Ik zou een boek kunnen schrijven over alles wat we afgelopen week meegemaakt hebben maar ik zal een poging doen om hier een iets beknoptere versie neer te schrijven.
Vorig weekend hadden we een weekendje boatclub met Raj gepland maar dat is (letterlijk en figuurlijk) in het water gevallen. Wegens een te slechte conditie van de wegen en de niet ophoudende regen- en onweersbuien brachten we het weekend dan maar thuis door. Ook onze was verliep dus weer bijzonder moeizaam. Zaterdag was er alweer sportdag rechtover onze deur. Tussen de buien door gingen we daar een kijkje nemen maar droog blijven was onmogelijk. Zondag brachten we in de namiddag een bezoekje bij Raj, waar we alweer een feestmaaltijd voorgeschoteld kregen. Samen met nog enkele vrienden van hem genoten we van een heerlijke barbecue (overdekt weliswaar) en van een gezellige avond.
Maandag was het zover! Gepakt en gezakt vertrokken we voor een weekje avontuur (dit bleek achteraf wel iets meer avontuur dan verwacht). Met de bus trokken we naar Lusaka (de hoofdstad van Zambia) om daar een dag en nacht door te brengen. Aangezien de lodge van Amid (de man die we op het vliegtuig hadden leren kennen en reeds eerder een weekendje bij logeerden) volgeboekt was zochten we onze toevlucht in een soort jeugdherberg. We sliepen in een halfopen hutje met daarin stapelbedden. Die nacht regende het onophoudelijk waardoor de 4uur slaap die we voorzien hadden nog eens werden gehalveerd.
Dinsdagochtend ging om 4uur onverbiddelijk de wekker af. Met kleine oogjes reden we met een taxi richting intercity waar de grote coaches (grote reisbussen) klaarstonden om te vertrekken (althans dat dachten we). We hadden reeds een dag op voorhand onze tickets gekocht (zoals ons aangeraden was) en hadden bij verschillende mensen geïnformeerd welke bus er het veiligst/snelst/goedkoopst/ was. Wanneer we toekwamen met de taxi werd onze auto (zoals meestal het geval is) omringd door opdringerige mannen die ons allemaal wouden ronselen om met hun bus mee te gaan. Dries zat vooraan naast de taxichauffeur met de portefeuille (waar onze gemeenschappelijke pot in zit) op zijn schoot, klaar om de chauffeur te betalen. In een fractie van een seconde trokken ze zijn deur open en moeten op onverklaarbare wijze de portefeuille meegenomen hebben, want plots was deze spoorloos. We begrepen er niks van! Er zat gelukkig niet veel geld in, maar onze bustickets zaten er wel in! Gelukkig heeft onze taxichauffeur het dan toch kunnen regelen dat we zonder opnieuw te moeten betalen toch mee mochten met de bus. Dit alles was uiteraard reeds een domper op ons humeur! Ze hadden ons beloofd dat de bus ten laatste om 6uur zou vertrekken. We weten dat dit in Zambia met een korreltje zout genomen moet worden dus hadden we wel op enige vertraging gerekend. Wat ze ons wel vergeten vertellen hebben was dat de bus pas vertrok wanneer deze volledig vol zat! 5uur later (echt niet overdreven!) was dit bijna het geval maar toen kwam de mededeling dat er iets fout was met de motor. We moesten een andere bus nemen! In het begin konden we er nog mee lachen, maar na enkele uren wachten hadden we het echt wel gehad! Uiteindelijk (om een lang verhaal kort te maken) zijn we na een goeie 6uur vertraging dan eindelijk vertrokken voor een 8uur lange busrit richting Chipata.
Wanneer we daar aankwamen was het dus al avond (dat was niet gepland) waardoor we geen busverbinding meer hadden naar Mfuwe (waar het wildlife camp zich bevindt). We moesten dus de nacht doorbrengen in Chipata, alweer in een jeugdherberg. Gelukkig was het redelijk goedkoop en waren ze enorm vriendelijk.
Dinsdagochtend vertrokken we dan uiteindelijk naar Mfuwe, met een minibusje. Ze hadden ons op voorhand gewaarschuwd dat de wegen er slecht bijlagen naar, maar we dachten dat we het ergste al gezien hadden, niet dus!
Na (voor de verandering) even gewacht te hebben vertrokken we met een overvol busje (je zou er bij moeten geweest zijn om het te begrijpen, het was echt niet meer normaal) richting Mfuwe. Na nog geen km stopte het busje alweer. Hier werden we geconfronteerd met de nog steeds aanwezige corruptie in Zambia. Het busje was veel te vol en de buschauffeur bleek zijn rijbewijs niet bij te hebben. Net voor de politiecontrole stapte de conductor uit en kocht de politie om. Deze deden dan gewoon alsof hun neus bloedde wanneer wij voorbij reden. We konden onze ogen niet geloven! We hadden er al dik spijt van dat we op dat busje nog 4uur moesten doorbrengen, maar er was geen andere keuze.
