Voorwoord

Het boek begint met een indringende getuigenis van Annemie Struyf. Zij vertelt ons wat meer over haar geadopteerde dochter Hope. Annemie heeft ongeveer een jaar gezwegen over de adoptie van haar dochter omdat ze de procedure niet in het gedrang wou brengen. Nog steeds is deze lange procedure niet afgerond maar ze wilt haar kind niet langer verbergen.

Ze wilt de waarheid aan Hope vertellen met behulp van haar boek. Dit is dan ook een boek dat geschreven is voor haar.

Deel 1: Afrika

Inleiding

Wanneer we aan aids denken, denken we om evidente redenen meteen aan Afrika. Niet onterecht, omdat Afrika het continent is waar aids het meest aanwezig is. Vaak zijn de mensen hier onwetend en maken ze geen gebruik van een condoom tijdens de seks. Misschien is deze mening een beetje te subjectief: door middel van getuigenissen ga ik kijken hoe de mensen in Afrika met aids leven en hoe ze er tegen aan kijken.

Het verhaal in Afrika

Het verhaal begint wanneer Lieve Blancquaert en Annemie Struyf samen naar Nairobi vertrekken. Dit is de hoofdstad van Kenia. Hier is heel veel menselijke ellende aanwezig: armoede, criminaliteit en aids. Wanneer beide dames aankomen op de luchthaven staat Achieng hun op te wachten

Het verhaal van Achieng Renish

Achieng is sinds 1996 seropositief en is onlangs met aidsremmers gestart. Verder zijn haar man en haar twee zussen ook aan aids gestorven. Zij leeft in een sloppenwijk en hier komen we ook in aanraking met de baby Hope. Hope was niet het kindje van Achieng maar van een vader die niet voor het kindje wou zorgen. Wanneer ze het kindje meebracht dachten de mensen dat ze een kindje in huis nam omdat ze zelf aan het sterven was. Mede daarom noemde ze haar Hope. Ze heeft Hope ook laten testen op hiv: haar uitslag was echter gelukkig negatief. Achieng weet echter dat ze binnenkort zal sterven en hoopt dat Hope veilig terecht zal komen wanneer zij sterft.

Haar man is gestorven aan aids. Hij heeft nooit de moed gehad om er tegen te vechten. Ze hebben niet met elkaar gepraat over hoe ze aan de ziekte waren geraakt. Dit zou hun relatie hebben kapot gemaakt. Haar man wou de ziekte verbergen, maar zij wou erover praten omdat zwijgen gewoonweg niet helpt. De laatste jaren zet ze haar dan ook in voor aidsbestrijding. Ze geeft informatiesessies over hiv – preventie en deelde haar persoonlijke ervaringen mee onder het motto “positief leven met aids”. Ondanks haar inzet krijgt ze vaak negatieve reacties omdat ze seropositief is.

Hierna komen we in contact met Rose Kilonzo. Ook zij heeft aids. Ze durft aan niemand te vertellen dat ze aids heeft. De mensen denken namelijk dat je een prostituee bent als je status positief is. Zij is van de mening dat de man de vrouw sowieso gebruikt. Ze is in veel haar hoop verloren, de enige hoop die ze nog bezit is God. Haar vriendin Florence heeft ook aids. Samen met Rose vindt ze steun door te bidden tot God. Ook zij is van mening dat de man te dominant is in de Afrikaanse cultuur.

We gaan dan nu ook op zoek naar de Afrikaanse mannen. Hoe kijken zij tegen aids? Zijn ze ook besmet en hoe gaan ze er mee om? Dat gaan we nu eens bekijken.

De jongens van de sloppenwijken

Achieng neemt Lieve en Annemie mee naar de sloppenwijken van Nairobi. Hier ontmoeten ze enkele zware jongens die al enkele misdaden hebben begaan. Onlangs  hebben deze jongens zich laten testen of ze seropositief waren en het resultaat was bevreemdend: niemand was positief! Het resultaat was echter niet correct en uiteindelijk werden ze allemaal nog eens getest: en ja, ze waren allemaal positief.

