Vandaag is Joyce jarig. Ze wordt 23 jaar. Gisterenavond heeft Sanne haar stoel aan de tafel al versierd. Er wordt gezongen en gefeliciteerd. We hebben een kroon met een eend erop gemaakt en die staat op haar bord. Ze zet hem op haar hoofd en dan kunnen we ontbijten. De gebakken broodjes smaken weer lekker.

Om half acht vertrekken we met de fiets naar school. Tien minuten later zijn we er al. Dat valt reuze mee! We moeten door het drukke centrum van Kpando en dan omhoog en dat is even een minder leuk stukje. Maar vanaf daar is het nog vijf minuutjes bollen en we zijn er al. We worden zeker vierentwintig keer welkom geheten door alle verschillende leerkrachten. De directrice is er nog niet. We wachten samen met enkele leerkrachten onder een boom. Onze stoelen worden meteen gebracht door kinderen van de middelbare school. Om twintig na acht is het ‘assembly’ voor de jongeren van de middelbare school. Ze bidden, zingen het Ghanese volkslied en zeggen een eed op waarmee ze hun trouw aan de vlag bezweren, hand op het hart. Dan is het tijd voor de marcheer-les. Zondag is het Independence Day en alle kinderen vanaf de lagere school moeten marcheren. Daarom bestaan de eerste drie kwartier van deze week telkens uit marcheer-les. Enkele jongens spelen op drums. De andere kinderen marcheren in de maat het hele schoolveld over, en nog eens en nog eens en … nog eens. Na een tijdje worden ook de vlaggen van de school mee in het marcheer-geweld gegooid. Die moeten ze dan mooi vasthouden.

Als het marcheren gedaan is, is het negen uur en op dat moment komt de directrice eraan. Ze verontschuldigd zich dat ze te laat is en stuurt ons meteen naar Kindergarten. Ja, dat hadden we zelf ook kunnen doen. Ze stelt ons voor aan de kinderen en de leerkrachten. Er wordt beslist dat ik weer in KG1 zal staan en Lynn en Elke samen in KG2. Ik heb zestien kindjes in mijn klas van drie en vier jaar. Lynn en Elke hebben de oudere categorie en zij hebben slechts tien kinderen. Een klein schooltje dus. Een van mijn juffen heet Doris. Doris heeft een zwaar zwart brilmontuur en haar dat lijkt ontstaan door contact met elektriciteit. Supercool! De andere heeft een massa vlechtjes. Haar naam ken ik niet.

De lessen vielen goed mee. De leerkrachten geven meer instructies in het Engels en ik heb geen enkele stok gezien. Een hele verbetering dus! Tijdens een van de liedje wordt er ‘you are welcome my friend’ gezongen en ineens staan alle kleuters met hun armen rond mij. Mijn hoofd zweeft ergens tussen de boezem van Doris want zij doet lustig mee met de groepsknuffel. Ik ben welkom hier, dat staat vast. Aan het einde van de dag wordt me gevraagd om een liedje in het Ewe mee te zingen. Niet gemakkelijk en ik maak een hele hoop fouten. Gelukkig weten de kinderen wat ik bedoel en kunnen de leerkrachten ermee lachen. Na tien minuten fietsen zijn we alweer in de compound.

Kudzo is terug van Accra en hij heeft mijn materialen meegebracht die ik met de container heb meegestuurd. ’s Middags staat er vissalade op het menu. Ik krijg rijst met worstjes. Lekker maar enorm pikant! Na het eten schrijf ik mijn observaties uit van de eerste stagedag.

Vanmiddag merkten we dat onze deur niet goed sloot. Ze ging telkens vanzelf terug open. Als ik om vier uur in de douche sta, roept Kudzo dat ik me moet bedekken als ik eruit kom. Ik vind een beetje vreemd, maar ik kom toch (zoals altijd) aangekleed uit de badkamer. Dan snap ik het: de slotenmaker staat in onze kamer. Een uur nadat we Kudzo inlichtten over het deur-probleem is het al opgelost.

Rond 17u begint de keuken heerlijk te ruiken. Isabelle en Joyce zijn pannenkoeken aan het bakken voor de verjaardag van Joyce. Na lang bakken en braden in de keuken is er een hele stapel gemaakt. Joyce is naar de brouwer geweest en heeft Alvaro, Star (bier) en frisdrank in huis gehaald. We zetten de tafel buiten en de jongens beginnen te drummen. Als aperitiefje krijgen we allemaal een bekertje met plaatselijke aardbeienlikeur. Zalig lekker!

Het werd een zalige avond. We hebben pannenkoeken gegeten, gedronken, gedanst en plezier gemaakt. Rita wilde ervoor zorgen dat Joyce deze verjaardag nooit meer vergeet en dat zal niet voor niets geweest zijn. Opeens begonnen de jongens en Rita met Alvaro, bier en frisdrank te schudden in onze buurt. Gevolg: iedereen plakte van boven tot onder. Dat zie je ook op de foto die vandaag bij de blog staat. Dan kwam Rita eraan met een fles talkpoeder. Gevolg: een witte Joyce!

