Ook vandaag stond de wekker weer om kwart voor zeven. Ontbijten, insmeren, drinkenbussen vullen en Elke haar teen verzorgen. Het begint al een routine te worden. Om half acht stappen we op de fiets. Een half uur later komen we aan. Ook vandaag is onze dorpsgek weer aanwezig. We moeten ons geen zorgen maken, want we doen het goed. Ook zullen we eten krijgen van God als we op onze goede plaats aankomen. De president komt morgen, zegt hij. Geen idee waar die man het toch elke dag overheeft. We volgen de raad van de juffen op en negeren hem. Dat is niet moeilijk als er twintig kindjes rond je staan die allemaal strijden om een beetje aandacht.

De lessen gaan vrij goed vandaag. Ik heb ze een nieuw versje aangeleerd en, met behulp van de oneindige herhaling onder leiding van juf Agnes, vlot het goed. Sommige Engelse woorden blijken echter heel moeilijk uit te spreken te zijn. Chair wordt bijvoorbeeld door iedereen uitgesproken met een a-klank op het einde. Zeer vreemd.

Als groot spel probeerden we vandaag vlaggenstok. Geen sinecure met meer dan vijftig kinderen. We besluiten om ze op te splitsen in twee kringen om de betrokkenheid een beetje te verhogen. Het blijkt echter een zeer moeilijk spel te zijn. De kinderen hebben geen flauw idee naar welke kant ze moeten lopen. We eindigen met 1, 2, 3 piano. Dat kunnen ze al wel heel goed.

De fietstocht terug verliep vandaag heel moeilijk. Alleen dankzij de hulp van Elke en Lynn ben ik alle bergen in een ruk op gefietst. Op een bepaald moment hadden ze allebei hun hand op mijn rugzak en duwden ze me de berg op. Mijn fiets-helden! Rood aangelopen schuiven we ’s middags aan tafel voor de spaghetti. Ik gun mezelf er een frisse cola bij.

In de namiddag ga ik nog even langs het internetcafé. Er is maar een andere persoon aanwezig en het internet gaat supersnel. Heerlijk! Ik lees en verstuur wat mails en blog nog een beetje. Lynn en Elke zijn een stofje gaan kopen en langs de post. In afwachting van hun terugkeer check ik facebook nog eventjes.  In mijn nieuwsfeed zie ik plots ‘Annelies in Ghana’ verschijnen. Daaronder staat het adres van mijn blog. Ik ben als persoon van de dag uitgekozen op de pagina van International KdG. Leuk J

Reflecteren en lessen voorbereiden, wederom same old. Vandaag neem ik een dagje vrijaf van het werken voor de zelfstandige stage. Ik zet me buiten met een boek en geniet van het zonnetje, in de schaduw. In de blakke zon gaan zitten is hier echt geen optie. Met de kleine Ellis op de schoot gaat de tijd weer wat sneller voorbij.

’s Avonds krijgen we rijst met stukjes worst. Daarna spelen we buiten op het krijtbord pictionary met de jongens van de voetbalploeg. Daarna besluiten we naar Despicable Me te kijken. Een grappige film die nog grappiger wordt als je hem kijkt met Frank. Elke tien minuten hoorden we hem ‘oh oh’ zeggen of zagen we hem het uitproesten van het lachen. Om kwart na tien, na nog een telefoontje vanuit België, gaan de lichten uit.

19-02-2011 om 15:38 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer gemeen vroeg om kwart voor 7. Uit bed geraken wordt moeilijker en moeilijker, maar om acht uur zitten we toch met z’n drieën aan de ontbijttafel. We krijgen broodjes, ananassap en roerei.

Om half 8 vertrekken we voor onze fietstocht naar Agbenoxoe. Het gaat me vandaag verbazend goed af. De beentjes worden al wat gespierder blijkbaar. Als we aankomen, is onze dorpsgek ook weer aanwezig. Het is geen goede dag vandaag zegt hij. We moeten weggaan want de lucht is niet goed. Morgen komt de president. We proberen hem te negeren, en genieten van het warme welkom van de kindjes.

De lessen verliepen redelijk goed vandaag. Alleen tijdens het spelen van domino merkte ik iets geks op. De leerkracht wist zelf niet hoe ze dit moest spelen, dus ik had het haar uitgelegd. Ze nam het jammer genoeg weer over van de kinderen en liet hen niet zelf nadenken. Ze vertelde de kinderen hoe ze hun kaarten moesten leggen. Het gekke was dat ze dit soms verkeerd deed. Ze zei tegen kinderen dat ze niets konden leggen, terwijl ze een goede kaart in hun handen hadden. Voor de rest verliep de dag vlot. Het spelen van het gezamenlijke spel aan het einde van elke stagedag is een groot succes. De kinderen genieten er zichtbaar van en wij ook. De Bloggie wordt hier dagelijks gebruikt. Veel filmpjes voor het thuisfront dus!

