In de documentaire heavy metal in Bagdad krijg je een genuanceerde blik over hoe de situatie in Irak is geëvolueerd. Sinds de val van Saddam wilt men er vrijheid van meningsuiting brengen, maar uit deze reportage blijkt dat dit niet van een leien dakje gaat.
Om dit te illustreren is men de Iraakse heavy metal band Acrassicauda gaan volgen. Zij zijn zowat de bekendste Irakese heavy metal band. Deze groep bestaat uit Firas, Tony, Marwan en Faisal. Maar waarom net een heavy metal band oprichten? Hier geeft de groep het antwoord op dat de omgeving ook vrij heavy metal is. Dit is duidelijk een verwijzingen naar de oorlog in Irak die nog steeds aan de gang is. Deze oorlog kost trouwens 1 miljard dollar per dag voor de Amerikanen.
Men dacht dat vele problemen gingen opgelost zijn na de val van Saddam Hoessein maar niets was minder waar. Zo was er nog steeds weinig elektriciteit voor de Irakese mannen en het was voor de band niet altijd even gemakkelijk om hier te overleven. Je zou denken dat de band dan ook een anti Saddam liedje zou maken omdat heavy metal toch vaak een boodschap heeft. Zij willen echter geen politieke band zijn. Waarom niet? Meer dan waarschijnlijk gewoon ook uit voorzorgen, want er zijn in Irak nog steeds aanhangers van het regime van Saddam.
Om dit te illustreren met een concreet voorbeeldje ga ik neerschrijven wat je effectief ook nog in de documentaire zag: men wou in juli 2005 een concert geven in het Al Fanar hotel, dit was echter extreem beveiligd omdat de groep er zou optreden. Zo stonden er zelfs tanks tegenover het hotelen werden al de instrumenten van de muzikanten gecontroleerd om te kijken of er geen bommen inzaten. Verder is de band ook regelmatig bedreigd omdat ze te Amerikaans zouden zijn. Ook dit is weer een verwijzing naar wat de Irakese mensen eigenlijk denken van de Amerikanen. Je ziet ook regelmatig dat Amerikaanse vlaggen verband worden.
De bandleden willen niet dat hun kinderen hier later zullen opgroeien. Zij zijn dan ook op zoek naar een plaats waar ze in vrede kunnen leven. Het probleem volgens de bandleden is dat er twee grote groepen zijn: aan de ene kant heb je de militairen (voornamelijk Amerikanen) en aan de andere kant heb je de terroristen (Al queda). Verder is er ook nog steeds een oorlog tussen de bevolking aan de gang tussen de soennieten en de sjiieten. Het verschil tussen beide groepen is dat de soennieten de koran letterlijk interpreteren. Zij geloven dat Mohammed de profeet is die ze moeten volgen terwijl de sjiieten dan weer in Ali als laatste profeet geloven. Toch hebben beide groepen dezelfde godsdienst: de islam. Door al deze conflicten zijn de bandleden al gewend aan het feit dat er regelmatig doden zijn in Irak.
Tijdens het regime van Saddam Hoessein werden ze verplicht om tijdens elk optreden een liedje over hem te spelen of hoe geweldig zijn regime wel was. Vrijheid van meningsuiting was er dus niet te vinden in het Irak van Saddam. Ook mochten ze geen apart uiterlijk hebben: indien ze lang haar hadden werden ze gezien als criminelen en werden ze meer dan waarschijnlijk doodgeschoten door de politie van Saddam.
Het is ook niet gemakkelijk om als buitenstaander effectief in Irak te geraken omdat er geen rechtstreekse vluchten naar Bagdad zijn. Hetgeen wat je moet doen is eerst naar Erbil gaan (dit is een stad aan de Irakese grens en dan kan je je vlucht naar Bagdad kopen. Hier kwam de reporter al meteen in contact met de Irakese autoriteiten: na enkele meters kwamen ze al in contact met een soldaat die hen verplichtteom alle opgenomen fragmenten uit Irak al te wissen. Indien ze niet deden mochten ze de reis niet voortzetten.
