Maandag was het weer wasdag voor mij en Kimberly (aangezien dat onze vrije dag is in de week). De lucht zag er weer opvallend donker uit, we besloten het er toch maar op te wagen. Gelukkig bleef de regen uit en kon de was voor één keer tot s avonds blijven hangen. Het is toch altijd zweten wanneer we alles moeten uitwringen, afspoelen om dan opnieuw uit te wringen en op te hangen. Leve de wasmachine!! Spijtig genoeg was de was nog niet helemaal droog wanneer we gingen slapen. Onze kamer werd dus weer omgetoverd in een marktje waarbij elk vrij plaatsje benut werd om alles te kunnen laten drogen, zodat het niet weer zou stinken (zoals de eerste keer).
We beginnen stilaan gewoon te worden aan de beesten. Al is het toch altijd nog even verschieten wanneer er plots een kakkerlak uit de kast vliegt als je de deur opendoet of wanneer er een grashopper (lijkt op een reuzensprinkhaan) uit een broekspijp springt wanneer je de was aan het opplooien/ophangen bent.
Ook lopen er af en toe kippen in de keuken, maar voor de rest valt het goed mee van het ongedierte ;)
Dinsdag was weer een doordeweekse schooldag. Het lesgeven bevalt me nog steeds heel goed. Ook al is het niveau van de leerlingen niet te vergelijken met België, ze zijn hier een stuk gemotiveerder. Ik krijg steeds meer leerlingen in mijn klas, dus dat is een goed teken, denk ik!
Wanneer we dinsdag terugkwamen van school werden we alweer overvallen door een niet te vermijden regenbui. We werden opgepikt met de auto zodat we toch droog thuis konden geraken, maar wanneer we binnen wouden lopen via de poort bleek deze op slot te zijn. Daar stonden we dan, luid bonkend op de poort, ondertussen al kletsnat. Er was geen ontkomen aan! Ongelooflijk hoe het weer hier van de ene seconde op de andere kan omslaan!
Ook onze visa (op onze internationale paspoorten) hebben we deze week in orde gebracht. Doordat we bij onze aankomst in Zambia op de luchthaven een stempel hadden gekregen die slechts voor een maand geldig was moesten we nu dus terug naar de immigration. We moesten bewijzen dat we niet betaald werden voor onze stage en pas dan mochten we nog wat langer blijven. Na lang wachten, van her naar der gestuurd te worden, kunnen we nu toch met een gerust hart tot 21 april (officieel zelfs tot 27 april) in Zambia blijven!
Voor de rest hebben we een (relatief) rustig weekje achter de rug. Vrijdagochtend (gisteren dus), zeiden we nog tegen elkaar: we zullen niet veel spannende dingen te vertellen hebben op onze blog dit weekend. Onze woorden waren nog niet koud of het avontuur begon alweer.
Vrijdag was sportdag op Bwacha High School! Dit nemen ze hier wel serieus, sporten is hier heel belangrijk op school. Met het leger, EHBO, leerkrachten, leerlingen,jury, alles erop en eraan!
De enige sport die werd beoefend was lopen (met al zijn variaties). Ook de leerkrachten mochten het eens opnemen tegen elkaar. Ik ben derde geëindigd bij de 100m voor vrouwelijke leerkrachten. Ik was best trots op mijn prestatie!
De competitiegeest is hier meer dan aanwezig. Alle leerlingen zijn bijzonder gemotiveerd en iedereen wil winnen.
Het was bloedheet die dag, wat niet gezond is om dan de ziel uit je lijf te lopen! Gevolg? De EHBO-dienst (let op de aanhalingstekens!) was overbevolkt. Constant werden er leerlingen afgevoerd. Wanneer wij dan een kijkje gingen nemen in de EHBO-klas waren we echt verontwaardigd. Ze hebben hier niks van middelen, zijn allesbehalve opgeleid om de eerste hulp toe te passen, laten mensen die flauwgevallen zijn (en zo waren er veel!) gewoon liggen in de hoop dat ze snel wakker zullen worden.
Kimberly heeft een cursus EHBO gevolgd dus zij probeerde hen wat basiskennis bij te brengen (zoals: dat je de benen omhoog moet leggen bij iemand die flauwgevallen is).
Resultaat: 3 leerlingen moesten naar het ziekenhuis. Bij twee hiervan zijn we zelf mee geweest (aangezien de sportdag ten einde was gelopen). Alweer een bewijs voor ons hoe verschillend Zambia is wanneer je het vergelijkt met België.
De ziekenhuizen zien er verschrikkelijk uit.
We stopten eerst in het eerste ziekenhuis (het ene meisje had een blijvende kramp in haar been en kon niet stoppen met wenen van de pijn, het andere meisje was amper bij bewustzijn, wist niet waar ze was, kon niet lopen, ) waar we een dokter aantroffen die zat was en die weigerde om de meisjes te behandelen, zijn dienst zat er toevallig net op. Andere dokters waren niet te bespeuren.