Naargelang de avond vorderde, kwamen er steeds meer jongeren van het dorp op de muziek af. Er waren drie jongens van om en bij de zeven jaar. Eentje kwam me welkom heten en stelde zich voor als Fred. Fred kwam even later naar mij met de mededeling dat een van de andere jongens met me wou dansen, maar het niet durfde vragen. Zo schattig. Het broertje van Atiso was er ook. Op het moment dat die begon te dansen, vielen we allemaal om van verbazing. Michael Jackson is er niets tegen! Om tien uur was het feestje gedaan en gaat iedereen voldaan naar de kamers. Niet om meteen te gaan slapen, eerst een douche!

04-03-2011 om 18:02 geschreven door Annelies  

De ochtend ging vrij snel voorbij vandaag. Na het ontbijt heb ik nog wat voor mijn portfolio gewerkt. Ja, zelfs na de lesvoorbereiding is het schoolwerk nog niet ten einde. Ach ja. Na het ontbijt vertrekken de dames en Wim met enkele jongens. Ze zijn naar Torkor geweest. Alleen Lynn, Sanne en ik bleven thuis. Om half twaalf krijg ik een bord spaghetti. De andere dames en Wim zijn ondertussen terug, maar wachten nog om te eten. Ik moet namelijk als eerste vertrekken. Om tien voor twaalf krijg ik telefoon van Ang dus ik neem mijn rugzak en ik vertrek richting trotro-stand. Ik kom als eerste aan en wacht op de drie jongens. Ondertussen worden er langs alle kanten bestemming in mijn oor gebruld. ‘Accracracracracra’ roept de man die naar Accra rijdt. De man die zijn trotro naar Hohoe wil vullen, roept iets wat lijkt op ‘Aldi-aldi-aldi’ J Dan zijn de jongens er en we wandelen het pleintje op. We zoeken het ‘hutje’ waar HO opstaat en betalen elk 3 cedi (anderhalve euro). Dan kruipen we de trotro in; een busje met vier rijen. Elke rij bestaat uit een bank en een opklapzitje dat half loshangt. Er zitten al drie mensen in de trotro en wij proppen ons op de voorste bank. Ik moet mijn voeten op een verhoog in de auto zetten. Er komt een enorme hitte uit en ik heb even schrik dat mijn voeten door mijn zolen zullen smelten. Pas als de bus volledig vol zit, vertrekt de trotro. We zitten met op dat moment met veertien man in de auto en een hoop bagage in de koffer. Uiteindelijk valt het nog mee, ik had erger verwacht. We hobbelen door de Ghanese wegen en worden onderweg drie keer tegengehouden door de politie. Zij tellen het aantal mensen in de trotro en laten ons dan weer doorrijden. Een uur en twintig minuten na vertrek komen we aan op de trotro-stand in Ho. Van daaruit moeten we dan het internetcafé zien te vinden. De jongens zijn er nog nooit geweest dus moeten we vertrouwen op mijn vrouwelijke intuïtie. Ja, we vragen het dus best even! Het antwoord is simpel: ga daar staan en laat een taxi je brengen. Bende luie mensen :p Als we uitleggen dat we willen wandelen, stuurt hij ons dan toch de juiste richting uit. We wandelen tien minuten en arriveren bij het snelle internet. Het blijft toch een zaligheid. Eindelijk kan ik eens skypen met Lore, Julie en papa. Daarna is ook Tom aan de beurt. Mijn dag is weer goed!

Na het internet (en bijhorende mankementjes zoals toetsenborden die plots uitvallen) nemen we een taxi terug naar de trotro-plaats. Daar stappen we in een trotro naar Kpando. Weer moeten we wachten tot hij vol zit. Ondertussen komen er massa’s verkopers door de raampjes brullen wat ze verkopen. We kopen plofood, koekjes en een ijsje. Je moet iets doen terwijl je wacht! Deze trotro zag er beduidend nieuwer uit dan de vorige. Er hangen maar drie on-identificeerbare draden aan de plafonds en de zijkanten van de auto in plaats van twaalf J Als het busje vol is, rijden we weer naar Kpando. Rijden zonder straatlicht … het is een belevenis!

Als ik aankom in de compound, ben ik te laat voor het eten. Gelukkig heeft Rita een bord met rode rijst en saté opzij gezet. Zalig lekker. Na het eten schrijf ik nog voor de blog en dan is het al acht uur. Ik kijk nog een aflevering van Lipstick Jungle en doe het licht dan uit. Morgen begint de stage terug!