Wanneer ze aankwamen in Bagdad kregen de reporters onmiddellijk een rondleiding van de gids. Deze wou echter anoniem blijven omdat anders zijn leven op het spel zou staan. Het was van hem dat de reporters meteen een kogelvrije vest kregen en geweren. Dit is iets wat je effectief nodig hebt in Bagdad om te overleven. Verder is het ook gevaarlijk om Engels te spreken. Waarom is dat? Wel, om de simpele reden dat men de Amerikanen en de Britten haat. Het zal je dan ook niet verbazen dat zij regelmatig het slachtoffer zijn van ontvoeringen. Eerst dacht men dat alles beter zou worden onder hun bewind, na de dood van Saddam maar van de ene dictator zijn ze eigenlijk gewoon naar een andere dictator gegaan. En wie zijn al de slachtoffers? De moslims.
Eén van de bandleden draagt ook een t shirt van Slipknot: ook dit is gevaarlijk in Bagdad waar alles wat ook maar een beetje Amerikaans is je leven kan kosten. Maar de bandleden zijn niet bang van de dood omdat ze geloven in het lot. Als ze moeten gaan, dan aanvaarden ze dat. Maar tijdens deze documentaire zie je ook het Irakese landschap en hetgeen wat je ziet is dat er overal oorlog aanwezig is. Wanneer er geen militairen in het straatbeeld zijn, dan zie je wel verwoeste gebouwen. Het nieuws wordt geleverd door de Irakese journalisten, maar zij geven er geen commentaar over. Dit doet het westen wel. Over het algemeen is Bagdad een dode stad waar niemand durft buiten te komen. De bevolking wordt gegijzeld door de oorlog.
Onder het regime van Saddam was er echter echt niets toegelaten. Wist je dat er een concert van de heavy metalband werd stilgelegd omdat sommige mensen aan het headbangen was? In Irak was het niet aanvaardbaar om via muziek je woede te uiten. De Amerikanen zouden ervoor hebben gezorgd dat er terug meer vrijheid was, maar dit is niet het geval. Zo mag je niet dragen wat je wilt, zo mag je je haar niet doen hoe je wilt en mag je niet zeggen wat je wilt. Hoe kan je dan van een democratie spreken vraag ik me af? Iets wat me ook aangrijpt is wanneer de band aan het zwembad zit. Hier hoor je gewoon de geweerschoten op de achtergrond en dat maakt het toch allemaal wat visueler. Wanneer je de straten ziet dan zie je ook hoeveel chaos er is, er is sprake van heel veel vernietiging. Ook de band van de oefenplaats is vernield geweest door de aanslagen door bepaalde militairen.
Het gevolg hiervan is dat er uiteraard heel veel mensen emigreren vanuit Irak. Niet alleen naar Europa en Amerika, maar ook naar de buurlanden van Irak zijnde Jordanië, Syrië, Iran en Saoedië Arabië. De band vluchtte naar Syrië, en je kan ze onmogelijk geen gelijk leven want er werden maar liefst 75 zwangers vermoord tijdens de Amerikaanse invasie en maar liefst 80 % van de Irakese zangers is effectief. Het aantal wordt geschat op 655 000 doden, maar dit loopt elke dag op.
De groep geeft ook zijn eerste optreden in Syrië wat ook wel een opmerkelijke gebeurtenis is. In Irak waren ze de eerste heavy metalband en dit waren ze ook in Syrië. Het probleem hier was natuurlijk dat ze totaal niet bekend waren dus ze hadden weinig publiek verwacht. Uiteindelijk kwam die voorspelling wel uit, maar het optreden was toch wel een succes. Ze kozen er echter voor om gewoon covers te spelen omdat men heavy metal niet kent in Syrië.
Omdat er heel veel Irakezen uiteraard het land ontvluchten, zijn ze vaak illegaal in het land. Er zijn veel mensen die dit weten en zij profiteren er dan ook van. Vaak krijgen ze een maandloon van 100 dollar per maand, terwijl ze toch 7 dagen op 7 dagen moeten werken. Verder voelen ze hun ook schuldig dat ze hun familie niet kunnen helpen, omdat zij in Syrië zitten. Ondanks al de oorlog missen ze Irak toch.
In Syrië nemen ze wel hun eerste album op: dit is de eerste heavy metalband ooit die dit heeft kunnen bereiken. Vandaag de dag leven ze in New Jersey in Amerika, en hebben ze ondertussen al hun idolen van Metallica ontmoet.