Vol ongeloof en verontwaardiging reden we (met de schoolbus) naar het volgende ziekenhuis. Ook hier konden ze onze leerlingen niet helpen, ze hadden geen bedden en ze moesten naar het general hospital in Kabwe. De wegen lagen er ongelooflijk slecht bij, ook wij zaten met schrik dat de bus wel eens zou kunnen kantelen of vastraken. We zijn er dan uiteindelijk toch geraakt! We droegen de meisjes naar binnen en dan moesten we weer weg. We mochten niet blijven. We weten dus niet hoe het met hen afgelopen is, we hopen dat ze goed verzorgd geweest zijn, maar hebben er onze vragen bij!
Ambulances bestaan hier precies niet, de ziekenhuizen liggen op allesbehalve bereikbare plaatsen, wat zouden deze mensen hun ogen opentrekken wanneer zij in België zouden komen. Je voelt je wel echt machteloos, je weet dat het beter kan, maar kan er niks aan doen!
Wel ben ik blij dat we nu toch even de andere kant van Zambia hebben gezien. Wellicht zullen we tijdens onze overige stage, als we in het straatkinderenmilieu terecht komen, nog veel meer geconfronteerd worden met dergelijke situaties.
Laten we
even terugkeren in de tijd Een maand geleden landden we onverwachts in Malawi,
waardoor we even dachten dat we op het verkeerde vliegtuig zaten! Om
duidelijkheid te krijgen vroegen we aan de man die voor ons zat wat er aan de
hand was en waar we precies waren. Hij legde ons uit dat het vliegtuig
blijkbaar ook stopte in Malawi (dit was niet aangekondigd). We raakten aan de
praat en hij vroeg ons wat we precies kwamen doen in Zambia. Hij vertelde dat
hij een hotel(lodge) had in Lusaka en ook in India een bedrijf heeft. Vervolgens
gaf hij ons zijn businesskaartje en nodigde ons uit om een gratis weekendje in
zijn hotel door te brengen.
Wanneer we
enkele dagen geleden beslisten om een weekendje naar Lusaka te gaan gingen we
op zoek naar dat kaartje en belden hem op. Hij was ongelooflijk vriendelijk en
enthousiast, we waren meer dan welkom, hoefden niks mee te brengen van lakens
of dergelijke, We wisten niet aan wat we ons mochten verwachten. Hier in
Zambia verwacht je sowieso al niet veel luxe dus we waren op het ergste
voorbereid.
Wanneer we
daar na een warme, krappe bus- en taxirit eindelijk toekwamen konden we onze
ogen niet geloven. De receptie zag er al ongelooflijk luxueus uit met gouden
tafeltjes en zetels. Nergens was iemand te bespeuren, dus gingen we zelf even
de omgeving verkennen. Wanneer we de deur opendeden viel onze mond letterlijk
open van verbazing. Ons geluk kon niet op: een zwembad!!! Hier verlangden we al
een hele maand naar! Er was een openlucht loungebar (ongelooflijk gezellig),
een buitenzwembad, een prachtige tuin, luxueuze kamers met bad en douche (ook
hier hadden we wel eens nood aan!).
We belden
de man in kwestie op om te zeggen dat we aangekomen waren. Hij vertelde ons dat
er zo dadelijk iemand ging komen om ons de kamers toe te wijzen en vervolgens
mochten we onze voetjes onder tafel schuiven voor een heerlijke maaltijd. Alles
kregen we gratis gedurende het volledige weekend: eten, drinken, verblijf,
entertainment, ). Het was echt een droom die uitkwam!
Die
vrijdagavond namen we nog een duik in het zwembad en kropen toen moe maar
voldaan in ons bedje.
De
volgende dag werd ons een Engel ontbijt voorgeschoteld: ei, spek met witte
bonen in tomatensaus. Beetje vreemd op dat uur van de dag maar het smaakte toch.
Vervolgens bracht onze persoonlijke driver (die ook voor ons geregeld was)
ons naar t stad, waar we onze inkopen konden gaan doen. Alles wat we hier in
Kabwe niet vonden kochten we in Lusaka (choco en appelmoes o.a.).
s Avonds
kregen we nog een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en na wat poolen, relaxen,
zwemmen, gingen we het nachtleven van Lusaka verkennen. Wat een verschil met
Kabwe! Eerst en vooral zijn er in lusaka veel meer blanken en word je al een
stuk minder geviseerd. Ook is alles veel beschaafder en zijn de mensen precies
veel rijker. Je vindt er veel minder straatkinderen en dergelijke.
De eerste
clubs waar we naartoe gingen waren +25 (wat voelden we ons plots weer erg
jong!) en mochten we dus niet binnen. Ook was er op vele plaatsen een dresscode
vereist. Hier waren we niet echt op gekleed met onze linnen broek en
topje/T-shirt.
Gelukkig
kwamen we dan iemand tegen die een toffe bar wist zijn en beleefden een
heerlijke avond! Tot in de vroege uurtjes dansten we er op los en kropen alweer
moe maar gelukkig in ons bed.
Iets
minder gelukkig waren we wanneer er om 8u15 op onze deur geklopt werd met de
mededeling: breakfast is ready. Na slechts enkele uren slaap trokken we onze
kleren aan en gingen met kleine oogjes aan de ontbijttafel zitten. Alweer werd
ons hetzelfde Engelse ontbijt voorgeschoteld. Het smaakte al iets minder dan de
dag ervoor!
