Het boek Pyongyang geeft op een satirische wijze de problematiek in Noord – Korea weer. Hetgeen wat tof is aan het verhaal is dat het een stripverhaal is dat je effectief doet nadenken.  Men had er ook voor kunnen kiezen om er een lijvig boek van te maken waar alle eigenschappen van het communistische Noord – Korea in zijn vermeld: door manier van een stripverhaal ga je echter de mensen “dwingen” om effectief over de boodschap na te denken en dat is uiteraard de bedoeling van een boek.  Verder is het me ook opgevallen dat het didactisch ook wel enorm sterk in elkaar steekt. In een derde graad zou ik het echt durven gebruiken, maar ik denk wel dat  je dan wel eerst een kleine inleiding zou moeten geven als je wilt dat de leerlingen deze strip zelfstandig gaan verwerken.

%%%FOTO1%%%

Wat heb ik dan allemaal geleerd over Noord – Korea? Om te beginnen weet ik nu dat Pyongyang de hoofdstad is van Noord – Korea.  In Noord – Korea leven heel weinig buitenlanders, maar vroeger waren er geen buitenlanders. Door enkele buitenlanders toe te laten (die eigenlijk gewoon noodzakelijk zijn omdat Noord – Korea in bepaalde gebieden nog steeds een ontwikkelingsland is), denkt men dat men de poorten heeft opengezet tot het land. Dit is uiteraard echter maar een mythe. Maar hoe is Noord – Korea in feite zo communistisch geworden vraag je je dan af?

Het is allemaal begonnen op 9 september 1948 toen de republiek werd uitgeroepen. De persoon die dit deed was Kim Il – Sung. Hoewel deze persoon in 1994 is overleden, zie je in het stripverhaal ook dat hij nog steeds de Grote Leider is: op een gegeven moment zegt men ook letterlijk dat ondanks dat  hij overleed in 1994 dat hij nog steeds de leider is. Hoe merk je dat dan in het straatbeeld? Simpel, de mensen worden verplicht om een badge te dragen van ofwel  Kim Il – Sung ofwel van Kim Jong-Il (de huidige president, is trouwens ook de zoon van Kim Il – Sung). Wist je trouwens dat er in Pyongyang een standbeeld  staat van 22 meter (!!!)van Kim Il – Sung volledig  gemaakt uit brons?

 In Noord – Korea is het verboden om negatief te spreken over deze twee mensen  en ook van persvrijheid is echt geen sprake. De bevolking wordt dus onderdrukt en iedereen die uit het gareel loopt moet naar de strafkampen. Officieel bestaan deze kampen niet, maar iedere Noord – Koreaan weet dat ze er effectief zijn.  Verder valt het ook op in het stripverhaal, dat  je geen enkele gehandicapte ziet in Noord – Korea. Waarom is dat zo vraagt men op een gegeven moment in het stripverhaal: het antwoord is omdat, ik citeer ,, het grote Noord – Korea alleen maar sterke, intelligente en loyale mensen bezit”. Yeah right. Je mag er vrij zeker van dat deze mensen ook worden overgebracht naar strafkampen. Nu we toch over de mensen bezig zijn,gaan we ineens door naar het armzalig bestaan van de bevolking: wie is deze bevolking, waaruit bestaat deze en hoe worden ze behandeld?

De bevolking staat voornamelijk uit Koreanen (er zijn ook nog Amerikaanse staatsgevangenen!) die de Koreaanse taal spreken. Net zoals in het communistische China (het enige land waar de Noord – Koreanen iets of wat goed contact mee heeft) is er een beperking ingevoerd om de bevolking niet meer te laten groeien. Sinds 1976 mag men pas vanaf 27 jaar trouwen als vrouw en als man pas vanaf 30 jaar. Hoe kijkt de politiek naar de gewone mens? Zoals men zelf zegt: slechts 1/3^de van het land moet effectief overleven.  Zoals eerder gezegd is er sprake van een censuur in Noord – Korea: de mensen mogen zelf niet schrijven in de krant wat ze willen: alle kranten zijn in de handen van de overheid.

Omdat men maar rekent  dat 1/3^de van de bevolking effectief moet overleven, zal het je waarschijnlijk ook niet echt verbazen dat er heel wat hongersnood is. Dit is ook één van de redenen waarom men de grenzen heel lichtjes heeft opengedaan. Ik vroeg me dan ook af wat een Koreaan zou eten buiten rijst. Na wat opzoekwerk vond ik effectief hier wat meer informatie over: het hoofdingrediënt voor zowat alle maaltijden uit  rijst en vis. Net omdat men zich niet echt concentreert op de landbouw gebeurt het heel regelmatig dat deze effectief vervallen zijn. Maar waar ligt dan wel het zwaartepunt van de Noord – Koraanse economie? Het belangrijkste hier is de zware industrie. Maar waarom is dat zo? Door middel van een overzichtje zal ik het snel uitleggen:

Zoals je kan afleiden is Noord – Korea dan ook effectief een militaire staat.  Zo heeft het Noord – Koreaanse leger het derde grootste leger van de wereld. Het moet dan ook niet gezegd worden dat de Noord – Koreanen en de Amerikanen effectief aartsvijanden zijn. De Noord – Koreaanse overheid probeert dan ook om elke keer zijn superioriteit tegenover Amerika  te bewijzen. Zo hoor je nog heel regelmatig het verhaal dat er in 1968 een Amerikaans schip in de Noord – Koreaanse wateren lag: dit was duidelijk een geval van spionage! De Noord – Koreanen vielen het schip dan ook aan, en namen de Amerikanen als staatsgevangenen. Wist je trouwens dat je veel geld kan verdienen wanneer je een lijk van een Amerikaanse soldaat vindt?