04-03-2011 om 18:02 geschreven door Annelies  

Als om half acht mijn wekker afgaat, zoek ik blindelings de snooze-knop. Het was een enorm warme nacht, ondanks het onweer. Blijkbaar was er gisterenavond nog afgesproken dat we pas om negen uur ontbijten, dus gelukkig kon ik nog uurtje blijven liggen. Als ontbijt krijgen we de zalige toasts en een bord met ei, groentjes en vlees. Alles door elkaar gemengd.

Na het eten maak ik nog lesvoorbereidingen. Om half twaalf maak ik de allerlaatste! Meer dan 180 lesvoorbereidingen heb ik gemaakt de voorbije weken. Ik ben zo blij dat ze af zijn dat ik spontaan een vreugdedansje met Yvonne doe. De zotte doos doet zonder vragen gewoon mee. Rita komt ons zeggen dat ze soep nog goed moet doorkoken en dat we pas om twee uur zullen eten. Joyce en ik gaan nog eens op pad. Als we van de bank terugkomen, hebben we dorst. We hebben nog tijd dus we duiken een plaatselijk cafétje binnen. We bestellen allebei een ijskoude Alvaro, zalig lekker. Het is een soort frisdrank met peersmaak. Ik lust geen peer, maar de 330 cl Alvaro gaat zonder enig probleem binnen. Het smaakt naar gesmolten groene Napoleon-bollen en is zalig verfrissend.

Als we in de compound komen, blijven we perfect getimed te hebben: het eten staat op  tafel. We krijgen notensoep met rijstbollen. Voor mij staat er een bord spaghetti klaar. Ik ben de pasta onderhand al zo ongelooflijk beu dus ik wissel mijn spaghetti met de rijstbol van Sanne. Het is rijst die gestampt is en tot een bol gerold die dan in een plastic zakje zit. Het ziet er vreemd uit, maar smaakt net zoals gewone witte rijst en het vult enorm. Na driekwart rijstbol heb ik al genoeg.

Na het eten doe ik een dutje, gevolgd door een beetje lezen in de hut. Vandaag speelt de ploeg van Etse, Baruso en Atiso een vriendschappelijke match. We besluiten om samen met Christian te gaan supporteren. In de schaduw van een mangoboom (zie foto) supporteren we voor ‘onze jongens’. Het blijft 0-0.

Als we terug thuiskomen, is het eten al bijna klaar. Ik neem nog snel een doucheke en schuif dan aan tafel. We krijgen rijst met satés. Lekker. Na het eten wordt er nog gedoucht door de andere dames en daarna vertrekken we naar onze Belgische jongens aan de andere kant van Kpando. De voetbaljongens nodigen zichzelf uit en gaan dan maar mee. Onderweg in het donker vinden we dat stiekem nog niet eens zo erg. We worden ontvangen in de bungalow van de jongens in KpanTech, de school waar zij lesgeven en werken. Allemaal doen ze houtbewerking en technische vakken. We geven al snel onze bestellingen door. De jongens zullen op school de boxen voor mijn eindwerk maken. Na een tijdje gezellig gebabbeld te hebben, gooit Lynn een flesje bier op de grond. Dan wordt je eens uitgenodigd …!

Na een tijdje worden de voetbaljongens moe en ongeduldig. Rond tien uur is het tijd om naar huis te gaan. Een half uur wandelen later zijn we terug in de compound. Ik schrijf nog wat verder aan de blog en rond elf uur is het tijd voor bed.

27-02-2011 om 16:08 geschreven door Annelies  

Vrijdag, tijd om uit te slapen dus. Om half tien ontbijten we met zalige toast en een grote omelet per persoon. Een glaasje appelsap erbij en onze dag is weer goed begonnen. Na het eten vertrekken we meteen naar de pottenbakkerij. Vorige week zijn we daar gestart om elk een potje te maken. Toen moest de klei drogen. Dit is nu gebeurd, dus het is tijd voor de volgende stap. Kudzo is enkele dagen met de bus weg naar Accra voor de begrafenis van zijn zus, dus we moeten met z’n zevenen mee met de Opel Corsa. We beslissen om in twee keer te rijden en dat blijkt een goed plan want Bernard neemt ook nog eens Baruso mee, die vandaag niet naar school moest.

In de pottenbakkerij wordt iedereen aan het werk gezet. Er moet nog veel gebeuren. Ik moet helaas weer een uur met mijn duimen zitten draaien vooraleer ik ook instructies krijg. Tijdens dat uur verveel ik me te pletter. Gelukkig zijn de instructies er dan en kan ik aan de slag. Eerst moet ik mijn potje afschrapen met een gladde steen. Daarna smeer ik er met een vod een andere kleur klei over. Al gauw staat iedereen vol met strepen en worden we kleine kleimonstertjes. Niet mijn schuld! Of toch maar een beetje J Met een eindje van een bic moet daarna ik het patroon uit mijn potje snijden, dan nat maken met een vod en het patroon er in klei opleggen. Vervolgens moet ik een plastic zakje nat maken en over de klei wrijven. Allemaal inieminie-werk,  maar ik ben blij dat ik bezig ben. Na drie uur in de pottenbakkerij is iedereen klaar en ook Wim is aan een potje begonnen. Nu moet de klei terug drogen. Volgende week gaan we terug voor de laatste stap: vernissen en bakken. Dan begint de op –en afrit met de Opel weer.

