Liefste lezers,

Ondertussen zijn we een paar jaar verder en is er veel gebeurd. 

Hieronder vind je de voorbereiding op en het verhaal van de marathon van Rotterdam die ik op 9 april 2017 heb gelopen.

Eind december 2016 legde ik bij Smartsport een lactaattest af met de bedoeling van in januari te beginnen trainen voor de Rotterdam marathon die op 9 april zoy plaatsvinden.

Bart Raes stuurde mij het schema door met aangepaste trainingen volgens mijn hartslagzones.

Het schema omvatte 4 looptrainingen: 1 lange duurloop > 20 km (meestal met versnellingen), 1 tempoloop/interval/piramidetraining, 1 rustige loop < 20 km en dan nog 1 snellere duurloop van ca. 12 km.

In de 4^e trainingsweek moest ik normaal gezien 24 km lopen met elke 2^e km een versnelling van 300m doen, maar dat weekend was het net de Meerdaalwoudtrail, dus heb ik de trail als lange duurloop gelopen (zonder de versnellingen).  De week nadien had ik heel veel last van mijn onderbenen en toen heb ik de interval 8x500m zelfs niet gedaan en heb die dag rust genomen (begin februari). Bart had mij toen aangeraden om 15 km te lopen, maar het lukte op dat moment gewoon niet.

Ondertussen was ik, buiten de marathon van Rotterdam, ook al andere sportieve plannen aan het maken, namelijk beginnen trainen voor triatlon.

Eind januari was ik hierover naar een vergadering geweest in Lier(de Waterperels) en ik had beslist om mee in te stappen in het Start to Triatlon project dat begon in februari.

Na het intake gesprek met de triatloncoaches, werd het schema van Smartsport te belastend bevonden, met het oog op het vermijden van overbelasting en blessures (in combinatie met de andere sporten zoals zwemmen en fietsen). Vooral de lange duurlopen met versnellingen vonden zij geen goed idee (“een nieuwe hype” noemden zij het), zij vonden dat versnellingen best in korte trainingen toegepast worden.  Ze zeiden wel dat ik het schema van Smartsport mocht volgen als ik wou, maar ze raadden het niet aan.  Bijgevolg werd mijn loopschema aangepast en werden er bijkomend 4 zwemtrainingen en 2 fietstrainingen aan toegevoegd .

Ook zijn zij van mening dat duurlopen van > 30 km niet nodig zijn om een goede marathon te kunnen lopen. Hun schema’s stellen nooit meer dan 28 km voorop als lange duurloop.

Bijgevolg kon ik aan de slag met het nieuwe schema.

Op 18 februari was ik afgesproken om met enkele loopvrienden die hetzelfde tempo lopen als ik, samen een lange duurloop te doen. Ik moest met mijn nieuwe schema slechts 28 km doen en zij wilden zeker 32 km gelopen hebben maar zij zouden nadien nog wel een lus extra lopen. Nu kwam de toer zo uit dat ik uiteindelijk toch 32 km gelopen heb, maar dit ging als een fluitje van een cent op een deftig tempo, ik had geen last van oververmoeidheid of stijve spieren.

Dit was een zware sportweek want had ook al interval gedaan, op de tacx getraind en 4x gaan zwemmen.

In de week van 13-18 maart had ik toch last van enige vermoeidheid waardoor ik 2 rustdagen extra heb genomen en een tacx training + zwemtraining én 1 (korte) looptraining heb overgeslagen. Deze week had ik een glaasje wijn gedronken als “troost” omdat ik mij zo slecht voelde.

Op 19 maart was ik afgesproken met Marc Van Hoof om samen de LSD te lopen. We hadden afgesproken dat we ca. 25km samen zouden lopen en Marc ging nog een extra lus doen tot aan 35 km. Zogezegd zo gedaan, mijn 25 km is dan 30 km geworden en nu ging weer alles prima qua hartslag en vermoeidheidsgevoel. Alles stond weer op punt.

De zware loopweken waren nu ten einde dus nu kwam het afbouwen tot aan de marathon. De zwemtrainingen gingen door, de tacx trainingen verminderden.

In de week voorafgaand aan de marathon heb ik nog 2x gelopen, 1 loopje van 6 km (met zware benen wegens koolhydraatarm gegeten) en 1 loopje van 3 km op vrijdagavond.

Ook mijn voeding had ik aangepast: 3 dagen koolhydraatarm eten om vervolgens koolhydraten te stapelen: bananen, pannenkoeken met choco, wit brood, koffiekoeken, pasta, alles ging er vlotjes in. Alsook een week dagelijks 2 glazen rode bietensap voor het zuurstofgehalte in het bloed op te drijven en voldoende hydrateren de ganse dag door.

Ik voelde mij echter niet zo in form als voor Eindhoven waar ik een besttijd van 3u41 heb gelopen, maar de trainingen waren gebeurd, er viel nu niet veel meer te doen.

Helaas werd ik op zaterdagochtend ongesteld, een serieuze streep door de rekening wegens te vroeg doorgekomen. Een marathon lopen als je ongesteld bent, is niet plezant. Maar niks aan te doen, het was nu zo.

Op zaterdagmiddag vertrokken mijn man Bart, als supporter en ik naar Rotterdam om daar al wat op verkenning te gaan.

Na een lekkere avondmaaltijd in Rotterdam, bij “Jamie’s Oliver Italian” (een aanrader!!), keerden we terug naar het hotel om te overnachten.

Op zondagochtend was ik natuurlijk superzenuwachtig want ik moest mijn nummer nog in een ander hotel gaan ophalen omdat ik via het bedrijf van mijn loopvriend Pieterjan was ingeschreven. Algoed dat we de dag voordien het hotel ook al opgezocht hadden en dit lag gelukkig op de route richting de start en de beurs.