We waren
nu wakker, het was de moeite niet meer om terug in ons bed te kruipen, dus
gingen we (na een deugddoende douche) naar een markt in de stad.
Hier
kochten we al enkele souvenirtjes, een tas, sjaal, Met veel afbieden konden we
deze voor spotgoedkope prijzen aan de haak slaan!
Na een
lekkere pizza keerden we terug naar het hotel, namen nog een laatste duik in
het zwembad, bedankten onze gastheer met een cadeautje en met spijt in het hart
namen we de bus terug naar Kabwe. Het was een deugddoend weekend! Maar nu dus
terug naar het echte leven (al hebben we het hier waarschijnlijk toch nog een
stukje beter dan sommige andere studenten in België;) ).
Zaterdagavond hebben we de bloemetjes buiten gezet om valentijn te vieren! Het nachtleven bruist hier in het weekend! Alle clubs zitten stampvol en de mensen dansen alsof hun leven er vanaf hangt! Iedereen sprak ons aan, wou met ons dansen, bood ons iets te drinken aan, In het begin allemaal heel leuk, maar na een tijdje heb je daar toch wel genoeg van!
We waren weg met de dochter des huizes en haar man (die al alleen wonen). Ze voerden ons met de auto van de ene club naar de andere zodat we alles eens gezien hadden en de volgende keer zelf kunnen kiezen waar onze voorkeur naartoe gaat. Het was wel echt leuk! Normaal gingen we dan de zondagochtend naar de kerk gaan (we zijn heel benieuwd naar de diensten hier), maar het was iets te laat de zaterdag, waardoor we niet uit op tijd uit ons bed geraakt zijn.
In de namiddag waren Kimberly en ik uitgenodigd op een wat wij noemen vrijgezellenfeest van iemand die binnenkort in het huwelijksbootje zal stappen. Hier noemt men dat een kitchenparty. De naam zegt het zelf, de cadeaus zijn allemaal keukenbenodigdheden. Van tafels, kasten en stoelen tot mixers, ovens en bestek, het werd allemaal geschonken! Het was echt leuk om dit eens mee te maken. Alles is zo enorm anders dan bij ons! Op zon momenten besef je echt het cultuurverschil! De vrouw die ging trouwen werd onder een doek naar binnen gebracht en moest plaats nemen op de grond, op een matras. Naast haar zaten twee dames die haar hielpen met alles. Ze moest gedurende heel het feest naar de grond kijken en ook lachen was uit den boze.
Wij zaten als toeschouwers op rijen (zoals wanneer je naar een concert zou gaan) naast elkaar. We kregen eten en drinken, een heel buffet! We proefden alle plaatselijke gerechten, het ene al lekkerder dan het andere, maar het heeft ons zeker en vast gesmaakt! Met bord op schoot genoten we van het spektakel. De toekomstige bruidegom werd binnengebracht en mocht ongeveer 10 min. aanwezig zijn op het feest om vervolgens weer huiswaarts te keren. Hij nam plaats op een stoel, terwijl de bruid op haar knieën (!) zijn richting uit kroop. Ze legde zich letterlijk voor zijn voeten. Dit was blijkbaar een teken van respect. Ze gaf cadeaus aan haar toekomstige, terwijl ze naar de grond bleef staren. Hij maakte het cadeau niet eens open. Hier merk je wel echt nog de onderdanigheid van de vrouw!
De bruid heeft gedurende heel het feest op haar knieën gekropen om zo respect te tonen t.o.v. iedereen.
Alle geschenken lagen in het midden. Wanneer ze je naam afriepen moest je naar voren komen, je geschenk nemen, je schoenen uitdoen, op de matras plaatsnemen en uitleggen wat het geschenk was of waarvoor het diende.
Vervolgens begonnen de vrouwen op de congas te trommelen terwijl jij voor de bruid moest dansen. Hilarisch om te zien hoe ze hier dansen! Dat kunnen wij echt niet, op die manier! Het was allemaal heel erg grappig tot onze naam plots werd afgeroepen! Ook wij moesten dus naar voren, het hele ritueel uitvoeren en dansen (tot groot jolijt van alle genodigden!). Onder luid geroep en geklap gaven we het beste van onszelf en gingen al even rood als onze jurk terug naar onze plaats. Over onze jurk gesproken, we waren heel blij met het resultaat van de naaister! Het was in het begin wel wat te klein maar na enkele kleine aanpassingen zat het als gegoten! Zeker en vast voor herhaling vatbaar!
Zondagavond hebben we dan ook de studenten van sociaal werk uit Gent ontmoet, die hier vorige week toegekomen zijn. Ze hebben ons wel doen beseffen dat wij hier eigenlijk alleen nog maar kennisgemaakt hebben met het mooie.
We zien hier ook wel arm en rijk, maar echt grote tegenslagen maken wij niet mee (behalve dat er een leerling gestorven is op mijn school vorige week, maar ik kende hem niet). De sociaal werkers hebben al enkele dode kinderen gezien, werken met straatkinderen, komen in contact met erge ziektes, armoede,
Het opent wel hun ogen!