Om half twee zijn we allemaal terug in de compound. Er zitten grote wolken aan te komen. Terwijl we lunchen (soep, brood en een bord spaghetti) barst het onweer los. We moeten roepen om elkaar te verstaan, zo hard regent het hier. Elke en Joyce spurten naar buiten en beginnen te voetballen in de gietende regen. Zotte dozen! Yvonne maakt gebruik van het extra water en wast zichzelf en Ellis. Yvonne geniet er zichtbaar van, maar de kleine Ellis zet haar klep open. Een beetje teveel water in een keer denk ik.

De elektriciteit is nog steeds in alle gezondheid aanwezig en daar maak ik gretig gebruik van. Je weet nooit hoe snel het gedaan kan zijn! Terwijl mijn gsm, laptop en bloggie opladen, maak ik nog een paar lesvoorbereidingen. Ik ben er bijna door. Het profiteren van de elektriciteit bleek een goed idee, want om kwart voor drie geeft die het op. Gelukkig is het maar van korte duur, want een half uur later kan ik me weer installeren onder de zaligheid van de ventilator.

Ik heb vandaag niet zoveel zin om voor school te werken, dus van zodra het gedaan is met regenen gaan Joyce en ik een ‘toereke doen’ door Kpando. We kopen onderweg een nieuwe zoetigheid. Een soort vlechtjes. Best lekker en héél krokant. Ik bijt er mijn tanden bijna op stuk.

’s Avonds eten we fufu. Elke en ik krijgen rijst met tomatensaus. Na het eten begint het weer te regenen. We kruipen met z’n allen onder de hut op de binnenplaats en spelen spelletjes met Baruso, Christian en Atiso. Heel gezellig en de nodige giechelbuien komen ook aan bod. Dat heb je met spelletjes waarbij je moet uitbeelden.

Na het spelletje kruip ik nog even met de laptop in bed, een spelletje spelen. En dan is het weeral tijd om te gaan slapen.

27-02-2011 om 16:07 geschreven door Annelies  

Vandaag kregen we als ontbijt toast en een spiegeleitje. Lekker. Na het ontbijt vertrokken Joyce, Isabelle en Sanne voor hun laatste schooldag van de week. Lynn, Elke en Wim gingen buiten zitten om te lezen en ik … maak lesvoorbereidingen. Man, wat zal ik blij zijn als die af zijn!

Rond half negen vertrekken we naar het postkantoor. Dan nog wat belwaarde kopen en naar het internetcafé. We zijn alleen in het café en het internet gaat naar Ghanese normen supersnel. Dat is het grote voordeel aan onze vrije week; we kunnen in de voormiddag naar het internetcafé en dat wil dus zeggen dat we op een uur tijd zowel onze mails kunnen lezen als de blog online gooien én een facebook lezen! Ongezien op een normale namiddag. Vanaf volgende week zullen we er echter maar weer aan moeten wennen, want maandag beginnen onze volgende vier stageweken.

We zijn ondertussen halverwege en we hebben al veel meegemaakt. Ik ben blij dat we nog maar in de helft zitten. Ik ben blij dat we al in de helft zitten. Het is goed zoals het is. Ik heb het goed hier en we amuseren ons te pletter. Ik zie dingen die ik nooit gedacht had te zien. Ik maak ongelooflijke dingen mee. Daarom ben ik blij dat ik nog een helft te gaan heb. Maar ik mis thuis. Ik besef eens te meer dat ik het thuis ook goed heb. Die paar mensen thuis kunnen door geen duizend toffe Ghanezen vervangen worden. Daarom ben ik blij dat ik al in de helft zit.

Rond elf uur gaan we ons verslag van de stage in Agbenoxoe afgeven op het educational center. Als ze ons vragen of we problemen hebben ondervonden, vermelden we alleen de ongebruikte materialen. De rest kunnen ze in het verslag wel lezen. Ik heb drie kantjes met de hand in het Engels geschreven. Nu moeten zij de moeite maar nemen om het te lezen ook. God, ik mis mijn printer :p Van het verhaal over de vele ongebruikte materialen valt de man van het educational center bijna van zijn stoel. We zullen proberen alles op te lossen naar volgend jaar toe. Dus studenten van 2012: jullie mogen ons dankbaar zijn. Net zoals wij de studenten van vorig jaar dankbaar zijn J

Als we terug in de compound komen, zijn Isabelle en Joyce al terug van school. De kinderen moesten trainen voor een sportdag, dus ze mochten vroeger naar huis. Een half uur later komt ook Sanne, die op een andere school lesgeeft, aangesjokt. Als lunch krijgen we frietjes met zelfgemaakte loempia’s. Ik krijg er twee zonder groentjes, enkel gevuld met corned beef.

