|
Op aanvraag van de leraar Nederlands, haal ik thuis de boekenkast nog eens overhoop, op zoek naar Het Dwaallicht. Tevergeefs, geen spoor van het bewuste boek, enkel Tsjip, de leeuwentemmer. Maar wel een andere ontdekking; Cyriel Buysse. Voor de aandachtige leerling, het boek dat niet meer te krijgen valt, aangezien het ook niet meer tot de canon behoort...
En nu zit ik hier, naast mij het rode boekje met vooraan vergulde letters, die 'Cyriel Buysse, De Schandpaal' spellen. Er zit zelfs een rood lintje in... Het doet me denken aan de boeken die in sprookjes gebruikt worden...
Op de allereerste pagina vind ik - naar de gewoonte van mijn papa, die ik ook overgenomen heb - de datum van aankoop en de kostprijs van het boekje: 24 december 1987, 198 frank, de uitgave is van 1984.
Ik heb er eens doorgebladerd, uit pure nieuwsgierigheid.
En eerlijk? Ik vraag me niet meer af waarom Cyriel Buysse niet meer tot de canon behoort, in één woord: dialect.
Om diezelfde reden staan ook schrijvers als Ernest Claes niet meer in de lijst... Op het eerste zicht lijkt Buysse wel niet zo dialect-schrijver als Ernest Claes, maar op elke pagina valt toch ergens een uitroep te bespeuren. Zelf beheers ik het dialect wel niet, maar toch, het blijft een taaltje apart! De hedendaagse lezer apprecieert de boerenverhalen in het dialect niet meer, gok ik. Ik echter wel, zoals in de blog over Ernest Claes al eens bewezen werd... Maar ik denk dat - canon of niet - dit weer een boekje wordt om me eens aan te zetten.
Het zijn geen page-turners, die oude verhalen, maar ze zijn o, zo mooi!
Geen complexe karakters of beschrijvingen, gewoon dagdagelijkse handelingen... Of dat lijkt het toch, zonder analyse, en ik hoop deze verhalen ook zonder analyse te houden. Want dat doet voor mij steeds de deur dicht, boeken worden niet geschreven om te analyseren, enkel om van te genieten!
Astrid
|
Vandaag schrijf ik enkele regels naar aanleiding van het overlijden van Jacques Martin, een Franse striptekenaar.