Als ontbijt had ik 3 pannenkoeken mee (koud opgegeten), 1 banaan en 2 sandwiches. Ook het rode bietensap mocht niet ontbreken, alsook een flesje aquarius en een tablet magnesium.

Vervolgens checkten we uit het hotel uit en staken we de bagage in de auto om vervolgens naar dat andere hotel te stappen. Daar aangekomen, zagen we Pieterjan al aan de ingang staan, maar er was nog niemand om onze nummer te overhandigen. Dan maar in de lobby gewacht (ik werd natuurlijk nog zenuwachtiger) en uiteindelijk zagen we een dame met een plastieken zak toekomen en ja hoor, daar waren onze startnummers. Er was een kamer voorzien om de sportzak achter te laten en na de marathon te douchen. Pieterjan moest zich nog omkleden (duurde wel even) en om 9u vertrokken we dan richting de beurs waar we de andere loopvrienden gingen ontmoeten: Thomas Smeulders, Marc Van Hoof, Ji Hee De Vries en Erik Arnout.

We waren allemaal ongeveer even zenuwachtig. Thomas moest zijn sportzak nog gaan afgeven dus even mekaar succes gewenst en dan ging hij verder. Marc was ook snel weg wegens start in wave 1. Ji en Erik moesten nog naar het toilet en dat duurde heel lang maar het was gelukt zodat we ons rond 9u30 naar het startvak konden begeven (wave 2, achter de pacers van 3u45). Pieterjan zat in wave 4 dus die moest nog een stukje verder.
Nog even een “pipi stop” in een dixi vlak voor het startvak en dan was het wachten op het startschot van 10u10. Helaas moest ik al terug naar het toilet (zenuwen), gelukkig was in het startvak nog een vrije dixi.

We begonnen te lopen, de marathon was in gang!!

Ik probeerde Ji te volgen in de eerste kilometers maar zij was te snel weg. Dan maar besloten van achter de pacers van 3u45 te blijven lopen en qua tempo ging dit perfect.

Het eerste moeilijke punt was de brug, daar ging het wat naar omhoog maar in het begin ben je nog niet moe, dus dat was geen probleem. In de drukte had ik Bart nog even opgemerkt toen hij riep. Het was al warm, de zon scheen recht in ons gezicht.

De eerste bevoorrading op 5 km was redelijk chaotisch. Enkel aan de linkerkant terwijl ik helemaal rechts liep. Het was bijna niet te doen om ertussen te schieten maar ik heb het toch gedaan om een bekertje water te pakken te krijgen.

Ik had ook nog een flesje water in de hand voor tussendoor, dat heb ik zeker nog 15 km in de hand gehad om af en toe een slokje te nemen.

De pacers van 3u45 liepen wat te traag naar mijn goesting, bovendien hangt daar altijd héél veel volk achter dus rond 15 km besloot ik om voor de pacers te gaan lopen, daar was het ineens veel rustiger.

Rond de 20 km voelde ik al enige verzuring optreden in mijn dijen.  Dit heb ik nog nooit gehad zo vroeg in de wedstrijd. Ik besloot van er niet teveel aandacht aan te schenken. Ik zag al wel mensen aan de kant met krampen en vele stappers, maar de marathon moest nog gelopen worden.

Ik pakte braaf elke keer drinken aan en sponzen om te verfrissen. Echter was er geen eten te vinden. Ik was blij dat ik degelijk ontbeten had en dat ik mijn gels meehad.

Rond de 27 km zag ik Bart staan en stak mijn duim omhoog om te tonen dat alles prima ging. Echter deden mijn dijen al meer pijn dan goed was en hoopte stilletjes dat er geen krampen zouden optreden. Een duivels stemmetje in mijn hoofd stelde voor om even te wandelen, maar dit was uit den boze, beginnen wandelen = het einde.

Aan de overkant kwamen de lopers van de 3u terug (die hadden die laatste grote lus gelopen) en ik zag Thomas en riep nog maar ik zag aan zijn gezicht en houding dat hij erdoor zat.

Het werd nog warmer en na 30 km voelde ik dat mijn tempo aan het slinken was. Ik zat niet meer in het vlotte tempo van in het begin.

Hier kwam een eindeloos stuk door een soort park dat maar bleef duren. De pacers van 3u45 staken mij voorbij maar ik kon het mij niet aantrekken.

Op 36 km zag ik Ji ineens en ik kwam naast haar lopen. Zij was ook stikkapot en we liepen het volgende stuk samen.

Deze laatste kilometers gingen traag voorbij.

Op 39 km schoot Ji weg maar ik kon niet meer volgen, het was aftellen nu. Ik zag Bart nog aan de kant, die riep dat Ji maar net voor mij was maar ik gaf aan dat ik erdoor zat.

In de verte zag ik de boog van de finish maar deze keer geen sprintje en geen euforisch gevoel, ik was gewoon blij dat het erop zat, dat ik niet was beginnen stappen, dat ik geen krampen heb gekregen en dat ik het overleefd had.

Mijn eindtijd was 3u47, een minuutje na Ji.

Wat een zware marathon was dit. Mede dankzij de vele supporters heb ik het gehaald, de Rotterdammers zijn fantastisch, ze schreeuwen je naar de finish. Ook de vele muziekgroepjes aan de kant en DJ’s zorgen voor leuke afleiding.

Wat is de reden van de snelle verzuring: te warm, de ongesteldheid, toch iets te snel gestart? Ik weet het niet.

Ga ik nog marathons lopen? Waarschijnlijk wel, maar niet meer in 2017 😉.

Eerst bekomen en dan verder trainen voor triatlon!!