlaten.

Deze campagne was de grootste en meest massale beweging voor onafhankelijkheid ooit. Tijdens deze campagnes vonden massa – arrestaties en geweld op grote schaal plaats. Duizenden mensen werden gedood en honderdduizenden mensen werden gearresteerd. Gandhi zei dat deze campagne een individueel geval was van de Indiërs geen reden was om de campagne af te gelasten. Toch verkoos hij een geweldloze campagne.

In 1942 werd Gandhi twee jaar vastgehouden in het Aga Khan Paleis. Voor het einde van de oorlog werd hij echter in vrijheid gesteld omdat hij sterk ziek was. Einde 1943 werd de orde hersteld door het geweld van de Britse troepen, maar “Quit India” was een succes. Tegen het einde van de oorlog maakte de Britse regering duidelijk dat de macht in Indische handen zou komen te liggen. Dit was voor Gandhi de reden om de campagne af te sluiten.

In 1947 werd India dan eindelijk officieel onafhankelijk van de Britten. Maar toch vierde Gandhi de onafhankelijk hij niet, hij rouwde om het geweld tussen de hindoes en moslims. Ironisch genoeg werd de man die streefde voor een revolutie vermoord  door een extremistische hindoe.

Om me nog verder te verdiepen in dit onderwerp ga ik de film Gandhi bekijken. Deze film is een achtvoudige Oscarwinnaar, dus ik verwacht er wel iets van. Met hulp van de beelden ga ik proberen om de situatie nog beter uit te werken en ga ik nog dieper ingaan op de vraag: wie was Gandhi en wat deed hij? Beelden zeggen meer dan woorden, dus verwacht maar een uitgebreider verslag tegen het einde van de week.
 
Tot dan!

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Mahatma_Gandhi

28-09-2009 om 23:32 geschreven door Kris_Stokmans  

Sommige onderwerpen zijn ontzettend moeilijk om er een boek over te schrijven. Bepaalde thema’s liggen gewoon gevoelig of zijn nog steeds taboe in onze maatschappij. De hoofddoek is één van deze taboes. Ondanks dat het een taboe is, slaagt de auteur Nadia Dala er toch in om je als lezer probleemloos te gidsen door het leven van tien moslima’s. Ze gaat geen enkel taboe uit de weg en op basis van goedgekozen vragen slaagt ze erin om een duidelijker beeld te geven over de geloofsovertuigingen van deze mensen. Met een kritische ingesteldheid wilt ze ervoor zorgen dat we, als lezer, een gedetailleerd antwoord krijgen. Dit antwoord dat we krijgen, is verschillend naargelang  de opvoeding en het verleden van deze moslima’ s. Maar net door alles ruim te kaderen, krijg je een heel genuanceerd antwoord en ga je het antwoord niet altijd kunnen begrijpen, maar je gaat het zeker kunnen respecteren.

Door deze persoonlijke aanpak, komt de boodschap echt aan. De mensen vertellen over hun gevoelens, waardoor je toch een zeker inlevingsvermogen gaat ontwikkelen. Verder vind ik het ook knap dat er bewust is gekozen voor tien verhalen, hierdoor krijg je heel een divers publiek aan het woord en ga je realiseren dat er ook binnen de islamitische gemeenschap verschillen zijn. Ook hier verschillen de meningen wel eens. Ik heb besloten om ook de tien verhalen (kort) toe te lichten: om te weten waaraan je je kan verwachten en voornamelijk omwille dat de niet – lezers van het boek toch ook iets meer begrijpen van bepaalde visies om meer begrip en respect te vragen voor de beslissing die de moslima’s nemen (of soms ook niet nemen…).

Farah: een vrije studente wilt plots meer islam in haar leven

De eerste persoon waarmee Nadia een gesprek mee had was Farah. Farah is niet zomaar een vrouw: ze woont momenteel in Nederland en  toen ze in haar puberjaren zat was ze al cultureel aangepast. Wat ik daarmee wil zeggen is dat ze de Nederlandse gewoonten overnam. Naarmate ze ouder werd, begon ze haar meer en meer vragen te stellen: net zoals velen vroeg ze haar af hoe kan ik iets meer uit mijn leven halen? Haar antwoord op deze vraag was dat het geloof haar iets extra kon geven: ze trok op onderzoek uit om haar identiteit te ontwikkelen.