Wanneer je de verhalen over hiv hoort, hoor je wel dat de mannen pas laat beseffen dat hun riskant gedrag ook zeer grote gevolgen kan hebben. Hetgeen wat opvalt is dat geen enkele van de mannen effectief durft zeggen of ze effectief seropositief zijn. Ze hebben bang om effectief  te horen dat ze seropositief zijn. Verder hebben ook alle jongens een enorme slechte jeugd gehad, waardoor ze vaak in de criminaliteit zijn beland. Is dat een excuus? Nee. Is dat een verzachtende omstandigheid? Ongetwijfeld. In de familie is er ook vaak sprake van aids, net omdat ze weten hoe verschrikkelijk het is, zijn ze waarschijnlijk bang om te weten of zij het ook effectief hebben.

One – night stand

 Maar nog steeds gaan we uit van het stereotype dat iemand die seropositief is altijd een zwarte huidskleur heeft, om dit stereotype te ontkennen gaan we op bezoek bij Sarah. Tijdens een one – night stand heeft zij het virus opgelopen. Wanneer ze het hoorde stortte heel haar wereld in. Toen een vriend van haar belde die aids had besloot ze ook om met hem te gaan praten. Hierdoor kon ze haar ziekte op een beter manier plaatsen.

Ze besloot ook contact te zoeken met de man die haar had besmet: hier hoorde ze het nieuws dat hij zelfs wist dat hij seropositief was! Uiteraard was ze razend, maar anderzijds besefte ze ook wel dat er een gedeelde verantwoordelijkheid was. Sarah besloot ook om mensen te proberen te helpen die seropositief waren, mede ook omdat dit haarzelf ook kon helpen. Vele mensen hebben een negatieve kijk over het seropositief zijn en geven het slachtoffer  altijd de schuld terwijl dit in de praktijk zeker niet altijd zo is. Het is vaak ook moeilijk om je leven terug op een normale manier te beleven wanneer je seropositief bent omdat de mensen “bang” zijn om met je om te gaan. Uiteindelijk wou ze ook haar droom om een kindje te krijgen verwezenlijken. Ze besloot daarom om een spermadonor te zoeken en vond deze ook. Op 1 december, op Wereldaidsdag, verloor ze haar kindje. Dat was uiteraard een ramp. Ook een tweede zwangerschap mislukte jammer genoeg.

Verder beseft ze wel dat  ze gelukkig heeft dat ze een Europese is.  De laatste jaren zijn er in Europa uitstekende medicijnen beschikbaar om het virus af te blokken.

Genoeg is genoeg

Achieng werd op non – actief gezet door de Anglicaanse kerk. Maar ondanks dat ze op non – actief is gezet krijgt ze nog een toelage en een flatje, hierdoor wilt de Anglicaanse Kerk ervoor zorgen dat haar verhaal niet naar buiten komt. Na het gesprek komen Achieng, Annemie en Lieve Mbaika tegen. Mbaika is een seropositieve prostituee. Wanneer ze terug naar het hotel vertrekken en de twee Afrikaanse dames naar hun kamer wil nemen, zegt de manager dat dit niet mag. Dit is toch wel een schoolvoorbeeld dat in Afrika nog steeds niet iedereen gelijk behandeld wordt.

Ook Mbaika is een vrouw die een slechte jeugd heeft gehad. Op haar twaalfde werd ze al gedwongen om in de prostitutie te gaan werken. Als prostituee  krijg je geen respect van de mannen. Daarom verzamelden ze hun in de in de Cosewach. Dit was een organisatie waarbij de prostituees elkaar financieel probeerden te helpen. Vaak worden de prostituees ook mishandeld en de politie doet gewoon mee. Een condoom is ook heel duur (20 cent) omdat je per klant slechts 1 euro verdient.

Het gaat soms zelfs zo ver dat de prostituees zelfs vernederd worden. Ze proberen dan in groep om hem te straffen door  hem te bestelen of wanneer hij het echt te bont heeft gemaakt door hem de ziekte ook te geven. Het volgende hoofdstuk gaat over vijf prostituees en wat zij allemaal al  hebben doorgemaakt.

Vijf prostituees

De eerste prostituee die beide dames spreken is Deborah. Omdat ze haar kinderen niet meer te eten kon geven, besloot ze in de prostitutie te gaan werken.  Wanneer men uiteindelijk in de prostitutie gaat werken, schelden de mannen je uit en mishandelen ze je ook vaak. Het is dan ook geen wonder dat ze mannen haat.

