In het weekend trokken we samen met Raj naar de boatclub, het is er dan eindelijk toch van gekomen! Spijtig genoeg was het weer niet wat het moest zijn en had Raj nog 2 vriendinnen (een Engelse en een Britse) uitgenodigd om ons te vergezellen. We konden het niet echt goed vinden met hen, ze waren ongelooflijk vol van zichzelf en egoïstisch tot en met. Maar ondanks dat hebben we er toch een leuk weekend van gemaakt!
De boatclub bevindt zich op ongeveer 3uur rijden van onze thuis in Kabwe. De weg ligt er ongelooflijk slecht bij maar we zijn er toch heelhuids geraakt (de 4x4 van Raj kan vele wegen trotseren!).
We sliepen in een enorm klein hutje, kookten buiten op een vuurtje/barbecue: een echt kampeergevoel dus! Het heeft gelukkig niet geregend maar de zon wist zich ook goed te verstoppen. Wanneer we dus aan een hoge snelheid over het water scheurden, was het best wel koud!
Toch hebben we er ongelooflijk van genoten. Er was een prachtige waterval te zien (hier waren we reeds van onder de indruk, omdat we de Victoria Falls nog niet gezien hadden) en ook de natuur in de omgeving was adembenemend mooi.
Zondagnamiddag keerden we dan terug huiswaarts. Uiteraard was de zon dan wel van de partij. Daarom kropen we met zn drieën in de laadbak en genoten zo toch nog een beetje van het mooie weer. Met wat blauwe plekken, een rode neus en een pijnlijk staartbeen kwamen we zo (vermoeid maar voldaan) terug thuis.
Maandag was een rustdag. Ik ben zaterdag opgestaan met keelpijn en het bootavontuur heeft daar niet veel goeds aan gedaan. Ik bracht dus een dagje door in bed, ondanks dat het een mooie en warme dag was! Ook maakten we er gebruik van om wat voor school te werken, nog wat examens te verbeteren, reflecties te schrijven,eten te maken, enz. Een toch wel productieve dag dus!
Wanneer Kimberly die avond naar onze kamer ging en in het donker naar de badkamer wou stappen merkte ze dat ze in een plas stapte. Ze dacht dat iemand van ons gemorst had (wat wel vaker voorvalt) maar bij haar volgende stap werd het nog natter! Wanneer ze het licht aanstak merkte ze dat de hele kamer onder water stond. Ze riep ons en vol ongeloof kwamen Dries en ik een kijkje nemen. Inderdaad, zowel onze badkamer als onze kamer stonden blank. Jammer voor alles wat op de grond lag van papieren/kleren/valiezen/ maar de schade viel al bij al nog mee. Er was een lek aan de wc blijkbaar. Dweilen kennen ze hier niet in Zambia, aftrekkers nog minder, dus daar zaten we dan. Op handen en voeten in het water, met doeken/T-shirts/ probeerden we het water uit onze kamer te krijgen. Op die manier was onze kamer dan ook weer eens gekuist! Zoals je kan zien, hier in Zambia houden de avonturen nooit op!
Dinsdagochtend vertrokken we om half 9 naar Livingstone. Althans dat was de bedoeling. Het was alweer een kleine 2uur later wanneer we eindelijk onderweg waren. We hadden het geluk dat we meekonden met de studenten van de UK die hier voor 2 weken in Zambia vertoeven. Op die manier bespaarden we ons een grote kost aan vervoer en bezorgden we onszelf een veel comfortabelere busrit dan wanneer we het openbaar vervoer zouden gebruikt hebben.
s Avonds kwamen we dan (vermoeid en suf van de lange busrit) aan in Livingstone. We verbleven in een guesthouse en waren blij verrast door de mooie kamers, gezellige living en het vriendelijk personeel. Na een lekkere warme maaltijd en nog wat keuvelen kropen we doodop in ons bed. We hadden verwacht dat we als doornroosje zouden slapen tot s morgens, maar dat was spijtig genoeg niet het geval! Kimberly en ik deelden samen een bed met een te harde matras, een te groot kussen en een lichte uitholling in het midden van het bed. Gevolg? We rolden allebei steeds naar het midden waardoor we elkaar elke keer opnieuw wakker maakten, hadden verschillende gevechten met het laken/kussen en elkaar. Van goed slapen is dus de afgelopen dagen niet veel in huis gekomen! Gelukkig maakten de heerlijke momenten overdag onze reis goed.
Woensdagochtend was het alweer vroeg dag en met een stralende zon trokken we naar de village waar we de typische hutjes en het dagdagelijkse leven van de niet zo rijke klasse konden bezichtigen. Voor ons was dit iets minder nieuw dan voor de studenten van de UK, maar we hebben er toch van genoten! Grappig is wel dat wij niet meer opkijken wanneer er een aap naast ons loopt of wanneer een nijlpaard even de kop op steekt. De UKers daarentegen gaven hun ogen de kost en hadden onmiddellijk hun fototoestel in de aanslag (net als wij in het begin dus). Jaja, we zijn reeds echte Zambianen geworden.