De fietstocht naar hier was heet en vermoeiend als altijd. Aangekomen konden we gelukkig genieten van een groot bord spaghetti. Met grote hoop haalden we daarna ons bord chocomousse uit de ijskast. Helaas, chocomelk was wat we aantroffen. Mierzoet en superlopend, maar wel lekker.

Na het eten vliegen we meteen in ons schoolwerk. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet is het al half zes. Ja ja, weer enorm veel kunnen doen vandaag. Wat een gebrek aan internet al niet kan doen voor het schoolwerk! We krijgen weer zelfgemaakte pizza. Alleen is hij deze keer echt superlekker! Alleen de erwtjes haal ik eraf, die smikkelt Elke lustig op. Als dessert slurpen we nog wat chocomousse (a.k.a chocomelk) naar binnen.

Na het eten besluiten we een foto te trekken voor Flair. In het magazine staat elke week een foto van mensen die op reis zijn geweest en de Flair meegenomen hebben. Dat willen we ook! Na veel gegiechel, getrek en geduw staan we er allemaal op. Als we terug in Ho zijn, zullen we de foto opsturen naar Flair!

Ook na het eten werk ik nog voor school. De ‘swung’ zit erin. Pas om kwart na negen stop ik ermee. Drie weekschema’s later voel ik me al veel geruster over de zelfstandige stage. Nog een kwartiertje ontspannen en we kruipen alweer ons bed in.

08-02-2011 om 15:49 geschreven door Annelies  

Na een nacht van hele diepe slaap is de verkoudheid een stuk beter. Als de wekker om half 8 gaat, slagen we er alle drie in om te snoozen zonder dat we het weten. Een half uur later schrikken we wakker en haasten we ons naar de ontbijtafel. Daar wachten broodjes en heerlijke omeletten ons op. Ook het ananassap is weer van de partij. Als we tien minuten aan tafel zitten, valt de elektriciteit weer uit. Geen waarschuwing deze keer, dus geen idee hoe lang het gaat duren.

Meteen na het ontbijt vertrekken we naar Torkor om op het Volta-meer te gaan varen. We wilden heel graag eens met een trotro rijden dus we wandelen met Kudzo, Frank en Bernard het dorp in. Daar blijkt dat er geen trotros rijden op zulke korte afstand. Een gewone taxi dan maar. Nu ja, met z’n zevenen in een klein autootje is niet echt gewoon. We zijn blij als we aankomen. Naar Ghanese traditie moeten we een half uur wachten op de boot. Dan krijgen we alle drie een reddingsvest aan. Frank krijgt er geen. Kudzo en Bernard blijven langs de kade op ons wachten. We geven onze rugzak aan hen mee, alleen het fototoestel moet mee in de boot.

Als we vertrekken, merk ik al snel mijn kleine hartje op. De boot schommelt onbedaarlijk. Na nog geen vijf minuten mogen we de gigantische oranje vesten al uitdoen. Als we midden in het meer staan, besluiten Frank, Lynn, Elke en een van onze stuurmannen om te gaan zwemmen. Als ze in het meer zwemmen, kantelt de boot bijna om. Ik zit bang in mijn zitje te knijpen en te hopen dat we niet omkantelen. De mannen vinden het grappig dat ik zo bang ben, ik iets minder.

We varen nog wat verder en genieten van het prachtige uitzicht van het meer. Hier en daar staan bomen tot in de helft van hun stam onder water. Echt wondermooi. Voor we aanmeren besluiten de dames dat ze nog een keer het water in willen. Ik heb het ondertussen enorm warm gekregen en het koele water ligt aanlokkelijk dichtbij. Net als de mannen beslissen van terug verder te varen, hebben Lynn en Elke me kunnen overtuigen om toch in het water te springen. Ik heb geen bikini bij dus spring ik met kleren en al het water in. Ongelooflijk zalig! Het water is niet eens zo koud. Ik spring er enkele keren opnieuw in. Alleen terug in de boot geraken, is geen sinecure. Ik ben zo blij dat Elke en Lynn me hebben kunnen overhalen. Dit was de max!

Als we terug voet op het vaste land zetten, is Kudzo het busje al gaan halen. Veel comfortabeler dan zo’n krappe taxi! In de auto merk ik wat een uurtje op het meer kan doen. Mijn schoenen zijn volledig in mijn voeten gebruind. Ja Lore, word al maar jaloers!

Terug in de compound stroop ik mijn natte kleren af en neem een douche. Daarna ga ik buiten een beetje met de kleine Ellis spelen. Al snel is het tijd voor spaghetti. Lekker lekker.

Na het eten begin ik voor school te werken. De weekschema’s moeten af. Rond half drie is de elektriciteit terug. De ventilator is welkom! Als mijn weekschema af is ga ik Elke en Lynn assisteren. Zij zijn voor onze stageschool hier grote letters aan het schilderen. Zo kunnen we het alfabet beter aanleren. We krijgen gezelschap van mamaschaap en twee kleine lammetjes. Superschattig! Na het schilderen beginnen we verder te kleuren aan onze boekjes. We zullen aan onze beide scholen een boekje schenken met spelideeën. Die halen we uit Speelkriebels en spelen we tijdens onze stage met de kinderen. Aan de hand van de boekjes kunnen de leerkrachten deze spelletjes dan later opnieuw spelen.