Stilaan zijn er ook meer en meer kleine ondernemingen van Noord – Koreaanse burgers. Deze radicale veranderingen hebben ervoor gezorgd dat er meer auto’s rondrijden in de straten (behalve op zondag want dan mag de auto niet gebruikt worden omdat dit goed is voor de gezondheid, of zou het misschien eerder omdat men de dure en schaarse  brandstoffen niet mogen verbruikt worden door ge gewone man? ;-)). Maar zolang de nucleaire toestand in Noord – Korea nog steeds is van kracht zullen de landen die hen helpen heel beperkt zijn. En zonder kapitaal zullen de economische hervormingen ALTIJD mislukken.

Deze veranderingen moeten echter vanbinnen uit komen om een einde te maken aan de schrijnende mensenrechtenproblemen (geen recht op vrije meningsuiting, er is maar één politieke partij: de communistische, vervolging van bepaalde rassen : vb Amerikanen, armoede, geboortebeperking,…). Maar hoe kan men dit dan doen? Eén van de oplossingen zou een economische opbloei kunnen zijn zodat er een economische gegoede middenklasse ontstaat, die bescherming van de eigen middenklasse zal eisen, net zoals vrijheid. Denk maar wat er tijdens de Franse Revolutie gebeurde. Maar de grenzen moeten er ook open gaan om samen tot een dialoog te komen: dit zal een werk van lange adem worden!

Deze week een korter verslagje omdat ik precies toch meer van Noord – Korea wist dan ik verwacht had. Het is eigenlijk wel ironisch dat  het Noord – Korea verrassend sterk lijkt op het Rusland van Stalin. Net zoals in Noord – Korea was één persoon “Vadertje staat”, was er geen ruimte voor persoonlijke ontwikkeling en  wist men in het buitenland meer over de situatie van  het land dan de effectieve  inwoners van het land.

13-12-2009 om 17:03 geschreven door Kris_Stokmans  

Vele mensen denken dat sinds de val van de Berlijnse muur het communisme definitief is gevallen. Toch is dit niet volledig correct: er zijn nog verschillende communistische staten. Eén daarvan is uiteraard China, al zijn zij ook stilaan wat toegankelijker aan het worden. Andere communistische staten zijn Cuba, Vietnam en Noord – Korea. Over Cuba en Vietnam zou ik sowieso wel iets kunnen vertellen maar over Noord – Korea niet. Hoe komt dat eigenlijk vraag ik me nu af? Waarschijnlijk is dit zo omdat Noord – Korea het meest gesloten land van de wereld is. Natuurlijk rijst er dan de vraag: hoe leeft men hier en hoe ziet het regime in de praktijk eruit? Tijdens deze week ga ik dan ook op zoek naar een antwoord op deze vraag.

Maar om het heden van Noord – Korea te begrijpen, moet je uiteraard ook het verleden ervan kennen. Daarom heb ik hier wat opzoekwerk naar gedaan. Sinds 1946 kwam de communistische partij van Kim il Sung hier aan de macht. Zij zorgden ervoor dat er geen andere partijen meer waren, dat religie werd onderdrukt en dat de economie werd  geleid door de partij. Hij zou tot inde jaren negentig de controle hebben in Noord – Korea.

In 1948 werd in Pyongyang de onafhankelijkheid uitgeroepen. Noord – Korea was hierdoor geboren als een zelfstandige staat. Uiteraard is er naast een Noord – Korea ook een Zuid – Korea. De Noord – Koreanen vielen dit dan ook binnen 1950, en dit was de start van de Koreaanse oorlog. Ironisch genoeg is er genoeg een wapenstilstand aan de gang, maar de oorlog zelf is nooit beëindigd.

Noord – Korea herstelde zich vlug van de oorlog en in 1960 was het land zich terug aan het ontwikkelen. Dit ging voornamelijk  door de betere industrie. Tegen 1970 was het land dan ook het meest geïndustrialiseerde land van Azië, na Japan. Verder ging men zich ook meer en meer afsluiten van Zuid – Korea. Men zag in dat het zo echt niet verder kon tussen Noord- en Zuid – Korea en men ging dan ook zoeken naar een oplossing: deze werd niet gevonden en Noord- en Zuid – Korea bleven naast elkaar leven.

In 1991 werd Noord – Korea lid van de VN en in 1992 sloot Noord-Korea een akkoord over het bevriezen van zijn nucleaire programma met het Internationaal Atoomenergie Agentschap: dit akkoord werd echter geschonden en het is zeer waarschijnlijk dat Noord-Korea effectief atoomwapens had.

De jaren negentig waren in Noord – Korea een periode waar er een enorme voedselcrisis was die het hele decennium zou duren en tussen de 2 a 3 miljoen levens zouden hebben gekost. Als oorzaken voor de crisis zei men dat het was door de beperkte subsidies door Rusland en China, het strikte overheidsbeleid en een periode van droge en natte periodes.