We zouden graag iets in dat genre als overige stage doen, zodat we toch ook eens de andere zijde van de medaille te zien krijgen! Al weet ik niet of ik dat aan zal kunnen we zien wel! In ieder geval zijn dat dingen die je levenslang onthoudt, denk ik!
Het lesgeven gaat nog steeds heel goed. Mn Engels gaat steeds vlotter, de leerlingen hebben ons allemaal graag en ook de leerkrachten zijn vol lof! Het niveau van de leerlingen is wel echt laag, het doet dan ook enorm deugd als ze bewijzen dat ze het (eindelijk) begrepen hebben! Dan ga je met een goed gevoel slapen!
Afgelopen maandag werd ik voorgesteld op mijn school (waar alleen ik lesgeef). Het popstergevoel kwam weer naar boven! Ik werd op het podium geroepen, begroette de honderden leerlingen (in hun eigen taal), waardoor ze helemaal uit hun dak gingen. Iedereen klapte en juichte, ongelooflijk om te zien!
Ondertussen kent iedereen in de stad ons al, denk ik. Eens rustig alleen naar t stad wandelen zit er niet in, maar dat went wel, zeker?!
Hopelijk is daar in België ook alles ok? Geen groot nieuws of leuke weetjes?
Alweer een weekje in het (ondertussen al redelijk vertrouwde) Kabwe. Veel spannende dingen zijn er niet gebeurd, al maak je hier elke dag wel iets mee! Deze week bestond voornamelijk uit lessen voorbereiden en lesgeven.
De leerkrachten zijn enorm blij ons hier te hebben, aangezien zij er dan even tussenuit kunnen knijpen! Ons komen observeren of evaluatieformulieren invullen staat alvast niet op hun to do-list. Ook de leerlingen zijn enthousiast om les te krijgen van ons, aangezien we ons best doen de lessen zo leuk mogelijk te maken (met spelletjes, liedjes, ). Zoals ik jullie al verteld heb zien ze hier enkel muziektheorie in de lessen M.O. Hier probeer ik dus een klein beetje verandering in te brengen door dat te combineren met wat musiceren. Ongelooflijk welke resultaten ik hiermee bereik! Een lied aanleren duurt hier welgeteld 10 minuten, met spontane tweede stem, dans en handgeklap! Fantastisch om te zien (en horen). Wanneer ik dan begeleid op de piano zijn ze al helemaal niet meer te houden.
Wanneer ik laatst binnenkwam in mijn klas stond de piano al klaar achteraan en alle leerlingen stonden er in een cirkel rond, te wachten op mij om Hail holy queen uit Sisteract (dat ik de les voordien had aangeleerd) te zingen. Echt leuk!
Het niveau van het theoretische gedeelte is iets minder. Je moet alles 10 keer uitleggen en herhalen in de hoop dat ze dan toch nog de helft weten tegen volgende les. Wanneer je vraagt of ze het begrijpen hoor je luid en krachtig yes madam uit menige monden. Maar als je dan vraagt naar een oplossing van een oefening of iets wat je net hebt uitgelegd, bakken ze er niks van! Geduld is een echte must!
Droom je er al lang van om bekend te zijn? Om overal herkend en aangesproken te worden, interviews af te leggen, overal nagekeken worden en constant gevraagd worden om te poseren voor een foto? Ja?
Dan is Zambia de place to be!
Het is ongelooflijk hoeveel bekijks we hier hebben! Iedereen wil met ons afspreken, vraagt hoe het met ons gaat,
Vandaag (vrijdag 13 februari), woonden we de Missverkiezing bij op school, in Bwacha. Kimberly en ik werden gevraagd de verkiezing als jury bij te wonen. Dit deden we uiteraard met plezier! Het was fantastisch! Het begon wel ongeveer 2uur te laat, maar dit beginnen we stilletjes aan gewoon te worden (alhoewel het toch een hekelpunt blijft). Het verliep allemaal nogal chaotisch, maar het enthousiasme van de leerlingen was enorm! Echt leuk om te zien! We verkozen een Miss Bwacha, een First Princess en een Miss Personality. Achteraf moesten we met iedereen op de foto, werden er interviews van ons afgenomen, Juist de handtekeningen ontbraken nog!
Morgen nemen alle Missen van de verschillende highschools het tegen elkaar op, ook hier zullen wij aanwezig zijn!
Morgen is het 14februari. Een min of meer gewone dag in België die wat commercieel uitgebuit wordt. Hier in Zambia is het een groots feest! Iedereen heeft het erover! Ook wij zullen dus morgenavond Valentijn vieren Benieuwd wat dat zal geven!
Zondagnamiddag zijn ik en Kimberly uitgenodigd voor een soort vrijgezellenfeest van iemand die gaat trouwen. Het is een dochter van een vriendin van een collega bij ons op school. (Er zal dus wellicht veel volk zijn;) ). We worden verwacht in traditionele kledij, dus gingen we nog snel naar de naaister om een kleed te laten maken. Morgen mogen we het afhalen, spannend! Ik laat jullie zeker weten hoe het geweest is!