Als dat allemaal klaar is, ga ik even op bed liggen. Van de warmte word je hier veel sneller moe. Gelukkig kan ik genieten van de ventilator. Dat is hier toch veruit een van m’n beste vrienden geworden hoor.

’s Avonds eten we de Impakt Special; rijst met stukjes kip en ander vlees. Daarna maken we samen met Rita chocomousse. Dat gaat smaken morgen! Als alles af is, gaan we buiten nog wat lezen en kaarten met de jongens van de voetbalploeg.

Om negen uur kruip ik onder mijn muskietennet. Morgen weer een stagedag.

08-02-2011 om 15:46 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half 8. Na een laag zonnecrème, een malariapil en een vitaminepil ontbeten we met de broodjes. Ook kregen we weer ananassap. Om negen uur stonden we te popelen om te vertrekken. Vandaag stond Ho op het programma.

Na een goed uur hobbelen kwamen we aan in het Freedom Hotel. Daar gingen we zwemmen. We kregen meteen een grote handdoek en een ligzetel. Binnen de twee minuten lagen we alle drie in het water. Zalig! Na een half uurtje zwemmen besloten we wat te bruinen. Als we terugkomen, willen we er op z’n minst toch iets minder ‘Yovo’ (blanke) en iets meer ‘Amejbo’ (zwarte)uitzien. ’s Middags lunchen we gewoon van op onze strandstoelen. Helaas is de pizza die op het menu staat, uitverkocht. Lynn en ik bestellen spaghetti bolognaise en Elke eet een club sandwich. Onze mannen (Kudzo en Bernard) kiezen voor het traditionele banku. Na het eten duiken we nog enkele keren opnieuw het zwembad in om ons dan te laten opdrogen door de Afrikaanse zon. Nu voelen we ons echt op vakantie!

Na ons zwemavontuur rijden we verder naar het internetcafé. Verheugd om eindelijk bewegend beeld en klank te krijgen vanuit België. Elke dag lijkt België een beetje verder en verder te liggen. Met grote verwachtingen stappen we dus het internetcafé binnen. Een kwartier wachten op een vrije computer met headset én webcam, want dat willen we wel. Als we alles opstarten, merken we al snel dat het Skype-noodlot weer toegeslagen is. het ‘problème general’ van twee weken geleden is nog niet opgelost. De baas van het internetcafé weet ook niet wanneer het wel gemaakt zal zijn. Een diepe zucht wordt in drievoud geslaakt.

Gelukkig lukt de rest wel. Foto’s online zetten, blog in de ether zwieren, mails lezen en chatten. De teller tikt gemeen snel door. Na twee uur vallen onze computers een voor een uit. Tijd om terug naar Kpando te rijden.

Terug in de compound werken we nog wat voor school. ’s Avonds krijgen we een uitdaging voorgeschoteld: banku. We krijgen allemaal een zakje plakkerig deeg en een er staat een grote kom rode saus met stukjes groentjes in het midden van de tafel. Bestek ontbreekt. De banku plakt aan onze handen en verhemeltes. Het smaakt een beetje citroenig maar meer kunnen we er niet uithalen. Geen van ons drieën is echt fan.

Na het eten begin ik toch wat last krijgen van mijn verkoudheid. Hoe ik hier in het hete Ghana een verkoudheid heb opgedaan, snap ik nog altijd niet. Maar ik kan dat blijkbaar. Ik voel me moe en kruip om half 8 in bed met een dansdocumentaire. Daarna val ik heel snel in een diepe slaap.

08-02-2011 om 15:42 geschreven door Annelies  

Heerlijk geslapen. Hoe kon het ook anders na een avond als die van gisteren. Met de wekker om half 10 zijn we alle drie uitgeslapen. We ontbijten met de broodjes en een groot bord roerei. Zalig lekker. Dat ontbijt van hier gaan we nog missen.

Meteen na het ontbijt gaan we met z’n drieën naar de bank. Die is gelukkig gemaakt. Gisteren was het stuk waar je je kaart in moet stoppen uit het geldautomaat gehaald voor reparatie. Vandaag terug helemaal in orde. Op de terugweg merken we op dat het warmer is dan anders. Nog warmer! Een ijsje dan maar. Uit pure noodzaak J

Onderweg komen we nog een hele hoop hagedissen tegen. Voor 12u heb ik er al zeker zeven gezien. Aangekomen in de compound begin ik aan mijn weekschema’s voor de zelfstandige stage in België. Ja, dat moet ook gebeuren. Met de ventilator op drie en glas water erbij ben ik al snel anderhalf uur aan het werken.