Na een snelle hap trokken we dan richting Victoria Falls, één van de hoogtepunten van ons verblijf in Zambia!
Als er één ding is dat je in je leven echt eens moet gezien hebben zijn het de Victoria Falls in Livinstone! De schoonheid daarvan is niet in woorden uit te drukken. We hebben geprobeerd het op foto vast te leggen maar dat is niet te vergelijken met de werkelijkheid!
We namen eerst een kijkje op de brug aan de falls waar we al enkelen naar beneden zagen tuimelen (aan een rekker weliswaar). Bij Dries en ik begon het al te jeuken om hetzelfde te doen, maar dat was voor morgen!
Vervolgens maakten we ons klaar om op de brug naast de falls te lopen waar we als verzopen waterkiekens uitkwamen. Door het opnieuw opspattend water dat naar beneden komt van de falls (weetje: er valt zon 550 miljoen l/s naar beneden!) werden we kletsnat. Gelukkig was het snikheet en was zon koude douche meer dan welkom! Ook het uitzicht was adembenemend!
Om terug wat droger te worden ondernamen sommigen onder ons (jaja de dapperen, het mag gezegd worden;)) een tocht naar de boiling pot waar het water van de falls met een hoge snelheid toekomt waardoor er indrukwekkende draaikolken ontstaan. Dit punt (dat zich bevindtop 629m van de plaats waar het water zich naar de afgrond begeeft) bereiken, was al een avontuur op zich. We liepen door rivieren, klommen over rotsblokken, deden honderden trappen, om zo uiteindelijk bij het natuurwonder te komen. Vooral de terugweg was zweten: 629m stijgen! Maar we zijn er heelhuids geraakt en waren blij dat we het gehaald hadden!
Donderdag gingen we alleen (met zn drieën) op stap omdat de Engelsen op safari gingen en wij dit reeds achter de rug hebben. Iets wat zenuwachtig trokken we in de voormiddag opnieuw naar de brug van de falls om ons aan de beruchte sprong te wagen. Een echte bungee jump zoals wij die kennen (ondersteboven met de rekker aan de voeten) kostte over de 100 dollar. Een andere bungee (hier: swing genoemd) waarbij de rekker via riemen en dergelijke rond jelichaam wordt vastgemaakt kostte maar 75dollar. De keuze was hierdoor snel gemaakt. In plaats van ons hoofd gingen onze voeten dus eerst de afgrond in. De vrije val duurde maar enkele seconden, maar het leek een eeuwigheid! Het was een fantastische en onbeschrijfelijke ervaring maar die vrije val is echt vreselijk. Wanneer je dan beneden (net boven het water) door de rekker terug naar boven vliegt is het volop genieten. Het uitzicht is prachtig en het geeft een ongelooflijke kick! Ik ben heel erg blij dat ik het gedaan heb. Kimberly bestierf het enkel en alleen al door naar ons te kijken dus heeft ze zich zelf niet aan gewaagd, maar ze is er toch in geslaagd de sprong op film vast te leggen. Jammer genoeg kan ik dit niet uploaden op mijn blog.
In de namiddag trokken we dan richting stad en bezochten enkele lokale marktjes om alle onze souvenirs te kopen. We waren bekaf van al het stappen, afbieden, onderhandelen, zoeken, ! Jammer genoeg bracht de nacht geen rust want het was alweer veel te warm en het bed was er nog niet op verbeterd
Ook viel de stroom uit die avond, waardoor we onze zak in het donker moesten maken: niet alles! En je raadt het nooit: we hebben die nacht alweer het licht gezien!
Wanneer we even later in slaap gevallen waren, zat Kimberly plots weer kaarsrecht in bed om mij te waarschuwen voor de waterval naast ons bed (terwijl ze naar ons muggennet wees). De volgende ochtend wist ze weer van toeten of blazen! Die malariapillen zijn voor niets goed, het is bij deze nog maar eens bewezen!
Gelukkig slapen we nu terug in ons eigen bed. Maar wegens verkoudheden/keelpijn/ is het slapen nog steeds niet wat het moet zijn! Hopelijk gaat dit alles snel over.
Deze week wordt een weekje om afscheid te nemen van alles en iedereen, spaghetti te maken voor de straatkindjes, nog eens naar onze stagescholen gaan, frieten met stoofvlees voor ons gastgezin,
En volgende week is het tijd om huiswaarts te keren Het zal raar doen!
Tot gauw, is het niet op deze blog, dan is het in België!