Ook vandaag de dag is er weinig voedsel. Als gevolg daarvan vluchten veel Noord – Koreanen naar China. China erkent hen echter niet als vluchteling en stuurt hen terug. Aangezien vluchten naar het buitenland hier een ernstig misdrijf is, worden de teruggekeerde vluchtelingen gestraft met opsluiting in werkkampen, gevangenisstraf of de doodstraf.

Tijdens deze week zal ik het boek Pyongyang lezen. Hierdoor zal ik nog meer te weten komen over hoe het leven in Korea is en hoe deze censuur allemaal bereikt wordt.

08-12-2009 om 23:55 geschreven door Kris_Stokmans  

Tijdens de afgelopen drie weken heb ik het boek “zwartboek” gelezen. De vraag die de titel meteen oproept is uiteraard waarom net deze titel? Na het lezen van dit boek heb ik hier ook een antwoord op gevonden. Op dit moment is de situatie van de vrouw niet altijd even rooskleurig: meer zelfs in bepaalde gebieden in deze wereld kan je het zelfs zwart noemen.  Hierdoor kan je de titel verklaren: dit boek heeft als doel om het onrecht te bespreken dat er nog steeds aanwezig is in de wereld ten op zichte van vrouwen.

Maar hoe breng  je zo een thema op een kritische en genuanceerde manier aan?  Door middel van de verschillende hoofdstukken van het boek van Universele Rechten van de Mens. Sinds 1789 werden deze opgericht: zo heel lang geleden is dat dus ook niet! Het was tijdens de Franse Revolutie dat men de eerste versie van dit boek schreef. Uiteraard werd dit later nog uitgebreid.

Deze werden opgericht in 1789 tijdens de Franse Revolutie. Nog maar eens een bewijs dat dit één van de belangrijkste gebeurtenissen is in de Westerse geschiedenis.

Maar welke onderdelen bevat dit boek?  Dit boek bevat de onderdelen veiligheid, integriteit, vrijheid, waardigheid en gelijkheid.

Iets wat we zeker kunnen constateren is dat de emancipatie van de vrouw nog steeds niet voltooid is.  Het doel van de emancipatie is om er voor te zorgen dat de man en de vrouw gelijk zijn. Hoewel de huidige moeders het stukken beter hebben dan hun grootmoeders moeten we echt nuanceren dat er gewoonweg nog geen complete gelijkheid is.

Bekijk maar eens de bovenstaande statistiek: vrouwen werken vaak minder voltijds. Hoe komt dat eigenlijk? Een eerste reden is omdat in onze maatschappij de moeder wordt gezien als een huismoeder, terwijl een huisvader een uitzondering is. Ten tweede worden vrouwen ook nog systematisch op de arbeidsmarkt achtergesteld: iedereen kent wel de vrouwelijke dokter, maar kent iemand de vrouwelijke bouwvakker? Ik denk het niet! Ten derde zie je ook weinig vrouwen in de politiek verkozen worden:  hoe kan je de wetten gelijk maken voor beide seksen wanneer de mannen procentueel sterker vertegenwoordigt zijn dan de vrouwen?

In maar liefst 79 landen (in België wel) bestaat er zelfs geen wetgeving over het bestrijden van huiselijk geweld en in maar liefst 127 landen kan men seksuele intimidatie van vrouwen niet aanpakken via de wet. Dat is toch een groot wereldprobleem, waar een globale oplossing voor moet komen.

Er zijn honderdduizenden vrouwen die geen veiligheid hebben. Denken we maar aan de vrouwen van landen als China, India, Pakistan of Bangladesh waar de vrouwen het eerste bezit is van de man. Maar niet alleen wettelijk zal er veel moeten veranderen, ook cultureel zal men zich moeten aanpassen en zich realiseren dat  de vrouw gelijk is aan de man.

Hoofdstuk 1: veiligheid

Maar hoe kan een vrouw zich tot een veilige burger ontwikkelen wanneer geweld en discriminatie  al begint in de kindertijd? In hoeverre is ondervoeding en geen scholing ook een vorm geweld? Is dit ook geen geweld omdat je alle kansen van de toekomst van het meisje wegneemt? Volgens mij wel.

Een vrouw wordt in verschillende culturen als minderwaardig beschouwd. Denken we maar aan de Indische cultuur waar de meisjes vaak niet de nodige medische zorgen krijgen die nodig zijn om te overleven. In deze cultuur moet men voor de vrouw ook een bruidsschat betalen: vaak kan men deze niet betalen en dat is ook één van de redenen waarom men liever geen meisje heeft.

Ook ben je als meisje religieus achtergesteld. Wanneer een ouder overlijdt  In het hindoeïsme  dan moet de jongen de houtstapel aansteken bij een lijkverbranding. Net omdat alleen jongens dit mogen doen, willen de ouders natuurlijk liefst een jongen. Niemand wilt toch voortdurend in de dodenwereld ronddwalen? Men kan dit bereiken door  effectief een verandering van denken aan te brengen. Dit is echter enorm moeilijk bereikbaar.

Een ander voorbeeld waar vrouwen achtergesteld is uiteraard het communistische China.  Zo worden de rechten van vrouwen die meerdere kinderen hebben in China sociaal achtergesteld. Hun uitkeringen worden ingekort en ze hebben ook niet het recht om niet – geautoriseerde kinderen naar school te laten gaan. Er sterven hier ook heel veel vrouwen door ondervoeding.

