Trouwe lezers van mijn blog (en de mensen die me kennen) weten dat ik niet zo vaak naar de hitparade van 2010 luister. Mijn muziekcollectie situeer je beter in de jaren '60, '70 en '80... En daar heb ik (dankzij mijn papa) weer een pareltje gevonden!
Ik wilde het graag eens hebben over American Pie van Don McLean uit 1971... (De lyrics vind je op de site bij de bijlages) Het liedje vertelt het verhaal van 3 februari 1959; the day the music died. Op die dag kwamen Ritchie Valens, J.P "The Big Bopper" Richardson en Buddy Holly om het leven bij een vliegtuigongeval. Alle drie waren ze bijzonder talentvol en opkomend rocktalent.
Ik ben gek op verhaaltjes - en zeker die achter een liedje verscholen zitten - en dat vind je zeker in American Pie:
Aan het woord is een krantenjongen uit de VS, een grote fan van de drie omgekomen muzikanten, die overgelukkig werd van hun muziek. Hij adoreert hen echt; hij noemt ze zelfs the Father, the Son and the Holy Ghost: de heilige drievuldigheid...
Maar op een dag in februari huivert hij, de krant op zijn voordeur kopt: "The Day the Music Died" - of iets dergelijks.
Hij kan zich niet herinneren wat hij het ergst vond: zijn idolen die het hier en nu verlaten hebben of de achtergebleven jonge bruid van Buddy Holly. En hij is lang niet alleen; zijn hele generatie lijkt wel lost in space van verbazing...
Maar dat is niet het allerleukste aan het liedje, het zit ook vol verwijzingen naar andere bekende personen uit de jaren '50 en '60...
Zo refereert hij naar Lennon, van the Beatles uiteraard, maar ook naar The Beatles zelf... En dat heeft een fan als ik meteen gezien ;)
The Quartet in the Park en The Marching Band (naar het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uit de late jaren '60 veronderstel ik)
Maar het is niet al Beatles wat de klok slaat - voor diegenen die mijn propaganda voor McCartney en co. al beu zijn - ook James Dean, Elvis Presley en Bob Dylan passeren de revue...
Er zijn er waarschijnlijk niet veel die dit interessant vinden, maar voor gekke kindjes als ik die nog luisteren naar Elvis, Buddy Holly, the Beatles en hun tijdsgenoten, is het gewoon een leuk verhaal. Verder zit de muziek en de tekst gewoon goed in elkaar - McLean durft zijn eigen teksten al eens poetry noemen - en daarom verdient het toch een plaatsje op mijn blog!