Na het eten staan de lesvoorbereidingen weer op mij te wachten. Na de hele indianen-week afgewerkt te hebben, is het weer even tijd voor een dutje. Terwijl ik sliep hebben Joyce en Isabelle een chocoladecake gebakken. Als ik, na m’n dutje, weer lesvoorbereidingen zit te maken, ploft Rita de gebakken cake voor mijn neus. Ze zet ze daar om af te koelen. Zéér gevaarlijk!

Als avondeten krijgen rijst met groentjes en stukjes worst. Daarna gaan we buiten zitten. Iedereen leest of babbelt wat. Opeens komt Joyce de douche uit met een glas in haar hand. Ze heeft een Chareltje uit de douche geplukt en wil hem buiten de vrijheid geven. Ze zet hem op de muur en we kijken hem even na. Na een minuut komt er ook een grotere Charel bijzitten. Hij gaat langzaam naar het kleine Chareltje (die we ondertussen Freddy gedoopt hebben) en maakt een rare beweging met zijn kop. De grote Charel komt steeds dichter en dichter bij de kleine en … eet hem op! We zien zijn staartje nog uit de mond van de grote Charel wriemelen. Joyce slaakt een kreet en roept ‘ik heb Freddy vermoord!’ Ze maakt een kruisteken met octogons en schijft met alcoholstift ‘Rest in peace Freddy’ op een blad. Dan versnippert ze een blad van een boom en legt dit allemaal op de plaats waar ze de onfortuinlijke Freddy had losgelaten. Nog een minuut stilte erbij en de klucht is compleet J

Er blijkt vandaag iets serieus mis met de fauna van de compound. Enkele minuten na de dood van Freddie komt er een vreemd beest aangevlogen. Het is zo groot als een duim, maar dikker. Het lijkt een dikke mot met een hele lange neus. Om ons te pesten vliegt hij steeds van de ene gillende griet naar de andere. Als hij op Elkes rug gaat zitten, is het kot helemaal te klein. Ik ben al lang naar binnen gevlucht. Toch ook geen goed idee, zo blijkt. Als ik naar boven kijk, zie ik plots een gigantische kakkerlak op mijn muskietennet zitten. Eens testen hoe stoer onze nieuwe man in huis is. Wim haalt na enkele vloeken en quasi danspasjes de kakkerlak uit het leven. Hip hoi!

De dames en Wim besluiten om vanavond terug met de voetbaljongens op café te gaan. Niet echt mijn ding en ik voel me heel moe, dus ik blijf thuis. Met een klein hartje haal ik mijn muskietennet uit elkaar. Ik trek een stuk omhoog en spring al achteruit voor het geval de dode kakkerlak een vriendje heeft. Gelukkig blijkt mijn bed beestjes-vrij te zijn. Muskietennet extra goed instoppen en een filmpje kijken dan maar.

De foto bij de blog is er eentje van ons internetcafé. Gemakkelijk te herkennen aan de wapperende Ghanese vlag.

27-02-2011 om 16:07 geschreven door Annelies  

Vandaag kregen we om zeven uur ’s morgens brood met guacamole; een groen goedje gemaakt van avocado. Een beetje vreemd, maar toch hebben enkelen ervan gegeten. Ik houd me bij droog brood, dat is hier vreemd genoeg lekkerder dan brood met beleg, vind ik.

Na het eten vertrekken Joyce, Isabelle en Sanne naar school. Lynn, Elke, Wim en ik blijven in de compound. En jawel, het is weer tijd voor lesvoorbereidingen! Zowel Lynn, Elke als ik vliegen erin. Wim leest. Hij is reeds afgestudeerd en heeft dus geen verplichtingen. Ons lijkt dat zalig J

Na een hoop schoolwerk en nog lezen, komen de drie dames al weer terug van school. ’s Middags krijgen we pizza als lunch! Daarna gooi ik alle materialen van mijn bachelorproef op tafel. Tijd om wat orde aan te brengen. Als dat gebeurd is, naai ik drie blinddoeken. Ja mama, je mag trots op me zijn. Ik knip ook massa’s korte koordjes van een groot koord. Daarna moet ik ze allemaal afbranden met een kaars. Een hoop werk dus. Na het schoolwerk doe ik een klein dutje. Als ik terug wakker wordt, is er echter nog veel te doen. Je raadt het al: lesvoorbereidingen!

In de namiddag maak ik dus nog een hele hoop voorbereidingen. Daarna nog een beetje lezen en een spelletje UNO spelen met Elke en de jongens. ’s Avonds eten we rijst met stukjes vlees en groenten. Als dessert krijgen we ananas, banaan en appelsien.

Na het eten spelen we nog wat UNO en lees ik nog wat. Dan zet ik me achter de computer met Joyce. We bekijken de filmpjes die zij gemaakt heeft tijdens ons uitje naar de watervallen en andere leuke dagen.