Het zal je dan ook niet verbazen dat haar status positief is. Sommige mannen  gaan dan weg, anderen trekken zich daar niets van aan omdat ze toch niet tegen aids vechten. Momenteel zit Deborah er bijna compleet door, zowel fysiek en mentaal. Ze mag zelfs haar kleren niet meer aan een wasdraad hangen, mag geen gebruik maken van gemeenschappelijke toiletten en moet haar behelpen met een verroest conservenblikje. Ook haar dochters maken hetzelfde lot mee. Het is dus eigenlijk geen wonder dat ze alle hoop verloren heeft.

De tweede prostituee is Lucy, ook zij werd de prostitutie in gedwongen. Hier wordt ze ook vaak bestolen: sommige mannen pakken haar geld gewoonweg terug af. De mannen willen ook zelden een condoom aandoen. Uiteraard haat zij mannen ook, maar ze heeft haar nog nooit op hiv laten testen. Door haar overtuigingskracht heeft ze het echter zelden zonder condoom gedaan, maar toch is ze bang dat ze het virus zou kunnen hebben.

De derde prostituee is Benta.  Zowel zij en haar dochter Lin zijn besmet hiv. De mannen denken dat ze van hiv kunnen afgeraken door een klein meisje te verkrachten. Net daarom beschermt ze haar dochter heel goed. Een vierde prostitué die ook positief is, is Penninah. Net zoals haar dochter omdat haar dochter werd verkracht toen ze even alleen thuis was. Ook zij is besmet geraakt door het feit dat de mannen geen condoom wouden gebruiken.

Haat in de ogen

Hierna vertrekken de dames met Achieng naar Kibera. Hier ontmoeten zij Sabine, die na de dood van haar man moest trouwen met zijn schoonbroer. Dit weigerde ze echter, gelukkig maar, want anders was zij waarschijnlijk ook positief geweest omdat hij het ook was. In deze sloppenwijk is maar liefst tachtig procent van de populatie met hiv besmet.

De meeste vrouwen worden hier door hun man besmet. Wanneer  de vrouw doodgaat, wordt ze onmiddellijk vervangen door een nieuwe. Zonder enig probleem kunnen de mannen hier tien of twaalf echtgenotes hebben en hen één voor één besmetten. De meeste vrouwen haten dan ook hun man. Om het met een voorbeeld te stellen vertelt zij iets meer over Joseph en Rose. Joseph is zevenveertig jaar en heeft twee echtgenotes. Toen hij zich voor het eerst liet testen, weigerde hij dit te vertellen. Pas na zijn tweede test zei hij het tegen zijn echtgenotes. Ook hij gebruikt zelden een condoom waardoor zijn vrouwen ook besmet zijn. Je kan gewoonweg zien dat zijn vrouwen hem ook haten, maar een man is te dominant in Afrika.

Niet elke Afrikaanse vrouw is een prostituee. Halima is een 38 – jarige kippenverkoopster. Maar ook zij is positief door haar overleden man. Als vrouw moet je ervoor zorgen dat je niet te snel aan hiv sterft want dan denken de mensen dat jij het hebt gegeven.

Het project van Achieng

In Nairobi stelt ze haar opvangproject voor om ervoor te zorgen dat jonge criminelen een betere begeleiding krijgen. Rechnet is de naam van het jaar en het wilt zeggen “Renish Hope for Change Network”. Het is een opvoedingsproject voor criminelen tussen veertien en vijfentwintig jaar oud. Ze hebben fouten gemaakt en dat wilt ze zeker niet minimaliseren. Daarom heeft ze een meisje uitgenodigd die door jongens als hun verkracht en mishandeld werden. Ze is 20 jaar oud en haar eerste seksuele ervaring was een groepsverkrachting waardoor ze zwanger werd. Om het kind te onderhouden moest ze wel in de prostitutie gaan.