Veel meer nieuws heb ik niet. De tijd vliegt hier enorm en we voelen ons al helemaal thuis! Het weer is hier nog steeds hetzelfde. Het was enorm warm de eerste dagen van deze week maar vandaag en gisteren heeft het veel geregend (wat de hitte niet wegneemt). Het was zelfs zo erg dat de wegen ervan rookten!
Van de wegen gesproken, die liggen er ongelooflijk slecht bij! De autos rijden hier officieel links, maar eigenlijk rijdt men gewoon langs alle kanten om de putten te ontwijken. Ongelooflijk dat we hier nog geen ongelukken hebben zien gebeuren! De manoeuvres op het rijexamen bestaan hier wellicht uit putten ontwijken, veel meer hoef je hier niet te kunnen.
Hopelijk daar in België ook alles ok? We hebben vernomen dat het daar sneeuwt? Hier hebben de meesten nog nooit sneeuw gezien! Ze staan dan ook te popelen om eens naar België te komen! Al zal dat een beetje een droom blijven vrees ik
Het is ondertussen al een weekje geleden dat ik (via deze weg) nog iets liet horen van mij, maar het was behoorlijk druk! Het lesgeven is begonnen Ik geef dus les op twee scholen. De muziekleraren zijn elkaars tegenpolen op deze twee scholen. De ene kan niet wachten om met mij te trouwen en de andere is maar stil en kan amper een glimlach op zijn gezicht toveren. Zoals ik al eerder zei bestaat muziek (als ze al muziek krijgen) uit pure muziektheorie. Leuk is anders dus! Ik heb toch geprobeerd mn eigen willetje een beetje door te drijven door in mijn eerste les een liedje, spelletje, te stoppen. Dit viel erg in de smaak bij de leerlingen, ze waren ongelooflijk enthousiast! Het zingen lukte zelfs onmiddellijk tweestemmig, dit is in een klas in België amper te bereiken!
Ik vreesde een beetje voor de commentaren van de leerkrachten, maar ook deze waren wonder boven wonder beiden even positief. Je moet hen wel echt bijna smeken om naar je les te komen kijken en zon evaluatieformulier in te vullen. Nu de eerste lessen is me dat nog gelukt, maar in de toekomst zal ik voornamelijk alleen voor de klas staan (wat eigenlijk best leuk is!), denk ik, aangezien ze maar al te blij zijn dat ze eens een dagje vrijaf kunnen nemen
Voor de rest is er niet zo bijzonder veel nieuws denk ik. We krijgen hier het ene huwelijksaanzoek na het andere. Wanneer we dan zeggen dat we reeds een fiancey hebben; is dat zelfs geen argument om hier niet nog eens te trouwen. Breng die dan maar mee naar hier, we zoeken wel iemand anders voor hem/haar, is hun reactie. Jaja, ze zouden ons hier maar al te graag houden, maar wees gerust, we komen terug hoor;).
Het weer is nog steeds goed, warm, maar af en toe wel veel regen. Eergisteren hadden we een heel slechte dag. Ik raakte niet weg op school omdat het maar niet wou ophouden met gieten.
Gisteren was het dan weer een prachtige dag vol zonneschijn. We zijn met de zoon des huizes (Mckenzie genaamd) naar de mijnen gewandeld. Het was een mooie wandeling en echt leuk om te zien. Overal begroeten de mensen ons alsof we tot het koningshuis behoren. Wanneer we de volgende keer terug gaan naar daar krijgen we een VIP-pas om de mijnen binnenin te bezichtigen, hier zullen we zeker en vast gebruik van maken! We ontdekten er ook een prachtig, romantisch plaatsje (ondergaande zon, veel natuur, een prachtig glinsterend meer, ). Ideaal om te trouwen (alleen de omgeving van de mijnen en chemische stoffen is iets minder maarja ) ;) . (zie foto)
Het internet op school is nog steeds kapot, dus voorlopig blijft het overleven met internetcafés.
Wat het eten betreft, onze maaltijden zijn elke avond meer dan geslaagd! Elke dag verse groenten, patatjes pasta of rijst en vlees. Zelfs de appelmoes maken we vers (aangezien ze dat hier niet verkopen in potten). Wat dat betreft is dus alles dik in orde!
De was doen was iets minder evident. Kleren met de hand wassen, dat kan toch niet moeilijk zijn? Fout gedacht! Het was ontzettend vermoeiend om al de kleren te wassen, uit te wringen, op te hangen, enz.
Toen we na enkele uren (met spierpijn tot gevolg) eindelijk klaar waren, en moe maar voldaan in de zetel ploften begon het al gauw donker te worden. Wegens gevaar op dieven moesten de kleren dus terug binnen. Deze waren nog belange niet droog. De volgende dag hingen we de kleren weer op, maar merkten al gauw dat ze nog meer stonken dan voordat ze gewassen waren! Toch deden we nog een poging om ze in de zon te laten drogen.
Je raadt het nooit na een halfuur begon het te gieten dat het niet mooi was.
Voor de zoveelste keer snelden Kimberly en ik naar buiten om alles terug binnen te nemen. We spanden draden in onze badkamer en hingen alle kleren opnieuw op, met als gevolg dat niet alleen onze kleren maar ook onze hele kamer stonken!