Het eerste uur vielen de wegen nog heel goed mee, maar dan begon de miserie. Het school geen haar of het busje lag in de gracht, was gekanteld of had een platte band. Gelukkig zijn we van dit alles gespaard gebleven. Wel raakten we vast in de modder en moesten uitstappen om te duwen. We kwamen er dus met de schrik (en een pijnlijke rug) vanaf.
In Mfuwe aangekomen stond een jeep ons op te wachten om naar het wildlife camp te gaan. De slechte weg was nog amper voelbaar en ook ons humeur verbeterde er terug op. Daar aangekomen werden we met open armen ontvangen. We waren de enige gasten! In het regenseizoen zijn safaris blijkbaar niet zo populair. Dit zorgde er wel voor dat we ongelooflijk in de watten werden gelegd. Iedereen was ontzettend vriendelijk en we kregen een prachtige kamer (ook in een soort hut) toegewezen. Er werd ons aanbevolen de ramen en deuren gesloten te houden aangezien er anders apen binnen zouden komen om ons gerief mee te nemen. Wanneer we buiten kwamen moesten we eerst kijken of er geen olifant of nijlpaard voor de deur stond. We werden bijna altijd door een gids naar onze hut vergezeld om zeker te zijn dat we veilig in ons bed konden kruipen.
Na een heerlijke avondmaaltijd kropen we doodop in ons bedje. Om 5uur zou de wekker afgaan om aan onze eerste safari te beginnen. We zouden dus nog een 6-tal uurtjes kunnen slapen. Alweer een misrekening! Kimberly en ik sliepen samen in een kamer (Dries sliep de kamer naast ons, wel in dezelfde hut) en zijn niet echt helden wat dieren betreft. Van slapen kwam dus de eerste uren niet veel in huis aangezien we salamanders op de muur zagen kruipen, nijlpaarden hoorden grazen aan ons raam, enz. Wanneer we de slaap dan toch eindelijk gevat leken te hebben schoten we beiden terug wakker van een hevige donderslag. Daar zaten we dan alweer: klaarwakker! Wanneer we het licht probeerden aansteken bleek de stroom weg te zijn door het onweer! Met onze mijnwerkerslamp op ons hoofd gingen we met een klein hartje samen naar de wc. Van Dries bleek geen spoor van leven, deze sliep door weer en dier!
Enkele uren later mochten we alweer opstaan. Nog steeds geen stroom, dus ook geen warm water! Na een koude douche maakten we ons klaar (met lange broek en regenjas) om aan onze safari te beginnen. Dit was echt fantastisch! Onze gids, Andrew, gaf ons eerste enkele instructies over hoe we ons moesten gedragen in het bijzijn van wilde dieren (zoals leeuwen, olifanten, enz.) en nam ons toen mee de wildernis in. Ondanks het slechte weer genoten we toch ten volle van de prachtige natuur en de mooie dieren! Zowel zebras, giraffen, mpalas, buffels, nijlpaarden, een toen nog slapende leeuw, kruisten ons pad die ochtend. s Middags genoten we opnieuw van een smakelijke lunch om dan na een (broodnodige!) siësta in de late namiddag aan onze nightdrive te beginnen.
Aan de sporen van de dieren, de uitwerpselen en tips van andere gidsen kon Andrew ons naar de juiste plaatsen brengen. We zagen een krokodil, allerlei roof- en andere vogels, olifanten, alweer veel nijlpaarden, apen, een leeuw (op een meter afstand!) en nog veel meer. We zaten in een open jeep dus de dieren konden eigenlijk zo aan ons. Ons hartje sloeg alweer net iets sneller dan normaal (vooral bij mij en Kimberly dan). Blijkbaar is het zo dat deze gevaarlijke wilde dieren een auto niet als een bedreiging zien. Wanneer wij dan niet bewegen lijken wij samen met de auto één geheel. Wanneer we grove bewegingen zouden maken kan het wel gevaarlijk worden. Als standbeelden probeerden we dus om subtiel fotos te trekken en waren diep onder de indruk van de leeuw die op een meter van ons zijn prooi achterna sprong.