Dan is het tijd voor lunch: rijst met stukjes kip. Vanochtend heb ik een gat in mijn muskietennet getrokken. Na de lunch naai ik het gat helemaal dicht. Geen malariamug die mij nog kan raken. Na nog wat schoolwerk, gaan we nog eens een kijkje nemen aan het ziekenhuis. We zijn helaas te laat, alles is al opgeruimd. Wel komen we midden in een begrafenisstoet terecht. Overal mensen in zwarte en rode kledij die dansen en huilen. Een van de vele doodskistmakers langs de kant van de weg heeft een ingepakte doodskist vooraan staan. Daarop staat een naam geschreven. We vragen ons af of het lichaam er effectief al inzit.

We lopen nog eventjes door Kpando, maar krijgen dan een klopje van de warmte. We besluiten om terug naar de compound te gaan en een filmpje te kijken. Eternal sunshine of a spotless mind krijgt de voorkeursstem.

Na de film is het alweer tijd om te eten. We krijgen yam. Deze keer zijn ze niet gemaakt zoals anders. Ze smaken als ‘loempe patatten’, gekookte aardappelen. Een pikante tomatensaus met groentjes krijgen we er ook bij. We staan er alle drie niet zo zot van, maar eten toch een paar stukjes. Gelukkig zijn er ook bananen en appelsienen op tafel gezet. Die geraken allemaal op!

We blijven nog anderhalf uur aan tafel napraten. We zijn hier nu bijna drie weken en gelukkig nog lang niet uitgetetterd. Lang leve de vrouwelijke babbelmond! Als we van tafel gaan is het al negen uur. Na een hete dag voelen we ons allemaal redelijk moe. We schrijven nog wat verder aan de blog en lezen nog wat. Ik begin aan mijn allerlaatste boek.

De foto die vandaag bij de blog staat, is een klein cadeautje dat ik onder mijn bed gevonden heb. Zo ziet een Charel er dus uit na enkele hete dagen in levenloze toestand. Lekker!

05-02-2011 om 15:26 geschreven door Annelies  

Het bezoek aan het internetcafé gisteren was een complete ramp. Twee uur heb ik erover gedaan om enkele mails te openen. Het internet was de vorige keren ook al traag, maar zo traag als nu hadden we nog nooit meegemaakt. Als we het na twee uur opgeven, moeten we maar voor een uur betalen. De elektriciteit (en dus alle computers) was ook al twee maal uitgevallen. Als we buiten komen, merken we meteen waarom. Er zat weer een storm aan te komen. Snel haastten we ons naar de compound. Net op tijd binnen, want het begon enorm hard te regenen. In België kan het regenen, maar dat is niets vergeleken met deze regen! Het viel echt met bakken uit de lucht. De palmbomen bogen bijna 45° door de wind. Gelukkig is het onweer zonder donder en bliksem. Daardoor was ook de elektriciteit nog in tact.

Gisterenavond aten we rijst met kip en de rode currysaus die we die middag bij de pasta kregen. Daarna zijn we in de zetel gekropen met een filmpje. Deze keer viel de keuze op Ice Age 3. In het midden van de film begonnen mijn oogleden last te krijgen van de zwaartekracht. Om 21u val ik uitgeput in slaap.

Weer een rare nacht. Als ik mijn ogen opendoe, zitten Elke en Lynn naast me op bed over mijn bolleke te wrijven. Mijn nare droom en bijhorende geluiden en traantjes hadden hun ongerustheid gewekt. Ik voel me raar en besluit nog wat te rusten. Dan kan ik er volgende week weer helemaal tegenaan.

In de voormiddag valt de elektriciteit weer even uit, maar uiteindelijk heb ik toch wat kunnen bijslapen. Als ik om 11u uit bed stap, voel ik me al een stuk beter. Een koude douche en een telefoontje van Tom gaat het zelfs nog wat beter. Ik luister wat muziek en lees een beetje tot de dames rood en bezweet terugkomen van hun fietstocht van school naar de compound. We eten samen spaghetti met currysaus en stukjes vlees ertussen.

Na het eten wandelen we met Lynn naar de fietsenmaker, nog maar eens. Ze zeggen een nieuw probleem ontdekt te hebben en zorgen ervoor dat dit opgelost is. Benieuwd hoe lang het deze keer zal duren tot de fiets weer met een platte band zit. Onderweg naar huis kopen we nog een ijsje. Ja, daar kunnen we toch echt niet vanaf blijven.

In de namiddag reflecteren we en maken we onze lesvoorbereidingen voor de week erna. Nog wat liedjes beluisteren en een spelletje Freecell spelen. Ik moet me een beetje gaan inhouden wat betreft lezen. Nog een boek heb ik te lezen. En nog 9 weken te gaan.