Al doende leert men :p Dit weekend ondernemen we een nieuwe poging!
Achtervolgingswaanzin, hoofdpijn, hallucinaties, Voor de zekerheid keken we toch nog eens op de bijsluiter van onze malariapillen of de slappe lach vanaf 20u niet behoorde tot één van de bijwerking. Wonder boven wonder was dit niet het geval. Nochtans overkomt het ons bijna elke avond. Gisterenavond gingen de stoelen zelfs aan de kant om een dansje te placeren. Ook de stop de band ronde stond nog op ons programma.
Voor de meer intellectueel verwoorde avonturen hier in Zambia, verwijs ik naar Dries blog
De afgelopen dagen waren heel erg druk, van de ene school naar de andere, genoeg uren proberen sprokkelen (ik sta in 2scholen + de college (lerarenopleiding). Het niveau van muziek dat ik moet geven is echt hoog! Deze leerlingen hebben nog nooit muziek gehad in de vorige jaren en moeten plots alles leren over intervallen, transpositie, mineur majeur, 5 sleutels, wijziginstekens,enz Pure muziektheorie en muziekanalsye! Het is echt niet evident voor mij om dit te geven, zeker niet in het Engels:o
Ik ben dus een poging aan het wagen om de Engelse begrippen vanbuiten te leren
Ik zal lesgeven (vanaf volgende week woensdag) in Bwacha secondary school en Kabwe Highschool. De sfeer in beide scholen is ook helemaal anders.
De muziekleraar in Kabwe stelde zichzelf voor als zijnde een pianist. Toen ik zei dat ik dat ook was moest ik iets spelen voor hem, hij was diep onder de indruk. Wanneer ik vroeg aan hem om iets te spelen kwamen er maar een paar noten uit, met hoogstens 2 vingers. Een pianist noemen ze dat dan Een muziekschool kennen ze hier duidelijk niet in Zambia.
De muziekleraars zijn hier toch niet alles. De ene die ik heb is te vriendelijk (beetje opdringerig bijna, belt vaak, wil langskomen, wil mee naar België, wil dat ik heel de tijd piano speel voor hem, ), de andere is enorm streng, blaft zijn leerlingen af als ze iets niet weten, geeft pure theorie (zodat zelfs ik bijna in slaap val in zijn lessen),
Ik ga proberen mn eigen ding een beetje te doen wanneer ik les ga geven, en dan maar hopen dat ze er goed op reageren Van musiceren is hier geen sprake, pure theorie! Daar hoop ik wat verandering in te kunnen brengen!
Vandaag is het mijn verjaardag!
20jaar worden in Zambia... het is niet iedereen gegund J
Ik moest deze ochtend al heel vroeg opstaan, om half 8 moest ik 2 lessen observeren in Bwatcha, dus om 6u opstaan (dat is 5uur bij jullie)! Dankjewel voor de berichtjes allemaal! We zitten hier wel met een uur verschil dus ik was hier al een uurtje vroeger jarig dan bij jullie!
Wanneer ik na het observeren van mijn les terug in de leraarskamer kwam werd ik onthaald met luid geklap en gejuich en gezang, alle leraars hadden hoedjes op en ballonnen en chips, koekjes op de tafel, Dries en Kimberly hadden hier voor gezorgd, ik was in de wolken!
Deze avond hebben we enkele vrienden, leraars, principals, uitgenodigd om pannenkoeken te komen eten en een glaasje sparkling wine te drinken. Jammer dat ik mn verjaardag niet met jullie kan vieren Ik mis jullie wel!!! Maar dat doen we dan wel alsk terug ben hé
Het weer is hier nog steeds prachtig (buiten de regenbuien, maar die zijn vooral s nachts en s avonds). Voor degene die het nog niet zouden gelezen/gehoord hebben: Mijn Belgisch nummer werkt dus helemaal niet hé. Ik kan niks ontvangen. Stuur/bel dus naar mijn Zambiaans nummer alsjeblief! Wie wil bellen: kan ook via skype nr mijn gsm (dat kost maar 18cent), vraag aan mn papa voor meer info!
Het internet op school is nog steeds niet gemaakt, voorlopig blijven het dus internetcafés!
Gisteren hadden we een afspraak met the driver van de Nkrumah college (de lerarenopleiding in Kabwe). Hij zou ons om 10u komen ophalen. Om 9uur klopte er al iemand op onze deur: hij was een uur te vroeg! En dan zeggen ze van de Zambianen dat ze overal te laat komen :o
De Principal (die ons komen ophalen is aan de luchthaven) ontving ons met open armen en is ongelooflijk vriendelijk, grappig, Helemaal anders dan bij ons!
In de namiddag gingen we op stap om de omgeving te verkennen. De wegen liggen er niet goed bij. Riolering kennen ze hier niet, asvalt ook niet, veel putten,
Het was een prachtige dag, warm, veel zon en bijna geen regen (enkel savonds ). De natuur is enorm mooi en alle mensen zijn zo ongelooflijk vriendelijk!
Iedereen glimlacht constant en vele mensen komen ons spontaan een hand geven en vragen hoe het met ons gaat. Het geeft je echt een warm gevoel!
