Het is alweer even geleden, maar het is nog eens tijd voor een berichtje over mijn leespraktijken buiten de actualiteit.
Toch las ik vandaag dat de Witte Mars opnieuw 'gespeeld' wordt voor een verfilming van de trilogie van Tom Lanoye... Ik snap niet goed hoe je zoiets zelfs maar wil spelen. Tja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit... Maar dit geheel terzijde...
De volgende zinnen wijd ik dan ook helemaal aan Stephen Fry en zijn personage Ned Maddstone, kortom: Speelbal. Momenteel is Ned - of moet ik zeggen Thomas? - opgenomen in het ziekenhuis. Hij heeft net zijn mentor Babe verloren en dus ook de opdracht van zijn leven gekregen... Mij ga je hier niet te veel horen verklappen, wie de rest wil weten, verwijs ik naar het boek...
Mij kan het in ieder geval bekoren, dit verhaal is één van de beste boeken die ik de afgelopen maanden gelezen heb, niet dat er zoveel concurrentie was (en hiervoor verwijs ik graag naar de blogs over Tirza). Wie zei er ook alweer dat dit een jongensboek was ;) ?
Om een beetje inspiratie te krijgen (en dit is geheel gerechtvaardigd, Einstein zei ooit: "Creativity is about hiding your sources", maar door het volgende zinsdeel heb ik ineens mijn source veraden...) heb ik Ned Maddstone en Speelbal eens gegoogled... En wat blijkt, ook Stephen Fry heeft hier een stukje 'gestolen', met name van het verhaal of de graaf van Monte Cristo. De namen van de personages zijn anagrammen of subtiele verwijzingen naar dit verhaal. Altijd leuk om te weten, nee?
De bladwijzer van het Paard van Troje zit achter pagina 119, het verhaal is uit...
Ik had tijdens het lezen een 'Vlaamse Filmpjes'-gevoel; je weet wel, die boekjes uit de lagere school. Gewoon omdat het een simpele verhaallijn is, geen nevenintriges, gewoon de zoektocht van Laarmans en zijn drie Afrikaanse kompanen naar een zekere Maria Van Dam. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar het verhaal achter het verhaal...
Ik bleef als lezer misschien wel een klein beetje op m'n honger zitten, want wanneer gaan ze nu eindelijk die fameuze Maria vinden? Niet dus... En ook geen andere spectaculaire gebeurtenis. Maar het heeft me echter geen degout bezorgd, wat met de 'verplichte literatuur' al wel eens gebeurd bij mij...
En helemaal achteraan vind ik zelfs de link met de huidige lessen (leve de rode draad!), net als Jeroen Brouwers heeft ook Willem Elsschot zijn middelbare school niet afgemaakt... Ik keek er toch een beetje van op, want ik vond het essay van Jeroen Brouwers zo mooi geschreven... En dat zonder een diploma als taalkundige? Chapeau! Maar of het in de jaren 2000 nog mogelijk is om zonder een diploma in de achterzak het te schoppen tot een waardig essayist of romanschrijver? Ik vrees van niet...
Het is krokusvakantie en ondanks de vele schooltaken slaat de verveling bij mij dan al eens toe... Je kan toch niet al je vakantiedagen vullen met bezoekjes aan de Leuvense aula's of met het maken van huiswerk? Bij mij eindigt de absolute verveling dan in het rondneuzen op wikipedia...
Zo ook vandaag; en ik weet wel dat Wikipedia geen autoriteit is, maar hier en daar steek je er toch wat van op! Zo leer ik vandaag dat niet alleen Tia Hellebaut jarig is (en haar come back aankondigt) maar dat ook Joëlle Milquet haar verjaardagskaarsjes mag uitblazen.
Maar onder '16 februari' staat ook te lezen dat Margot Frank het hier en nu moest verlaten. En wie Margot Frank zegt, zegt ook Anne Frank. Wie snel rekent, weet dat Anne Frank dit jaar al 65 jaar dood is... Wat wil zeggen dat het al 65 jaar geleden is dat het laatste woord aan het Achterhuis werd toegevoegd. En 65 jaar, is dat niet al een heel tijdje voor een boek om nog steeds op de leeslijsten (en dus de canon) te staan? Het zal nog wel een tijdje een bekend boek blijven zeker? En dat vind ik persoonlijk niet slecht, ik heb het boek gelezen, en het lijkt me héél belangrijk dat dit verhaal gelezen wordt. Al is het maar om er voor te zorgen dat zo'n dingen nooit meer gebeuren!
Ziezo, weer een blogberichtje vol... Conclusie; literatuur schuilt soms in een kleine muisklik, in een hoekje van Wikipedia... En ondertussen schrijf ik hier eens een stukje over een klassieker die ik wel gelezen heb, voor de verandering... Het kost me wel een grote inleiding, maar dat was het waard!
Geen hartjes, bloemtjes of liefdesgedichtjes op mijn blog in deze Valentijnsperiode... Neen, in dit berichtje wilde ik het graag eens hebben over de kracht van het woord in een oorlog...
Ik zag net op National Geographic een documentaire over de slag bij El Alamein tijdens de tweede wereldoorlog. In de woestijn stonden Duitsland, onder leiding van Rommel, en Groot-Britannië, onder leiding van Montgomery tegenover elkaar om de oorlog in - zo bleek later - beslissende richting te duwen. En misschien hadden de woorden van de generaals daar wel iets mee te maken.
Mij viel het vooral op dat de woorden (naast de image) van de respectievelijke generaals voor een doorbraak zorgden. Oorspronkelijk boekte enkel 'de Woestijnvos' (de Duitse Erwin Rommel) verschillende overwinningen in de woestijn van Noord-Afrika. Maar de aanstelling van Monty betekende voor het Britse leger een totale ommekeer. Met de woorden "Vanaf nu doen we het zoals IK het zeg", krikte hij langzaam maar zeker het moraal van de Britse soldaten weer op.
Een tijdje later wordt Rommel ziek en moet op bevel van zijn artsen de strijd staken, Montgomery wint steeds meer terrein. Maar dan moet de Duitse generaal op bevel van Hitler terugkeren... Hij stuurt een kort berichtje - van slechts één regel - naar zijn soldaten. "Ik ben terug." Ondertekend met de naam E. Rommel. De Duitse soldaten krijgen weer hoop, na de desillusie van hun vervangend generaal die overleed aan een hartaanval. De strijd wordt aan Duitse zijde ook weer hervat. De strijd is zwaar, maar de Duitse troepen moeten toch het onderspit delven in deze uitputtingsslag.
Maar toch denk ik - heel eerlijk - dat de woorden van een generaal een gigantisch verschil kunnen maken op zo'n moment. Met een paar goed gekozen woorden, die dan liefst ook op het juiste moment gebruikt worden, kan er een gigantisch verschil gemaakt worden. Misschien heeft Montgomery, die tegen de zin van Churchill aangesteld werd, wel het leger aan zijn kant gekregen door zijn klare taal... Want wat zou er gebeurd zijn met onze woorden, wanneer Montgomery dit niet gezegd had? Of als Rommel (nog) betere woorden gebruikt had? Had ik dit blogbericht dan in het Duits getypt? Wie zal het zeggen...