Er worden ook alsmaar minder en minder meisjes geboren in China: men wilt gewoon geen meisjes. Dit probeert men te beperken door selectieve abortus, nalatigheid ten aanzien van meisjes bij gezondheidszorg en voeding, kindermoord, te vondeling leggen, enz….

Hoe komt dat? Een eerste reden kan je vinden in de Chinese cultuur. Men wilt liefst een zoon om de naam van het geslacht voort te zetten. Waarom is dit zo belangrijk voor hen? Het antwoord is te vinden in het feit dat wanneer een meisje trouwt dat ze zowel fysiek als symbolisch de familie verlaat en haar trouw verbindt aan haar schoonfamilie.

Op termijn zal dit voor een tekort aan vrouwen zorgen op de huwelijksmarkt. Het spreekt voor zich dat huwelijkshandelaars hier uiteraard van zullen profiteren, iets wat de vrouw uiteraard ook niet ten goede komt.

Maar niet alleen in Azië is de situatie dramatisch voor de vrouw, ook in Afrika is de situatie voor de vrouw slecht. Hoe kan men zich veilig voelen wanneer in sommige Afrikaanse landen het verplicht is om besneden te worden? Ook  de motieven van deze besnijdenis zijn enorm twijfelachtig:  sommige mensen denken dat er groeistoornissen zouden ontstaan wanneer men dit niet doet?

Naast de lichamelijke schade dient men ook ontwikkelingsschade toe aan de vrouw. Denk dan maar aan de discriminatie die je ziet omdat men nooit de kans heeft gehad om zich te scholen?

Maar liefst 127 miljoen kinderen hebben de kans niet om naar school te gaan, 2/3 hiervan zijn meisjes. Maar net door het onderwijs zou men een oplossingen kunnen aanbieden  voor de kindersterfte terug te dringen: want hoe meer men weet, hoe beter.

Deze meisjes moeten dan werken en worden vaak uitgebuit. Het kan zijn dat ze thuis moeten worden of zelfs al als prostituee aan de slag moeten gaan. Meisjes van 13 jaar zijn hierbij geen uitzondering!

Deze kinderen worden dan ook vaak slachtoffer van seksueel misbruik en geraken dan ook verstrikt in de seksindustrie.

Wanneer je aan de seksindustrie denkt, denk je uiteraard ook aan verkrachtingen. Tijdens perioden van oorlogen wordt er nog meer verkracht omdat men zo de hele gemeenschap wilt treffen. Men wilt ervoor zorgen dat de vrouw aids heeft en eigenlijk mentaal dood is, terwijl ze fysiek nog moet lijden.

Zoals we nu al weten is de situatie voor de Afrikaanse en Aziatische vrouwen het enorm slecht. Maar hoe zit het in de moslimwereld? In de moslimwereld heeft de vrouw het eigenlijk ook niet echt. Vaak zijn vrouwen dan ook ten onrechte slachtoffer van eermoorden. Om het met een voorbeeld te geven ga ik een kleine situatie schetsen:

We moeten echter niet veralgemenen en we moeten ons realiseren dat dit op elk continent kan gebeuren. Hetgeen wat je echt ziek maakt is dat de man het meest dominante is in het leven van de vrouw: ethisch gezien klopt dat toch niet? De echtgenoot spreekt over de vrouw en zij heeft totaal geen inspraak.

Jaarlijks zijn er zo een 5000 eermoorden, maar dit ligt ongetwijfeld hoger in de praktijk. Dit is zo omdat de families en de dorpen één front vormen als het erom gaat een moord door verbranding of door een aanval met zuur te stellen als een ongeluk binnenshuis en een moord door vergiftiging als zelfmoord.

En de slachtoffers die het overleven, waar kunnen zij terecht? Het antwoord is schrijnend: nergens. Hun geld en paspoort worden afgenomen en ze worden uit de familie gezet. En wie moet de eermoord voltooien? De broer van de vrouw omdat hij ook dezelfde naam draagt als de vrouw.

Naast de noodzaak van een sterkere wetgeving, is er voornamelijk een mentaliteitsverandering noodzakelijk. Om het stereotype te doorbreken dat eerwraak alleen iets is voor moslimhanden heb ik ook gezocht naar hoe dit in Europa zit.

Vorig jaar was er sprake van een eermoord in België. Zo werd Sadia vermoord door haar eigen vader in ons eigen landen. Zij was van Pakistaanse afkomst maar leefde al jaren in België. Op een gegeven moment was ze vreemdgegaan en de familie zag dit als een grote schande en men besloot ook om haar te straffen met de dood.

Maar niet alleen ziet men bedriegen als een reden om iemand te doden, maar ook als men zich wil aanpassen aan de gemeenschap waar men woont dan ziet men deze persoon als een verraadster. Maar zijn deze vrouwen gewoon niet op zoek naar meer vrijheid?

Hoofdstuk 2: integriteit

Het recht op vrijheid is uiteraard ook het recht om vrij te doen en laten doen met je lichaam wat je wilt. Vele vrouwen hebben dat rechter echt niet. Hoe komt dat? In sommige gebieden zijn de vrouw het lichaam van de vrouw als iets dat van de mens is. Hier zijn tal van voorbeelden te vinden zoals verkrachting, vrouwenbesnijdenis, uithuwelijking, enzo..