Om half 10 is het dan alweer tijd voor bed. Niet veel gedaan vandaag, maar toch veel gedaan gekregen. Een productieve dag dus.

De foto die vandaag bij de blog staat, is er eentje van zondag. Een vol bord lekkere rijst en een goei satéke J

24-02-2011 om 10:37 geschreven door Annelies  

Vandaag geraak ik vreemd genoeg als eerste uit bed. Kwart voor zeven blijft toch vroeg hoor. We worden wel verwend met weer een heerlijk ontbijt met getoast brood. Rond acht uur vertrekken Sanne, Joyce en Isabelle naar school. Lynn, Elke en ik zetten ons achter onze laptops. De zelfstandige stage komt elke dag dichterbij en er zijn nog heel wat voorbereidingen te maken. Ondertussen bakt Rita brood in de keuken. Heerlijke geuren kruipen onze neusgaten in.

Om tien uur neem ik even pauze. Een appelsientje eten en even genieten van het zonnetje. Daarna lees ik mijn boek uit. Na nog een half uurtje zonnen, is een douche echt wel noodzakelijk. Het ijskoude water is een welkome afwisseling. Als ik uit de douche zijn de dames al in aantocht. We lunchen met vissoep, stukken vis, brood en een bord spaghetti. Mams, op vijf april aub géén pasta maken!

Na het eten tetteren we nog een uurtje. Onze laatste maaltijd met z’n zessen moet toch vrouwelijk worden afgesloten hé. Vandaag wordt ons reisgezelschap compleet gemaakt. Er is nog een jongen onderweg die gisterenavond geland is in Accra. Benieuw hoe hij het gaat uithouden tussen zes vrouwen!

In de namiddag maak ik nog een hoop lesvoorbereidingen. Om half drie komt het busje de binnenkoer opgedraaid. We ontmoeten Wim, onze zevende reisgezel. Na een kleine uitwisseling van informatie (ja, we hebben hem helemaal uitgehoord) maak ik de lesvoorbereidingen van mijn tweede stageweek af. Yes!

Als avondeten krijgen we frietjes met kip. Wim wordt op Belgische wijze onthaalt dus. Tijdens het eten barst buiten een onweer los. Enorm luide knallen en gigantische roze lichtflitsen wisselen elkaar af. Iedereen loopt naar buiten, Joyce vlucht verder naar binnen J Gelukkig blijft de elektriciteit standhouden.

Na het eten lezen we nog wat. Ik begin aan weer een nieuw boek. Om half acht wordt het onweer me toch iets te heftig. Ik vlucht naar binnen en kijk nog een aflevering Lipstick Jungle. Dan nog wat schrijven voor de blog en m’n bedje in.

Het meisje op de foto is de kleine Ellis. Volgende maand wordt ze een jaar. Geef toe: ze is toch echt om op te vreten hé!

24-02-2011 om 10:35 geschreven door Annelies  

Vandaag was de eerste dag van onze vrije week. Sanne, Isabelle en Joyce beginnen echter aan hun eerste week lesgeven. De wekker stond dus onverbiddelijk om kwart voor zeven. Na een snoozeke en een kattenwasje gaan we aan tafel. We krijgen roerei en toast. Zalig lekker! Een glaasje appelsap erbij en de dag is goed begonnen. We zwaaien de drie dames uit en maken ons zelf klaar om naar de markt te vertrekken. Om acht zijn we klaar, en dat op een vrije dag!

We lopen de markt over en bekijken letterlijk élk stofje dat we tegenkomen. Lynn en Elke willen namelijk nog van alles laten maken. Ik kijk op de markt rond voor spullen voor mijn eindwerk. Na twee uur is Lynn de enige die van een kale reis thuiskomt. We passeren onze ijsjes-boer (uiteraard) en gaan verder door naar de bank. Een kleine stop aan het postkantoor doet mijn hartje opleven: twee brieven van bompa aangekomen! Ook in België is de brief naar Tom blijkbaar aangekomen. We wandelen terug langs het internetcafé. Om tien uur ’s morgens is er niemand en het internet gaat supersnel. Nu ja, supersnel op z’n Ghanees. Maar toch; op een uur tijd heb ik mijn mails gelezen, de blog geüpload en enkele dingen op facebook kunnen lezen en schrijven. Ik denk toch dat ik ga verschieten als ik de eerste keer in België het internet opzet!

Terug in de compound lees ik de brieven van bompa. Enorm leuke berichten. Ik lach me een kriek met zijn woordspelingen en beslis prompt een brief terug te schrijven. Als ik bijna aan het einde van de brief ben, komt Sanne al terug van de school. Tien minuten later volgen ook Isabelle en Joyce. Ze hebben twee appels bij. Jummie!