De hoofddoek maakt uiteraard deel uit van deze identiteit.  Dit maakt haar leven zeker niet gemakkelijker: zo kreeg ze onfaire resultaten van de stagebegeleider ondanks dat haar werk goed was. Om dit soort onrecht te voorkomen bij andere mensen heeft ze besloten om tips te geven aan nieuwkomers in onze maatschappij. De boodschap die ze aan ons echter wil meegeven is dat de hoofddoek ook een eigen keuze kan zijn, en niet per se de keuze van de familie of van haar fundamentalistische man.

Basema: de ontsluierde wil de nieuwe Fatima Mernissi worden

Niet iedereen heeft dezelfde mening. Er zijn mensen die deze mening verzwijgen en er zijn mensen die toch besluiten om hun mening met iedereen te delen. Iemand die besluit om deze mening te delen met de wereld is Basema.

Het verhaal van haar is één  grote lijdensweg. Toen ze jong was, werd ze verplicht door haar vader om een hoofddoek op te zetten. Ze voelde  haar hier echter niet goed bij en rebelleerde hier tegen. Het gevolg hiervan is schokkend: ze werd gedwongen om te trouwen met een labiele man. Deze man sloeg haar en Basema kon de pijn niet blijven verharden: er moest gerechtigheid komen. Op zoek naar hulp merkte ze al snel dat ook bij de openbare ordediensten de mannen te dominant waren.  De politie wou haar niet helpen. Met de hulp van de burgemeester lukte het toch om haar ex – man achter de tralies te krijgen. Je zou denken dat de familie van Basema begrip zou tonen, maar niets was minder waar: de hele familie wou haar dood want ze zou de naam van de familie door het slijk hebben gehaald.

Vandaag is ze nog steeds een moslima, maar de hoofddoek draagt ze niet meer. Uiteraard heeft bij deze beslissing haar verleden meegespeeld. Toch is ze altijd de islam trouw gebleven en vind ze dat deze godsdienst niet altijd correct in de media komt. Zo komen de objectieve standpunten van islamwetenschappers nauwelijks aan bod. Vandaag de dag onderzoekt ze dan ook de koran en wilt ze de letterlijke betekenis hiervan doorgeven aan tienduizenden moslims! Ze beseft dat we in een gevaarlijk klimaat leven: alle moslims worden over dezelfde kam geschoren, terwijl er binnen de Islamitische gemeenschap verschillende strekkingen zijn. Door haar te verdiepen in de koran en het uitwerken van workshops wilt ze moslims helpen om te overleven in deze westerse maatschappij.

Khadija: anonieme moslima toont enkel de ogen

Wanneer je gesluierde vrouwen ziet, zie je soms vreemde reacties van mensen. Men is dan vaak van mening dat de persoon onder de sluier haar vrijheid is verloren. Khadija is zo een gesluierde vrouw, maar ze zegt dat ze door haar niqaab haar net vrijer voelt. Sommige mensen noemen het ook een boerka maar dit klopt niet. De niqaab is gemaakt om het hoofd te bedekken.

Omdat Khadija streng de regels van de Islam opvolgt wilt ze dat mannen en vrouwen elkaar zo weinig mogelijk aankijken. Hierdoor kunnen ze niet in verleiding komen om duivelse zaken te doen. Ze past dan ook een scheiding van geslachten aan: om dit even te verduidelijken ga ik dit met een voorbeeld stellen, ze wil niet in dezelfde ruimte met een man zijn.

Het dragen van de niqaab is haar eigen keuze. Zo heeft haar echtgenoot liever niet dat ze deze draagt omwille van de reacties. In ieder geval, het is haar eigen keuze, en dat moeten we respecteren.

Miriam, de survivor

Door negatieve ervaringen kan je een afkeer krijgen van bepaalde zaken, maar soms ook kan het de band sterker maken. Dit gebeurde bij Miriam.

Miriam is een sterke vrouw die al een rijk leven heeft doorgemaakt. Toen ze kind  was, had ze één grote droom: ze wou pilote worden. Maar op haar zestiende spatte de droom uit elkaar, ze kreeg borsten en moest zich bedekken voor de mannen. Er was geen ruimte voor discussie: de hoofddoek moest opgezet worden of ze kreeg slaag van haar stiefvader. Later werd ze ook nog eens uitgehuwelijkt. De bedoelingen van deze man waren niet oprecht: hij wou haar financieel pluimen. Zij weigerde echter haar loon af te geven en deze man vond het nodig om haar te straffen voor dit ongehoorzaam gedrag: naast de hoofddoek moest ze nu ook traditionele kledij en een hoofddoek dragen.