Ze heeft haar nog steeds niet laten testen op hiv omdat ze er doodsbang voor is. In het zaaltje is het dan ook doodstil. Men gaat verder door één van de criminelen voor te stellen. Zijn naam is Abdi en hij heeft vaak deelgenomen aan verkrachtings- en moordpartijen. Hij wijt zijn misdaden aan het feit dat diefstal de enige manier is om te overleven in Mathare. Hij heeft ook heel wat seksuele risico’s genomen maar heeft zich nog niet laten testen op aids. Tegenwoordig probeert hij zich te beheersen en niet meer te verkrachten.

Wanneer Abdi wordt geconfronteerd dat hij het leven van een meisje zoals Winie heeft verkracht, neemt hij dit nogal laconiek op. Hij verontschuldigd zich wel voor zijn daden, maar je kan afleiden dat het niet echt gemeend was. Abdi leek zich nauwelijks te realiseren wat hij effectief verkeerd heeft gedaan. De enige reden waarom hij niet meer verkracht is omwille van het hiv – risico.

Candlelight dinner

Achieng heeft terug een vreemde koorts. Men begint dan ook te speculeren wat er zal gebeuren wanneer Achieng er niet meer is. Lieve vraagt dan aan Achieng wat ze zou doen wanneer iemand Hope zou willen adopteren indien deze personen uit België zouden komen.  Achieng zegt vastbesloten dat ze het voorstel zou aanvaarden. Ze smsen hun mannen en de vrouwen moeten zelf beslissen. De mannen zeggen hun dat ze achter hun beslissing zullen staan.

In het dorp Kabondo komen de twee vrouwen ook in contact met de moeder van Achieng. Ze zegt niet of ze aids heeft, maar waarschijnlijk wel wanneer je weet dat haar echtgenoot aan aids was gestorven.

In dit dorpje besluiten ze ook om Hope te adopteren omdat de situatie van Achieng aan het achteruit gaan is. De volgende schooldag gaat Achieng proberen om de schoolkinderen te overtuigen om zich te laten testen tegen aids. Als ze dit doen kan er nu al ingegrepen worden en zullen ze medicijnen krijgen.

De volgende dag rijdt ze naar het huis waar zij en haar overleden man leefden. Zij mag hier echter niet binnen omdat de schoonfamilie er toch vanuit gaat dat Achieng bijna dood is. Ze willen niet liever dat ze zo snel mogelijk dood is.

Een ander probleem in de Afrikaanse cultuur is de wife inheritance. Dit gaat uit van het feit dat wanneer de man sterft, de schoonbroer de vrouw erft. Deze man behandeld je dan ook vaak slecht. Wanneer een vader sterft, moeten ook zijn dochters ritueel “gezuiverd” worden. Dat zorgt ervoor dat het aids – virus nog meer verspreid wordt.  Wanneer een weduwe dit niet wilt tijdens haar leven, doet men dit zelfs na haar dood! Verder is er ook vrouwenbesnijdenis aanwezig in Kenia, maar wat zelfs nog schokkender is dat men in sommige Keniaanse stammen als ritueel de baby opeet.

Ze zegt ook dat Europeanen altijd denken in termen van virussen en medicijnen maar in Kenia speelt bijgeloof ook een grote rol. Veel Afrikaanse mensen zijn echter ook heel gesloten over seks. Een condoom is een taboe in Afrika, hoe kan men dan beschermd zijn tegen hiv en aids?

Gouden zaken

De volgende vertrekt men naar Oyugi om Herin te bezoeken. Haar man is in 1999 aan aids gestorven zonder dat zij wist dat hij aids had. Na zijn dood heeft de schoonfamilie haar alles afgenomen. Kort nadien stierf ook haar eerste dochter aan aids. Wat haar ontzettend pijn doet is ook het feit dat verschillende kinderen van haar seropositief zijn.

In dit dorp komen we ook Judith tegen. Zij is ook positief net als haar man. Haar man wilt er echter niet over spreken. Op dit moment is ze zwanger en ze hoopt dan ook dat het kindje er snel zal zijn. Omdat ze weet hoe hard het leven is als vrouw hoopt ze haar kindje een jongen zal zijn. Haar vriendin Rose is er nog erger aan toe: zij zit momenteel in een vergevorderd aidsstadium. Ze schrijft echter haar ziekte niet toe aan hiv maar aan het feit dat ze behekst zou zijn. Hieruit kan je nog eens afleiden hoe bijgelovig deze mensen zijn.