Maar wat en wie probeert hier iets tegen te doen?

Als je weet dat er jaarlijks maar liefst tussen 100 en 140 miljoen vrouwen besneden worden per jaar besef je wel dat er hoogdringend iets zal moeten veranderen. De Wereldgezondheidsorganisatie probeert dan ook om dit probleem effectief op te lossen in samenspraak met de Verenigde Naties. Maar hoe lost men zo een grootschalig wereldprobleem op? Net zoals met zoveel zaken is de sleutel om het probleem op te lossen het onderwijs. Het is statistisch bewezen dat vrouwenbesnijdenis minder voorkomt onder vrouwen die onderwijs hebben genoten.

Wanneer men vraagt waarom men dit doen dan vind je het antwoord vaak terug in de traditie van de cultuur. Maar is dit wel altijd terug te vinden in de voorschriften van de cultuur? Ironisch genoeg is dit niet altijd zo: in de koran staat het volgende citaat “en laat uw eigen handen geen bijdrage leveren aan uw vernietiging”.

Niet iedereen beseft echter de gevolgen van een vrouwenbesnijdenis. Daarom ben ik eens gaan opzoeken wat alle gevolgen hiervan zijn. Zoals je kan zien is dat een enorme grote lijst

Vrouwen die besneden hebben een grotere kans op een doodgeboren kind. Het is ook wetenschappelijk bewezen dat besneden vrouwen een grotere kans op onvruchtbaarheid. Tenslotte is er ook een verhoogde kans op infectieziektes.  Hier volgt een overzicht van de lichamelijke gevolgen van een besnijdenis.

Vrouwenbesnijdenis moet dus verdreven worden uit de wereld. Maar hoe kan men dit doen? Weeral door onderwijs en voorlichting kan men het culturele denken veranderen. Pas dan gaat het misschien eindelijk uit deze wereld verdreven kunnen worden.

Net zoals vrouwenbesnijdenis een ernstig probleem is, zijn verkrachtingen dat natuurlijk ook. Een verkrachting kan overal ter wereld plaatsvinden: maar hetgeen wat toch echt opvalt is dat de echtelijke woning de omgeving is waar het meeste seksueel geweld aanwezig is.

Het probleem is dat er een groot gevoel van schaamte is bij de vrouw en dat ze dus niets durft zeggen. In moslimlanden wordt de vrouw beschouwd als iemand die voortdurend beschikbaar is voor de man, terwijl in de Europese landen verkrachting wettelijk strafbaar is. Je kan dus ook al spreken van een bepaald cultuurverschil. De daders zijn echter vaak bekenden.

Uiteraard zijn de gevolgen van de verkrachtingen ook  enorm: op emotioneel gebied, fysiek gebied en sociaal gebied zal de vrouw het hierdoor effectief moeilijker hebben. Ze krijgt een schuldgevoel over iets waar ze zelf niet voor verantwoordelijk is. Overal ter wereld moeten de vrouwen dus effectief beschermd worden.

Ten slotte moeten de vrouwen ook betere begeleiding krijgen bij een zwangerschap. Terwijl de moedersterfte in welvarende landen op 5 tot 30 per 100 000 geboortes wordt geschat, schommelt die verhouding in ontwikkelingslanden rond de 2000 op de 100 000. Dit komt door de beperkte gezondheidszorg. Hoe kan men dit oplossen? Inderdaad, door te investeren in het onderwijs zodat de vrouwen door iemand worden behandeld die effectief in zwangerschappen gespecialiseerd is.

Hoofdstuk 3: vrijheid

Ieder mens heeft het recht om vrij te zijn. In theorie klopt dit wel, maar in de praktijk is hier veel minder van aan. Er zijn heel vrouwen die deze rechten niet hebben. Hoe ze in hun vrijheden beknot worden, dat gaan we in dit hoofdstuk bespreken.

Zoals we al eerder in deze bespreking hebben gezien ontstaat de ongelijkheid tussen man en vrouw vaak uit traditie en cultuur. Men geeft de vrouwen ook niet de politieke steun net omdat er heel weinig vrouwen effectief verkozen worden in de politiek. In de Arabische wereld krijgt de vrouw ook vaak zelden steun van de wet. Hier is de vrouw niet gelijk aan de mand, op geen enkel gebied.

In de Arabische wereld ligt ook het allerslechtste land ter wereld voor de vrouw:  Saoedi – Arabië. Het is zover gekomen dat in alle Arabische landen (uitgezonderd Tunesië) de wet heeft vastgelegd dat de vrouw effectief minderwaardig is in de regels. Om het maar met een voorbeeld te staven: in alle Arabische landen is het verboden voor een moslima om met een niet – moslim te trouwen, een man echter wel trouwen met iemand uit een ander geloof.

Wie maakt deze wetten vraag je je misschien af? Het antwoord is even begrijpelijk als verwacht: uiteraard stelden deze mannen de wetten op. Grofweg vallen de Arabische landen in twee grote groepen te verdelen. In de eerste groep landen is het familierecht in de moderne zin hervormd, terwijl de tweede groep landen zich heeft ingegraven in een conservatisme  dat nog altijd het lot van de vrouw bepaalt, met hooguit hier en daar een inbreuk door de moderne ontwikkelingen.