Als avondeten kregen we kleine worstjes en … echte frietjes! Het hele bord weg leeggesmikkeld. Daarna een lekkere appelsien en de toestemming om morgen tot half 10 te slapen, en ons gemoed is weer helemaal opgekrikt. We schrijven nog wat verder aan onze blog en wisselen films uit. Daarna sluit ik mijn computer af. Als Tom belt en mama, papa en de zussen doorgeeft, krijg ik een hele grote glimlach op m’n gezicht. Zo blij van alle stemmen nog eens gehoord te hebben!

Als we ons klaarmaken om een filmpje op te zetten, horen we muziek in de verte. We besluiten eventjes te gaan kijken aan de straatkant. Gelukkig griste ik nog net m’n fototoestel mee want wat we toen meemaakten, is niet te beschrijven. Er kwam een fanfare voorbij met een stuk of honderd mensen die er dansend tussenin liepen. Voorin en achterin reden karren met wel twintig lichtjes erop. Alle mensen hadden zelfgemaakte fakkels vast en waren aan het dansen. Een prachtig zicht. Toen Frank voorbij kwam, besloten we mee te gaan in de stoet. Na een paar minuten ongemakkelijk schuifelen, nam de muziek de overhand. We hadden al snel door dat stilstaan echt geen optie was. Het ziekenhuis bestaat 50 jaar en dat moet gevierd worden. Binnen de vijf minuten hebben we allemaal een fakkel in onze hand gestopt gekregen. Die is gemaakt van een lat ruw hout met een leeg blikje melk erop. Daarin zit een poeder dat ze in brand steken. Een uur lang wiegden we verder op de maat van de muziek. Lang alle kanten lachende gezichten, trompetten, trommels, zingende mensen en wiebelende konten. Frank en Christian koppelen ons hier en daar aan een plaatselijk danstalent. We worden bij de arm genomen en kunnen niet anders dan schaamteloos met onze heupen wiegel waggelen. Hier wordt je echt gelukkig van! Als we met de stoet aan het ziekenhuis aankomen, staat er reeds een bandje ons op te wachten. Het dansen is nog niet gedaan! Tenminste, dat dachten we. Tien minuten later laat de elektriciteit weten dat het genoeg geweest is. Tijd om naar huis te swingen dan maar.

Als we om half 10 terug in de compound aankomen, zijn we uitgeput, bezweet, maar zielsgelukkig. Nog een fris colaatje om te avond af te sluiten en dan met een grote glimlach ons bedje in.

Nog eventjes een kleine dienstmededeling. Als er mensen zijn die een brief willen schrijven (graag), kan dit zeker en vast. Je moet het me dan wel laten weten dat je er een gestuurd hebt, want iets als een postbode kennen ze hier niet. Je moet hier gewoon naar het postkantoor gaan en vragen of er post is voor een bepaald adres. Reken erop dat brieven ongeveer twee weken onderweg zijn. Mijn adres is:

t.a.v Annelies Van Duppen

Impakt Foundation

PMB 11

Zongo East 70 – Kpando

Volta Region Ghana

05-02-2011 om 15:26 geschreven door Annelies  

Niet zo bijster goed geslapen. Misselijk, maar niet uit bed geraken van de draaierigheid. Ook als de wekker gaat en ik me rechtzet, voel ik me meteen weer draaierig. De dames beslissen unaniem dat ik vandaag geen stage mag doen. Ik eet nog wel met hen mee, kwestie van iets in m’n maag te hebben. De broodjes, omelet en appelsienen smaken best. Eindelijk nog eens een stukje fruit! Na het ontbijt kruip ik terug in bed. De dames stoppen me in en vertrekken.

Enkele uren lig ik te zweten in bed. De elektriciteit (en dus ook de werking van de ventilator) komt en gaat. Om 11 uur heb ik het veel te warm en stap ik onder een ijskoude douche. Omdat het reservoir net vervangen is, is het water in de ton nog niet opgewarmd door de zon. Zo koud dat je er amper onder kan gaan staan, maar het doet me wel deugd.

Aangezien de elektriciteit weer even terug is, besluit ik mijn tijd nuttig te besteden en wat voor school te werken. De zelfstandige stage komt elke dag dichterbij, maar lijkt door de verandering in levensstijl nog mijlenver weg. Bepaalde vaste data tijdens mijn stage weet ik nog niet. Snel even over en weer mailen is hier niet zo simpel. Bijgevolg kan ik nog niet echt beginnen plannen. Lastig, maar als er een ding is dat ik hier geleerd heb, is het wel geduld hebben en wachten.

Om kwart voor 1 komen Elke en Lynn terug van school. We eten samen spaghetti met een rode currysaus. Met Ellis op de schoot babbelen we nog wat na. Daarna beginnen we voor school te werken. In de namiddag gaan we nog eens naar het internetcafé. Mails sturen en lezen, blog online gooien en proberen om op msn te geraken. Ondertussen voel ik me al wel wat beter. Geen zorgen dus!