Hierna komen we nog maar eens in aanraking met de keiharde realiteit. Lilian (14 jaar), Susan (10 jaar), Rose (3 jaar) en Josephine (7 jaar), Victor (6 jaar) en Mary (10 jaar) hebben allemaal gemeen dat ze positief zijn. Ondanks hun jeugdige leeftijd zijn zij dus ook al besmet! Hierna vertrekken Achieng en beide dames naar een begrafenis van een vriendin die overleden is aan hiv. Amper 41 jaar is ze geworden. Haar ziekte volgens de dokter: een longontsteking.

Op de begrafenis vraagt ze ook wie zich heeft laten testen. Er gaan slechts enkele handen effectief de lucht in. Dat is weer iets dat echt zoveel zegt: men durft gewoon de ziekte niet te erkennen en hoe kan je iets oplossen wanneer je het probleem  niet erkent?

Twee stukken

Wanneer ze bij de grootmoeder van Achieng logeren, komen ze ook in contact met Rebecca. Zij komt uit Mathare, een plaats waar het ontzettend gevaarlijk is. Als meisje moet je constant op je hoede hier zijn., maar ook thuis is er geen rust. Als de moeder haar lichaam verkoopt, doet ze dat in één kamer. Haar kinderen zien haar bezig en vinden dat de normaalste zaak van de wereld. Zo gaat een man om met een vrouw denken de jongens en de meisjes denken dat een vrouw zo geld moet verdienen.

Zij heeft echter respect voor het werk dat Achieng doet, maar zelf durft ze de stap niet zetten om haar te laten testen  omdat ze wel eens seropositief zou kunnen zijn. Indien dit zo is, dan zou ze instorten. Terwijl Lieve en Annemie met Rebecca hadden gepraat, was Achieng met Hope naar het hospitaal gegaan. Op 4 oktober vertrekken Annemie en Lieve uit Nairobi. Ze hebben de afspraak gemaakt dat Achieng over zes weken naar België komt en Hope meebrengt. Ondertussen lichtten beide dames zich in over de adoptiemogelijkheden.

In ieder geval, we hebben nu al over aids in Europa gesproken, maar hoe zit het in Europa? Dat gaan we nu eens bekijken.

In Europa

Wanneer ze terug zijn in Europa contacteert Annemie een betrouwbare adoptiedienst. De man noemt haar plan echter een wilde adoptie en daar is hij absoluut geen voorstander van. Ze legt de man echter uit dat ze gewoon Hope wilt adopteren omdat Achieng het haar had gevraagd. Hoewel het gesprek haar wel frustreerde beseft wel dat de man gelijk had door emotionele, impulsieve mensen af te remmen en hun op de consequenties van hun daden te wijzen. Maar zij weet heel goed wat ze aan het doen is.

Ze houdt via e-mail nog steeds contact met Achieng en bediscussiëren de mogelijkheid tot adoptie met elkaar.  Ondertussen gaan beide dames op zoek naar nieuwe getuigenissen. Vandaag was er een ontmoeting met Julia, een vrouw die ook positief is. Zij zit met de gedachte om zelfmoord te plegen en was al bezig met haar afscheidsbrief te schrijven. Hierin staat dat zij gewoon besmet is geweest omdat ze gewoon naar liefde zocht. Julia wilt nog leven, maar niet meer al te lang. Haar afscheidsbrief is een emotionele getuigenis waaruit je kan afleiden dat ze het echt zwaar heeft.

Ondertussen geraakt Annemie meer en meer overtuigd om Hope te adopteren. Ze krijgt ook een uitnodiging van de adoptiedienst voor een vormingsbijeenkomst voor geïnteresseerde kandidaat – adoptiegezinnen. De dag nadien beslist Annemie echter dat zij Hope wel wilt proberen te adopteren. Achieng reageert hier nog steeds positief is omdat ze wilt dat Hope een goede toekomst voor haar heeft.

Met Achieng gaat het stilaan terug de goede kant op. Dankzij de aidsremmers gaat het de laatste weken al terug beter met haar en ze is ingeschreven voor een cursus Human Resources Management. Verder had een belangrijke instelling (Development Through Media) een congres georganiseerd waarbij verkrachting het thema was. Door uit te leggen dat wanneer je de mensen die de fouten maken terug kan heropvoeden, gaan de meisjes en vrouwen ook terug veiliger zijn. Hierop kreeg ze ontzettend veel positieve reacties.