Deze hoofddoek draagt ze echter vandaag niet meer. De oorzaken hiervan liggen uiteraard deels in het verleden, maar het is ook een keuze op basis van haar toekomst. Ze is ervan overtuigd dat de arbeidsmarkt haar eigen regels heeft en deze markt is gewoon nog niet klaar voor werknemers met een hoofddoek.  Haar grote droom is ze wel aan het waarmaken: ze heeft bijna de opleiding als pilote voltooid. Met haar ouders heeft ze echter gebroken, maar ze is nog steeds trots om moslima te zijn!

Soumeya, islamiste wil moslimzuil

Sommige mensen hebben een afwijkende mening. Vaak wijzen we deze onmiddellijk af, zonder dat we ons informeren naar de motieven van deze mening. Soumeya is zo iemand die een afwijkende mening heeft. Ze wilt Islamitische rechtbanken, eist Islamitische scholen onder leiding van de grootste moslimgeleerden en ze pleit voor islamitische ziekenhuizen. Waarom ze dit wilt? Volgens haar is het Westen racistisch.

Deze uitspraak komt uiteraard door enkele negatieve ervaringen. Tijdens haar bijscholing heeft ze het gevoel dat ze niet aanvaard werd.  Ze keken haar aan als een terrorist en verder vraagt ze haar ook af waar niet – moslims het recht vandaan halen om over de kwaliteiten van de islam te spreken.  Deze mensen zitten dan ook volgens haar in het complot om de moslims kapot te maken.

Haar theorie is de volgende: in de jaren zestig en zeventig werden arme immigranten naar hier gehaald om de vuile klusjes te doen. Vergeet niet dat in onze periode de Golden Sixties een periode van economische bloei waren. Dit kwam mede door de goedkope arbeidskrachten. Op dat punt heeft ze zeker gelijk. Toch moeten we nuanceren dat dit niet alleen moslims waren die hier kwamen werken.

In de islam staat het ouderlijk gezag ook centraal. De westerlingen zetten de kinderen op tegen hun ouders om de islamitische gemeenschap te ontregelen. Ze is er dan ook van overtuigd dat ze nooit gelijke kansen zal krijgen in onze beschaving. Daarom wilt ze dus islamitische universiteiten. Het is de taak van de Belgische overheid om deze mee in te richten en te subsidiëren. Hierdoor stimuleert men de gelijke kansen. Ze sluit af met de woorden ,,ik wil geen macht of aanzien in dit land, een beetje respect is alles wat ik wil”.

Touria, de bruggenbouwster

Sommige mensen proberen een dialoog op te bouwen. Ze bouwen als het ware bruggen, om de gemeenschappen dichter bij elkaar te brengen. Touria is zo iemand die dit probeert te doen. Als vrijwilligster in een jeugdhuis voor allochtone kinderen ziet ze vaak welke problemen er zijn met de allochtone jongeren. Ze pleit dan ook voor meer communicatie tussen het westen en de Islamitische gemeenschap. Vele jongeren zijn het geloof in de Westerse maatschappij kwijt en hebben hierdoor een laag zelfbeeld. Het is de taak van het Westen om ervoor te zorgen dat de Islamieten sociaal vaardiger worden in onze maatschappij.

Ondanks dat Touria moslima is, draait ze niet altijd een hoofddoek. Ze doet dit alleen op familiebijeenkomsten, op ziekenbezoek of op de begrafenis van een ver familielid. Het is haar manier om respect aan haar ouders te tonen en haar loyaliteit tegenover de familie te tonen.

Fatima

Minderheidsgroepen worden vaak uitgesloten in de maatschappij. Hoewel ze proberen om op te klimmen op de sociale ladder, lukt dit maar zelden. Er zijn echter ook enkele uitzonderingen. Eén van deze uitzonderingen is Fatima.

Zij is lid van de Partij Van De Arbeid. Ondanks dat ze in een Nederlandse partij zit, draagt ze haar hoofddoek nog steeds. Sinds de aanslagen van 11 september spreekt men echter alleen maar over Fatima, de moslima. Op deze dag is de blik van het Westen tegenover de islamitische beschaving drastisch veranderd. Voor de westerlingen is de hoofddoek vaak gelinkt aan terrorisme, maar in feite is de hoofddoek voor Fatima een optimistisch symbool want het betekent dat ze in vrede is met zichzelf en de wereld.