De foto die vandaag bij de blog staat, is een klein beetje een idee van hoe de straten er hier uitzien. Vuilbakken hebben we hier nog nergens gezien. De mensen gooien hun zakjes water en alle andere afval dus gewoon in de grachten of in de bosjes naast de weg.

02-02-2011 om 17:33 geschreven door Annelies  

Ook vandaag stond de wekker om kwart voor 7. Hetzelfde ritueel als anders: wassen, zonnecrème smeren, malariapil en vitaminen nemen en ontbijten. Vandaag kregen we brood en worstjes met gemengd sap. Blij dat het geen ananassap was, maar helaas … ook dit sap valt niet in de smaak. Water dan maar. Lekker gezond.

Om half 8 vertrekken we naar school. De rit gaat minder vlot als anders. Lynn haar fiets is nog steeds niet in orde en ik heb een beetje last van m’n knie. Als we aankomen in Agbenoxoe bellen we Kudzo om ons te komen halen na school. Geen enkel probleem, zegt hij. De stagedag zelf ging vrij goed. Tijdens de speeltijd zijn Lynn, Elke en ik even naar de rand van het Volta-meer gewandeld. We zagen al enkele dagen in de verte het water liggen, maar toen de leerkrachten zeiden dat het heel dichtbij was, wilden we het toch echt wel eens zelf gaan bekijken. Op vijf minuten waren we aan het water. Een gigantisch meer strekte zich voor ons uit. Prachtig.  We willen zeker eens een boottocht doen als we de kans krijgen.

Rond de school komen we steeds dezelfde man tegen. Hij vertelt ons dat we moeten wachten op de president en dat hij olifanten zal sturen om ons op te halen. Ook moeten we lucht van Ghana meenemen en onze fietsen weggooien. Als we dit vertellen aan onze juffen weten ze meteen wie we bedoelen. Het is een man van in het dorp die regelmatig op de speelplaats rondloopt. ‘He is not normal’ is het enige dat de juffen over de man kunnen zeggen. Dat en ‘Don’t mind him’.

Om tien voor twaalf zijn we nog volop ‘1, 2, 3 piano’ aan het spelen als Bernard het busje onder luide muzikale begeleiding de speelplaats oprijdt. De muziek knalt uit de ramen van het busje. We nemen afscheid en zetten onze fietsen in de bus. De weg naar Kpando gaat toch een pak beter nu dan met de fiets.

Aangekomen in de compound staat de spaghetti al klaar. Na het eten beginnen we meteen flink te werken voor school. Reflecteren, lesvoorbereidingen aanpassen en overleggen voor de volgende dagen. Om half 2 zijn we nog goed bezig voor school als de elektriciteit weer uitvalt. Benieuw hoe lang het deze keer gaat duren.

02-02-2011 om 17:17 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer om kwart voor zeven: tijd voor stage. Gisteren hebben een lijst gekregen met de dingen die we konden kiezen als ontbijt, lunch en avondmaal. Deze ochtend hadden we ‘scrambles eggs ons toast’ gevraagd. Het had niet meer kunnen meevallen. Roerei en zes dikke plakken opgewarmd wit brood met een laagje boter ertussen. Zalig! Ik ben de enige die alles op krijgt.

Om half 8 vertrekken we naar school. Omdat Lynns fiets het weeral heeft laten afweten, moet ze vandaag met de mountainbike van een van de jongens rijden. Niet gemakkelijk, zo blijkt. Om acht uur komen we bezweet en puffend aan in Agbenoxoe. Snel ander T-shirt aan en de klas beginnen klaarzetten. De alfabet-poster hang ik tegen het bord en de gemaakte materialen leg ik in stapeltjes naast mijn stoel. Als het tijd is voor ‘assembly’ is alleen (mijn) juf Florence er. Beide mentoren van Lynn en Elke zijn nog niet komen opdagen. We beginnen de dag met ‘News Time’. Het is de bedoeling dat de kinderen over hun weekend vertellen in het Ewe. Dit laat is dus aan juf Florence over. Zij heeft er echter geen zin in en gaat een kijkje nemen in de andere klas. Ik blijf alleen achter in een klas met 23 Ewe-sprekende kleuters. Als ik juf Agnes in de verte zie slenteren ben ik blij. Vertaling is wel degelijk noodzakelijk.

Voor de speeltijd gaat de stage voor de rest goed. Ik kies vaste plaatsen voor de kleuters en leer zo hun namen beter kennen. Ook geen sinecure met namen als Godswey en Abedoney. Tijdens de pauze komt juf Florence me zeggen dat zij en de andere leerkrachten naar Kpando moeten voor ‘teacher practice’. Juf Agnes zal bij ons blijven. Één juf van de vier blijft dus bij ons. Zij moet dus voor beide klassen vertalen. Dat zien we niet zitten dus houden we alle kleuters buiten. Met z’n drieën leren we alle kleuters tezamen het spel Pim en Pimpel aan.  Dankzij de vertaling van juf Agnes snapten de kinderen het en ze bloeiden helemaal open. Drie kwartier lang renden ze over het terrein. Schitterend! We spreken af met juf Agnes dat we vanaf morgen elk laatste half uur van de dag een gezamenlijk spel zullen spelen.

