Het wordt een kort verslagje van de afgelopen week want heel veel nieuws heb ik niet en ik ben behoorlijk moe. We zijn dus bezig aan onze laatste week overige stage. In de voormiddag helpen we met de examens op Bwacha High School (waar we lesgegeven hebben) omdat de leerkrachten daar aan het staken zijn wegens te weinig of niet betaald.
Bij gevolg zijn er gemiddeld 2 leerkrachten ter beschikking om honderden leerlingen (die meer op elkaar dan naast elkaar zitten tijdens het maken van hun examens) in de gaten te houden. Er wordt dus naar hartenlust gespiekt! Gelukkig kennen wij de knepen van het vak al (of nog) een beetje en hebben al heel wat leerlingen op het matje geroepen. Het is wel niet leuk om steeds de vieze te moeten uithangen maar niks aan te doen! We mogen eigenlijk alleen waarschuwingen geven, 0 geven mag niet en blad afnemen ook niet. Maar wanneer je leerlingen hun volledige cursus ziet overschrijven onder hun bank of elkaars examenpapieren ziet uitwisselen heb je het toch wel gehad. Bij gevolg zullen er dus nog meer gebuisd zijn dan dat normaal al het geval is. De leerlingen moeten hier 40% hebben om geslaagd te zijn volgens Zambiaanse normen en dan nog is ongeveer drie vierden gebuisd.
Ik heb het muziekexamen opgesteld (aangezien mijn leerkracht van muziek ook staakt en de leerlingen anders geen examen te zien zouden krijgen). Mijn leerlingen hebben dit vandaag gemaakt. Resultaat? Klassengemiddelde: 9,2/20. De helft geslaagd. Al bij al moet ik dus nog tevreden zijn met dit resultaat, al zou dit in België enorm teleurstellend zijn! De helft verstaat de vraag niet eens of doet niet wat gevraagd wordt, al heb je het 100 keer uitgelegd! Frustrerend!
In de namiddag werken we dus met de straatkinderen. Ik had verwacht dat dit behoorlijk zwaar zou zijn (emotioneel dan), maar dit valt beter mee dan verwacht. Het is wel erg te beseffen dat de helft van deze kinderen besmet is met het hiv-virus en velen onder hen misschien nooit groot zullen worden, maar wanneer je dan een glimlach op hun gezicht kan toveren door met hen te spelen word je op slag gelukkig!
In het begin was vooral de taal een struikelblok. Ze spreken dus amper of geen Engels, maar dit loopt steeds vlotter door het gebruik van gebaren, enkele woorden die wij en zij beginnen te kennen, enz.
Wanneer Kimberly en ik daar toekomen in de namiddag worden we altijd hartelijk ontvangen door alle kinderen die ons rond de nek vliegen, echt plezant!
Het is echt een toffe ervaring!
Naast het daycare centre ligt dus het hospice, waar aidspatiënten opgenomen worden. Velen onder hen verlaten dit ziekenhuis dus niet meer levend.
We hadden pannenkoeken gebakken voor de kindjes vorige week en gingen met de overschot rond bij deze mensen. Het was wel even schrikken! Sommigen zagen er echt slecht uit. En de container achteraan de tuin die dienst doet als mortuarium is ook iets waar ik nooit aan zal wennen!
Vandaag is het één april. Vooral Dries heeft dit geweten.
Kimberly en ik verstopten deze ochtend al zijn schoenen met als gevolg dat er een halfuur later tandpasta aan de klink hing. Poets wederom poets. We besloten het er niet bij te laten en hingen al de kleren van Dries buiten (in de bomen, aan de draad, ). Spijtig genoeg was het al donker wanneer Dries s avonds terugkwam en was de grap er een beetje af, maar we maakten het goed door aperitiefhapjes te serveren en te koken met diner bij kaarslicht!
Gelukkig is het morgen terug 2 april dan zijn we weer allemaal op ons gemak!
Dit weekend gaan we (als het weer het toelaat) naar de boatclub met Raj en volgende week trekken we dan naar Livingstone met de studenten van de UK. Daarna zal ik wellicht wel weer wat avonturen hebben om hier neer te schrijven! Tot volgende week dus!