Dit optimistisch symbool is echter een doorn in het oog van bepaalde politici. Sommigen fixeren zich alleen op de hoofddoek en niet op de boodschap. Dat is jammer, want dat is eigenlijk een gebrek aan tolerantie. Op de vraag wat ze van een hoofddoekverbod vindt antwoord ze dat dan haar recht op individuele vrijheid wordt afgepakt.

Haar mooiste opmerking vind ik echter de volgende:

Emilia, asielzoekster uit Tsjetsjenië

Kijk eens naar het nieuws en je ziet voortdurend conflicten en oorlogen. Achter deze tragische gebeurtenissen zit ook vaak een tragisch verhaal van de slachtoffers. Vaak denken we hier niet aan, maar door het verhaal van Emilia te lezen denk je ook eens aan de gevolgen van een oorlog.

Het begin van de nachtmerrie was toen haar man na twintig jaar huwelijk met een tweede vrouw thuiskwam. De vernedering voor haar was te groot en ze pakte haar koffers. Ze vertrok naar Tsjetsjenië met haar moeder en was hier heel gelukkig. Toen Jeltsin aan de macht kwam in Rusland begon de oorlog tussen Rusland en Tsjetsjenië. In deze oorlog waren er alleen maar verliezers. Het gebied werd vernietigd en kinderen waren de voornaamste slachtoffers van oorlogsgruwelen.

Emilia deed alles voor haar kinderen en besloot om ze in veiligheid te brengen. Ze ondernam met de hulp van mensensmokkelaars een vlucht naar België. Uiteindelijk kreeg ze een voorlopige verblijfsvergunning, maar binnenkort zou weer een interview volgen om te beslissen of ze hier mag blijven.

Eén van de zaken die haar hoop geeft is haar geloof. Emilia bidt, maar geen vijf keer per dag. Toch koestert ze een groot respect tegenover Allah. Ze draagt dan ook een hoofddoek, maar niet alleen om religieuze redenen: het zorgt er ook voor dat haar hoofd warm blijft . Maar ze beseft ook dat de hoofddoek haar leven moeilijker maakt. Mensen zien haar als een terrorist en het is ook niet gemakkelijk om aan werk te geraken met een hoofddoek.

Zaynab (vroeger Katalin), de halfbekeerde wees

Sommige mensen komen tot inkeer. Iemand die tot inkeer kwam is Zaynab, maar dat is niet haar echte naam. Vroeger was haar naam Katalin.

Door gesprekken met sommige mensen kan je heel wat bijleren. Dit gebeurde ook met Katalin. Bij haar op het werk, werkte een Pakistaan. Hij was een sterk gelovige islamiet en overtuigde haar om ook Islamitische te worden. De argumenten waar zij voor viel waren dat de koran zaken bevatte die in de tijd dat deze geschreven werd onmogelijk geweten konden worden.

Bij elke grote verandering is het voor de omgeving wel even schrikken. Dit was ook het geval bij Katalin. Pas op het sterfbed van haar moeder, aanvaardde de moeder haar verandering van geloof. Nochtans probeerde Katalin echter haar moeder nog redden: als je niet islamitisch bent heb je een breed graf waar voortdurend zoete, aangename geurtjes hangen. Het graf van een niet – belijdende moslim wordt echter heel klein, zo klein dat je botten breken!

Het zal je dan ook niet verbazen dat Katalin, ofwel haar nieuwe Islamitische naam Zaynab zoveel mogelijk de mensen wilt bekeren tot de islam. Toch heeft ze ook grote offers moeten doen voor haar geloof: door het extreem belijden van de Islam is ze de liefde van haar leven verloren. Zaynab wilt iemand die het geloof perfect belijdt, anders lukt het niet. Ze is duidelijk een vrouw met een visie: haar geloof is haar grootste liefde nu.

Aÿse: 30 jaar eenzaamheid uit een boos hart snijden

Voor vele arme mensen zijn België en Nederland het beloofde land. Ze komen hier met grootscheepse verwachtingen aan en iedereen verwacht dat alles meteen goed zal gaan. Dit klopt echter niet: wat we vaak vergeten is dat men vaak een deel van de familie moet achterlaten. Vaak kunnen ze ook hun cultuur moeilijk meenemen naar het “beloofde land”.

Eén van die mensen die dit meemaakte is Aÿse. Zij is samen met haar man Mehmet en de kinderen naar Nederland gekomen in de jaren 70. Ze wou dolgraag de taal leren, maar er waren nog geen taalcursussen ingericht. Hierdoor had ze nauwelijks contact met andere mensen en werd ze heel erg eenzaam.