Jammer genoeg zit er wel een reukje aan sommigen ;)
We gingen in het dorp even iets eten (jaja frietjes met kip!!! Wel niet zo lekker als bij ons, maar best eetbaar!) in de Hungry Lion (= zoals de Mc Donalds bij ons).
Vervolgens maakten we nog een wandeling (die enkele uren langer geduurd heeft dan voorzien aangezien we door onze nieuwsgierigheid de weg kwijtraakten).
Uit vele huizen klinkt opgewekte, mooie muziek en alle kinderen lopen op straat te voetballen, te spelen, enz. De sfeer in dit land is echt niet te vergelijken met bij ons! Velen in België zouden er een voorbeeld aan kunnen nemen!
Wanneer we terug thuis (ja zo voelen we ons toch al een beetje) kwamen hebben we ons buiten gezet, spelletjes gespeeld, naar muziek geluisterd, Genoten!
Vervolgens zijn we aan ons eten begonnen: spaghetti met verse groentjes, hmm! Juist het gehakt was net iets te gepeperd (door klein ongelukje van Kimberly) maar voor de rest smaakte het heerlijk! Het koken nam wel heel wat tijd in beslag waardoor we pas om 1u30 vermoeid maar voldaan, met een verbrande neus, in ons bedje (onder ons muggennet) kropen.
Klaar voor een volgende dag!
Vandaag, maandag zijn we vroeg opgestaan aangezien we al om 8u30 in de college verwacht werden. We haastten ons om op tijd te zijn, maar zoals je al kan raden tegen 9u30 was Sylvester (onze contactpersoon van hier) op school! Deze keer dus wel op zn Afrikaans
We hadden een gesprek over onze stage, ontmoetten verschillende leraars, lectors, enz. Vervolgens bracht the driver ons naar Bwacha secondary School. Dit is de school waar wij les zullen geven (in het middelbaar). Het is een heel eind rijden van bij ons! Het zal dus heeeeeeel vroeg opstaan worden aangezien we al om 7u15 op school moeten zijn! Waarschijnlijk zal ik ook muziek kunnen geven op deze school, maar of ik op deze manier aan genoeg uren zal geraken is de vraag. Morgen hebben we opnieuw een afspraak daar, hopelijk weten we dan meer.
Verder hebben we inkopen gedaan deze namiddag en zijn we naar een internetcafé geweest (zoals jullie wel gemerkt hebben aan onze blogs, mails, ). Op weg hiernaartoe begon het weer ongelooflijk hard te regenen. Spontaan stopte een vriendelijke inwoner van Kabwe om ons een lift naar het dorp aan te bieden zodat we niet zo nat werden. Ongelooflijk, de mentaliteit hier!
Nu gaan we opnieuw eten maken (overschot van gisteren opwarmen) en waarschijnlijk iets vroeger in ons bedje kruipen want dat laat gaan slapen en vroeg opstaan begint wel beetje te wegen. Tot de volgende!
Vrijdag
afscheid genomen en vertrokken, na gefouilleerd te worden, rugzakken
uitgeleegd en weer ingeladen te hebben toch op het vliegtuig geraakt
(weliswaar zonder zonnecrème van Dries). Na lang wachten, met
veel vertraging (van een dik uur) stegen we op.
In
Frankfurt een uurtje stilgestaan, dan terug de lucht in.
Wanneer
iedereen ongeveer in slaap was gevallen kregen we eten, toch lekker.
Slechts enkele uren later, na weer enkele pogingen tot slapen
ondernomen te hebben werden we gewekt door een warm (vervelend)
voddeke in ons gezicht: opnieuw eten, ontbijt deze keer. Er werd ons
meer eten en drinken dan slaap gegund op het vliegtuig!
De
volgende ochtend kwamen we (doodop!) toe in Ethiopië. Het werd
hoe langer hoe zwarter;). We voelden ons lichtjes bekeken. Ook de
sfeer in de luchthaven was al helemaal anders, veel minder streng,
ongestructureerd, We moesten zelf maar raden waar we naartoe
moesten. Na veel navragen en aandringen en wachten, toch op het
juiste vliegtuig naar Lusaka (hoofdstad Zambia) geraakt. We wisten
dat we ongeveer om 14u gingen toekomen in Lusaka. Zonder tijdsbesef
maakten we ons (op vraag van de piloot, die we amper verstonden)
klaar om te landen. Wij, content dat we er eindelijk waren! Wanneer
we veilig op de begane grond stonden lazen we: MALAWI. We vreesden
dat we op het verkeerde vliegtuig zaten en na wat rondvragen bleek
dat ons vliegtuig naar Lusaka gewoon even een onaangekondigde
tussenstop maakte, dit schijnt wel meer te gebeuren in Afrika
De
man (een medepassagier) die ons de nodige informatie had verschaft
bleek een inwoner te zijn van Lusaka. Hij is daar director van een
hotel. Na een gesprek over wat wij daar gingen doen, wie we waren,
waarom, enz. kregen we zijn businesskaartje!
Hij
nodigde ons meteen uit om een weekje in Lusaka te komen logeren in
zijn hotel, gratis! Ook zijn telefoonnummer kregen we voor als er
iets zou schelen of we raad/informatie nodig hadden. Onze eerste
vriend, we waren hem dankbaar!