Beide dames werken verder aan de getuigenissen. Hier stoten ze op een meisje, Murielle, die positief werd bevonden door één keer onveilige seks te hebben. Het was eerst een harde slag, ma na twee jaren besloot ze om haar leven terug in eigen handen te pakken. Sinds één jaar neemt ze ook aidsremmers, maar ze beseft dat het de wetenschap is die haar momenteel in leven houdt. Toch hoopt ze dat er meer is na het leven.

Achieng is stilaan afscheid nemen van Hope. De dagen tikken voorbij en uiteraard heeft ze het moeilijk om haar kindje los  te laten. Wat haar echter gelukkig maakt is dat Hope nu een mooie toekomst voor haar heeft. Ondertussen krijgt Annemie ook nog berichten van de adoptiedienst om eventueel een kindje over te nemen, maar Annemie heeft haar zinnen al op Hope gezet.

Stationscafé

Er worden ook nog altijd getuigenissen gemaakt. Een aangrijpende getuigenis is die van Tristan en Hanne. Tristan is besmet geraakt via een bloedtransfusie toen hij drie jaar oud was. Vanaf de middelbare school begon hij minder weerstand te krijgen. Toen hij in het ziekenhuis belandde, weigerden er ook verpleegsters om permanent bij hem in de kamer te blijven. Zij waren zo bang om ook zelf besmet te worden. Sinds dat incident krijgt hij voornamelijk nog thuisverzorging.

Hoe zwaar het ook was, hij liet de moed niet zakken. Hij wou met dit virus leren omgaan. De laatste twee jaren is zijn gezondheid veel beter geworden door nieuwe aidsremmers. Ook zijn vriendin Hanne heeft hem niet laten zitten omdat hij seropositief was. Tristan is ontzettend bang om Hanne te besmetten en daarom vervangen ze altijd het condoom wanneer er ook maar enige twijfels zijn. Verder is de ziekte ook financieel niet gemakkelijk te dragen omdat men an sich heel weinig terugkrijgt van de ziekenkas.

Feel Free

Op 9 november vraagt Achieng om haar te bellen. Een vriend uit Gent heeft haar voorgesteld om Hope financieel te laten adopteren. Achieng wilt echter dat Annemie haar in België laat opgroeien omdat zij zelf bang is om te sterven. Ondertussen krijgt Annemie ook telefoontjes van bepaalde “vrienden”. Zij willen dat ze Achieng niet onder druk zet (doet ze ook niet), dat ze Hope als een Afrikaans kind moet grootbrengen (Waarom?), enz..

Op 12 november heeft ondertussen de adoptiedienst  te horen gekregen dat Annemie druk op Achieng zou hebben gezet. Dat klopt niet, maar de twijfel is nu wel gezaaid. Annemie vraagt of ze de brieven mag doorsturen en Achieng antwoordt hier positief op.

Ronde van Vlaanderen

Op 17 november is Hope aangekomen met Achieng en het ziet er naar uit dat ze bij de familie van Annemie zal blijven. Er wordt ook besloten om  Hope op hiv te testen maar dit is een hele dure procedure, daarom volgt er eerst een gewoon onderzoek. Het lijkt erop dat ze last heeft van schurft en de dokter legt haar uit hoe dit behandeld kan worden.

Ondertussen komt ook Wereldaidsdag dichterbij. De krant begint hier stilletjes aan ook meer aandacht aan te schenken en in de krant kunnen we het volgende lezen:

·         39, 4 miljoen mensen besmet met het aidsvirus

·         Het aantal vrouwen onder mensen met aids stijgt

·         Het virus heeft de voorbije twee jaren het meest terrein gewonnen in Oost- en Centraal – Azië en in Oost – Europa

·         Het Caribische gebied Dominicaanse Republiek is ook zwaar getroffen door aids

Wat later krijgt Annemie goed nieuws. Hope is niet seropositief. Ondertussen vertelt Achieng haar verhaal overal in België. Uiteindelijk krijgt Achieng ook te horen dat Hope niet positief is en er valt ook een hele grote last van haar schouders. Op 30 november vindt er een beslissend gesprek plaats tussen Achieng, Luc, de adoptiebegeleider en haarzelf. Achieng weet echter de adoptiebegeleider te overtuigen dat dit haar eigen keuze is.