Bij zonsondergang genoten hielden we even halt en genoten van een drankje aan een prachtig meer. Naast onze gids hadden we ook een andere gids mee die een grote spot mee had. Wanneer het donker was vertrokken we voor het tweede deel van ons nightdrive en deze persoon kon door de ogen van de dieren die oplichten in het donker ons (met de spot) de dieren tonen. Ook dit was alweer een avontuur op zich! Een geweldige ervaring! Wel zorgde de combinatie Nederlands-Engels voor enige hilariteit en spraakverwarring. De spotter die een dier met spots spot. Ja, je moest erbij geweest zijn
Na een lekker 3gangenmenu was het alweer tijd om in ons bedje te kruipen. Deze keer hielden de beesten zich koest en bleef ook het onweer uit.
Na iets meer slaap kropen we de volgende dag (donderdag) dan weer om 5uur uit de veren om aan onze laatste morningdrive te beginnen.
We dachten dat we het meeste al gezien hadden maar niets bleek minder waar. Alle dieren die maar zelden tevoorschijn komen overdag kruisten ons pad. Zelfs een luipaard liep rakelings naast onze safari-jeep! Dit dier is werkelijk een streling voor het oog! Ook de olifanten konden we van heel dichtbij bezichtigen. We waren alweer onder de indruk! Het weer was ook al een heel pak beter, waardoor we met het zonnetje op ons gezicht konden genieten van een heerlijke tocht in de natuur.
Net zoals de dag voordien kregen we weer een lunch voorgeschoteld om onze vingers van af te likken. Na het eten namen we een duikje in het zwembad en vertrokken in de namiddag op onze village tour. De gids nam ons mee naar verschillende dorpjes waar we de kans kregen om heel wat meer te weten te komen over hoe de mensen in Zambia precies leven, hoe hun cultuur precies in elkaar zit, We hadden een heel boeiend gesprek en waren diep onder de indruk van hoe sommige dingen er hier nog steeds aan toe gaan! Uithuwelijken, de opvatting dat aids verdwijnt wanneer je met een maagd slaapt (waarvoor dus heel jonge kinderen gebruikt worden), enz. Ook nam de gids ons mee naar een textielbedrijf waar we een korte rondleiding kregen en dan een kijkje konden nemen op een lokaal marktje en in de shops. Prachtige dingen maakten ze hier! Jammer genoeg hadden we ons geld in onze verblijfplaats achtergelaten waardoor we dus niets hebben kunnen kopen (maar achteraf gezien was dit misschien het beste voor ons budget). Wanneer het reeds donker werd reden we met een vuurrood gezicht (door de combinatie zon en wind) terug naar huis. Bijna in ons kamp aangekomen zagen we olifanten staan op/naast de weg. Onze gids stopte de auto en stond vlak naast de olifanten stil. Deze stonden nu wel heel echt dicht bij ons (aan mijn kant van de auto). Kimberly en ik zaten roerloos en muisstil te kijken naar de olifanten toen Dries het plots in zijn hoofd haalde om zijn vinger uit te steken naar het babyolifantje en te roepen: hé, een mini!!. De ene olifant begon met zijn oren te flapperen en te blazen, geluiden te maken, Kimberly en ik bestierven het van de schrik! Onze gids riep snel: dont move, en gelukkig kwam de olifant terug tot bedaren. Achteraf konden we er hartelijk om lachen maar op het moment zelf waren we verstijfd van de schrik.
s Avonds verorberden we dan voor de laatste keer een delicieuze maaltijd en maakten ons klaar om de volgende dag weer huiswaarts te keren.
We zagen het niet meer zitten om terug met een minibusje terug te keren, aangezien het weer heel erg beginnen regenen was en de wegen er dus nog slechter zouden bijliggen dan voordien. We vreesden dat we er niet heelhuids zouden geraken op die manier en besloten dus een andere optie te zoeken. De enige uitweg was een taxi, maar dit kostte stukken van mensen. Andrew, die ondertussen al bijna een vriend geworden was van ons, bood uiteindelijk aan om ons te voeren (mits enkel vergoeding van de benzine) naar Chipata. Zijn auto was wel kapot, dus er moesten eerst nieuwe banden opgezet worden en dan ging hij een poging wagen. Wanneer we bij hem thuis kwamen zagen we dat hij het eigenlijk niet zo breed had. Hij leefde samen met zijn grote familie in kleine hutjes. Nadat we dit gezien hadden voelden we ons dus enorm schuldig! We zeiden dat het ok was, dat we toch wel een busje zouden nemen, maar hij stond erop dat hij ons veilig in Chipata zou brengen.