Misschien is het ook wel nuttig om toch even de situatie van het beste Arabische land te schetsen: Tunesië. Ook hier is er geen volledige gelijkheid tussen de geslachten aanwezig. Ook al is de vaderlijke autoriteit door de ouderlijke autoriteit vervangen toch blijft de mannelijke echtgenoot het hoofd van het gezin die de woon- en verblijfplaats van het gezin bepaalt. En hoewel ze zeer beperkt blijft ten opzichte van de rest van de Arabische wereld, is de ongelijkheid bij de erfenis niet geheel afgeschaft.

Er bestaat nog geen volledige gelijkheid in Tunesië en de traditionele hiërarchie tussen de seksen is ondanks de wet nog op veel terreinen overeind gebleven. Toch zijn de Tunesische vrouwen er zich goed van bewust dat ze meer rechten hebben dan de vrouwen in de andere Arabische landen.

Mochten ze echter in Saodië – Arabië leven dan hadden ze helemaal geen stemrecht. Verder hebben zij ook geen burgerlijke of politieke dochter en bestonden ze tot voort alleen als dochter of echtgenote.  Vanaf tienjarige leeftijd moeten ze een hoofddoek dragen en hebben ze zelfs niet het recht om een auto te besturen.

Dat is iets waar men toch over nadenkt. Tegen dit soort onrecht moeten de vrouwen effectief blijven vechten om toch tot verandering te komen. In de andere monarchieën in het Golfgebied zijn ze pas zeer recent politiek volwassen geworden: in Bahrein hebben ze in 2002 voor het eerst gestemd, en in Koeweit hebben ze na een lange strijd in 2005 het kiesrecht verkregen. In de onderstaande afbeelding kan je de Arabische wereld zien.

Een ander probleem in de Arabische is polygamie. Maar wat is dat precies? Polygamie houdt in dat er één man met meerdere vrouwen is getrouwd. Het probleem hierbinnen is dat men probleemloos  een vrouw kan verstoten.

Ook in Afrika heeft de vrouw maar een beperkte vrijheid. Door de conservatieve kerk die aanwezig is in deze landen werd een conservatief beleid gevoerd. Ook dit is uiteraard problematisch: de vrouw heeft niet de vrijheid om abortus te plegen als ze dit wilt. Ze heeft dus niet de recht om de keuze te maken over een kind of niet. Twee landen zijn wel goed bezig in Afrika:  Zuid – Afrika en Kaapverdië. Hier zijn vrouwen vertegenwoordigd binnen het parlement en is polygamie verboden.

Naast al deze beperkingen op de vrijheid is er ook de beperking van vrijheid om te kiezen wie men effectief wilt als man. Uithuwelijking is iets wat een eigenschap is voor de Arabische gemeenschap. Hier denkt men nog vaak aan het stereotype dat vrouwen niet zelfstandig kunnen handelen.

Zijn er vrouwen die zich kunnen losmaken van deze verschrikkelijke stereotypen? Uiteraard, maar deze zijn meer uitzondering dan regel. Het zijn ook niet toevallig de geschoolde mensen die zich ervan kunnen losmaken. Zijn deze meisjes die zich laten uithuwelijken dan dom? Dat is uiteraard een stap te ver: de druk van de gemeenschap is enorm groot.

Door de meisjes uit te huwelijk en dus expliciet ter beschikking te stellen van een meisje of jonge vrouw aan een vreemde man zegt dat hij deze vrouw effectief mis-/gebruiken. Vaak worden de meisjes op een jonge leeftijd uitgehuwelijkt zodat de kans groter is dat ze een maagd is. Wat ik me dan afvraag is of het geen geregelde verkrachting is met de goedkeuring van de hele familie?

Wat je uiteraard ook niet mag vergeten dat het meisje hierdoor haar opleiding niet zal kunnen beëindigen waardoor ze later in de wereld minder sterk zal komen te staan.

Zijn er mensen die ingaan tegen deze praktijken? Ja, die zijn er maar dat zijn meestal groeperingen die politiek weinig in de pap te brokken hebben. Zoals al eerder vermeld zijn vrouwen enorm beperkt aanwezig in de politiek.

Eén van de vrouwen die zich heeft vrijgevochten van de sociale en religieuze normen van haar land is Ze weigerde besnijdenis, voor zichzelf en voor haar dochter en ze weigert de islamitische sluier te dragen. Zo heeft zij tegen de samenleving, de godsdienst en de politiek in haar status van vrije vrouw veroverd.

Ze volgde haar eigen weg en dit was zeker niet de gemakkelijkste. Toen ze besloot om alleen nog maar broeken te dragen was haar vader razend. Ook heeft ze ervoor gekozen om geen sluier meer te dragen omdat het alsmaar meer en meer een sociale kwestie is geworden en geen religieuze kwestie meer. Zij besloot dan  ook om haar hoofddoek weg te doen: de reacties waren woedend: ze keken haar na of spuugden op haar. Eén van haar vriendinnen schold haar ook uit voor hoer.

Hoofdstuk 4: Waardigheid

Ieder mens heeft het recht op een waardig bestaan. Maar wat is dat eigenlijk? Een waardig bestaan zegt eigenlijk dat iedereen mens evenveel waard is en ook op dezelfde menselijke manier moet behandeld worden. Ook elke vrouw verdient het dus om te worden gewaardeerd en gerespecteerd. Elke vrouw verdient het te worden gewaardeerd en gerespecteerd. Vrouwenhandel, oftewel de reductie van vrouwen tot koopwaar ten behoeve van de seksuele lusten van mannen voor het financieel gewin, maakt op ook deel uit van een inbreuk op deze waardigheid. Overal maakt de handel in vrouwen slachtoffers.

