Zaterdagavond hebben we de bloemetjes buiten gezet om valentijn te vieren! Het nachtleven bruist hier in het weekend! Alle clubs zitten stampvol en de mensen dansen alsof hun leven er vanaf hangt! Iedereen sprak ons aan, wou met ons dansen, bood ons iets te drinken aan, In het begin allemaal heel leuk, maar na een tijdje heb je daar toch wel genoeg van!
We waren weg met de dochter des huizes en haar man (die al alleen wonen). Ze voerden ons met de auto van de ene club naar de andere zodat we alles eens gezien hadden en de volgende keer zelf kunnen kiezen waar onze voorkeur naartoe gaat. Het was wel echt leuk! Normaal gingen we dan de zondagochtend naar de kerk gaan (we zijn heel benieuwd naar de diensten hier), maar het was iets te laat de zaterdag, waardoor we niet uit op tijd uit ons bed geraakt zijn.
In de namiddag waren Kimberly en ik uitgenodigd op een wat wij noemen vrijgezellenfeest van iemand die binnenkort in het huwelijksbootje zal stappen. Hier noemt men dat een kitchenparty. De naam zegt het zelf, de cadeaus zijn allemaal keukenbenodigdheden. Van tafels, kasten en stoelen tot mixers, ovens en bestek, het werd allemaal geschonken! Het was echt leuk om dit eens mee te maken. Alles is zo enorm anders dan bij ons! Op zon momenten besef je echt het cultuurverschil! De vrouw die ging trouwen werd onder een doek naar binnen gebracht en moest plaats nemen op de grond, op een matras. Naast haar zaten twee dames die haar hielpen met alles. Ze moest gedurende heel het feest naar de grond kijken en ook lachen was uit den boze.
Wij zaten als toeschouwers op rijen (zoals wanneer je naar een concert zou gaan) naast elkaar. We kregen eten en drinken, een heel buffet! We proefden alle plaatselijke gerechten, het ene al lekkerder dan het andere, maar het heeft ons zeker en vast gesmaakt! Met bord op schoot genoten we van het spektakel. De toekomstige bruidegom werd binnengebracht en mocht ongeveer 10 min. aanwezig zijn op het feest om vervolgens weer huiswaarts te keren. Hij nam plaats op een stoel, terwijl de bruid op haar knieën (!) zijn richting uit kroop. Ze legde zich letterlijk voor zijn voeten. Dit was blijkbaar een teken van respect. Ze gaf cadeaus aan haar toekomstige, terwijl ze naar de grond bleef staren. Hij maakte het cadeau niet eens open. Hier merk je wel echt nog de onderdanigheid van de vrouw!
De bruid heeft gedurende heel het feest op haar knieën gekropen om zo respect te tonen t.o.v. iedereen.
Alle geschenken lagen in het midden. Wanneer ze je naam afriepen moest je naar voren komen, je geschenk nemen, je schoenen uitdoen, op de matras plaatsnemen en uitleggen wat het geschenk was of waarvoor het diende.
Vervolgens begonnen de vrouwen op de congas te trommelen terwijl jij voor de bruid moest dansen. Hilarisch om te zien hoe ze hier dansen! Dat kunnen wij echt niet, op die manier! Het was allemaal heel erg grappig tot onze naam plots werd afgeroepen! Ook wij moesten dus naar voren, het hele ritueel uitvoeren en dansen (tot groot jolijt van alle genodigden!). Onder luid geroep en geklap gaven we het beste van onszelf en gingen al even rood als onze jurk terug naar onze plaats. Over onze jurk gesproken, we waren heel blij met het resultaat van de naaister! Het was in het begin wel wat te klein maar na enkele kleine aanpassingen zat het als gegoten! Zeker en vast voor herhaling vatbaar!
Zondagavond hebben we dan ook de studenten van sociaal werk uit Gent ontmoet, die hier vorige week toegekomen zijn. Ze hebben ons wel doen beseffen dat wij hier eigenlijk alleen nog maar kennisgemaakt hebben met het mooie.
We zien hier ook wel arm en rijk, maar echt grote tegenslagen maken wij niet mee (behalve dat er een leerling gestorven is op mijn school vorige week, maar ik kende hem niet). De sociaal werkers hebben al enkele dode kinderen gezien, werken met straatkinderen, komen in contact met erge ziektes, armoede,
Het opent wel hun ogen!
We zouden graag iets in dat genre als overige stage doen, zodat we toch ook eens de andere zijde van de medaille te zien krijgen! Al weet ik niet of ik dat aan zal kunnen we zien wel! In ieder geval zijn dat dingen die je levenslang onthoudt, denk ik!
Het lesgeven gaat nog steeds heel goed. Mn Engels gaat steeds vlotter, de leerlingen hebben ons allemaal graag en ook de leerkrachten zijn vol lof! Het niveau van de leerlingen is wel echt laag, het doet dan ook enorm deugd als ze bewijzen dat ze het (eindelijk) begrepen hebben! Dan ga je met een goed gevoel slapen!
Afgelopen maandag werd ik voorgesteld op mijn school (waar alleen ik lesgeef). Het popstergevoel kwam weer naar boven! Ik werd op het podium geroepen, begroette de honderden leerlingen (in hun eigen taal), waardoor ze helemaal uit hun dak gingen. Iedereen klapte en juichte, ongelooflijk om te zien!
Ondertussen kent iedereen in de stad ons al, denk ik. Eens rustig alleen naar t stad wandelen zit er niet in, maar dat went wel, zeker?!
Hopelijk is daar in België ook alles ok? Geen groot nieuws of leuke weetjes?