Al snel is het tijd om te eten. De dames krijgen een grote schaal salade met ei en bonen. Ik krijg een bord spaghetti. Het brood dat we erbij krijgen is dezelfde toast als ’s morgens. Het is zo lekker dat we zelfs niet protesteren als Rita vraagt of ze meer moet brengen. Na het eten doe ik weer een middagdutje. Niet veel gedaan vandaag, maar de hitte maakt je moe.

Als ik terug wakker ben, begin ik meteen lesvoorbereidingen te maken. Het gaat vooruit, want mijn eerste stageweek zit al in elkaar! Ook de eerste dag van de tweede week is voorbereid. Genoeg gewerkt voor vandaag denk ik dan. Nog wat aan de blog schrijven en verder lezen in mijn boek. Ook dat is alweer bijna uit.

’s Avonds krijgen we rijst met worstjes en stukjes kip erin. Daarna gaan we naar buiten. Daar zijn Franke n Rita brood aan het maken. Christian en Yvonne spelen Ampe. We kunnen er in het begin niet goed aan uit, maar al snel doen we gewoon mee. Je moet springen en een been in de lucht gooien. Je kiest of je speelt voor gekruist of voor een lijn. Stel dat ik voor gekruist heb gekozen. Als ik spring en mijn rechterbeen naar voren gooi en de persoon over mij ook, dan win ik. Onze benen zijn dan gekruist. Als onze benen een rechte lijn vormen, wint de persoon aan de overkant. Van al dat springen beginnen we zelfs bij de afgekoelde avondtemperatuur serieus te zweten! Na Ampe spelen we 1, 2, 3 piano. Rita doet enorm goed mee. Super om te zien!

Na de spelletjes wordt er nog wat getrommeld en dan vertrekken de jongens naar het internetcafé. Wij besluiten Jungle Book op te zetten. Om half tien is de film gedaan en kruipen we in bed.

24-02-2011 om 10:33 geschreven door Annelies  

Als de wekker gaat, voelen we de restanten van iets later gaan slapen. Gelukkig staat er ons een stevig ontbijt te wachten: pannenkoeken! We krijgen er allemaal maar twee op, zo dik zijn ze. Maar wel ongelooflijk lekker. Een glaasje appelsap erbij en onze zondag is goed begonnen. Na het eten begin ik alweer lesvoorbereidingen te maken. Dit keer zet ik me buiten, want de blazer doet het niet. De elektriciteit heeft het weer laten afweten.

Terwijl ik een laatste voorbereiding maak voor de batterij het opgeeft, spelen de andere dames yatzee. Na nog wat bladzijden in de kroniek van een aangekondigde dood gelezen te hebben, is het alweer tijd voor lunch. We krijgen soep en broodjes en één bord spaghetti. Ra ra ra, voor wie J Na het eten is het tijd voor een dutje. Dan krijg ik telefoon van Tom. Hij geeft Dawan door en zij vraagt me om het derde bruidsmeisje te zijn op haar huwelijk met Ben (broer van Tom). Daar zeg ik zeker geen neen tegen! Ik moet mijn maten doorgeven dus ik cross met de lintmeter naar de dames. Lynn neemt de maten en als ik alles heb doorgestuurd, neemt Yvonne over. Het achtjarig meisje meet werkelijk alles. Wist je dat de omtrek van mijn wijsvinger bijna 5 centimeter bedraagt? Zeer nuttige informatie, me dunkt!

Na een tijdje UNO’en met de jongens beginnen de zenuwen te komen. We hebben beloofd om vandaag een voetbalmatch Ghana-België met hen te spelen. Rond half vier komt onze versterking aan. We hebben, zonder dat de voetbaljongens het wisten, de drie Belgische jongens die elders in Ghana verblijven ook opgeroepen. Belgen zijn Belgen hé! Helaas hoeven de jongens nog maar een keer te roepen en plots staan er twee extra Ghanezen te trappelen om ook mee te doen. We besluiten om onszelf The Red Angels te noemen. De rode duivels zijn het niet waard om vertaald te worden, zo vinden we. We doen allemaal iets roods aan en smeren ons in, klaar voor de strijd! De jongens hullen zich in blauwe tenues en echte shoes. Dan springen we met z’n allen het busje in. Onderweg pikken we nog een blauwe Ghanees op. We rijden naar een voetbalveld in de buurt. Snel teamfoto’s nemen en beginnen maar! We starten met een voorsprong van 5-0, just in case. Helaas, een half uur zweten, lopen, vloeken en roepen later wordt er afgefloten. Eindstand: 5-9. Een zware afgang, maar we hebben gevochten als leeuwen! Met het busje druipen we terug af richting compound. De muziek super luid en de blauwen achterin scanderend ‘you are the losers!’ en ‘Ghana win! Ghana win!’