Zaterdagochtend begonnen we dus (alweer om een onmenselijk uur: half 5) aan onze terugweg. Het regende alweer pijpenstelen. Het gevreesde gebeurde uiteraard: we raakten alweer vast in de modder. Dries en Kimberly hebben hun schoenen uitgedaan, broek opgerold, om zo de auto uit de modder te krijgen. Ik zit nog steeds met mijn brandwonde (die ondertussen opengegaan is) dus leek het me verstandiger om niet met mijn open wonde in de modder te gaan ploeteren. Wanneer we dachten dat het ergste voorbij was (er zat zelfs al water in de auto) werden we verrast door een overgestroomde rivier. De weg was dus een deel van de rivier geworden! In België zouden de meeste chauffeurs al beginnen vloeken of een andere weg proberen zoeken. In Zambia vinden ze dit grappig en maken van de gelegenheid gebruik om in de rivier te gaan staan en hun autos te wassen. Wanneer het water weer een beetje daalde waagden sommigen het er dan toch op om de stroom te trotseren en erdoor te rijden. Met ons hoofd naar beneden en ogen dicht (ons= ik en Kimberly) waagden ook wij een poging om de rivier te doorkruisen. Veilig en wel (maar met water in de auto) raakten we aan de overkant en konden onze tocht eindelijk verder zetten. Op deze manier zijn we toch nog veilig in Chipata geraakt. Daar konden we direct op een coach stappen die gelukkig onmiddellijk vertrok. Tot zover het avontuur, dachten we, tot de bus stopte en de chauffeur aan iedereen vroeg om uit te stappen. Wij zaten helemaal achteraan in de bus en verstonden er niks van. Kimberly en ik gehoorzaamden dus maar en volgden de menigte naar buiten en begonnen mee te stappen. Dries bleef in de bus en de bus reed weg. Er waren werken op de baan waardoor de bus een andere weg moest nemen die blijkbaar te gevaarlijk was (door de stenen,modder,putten) om met een volle bus over te rijden. Met ons broek opgetrokken liepen we alweer in de modder en in de regen, ons afvragend waar de bus naartoe was. Gelukkig vonden we de juiste weg en stond de bus ons een beetje verder alweer op te wachten. Plots dook er een kudde koeien op die ons de weg versperden. Toen ik merkte dat er ook stieren bij waren begon ons hart alweer sneller te slaan. Je weet maar nooit waartoe stieren in Zambia in staat zijn. Ik verstopte snel mijn rood zakje en snel liepen we door, richting bus. Twee oude vrouwtjes zagen dat we bang waren en namen ons vast aan de arm en vergezelden ons zo richting bus.
Gelukkig verliep het vervolg van de terugreis rustig en zonder nieuwe avonturen.
Die avond brachten we dan nog voor de laatste keer de nacht door in Lusaka, deze keer wel in de lodge van Amid, waar we ook alweer lekker eten kregen (alles gratis!). We hebben hier wel echt de juiste mensen op het juiste moment leren kennen! Zondagochtend deden we dan nog enkele inkopen en keerden huiswaarts. Het deed goed om terug thuis te zijn (ja, zo beschouwen we Kabwe toch wel een beetje).
Tot zover onze avontuurlijk safariweek!
Vanaf vorige maandag zijn we begonnen aan onze overige stage. Kimberly en ik werken in een daycare centre voor straatkinderen. In de voormiddag (van 8 tot 13u) wordt er lesgegeven en na het eten mogen de kinderen vrij buiten spelen. Ook wij moeten dus lesgeven in de voormiddag. Dit is een hels karwei! De eerste dag hadden we de babyklas: rond 3 jaar. Deze verstaan dus geen Engels, spreken enkel Bimba. Probeer hier dan maar eens iets aan te leren! We hebben alles geprobeerd: dansen, kleuren, . We waren echt kapot! Op zulke momenten besef je wel waarom wij voor leerkracht secundair onderwijs gekozen hebben en niet kleuteronderwijs!! Het zou niks voor mij zijn!
Er zijn heel wat kindjes die HIV positief zijn, dus het is wel confronterend te beseffen dat velen onder hen misschien niet erg lang meer te leven hebben. Ook het feit dat deze kinderen in het weekend, s nachts en na 16u op straat (of in de compounds of sloppenwijken) leven opent wel de ogen.
Wanneer wij dan een lach op de kinderen hun gezicht kunnen brengen of met een knuffel hun dag goed maken doet dat wel iets!
Het is enorm vermoeiend en lastig, maar achteraf gezien toch wel de moeite waard!
Ondertussen zijn het hier ook examens in het middelbaar onderwijs. Morgen (woensdag) gaan we daar een kijkje gaan nemen, wat observeren, helpen waar we kunnen. Ik heb ook het examen muziek opgesteld (dat krijgen ze vrijdag). Over een week en half gaan we nog enkele dagen naar Livingstone. Het begint hier stilletjes aan te korten. De tijd vliegt voorbij!