Het oudste beroep ter wereld is de oudste vorm van vrouwenonderdrukking. De seksindustrie verdient gigantische bedragen aan vernedering en uitbuiting van vrouwen. 

Het is nog steeds zo dat de meerderheid van de vrouwen gedwongen worden tot prostitutie. Niet altijd door mannen maar ook vaak door de economische noodzaak. Deze prostituees kennen nauwelijks hun arbeidsrechten: vaak is prostitué worden dan ook een samenloop van omstandigheden.  Uiteraard zorgt dit vaak voor emotionele schade, maar ook zorgt dit voor fysieke schade. Mensen die prostituee worden, die lopen dan ook vaak gevaar en er is niemand die hen beschermd.

Alsmaar meer en meer wordt er meer en meer aan sekstoerisme gedaan. Ook dit is eigenlijk een veel voorkomende wijze van uitbuiting van vrouwe en meisjes. Er zijn maar liefst 200 000 sekstoeristen in de wereld. Deze komen uit elk land. Het sekstoerisme maakt een steeds groter deel uit van de kinderprostitutie. Ook dit is uiteraard een regelrechte aanslag op de waardigheid van de vrouw.

Vrouwen worden ook vaak onterecht gezien als gewoon maar vleeswaar. Een voorbeeld hiervan is Anne Ziverte, zij is afkomstig uit Letland en wou gaan studeren in Nederland. Ze bleef bij een Russische familie overnachten, maar dat was een valstrik.  Op Schiphol werd ze door een vrouw opgewacht die meteen haar identiteitskaart afpakte. Zi j liet ook een foto zien van Anna’s  zoontje: wanneer ze niet luisterde wisten ze hem wel te vinden. Ze werd gedwongen om in de prostitutie te werken. Deze nachtmerrie heeft 3 maanden geduurd tot ze op het politiebureau alles ging vertellen. Uiteraard was ze bang voor een wraak van de pooiers, en deze angst controleerde haar leven.

Gelijkheid

Tenslotte ga ik ook nog het laatste basisrecht bespreken van de vrouwen. Misschien wel het allerbelangrijkste: iedereen moet gelijk zijn! Dit is het meest concrete recht waarmee vrouwen over hun eigen leven keuzes kunnen maken en zeggenschap kunnen hebben. De geschiedenis van de twintigste eeuw heeft laten zien dat gelijke rechten niet mogelijk zijn zonder dat alle vrouwen actief en passief kiesrecht hebben.

Gelijke rechten, gelijke kansen: in alle landen waar armoe is, zijn vrouwen het allerarmst. Onderwijs blijkt overal de motor voor verandering te zijn. In Azië of Afrika zouden meisjes naar school moeten. In de westerse landen is de revolutie zowel op het gebied van onderwijs als wat betreft gelijke kansen op de arbeidsmarkt en gelijke beloning, wel op gang gekomen, maar nog niet voltooid. Gelijke rechtenvoor mannen en vrouwen wordt in alle recente analyses erkend als voorwaarde voor economische sociale en persoonlijke ontwikkeling.

De inzet van stemrecht en deelname van vrouwen aan de politiek

Nog steeds is er in de politiek geen sprake van gemengdheid. Nochtans  mogen in bijna elk land de vrouwen stemmen.  De enige uitzondering hierop is Saodië – Arabië.

Dit stemrecht hebben ze echter niet vanzelf gekregen: hiervoor hebben ze hard moeten vechten.  Dit was vaak een symbolische strijd.

Deze strijd is echter nog niet gewonnen want er is nog steeds sprake van de discriminatie van de vrouw. Denken we maar de loonsbepalingen, politiek, enzovoort…

Hoe nieuw deze strijd ook is kan je afleiden uit de datum wanneer de eerste vrouwen mochten stemmen en kandidaat zijn: dit was sinds 1893 dat Nieuw  - Zeeland het toeliet dat vrouwen effectief mochten meebesturen.

In Amerika en Europa heeft het lang geduurd voordat  de vrouwen stemrecht kregen. Aan het eind van de jaren 1960 hebben in alle landen van het Amerikaanse continent, inclusief de Latijns – Amerikaanse en Caribische landen: iedereen mocht stemmen. Liechtenstein is in 1984 het laatste Europese land dat vrouwen toestaat als kiezer en als kandidaat om deel te nemen aan nationale verkiezingen.

Het vrouwenkiesrecht is een strijd geweest tegen de gevestigde maatschappelijke orde. Sinds vrouwen onderwijs krijgen en betaald werk verrichten wilden ze uiteraard ook een plaats hebben op het publieke toneel. Soms erkent men niet altijd dat er een strijd is geweest omdat er een geleidelijke verandering van mentaliteit kwam: dat is echter deels waar, de vrouwen moesten steeds druk zetten om de rechten te krijgen die ze verdienden.