Op de compound is een doucheke het eerste waar we aan denken. Gelukkig is het vandaag mijn beurt om eerst te gaan J En wonder boven wonder: de elektriciteit is ook terug in gang geschoten. In de namiddag spelen we nog een paar spelletjes UNO. Ik maak nog een paar lesvoorbereidingen en dan is het weeral tijd om te eten. Dit keer krijgen we een zaligheid voorgeschoteld: roodgekleurde rijst en satés van varkensvlees. Allemaal net ietsje te pikant, maar oh zo geweldig lekker! Zelfs nadat onze honger gestild is, slaan we nog een extra bord achterover. Dit kunnen we enkel bestellen op zondag omdat je op andere dagen geen varkensvlees vindt. Voor volgende week zondag bestellen we alvast hetzelfde!

Na het eten vertrekken Joyce en ik op ijs-zoektocht. Omdat we verloren hebben, trakteren we heel de compound op een ijsje. Hier is dat mogelijk: vijf euro voor 17 ijsjes! Iedereen smikkelt zijn ijsje op, inclusief Ellis. Daarna gaan we buiten UNO spelen met de jongens. Rond kwart voor negen speel ik mijn laatste kaart. Tijd om nog een beetje voor de blog te schrijven en daarna m’n bedje in. Voor Lynn, Elke en ik breekt een vrije week aan. Sanne, Joyce en Isabelle hebben echter hun eerste week stage voor de boeg. Ontbijt is in groep, dus ook onze wekker staat deze week om kwart voor zeven. Brrr …

21-02-2011 om 11:20 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker om half 8. Als ontbijt kregen we broodjes met groentjes en een hele hoop mayonaise. Voor mij lagen er twee met boter. Als we goed en wel ontbeten hebben, is het al tijd om te vertrekken. Anderhalf uur vol mooie natuur en hobbelige wegen later komen we aan in Ho. Eerste stop: Freedom Hotel! Het is bewolkt dus ik besluit om nog niet meteen in het koude zwembad te duiken. Eerst een beetje opwarmen. Dat is zelf met een hoop wolken niet moeilijk. Na eventjes te hebben liggen braden in de ‘zon’ kan ik het niet meer. Ik plons in het koele water. Zalig! Na een uurtje gezwommen en gebraden te hebben, komt ons eten er al aan. We eten frietjes met gegrilde kip en tomaat of een club sandwich. Kudzo en Bernard kiezen traditioneel voor fufu. Een grote frisse cola erbij en genieten maar.

Na het eten plonzen we allemaal nog een keer in het water. Dan is het tijd om richting internetcafé te trekken. We krijgen allemaal een headset en webcam en dan mogen we een computer uitkiezen. Ik zet de mijne op en start Skype op; je weet maar nooit. Ik kan mezelf al aanmelden. Mijn hart een sprongetje: Skype gaat werken! Op het moment dat ik voor de eerste keer hallo zeg tegen een bewegend beeld van Tom, valt alles stil. Heel de computer bevriest. Ik roep iemand erbij en hij zegt dat ik een andere pc moet zoeken. Op naar pc twee dus. Ik koppel de webcam en headset terug aan en zet Skype weer op. Helaas, zelfde verhaal. Op naar pc drie dan maar. Als ik daar online geraak, is mama van bij Son naar huis gespurt en we kunnen eventjes babbelen. Zalig om de mama weer te horen J Helaas gaat dan het internet van heel het internetcafé plat. Gedaan met spelen. Als iedereen terug internet heeft, heeft mijn computer er weer geen zin in. Op naar pc 4. Daar kan ik me niet aanmelden. Op naar pc 5. Daar werkt internet niet. Op naar pc 6. Daar werkt Skype niet. Op naar pc 7, tranen in de ogen en een zwaar gemoed. Op pc 7 geraak ik niet ingelogd. Met een snik en een grote zucht plof ik me in een stoel bij de achtste computer die ik uitprobeer. Wonder boven wonder: deze doet het wel! Ik skype met Tom en mijn glimlach wordt groter en groter J

Op internet check ik ineens mijn examenpunten. Ik ben erdoor J Ook de blog wordt bijgewerkt. Door zeven keer van computer te wisselen, had ik echter geen tijd meer om meer foto’s online te gooien. Volgende week beter. Als onze twee uur om zijn, stap ik met een grote glimlach het busje in. Het down gevoel van de voorbije twee dagen is helemaal weggeskyped!

Anderhalf uur gehobbel later komen we weer in de compound. Daar staat de tafel al gedekt. De dames hebben banku met Tilapi-vis besteld. Elke en ik krijgen gelukkig een groot bord spaghetti. Ja, er wordt voor ons gezorgd! Na het eten schrijf ik wat verder aan de blog en bekijk ik de foto’s van vandaag. Tom vertrekt in België op dropping. Ik hoop maar dat hij de weg terug vindt!

’s Avonds kijken we met de jongens naar The Incredibles met de beamer. Als de film gedaan is, is het alweer tijd om te gaan slapen.

21-02-2011 om 11:17 geschreven door Annelies