Het
vliegtuig steeg (voor de zoveelste keer) terug op en onze laatste
kilometers konden beginnen. De warmte overviel ons wanneer we uit het
vliegtuig stapten, pff, wat een verschil met ons Belgisch weertje!
Ons avontuur kon nu echt beginnen
Na
het invullen van allerlei documenten, controle visum, paspoort enz.,
wachtten we op onze bagage. Wonder boven wonder: ze waren allemaal
goed terecht gekomen! Wel hebben mijn zeep en shampoo het niet
overleefd en was er daardoor het één en ander
uitgelopen (maar het kon erger dan dat!).
De
principal van de lerarenopleiding hier in Zambia stond ons met
zijn vrouw (en chauffeur!) op te wachten. Ze keken wel wat raar op
want ze vroegen onmiddellijk: where is the third girl?. Ze
hadden blijkbaar niet op een jongen gerekend! Na deze misverstanden
uit de weg geruimd te hebben, vertrokken we met hun minibusje naar
Kabwe. Het was wel even wennen, het stuur aan de rechterkant, de auto
op de linkerkant van de weg, rondpunten in tegenovergestelde
richting, autos die ongelooflijk dicht op elkaar rijden, amper
verkeersborden,...! Na even gestopt te hebben wij het wisselkantoor
en de supermarkt zetten we de lange autorit naar Kabwe, onze
verblijfplaats, verder.
We
gingen de zwarte wolken tegemoet en konden niet gespaard blijven van
de fikse grillen van het momenteel heersende regenseizoen. Hevige,
onophoudelijke buien, bliksem, donder, het ging er hevig aan toe
boven ons hoofd. Gelukkig zaten we veilig en wel in de auto.
Momenteel
verblijven we bij een gastgezin, voor één miljoen
kwatcha per maand (voor ons drieën samen). (dit is ongeveer 200
dollar per maand per persoon, wat dus heel goed meevalt). Water,
elektriciteit hoeven we niet te betalen. Ons muggennet hangt al op onze
haren zijn (op primitieve wijze, met emmers en koud water) gewassen en we
maken ons straks klaar om in ons bedje te kruipen. Ook de o zo
grote, angstaanjagende beesten komen ons al een bezoekje brengen. De
malariamuggen houden we op een afstand, wees gerust!
Morgen
(wanneer jullie dit hoogstwaarschijnlijk zullen lezen) gaan we naar
de supermarkt, krijgen we een rondleiding van de Principal en mogen
we dus even op het internet op die school van de lerarenopleiding.
Hier bij ons thuis hebben we dus geen internet. Het zal dus met
internetcafés (als we deze vinden) of op die school moeten
lukken. Bij gevolg zal skype/webcam/ wellicht wat moeilijk worden,
maar ik doe mijn best!
Het
is ook nog niet zeker dat we hier drie maanden bij deze mensen zullen
blijven. De vrouw des huizes praat niet zo goed Engels dus de
communicatie verloopt nog wat stroef maar uiteraard kunnen we hier nu
nog geen oordeel over vellen, aangezien we hier nog maar enkele uren
zijn. We zien dus wel! Ik hou jullie zeker en vast op de hoogte! In
ieder geval zijn we nu op een veilige plaats met mensen die zich over
ons kunnen ontfermen, indien nodig.
Zoals
jullie kunnen zien zijn we dus veilig en wel in ons stadje
aangekomen, vinden we onze draai, en zijn we klaar voor het avontuur!
Met de nodige motivatie, medicatie en ventilatie worden het 3
onvergetelijke maanden!
Ik
heb dus een Zambiaanse simkaart gekocht met als nummer: 0976555785.
Ik weet niet of je hiervoor nog iets moet draaien (we denken +260976555785). Ik zal naarmate de dagen/weken vorderen
steeds meer mijn Zambiaanse simkaart in mijn gsm stoppen. s Avonds
zal ik mijn berichten nog lezen, maar voorlopig heb ik maar weinig
bereik en krijg ik vele smsjes dubbel of maar half, of helemaal
niet Dus het is niet alles!
Het is nu al maandag, we hebben een internetcafe gevonden. meer fotos en informatie over de afgelopen dagen volgen later!
Ik
hou jullie op de hoogte (al zal het niet elke dag zon heel verhaal
zijn hoor!).
Hopelijk
tot gauw!!!
Succes
voor degene die nog met de laatste examens bezig zijn! Laat me jullie
uitslag weten hé!! (liefst via mail of Zambiaans nummer).
Voor
degene die zich toevallig zorgen over mij zouden maken: niet doen, ik
stel het goed!
Annelies
Xxx
Ps:
je kan ook de blog van dries en kimberly raadplegen als je wil:
Vrijdag, 23 januari vertrek ik samen met Dries en Kimberly naar Zambia. 22 april (ergens vroeg in de ochtend) zal ik terug zijn. Met deze site ga ik jullie op de hoogte proberen houden (indien het internet dat daar toelaat) van mijn doen en laten, gevoelens, herinneringen, gebeurtenissen, enz. Hopelijk tot gauw!