Het stemrecht stelt namelijk een van de essentiële privileges van mannen ter discussie: het  monopolie van het bestuur van de staat. De structuur van de macht, de inhoud van het politieke debat en de aard van de beslissingen komen door zulke beslissingen onder discussie te staan. Het systematisch uitstellen van de kwestie van het vrouwenkiesrecht illustreert hoe de politieke elites zich in zichzelf terugtrekken. Hun strijd is echter geen strijd tegen mannen, maar tegen de privileges van hen. Vroeger was al de macht bij de mannen, vaak ook een bepaalde categorie mannen. In de VS lijkt de strijd voor politieke rechten van zwarten soms op die van blanke vrouwen, in die zin dat ze beide de vorm aannemen van een strijd voor de rechten van de mens en voor universeel stemrecht. Maar al verkrijgen vrouwen in 1920 stemrecht, de zwarte Amerikaanse vrouwen krijgen pas in 1965 volledige politieke rechten.

Voor degenen die de beslissingsmacht hadden was het lange tijd ondenkbaar in de politiek plaats te maken voor vrouwen. Ze vreesden niet alleen hun positie kwijt te raken, maar waren ook het product van een tijdperk waarin men zich moeilijk een voorstelling kon maken van de rol van de vrouw binnen het gezin.

Maar stilaan ontstond er een mentaliteitsverandering, men maakte zich een andere voorstelling van de rollen van beide seksen en mannen keken anders tegen vrouw aan.  Men dacht dat dit het politiek evenwicht kon verstoren wanneer er vrouwen in de politiek kwamen.

Vandaag de dag zijn vrouwen in de politiek zijn eerder een zeldzaamheid. De mogelijkheid hun recht om te stemmen en zich kandidaat te stellen uit te oefenen, is namelijk een doel dat vrouwen nog steeds moeten zien te bereiken. Dat is moeilijk, maar er is nog een andere grotere uitdaging: evenredige vertegenwoordiging en de beslissingsbevoegde instanties. In cijfers is slechts 16 % van de parlementariërs een vrouw.

De grote overwinning van de 20^ste eeuw van de 20^ste eeuw is nog steeds het verwerven van politieke rechten. Voor de 21^ste eeuw zal het een uitdaging zijn deze rechten werkelijk  te realiseren. Het is echter een langdurige strijd.

Sekseongelijkheid bij ontwikkelingssamenwerking

In ontwikkelingslanden is uiteraard ook sprake van sekseongelijkheid, op het gebied van onderwijs, politieke participatie, de toegang tot gezondheidszorg en op de arbeidsmarkt. Economische groei zal daar niet mogelijk zijn zonder een verbetering van de positie van de vrouw.

In ontwikkelingslanden lopen de vrouwen ver achter op de mannen, op allerhande gebieden. Niet alleen in het onderwijs, maar ook op de arbeidsmarkt: vrouwen werken minder vaak buitenshuis en verdienen minder dan mannen voor vergelijkbaar werk en lopen meer kans om in de armoede te geraken. Zoals we al hebben gezien zijn de vrouwen ook politiek minder vertegenwoordigd zijn.

Seksegelijkheid is ook een voorwaarde om te Milennium Development Goals te bereiken, waaronder het terugdringen van armoede en kindersterfte, onderwijs voor iedereen en het wegwerken van de genderkloof in het onderwijs voor 2015.

Het toont aan dat de armoede en gebrek aan kansen de ongelijkheid tussen man en vrouwen net groter maakt. Gesteld dat de economische ontwikkeling de armoede tegengaat, dan verbeteren de levensomstandigheden van iedereen als de armoede wordt teruggedrongen en neemt de seksegelijkheid toe. Bij economische ontwikkeling verbeteren de levensomstandigheden van vrouwen sneller dan die van mannen.

Maar niet alleen dit zal moeten veranderen: ook bepaalde gewoonten tegenover vrouwen. Het is zo dat er in sommige culturen nog steeds minderwaardig naar de vrouw wordt gekeken. Ook is er nog steeds geen gelijkheid qua salaris op dit moment.

Om gelijkheid tussen mannen en vrouwen te bereiken zal het nodig zijn om beleid te blijven maken dat vrouwen bevoordeelt ten koste van mannen, mogelijk gedurende een lange periode. Het is onduidelijk of de positieve neveneffecten van dit beleid opwegen tegen de maatschappelijke kosten van de onrust die deze ingrepen teweeg zullen brengen.

De scholing van meisjes in Europa: een onvoltooide revolutie

Dat meisjes naar school gingen was in de 20^ste eeuw in de Europese landen een maatschappelijke verandering. Maar de vaart is eruit. Meisjes hebben minder toegang tot prestigieuze banen. Opleidingen met het hoogst percentage vrouwen zijn er alsmaar minder.

Ondertussen zijn meisjes doorgedrongen tot de door mannen gemonopoliseerde studies als rechten en geneeskunde, waar men zich in het begin heftig verzette  tegen hun komst. Maar de mannelijke overheersing is nog steeds heel sterk bij industriële opleidingen en vaardigheden en bij bouwkunde. Hogere opleidingen waar vrouwen duidelijk in de meerderheid zijn, zijn een voortzetting van banen op lager waarin altijd vrouwen te vinden waren.

Slotconclusie

Er is dus nog heel veel werk te doen om effectief te zorgen voor meer gelijkwaardigheid in onze wereld. Dit zal echter een werk van lange adem zijn, en hier moet iedereen aan samenwerking. Dit moet onze doelstelling zijn voor de toekomst!

08-12-2009 om 17:34 geschreven door Kris_Stokmans