Toen de auteur van het boek belde werd Aÿse dan ook heel emotioneel. Eindelijk iemand die met haar wou praten! Ze vertelde dan ook aan de auteur dat ze eerst geen hoofddoek droeg, maar wanneer je getrouwd bent, ben je onderhevig aan de sociale controle van de familie en moet je de eer van de man hoog houden. Verder is er ook nog een andere reden waarom ze de hoofddoek begon te dragen: na een droom over Allah besefte ze dat ze snel tot inkeer moest komen.

Aÿse wilt dan ook heel graag terug naar Turkije. Alleen daar kan ze gelukkig zijn. Haar grootste succes is in feite dat haar kinderen zich volledig aan de westerse maatschappij hebben kunnen aanpassen. Haar drie kinderen hebben nu een succesvolle baan en daar is ze trots op. In ruil voor het  geluk van deze kinderen heeft ze wel een zware prijs betaald: 30 jaren eenzaamheid..

De vraag: Kan je pro of contra zijn in het hoofddoekendebat?

Door dit boek te lezen heb ik heel wat nieuwe inzichten vergaard op deze vraag. Als je een genuanceerd antwoord wilt geven, dan kan je gewoon niet ervoor of ertegen zijn. Wat ik voornamelijk uit dit boek heb geleerd is dat er verschillende motieven zijn waarom men een hoofddoek draagt. Sommige mensen dragen dit om persoonlijke religieuze motieven. Het verbieden ten op zichte van hen zou een slechte zaak zijn. Door het verbieden zijn de mensen beperkt in hun vrijheid. Ondanks dat we in het Westen leven, zou dat gewoon ethisch niet correct zijn. Waarom zouden wij onze religieuze aard mogen tonen en zij niet?

Aan de andere kant kan het aankondigen van het hoofddoekenverbod voor sommige mensen net bevrijdend werken. Sommige mensen worden verplicht om effectief een hoofddoek te dragen ook al stuikt het met de persoonlijke geloofsovertuiging van deze persoon. Dit is voor mij al een inbreuk op de mensenrechten: elk mens moet de kans krijgen om zijn eigen beslissingen te nemen.

Het debat over het hoofddoekenverbod kent alleen maar verliezers, er zal altijd één kant onvoldaan achterblijven. Misschien is de grootste overwinning wel een dialoog tussen het Westen en de islam om meer tolerantie te bereiken?

Hoe draagt deze opdracht bij aan de opleiding van PAV – leerkracht?

Achter elke opdracht zitten doelstellingen. De doelstellingen die achter deze opdracht zitten zijn zodanig gevarieerd dat ze je wel doen groeien als PAV – leerkracht. Maar misschien is het grootste pluspunt dat er door deze opdracht een duidelijk beeld gegeven wordt over het hoofddoekendebat. In de media zie je vaak alleen de Westerse idealen naar voren komen, maar deze worden hier op de achtergrond geplaatst want hier bekijken we het eens de andere kant. Door in de breedte dit onderwerp te gaan bestuderen ga je ook meer begrip hebben voor zowel de voor- als de tegenstanders van dit thema. In de klas ga je ongetwijfeld met een culturele diversiteit aan leerlingen zitten. Hierdoor weet je waarover je spreekt en ga je ook sterker voor de klas staan.

27-09-2009 om 20:32 geschreven door Kris_Stokmans  

Beste lezers,

Welkom op mijn persoonlijke blog! Om te beginnen zal ik mij even voorstellen: ik ben Kris Stokmans, 23 jaar oud en woonachtig te Hasselt. Momenteel zit ik in het laatste jaar van mijn lerarenopleiding en ik studeer de vakken PAV en  geschiedenis.

Door mijn vakkenkeuze is de actualiteit uiteraard iets dat ik nauw op de voet volg. Wanneer je naar het nieuws kijkt dan merk je dat het bol staat van de conflicten, oorlogen en egocentrisme. Ondanks alle communicatiemiddelen die we hebben, ondanks het feit dat we met iedereen contact kunnen hebben, heeft de mensheid nog nooit zo individualistisch geleefd.  De doelstelling van deze blog is dan ook dat we eens naar de andere kant gaan luisteren. Elke week zal één maatschappelijk thema waarover discussie is besproken worden. Door middel van verslagen van boeken, interviews, … gaan we eens luisteren naar de andere kant:  audi alteram partem!

24-09-2009 om 12:18 geschreven door Kris_Stokmans  

24-09-2009 om 00:00 geschreven door Kris_Stokmans