Op 1 december is nog steeds niet alles in orde.  Ondertussen is het Wereldaidsdag geworden en het krijgt aandacht in de verschillende kranten. Hier volgt een artikel uit de krant:

Op 8 december gaat de adoptieprocedure officieel van start. Deze zal enkele maanden duren en zal hard en lang zijn. Jammer genoeg zijn de reacties niet altijd even positief: vele mensen vragen af hoe het komt dat zij al zo snel het kindje heeft. Ze trekt hier echter weinig van aan.

Op 10 december krijgt Achieng slecht nieuws. Twee van haar vroegere criminelen die ze wou heroppvoeden  hebben terug een gewelddadige overval gepleegd. Paul werd door de politie gevat en neergeschoten, terwijl Kusch nog maar eens is ontsnapt. Ze hadden nochtans beloofd om zich vanaf nu te gedragen. Medelijden met hen heeft ze niet meer.

Op 15 november heeft Annemie nogmaals een interview met iemand die seropositief is. Zijn naam is Patrick en hij is homo. Velen mensen besteden niet meer veel aandacht aan hiv omdat er toch pillen voor zijn. Solidariteit tussen het rijke Westen en de rest van de wereld is evenmin niet meer te vinden.

In 1987 was in Vlaanderen de eerste aidscampagne. Ironisch genoeg was hij toen al besmet. Hij wist niet door wie hij is besmet geworden. Omdat hij weet hoe het is, begeleid hij zelf seropositieve mensen. Hij raadt iedereen aan om hier open over te zijn tegenover je vroegere partners.

Maar ondertussen is ook nog de procedure bezig voor de adoptie van Hope. Het duurt lang en je wordt effectief overal naar toe gestuurd. Gelukkig krijgt Annemie ook hulp, vandaag is ook haar man vertrokken naar Brussel om het vertrek van Achieng voor te bereiden.  Uiteindelijk is Achieng op 23 december vertrokken naar Kenia. Het blijkt dat Achieng gelukkig is dat ze effectief aan de bevolking iets meer heeft kunnen vertellen over aids.

Het blijkt dat door de medicatie in België het hiv-virus niet meer terug te vinden is in het bloed van Achieng. Lang duurt het geluk echter niet want de grootmoeder van Achieng ligt momenteel in het ziekenhuis. De dokters kunnen haar niet helpen omdat het Kerstmis. Nog maar eens een schrijnend voorbeeld van hoe slecht de situatie in Kenia is.

Naast het opvoeden van Hope is Annemie nog steeds bezig met het interviewen van mensen. Zo ontmoette ze hier Wouter die haar er attent opmaakt dat er een verschil is tussen hiv en aids. Mensen die hiv hebben zijn vaak dan ook niet ziek, wie aids heeft is dat wel. Hij heeft het opgelopen tijdens de seks met een Afrikaanse man.

Men zegt wel eens dat hij het dan zelf gezocht heeft, maar hij heeft er uiteraard nooit zelf achter gevraagd. Ook de reacties die Annemie heeft gekregen om het kindje te adopteren zijn allesbehalve vriendelijk. Een paar voorbeelden hiervan:

-Een zwartje adopteren? Zo los je het probleem in Afrika toch niet op?

-zo een kind laat je toch beter in het eigen milieu?

-Waarom adopteer je geen seropositief kind? Dat heeft toch meer nood aan een nieuwe kans?

Ook uit Afrika komt geen goed nieuws. Ze is ontslagen door de Anglican Church of Kenia, dus ze is haar inkomen en flatje ook kwijt. Ze slaagt er echter in om te overleven. Ook Hope gaat nu mee naar de school wanneer Annemie een sessie geeft over Afrika en Europa, over aids en de dure medicijnen in Afrika. Ze gaat uiteindelijk nog één interview doen met Anna.

Zij is 48 jaar oud en ondertussen al twintig jaar seropositief. Door met seks te experimenteren werd ze seropositief. Haar droom om toch een kindje te krijgen leek voorgoed voorbij maar op 35 – jarige leeftijd bleek ze toch zwanger te zijn. Ze werd echter verplicht om abortus te plegen omdat men in 1992 niet wist of een besmetting van moeder op kind ook kon voorkomen.