De terugweg naar Kpando verloopt moeizaam. Gek genoeg ben ik vandaag niet diegene die achteraan hinkt. Lynn heeft last met de mountainbike. Elke, onze fietsheldin, wisselt met haar van fiets. Om 13u komen we plakkerig en knalrood aan in de compound. Gelukkig staat de spaghetti ons al op te wachten. Njam njam.

Na het eten neem ik een koude douche. Helaas komt er hoe langer hoe minder water uit de kraan. Met een hoofd vol schuim kijk ik naar het miezerige straaltje dat de douche nog voortbrengt. Na mijn douche komt er al helemaal geen water meer uit de kraan. Het waterreservoir van de hele compound is leeg. Gelukkig valt dit blijkbaar snel op te lossen. De jongens vervangen het reservoir en er is terug water J

Rond 14u trek ik met Elke eventjes het dorpje in om belwaarde te gaan kopen en even langs de bank te passeren. We wandelen nog een stukje verder en kopen nog wat koekjes. We kunnen het niet laten. Ook een ijsje kunnen we niet links laten liggen. Slechts 25 eurocent voor een ijsje en bij 35 graden. Je zou voor minder!

Terug in de compound maak ik mijn reflecties van de stagedag. Ook bereid ik mijn lessen voor morgen voor. Als alles klaar is, ga ik buiten nog wat kaarten met Elke. Als avondeten krijgen we rijst met omelet en stukjes worst. Na het avondeten ga ik verder kaarten met Elke. Christian komt erbij zitten en we leren hem het spelletje aan. Net op tijd, want Tom belt J Christian pakt mijn kaarten over en ik verdwijn in de kamer. Lang leve Lyca Mobile! Na 16 minuten bellen heb ik een grote glimlach op m’n gezicht. Dan nog wat aan de blog schrijven en nog wat foto’s bekijken. Om 20u kruip ik in bed met een boek. Nog een te gaan en al mijn boeken die ik meegebracht had, zijn al uitgelezen! Geen tv en geen toegankelijk internet zijn goed voor het intellect J

02-02-2011 om 17:10 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer om kwart voor zeven: tijd voor stage. Gisteren hebben een lijst gekregen met de dingen die we konden kiezen als ontbijt, lunch en avondmaal. Deze ochtend hadden we ‘scrambles eggs ons toast’ gevraagd. Het had niet meer kunnen meevallen. Roerei en zes dikke plakken opgewarmd wit brood met een laagje boter ertussen. Zalig! Ik ben de enige die alles op krijgt.

Om half 8 vertrekken we naar school. Omdat Lynns fiets het weeral heeft laten afweten, moet ze vandaag met de mountainbike van een van de jongens rijden. Niet gemakkelijk, zo blijkt. Om acht uur komen we bezweet en puffend aan in Agbenoxoe. Snel ander T-shirt aan en de klas beginnen klaarzetten. De alfabet-poster hang ik tegen het bord en de gemaakte materialen leg ik in stapeltjes naast mijn stoel. Als het tijd is voor ‘assembly’ is alleen (mijn) juf Florence er. Beide mentoren van Lynn en Elke zijn nog niet komen opdagen. We beginnen de dag met ‘News Time’. Het is de bedoeling dat de kinderen over hun weekend vertellen in het Ewe. Dit laat is dus aan juf Florence over. Zij heeft er echter geen zin in en gaat een kijkje nemen in de andere klas. Ik blijf alleen achter in een klas met 23 Ewe-sprekende kleuters. Als ik juf Agnes in de verte zie slenteren ben ik blij. Vertaling is wel degelijk noodzakelijk.

Voor de speeltijd gaat de stage voor de rest goed. Ik kies vaste plaatsen voor de kleuters en leer zo hun namen beter kennen. Ook geen sinecure met namen als Godswey en Abedoney. Tijdens de pauze komt juf Florence me zeggen dat zij en de andere leerkrachten naar Kpando moeten voor ‘teacher practice’. Juf Agnes zal bij ons blijven. Één juf van de vier blijft dus bij ons. Zij moet dus voor beide klassen vertalen. Dat zien we niet zitten dus houden we alle kleuters buiten. Met z’n drieën leren we alle kleuters tezamen het spel Pim en Pimpel aan.  Dankzij de vertaling van juf Agnes snapten de kinderen het en ze bloeiden helemaal open. Drie kwartier lang renden ze over het terrein. Schitterend! We spreken af met juf Agnes dat we vanaf morgen elk laatste half uur van de dag een gezamenlijk spel zullen spelen.

De terugweg naar Kpando verloopt moeizaam. Gek genoeg ben ik vandaag niet diegene die achteraan hinkt. Lynn heeft last met de mountainbike. Elke, onze fietsheldin, wisselt met haar van fiets. Om 13u komen we plakkerig en knalrood aan in de compound. Gelukkig staat de spaghetti ons al op te wachten. Njam njam.

Na het eten neem ik een koude douche. Helaas komt er hoe langer hoe minder water uit de kraan. Met een hoofd vol schuim kijk ik naar het miezerige straaltje dat de douche nog voortbrengt. Na mijn douche komt er al helemaal geen water meer uit de kraan. Het waterreservoir van de hele compound is leeg. Gelukkig valt dit blijkbaar snel op te lossen. De jongens vervangen het reservoir en er is terug water J

Rond 14u trek ik met Elke eventjes het dorpje in om belwaarde te gaan kopen en even langs de bank te passeren. We wandelen nog een stukje verder en kopen nog wat koekjes. We kunnen het niet laten. Ook een ijsje kunnen we niet links laten liggen. Slechts 25 eurocent voor een ijsje en bij 35 graden. Je zou voor minder!

Terug in de compound maak ik mijn reflecties van de stagedag. Ook bereid ik mijn lessen voor morgen voor. Als alles klaar is, ga ik buiten nog wat kaarten met Elke. Als avondeten krijgen we rijst met omelet en stukjes worst. Na het avondeten ga ik verder kaarten met Elke. Christian komt erbij zitten en we leren hem het spelletje aan. Net op tijd, want Tom belt J Christian pakt mijn kaarten over en ik verdwijn in de kamer. Lang leve Lyca Mobile! Na 16 minuten bellen heb ik een grote glimlach op m’n gezicht. Dan nog wat aan de blog schrijven en nog wat foto’s bekijken. Om 20u kruip ik in bed met een boek. Nog een te gaan en al mijn boeken die ik meegebracht had, zijn al uitgelezen! Geen tv en geen toegankelijk internet zijn goed voor het intellect J

02-02-2011 om 16:58 geschreven door Annelies  

Als de wekker gaat, ben ik nog goed aan het slapen. Half 8 blijft toch vroeg hoor. Na het eten kruip ik nog even terug in bed. Morgen begint de stage terug, dus een beetje bijslapen is geen slecht idee. Een frisse douche later werk ik alweer voor school. De zelfstandige stage van zes weken begint twee weken na terugkeer in België. Daar kunnen we dus ook maar beter op voorbereid zijn. Elke en Lynn spelen een kaartspelletje en ik maak activiteitenlijsten.

Als lunch krijgen we rijst met stukjes kip. Rita heeft speciaal voor mij een bordje met witte rijst zonder groentjes gemaakt. Lang leve Rita! J Sinds gisteren lekt onze ijskast en het water smaakt niet meer zo koel als anders. Hopen dat die snel gerepareerd wordt dus.

Na het eten gaan we het dorpje weer even in. Ik moet enkele mails versturen naar mijn mentor in België dus ik houd halt bij het internetcafé. Lynn en Elke wandelen wat rond en gaan ingrediënten kopen voor pannenkoeken. Jawel, nog eens iets lekker Belgisch deze avond! Lynn wil graag voor de hele voetbalploeg koken en iets snel en Belgisch bij uitstek zijn pannenkoeken.

Als ze me terug komen halen in het internetcafé (een uur later) heb ik mijn e-mail nog steeds niet verstuurd gekregen. Gelukkig hebben ze een ijsje meegebracht. De helden! Met het ijsje in de hand duurt het wachten precies iets minder lang. Een kwartier later is de mail verstuurd en kunnen we terug naar de compound wandelen. Onderweg nog even stoppen om belwaarde te kopen langs een van de vele kleine karretjes langs de kant van de weg. Nog steeds horen we van alle kanten ‘Jovo Jovo!’ in kleine kinderstemmetjes.

Aangekomen in de compound werk ik verder voor school. Ook eventjes naar Tom bellen. Acht maanden samen en meer dan een telefoontje is niet mogelijk. Dat weegt. Heimwee slaat een beetje toe vandaag.

Rond 19u begint de gehele compound al zalig te ruiken naar pannenkoeken. Ik krijg er honger van. Een half uurtje later zijn ze klaar. We brengen ze naar buiten en de grote stapel slinkt zienderogen. Vreemd genoeg eten de Ghanezen geen suiker bij hun pannenkoek. Alleen Frank blijkt een zoetekauw te zijn.

Na het eten nemen Bernard en Kudzo een djembé en een ander instrument erbij. Het laatste is een touwtje met aan elke kant een bolletje met zaadjes erin. Ze draaien hem rond hun hand en laten het instrumentje tussendoor op het djembé-vel botsen. Klinkt heel leuk, maar zeer moeilijk. Als we het zelf proberen, blijkt dat het inderdaad niet gemakkelijk is.

We leren nog een Ghanees spelletje kaarten en lezen nog wat. Om half 10 kruipen Elke en ik in bed. Lynn volgt een uur later.

02-02-2011 om 16:56 geschreven door Annelies