Hoewel een kindje krijgen uitgesloten is, is ze nu toch gelukkig. Er is een nieuwe man in haar leven, een man die naar haar luisterde en dat maakt haar gelukkig.

Met dit interview eindigt het boek. We kunnen wel nog het levensmotto van Annemie (doe wel en zie niet om) lezen maar op vijf maart 2005 – de dag van Hopes adoptiefeest- beslist ze om het boek te beëindigen. Maandenlang heeft ze gezwegen over Hope maar dit wilt niet meer langer doen. Zij heeft recht op haar eigen verhaal en dat heeft ze nu ook.

Conclusie van het boek

Het boek is geschreven in de vorm van een dagboek. Dit maakt het soms wat moeilijker om het  samen te vatten omdat de getuigenissen er soms tussen gezet worden. De inhoud van het boek  is echter indrukwekkend. Op een objectieve manier wordt er verwezen naar hiv/aids maar ook naar de vrouwenrechten die niet overal gerespecteerd worden, de omslachtige adoptieprocedure en discriminatie. Het menselijk verhaal grijpt je echt aan en dit boek is dan ook een aanrader voor iedereen mede door het gebruik van foto’s waardoor je de mensen die het virus hebben echt kan zien.

Actualiteit

Op 1 december is het terug Wereldaidsdag. Om de mensen hieraan te herinneren draagt men dan een rood lintje.  Er zijn op dit moment meer dan 33 miljoen mensen die aids hebben.

22-11-2009 om 23:42 geschreven door Kris_Stokmans  

Ondanks dat we in het jaar 2009 leven, zijn er nog steeds heel veel problemen in onze wereld: denken we maar aan oorlogen, discriminatie, armoede en racisme. Kortom gewoon verschillen tussen mensen die op een negatieve extreem worden uitvergroot. Maar er zijn ook niet alleen problemen tussen de mensen onderling, er zijn ook mensen die in de problemen komen door een ziekte. Vele ziekten kunnen opgelost worden, maar niet allemaal. Eén van de ziekten die men op dit moment nog niet heeft kunnen oplossen is het Acquired Immuno-Deficiency Syndrome, iets wat beter bekend als Aids.

Over Aids bestaan er heel veel misverstanden. Lang heeft men gedacht dat aids een typische homoziekte was omdat 98 % van de besmette mensen (in 1980) effectief mannen waren. Het was zelfs zover gekomen dat men de ziekte ging verwijzen naar het homo zijn. Men noemde het Gay-Related Immuno Deficiency.

Maar hoe komt men eigenlijk aan Aids? Oorspronkelijk is het aidsvirus een apenziekte. Dit virus is echter bij de mensen terechtgekomen door een toegenomen contact tussen mensen en apen. Men ging vroeger apen jagen, kapte het Afrikaanse regenwoud en uiteraard ging men Afrika koloniseren. HIV is een virus en heeft dus gastheren nodig. Het aidsvirus stapte zo over naar de mens en evolueerde zo verder.

Aids was in de eerste decennia na de ontdekking een ziekte die vaak dodelijk was. HIB is een virus wat kan overgedragen door bloedcontact. Een voorbeeld hiervan is een onveilig seksueel contact of doordat besmet bloed in het lichaam komt.

HIV wordt overgedragen wanneer een slijmvlies of de bloedsomloop in aanraking komt met een hiv-besmette lichaamsvloeistof zoals bloed, sperma, vaginale afscheiding, voorvocht en moedermelk.

Het verschil tussen HIV en aids is dat je met HIV nog effectief verder kan leven. Toch kan HIV verder evolueren tot aids. Dit is dodelijk, want hier is nog geen geneesmiddel voor. Bij de Wereldgezondheidsorganisatie wordt aids als een belangrijk probleem beschouwd, waardoor UNAIDS werd opgericht. In ieder geval in het boek “mijn status is positief” gaan we op zoek naar de vraag hoe mensen leven die Aids hebben. Hoe ziet hun leven eruit?

21-11-2009 om 12:55 geschreven door Kris_Stokmans